Coming home

Tien lange jaren was ze eindelijk terug. Terug in haar thuisland. Wat had ze het hier gemist. Haar lange manen hingen keurig langs haar slanke bruine hals. Haar slanke hoofd wiegde zachtjes heen en weer. Haar neus was licht grijs aan het worden. Damn, ze werd oud. Ze had al 2 volwassen veulens. Ze gingen hun eigen leven buiten HH. Ergens deed het haar goed om te weten dat ze het goed deden. Ze hadden hun eigen gezinnetje en haar eerst kleinkind was onderweg. Dat vond Kharrea aangenaam. Ze was benieuwd hoe het kleine dartel beestje het zou gaan doen. Phoe, ze had gewoon teveel meegemaakt. Teveel om te vertellen. Teveel om te onthouden. Flarden vage herinneringen speelden af en toe op. Ze leefde ook in haar eentje. Ze had geen sociaal contact, wist niet eens meer hoe haar eigen stem klonk. Het was vreemd omdat ze vroeger zoveel contact had met anderen. Was ze een sterke merrie geweest. Nu staken de botten aan haar heupen zachtjes uit. Was ze stukken magerder geworden als vroeger. Toen was ze zelfs mooi gespierd geweest. Nu had ze dat niet meer nodig. Iedereen kende haar, waagde het niet haar uit te dagen. Ze had een 8tal jaren aan het hoofd van een kudde gestaan maar nu was het genoeg geweest. Ze wou haar oude dag door brengen in de gebieden waar ze wijs was geworden. Waar ze de zin van het leven had ontdekt. Dit was haar thuis. Haar geboorteplek. Ze droeg dezelfde naam als haar moeder. Een merrie die jaren geleden hier was gestorven.

Damn, dit was zo vreemd. Niet veel dagen geleden brak Dygur uit zijn stal die door een of andere domoor verschrikkelijk slecht was dicht gemaakt. Dygur had uren zitten rennen en was nu hier uitgekomen. Hij gaf het toe: Het wilde leven was awesome. Nu kon hij tenminste doen waar hij zin in had, hoefde hij niet te luisteren naar leeghoofden die dachten dat ze hem aankonden. Maar eigenlijk leverde dit niet veel verschil op, hij had toch zoieso niet naar hen geluisterd. Ha, stel je voor. Nee, dat was niet Dygur.
Voor een winterdag washet belachelijk goed weer. De zon scheen, zo koud was het niet, en sneeuw. Winter was zijn favoriete seizoen. De koude deed hem altijd goed.
Terwijl zijn hoeven over de verharde grond schoven, gleden zijn donkere kijkers over het bospad. Hij had geen idee welke richting hij uitging. Hij kende deze omgeving ook helemaal niet. Dygur was het gewend in een stal te staan, of in een wei. Hoe lang had hij al wel niet verlangen naar het wilde leven. Dit vrolijk gevoel was eerlijk gezegd nieuw voor hem. Het duurde niet lang en onder zijn hoeven was het bospad verdwenen. Dygur kwam tot stilstand en bekeek zijn omgeving waarbij hij zijn ogen tot spleetjes trok. Bloemen. Bevroren bloemen. Dygur zuchtte. Open velden waren nooit zijn favoriet geweest, als hij zou terugkeren leerde hij zijn omgeving niet kennen dus hij kon enkel doorgaan. Om zijn beweging kwijt te kunnen versnelde Dygur zijn passen en sprong in een harde galop. De koude wind in zijn gezicht deed op de een of andere manier deugd. Hij voelde alles langs hem langzaam vervagen. Alsof alleen hij beweegde.
Na een minuut of tien hard gerend te hebben kwam hij terug tot stap en liet hij zijn hals zakken. Kleine wolkjes vormden zich in de ijzige lucht. Het vrije leven. Pfoeh.
De geur van een ander paard drong door zijn neusgaten. Whut? Had hij bezoek? Hij kon aan de geur aflezen dat deze merrie geen nieuwkomer was, maar eerder een terugkomer. Het was een zij. Een óúde zij. Yeah, dit kon wel leuk worden. Dygur volgde de geur en kreeg toen inderdaad een merrie in zicht. Eerlijk gezegd zag ze er helemaal niet zo oud uit. Dygur probeerde zo onopvallend mogelijk in haar richting te gaan.
'Nou, hallo.' Sprak hij uiteindelijk toen hij zich ergens achter haar bevond. Dygur sprak het niet erg spottend uit, eerder nieuwschierig. Zijn eerste dag in het wild begon voor hem al goed.

OOC: Kinda flut, sorry.

Fallen's hoofd schudde zachtjes mee op de maat hoe ze aan het lopen was. Vandaag was een van de dagen dat ze rond ging snuffelen in HorseHome wat er te vinden was, wie er te vinden was, en interessante plekken om te ontdekken. Opgewekt liep ze over het bospad heen, snoof de winterse geuren op en bleef af en toe staan. Ze had de tijd. Moeder Natuur zou haar alle tijd geven. De merrie schudde zich uit om de sneeuwvlokken weg te krijgen die zich hadden vastgeplakt aan haar warme, winterse vacht. Ze genoot van de schoonheid die de natuur kreeg, maar de vervelende kou was een minder prettige bijeenkomst. Ze kon niet blijven stappen wou ze niet al te veel last hebben van de kou. Dus zette ze een drafje in, drentelde over de ruiterpaden, week van de ruiterpaden af en liep op onherbergzame paden. Maar ze was behendig, had zelfs een tijdlang door de bergen heen gezworven. Ze brieste vrolijk terwijl allerlei geuren zich binnendrongen in haar neus. De bekendste die ze tegenkwam, de interessantste; was misschien wel die van een aantal andere paarden. Bepaalde geursporen kon ze al en waren al oud, maar bepaalde geursporen kwamen haar niet bekend voor en wekte haar interesse. Op haar gemakje slenterde ze door, liep op takjes, en begon toen te draven. Ze volgde vrolijk het ruiterpad, beeldde zich in dat er een mens op haar rug zat en ze voor deze moest rennen. Het was een rare gedachtesprong en ze vond het apart om te doen alsof, maar ze had het naar haar zin op die manier. Plots stuitte ze op twee geursporen, allebei van een compleet andere kant. Eentje kon ze thuisbrengen als hengst, de ander moest een merrie zijn. Nieuwsgierig als ze was liep ze op het tweetal paarden af en stak haar witte snuit nieuwsgierig naar voren.
"Hoi," sprak ze met haar fluweelzachte stem. "Ik wist niet dat er toch nog zoveel wilde paarden in HorseHome rondzworven!"