Running

Dagen achter elkaar had ze nu al gerent. Telkens maar verder en verder weg verwijderd van haar kudde.De heuvels kwamen al snel in zicht. Noya was net in HH aangekomen maar vond het nu al aardig. Ze had nog niet met paarden gepraat, ze was er eigenlijk geen een tegen gekomen wel rook ze zo af en toe een rare lucht waarvan ze op hol sloeg ookal wist ze zelf niet waarom... Ze had niet echt veel zin om nieuwe paarden te ontmoeten. Telkens dat gezeur aan je hoofd. Waar kom je vandaan? Hoe oud ben je? Waarom ben je hier? Je kon net zo goed aan iedereen je verhaal vertellen dan aan sommige paarden afzonderlijk. Telkens maar moeten zeggen dat ze gewoon is weggegaan uit de kudde omdat ze het zat was. Noya maakte een nette overgang naar een galopje. Dat kon ze tenminste wel. Rennen, en hard ook. Al was ze geen Engels Volbloed. Maar wel akhal-teke en die stonden bekend als goudklompjes in de paarden race busnis. In de kudde was ze een van de snelste. Daarom werd ze ook altijd uitgekozen om rond te rennen voor iedereen. Alle negatieve gedachten zette ze aan de kant zodat ze van HH kon genieten. Vreemde geuren vulde haar neusgaten. Ze rook bijna geen paard alleen die rare geur...En als ze dichterbij een bewoond gebied kwam rook ze het sterker en zag ze paarden achter hekken die vrolijk naar haar hinnikte. Ze galopeerde dan meestal snel weg.

Eenmaal op een heuvel begon de cremkleurige merrie gulzig te eten van het gras dat onder de sneeuw verstopt lag. Noya had al een tijdje niets gegeten. Nu zou ze haar maag helemaal vullen met gras en alles wat zemaar kon vinden. Twijgen takken, bladeren, het kon haar niet schelen. Als ze ook maar wat te drinken kon vinden. Een noodzaak. Ontspannen zwiepte ze met haar staart heen en weer.
Het gras smaakte hier veel lekkerder dan ze onderweg ook maar had geproefd. Veel sappiger, of hoe je het ook moest zeggen. Noya keek over de heuvels. Een perfecte plek om eens lekker te gaan rennen. Met de gedachte in haar achterhoofd dat ze hier ook wel eens lastig gevallen kon gaan worden zette ze een fijn galopje in. Zo de heuvel af op naar de andere paar heuvels. Omhoog met wat moeite maar naar beneden, zo gemakkelijk. Om wat minder wind door haar oren te horen razen legde ze ze maar in haar nek. Daar lagen ze de laatste tijd toch al vaak, dus waarom nu niet ook?

You are welcome, paard mens maakt niet uit als mens mag je haar proberen te temmen. Als paard mag je proberen haar humeur niet al te veel te verpesten xD

Zorgeloos draafde ze richting de heuvels. Ze voelde zich anders na haar gesprek met Fidelis. Krachtiger, zelfstandiger. Het had haar de moed gegeven om haar moeder gedag te zeggen en gewoon weg te gaan. Nu reisde ze samen met hem rond, af en toe gingen ze ieder hun eigen weg omdat Fidelis geroepen werd door de Goden. Ze snapte het nog steeds niet helemaal maar leverde nooit commentaar. Ondanks dat hij af en toe heel vreemd overkwam -van zijn uitleg over Goden had ze weinig opgestoken, sterker nog, het had haar alleen maar verward- vond ze hem wel aardig en raakte gehecht aan de hengst. Nu miste ze hem dus wel maar toch was het ook wel weer leuk in je vrije eentje rond te rennen, zonder rekening te hoeven houden met iemand anders. Ze stootte een luide hinnik uit bij het zien van de heuvels. Achter haar lag het schaduwplekje waar ze Fidelis had ontmoet. Die was naar de bergen gegaan, had hij gezegd, ze wilde zelf niet mee, ook al had hij dat gevraagd. Het was daar koud en ze was ook wel bang voor die Goden, ook al zou ze dat nooit toegeven aan hem. Ze galoppeerde aan de rand van de heuvels aan en vloog omhoog. Graskluiten lieten zien welke weg ze was gegaan. Op de top van de tweede heuvel, een van de hoogste, bleef ze staan en keek ze om zich heen. Verrast hinnikte ze opnieuw bij het zien van een ander paard, een witte. Of het een merrie of een hengst was, wist ze niet maar ze zag wel dat het wild was. Ze stoof weer weg in die richting. "Hallo!" riep ze zo hard als ze kon. "Wacht even!"
- I'll accept the challenge! >:'D

Noya genoot van de wind in haar manen en het geluid van haar hoeven, die over de grond denderde. Ze kreeg het gevoel alsof ze kon vliegen ze had veel uithoudingsvermogen gekregen van het alsmaar rennen. Haar droom moment werd verstoord door de stem -nouja eerder roep- van een paard. Ze hoorde nu het geluid van de dreunende hoeven van het andere paard het geluid vormde zich tot een ritme gefacineerd hoorde ze het geluid aan tot ze weer onderbroken werd door de stem -roep- van het paard. "Wacht even"riep die nu ze ging geiriteerd over naar de draf en droeg haar staart hoog terwijl ze een halfrondje draaide en keek naar de merrie die naar haar toe kwam gestoven. Toen ze binnen gehoor afstand was zuchte Noya geiriteerd. "Ja wat is er?"vroeg ze kribbig. Ze was gemaakt om te rennen en ergerde zich echt dood als ze werd gestoord terwijl ze nog niet eens zweten! Haar nek was nog kurkdroog en haar ademhaling was nog onder controlen. Ongeduldig keek ze de merrie aan als ze niet snel antwoord zou geven zou ze ze binnen no-time weer weg zijn. Nu ze toch niks te doen had dan staren bekeek ze de merrie beter ze was jonger dan haar ook wild zo te zien en had rare aftekeningen vond ze. Een witte staart maar zwarte manen en een bruin lichaam vond Noya een rare combie. Maar gek genoeg was de merrie niet "lelijk" eerder speciaal eentje waarvan geen dubbelganger te vinden was. In tegenstelling tot de merrie was Noya gewoontjes, ze vond zichzelf niet echt knap eerder saai. Noya veranderde haar houding en bekeek de merrie nu vriendelijk en niet meer pissig.

{nu valt het me pas op hoe cool jou paardje gekleurd is xD}

Gelukkig hoorde de merrie haar, ze draaide zich half om en wachtte op haar. Viyave vertraagde en kwam keurig tot stilstand, een paar meter van de merrie vandaan. Die zag er niet bepaald vrolijk uit, eerder geïrriteerd. Misschien had ze haar aanwezigheid niet moeten laten merken. Ook werd er gezucht, alsof Viyave de merrie tot last was! Het enige wat ze had gedaan, was hallo zeggen. "Ja, wat is er?" werd er kribbig gevraagd. Alles aan de houding van de merrie wees erop dat ze wilde vertrekken en de ophouding die Viyave had veroorzaakt niet op prijs werd gesteld. Toch liet die zich niet zomaar wegjagen. Nieuwsgierig nam ze de merrie in zich op. Ze had normale kleuren maar zag er anders uit dan de paarden uit haar kudde, nou ja, ex-kudde, of Fidelis. Die waren bruin of zwart maar geen wit. Opeens - zonder enige reden - veranderde de merrie haar houding en stelde zich wat vriendelijker op. "Als je geen verplichtingen hebt, zie ik niet in waarom we niet gewoon een normaal gesprek kunnen hebben. Als merries, onder elkaar," stelde Viyave voor, er viel vast wel normaal te praten. "Mag ik vragen hoe je heet? Ik ben Viyave."


-
Idd, Viyave's uiterlijk is awesome. XD

"Als je geen verplichtingen hebt, zie ik niet in waarom we niet gewoon een normaal gesprek kunnen hebben. Als merries, onder elkaar," Zei de merrie Noya knikte kort ze had zich als een idioot gedragen dat besefte ze zelf ook wel. "Mag ik vragen hoe je heet? Ik ben Viyave" Noya keek haar onderzoekend aan en groef in haar geheugen wat niyave ook al weer betekende.Maar ze kon geen betekenis vinden of ze was het vergeten. Ze keek weer naar de merrie, "Ik ben Noya en sorry voor mijn onvriendelijke gedrag van daarnet. Ik ben gefokt door mensen om te rennen en hard ook als ik stopte op de renbaan werd ik geslagen dus daarom wl ik eigenlijk nooit gestopt worden..." Legde Noya uit ze hoopte dat Viyave haar zou begrijpen. Ze brieste en bewoog haar oren even alle kanten op om gevaar op te vangen. Ze had niet veel ervaring met andere paarden meestal begonnen zij een gesprek met haar en kapte Noya ze halverwgen af om weg te galoperen en weer alleen te zijn en van de stilte te genieten. Ze had meestal niet veel gesprekstof. "Is het normaal dat hier zo weinig wilde paarden zijn?" vroeg ze nieuwsgierig. De geur van mensen hing hier sterker dan normaal al was ze de geur al bijna vergeten te herkennen. Ze was tot haar 3de jaar gebruikt in de rensport daarna was ze gevlucht en in de wildernis beland en verwilderd. Ze had dagen achter elkaar rondgetrokken steeds verder van de mensen verwijderd tot ze hier in horse home kwam. Nu rook ze bijna elke dag die vervelende mensen geur weer. Ze schraapte met haar hoef te lang stil staan daar hield ze niet van als je stil stond kon een roofdier je zo bespringen als je aan het rennen was zouden ze het niet zo snel wagen.


{sorry voor de tegenstrijdigheid als het over mensen gaat xd ik hoop dat je in iedergeval een nieuwe post kan maken xD}

Onderzoekend keek de merrie haar aan. "Ik ben Noya en sorry voor mijn onvriendelijke gedrag van daarnet. Ik ben gefokt door mensen om te rennen en hard ook, als ik stopte op de renbaan werd ik geslagen, dus daarom wil ik eigenlijk nooit gestopt worden..." verontschuldigde de merrie zich. Noya, hmmm. Aparte naam. "Dat is rot voor je, het maakt niet uit," accepteerde ze het excuses van Noya. "Is het normaal dat hier zo weinig wilde paarden zijn?" werd er aan Viyave gevraagd. Die dacht even na voordat ze antwoord gaf."Wel, mijn ex-kudde komt hier weleens en ik heb een vriend ontmoet hier. Die is er nu alleen even niet, hij is naar de bergen voor de Goden of zo." Ze wist niet of Fidelis het op prijs zou stellen als ze het woord Goden liet vallen maar zag het gevaar er niet van in. "Ik snap niet helemaal wie die Goden zijn hoor, dat moet je aan hem vragen. Maar naast hem en mijn ex-kudde, nee, ik heb nog geen andere paarden ontmoet. En ook geen mensen, ik heb nog nooit in mijn leven een mens gezien." Ze aarzelde even voordat ze haar zin afmaakte. "Wel ruik ik sinds een tijdje een vreemde geur hier, waarvan weet ik niet. Eigenlijk was ik nu half naar de bron van die geuren aan het reizen. Je kan meegaan als je wilt?" Vriendelijk keek ze Noya aan, het was gezelliger dan in je eentje en veiliger, en misschien wilde ze straks wel met Fidelis en haar meereizen.

Gelukkig accepteerde viyave haar exusses. "Wel mijn ex-kudde komt hier weleens en ik heb een vriend otmoet hier. Die is er nu alleen even niet hij is naar de bergen voor de Goden ofzo." Noya knikte er waren dus wel wilde paarden maar niet echt veel. "Ik snap niet helemaal wie die goden zijn hoor maar dat moet je aan hem vragen. Maar naast hem en mijn ex-kudde nee, ik heb nog geen andere paarden ontmoet. Ook geen mensen, ik heb nog nooit van me leven een mens gezien"Noya glimlachde ze had wel 's van goden gehoord maar ze ook niet helemaal begrepen. Ze zag hoe viyave aarzelden om verder te vertellen. "Wel ruik ik sinds een tijdje een vreemde geur hier, aarvan weet ik niet. Eigenlijk was ik nu half naar de bron van die geuren aan het reizen. Je kan meegan als je wilt?" Ongerust keek Noya haar aan vreemde geur had ze die ook niet geroken? Ze had gedcht dat het mensen zouden zijn maar nu ze het verhaal van Viyave hoorde wist ze het niet meer zo zeker. "Ik zou graag meegaan op reis, en die mensen er zijn goede en slechte als je geluk hebt vind je de goede als je pech hebt...Kan je maar zo snel maken dat je weg komt" Haar gezicht vertrok ze was de verkeerde tegengekomen maar dacht eerst dat ze "aardig" waren dat hadden ze alleen maar gedaan om haar vertrouwen te winnen. Nadat ze die hadden gewonnen waren ze haar gaan mishandelen als ze iets fout deed. Te langzaam, zweep. Twijfeling, zweep. Ondeugendheid, zweep alles wat ze verkeerd deed kwam de zweep over haar heen. De littekens waren nu hersteld en je zag ze niet door haar wintervacht. Na elke winter werden ze minder zichtbaar. Ze keek naar viyave, "welke kant op is die geur?"vroeg ze nieuwsgierig.

"Ik zou graag meegaan op reis en die mensen, er zijn goede en slechte, als je geluk hebt, vind je de goede, als je pech hebt... kan je maar zo snel mogelijk maken dat je wegkomt." Viyave brieste opgewekt. "Gezellig," antwoordde ze, "maar ik snap niet waarom je überhaupt bij mensen wilt leven. Er is hier genoeg voedsel en water te vinden en niemand verplicht je iets te doen. Waarom zou je iets anders willen?" Haar gedachten dwaalden even af van het gesprek. Ze vroeg zich af hoe ze eruit zagen, hoe ze zich zouden gedragen. Aten ze hetzelfde als paarden, gras, appels? Zouden de paarden bij de goede mensen gelukkiger zijn dan zij, een wild paard? Haar nieuwsgierigheid nam toe en daarmee ook haar drang om de bron van de geur te ontdekken. Misschien waren dat wel mensen omdat ze die geur nooit geroken had! Haar ogen glansden bij deze gedachte. "Welke kant op is die geur?" Ze schrok op uit haar gedachten. Even snoof ze de lucht een paar keer in. "Wat links van jou, daar is hij het duidelijkst. Jij bent bij mensen geweest en dan kan je vast hun geur nog wel herkennen. Is dit mensengeur of lijkt het erop?" Gespannen keek ze Noya aan. Ze liet het in haar lichaamstaal niet blijken maar toch was er naast die nieuwsgierigheid ook een klein beetje angst voor het onbekende. Tenslotte was ze eerst in haar eentje geweest, waren ze nu met zijn tweeën en het mysterie was misschien gevaarlijk. Twee paarden waren te overmeesteren als je met veel was, de sterke geur wees erop dat het meer dan een wezen was die zich daar ophielden. Toch dácht ze niet aan ophouden, het was voor de veiligheid van Fidelis en nu van Noya.

Noya glimlachte toen viyave vrolijk brieste "Gezellig," sprak ze en ze vervolgde, [i][i]"maar ik snap niet waarom je überhaupt bij mensen wilt leven. Er is hier genoeg voedsel en water te vinden en niemand verplicht je iets te doen. Waarom zou je iets anders willen? Noya glimlachte zo had ze er eerst over gedacht tot ze bij een aardige vrouw kwam de handelaarres ze was aardig geweest tot het moment dat haar jockey kwam ze rilde bij die gedachte. De man was aardig geweest héél aardig Noya had hem vertrouwd en terecht hij verzorgde haar goed totdat hij haar talent voor rennen ontdekten toen werd alles anders ze moest rennen ookal was ze ze zo ziek dat ze amper op haar benen kon staan. Voor alles gebruikte hij de zweep voor alles wat ze fout deed maar in de stal was hij altijd aardig geweest dus had ze het een paar jaar bij hem uitgehouden. Totdat hij te ver ging volgens Noya...."Wat links van jou, daar is hij het duidelijkst. Jij bent bij mensen geweest dan kan je vast hun geur nog wel herkennen. Is dit mnsengeur of lijkt het erop?"Zei Viyave plots ze keek haar gespannen aan. Noya keek haar even scherp aan, omdat ze bij mensen was geweest hoefte ze de geur niet meteen te herkennen. "Ik wou zo snel mogenlijk de geur vergeten, want hij hing rond me heen hij liet paarden met een grote boog om me heen gaan"zei Noya scherp terwijl ze viyave scherp aankeek. Ze zuchtte en snoof toen de geur toch maar op, hij rook voor de hleft naar mensen voor de andere kant was hij onbekend. Dit vermelde ze ook aan viyave die haar nogsteeds gespannen aankeek. "Wil je by the way nog andere paarden mee nemen voor je zoektocht, ik hou namenlijk niet van té veel paarden om me heen"Zei Noya ze vertrouwde die hengst en viyave wel maar ze hield niet van veel gezelschap samen op reis was leuk zolang je niet een hele kudde hoefte mee te slepen zorgde alleen maar voor vertraging. En de paarden konden ziek worden onderweg, Noya had een hart voor de paarden van wie ze hield maar andere paarden vond ze meestal maar een last ze was niet slecht maar eerder neutraal. Afwachtend keek ze viyave aan