Free... Finally!

Saricha galoppeerde met Sonja naast zich tussen de bloemen door. De bloemen stonden volop in bloei. De paarse waren haar favoriet, die smaakte nog eens lekker ook. Saricha was eindelijk terug volledig vrij. Zonder al die hekken en een veulentje dat ze niet mocht achterlaten, want nu was het bij haar. Met ruime passen gingen ze verder en sprongen soms over een kleine plas water van de zachte regen die net was gevallen. De middag brak aan, samen met de verzengende hitte en Saricha ging samen met haar veulen onder de schaduw van een eikenboom staan. Het gras was hoog en groen. Saricha liet haar hoofd zakken en begon wat te eten, het gras smaakte anders dan op een weide. Sonja knabbelde aan de sprietjes en stak haar tong uit toen er eentje bleef plakken. Saricha glimlachte en duwde haar om. "Ga slapen." Sonja's ogen stonden koppig, maar vielen uiteindelijk wel dicht, ze wist dat haar moeder gelijk had. Terwijl haar veulen sliep at Saricha verder, blij van het feit dat ze terug in het wild was en aan niemand behalve zichzelf en haar veulen verantwoordelijkheid moest afleggen. Hoewel ze toch wel een menselijke vriend kon gebruiken, die hadden snoepjes en wortels. Hoewel Saricha nu zo ongeveer wist hoe ze een wortel uit de grond moest peuteren. Als je van de duivel sprak. Toen ze opkeek en snoof rook ze een mens. Saricha was niet bang of ongerust. Sonja lag verstopt in het lange gras, het was alsof Saricha alleen was. Dus vond ze het niet erg en keek wat rond. De tweevoeter stond een stukje verderop, nieuwsgierig bleef Saricha kijken en hield haar hoofd een stukje scheef.

Mensje graag, voor de rest mag iedereen langskomen.

Marhall was zo als gewoonlijk weer eens aan het Joggen zo bleef hij in conditie, hij jogde best vaak. Hij stond voor een kruising maar wist niet welke aflag hij zou nemen dus hij pakte maar gewoon de rechter afslag. Hij jogde door tot hij ineens niet meer wist waar hij was. Hij stond opeens midden in een veld vol bloemen. Ookal was het herfst en had het net wat geregend het was nog vrij warm dus hij had geen shirt aan die had hij in zijn handen. Zij tatoeages staken van zijn gespierde en bezwete lichaam, waar hij best veel tijd had aan besteed. Er ontsnapte een ‘Shit’ uit zijn mond. Hij keek even rond en dacht achwat hier kan je toch niet verdwalen. Hij jogde even door en zag toen een voor zich een wit paard staan. Hij schrok wel even want hij wist eigenlijk niet veel van paarden af. Op een paar meter van het paard lag een veulentje. Dus het moest een vrouwtje zijn, hoe noemde ze dat nou ook al weer, een merrie. Hij was niet echt van plan om iets met het paard te doen. Maar toen hij weg wou joggen stond het veulen ineens voor zijn neus. Marshall schoot in de lach van het nieuwschierige maar koppige gezichtje. Hij aaide het veulen voorzichtig, dit had hij wel eens vaker gedaan met een van zijn exen hij heeft ook wel eens gereden maar toen het uit ging had hij niet echt meer paardgereden. Hij vond het er dan ook niet uitzien hij op een paard, en een cap zo heette die helm toch haatte hij al helemaal. Hij keek weer even naar de merrie die daar stond en naar het veulen wat hem toe net aan het lachen heeft gemaakt.

- Hoop dat ie lang zat is -

Saricha snoof zachtjes toen Sonja plots voor de vreemdeling stond en hij in de lach schoot. Maar hij zag er niet echt uit alsof hij iets kwaad kon, hij had wel rare vlekken op zijn rug enzo. Saricha kwam ook dichterbij en bekeek hem eens aandachtig, ze had hem nog nooit gezien, dat wist ze 100% zeker! Maar hij zag er wel vriendelijk uit, dus stapte Saricha nog wat dichter en duwde Sonja een stukje opzij en snuffelde even aan zijn gezicht. Het was dat ze zo gewend was geraakt aan mensen en deze eruit zag alsof hij nog nooit een paard had gezien. Plus het feit dat die rare vlekken op zijn lichaam haar aandacht toch wel trokken. Waren het... hoe noemde je dat ook alweer... stickers? Ze wreef er eens heel voorzichtig met haar zachte neus overheen, het voelde niet als een sticker, het was huid! Had hij zoveel brandmerken? Jeetje die was vaak ontsnapt. Sonja sabbelde wat aan zijn hand terwijl Saricha hem nieuwsgierig bestudeerde. Mensen he... wat moest je ermee aanvangen? Wat ze met deze moesten doen, daar zouden ze zometeen wel achter komen, op de hand van zijn reactie. Hij was wel lief geweest tegen Sonja...

Marshall was even geschrokken van het veulentje maar aaide hem of haar algauw hij was nooit bang voor iets of iemand. Hij keek even naar de witte merrie die op hem af kwam lopen. Hij vond het best wel een mooi beesie. De merrie kwam met haar neus naar zijn gezicht hij draaide zijn hoofd even weg. Gelukkig zat er nog een petje voor dadelijk was het hap. Hij voelde haar warme adem tegen zich aan. Hij lachte een toen hij een kriebelende neus tegen zijn arm en rug aan voelde. Hij voelde ineens wat nats bij zijn hand. Hij keek snel even naar zijn hand en zag dat het veulen aan zijn hand sabbelde. Hij lachte even en aaide het veulen voorzichtig hij wist nog dat veulens vaak nog al eenkennig waren. Eigenlijk als hij er zo over na dacht wist hij er nog wel wat van af. Hij aaide ook de merrie even die net nog zo aan zijn tatoeages had gezeten. Hij wist alleen niet wat hij met hun aan moesten het waren zeker geen wilden paarden. ‘waar is jullie baasje’ vroeg hij okal wist hij dat de paarden hem niet konden verstaan en als ze dat konden dat ze toch niet terug praatte.

- Heb jij een halster aan? -

Saricha keek nieuwsgierig naar de vreemdeling toen die van haar veulen schrok en even daarna aan het aaien was. Hij zei wat, misschien waar hun baasje was? Of iets in die richting? Nu, ze hadden geen baasje meer, ze hadden afscheid genomen en waren nu terug 'wild', hoewel ze daar eigenlijk te zachtaardig en te tam voor waren geworden. Maar ze zouden het wel redden, en anders gingen ze opzoek naar iemand anders waarbij ze zich goed voelde. Saricha porde wat met haar neus tegen hem aan terwijl Sonja vrolijk verder sabbelde. Vol benieuwdheid keek ze naar de man. Hij was niet onvriendelijk. Maar ze was toch ook niet zeker, met mensen wist je maar nooit... Maar ja, ze waren niet allemaal slecht, en al helemaal niet allemaal vriendelijk! Maar deze... Ze had geen idee.

Inspiloos en ik heb geen halster aan

Marshall wist dat de paarden hem niet begrepen toen hij sprak maar hij wist niet waarom hij het deed. De merrie keek even aandachtig naar hem. Hij voelde dat het veulentje nog steeds aan zijn vinger sabbelde hij aaide het veulen nog eens. Hij lachte even toen de witte merrie hem een duwtje gaf, ‘hee gek niet doen’ zei hij lachend. Hij bedacht dat hij nog een appel in zijn zak had die hij na het joggen ging op eten. Hij haalde hem uit zijn zakken en brak hem met zijn duimen doormidden. Hij wist niet zeker als het veulentje al een appel zou eten maar dan zou de merrie hem wel op eten . Hij bood een deel aan het veulentje aan en eentje aan de merrie. Hij keek even wat ze deden. Dit waren geen wilde paarden dat wist hij zeker, maar wat deden hier dan wel ? Hij wist niet wat hij met hun moesten doen. Hun hadden ook geen halsters om.

Saricha keek hem met haar hoofd een stukje scheef naar de man voor haar toen die iets zei toen ze hem een duwtje gaf. Ze wist niet precies wat, maar het zou wel iets in de richting van niet doen of zoiets zijn. Toen hij een appel in tweeën deed gingen haar oortjes naar voor en grabbelde die van zijn hand. Sonja wist niet zo goed wat ze met dat ding aan moest dus duwde er wat tegen en nam een heel klein hapje, het was wat zuur en ze veegde het af aan de vacht van haar moeder, die vond dat niet erg en nam de andere helft dus ook maar. Sonja dronk wat terwijl Saricha nog steeds met haar oren naar voor naar de vreemdeling keek. Ze hief haar neus heel hoog op en duwde hem toen tegen zijn wang en snoof. Hij was zo... raar, die vlekken en het feit dat hij geen idee had wat hij hier deed. Best lollig eigenlijk. Sonja was ondertussen al klaar met drinken en er droop wat melk over haar lippen, dat veegde ze af aan de ongewone vreemdeling.