Coming home?

Een koude wind raasde over het veld. Kleine diertjes zaten warm verscholen in hun knusse holletjes. Het was bitter koud, het veld ooit zo groen en warm. Was kil, en de grond was hard. Er was gegalopeer te horen. In de verte, was er een schim dat verder rende. Het was Lourine. Ze was een zwart wit gevlekte merrie. Maanden lang had ze gereisd, gevochten en overleeft. Als veulen, was haar vader overleden. Toen ze ouder was, werd het leven er ook niet beter op doordat haar moeder en broer werden megenomen door wrede mensen. Ze was op een haar na ontsnapt, en was nu een volbloed wilde merrie. Lourine galopeerde door, het geklop van haar hoeven tegen de grond, was in een reglmatig ritme te horen. Nu kwam ze aan, bij een heuvel. Lourine minderde vaart, en bleef stil staan op de heuvel. Ze keek rond, en briesde. De warme lucht kwam in wolkjes uit haar neus gaten. Een tevreden glimlach verscheen op haar bek. Haar bruine ogen straalde, ze voelde het. Haar reis was ten einde, hier voelde het als thuis. Lourine steigerde hoog op. Ze sloeg met haar hoeven in de lucht, voelde de koude zon op haar rug. Toen ze neer kwam rende ze in volle vaard de heuvel af. Een moment sloot ze haar ogen, genoot van de volle vaart, en de wind door haar manen. Haar hoeven raakte de grond, ze zwiepte met haar staart. Luid hinnekte ze van een soort blijdschap. Het was heerlijk, om haar verleden achter haar te laten. Evenlater liep ze op een drafje door de hoge bomen. Ze wierpen schaduwen op de grond. Lourine smakte even, en merkte dat ze honger had. Dus ging ze lopen, en stopte evenlater onder een mooie grote kastanje. Het bladerdak filterde het licht dat door de takken omlaag probeerde te komen. Ze zocht een plekje uit, en begon van het gras te eten. Sappig en smakenlijk vermaalde ze het tussen haar kiezen. Daarna ging ze onder de grote bomom liggen. Uitrustend van haar reis, lag ze daar. Maar opeens voelde ze aanwezigeid, zou er iemand zijn om haar te verwelkomen? Of iemand om haar weg te jagen... Het kon allebei, wat ze het beste kon doen was afwachten.

*Iedereen is welkom! Mijn eerste binnenkom topic, het liefst een paard. Al is een mens ook geen probleem. Die gene zal aleen niet mijn baasje worden, dat is Jay.*

De kou deed haar leiden. Ze was nog steeds niet helemaal hersteld van alles. Haar dunne vacht had niet genoeg energie van haar lichaam gekregen om een wintervacht aan te maken, dus had ze het nu heel koud. Ze voelde de schurende wind op haar rug, naar haar hals, recht over haar litteken. Het deed pijn, het was de dag ervoor nog open geweest. Met een zucht stapte Yara door. Sommige paarden zeiden haar het verleden achter haar te laten, maar ze wist niet of ze dat wel kon. Ze zou niet sterk genoeg zijn... Yara zuchtte en draafde verder, tot ze bij de schaduwplek kwam. Ze rook een ander paard en stapte voorzichtig door. Het was een merrie. "Hallo" zei ze zacht. Door alles was de moet gewoon uit haar geslagen, ze vond alles eng, zelfs met een soortgenood praten was opeens eng. Wat hadden die vreselijke mensen met haar gedaan?!

Bevroren grond belemmerde de groei van planten. Kou hield de dieren in hun slaapplaatsen. Mensen waren rond deze tijd amper buiten te zien. Dit betekende geen gevaren, galopperen door de velden zonder telkens op te hoeven letten, geen touwen, en nog veel meer wat hem niet meer hinderde. Krachtige passen brachten zijn grote lichaam op de plaats van bestemming. Bij elke keer dat zijn hoeven tegen de grond sloegen hoorde je een doffe klap. In de zomer gaf de grond mee waardoor je het amper hoorde. Helaas was de grond nu bevroren, meegeven zat er niet in. Een bevroren grond weerhield hem er echter niet van om door te gaan. Vroeger had hij hier een status gehad. Paarden herkenden hem en bleven eigenlijk altijd wel uit zijn buurt. Tegenwoordig wist hij niet eens meer of hij wel in het goede gebied was. Wilde paarden waren amper nog te zien, laat staan dat paarden hem kende. Niet dat hij het nodig vond dat paarden hem kende, helemaal niet. Maar de rust die hij eerst had gehad was heerlijk geweest. Tegenwoordig kwamen paarden naar hem toe om vriendschap te sluiten, iets wat hij nou niet bepaald wou. Urise zijn passen strekte zich uit naarmate hij de ruimte kreeg om te galopperen. Van een klein bospad galoppeerde hij het veld op. In plaats van door galopperen zoals hij normaal deed hield hij plots halt. Gehinnik bereikte zijn oren. Waren er dan toch wilde paarden? Op zijn hoede begon hij te draven in de richting waar het geluid vandaan was gekomen. Tenminste, waarvan hij dacht dat het vandaan was gekomen. In de verte zag hij een bonte merrie over het veld gaan, richting de bomen waar ze tussen verdween. Een wild paard, maar niet eentje die hij kende. De merrie haar geur had hij nooit eerder geroken. Ogenblikkelijk legde hij zijn oren plat in zijn nek en stelde een dominante houding op. Hij kon er niets aan doen, het was een automatisme geworden. Lange tijd had hij willen veranderen maar het ging niet. Verschillende gebeurtenissen hadden hem gemaakt hoe hij nu was. Met ruime passen begon Urise in de richting van de bomen te draven. Mensen waren altijd onder de indruk van de winter sfeer in de bossen, hij vond het maar vervelend. Bladeren vielen naar beneden waardoor hij zich niet meer kon verschuilen wanneer hij iemand aan het observeren was. Vroeg of laat ging het dan ook sneeuwen, niet bepaald een natuurverschijnsel waar hij van hield. Pas toen hij de merrie weer zag hield hij halt. Er zat een behoorlijke afstand tussen hen in, en toch kon hij haar goed bekijken. Ze zag er nog jong uit, de meeste paarden liepen rond deze leeftijd in een kudde. Wat maakte deze merrie anders dan de andere paarden. Elk paard had een eigen verhaal, de meeste waren interessant, de rest saai. Het was altijd hetzelfde liedje, mensen, verstoten, kudde kwijt geraakt, nog meer mensen, en dan had je ook nog eens de honden van de mensen. Stomme mormels. Urise hield zijn hoofd statig in de lucht terwijl hij de merrie naderde. Op een ruime afstand bleef hij staan. Zonder enige schaamte bekeek hij de merrie eens goed. Ze was wild, zo zag ze er immers uit. Geen mensen paard met keurig geknipte manen en staart. "Waar is je kudde?" Vroeg hij op een monotoon. Hoe sneller hij er antwoord op zou krijgen, hoe minder hij de merrie lastig zou vallen. Vanuit zijn ooghoek kreeg hij het andere paard in de gaten wat bij de merrie was. Waarom werd HH tegenwoordig overladen met merries? In plaats van aandacht te besteden aan de andere merrie bleef hij naar de bonte kijken, de vraag die hij had gesteld was aan haar gericht.

- Omg. Mega flut o.o

"Hallo" Hoorde Lourine opeens achter de bomen vandaan komen. Ze spitste haar oren, en draaide haar hoofd naar waar het geluid vandaan kwam. Het was een merrie, een zwarte merrie met een groot liteken op haar rug. Ze zag er wat angstig uit, maar evengoed was ze begonnen met praten tegen Lourine. Dat vond ze knap, als je het eigenlijk niet durft. Lourine bleef rustig en vriendlijk liggen. '' Hoi, wie ben je? Mijn naam is Lourine. Ik ben nieuw in dit gebied, wat is er met je aan de hand? Wat bezorgd keek ze de merrie aan. Maar voor dat ze kon antwoorde kon antwoorden, hoorde ze het geklop van hoeven. Haar oor draaide naar waar het vandaan kwam. Het was een grote zwarte hengst. Hij zag er dominant uit. Natuurlijk dat soort tiepes moesten er ook zijn. Even gninnekte ze. Hij kwam op haar af lopen, met zijn hoofd arrogant in de lucht. Hij stelde zich niet voor, vroeg niet naar haar naam, vroeg niet naar waar ze vandaan kwam. Hij vroeg alleen, "Waar is je kudde?" Zo kon ze het ook. Dus keek ze hem recht aan, en beantwoorde zijn vraag. Haar hoofd omhoog, terwijl ze daar lag. '' Mijn kudde? Sorry, ik heb nooit in een kudde geleefd. Ik sta aleen in deze koude wereld meneertje. Mijn vader is daar boven, mijn andere famillie gevangen door die verdomde tweebeen lopers. Ik ben ontsnapt, ik vertikte het leven als een teugel paard.'' ZE liet zich niet van haar stuk brengen door deze hengst. Al was hij wel wat aantrekenlijk, maar nu lette ze daar even niet op.

* Jij flut?! echt niet. Ik heb pas een flut -_-''

Yara keek opgelucht toen de merrie aardig antwoorde. '' Hoi, wie ben je? Mijn naam is Lourine. Ik ben nieuw in dit gebied, wat is er met je aan de hand? zei de merrie. "Ik ben Yara. Ja, ik ben ook nieuw hoor." bij de laatste vraag van de merrie schudde ze haar hoofd. Maar toen kwam er een ander paard aan, waar Yara even van inelkaar kromp. Een redelijk grootte zwarte hengst. Slecht. "Waar is je kudde?" Vroeg de hengst aan de bonte merrie. Yara keek naar de merrie, hoe zou zij dit doen? Ze keek hem recht aan en beandwoorde zijn vraag. ''Mijn kudde? Sorry, ik heb nooit in een kudde geleefd. Ik sta aleen in deze koude wereld meneertje. Mijn vader is daar boven, mijn andere famillie gevangen door die verdomde tweebeen lopers. Ik ben ontsnapt, ik vertikte het leven als een teugel paard.'' Yara beet op haar tong. Zij was een teugel paard geweest. Maar met de nadruk op geweest. Ze was verreden, maar kwam uit de wildernis, eens een wild paard, altijd een wild paard.

Naarmate de merrie begon te praten, en hij op de andere merrie begon te letten veranderde zijn houding. Urise zijn hoofd zakte iets naar beneden en zijn lichaam, die eerst klaar had gestaan voor paarden die uit het niets kwam verschijnen, ontspanden zich. Geen kudde. Hoefde hij tenminste niet bang te zijn dat er uit het niets heel veel paarden kwamen zetten. Als hengst was je niet bepaald welkom bij een kudde. Vaak had hij al meegemaakt dat hij weg werd gejaagd omdat hij in een verkeerd gebied was. Vaak had hij zichzelf weten te verdedigen, maar zijn verstand ging niet verder dan wat hij van zijn vader geleerd had en wat hij van andere paarden had geleerd. Bij kuddes die samen werkte moest hij wel de benen nemen. Hoe graag hij ook een gevecht aan wou gaan. Urise zuchtte eens diep en keek de zwarte Arabische merrie aan. Wat zou haar verhaal zijn? Ontsnapt aan de mensen en naar HH gekomen omdat ze hier een beter leven kan opbouwen? Het litteken op haar rug zag er slecht uit. Mensen hadden al zijn wonden verzorgt, je zag er alleen nog wat van wanneer hij in zijn zomervacht zat. Van zijn linkerschouder tot zijn knie, zijn flanken, hals, en achterhand. Trots was hij er niet bepaald op. Elk litteken had een reden, een gevolg van zijn daden. Wijsheid kwam met de jaren, helaas wou het bij hem maar niet komen. Tenminste, hij merkte het niet bepaald. Urise bracht zijn lichaam weer in beweging. Stap voor stap verzette hij tot hij dichter bij een boom kwam te staan. Handig zette hij een van zijn voorhoeven tegen de boom aan waarna hij zijn hals uitrekte en een aantal bladeren van een tak afpakte. Je moest creatief zijn als een wild paard. "Tweebeen lopers, leuke verwoording." Sprak hij op dezelfde monotoon maar dit keer vooral tegen zichzelf. De meeste paarden noemde de mensen tweevoeters, gewoon mensen, en af en toe kwam je paarden tegen die de mensen duivels noemde. Hij hield het op tweevoeters of gewoon mensen. Langzaam maar zeker begon hij meer interesse te tonen in de andere merrie. Ze zag er ook nog jong uit, misschien waren de merries wel van dezelfde leeftijd. "Wat brengt jullie hier naar deze waardeloze plek?" HH was waardeloos. Mensen begonnen steeds meer plek in te nemen. Waar eerst kuddes wilde paarden waren te vinden begaven zich nu mensen. Hoe langer hij erover nadacht wat de mensen hem wel niet allemaal hadden afgenomen hoe verder zijn oren naar achteren gingen. Ze hadden hem zijn ouders afgenomen, zijn kudde, zijn dochter, vrienden, maar het ergste van al was toch dat ze zijn partner hadden afgenomen. Tot op de dag van vandaag moest hij daar nog wraak voor nemen.

- Stiekem is Urs donkerbruin xD