Trying to make the best of the evening [Johnny]

Een nieuw huis. Of, beter gezegd, een nieuw appartement. Het had er akelig kaal uit gezien toen ze rond had gekeken maar als ze er eenmaal in zat zou daar zo snel mogelijk verandering in komen. Ze kon hier in ieder geval veel meer kwijt dan enkel de spullen die ze nu bezat maar ook dat zou wel goed komen.
Als het aan haar vader had gelegen was ze bij haar ouders blijven wonen totdat ze klaar was met haar studie. Richard had haar het liefst dicht in de buurt, waar hij haar in de gaten kon houden, bang dat zijn dochter vanalles ging uithalen. Haar moeder was precies het tegenovergestelde: Koraline kon niet vroeg genoeg zelfstandig gaan wonen. De kirrende toon waarin ze sprak als ze het over de emancipatie van haar dochter had was genoeg geweest om ook Koraline over te halen om te verhuizen - ze vond het wel genoeg geweest.
De studentenflat uiteindelijk voor had gekozen was precies waar ze naar had gezocht, en haar appartement was goed betaalbaar. Er waren net wat kamers leeg gekomen nadat enkele mensen waren vertrokken en ook haar vader, met wie ze was komen kijken, was er enthousiast over. Zoals al gezegd was, was de ruimte weer erg kaal, maar zodra ze er eenmaal zat zou ze wel uitvinden wat ze er allemaal wel en niet mocht aanpassen.

Niet veel, bleek uiteindelijk. Maar omdat Koraline toch niet van plan was geweest om van alles aan de muren te timmeren was dat geen enkel probleem. Het zag er nu nog wel een beetje kaal uit maar over de loop van tijd zou daar wel verandering in komen.
Nu was er nog het "probleem" dat ze er eigenlijk niemand kende. Ze was haar studie nog niet begonnen en kende dus nog niemand van haar opleiding, laat staan andere studenten. Ze kende akelig weinig mensen hier.
Het feestje waar ze spontaan voor was uitgenodigd zou haar redding kunnen zijn.
Het scheelde dat Koraline weinig moeite had met mengelen met mensen van haar leeftijd. Maar dat was meestal in settings waar iedereen nieuw was, en hier leek iedereen elkaar tot zeker gehalte te kennen. Niet zo vreemd, natuurlijk, maar dat maakte het voor haar net iets lastiger.
Toch wist ze al vrij snel een gesprek aan te knopen met een meisje haar leeftijd die in het eerste jaar van haar studie zat. Zij en haar twee vriendinnen woonden al bijna een half jaar in de flat, vertelde ze terwijl ze de jonge vrouwen in kwestie wenkte zodat ze hun kant op kwamen.
Koraline wist niet zeker of ze de drie wel mocht. Ze negeerden haar niet maar deden ook weinig om haar in gesprekken te betrekken en hun anecdotes waren gevuld met inside jokes en namen die Koraline niet kende. Na ongeveer twintig minuten excuseerde ze zichzelf, glimlachte even als een boer met kiespijn en glipte tussen twee andere groepjes door om wat te drinken te halen.

Met een paar flessen cola bij zich - hij bracht zelf geen drank mee, maar dat gaf niet, want ze mengden de cola toch wel - stapte Johnny de kelder van de flat binnen, waar het feest werd gehouden. Hoewel er genoeg studenten met tattoos rondliepen, zeker in deze flat, was hij toch wel een van de meest opvallende exemplaren op dat front. De piercings maakten dat effect niet minder. Zijn afgedragen, hier en daar met veiligheidsspelden bijeengehouden spijkerbroek ook niet. Tot slot droeg hij over zijn shirt een mouwloos spijkerjack met rafelige randen en patches van allerlei bands.
Een uitzonderlijke verschijning. Het scheelde dat zijn haar, opgeschoren aan weerszijden, in ieder geval niet omhoog stond. Het was nog vochtig van het douchen en zat rommelig. Maar dankzij een nogal fruitige shampoo rook het wel lekker.
Hij werd door een paar huisgenoten en vrienden begroet en grijnsde opgetogen, direct genietend van de sfeer in de ruimte, ook al was de kelder een tikje bedompt.
Toch liep hij vlug door, want zijn spieren protesteerden tegen het gewicht van de forse flessen. Bij de dranktafel zette hij ze snel neer. Daar trof hij ook het meisje dat recent in de gang was komen wonen.
Cara… Nee, dat was het niet. Kora? Close. Wacht, leek haar naam niet op die van dat meiske uit die animatie film? Koraline, dat was het.
“Hey, Koraline, toch?” zei hij, terwijl hij naast haar kwam staan en zichzelf een glas sinas inschonk. “Volgens mij spraken wij elkaar laatst op de gang."
Hij kon het fout hebben natuurlijk, er woonden hier nogal wat mensen.

Voor haar stond gelukkig niet alleen drank toen ze bij de tafel arriveerde. Niet dat ze zo sterk tegen alcohol was of zo, haar lichaam leek er gewoon niet mee om te kunnen gaan. Gelukkig genoeg stond er ook genoeg frisdrank en na een glas vol te hebben geschonken met sinas haalde ze eens diep adem en keerde zich om zodat ze de ruimte kon observeren. De meiden met wie ze had staan praten bevonden zich haast aan de andere kant van de kamer en leken niet echt gemerkt te hebben dat ze er tussenuit geglipt was.
Ze nam net een slok van haar glas toen er een bekend figuur naast haar verscheen. Johnny, de jongen die in dezelfde gang als haar woonde. Hij was een paar jaar ouder dan zij en zat onder de tatoeages - dat was de voornaamste reden dat ze zijn naam had onthouden. Dat, en omdat hij best aantrekkelijk was. Dat was iets wat ze niet kon ontkennen.
Hij kwam naast haar staan om voor zichzelf eveneens wat frisdrank in te schenken en groette haar door haar naam te checken. Ze knikte met een flauwe glimlach op haar gezicht. 'Klopt. En jij bent Johnny, als ik het me goed herinner.'
Ja, ze wist het vrij zeker. Haar glimlach werd breder en ze richtte zich op om een wat actievere houding aan te nemen.

“De enige echte!” was Johnny’s vrolijke antwoord. Het gesprek leek het meisje een klein beetje uit haar schulp te helpen en daar was hij blij om.
Hij nam een slok van zijn drinken. Aan de andere kant van de ruimte kwam nog een groepje mensen binnen. De muziek was iets harder gezet, omdat hij bijna niet boven alle pratende mensen uitkwam. De muziek was niet echt Johnny’s ding, maar het stoorde hem ook niet.
Hij stak even zijn hand op toen hij een huisgenoot van hem binnen zag komen. Je was snel afgeleid als je veel mensen kende.
De geur van warm voedsel drong zich ineens aan hem op - pizza om precies te zijn.
“Volgens mij zijn de pizza’s er!” zei hij. Er kwamen inderdaad drie jongens met ieder een flinke stapel pizza’s richting de tafel gelopen. Een grijnsde toen hij Johnny zag staan.
“Geen zorgen grashapper, er zit ook wel wat voor jou bij."
“Jullie zijn te goed voor me,” antwoordde Johnny. Hij richtte zich weer tot Koraline. “Er is dus ook vegetarisch. Heb je ’t trouwens een beetje naar je zin hier?” zei hij, in het midden latend of de vraag op het feest sloeg of op haar algemene verblijf hier.
Hij zocht een pizza op met alleen kaas en vouwde de doos open. Hij pakte er een punt uit - ze waren godzijdank voorgesneden - en nam er een grote hap van.

Ze keek hem met een brede glimlach aan en moest onwillekeurig even lachen, al was dat misschien ook een beetje door de zenuwen. Ze voelde zich nog steeds als de nieuwkomer, en daarnaast was ze zeker een van de jongste aanwezigen. Een vriendelijk gezicht was dan altijd prettig, en dan telde ze het groepje meiden van eerder toch niet mee.
"Volgens mij zijn de pizza's er!"
Haar wenkbrauwen gingen verrast omhoog. Waren er serieus mensen die de moeite hadden gedaan om voor deze hele groep pizza's te halen?
Voor het antwoord op die vraag hoefde ze niet lang te wachten. Een drietal jongens werkte zich door de menigte met hun handen vol pizzadozen die op de nog lege tafels werden uitgestald. Ze waren duidelijk kennissen van Johnny, wat af te leiden was aan de speelse plagerijen die werden uitgewisseld.
Nu ze er over nadacht had ze eigenlijk best wel trek. De geur van de pizza's vulde langzaam maar zeker de lucht rond hen heen en haar blik ging even van Johnny naar de dozen.
Het stemmetje van haar moeder dat door haar hoofd klonk zorgde er uiteindelijk voor dat ze een stuk pizza zonder vlees pakte. Voor ze echter een hap had kunnen nemen keerde Johnny zich weer tot haar en vroeg haar of ze het een beetje naar haar zin had.
'Oh, ja hoor,' antwoordde ze haastig. 'Het is natuurlijk allemaal een beetje wennen, maar ik begin me langzaamaan een beetje thuis te voelen.'
Ze glimlachte zwakjes. 'Het is prettig om een eigen plekje te hebben.'

“Goed te horen!” De pizzapunt was inmiddels nagenoeg verdwenen en Johnny begon aan de volgende. Zijn spijsvertering was een mysterie dat wellicht nooit zou worden ontrafeld.
"Het is prettig om een eigen plekje te hebben."
Hij knikte, zijn mond vol pizza. Hij slikte snel de hap door.
“Zeg dat wel!” Hij gebaarde om zich heen. “Je ziet hier goed, trouwens,” zei hij. “Of je nou van veel feesten houdt of helemaal niet, de sfeer is hier gewoon echt heel erg fijn."
Verderop in de kelder zat zo te horen de stemming er al goed in. Johnny keek even toe maar richtte zich toen weer op Koraline.
“Hoe ben je hier zo terecht gekomen?” vroeg hij toen nieuwsgierig. De meesten kwamen hier via vrienden terecht; ze kwamen dan toch al vaak over de vloer en als er dan iemand uit ging was er weinig twijfel over wie die vrijgekomen plek kreeg. Koraline had echter al aangegeven hier nog niet zoveel mensen te kennen, dus dat was weer eens heel iets anders.

Ze trok haar wenkbrauwen iets op, grijnsde en nam een hap van haar pizza. Deze jongen had al het enthousiasme van een jonge labrador in een bloemetjesveld en het was best aandoenlijk. Hij vertelde haar dat de sfeer in het gebouw erg prettig was, of je nu van feestjes hield of niet, en ze glimlachte.
'Dat is fijn om te horen,' antwoordde ze terwijl ze zijn gebarende hand volgde en weer door de ruimte keek. Er was een flinke groep op de pizza af gekomen.
Ze nam voorzichtig nog een hap, veegde haar mondhoeken schoon en keek naar hem op toen hij haar weer aansprak en vroeg hoe ze bij het gebouw terecht was gekomen.
'Oh, via-via,' zei ze zodra haar mond leeg was. 'Vrienden van mijn ouders hebben een dochter die een paar jaar ouder is dan ik en zij zat hier ook, dus ja.' Ze haalde haar schouders eens op en glimlachte nogal schaapachtig. 'Jij dan?'

“Via vrienden,” zei Johnny. “Toen ik een baantje had gekregen in de tattoo shop hier vlakbij tipte een vriendin die hier woont me dat iemand eruit ging en ik kwam hier toch al vaak zat over de vloer, dus de hospiteeravond was vooral voor de vorm."
Hij grijnsde en dacht toen even na.
“Wie is die dochter dan? Misschien ken ik haar wel."
De kans was groot. Johnny kende veel mensen in het gebouw. Sowieso de meeste mensen die naar feestjes als deze kwamen. Dat was toch wel een van de gevolgen als je nogal een allemansvriend was die met de meeste mensen wel aardig door een deur kon.
Hij voelde even zijn telefoon trillen in zijn broekzak, maar negeerde hem; apps checken tijdens een gesprek was een van die dingen waar hij zich behoorlijk aan kon ergeren bij mensen.

Hij werkte dus in een tattoo shop. Dat was geen verrassing. Koraline zelf had al een paar jaar lopen fantaseren over een eigen tattoo; iets simpels en kleins, het liefst zo minimalistisch mogelijk en op een plek waar niemand het echt kon zien. Haar moeder was er flink op tegen en zou het nooit toegestaan hebben, maar ze was nu meerderjarig, verdiende haar eigen geld en kon een eventuele tattoo met gemak voor haar ouders verbergen.
'Lola Powell,' antwoordde ze toen hij vroeg naar het meisje, en ze keek even om om te zien of ze Lola kon spotten, maar het was vrij druk rond de pizza en zo snel kon ze haar er niet uit halen. 'Ze is hier vast ergens, 'k heb haar nog gezien...'
Na een paar momenten keek ze weer terug naar Johnny en haar glimlach keerde weer terug. 'Dus, een tattoo shop? Werk je daar nog steeds?' Zelfs als dat niet zo was, hij zou haar er vast wel wat over kunnen vertellen.