This doesn't scare me. [Johnny]

Ze had er weken naar uitgekeken. En eindelijk, na een meidenavond met Allison en een potje 'Truth or Dare' had ze haar vriendin zo ver gekregen, ze ging naar het 'Rowley Castle', om onderzoek te doen naar de verhalen die erover de rondte gingen. Claire had zich allang ingelezen en wist precies welke 'verschijningen' hier zouden moeten zijn, aldus de legendes. Claire had zichzelf warm ingepakt en genoeg materiaal meegenomen om eventueel bewijs vast te leggen. Twee zaklampen, genoeg batterijen, een videocamera. Ze was er klaar voor!
Bepakt en bezakt kwam ze bij Allison aan, om daar Dean's fiets te treffen. Maar ze zou met Allison naar het kasteel gaan? Met een frons klopte ze aan en wachtte af tot er open gedaan deed. Allison zwaaide de deur met een brede grijns open.
"Wat doet Dean hier?" vroeg Claire om gelijk met de deur in huis te vallen. Allison bloosde. Dean kwam vanachter Allison vandaan en keek Claire pissig aan. Claire keek pissig terug.
"Dean gaat mee, Claire," mompelde ze. "Ik vind het echt heel eng."
"Ja, Du Boux," mopperde Dean, "want je moet haar zonodig meeslepen." Dean leek niet al te pleased met haar te zijn.
"Ze heeft het zelf beloofd. En ik kan heus wel op mijn vriendin passen!" snibte ze terug. Dean rolde met zijn ogen.
"Ik pas liever zelf op mijn vriendin." Allison legde een hand op zijn arm en keek naar hem.
"Dean," fluisterde ze zachtjes, hem intens aankijkend. Claire maakte een braakgeluidje.
"Claire, kappen!" Allison keek voor het eerst sinds dat Claire haar kende, een beetje boos. 
"Je weet dat ze dit eng vind, kun je even niet zo'n jaloerse bitch zijn?" Claire rolde met haar ogen.
"Whatever."

De sfeer was er niet beter op geworden de wandeling naar het huis toe. Allison was lijkbleek - nu al - en vastgeklampt aan Dean, Claire liep op een afstandje van het tweetal. Haar hele humeur was verpest. Ze had Allison alles over het huis willen vertellen, had haar helemaal over alles willen inlichten. Maar met Dean erbij was alles lang niet zo leuk. Claire kon niet tegen het feit dat Dean zo leuk en beschermend tegenover Allison was, maar de rest van de wereld hem niet leek te kunnen schelen. Zoals hij naar Allison keek, zo keek hij naar niets en niemand. Hij keek zelfs altijd een beetje woedend naar haar. En ze begreep niet waarom.
Het kasteel kwam in de buurt en het gedempte gesprek tussen Allison en Dean was tot een einde gekomen. 
"Wauw," ontglipte Claire. Het was nog enger dan ze had verwacht. Ze grijnsde breed en liep naar de deur toe. Ze rammelde eraan maar hoewel ze anders gehoopt had, gaf deze niet mee. "Hmm." Ze duwde nog eens, maar niets.
"Was dit je plan?" Dean klonk ontevreden. "Hebben we hier dat stuk voor gelopen in het holst van de nacht?" Claire rolde met haar ogen en speurde met haar ogen de omgeving af.
"Er moet vast wel een opening zijn," mompelde ze.
Dean liet Allison los, duwde Claire opzij en gaf een beuk tegen de deur, die nu Dean naar binnen liet vallen. Allison slaakte een gilletje en rende op Dean af.
Claire wachtte tot Allison haar armen om Dean had heengeslagen en liep toen zelf ook naar binnen. Alles was donker. Behalve hetgeen waar ze op scheen met haar zaklamp. Claire was te veel bezig met het ontdekken van de hal waarin ze stonden dat ze niet doorhad dat Allison steeds witter en witter werd en angstig met haar hoofd nee schudde.
"Claire, ik ga Allison terug brengen. Het kan me niet schelen welke debiele afspraken je hebt gemaakt." Claire draaide zich om naar Allison en Dean om een snibbige opmerking te maken maar haar vriendinnetje zag er echt beroerd uit. 
"Ga je mee terug?" vroeg Dean niet onvriendelijk. Claire twijfelde. Ze was er nu toch.
"Nee... sorry Ally. Ik wil dit al zo lang!" 
"Goed. Claire, je blijft hier, oké? Ik breng Allison weg en ik kom zo snel mogelijk terug!" Met die woorden nam hij Allison het huis uit en liet Claire alleen.
Met geluiden die ineens door het hele huis klonken.

Hij was een man van zijn woord. Hij had de weddenschap verloren op een manier die niet eens te bediscussiëren viel. Zo erg had hij ernaast gezeten. Dus moest het maar.
Ondanks het lekkere weer was het in de nacht wat fris, dus Johnny droeg een leren jack, hoog dichtgeritst. Eronder droeg hij een spijkerbroek met allerlei bontgekleurde patches erop. Zijn haar stond nog enigszins rechtop, maar was iets ingezakt. Hij zette het gewoon met een borstel omhoog in plaats van haarlak, dus dat zakte na verloop van tijd toch wat in.
Hij droeg stevige kisten, die de lange tocht door de donkere bossen een stuk makkelijker maakten. In zijn ene hand had hij een zaklamp waarmee hij tussen de bomen doorscheen en die aparte, beweeglijke schaduwen wierp, en in de andere zijn telefoon, waarop hij facetimede met de collega die dit voor hem bedacht had.
"Al bang, John?" vroeg de jongen, die net als Johnny onder de tattoos zat. Johnny grijnsde.
"Fuck nee," zei hij direct. Waarheid was dat hij toch wel wat nerveus was. Hij was hier geheel alleen en als er iets gebeurde zou hij lang niet worden gevonden. Daar kwam bij dat hij op gebied van het paranormale toch een beetje een agnost was. Hij vond het niet waarschijnlijk dat alles zo was als in de verhalen, maar dat nam niet weg dat hij niets uitsloot. Johnny was het soort dat zich niet aan het gevoel onttrekken kon dat er gewoon meer moest zijn dan wat men kon meten.
Enkele malen struikelde hij bijna, tot groot vermaak van zijn collega, maar uiteindelijk was het daar dan toch. Rowley Castle. Zelfs zo vervallen een prachtig gebouw. Johnny was meer van de moderne architectuur, maar dat nam niet weg dat hij dit zeker kon waarderen.

Toen hij dichterbij kwam verloor hij de verbinding met zijn collega; geen bereik meer. Vreemd. Nou ja. Hij stopte de telefoon in de rugzak die hij mee had. Verder zat er vooral eten en drinken in de rugzak. Hij moest hier de nacht doorbrengen en morgen dat stuk nog weer teruglopen.
Hoe dichter hij bij het kasteel kwam, hoe minder zeker hij van zijn zaak was, en ineens wenste hij dat hij nog bereik of internet had. Liever uitgelachen worden dan alleen zijn.
Hij haalde diep adem. Daar ging hij dan. Voorzichtig opende hij de deur, waarna de schrik hem een moment lang om het hart sloeg; in het licht van zijn zaklamp stond een menselijke verschijning.
Maar vrijwel meteen daarna werd duidelijk dat het ook daadwerkelijk een mens was, een meisje van ongeveer zijn leeftijd, en een lachje ontsnapte aan Johnny's lippen.
"Godsamme, ik schrok me rot," zei hij met een grijns, terwijl hij omlaag scheen. "Ik eh- ik kan niet zeggen dat ik gezelschap had verwacht, eigenlijk," voegde hij eraan toe. Hij wist zowaar eens niet helemaal wat hij moest zeggen, vooral omdat dit de meest awkwarde wending was die deze expeditie had kunnen nemen.

Claire was geconcentreerd naar een opening van een deur aan het kijken toen ze ineens een stem hoorde. Haar hart maakte een sprongetje maar ze maande zichzelf direct tot kalmte. Niets om bang voor te zijn, niet zo achterlijk doen!
Ze scheen, onbedoeld, met haar zaklamp in zijn gezicht tot ze hem bestudeerd had. Toen bedacht ze dat ze in zijn ogen scheen en deed ze haar zaklamp direct naar beneden. 
"Jij schrok je rot? Man, jij komt hier onaangekondigd binnen." Ze kon niet verhullen dat ze eigenlijk best blij was om hem te zien. Niet dat ze bang was, dat viel allemaal wel mee. Maar het was best... 
Ze was hier met een reden nooit alleen heen gegaan.
Hij kon niet zeggen dat hij gezelschap had verwacht. Was hij van plan geweest alleen hierheen te gaan? Ze keek hem even aan.
"Niet? Wat doe je hier alleen in zo'n huis?" vroeg ze hem. 
"Ik ben hier eigenlijk niet alleen hoor," zei ze snel. "Alleen mijn gezelschap is onwel geworden of bezeten ofzo, dus d'r vriendje heeft haar naar huis gebracht. En die komt zo weer terug of zoiets. Zegt ie." Ze geloofde het eigenlijk niet zo.
Ze bekeek de jongen nog wat uitgebreider. 
"Nou ja, wel gezellig. Nu ben ik niet meer alleen. Ga je mee het huis verkennen?"

"Jij schrok je rot? Man, jij komt hier onaangekondigd binnen," was de eerste reactie van het meisje, die net zo geschrokken leek als hij. Hij lachte.
"Sorry, ik zal de volgende keer kloppen als ik denk een verlaten huis binnen te gaan," grapte hij. Ze wilde vervolgens weten wat hij hier deed en hij haalde zijn schouders op.
"Weddenschap verloren," bekende hij. Hij liet zijn zaklamp door de hal gaan. Wederom zorgde het felle licht voor grillige schaduwen, die er makkelijk voor konden zorgen dat je verbeelding op hol sloeg. De ruimte had betere tijden gekend. De wanden waren schilferig en de tegels op de vloer veelal gebarsten. Er was geen meubilair en ook eventuele schilderijen waren weggehaald.
Het meisje legde uit waarom ze alleen was en stelde voor het huis te verkennen.Johnny fronste.
"Dus ze lieten jou gewoon alleen achter hier?" zei hij ongelovig. "Dat is niet okee. Samen uit, samen thuis."
Het klonk als een behoorlijke naaistreek.
"Maar prima, ben wel benieuwd wat er hier allemaal te zien is."
Hij liep naar haar toe en stak zijn hand uit.
"Ik ben trouwens Johnny," zei hij.

"Wat was de weddenschap?" vroeg het meisje. Johnny grijnsde beschaamd.
"Echt de domste shit die je je voor kan stellen. Ik weet echt geen fuck van voetbal, right? Maar goed, ik had dus wel mooi een grote bek en zei dat Manchester de laatste wedstrijd zou winnen, om een collega een beetje te zieken," legde hij monter uit, blij iemand te hebben om mee te praten. "En nou ja, dat gebeurde dus niet. En nu ben ik hier."
Ze legde uit dat het haar eigen keus was om te blijven en hij knikte langzaam. Dat maakte het al iets beter, maar toch vond hij het niet echt netjes dat de rest daarmee akkoord ging. Je liet iemand gewoon niet alleen op een plek als deze, zeker niet zo ver van de bewoonde wereld. Hij liet het echter rusten.
Het meisje stelde zich voor als Claire.
"Aangenaam," was Johnny's reactie.
"Ik hoop dat je niet bang bent. Wil je wat over dit huis weten, want ik maak geen grapje als ik zeg dat ik alle feitjes ken."
Johnny grinnikte.
"Hey, Claire, dapper is mijn doopnaam, geen zorgen," zei hij met een olijke blik. "Maar je hebt mijn interesse gewekt, vertel eens, want ik heb mijn huiswerk niet gedaan, vrees ik."
Hij begon te lopen. Tegels kraakten hier en daar onder zijn laarzen. Ook binnen was het koel en hij was blij dat hij zijn jack mee had genomen. Aan weerszijden van de hal waren deuren, en aan het eind, in de hoek, liep een trap omhoog.
"Waar wil je eerst heen?" Hem maakte het namelijk niet zoveel uit. Hij zou hier toch de hele nacht nog zitten.

Ze grinnikte weer. Een weddenschap om voetbal? Niet dat ze er verstand van had, maar dat was een typische jongensweddenschap. 
"Tja, daarom moet je ook nooit wedden. Of om een krat bier wedden ofzo. Dat is veilig." Niet dat ze echt dacht dat het hier gevaarlijk was. Dat sprak ze dan ook uit.
"Niet dat je hier echt gevaar loopt ofzo." Ze haalde even luchtig haar schouders op. 
"Misschien wel, maar dan moeten we dat maar filmen en op internet zetten. Kunnen we flink mee verdienen." 
Dapper was zijn doopnaam. Claire grijnsde.
"Top, aan watjes heb ik namelijk niets voor het vastleggen van deze documentaire." Ze haalde haar rugzak van haar rug af en opende deze. Daaruit haalde ze haar videocamera, zette hem op nachtstand en begon met het filmen van zichzelf.
"Welkom, ik sta hier met Johnny in het verlaten Rowley Castle. Voordat we een tripje maken, ga ik jullie een kleine geschiedenis vertellen over Rowley." Ze grijnsde even naar Johnny, klikte de camera weer uit.
"Zo. Dan kan ik de batterij sparen. Ik maak wel een mooie foto van Rowley en plaats het dan. En spreek het thuis wel in." Docu's maken was ze bekend mee en voice-acting had ze ook al vaker gedaan voor wat dingen op Youtube. 
"Kom, dan gaan we de trap op, ik wil bij het begin beginnen." Ze liep samen met Johnny de trap op en sloeg de gang in. Een kamer, dichtgespijkerd met planken, daar hield ze voor stil. Ze keek Johnny geheimzinnig aan.
"Het is ergens in de 17de eeuw. Mensen willen land, mensen willen grote, luxe huizen, laten zien dat ze veel macht en geld hebben. Deze handelaar is niet heel anders. Het leven lijkt hem toe te lachen, tot plots een jaar na het bouwen van zijn droomkasteel, zijn nicht omkomt in een van de gastenkamers. Mensen beweren dat ze er nog steeds is. Hier, achter deze deur." Claire legde haar hand op een van de planken.
"Maar dat is niet alles. Als je denkt dat het verdrietig is dat de handelaar zijn nicht kwijt is... Moet je je voorstellen dat ineens je vrouw -" Claire hield even stil en keek op een plek achter Johnny. Ze dacht iets te zien, maar dat moest vast haar verbeelding zijn.
"De handelaar zijn vrouw moest de dood van het nichtje niet van haar af kunnen hebben schudden. Of iets anders, dat zijn de geruchten. Maar Rowley, de handelaar, heeft altijd anders gezegd. Met zijn vrouw was niets mis. Maar toch bungelde ze daar. Aan een touw. In hun slaapkamer."

Ze had een punt. Maar een krat bier zat geen spanning aan natuurlijk. En hij had al met de voorwaarden ingestemd voor er goed en wel over na te hebben gedacht.
"Niet dat je hier echt gevaar loopt ofzo."
“Zeg dat niet te snel, straks wordt een van ons bezeten,” grapte hij luchtig. Hij keek geamuseerd toe hoe ze haar videocamera klaarmaakte en zichzelf filmde, sprekend als een ware nieuwsreporter.
"Ik maak wel een mooie foto van Rowley en plaats het dan. En spreek het thuis wel in."
Johnny grinnikte.
“Niet eens schokkende live footage? Dat kan echt niet Claire."
De trap kraakte onder hun voeten en vaag vroeg Johnny zich af of het hout wel betrouwbaar was, maar het zag er solide genoeg uit. Ze kwamen uit bij een dichtgetimmerde kamer en Claire begon erover te vertellen. Johnny luisterde gefascineerd en keek haar verward aan toen ze ineens stilviel. Hij volgde haar blik en keek om maar zag niets. Waarom wist hij niet, maar helemaal op zijn gemak voelde hij zich niet meer, ook al sloeg het nergens op.
Claire vertelde verder, en sloot af met een cliffhanger, nog wel. Johnny floot zachtjes.
“Dat is fucked up, zeg, Jezus,” zei hij, met iets van ontzag in zijn stem. Geen wonder dat deze plek zoveel spookverhalen bevatte.
Hij knielde neer bij de planken, die zo te zien al een jaar of wat voor de deur zaten. Onderaan was een klein gat waar een erg tenger mens misschien net door zou kunnen. Hij richtte zich weer op.
“Is er eigenlijk ooit bewijs vastgelegd hier?” vroeg hij zich hardop af, terwijl hij verder de gang inliep en stilhield bij een oude, versierde houten deur. “Dat het spookt, bedoel ik."
Hij opende de deur voorzichtig. Ook deze kamer was leeg. De vloerbedekking lag hier en daar los en het was er koel. Ergens in de buurt kraakte er iets. De geluiden van het huis waren nog zoiets waardoor Johnny zich goed voor kon stellen dat mensen van alles aan dit huis linkte. Niet dat hij het honderd procent uitsloot, maar hij wilde zich niet gek laten maken.

“Zeg dat niet te snel, straks wordt een van ons bezeten,” Claire giechelde even. "Gelukkig heb ik knoflook bij me." Wat bullshit was. Daarbij, knoflook hielp volgens haar niet echt bij bezetenheid. Niet alleen dat. Bezeten worden in dit huis? Het was niet zozeer dat Claire niet geloofde dat er wat in het huis zat, ze had wel eens filmpjes gezien waar er wat leek te gebeuren, maar ze geloofde niet dat het 1) werkelijk zo eng was als iedereen deed geloven en 2) dat het kwaad kon.
“Niet eens schokkende live footage? Dat kan echt niet Claire." Weer liet ze een lach horen.
"Natuurlijk komen er beelden van schokkende dingen, maar hee, live gaat niet. Weet je hoe crappy live filmen zou zijn? Daar heb ik geen geld voor om goede apparatuur voor te regelen." Al zou live filmen wel enorm gaaf zijn, als ze er zo over nadacht.
Johnny leek onder de indruk te zijn van haar verhaal en floot zachtjes. Het was inderdaad een fucked up verhaal, maar ja. Drama was ook wel aan de oudheid besteed. Neem nou Cleopatra.
Johnny vroeg zich af of er bewijs was vastgelegd. Claire haalde haar schouders op.
"Er is beeldmateriaal, maar I don't know, vind het niet echt 'bewijs'." Ze glimlachte. "Vandaar dat ik mijn camera heb meegenomen. Misschien vang ik iets." Claire was nog steeds niet zeker wat ze precies van dit huis en het paranormale moest geloven. Ze zat tussen een mix van 'het zou best cool zijn' en 'maar hoe kunnen dingen die geen energie hebben, nog uit energie bestaan', in. Ze zou niet volmondig roepen dat het onzin was, maar dat het waarheid was zou ze ook niet beamen voordat ze het zelf had gezien en waar had genomen.
"De slaapkamers blijven het interessantst van dit huis," begon Claire, waarna ze Johnny met een grijns aankeek. "Hier hebben de meeste mensen hun dood in gevonden. De logeerkamer dan, maar ook gewoon de slaapkamer." Claire huiverde, eerder van medelijden.
"Als er ook maar iets waar is van de geschiedenis van dit gebouw, of ja -" Ze viel stil. Iets had haar aandacht te pakken en ze wist niet wat het was of wie het was, maar het klonk vreemd. Een beetje als het zwiepen van een touw. Dat krakerige geluid als je er iets met veel gewicht aan hangt.
"Hoor jij dat ook?" Ze keek Johnny met een serieus gezicht aan. Ze was namelijk op geen enkele manier met hem aan het fucken nu. Doordat ze niet precies kon uitleggen wat ze hoorde, begon ze het geluid wat ze hoorde te beschrijven.
"Ik hoor alsof er touwen kraken... alsof er touwen struggelen met gewicht." Ze viel stil, luisterde aandachtig, maar het geluid was weer weg. "Hm." Een ongemakkelijk gevoel maakte zich van haar meester en kippenvel schoot ineens over haar hele lichaam. Een koude windvlaag leek door haar lichaam heen te gaan en liet een nare kou achter bij haar borstkas. Ze rechtte haar rug en glimlachte, een beetje ongemakkelijk nu.
"Dus." Ze wou iets zeggen maar de lucht van parfum en iemands adem alsof diegene iets zoets had gegeten, drong in haar neus en half in paniek sloeg ze haar handen voor haar neus. Hier had ze van gelezen, maar ze had het bullshit gevonden. Ze keek naar Johnny, die nog steeds in de slaapkamer stond. Het geluid was weer terug en een silhout van een -
NEE!
Claire probeerde kalm te blijven maar zweet was op haar gezicht tevoorschijn gekomen. Eigenlijk was ze er klaar mee. Niet omdat ze bang -
Oké ze was wel bang. Ze voelde dingen. Claire was absoluut niet gelovig en ze vond de onzin over Crowley oprecht onzin, maar het ongemakkelijke gevoel, de kou, de geluiden, de geuren, het was teveel. Zelfs voor een vrij skeptisch meisje als Claire.
Trillerig haalde ze adem, draaide weg van de kamer en stapte de hal op, waar kou haar nog meer de adem ontnam. Een lichte aanraking op haar arm deed haar opspringen.Het was alsof er nagels in haar vel werden gezet en ze werd geknepen. Een gilletje verlaatte haar mond. Een halve paniekaanval borrelde omhoog en ze probeerde te tellen en haar adem onder controle te krijgen. Toch kon ze niet voorkomen dat er wat tranen bij haar ogen verschenen.

Johnny luisterde aandachtig naar Claire en zoog even zijn wangen naar binnen. Je dood vinden in je slaapkamer. Iets zei hem dat dat niet op een kinky manier was gebeurd.
"Als er ook maar iets waar is van de geschiedenis van dit gebouw, of ja -"
Hij fronste toen het meisje stilviel. Er klonk een ietwat krakerig geluid dat hij net niet helemaal kon plaatsen, maar de spanning die hij even had gevoeld toen Claire zo plotseling was stil gevallen was vrijwel meteen weer weg. Nou ja, grotendeels, maar dat stemmetje in zijn achterhoofd negeerde hij. Het was waarschijnlijk gewoon van houtwerk in het dak, of zo.
“Hoorde jij dat ook? Ik hoor alsof er touwen kraken... alsof er touwen struggelen met gewicht.”
Johnny nam haar even op. Ze leek niet helemaal op haar gemak. Hijzelf was ook niet helemaal ontspannen hier, maar het leek hem beter dat niet tegen Claire te zeggen.
“Oh was dat het? Joh, is gewoon het huis dat kraakt,” zei hij, zijn toon geruststellend. Hij wist niet zo heel goed wat hij zelf nou vond van het idee van geesten, want hoewel het hem sterk leek dat ze bestonden, had hij ook nooit bewijs gezien dat het niet zo was, en dus stond een deel van hem er toch ook wel weer enigszins voor open. Desondanks was dit een oud gebouw en oude gebouwen hadden hun eigen geluiden, daar was niets raars aan, toch?
Hij rilde even toen er een tocht vlaag door de ruimte trok. Ook dit schreef hij toe aan de staat van het huis. Wat er nog heel was van de ramen tochtte waarschijnlijk als een gek en de deur sloot vast ook al niet goed meer aan.
Ontkennen kon hij het echter nog steeds niet, hij was niet op zijn gemak, maar hij schreef het af op het feit dat ze midden in de nacht in een oud kasteel stonden; daar werd niemand ontspannen van, toch?
Echter, Claire was een heel ander verhaal. Het meisje leek steeds verder in paniek te raken en slaakte een kreetje.
“Hey- Hey, gaat het wel?” zei Johnny zacht en hij legde een hand op haar schouder. Hij was zich meer dan ooit bewust van hoe ver ze bij de bewoonde wereld weg waren en hoe klein de kans was dat ze makkelijk de weg terug zouden kunnen vinden in het aardeduister. Ze zaten in principe vast hier, tenzij iemand hen kon komen halen.
“We kunnen misschien beter gaan joh,” zei hij. Dit was een interessante plek, maar het was het niet waard om zo van streek van te raken.
“Dan laten we je vrienden weten dat we het afblazen en ik kan zo een collega van me bellen om ons op te halen,” ging hij kalm verder. Nou ja, ogenschijnlijk kalm. Hij had namelijk het verontrustende gevoel bekeken te worden, maar dat hield hij voor zich. Het idee de dare van de weddenschap af te moeten breken vond hij niet zo leuk, maar er was ook nog zoiets als ‘proriteiten’.
Hij herinnerde zich toen dat hij in de directe omgeving van het huis geen bereik had, en even voelde hij zich zeer slecht op zijn gemak, maar ze konden best een stukje naar buiten lopen, hield hij zichzelf voor. Dat moest wel goed komen.
Ergens viel iets en onbewust verstijfde hij even. Het klonk alsof het op de verdieping boven hen gebeurde. Waren ze niet alleen?
Dat was onaangenamer dan het idee van geesten. Verlaten plekken als deze trokken lang niet alleen maar goed volk aan. Johnny’s gelaat stond nu strak en ernstig. Ze moesten weg zien te komen.

Johnny vond niet dat het klonk als touwen maar als gekraak van een oud huis. Claire zag bleek en wou dat ze daar ook stellig in kon geloven. Dat het gewoon het kraken van het huis was. Ze had haar schouders opgehaald, geprobeerd luchtig te blijven en daarna was ze dus zo in paniek geslagen.
Johnny legde zijn hand op haar schouder en de aanraking was genoeg om even afgeleid te raken. Haar bruine ogen schoten naar hem toe, keken hem aan voor bevestiging. Ze vond iets in hem een bepaalde rust uitstralen, waardoor ze dat in zich op nam, over nam. Maakte zichzelf wat groter toen hij zei dat ze misschien maar beter konden gaan. Claire schudde haar hoofd, koppigheid die er nu in trok.
"Fuck dat." Ze keek even naar haar voeten om haar hoofd helder te krijgen. Toen richtte ze haar ogen weer op die van Johnny en keek hem met een overtuigingskracht aan.
"Ik moet me niet zo aanstellen. Allison's angst moet me gewoon paranoia hebben gemaakt." Een scheve grijns speelde nu met haar lippen. Het was een typisch geval van 'fake it until you make it', maar Claire was zo goed in dat spelletje geworden dat een masker voor haar makkelijk te geloven voor zichzelf was, zolang ze maar genoeg focuste.
"Buiten dat, als ik echt iets gehoord heb, vind ik dat ik bewijs moet hebben." Ze klopte even op haar camera. "Niet?"
Ze maakte de camera klaar om bewijs gelijk op te kunnen nemen. "Als we hier levend uit komen, dan mag je vaker met me mee op expedities. Klinkt dat als een deal?"
Nadat ze zo moedig gesproken had, viel er iets en ze verstijfde. Haar camera had aangestaan.
"Uhm." Ze keek naar Johnny. "Gaan we kijken of het een kat was of iets anders?" Om eerlijk te zijn was dit weer een typsisch geval dat ze liever in haar broek poepte, maar ze had net zo moedig gesproken dat ze bewijs wou hebben en geen angsthaas wou zijn, dat ze vond dat ze nu niet weg kon kippen voor iets wat mogelijk bewijs zou kunnen zijn.

“Fuck dat."
Johnny’s mondhoeken krulden langzaam om tot een kleine grijns. Hij kon haar plotselinge strijdbaarheid wel waarderen, ook al was hij al lang niet meer zo weg van deze locatie. Echt bang aangelegd was hij niet, maar dat maakte niet uit. Zenuwen hadden namelijk die vervelende gewoonte een achterdeurtje in je geest te vinden. En waren ze eenmaal binnen dan raakte je die onrust ook niet zomaar meer kwijt.
"Ik moet me niet zo aanstellen. Allison's angst moet me gewoon paranoia hebben gemaakt."
Ach ja, je beïnvloedde elkaar natuurlijk ook, bedacht Johnny zich en hij knikte.
“Zit er dik in."
Toch was er in hem nog steeds een klein deel dat niet tot rust kwam, en iets zei hem dat Claire ook niet helemaal zo zelfverzekerd was als ze leek. Hij liet zijn blik weer door de donkere hal dwalen. Het gevoel niet alleen te zijn en bekeken te worden was er nog steeds, maar hij kon onmogelijk zeggen of dat een reden had of gewoon zijn eigen paranoia was. Hij haalde een hand door zijn rommelige haar.
Claire merkte op dat als er iets was, ze toch bewijs moesten hebben. Johnny keek echter even bedenkelijk.
“Als het bovennatuurlijk is, zeker,” zei hij. “Maar voor ’t zelfde geld zit hier een of andere junk die niet op gezelschap gesteld is,” voegde hij er droog aan toe, niet helemaal grappend. Dit was een afgelegen, lastig te bereikbare plek. Over het algemeen het soort locatie waar je ongestoord God mocht weten wat kon uitspoken. En mensen die hier kwamen om redenen die niet helemaal koosjer waren hielden er doorgaans niet van om gestoord te worden.
Maar anderzijds; dan zou er inmiddels toch wel een confrontatie zijn geweest?
"Als we hier levend uit komen, dan mag je vaker met me mee op expedities. Klinkt dat als een deal?"
Johnny schoot even in de lach.
“Deal. Je kan volgens mij wel wat morele steun gebruiken,” antwoordde hij plagend.
Claire leek vervolgens echter minder zeker van haar zaak en vroeg hem wat het beste was. Johnny zoog zijn wangen naar binnen. Verstandig was natuurlijk weggaan. Maar hij zou zich ook wel een beetje een lafaard voelen als hij degene was die ervoor koos ervandoor te gaan. Weggaan omdat iemand anders overstuur was, was toch niet hetzelfde, zeg maar. En ergens, heel stiekem, lonkte de spanning ook wel een beetje. Juist omdat ze geen idee hadden wat er in het duister was.
“Een kijkje nemen kan geen kwaad,” zei hij daarom. “Eerst eens naar boven?"
Katten verwachtte hij hier eigenlijk niet tegen te komen. Een paar vleermuizen, ratten en de incidentele opossum, echter, zou hen nog wel eens meer kunnen laten schrikken dan ze ooit hardop tegenover wie dan ook zouden bekennen.
Hij begon te lopen, zelfverzekerder dan hij zich voelde. Zijn voetstappen galmden iets in de hal, en toen hij de trap op begon te lopen, kraakte het oude hout vervaarlijk. Ergens voelde het niet echt lekker, dat als er hier nog iemand was, zij zichzelf al hadden verraden voor ze überhaupt wisten of ze alleen waren of niet. Het was een beetje alsof ze met een groot doelwit op hun voorhoofd liepen.
Ergens klonken gedempte voetstappen en Johnny hield stil, niet zeker of hij dacht nou echt had gehoord. Hij hief zijn hand op.
“Luister eens,” zei hij zacht, en hij hield zijn adem in. Een paar tellen bleef het stil en begon hij te denken dat hij ze zag vliegen, maar toen klonken de voetstappen weer, boven hen, zo zacht dat hij ze amper hoorde. Waren het eigenlijk wel voetstappen? Kraakte het huis gewoon? Hij had het gevoel alsof zijn geest een loopje met hem nam.
“Hoorde jij dat ook?” vroeg hij toen.