Nog steeds lag ze in het ziekenhuis. Ze wou hier uit! Tay was weg gegaan, maar Kirsten had Steffani toch bij haar gehouden. Ze sliep naast haar in het bed. Kirsten was er kapot van, van het feit te horen Dat Steffani niet van Robert was. En al snel had ze spijt van het feit dat ze Robert zo cru had behandelt. Tranen vielen op haar lakens, en weer gaf ze bloed over. Maar deze keer in een potje. Ze greep naar haar gsm. "Kom alstublieft terug. Alstublieft. Ik kan echt niet zonder je. Het spijt me echt. Plies Robert, laat me niet stikken." Smste ze naar Robert. Maar ze kreeg gaan antwoord, tranen bleven rollen. En zij zelf werd bleker en bleker. Omdat ze als maar meer bloed verloor en haar opjaagde. Een machine die de hartslag mete Piepte opeens heel erg hard. Kirsten kreeg een Hartstilstand, gelukkig waren de verpleegsters er op tijd bij, en zat Kirsten in een lichte koma. Ze werd weer in haar kamer gelegt, natuurlijk wist ze van niks. Ze hadden Steffani ergens anders gelegt om haar op te vangen. De dokter die verklaart had dat Steffani van Tay was, had nog een extra onderzoek gedaan. Een onderzoek die 80% de waarheid zei. Nu konden ze echt te weten komen dat Tay wel echt de vader was, Kirsten hoopte eigenlijk van niet. Maar dat moest ze afwachten. Naja, Dokters en Verpleegsters kwamen om het uur naar Kirsten kijken, om te zien dat ze was bijgekomen. Haar hart klopte trager dan normaal, en verpleegsters maakte hun zorgen erover. Kirsten lag zeker 4 dagen in koma. Pas de 5de dag kwam ze weer bij. Ze wist alles nog, dus de testen waren goed verlopen. Maar nog steeds schol er iets met Kirsten. Kirsten zette de TV aan, het was 20.00u en er stond een film op, die ze liever nu niet zag . Twilight. Kirsten keek met betraande ogen naar de Film. Ze wenste dat alles weer werd zoals het was.
Alstublieft Robert, Reageer.
Alstublieft Robert, Reageer.