FOOD! ~ Open

Eigenlijk moest hij allang naar huis. En eigenlijk moest hij nog boodschappen doen voor het eten van vanavond. Of hij daar zin in had kon hij simpel beantwoorden met een luide 'nee'. Want wie wil er nou op huis aan als daar allerlei klusjes op je wachten, en wie wilt er boodschappen gaan doen zodat je vanavond ook nog eens kan staan zwoegen in de keuken. Hij in elk geval niet. Darren slofte door de stal gang heen om tijd te rekken. Als hij nou opzoek ging naar een vriend van hem die ook ergens moest zijn dan hoefde hij nog niet naar huis en hoefde hij ook nog geen boodschappen te doen. Nu hij dit had bedacht liep hij al wat steviger door. Bij de stallen bleef hij niet stilstaan. Paarden waren paarden, thuis had hij er vijf staan. Evelyn, Fly, Dribbel, Mercury en Kini. Van Kini wist hij eigenlijk niet eens wat voor ras hij was. Misschien een kruising van een Fries en een Andalusiër? Kon hem het wat schelen, hij had prettige gangen en reed lekker, meer was er niet nodig.
Daarnet had Darren nog een lege stalgang voor hem gezien en nu stond er een huilend meisje en een tien tonner. Een tien tonner van een Fjord. Tenminste zo zag hij er uit. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij stil toe hoe het meisje hem huilend aan keek en de Fjord zich te goed deed aan de brokken uit de voerton. Slim om een voerton open te laten staan zodat de paarden erbij kunnen. Met een zucht liep hij naar het meisje toe om te vragen of alles wel goed ging en waar ze pijn had. Veel antwoord kreeg hij niet want ze rende huilend de stalgang uit. Ja en nu? Om de Fjord heen lopen kon niet, er zat een dikke buik in de weg. Er lag dan wel een halster en touw naast de Fjord maar hij voelde zich nou niet bepaald geroepen om de pony op stal te zetten. Ondanks alle argumenten die hij kon verzinnen om de Fjord niet op stal te zetten bukte hij toch maar om het halster te pakken. Bij Evelyn en de rest was het makkelijk om ze te vangen, wat moest hij van de Fjord verwachten? Handig pakte hij de voorpluk van de Fjord beet en wurmde de neusriem om de Fjord van neus. Gelijk werden zijn armen naar beneden getrokken om de Fjord terug met zijn neus tussen de brokken dook. "Ga je het me nog moeilijk maken ook." Mompelde hij binnensmonds. Na wat gestuntel en gedoe kreeg hij het kopstuk achter de oren van de Fjord en zat zijn halster om. Nu de Fjord nog mee krijgen. Voor hij de Fjord mee sleepte naar zijn stal ging hij opzoek welke stal het was. Hier en daar stonden wel wat stallen open maar bij de stal waar een leuk naambordje hing met de naam Doodle erop gokte hij maar dat het die stal was. "Zeg Doodle, als dat tenminste je naam is, je moet terug naar stal. Dus als je nou even mee werkt dan zeg ik niets over je avontuurtje en krijg je vanavond gewoon je portie brokken." Sprak hij vol overtuiging. Niet dat het zou werken. Darren maakte het halstertouw aan het halster vast en probeerde de Fjord mee te slepen naar zijn stal. Moest hij alleen wel eerst Doodle zijn hoofd uit de voerton zien te krijgen.

Solance had van haar moeder wat meer moeten doen dan alleen rondhangen bij Morte of Brian. Nou, prima, dacht ze. Zolang ze maar bij de paarden was. Nu was ze op een pensionstal of manege of iets dergelijks en bij de balie hadden ze gezegd dat ze wel even rond mocht kijken en dat er straks iemand naar haar toe zou komen, dat ze een klusje kon doen. Haar best. Zolang ze maar met paarden bezig was.
Fluitend liep ze de stallen binnen, maar trof daar direct al een zooitje aan. Een huilend meisje, waarom huilde ze? en een dolgelukkige Fjord. Een jongen sjorde wat aan de pony die gelukzalig stond te eten, maar echt grip op het dier, kreeg hij niet. Hij, met al zijn manskrachten, probeerde het dier te laten stoppen met eten, het dier, zonder enige moeite, weigerde en at door. Het zag er zo grappig uit dat Solance spontaan in lachen uitbarstte. Het meisje was verontwaardigd dat enkel die pony de aandacht kreeg, dat ze wegliep. Solance een zorg.
"Oh, wauw!" gierde Solance, terwijl tranen over haar wangen rolden. "Hij eet je er nog bij op ook!" Ze haalde diep adem om zichzelf wat te kalmeren, maar dat ging niet en ze barstte weer in lachen uit.
"Sorry, sorry..." stamelde ze verlegen naar de duidelijk oudere man tegenover haar. Ze raapte zichzelf bij elkaar en bekeek het geheel nu eens van een logischere kant. Als zij nou eens de voerton onder hem vandaan trok en de jongen de pony wegtrok, zou dat werken? Ze had geen idee, maar proberen kon altijd.
"Als ik nou eens die voerton neem, en jij die pony, zou dat werken? Anders duw ik wel een handje voer voor zijn snuit, trek jij de voerton weg en neem ik hem mee? Zullen we een poging doen?" Ze werd rood, werd helemaal bibberig vanwege het feit dat ze tegen een onbekend iemand stond te praten, maar dit kon niet goed zijn en hij had duidelijk hulp nodig met het dier wat hij zojuist 'Doodle' had genoemd.
"Kom op, Doodle," spoorde ze het paard aan, en met een ferme ruk trok ze de voerton weg.

Darren probeerde nogmaals om het hoofd van de pony omhoog te trekken maar weer zonder succes. Wat hij ook al een keer bij Evelyn had gedaan wanneer ze niet luisterde probeerde hij nu ook. Een por met twee vingers tegen de onderlip van de pony. Weer geen reactie. Denkend zuchtte hij eens diep om vervolgens geschrokken achterom te kijken. Een meisje, aanzienlijk jonger dan hij, stond hem uit te lachen en maakte een opmerking waar hij een lach van op zijn gezicht kreeg. "Pas maar op straks, als hij genoeg van mij heeft begint hij aan jou." Kaatste hij lachend terug. Het gesjor aan Doodle had hij maar een moment opgegeven. Hij wou net vragen of ze hem wou helpen toen ze met een plan kwam wat misschien wel kon lukken. "Doen we." Zei hij vastberaden. Darren pakte het halstertouw weer goed vast en wachtte tot de voerton onder de neus van Doodle vandaan werd getrokken. Zodra dit gebeurde zette hij druk op het halster en hield hij Doodle zijn hoofd bij de voerton vandaan. Omdat Doodle zijn hals strekte om bij de voerton te kunnen werd hij een stukje mee getrokken. Niet dat het veel uitmaakte want Doodle kon niet verder naar de ton omdat het meisje hem de weg blokkeerde. Blijkbaar had Doodle verzonnen om zijn eten niet zomaar weg te laten halen en wou hij naar de ton toe stappen. Elke keer dat Doodle een ruk aan het touw gaf werd hij iets van zijn plaats af geschoven. Meetrekken ging niet bepaald lukken dus kon hij niet meer doen dan de hengst tegenhouden van naar de voerton toe gaan. Uiteindelijk was hij het geruk aan zijn armen zat en liet hij een diepe zucht horen. "Zou je Doodle eventjes vast willen houden?" Vroeg hij aan het meisje. Het halstertouw gaf hij snel uit handen waarna hij de voerton vast pakte. Jammer dat hij best wel vol zat. Zijn handen plaatste hij onder de rand waarna hij de ton de lucht in tilde en mee nam naar de stal van Doodle. "Als je brokken wilt moet je ze komen halen Doodle."

Gauw nam ze het halstertouw van Darren over en werd over de grond gesleept.
"Dacht het niet, monster," grauwde ze, terwijl ze haar hakken stevig op de grond plantte. Ze beet haar kaken flink op elkaar, keek strak voor zich uit, hield alle concentratie gericht op het aanspannen van haar spieren, het zou nu echt heel onhandig zijn als Doodle los schoot. Soepel leek de jongen de voerton op te tillen en in stilte bewonderde ze de kracht waarmee hij dat ding van de grond wist te tillen, hoe kreeg hij dat toch voor elkaar?
"Als je brokken wilt, moet je ze komen halen," zei hij. Verbijsterd dacht Solance na en na nog geen paar seconden had ze de link gelegd met wat hij ging doen. Hij wou Doodle de stal inlokken met die brokken!
"Ooh," glipte uit haar mond. Ze gaf een kort rukje aan het halstertouw, niet al te ruw, maar duidelijk genoeg dat Doodle mee moest komen. Het leek meer effect te hebben. Doodle's oren gingen naar voren, hij trok haar de stal in en sleurde Solance gracieus mee over de grond.
"Kak," schold ze, terwijl ze op de grond viel en het halstertouw losliet. Doodle ging nu toch zijn stal in. Haar pols deed zeer, ze was er lelijk op gevallen en nouja, door dingen had ze niet echt een vetlaagje. Ze krabbelde weer overeind en keek een beetje schuldig naar Darren. "Sorry," zei ze. "Ik kon hem niet meer houden." Haar blonde haren hingen voor haar ogen en zachtjes veegde ze het weg. Nieuwsgierig keek ze naar Doodle.
"Nou, het is wel gelukt," glimlachte ze. "Hij staat nu in zijn stal."

Darren keek toe hoe Doodle naar zijn stal kwam draven en het meisje met zich mee sleepte. Misschien had hij beter kunnen zeggen dat ze hem los kon laten zodra hij in de stal was met de voerton? Het kwaad was nu helaas al geschied. Toen Doodle in zijn stalletje stond tilde hij de voerton weer op en liep hij vlug de stal uit. De ton zette hij vlug neer waarna hij de stalduer dichtduwde en hem dichtdeed. "Lekker puh." Mompelde hij zowat onverstaanbaar. Sinds hij kinderen had praatte hij veel te veel in zichzelf. Was het niet omdat hij tegen zichzelf vertelde wat hij ging doen dan was het wel omdat hij het veel te stil vond. Tegen Melody vertelde hij vaak ook wat ze gingen doen. Of hij vertelde haar gewoon een onzin verhaal in de hoop dat ze niet plots zou gaan huilen. Darren draaide zich om en keek naar het meisje die zich plots verontschuldigde. Waar was dat voor nodig? "Het is niet nodig om je te verontschuldigen, alles is goed gegaan." Sprak hij vriendelijk met een lichte lach op zijn gezicht. "Heb je niets bezeerd?" Vervolgde hij daarna wat bezorgd. Tegenwoordig was hij stukken bezorgder om alles en iedereen dan eerst. Kon hij daar ook zijn vaderschap de schuld van geven?
Vanuit zijn ooghoek zag hij het hoofd van de Fjord heen en weer gaan. Een warme neus kwam af en toe tegen hem aan. Nieuwsgierig keek hij naar Doodle waarna hij een lach op zijn gezicht kreeg. Bedelende paarden waren niet zijn ding, en toch vond hij de Fjord wel grappig. Helaas was het niet zijn paard en wist hij niet zo goed of hij dit gedrag nou wel of niet kon corrigeren. Stel je voor dat de eigenaar net om de hoek zou komen. Weer richtte hij zich tot het meisje. "Weet jij van wie deze Fjord is?"

[Combinatiepost van Shannon & Solance]

Solance glimlachte dankbaar dat hij niet boos op haar was, dat Doodle uit haar handen geglipt was.
"Nee, 't gaat wel," antwoordde ze zachtjes. "En nee, ik weet niet van wie Doodle is.. Ik.. ben hier voor het eerst, mijn ma wou dat ik wat ervaring ging opdoen en dergelijke." Toen keek ze weg, want er kwam een meisje aangerent.
"Sorry, sorry, sorry!" verontschuldigde ze zich. "Doodle is een vreetzak en ik had echt zijn stal beter dicht moeten doen. Ik hoorde net van dat meisje, Kim ofzo, dat Doodle was losgebroken, maar gelukkig hebben jullie hem al te pakken gekregen." Het zwartharige meisje schonk een brede glimlach aan Solance, die met haar mond open terugstaarde. Wat... was er gebeurd? Dat kind klonk als de eigenaar. Wacht even. Dat was een verklaring... Oh! Solance kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, wat echt übertraag leek te werken. Ze glimlachte nu enigsinds terug.
"Ehm, ja... Hij heeft zijn halster nog om, en dat touw ook nog... Maar ik durf nu zijn stal niet meer in, straks ontsnapt hij weer." Solance bekeek het meisje beter en zag dat ze helemaal rood was.
"Sorry," zei het meisje nogmaals. "Ik... hoor beter op te letten." Solance legde haar hand op de schouder van het meisje en voelde dat ze zich nu behoorlijk ongemakkelijk voelde, terwijl Solance het juist kalmerend bedoelde.
"Het zit wel goed, dit soort dingen overkomt de beste. Maar ik moet gaan," Solance keek even weg, want ze zag een meisje wat nadrukkelijk naar haar aan het gebaren was. "Ik krijg een rondleiding. Spreek ik jullie later?" Ze keek nadrukkelijk naar de jongen, vrienden hebben was altijd wel prettig, misschien kon ze hem beter leren kennen. Ja, boeien dat ie ouder was, vriendschap gaat toch niet over leeftijd?
Het zwartharige meisje knikte in ieder geval beleefd naar haar. "Ehm, ik ben trouwens Shannon," zei ze, ietwat verlegen. Solance glimlachte. "Ik ben Solance, maar ik ga nu echt, straks krijg ik geen rondleiding meer." Solance stak haar hand op en liep weg, haar haren vrolijk meedeinend.

Shannon stond ernstig beschaamd te kijken en durfde de man voor haar niet aan te kijken. Dit was echt te erg voor woorden! Dit bewees maar weer hoe onervaren ze was, in alles. "Sorry," stamelde ze opnieuw. Met de aanwezigheid met een leeftijdsgenootje wat er behoorlijk... anorexia uitzag, voelde ze zich meer op haar gemak, maar in haar eentje met een man die ze niet kende en die haar paard in zijn stal had moeten zetten omdat hij ontsnapt was, was behoorlijk beschamend. Vernederend zelfs. Het bewees maar weer dat Shannon niet goed genoeg was. Wat zou Edward hier wel niet van zeggen? Zou hij zijn zusje uitlachen?
"Ik ben Shannon," zei ze weer, ze had het daarstraks tegen Solance gezegd en niet tegen hem. "En dit paardje is Doodle, maar ik geloof dat je dat.. ook wel door had. Hij is een meester in ontsnappen en nouja, hij houdt dus ontzettend veel van eten, maar dat zie je ook wel aan hem." Domme dingen, rolden standaard uit haar mond als ze nerveus was, en dat was ze. "Maar hij is voor de rest wel lief, hoor." Ze keek kort in zijn ogen en staarde toen maar weer naar haar paardrijlaarsjes. Oef, wat was dit pijnlijk!