Vandaag bracht het weer zo'n temperatuur met zich mee die Ty op zijn zenuwen werkte. Je kent het wel. Een lange winter achter de rug, en dan het aanbreken van de lente. En dan heb je zo die ene dag, veel te warm. Waar je het gewoon niet kunt verdragen aangezien je de koude en lage temperaturen gewoon bent. Aan de andere kant vond hij het zalig, een voorproefje van de zomer die er zeker aan stond te komen. Het duurde nog even, maar het was in de buurt. Het kwám. Hoewel hij zich meestal een wintermens noemde, kon hij het niet laten om toe te geven dat hij wel aan die zomertemperaturen zou kunnen wennen.
Vandaag was het dus geen dag voor een lange broek en een sweater. Hij had zich een beige short om zijn heupen getrokken en een basic wit shirt aangetrokken. Zijn donkerbruine haren lagen warrig over zijn voorhoofd en zijn oogjes waren klein van het slaaptekort. Zijn neef terug in de stad te hebben had niet enkel zijn voordelen. Of ja - laat me het even duidelijker uitdrukken - zijn voordelen droegen gewoon nadelen met zich mee. Ty was niet de jongen die graag van uit zijn eentje met de beslissing kwam om op een avondje uit te gaan. Daar had hij dus zijn neef voor. Lang had de klosser in het buitenland gezeten, samen met zijn vriendin. Maar door al die tijd met elkaar door te brengen ging het steeds slechter en hebben de twee nu een soort break up waarvan Ty niet kan afleiden of het een pauze is of een officiële beëindiging. En als hij Dwayne - zijn neef, aldus - er iets over zou vragen kreeg hij enkel gesnauw terug. "Je moet je er niet mee bemoeien man", altijd.
Als Ty onder kwam zag hij Dwayne als een monster in de zetel liggen. Zijn mond lag wijd open, hij wou niet eens denken aan de hoeveelheid slijm die nu op zijn vloer lag. Ty rolde met zijn ogen en liet hem doen. Honger had hij niet, behoefte ook niet. Hij griste gewoon een knalrode appel uit zijn fruitmand en ging de deur uit. Hij voelde zichzelf een beetje verplicht nog eens te gaan rijden. Zijn sociaal leven was de laatste weken wat op de eerste plaats gekomen, en hij had Tobias toch wel redelijk verwaarloosd.
Terwijl hij zijn tanden in de appel zette nam hij zijn autosleutels uit zijn zak en stak die in zijn zwarte Land Rover Evoque. Een laat 20ste verjaardagscadeau van zijn vader. Geen egoïsme, maar Ty vond dat hij na alles wat er gebeurd was dat op zijn minst wel verdiend had.
Eenmaal aangekomen bij de stallen waar zijn paard - Tobias - stond merkte hij hoe weinig hij hier was geweest. Schuldgevoel stak hem even. Tobias had vandaag wel iets extra verdiend, voor al de dagen dat hij zich heeft moeten vervelen.
Wanneer Ty door de stallen liep en zijn buddy in vizier kreeg voelde hij een golf van blijdschap door zijn lichaam heen. Ty had hem toch wel gemist. Wanneer Tobias Ty's aanwezigheid voelde begon hij enthousiast te briesen, en duwde hij zijn neus tegen zijn schouder. "Hey vriendje." Ty aaide hem over zijn hals en onder zijn hoofd. "Jij kunt wel een poetsbeurt gebruiken. Beter één grondige dan 10 slordige, of niet? Geniet er maar van." Zei hij tegen Tobias en gaf hem een klopje op zijn hals waar na hij de poetsspullen ging halen. Dit kon zeker een half uur in beslag nemen, maar dat was het zeker wel waard.
Drie kwartiertjes later kon Ty Tobias meenemen naar de lege paddock - die hij dus helemaal voor zichzelf had. Hij had in die tijd heel Tobias' vacht gepoetst en hem daarna rustig opgezadeld. Pas wanneer Tobias in de paddock gezet was, en de hekken gesloten waren, voelde Ty de adrenaline om nog eens te rijden. Hij kon gewoon niet wachten om op zijn rug te klimmen en te bewegen. Ty had het altijd gevoelt. Het "één"gevoel. Wanneer hij met Tobias reed, voelde hij zich alsof ze samen één waren. En dat is niets meer dan een gewoonweg zalig gevoel.
Ty klom op de rug van Tobias en aan het dier zijn spieren te voelen was Tobias volkomen ontspannen en even enthousiast als hij dat was. Ty nam de teugels in handen en liet Tobias bewegen, meer zijn gang gaan in plaats van dat Ty hem bevelen gaf. Uiteindelijk drong Ty lichtjes aan om Tobias zijn pas om te zetten in galop. Damn. Wat een gevoel. Een mens had daar toch behoefte aan in een leven? Rustig liep hij rond met Tobias doorheen de paddock. Terug structuur inbrengen, aan kleine dingetjes werken. Misschien werd het tijd om er terug wat in te springen. Als Ty wou verder gaan met zijn rij carrière, ten minste...
Iedereen die zich welkom voelt xxx
Paradigm Shift