'Mam, toe nou...'
De hele afscheidsceremonie was toch iets te veel van het goeie voor Serena. Binnen een paar minuten zou Serena voorgoed uit San Fransisco verdwijnen. Het was vreemd. De meeste mensen wilden juist naar San Fransisco toe komen. Bij haar was dat niet het geval. Als je van shoppen, jongens, nightclubs en de stad hield, dan moest je hier zeker zijn. Maar al die dingen betekenden niets voor haar. Daarom vertrok ze nu naar het vertrouwe HH. Haar ouders hadden het er vaak over gehad, dat het een soort plaats voor 'boeren' en 'landbouwers' was. Zoals al te merken was, haar ouders stonden niet helemaal achter haar. Het waren workaholics die alleen maar oor hadden voor het gerinkel van hun mobiel en de bekende melodietje van de 'je hebt een nieuw bericht ontvangen' app. Maar oor voor hun dochter? Nee. Nog een reden om voorgoed uit San Fransisco te verdwijnen. Het enigste wat ze misschien wel eens zou gaan missen waren haar twee vriendinnen Marnie en Penny. Ookal wist Serena dat achter haar rug het gewoon twee verwende nesten waren met een grote mond. Een echte vriendin had Serena nog nooit gehad.
'Mam, dit is toch allemaal niet nodig.' Kreunde Serena dramatisch en liep haar moeder met grote passen achter na. Haar moeder, Alicia genaamd, keek Serena met grote, verbaasde ogen aan en tikte Serena zacht tegen haar voorhoofd alsof ze gek was. 'Je verdwijnt nu voorgoed uit ons leven, lieverd. Daar mag aandacht aan besteed worden.'
Zelfs als haar moeder iets liefs wilde zeggen, of iets aardigs wilde doen, klonk haar stem gevoelloos en serieus. Dat vond ze er zo jammer aan. Een moeder-dochter band was belangrijk. En die hadden zij dus niet. 'Je hebt wel gelijk denk ik.' Sprak Serena terwijl een diepe zucht haar keelgat verliet. Alicia leek haar niet te horen, die was te druk bezig om slingers op de milimeter juist te hangen. Perfectionist, dacht Serena geërgerd, en besloot om maar even naar haar vader toe te gaan, Mitchell genoemd. Ja, haar vader was een rare. Heel vaak was hij er voor haar. Hij luisterde wel naar haar, ookal was hij heel erg vaak met zijn werk en dergelijke bezig. Maar tegelijkertijd was hij ook een erg stille en antwoordde niet eens als je iets vroeg. Soms vroeg Serena zich af of hij hald doof was. Je wist maar nooit.
'He, paps.' Sprak Serena en drukte een vlug kusje op Mitchells wang waarna ze even naar de koelkast liep en daar de spabruis-fles uit haalde. Ze nam snel een glas van de toog en schonk die helemaal in met bruisend water. Als ze er zo naar keek kreeg ze water in haar mond. Zelf was ze meer voor het spa bruis plaats van al die frisdrank. Je zou kunnen zeggen dat Serena een heel gezond iemand was. Haar vader glimlachte breed naar haar en klapte voor de aller eerste keer waar zij in de buurt was zijn laptop dicht. Serena moest toegeven dat ze daar toch wel even onder de indruk van was. 'Heb je zenuwen?' Vroeg hij onderzoekend. Serena haalde haar schouders op. Zenuwen. Ach ja. Waarvoor? Helemaal in haar eentje het vliegtuig nemen? Op haar eentje in HH gaan wonen? Nee, eigenlijk had ze daar geen zenuwen voor. Als je in San Fransisco kon leven had je genoeg levenservaring. Serena was al enkele keren door jongens achtervolgd geweest, en soms hadden ze haar al wel eens willen vastnemen en dat soort dingen. Je kende het wel. Maar Serena had kunnen ontsnappen door hulp van voorbijgangers, en soms had ze zelf wel wat verzonnen. Het punt was dat Serena sterk genoeg in haar schoenen stond voor dat soort dingen. 'Nee, eigenlijk niet. Ik heb er juist zin in. Eindelijk weg hier.' Zuchte Serena even opgelucht. Haar vader drukte zijn lippen even samen en keek even weg. Ja, ookal waren haar ouders soms erg vervelend, en leek het alsof ze niet om haar gaven: Ze hielden nog steeds van haar. En ze zouden haar natuurlijk verschrikkelijk hard gaan missen.
Na de afscheidsceremonie hadden haar ouders haar naar het vliegveld gebracht. Een zachte bries streek door Serena's haren heen, waardoor ze een kleine tinteling voelde over heel haar lichaam. Niet alleen door het briesje, maar ook door het feit dat zij nu hier stond. Nu was het moment aangebroken om San Fransisco voorgoed te verlaten. Haar moeder en vader hadden haar een verschrikkelijk lange en uitgebreide knuffel gegeven, en haar moeder had een paar tranen niet kunnen onderdrukken. Nu moest ze het vliegtuig wel opstappen, haar ouders konden haar niet langer tegen houden. Nadat ze een paar stappen in de richting van het vliegtuig had gedaan, keek ze nog ens vlug achterom waar haar vader Alicia eens goed had omarmd, en samen Serena na stonden te kijken. Serena glimlachte flauwtjes en stapte het vliegtuig in. Haar ouders waren niet meer te zien.
'Passagiers, gelieve u gordels aan te doen, we gaan zo landen.'
Serena schrok wakker en wreef vermoeiend in haar ogen. Ze had een erg slechte nacht gehad, slapen in een vliegtuig was onmogelijk, maar uiteindelijk was het haar toch gelukt. Ze gaapte eens heel uitgebreid en deed toen wat de luidsprekers van haar gevraagd hadden. Zo meteen zouden ze landen, eindelijk zou ze het leven kunnen leiden dat ze wilde leiden. Tussen de paarden. Dieren. Geen harde muziek in de avond...
Het landen kreeg ze heel erg snel achter de rug, ze stapte uit. Eindelijk was ze er dan. Met haar koffers rollend over de grond stapte ze de versteende grond over. Het was vreemd om nu even op de grond te staan als ze meer dan 24u lang op het vliegtuig gezeten had. Kleine all-stars rond het maatje achtendertig die stevig rond het meisje haar voeten bengelden bewogen zich over de grond. Waar moest ze beginnen? Een taxi nemen? Opweg naar haar huis? Haar huis... Ongeloofelijk. Nu eindelijk zou ze haar huisje van dichtbij kunnen bekijken. Of sterker nog. Ze zou er nu eindelijk in kunnen leven en wonen. Maar dat was niet echt het gene waar Serena zo voor stond te popelen. Ze kon gewoon niet wachten het normale leven in te gaan. Het plattelandsleven. De paarden. Het bos. De stilte. De rust. Iets waarvan ze haar hele leven al had zitten dromen.
Het meisje stapte de taxi in waar ze een paar tellen geleden naar had gewenkt om hem te laten stoppen. Ze vertelde de man waarheen hij moest rijden en startte toen even haar gsm op. Ze mocht dan geen stadsliefhebber zijn, haar gsm betekende nog steeds erg veel voor haar. Ze had drie nieuwe berichten. Eén van haar moeder, en twee van Penny. Penny was zo de enigste vriendin geweest die Serena nog echt had kunnen vertrouwen. 'Het gaat hier saai worden zonder je.' Stuurde ze. Vervolgens ook nog: 'Ik ga je missen.' Even verscheen een lichte glimlach op haar mond. Ze voelde respect en had ergens spijt dat ze Penny niet had meegenomen. Oppens trilde haar IPhone en er kwam een nieuw bericht binnen. Onbekend nummer, wat haar erg nieuwschierig maakte. 'He, Serena. I know i'm kinda late, maar ik wou nog even zeggen dat ik het erg jammer vond dat je vertrok. Ik mocht je echt wel. Liefs, Thomas.' Ongeloofelijk dat de populairste en knapste jongen van haar school haar nu een bericht stuurde! Ze was eerlijk gezegd redelijk sprakeloos. Nog nooit van haar leven had zij een vriendje gehad. Waaraan het lach wist zij zelf ook niet. Alleen vond ze dat het daar langzaam tijd voor werd. Maar waar vinde zij die ware? Hier?
Eenmaal aangekomen bezorgde ze de taxichauffeur zijn geld en stapte uit. Haar mond viel bijna open van verbazing. Haar oudes hadden een prachtig huis voor haar gekocht. Het had een vrolijke lichte kleur, prima vormen, en genoeg ramen. Ze haastte zich naar de deur en stak de sleutel in het sleutelgat. De deur sprong open en haar ogen gleden de kamer binnen. Haar ogen twinkelden van verbazing. Dit was een droomhuis. Groot. Vrolijk. Gezellig. Precies wat zij nodig had.
Serena schoof haar koffers slordig de woonkamer binnen en gooide ze onrespectvol neer. Ze ging zich nu niet meteen zorgen maken over haar spullen. Als eerst stormde ze de trap op naar boven. Haar kamer was ergens net zoals zij verwacht was. Niet al te groot, een sneeuwwit hemelbed, met verschillende kasten in... Het was beter dan ze ooit had kunnen dromen.
Nadat Serena haar ouders had opgebeld met enorme enthausiasme had Serena even gegrinnikt. Bij d'r ouders was het zo drie uur in de nacht geweest, terwijl het hier ergens in de namiddag was. Maar ze was te blij om zich daarom schuldig te voelen, alleszinds waren haar ouders blij voor haar.
Zelf had ze geen zin om al haar koffers al gaan uit te pakken, dus besloot ze maar meteen haar omgeving te gaan verkennen. Altijd actie bij haar. Koffers uitpakken kon later wel. Ze trok de deur open en deed hem achter haar weer dicht, waarna ze met de voet tot de bushalte liep, die een straat verder stond. Ze was geen voorstander van de bus, maar ze had nu eenmaal nog geen rijdbewijs, of auto. En de taxi nemen duurde veel te lang. De bus zou elk moment kunnen passeren.
Na een paar minuten wachten stapte Serena de bus op en bezorgde de chauffeur het nodige geld. Ze trok een vies gezicht wanneer har ogen over alle passagiers gleden. Iedereen zat verschrikkelijk hard tegen elkaar aangedukt, dus het stonk hier enorm hard. Er waren geen zitplaatsen meer vrij, maar met staan had zij natuurlijk ook geen probleem. Gelukkig zou ze niet te lang in deze bus moeten zitten, ze woonde niet zo heel ver af van de manege waarop ze een voorlopig baantje zou krijgen als 'stalhulp'. Veel groen, bos, en weilanden waren hier te zien, wat Serena vanzelf deed glimlachen. Bij haar waren het stations, appartementen en clubs die je zag wanneer je in de auto door je raam tuurde. Hier was het zo anders.
Serena stapte uit en stond nu voor haar doel. Hiervoor is ze naar HH verhuist. Hier ging het allemaal om.
Ze kende haar weg hier nog niet zo heel goed, en het was haar bedoeling het cafetaria in te gaan maar in plaats daarvan opende ze een deur die tot 8 gigantische weilanden leidde. Even viel haar mond open. Prachtig. In elk weiland stonden 5 paarden te eten. Haar voeten gleden door het nog natte gras, waarschijnlijk had het hier niet zo lang geleden nog geregend. Haar handen gleden over het hek dat het weiland begrensd had. Haar ogen rustte op de paarden, die vredig stonden te knabbelen op het gras.
Hier begon haar échte leven.
*Hij is af, laatste stukje valt wel vies hard tegen, haha*
De hele afscheidsceremonie was toch iets te veel van het goeie voor Serena. Binnen een paar minuten zou Serena voorgoed uit San Fransisco verdwijnen. Het was vreemd. De meeste mensen wilden juist naar San Fransisco toe komen. Bij haar was dat niet het geval. Als je van shoppen, jongens, nightclubs en de stad hield, dan moest je hier zeker zijn. Maar al die dingen betekenden niets voor haar. Daarom vertrok ze nu naar het vertrouwe HH. Haar ouders hadden het er vaak over gehad, dat het een soort plaats voor 'boeren' en 'landbouwers' was. Zoals al te merken was, haar ouders stonden niet helemaal achter haar. Het waren workaholics die alleen maar oor hadden voor het gerinkel van hun mobiel en de bekende melodietje van de 'je hebt een nieuw bericht ontvangen' app. Maar oor voor hun dochter? Nee. Nog een reden om voorgoed uit San Fransisco te verdwijnen. Het enigste wat ze misschien wel eens zou gaan missen waren haar twee vriendinnen Marnie en Penny. Ookal wist Serena dat achter haar rug het gewoon twee verwende nesten waren met een grote mond. Een echte vriendin had Serena nog nooit gehad.
'Mam, dit is toch allemaal niet nodig.' Kreunde Serena dramatisch en liep haar moeder met grote passen achter na. Haar moeder, Alicia genaamd, keek Serena met grote, verbaasde ogen aan en tikte Serena zacht tegen haar voorhoofd alsof ze gek was. 'Je verdwijnt nu voorgoed uit ons leven, lieverd. Daar mag aandacht aan besteed worden.'
Zelfs als haar moeder iets liefs wilde zeggen, of iets aardigs wilde doen, klonk haar stem gevoelloos en serieus. Dat vond ze er zo jammer aan. Een moeder-dochter band was belangrijk. En die hadden zij dus niet. 'Je hebt wel gelijk denk ik.' Sprak Serena terwijl een diepe zucht haar keelgat verliet. Alicia leek haar niet te horen, die was te druk bezig om slingers op de milimeter juist te hangen. Perfectionist, dacht Serena geërgerd, en besloot om maar even naar haar vader toe te gaan, Mitchell genoemd. Ja, haar vader was een rare. Heel vaak was hij er voor haar. Hij luisterde wel naar haar, ookal was hij heel erg vaak met zijn werk en dergelijke bezig. Maar tegelijkertijd was hij ook een erg stille en antwoordde niet eens als je iets vroeg. Soms vroeg Serena zich af of hij hald doof was. Je wist maar nooit.
'He, paps.' Sprak Serena en drukte een vlug kusje op Mitchells wang waarna ze even naar de koelkast liep en daar de spabruis-fles uit haalde. Ze nam snel een glas van de toog en schonk die helemaal in met bruisend water. Als ze er zo naar keek kreeg ze water in haar mond. Zelf was ze meer voor het spa bruis plaats van al die frisdrank. Je zou kunnen zeggen dat Serena een heel gezond iemand was. Haar vader glimlachte breed naar haar en klapte voor de aller eerste keer waar zij in de buurt was zijn laptop dicht. Serena moest toegeven dat ze daar toch wel even onder de indruk van was. 'Heb je zenuwen?' Vroeg hij onderzoekend. Serena haalde haar schouders op. Zenuwen. Ach ja. Waarvoor? Helemaal in haar eentje het vliegtuig nemen? Op haar eentje in HH gaan wonen? Nee, eigenlijk had ze daar geen zenuwen voor. Als je in San Fransisco kon leven had je genoeg levenservaring. Serena was al enkele keren door jongens achtervolgd geweest, en soms hadden ze haar al wel eens willen vastnemen en dat soort dingen. Je kende het wel. Maar Serena had kunnen ontsnappen door hulp van voorbijgangers, en soms had ze zelf wel wat verzonnen. Het punt was dat Serena sterk genoeg in haar schoenen stond voor dat soort dingen. 'Nee, eigenlijk niet. Ik heb er juist zin in. Eindelijk weg hier.' Zuchte Serena even opgelucht. Haar vader drukte zijn lippen even samen en keek even weg. Ja, ookal waren haar ouders soms erg vervelend, en leek het alsof ze niet om haar gaven: Ze hielden nog steeds van haar. En ze zouden haar natuurlijk verschrikkelijk hard gaan missen.
Na de afscheidsceremonie hadden haar ouders haar naar het vliegveld gebracht. Een zachte bries streek door Serena's haren heen, waardoor ze een kleine tinteling voelde over heel haar lichaam. Niet alleen door het briesje, maar ook door het feit dat zij nu hier stond. Nu was het moment aangebroken om San Fransisco voorgoed te verlaten. Haar moeder en vader hadden haar een verschrikkelijk lange en uitgebreide knuffel gegeven, en haar moeder had een paar tranen niet kunnen onderdrukken. Nu moest ze het vliegtuig wel opstappen, haar ouders konden haar niet langer tegen houden. Nadat ze een paar stappen in de richting van het vliegtuig had gedaan, keek ze nog ens vlug achterom waar haar vader Alicia eens goed had omarmd, en samen Serena na stonden te kijken. Serena glimlachte flauwtjes en stapte het vliegtuig in. Haar ouders waren niet meer te zien.
'Passagiers, gelieve u gordels aan te doen, we gaan zo landen.'
Serena schrok wakker en wreef vermoeiend in haar ogen. Ze had een erg slechte nacht gehad, slapen in een vliegtuig was onmogelijk, maar uiteindelijk was het haar toch gelukt. Ze gaapte eens heel uitgebreid en deed toen wat de luidsprekers van haar gevraagd hadden. Zo meteen zouden ze landen, eindelijk zou ze het leven kunnen leiden dat ze wilde leiden. Tussen de paarden. Dieren. Geen harde muziek in de avond...
Het landen kreeg ze heel erg snel achter de rug, ze stapte uit. Eindelijk was ze er dan. Met haar koffers rollend over de grond stapte ze de versteende grond over. Het was vreemd om nu even op de grond te staan als ze meer dan 24u lang op het vliegtuig gezeten had. Kleine all-stars rond het maatje achtendertig die stevig rond het meisje haar voeten bengelden bewogen zich over de grond. Waar moest ze beginnen? Een taxi nemen? Opweg naar haar huis? Haar huis... Ongeloofelijk. Nu eindelijk zou ze haar huisje van dichtbij kunnen bekijken. Of sterker nog. Ze zou er nu eindelijk in kunnen leven en wonen. Maar dat was niet echt het gene waar Serena zo voor stond te popelen. Ze kon gewoon niet wachten het normale leven in te gaan. Het plattelandsleven. De paarden. Het bos. De stilte. De rust. Iets waarvan ze haar hele leven al had zitten dromen.
Het meisje stapte de taxi in waar ze een paar tellen geleden naar had gewenkt om hem te laten stoppen. Ze vertelde de man waarheen hij moest rijden en startte toen even haar gsm op. Ze mocht dan geen stadsliefhebber zijn, haar gsm betekende nog steeds erg veel voor haar. Ze had drie nieuwe berichten. Eén van haar moeder, en twee van Penny. Penny was zo de enigste vriendin geweest die Serena nog echt had kunnen vertrouwen. 'Het gaat hier saai worden zonder je.' Stuurde ze. Vervolgens ook nog: 'Ik ga je missen.' Even verscheen een lichte glimlach op haar mond. Ze voelde respect en had ergens spijt dat ze Penny niet had meegenomen. Oppens trilde haar IPhone en er kwam een nieuw bericht binnen. Onbekend nummer, wat haar erg nieuwschierig maakte. 'He, Serena. I know i'm kinda late, maar ik wou nog even zeggen dat ik het erg jammer vond dat je vertrok. Ik mocht je echt wel. Liefs, Thomas.' Ongeloofelijk dat de populairste en knapste jongen van haar school haar nu een bericht stuurde! Ze was eerlijk gezegd redelijk sprakeloos. Nog nooit van haar leven had zij een vriendje gehad. Waaraan het lach wist zij zelf ook niet. Alleen vond ze dat het daar langzaam tijd voor werd. Maar waar vinde zij die ware? Hier?
Eenmaal aangekomen bezorgde ze de taxichauffeur zijn geld en stapte uit. Haar mond viel bijna open van verbazing. Haar oudes hadden een prachtig huis voor haar gekocht. Het had een vrolijke lichte kleur, prima vormen, en genoeg ramen. Ze haastte zich naar de deur en stak de sleutel in het sleutelgat. De deur sprong open en haar ogen gleden de kamer binnen. Haar ogen twinkelden van verbazing. Dit was een droomhuis. Groot. Vrolijk. Gezellig. Precies wat zij nodig had.
Serena schoof haar koffers slordig de woonkamer binnen en gooide ze onrespectvol neer. Ze ging zich nu niet meteen zorgen maken over haar spullen. Als eerst stormde ze de trap op naar boven. Haar kamer was ergens net zoals zij verwacht was. Niet al te groot, een sneeuwwit hemelbed, met verschillende kasten in... Het was beter dan ze ooit had kunnen dromen.
Nadat Serena haar ouders had opgebeld met enorme enthausiasme had Serena even gegrinnikt. Bij d'r ouders was het zo drie uur in de nacht geweest, terwijl het hier ergens in de namiddag was. Maar ze was te blij om zich daarom schuldig te voelen, alleszinds waren haar ouders blij voor haar.
Zelf had ze geen zin om al haar koffers al gaan uit te pakken, dus besloot ze maar meteen haar omgeving te gaan verkennen. Altijd actie bij haar. Koffers uitpakken kon later wel. Ze trok de deur open en deed hem achter haar weer dicht, waarna ze met de voet tot de bushalte liep, die een straat verder stond. Ze was geen voorstander van de bus, maar ze had nu eenmaal nog geen rijdbewijs, of auto. En de taxi nemen duurde veel te lang. De bus zou elk moment kunnen passeren.
Na een paar minuten wachten stapte Serena de bus op en bezorgde de chauffeur het nodige geld. Ze trok een vies gezicht wanneer har ogen over alle passagiers gleden. Iedereen zat verschrikkelijk hard tegen elkaar aangedukt, dus het stonk hier enorm hard. Er waren geen zitplaatsen meer vrij, maar met staan had zij natuurlijk ook geen probleem. Gelukkig zou ze niet te lang in deze bus moeten zitten, ze woonde niet zo heel ver af van de manege waarop ze een voorlopig baantje zou krijgen als 'stalhulp'. Veel groen, bos, en weilanden waren hier te zien, wat Serena vanzelf deed glimlachen. Bij haar waren het stations, appartementen en clubs die je zag wanneer je in de auto door je raam tuurde. Hier was het zo anders.
Serena stapte uit en stond nu voor haar doel. Hiervoor is ze naar HH verhuist. Hier ging het allemaal om.
Ze kende haar weg hier nog niet zo heel goed, en het was haar bedoeling het cafetaria in te gaan maar in plaats daarvan opende ze een deur die tot 8 gigantische weilanden leidde. Even viel haar mond open. Prachtig. In elk weiland stonden 5 paarden te eten. Haar voeten gleden door het nog natte gras, waarschijnlijk had het hier niet zo lang geleden nog geregend. Haar handen gleden over het hek dat het weiland begrensd had. Haar ogen rustte op de paarden, die vredig stonden te knabbelen op het gras.
Hier begon haar échte leven.
*Hij is af, laatste stukje valt wel vies hard tegen, haha*
Laatst aangepast door Serena op zo sep 30, 2012 1:15 pm; in totaal 1 keer bewerkt
