Finally alone...

Alles was hectisch tegenwoordig en niets leek Shannon ook nog maar enige kalmte te kunnen geven. Doodle deed haar aan Edward denken en tegelijk ook aan Cassie. De manege deed haar aan Edward en aan Cassie denken. Eigenlijk alles deed haar aan de ellendige situatie met Cassie en Edward denken. Maar het zat niet in Shannons aard om ook maar iemand de schuld van dit hele gebeuren te geven. Ze hield van Cassie en ze hield van Edward, maar ze wist het nog niet te combineren. Edward was niet tevreden als ze iets met Cassie had, of beter gezegd; hij kon het nog niet accepteren en Cassie (en Shannon uiteraard ook) zou ongelukkig worden als het over zou zijn.
Shannon stond voor de spiegel, zichzelf een beetje op te maken, haar wallen weg te werken. Ze was bewust rond dit tijdstip opgestaan, zodat ze zeker wist dat ze Edward niet tegen het lijf zou lopen, maar toch zat die angst er nog steeds flink in. Ze keek iedere keer toch over haar schouder, just in case. Maar nu had ze alle aandacht nodig om precies de juiste hoeveelheid make-up aan te brengen. Oké, toegegeven, Shannon was niet echt een type voor de make-up, maar nood breekt alle wetten en als je wallen moet verbergen voor anderen, kan een klein beetje make-up vast geen kwaad. Zo goed en zo kwaad als het ging, verborg ze de wallen onder een klein laagje iets en bekeek tevreden het resultaat. Wallen? Niet zichtbaar meer! Dus rustig kon ze nu haar haren borstelen en op haar gemakje een boterham naar binnen werken. Mocht Edward toch nog thuis zijn, zou hij ook de wallen niet ontdekken.
Maar ze had zich geen zorgen hoeven maken, want ze kwam hem niet tegen. Ze had in alle rust een boterham kunnen eten, daarna haar tanden kunnen poetsen, een kauwgompje in haar mond kunnen proppen en veilig op de fiets kunnen stappen. Nu fietste ze richting strand, waar ze met Cassie had afgesproken.
Haar gedachten werden wazig en ze moest haast moeite doen om recht te blijven fietsen, maar haar hart maakte een sprongetje als ze aan Cassie dacht. Die zachte lippen, dat lieve gezicht, dat gezicht dat voor maar een aantal mensen te lezen was... Shannon zuchtte verliefd terwijl ze moeite deed om niet aangereden te worden. Hmm, misschien was het handig als ze levend bij hun afspraak kwam? Shannon grinnikte even kort om zichzelf en reed toen door.
Eenmaal bij de afgesproken plek aangekomen, gooide ze haar fiets neer, deed hem met moeite op slot - omdat ze hem had neergegooid - en klom 'hun' duin op. De duin had een inkeping waardoor je er in kon zitten en niemand zag dat er iemand zat. Het was echt een ideaal geheim plekje en Shannon had nog nooit sporen gezien van iemand anders dan zij die het plekje had bezocht. Cassie wist niet precies waar ze zou moeten zijn, dus moest ze, als ze Shannons fiets zag, een riedeltje fluiten, hun riedeltje, zodat SHannon wist dat het veilig was en er geen mensen in de buurt waren die hun geheime stekje kon ontdekken.
Shannon zat al, had zichzelf helemaal geinstralleerd en hoopte dat ze niet in slaap zou tuimelen, maar ja, ze had weinig geslapen vannacht.

[Fluit je riedeltje maar, Cassie!]

Zachtjes neuriënd staarde Cassie naar haar spiegelbeeld. Er lag vandaag een grote glimlach op omdat ze met Shannon, haar persoonlijke engeltje, had afgesproken. Even geen gezeur met Edward. Ze mocht Shannon's broer niet zo maar kon zijn punt ook wel begrijpen – gedeeltelijk. Toch snapte ze niet dat hij het zijn zusje niet gunde om gelukkig te zijn. Maar ach, het zou wel los lopen allemaal. Tenslotte had Shannon haar verteld dat ze met Edward altijd heel close was geweest – en die zou echt niet zomaar zijn zusje laten stikken, of zo. Dat leek haar in ieder geval niet, je wist immers naar nooit.
Vluchtig een borstel door haar haren, puistje op haar voorhoofd wegwerken en tanden poetsen en klaar was ze. In een simpele combinatie van een t-shirt, een vest, een spijkerbroek en haar gympen vertrok ze fietsend naar de duinen, waar ze had afgesproken met haar liefde. Haar hart werd overspoeld met blijdschap, als ze dacht aan nog een dagje in het gezelschap van Shannon. Dat was al het gezeik waard wat ze erbij kregen.
Shannon's fiets lag er al en nadat ze haar eigen fiets op slot had gedaan, gooide ze die ernaast. Vluchtig keek ze om zich heen of er geen mensen in de buurt waren en floot toen zacht het riedeltje dat ze afgesproken hadden. Zodra het bekende hoofd boven een van de duinen verscheen, vloog Cassie bijna letterlijk naar de plek waar ze zat. Erop vertrouwend dat dit een veilig plekje was, sloeg ze haar armen stevig om Shannon heen en drukte een zachte kus op haar lippen. “Ik ben zó blij om je te zien!” Elke seconde dat ze niet bij haar in de buurt was, leek wel een eeuwigheid te duren. Even liet ze los om naast Shannon neer te ploffen maar daarna legde ze meteen weer een arm om haar heen. “Geen Edward gezien vanmorgen?”

Een bittere uitdrukking verscheen op Shannons gezicht.
"Nee. Ookal had ik hem wel gezien..." Er sprak veel in haar gezicht. Ze voelde zich in de steek gelaten, gekwetst, door Edward. Terwijl juist hij had beloofd dat hij altijd bij haar zou blijven. Ze had Edward ingeschat als de trouwe jongen die vooral trouw bleef aan zijn vriendin, maar hij had Elena in de steek gelaten voor een ander mokkel, Fenna. Shannon kon het niet verwerken.
"Ik heb je gemist," fluisterde Shannon met een brok in haar keel. Cassie was ontzettend belangrijk voor haar en ze wou dan ook niets liever dan hier met haar zijn, maar het viel haar zo ontzettend zwaar met het gedoe rond Edward. Op zoek naar de veiligheid nestelde Shannon haar hoofd op Cassie's schouder en snoof haar geur op.
"Je ruikt zo lekker," murmelde Shannon zachtjes, terwijl ze er een verlegen glimlachje uitperste. Haar gedachten vlogen naar Edward en dat terwijl ze hier bij Cassie was. Het was naar. Naar om niet te kunnen genieten van iets wat heel prettig was. ZE moest het met Cassie overleggen. Ze moest wel.. Cassie zou haar vast kunnen helpen.
"Cas?" begon ze, voorzichtig en op haar hoede. "Je weet wel eh, Edward. Die had dus met Elena. Weet je wel? Elena is een goede vriendin van me, van vroeger. Maar nu is Eleen al een tijdje weg en nouja, zit ik dus zonder haar. Maar Ed, hè, die is met Fenna nu. Hij beweerd haar al te kennen vanaf een kindertijd, maar waarom ken ik haar niet? En hij zegt ook dat ie vroeger al verliefd op haar was, maar dat zei ie ook over Elena. En ik snap het niet. Ik snap niet op wie hij nou verliefd is, en of ie liegt..." Verwarring was in haar blik te zien en ze bleef Cassie strak aankijken.
"Wat is waarheid?" vroeg ze angstig. "Wat is waarheid en wat is leugen? Kan je me dat vertellen, alsjeblieft?" smeekte ze, terwijl tranen over haar wangen rolden.
"Moet ik dit accepteren, terwijl hij moeite heeft met het feit dat ik lesbisch ben? Wat moet ik doen, Cas? Help me, alsjeblieft.." Haar snikken werd zachter en uiteindelijk krulde ze zichzelf op, sloot zichzelf af van de buitenwereld, maar vanbinnen ging ze kapot. Ze begreep het niet en haar vertrouwde band met Edward stond op wankelen. Ze wou advies van Cassie, maar sloot zich ondertussen van haar af. Kon Cassie haar terughalen en helpen?