Flying is learning how to throw yourself at the ground and miss. // ♥

Het was prachtig weer, de zon stond hoog en liet haar warmste stralen afdalen naar de aarde. Een grote glimlach sierde het gezicht van het zeventienjarige meisje. Haar bruine haren vlogen mee met de wind die een drukke stuwkracht plaatste op de aardekorrels die geïrriteerd hun plaatsen verlieten. In het rode jurkje dat ze wel vaker aan had sprong ze van steen tot steen waar soms wat water tegen kabbelde. Het water was erg aanlokkelijk maar op een of andere manier hield ze zich in om er ook daadwerkelijk in te springen. Het leek wel of de stroming haar te hard was, al lag het water er vredig bij. Ze zou straks wel eens zien wat ze precies ging doen. De kans dat ze zou zwemmen was eigenlijk zo goed als 99%, maar alleen was maar zo alleen. Dus ergens hoopte ze iemand tegen te komen die haar wat gezelschap kon geven. Haar zoektocht naar een braaf paardje was niet echt succesvol en velen hadden geen paard te koop staan op dit moment. Dus moest ze het maar doen met luie manegepaarden die bijna geen moeite deden om hun hoeven netjes op te trekken. Lompe beesten noemde Iana ze, misschien hadden ze hun naam toch niet gestolen. Iana grijnsde, keek met een open blik om zich heen en zorgde ervoor dat haar blauwe ogen de boel in de gaten hield. Een aantal wolken vertelden haar dat ze kans op regen was maar Iana verwachtte er eigenlijk geen. Op haar korte hakjes trippelde ze van de ene steen naar de andere. Eén keer had ze een spets water tegen haar benen gehad maar dat deerde haar niet. Soms durfde ze zich eens bukken om haar armen zo ver mogelijk in het water te steken en lacherig overeind te komen. Waar bleef die persoon nu? Diegene die haar dag beter ging maken? Iana begon stilletjes aan te denken dat ze niemand ging komen. Wie ging er nu om 4u in de namiddag naar de waterval komen. Alleja, Iana, maar goed. Met haar rechterhand streek ze een pluk vanvoor haar ogen en richtte zich op het stromende water dat soms een vervaarlijke draai naar haar maakte. Steeds moest ze erom lachen, steeds stak ze haar hand -naar de plek waar het water spetste- uit. Als een klein kind dat nog nooit zoiets had gezien, alhoewel Iana hier bijna om de twee dagen stond. Haar ogen gingen naar een aantal vissen die in het water zwommen en glimlachend liet ze zich op een steen zakken die breed genoeg was voor Iana's kont erop neer te planten. Haar ene been gooide ze over het andere en langzamerhand trok ze haar hakken uit om ze in het water te steken. Ja, je kon best zalig dat het water zalig was. Was misschien wel te zien aan haar gezicht die helemaal opklaarde. Plots hoorde ze een krak achter zich. Meteen stonden al haar zintuigen op scherp en draaide ze zich met een ongelofelijke snelheid om. Waar ze wel niet aan had gedacht was dat er een redelijk hoge steen voor haar stond en ze daar over smakte, récht tegen een persoon waarvan ze niet wist wie het was. Half verstomd kwam ze overeind, de jongen recht aankijkend. Oh damn .. "H-hello.." Haar wangen kleurden rood en eigenlijk had ze moeite om zich recht te houden, niet wéér te vallen. God, wat was ze een loser.

-Jason <3

Felle zonnestralen schenen op zijn licht gebruinde huid, zijn normale huidskleur. Ondertussen was hij al een tijdje in HorseHome, en Jason kon niet ontkennen dat hij het ooit niet naar zijn zin had gehad hier. Veel plaatsen om naartoe te gaan, een fijne plaats voor Sangre én het weer viel hem nu niet bepaald tegen, maar dat kwam misschien wel omdat het natuurlijk hoogseizoen was, in de winter zou het wel een ander verhaal zijn, maar van Jason mocht het weer zo wel blijven. Jammer genoeg had hij alleen niet veel mensen leren kennen in de tussentijd, maar dat zou nog wel komen - hopelijk. Het was goed weer om even naar iets te gaan waar hij kon zwemmen. Jason had natuurlijk naar het strand kunnen gaan, maar het liefst ging hij daar alleen naartoe als het niet anders kon; hij hield niet echt van zout water. Dusja dan bleef er niet echt veel over, voor zo ver hij wist. Wel had hij ooit een paar mensen iets horen zeggen over een paar watervallen, wat hem toch wel geïteresseerd raakte. Gewoon, hoe het eruit zag. Moeilijk om te raden of het water koud of warm was, was het niet, als het buiten al zó warm was en de zon fel scheen, was de kans dat het water warm was groter dan koud. Niet dat koud water hem uit zo maken, dat zou júist verfrissend zijn. Al was het dan misschien wel iets later in de middag, rond zo'n 4 uur, tóch was Jason er naartoe gegaan. Ofdat hij nu alleen was of met meerdere maakte hem dan wel niet zoveel uit; als hij maar even kon kijken en even kon zwemmen, was het voor hem allang goed. Met een soort zwembroek waarmee hij dus ook kon zwemmen en daar op een blauw blousje die open stond, tja, het was warm, dus dan deed hij niet alles dicht. Inmiddels hoorde hij al het kletterende water, glimlachte hij daardoor en dacht hij even na waar het precies vandaan kwam. Die richting liep hij dus ook op, al liep hij wel een kortere route, gewoon over takken heen, misschien dat dit pad tóch wel meerdere malen werd bewandeld, maar dat het gewoon was bedekt met enkele takken en daaraan bladeren zittend. Een aantal stenen werden zichtbaar voor hem, met daarvoor een soort meer achtig iets en de watervallen zelf. Opgelaten glimlachte hij, bedacht hij even wat hij ging doen. Misschien maar eerst even tot rust komen en een tijdje kijken naar de watervallen. Zijn ogen bekeken de omgeving nog even goed, zagen een hoge steen, die was perfect om even op te zitten. Van steen naar steen springend bereikte hij de steen, met niet al te veel moeite en liet hij zich neervallen. Met zijn benen over de steen hangend bekeek hij de watervallen een tijdje aandachtend, de omgeving om zich vergetend. Als er nu bijvoorbeeld iemand zou komen waar hij ook was, Jason zou het niet merken. Inmiddels was hij opgestaan. Eigenlijk wilde hij gaan zwemmen dus terug gaan naar de kant, maar staand bekeek hij de omgeving aan zijn rechter zijde nog eens goed, die leek hem best wel interessant. Ja, in Spanje was alles anders als hier natuurlijk, maar dat maakte het hier niet minder mooi. Je kon het eigenlijk ook niet eens met elkaar vergelijken, daar waren de verschillen té groot voor. Ineens voelde hij iets tegen hem aan duwen, of meer stoten, of wat het ook was. Zijn aandacht werd meteen weer scherp, zag dat het een meisje was die waarschijnlijk was gevallen, tegen hem aan. Hopelijk had hij haar val geblokkeerd, hier vallen leek hem niet echt aangenaam. Breed glimlachend keek hij haar aan. Damn. Dat hij iemand zou verwachten hier, was groot, maar zó'n iemand? Nee, dat had hij nooit verwacht. Bij haar begroeting knikte hij even. 'Hola señorita.' Oeps. Voordat hij eigenlijk besefte dat ze waarschijnlijk geen Spaans sprak -ofja, misschien simpele dingen wel- waren de woorden al uit zijn mond vertrokken, gevolgd door een knipoog. Waarom, leek het ofdat ze bloosde? Had hij iets verkeerd gedaan, of bloosde ze door iets positiefs.. Jason wist het niet, maar wat hij wél wist, dat hoe hij het ook wendde of keerde, hij nu al een soort, hoe noem je dat.. aantrekkingskracht voelde, of hij moeite had om net zoals haar hiervoor niet om te vallen. Maar nee, dat zou schaamtelijk zijn, niet zo'n beetje ook. Damn, hij móest iets zeggen, maar wat? Het gesprek moest gaande blijven, voordat ze vertrok en hij weinig tot geen informatie over haar had. 'Gaat 't wel?' Hopelijk wel, hopelijk had ze haar niet bezeerd. Gosh, hij had ook op moeten letten hè, dan had hij haar eerder op kunnen vangen en was ze niet gevallen, had ze haarzelf geen pijn gedaan, want de val had geen zachte landing gehad. Voor Jason wist of het ging, was zijn reactie; breng haar naar de kant! Dat moest hij van zichzelf dus ook wel doen. Hij liep naar voren, legde zijn rechter arm snel onder haar knieholtes en hield zijn andere arm onder haar rug, zodat hij haar simpel op kon tillen en haar over de stenen naar de kant kon tillen. Zo deed hij dat normaal ook toen hij in Spanje was, behulpzaam was hij énorm.. Aan de rand van het water, zakte hij naar de grond, om haar daar op haar kont terecht te laten komen en hij op z'n knieën naast haar kwam zitten. 'Ik ben trouwens Jason.' Ondanks dat hij hier nog niet zo heel lang woonde vergeleken met anderen, was er niet echt een accent te horen aan zijn manier van spreken, daar had hij misschien dus wel niet voor niets lang voor geoefend.

Iana hield lange tijd haar adem in, merkte dat haar mond half open lag en ze glimlachte ongemakkelijk. Damn, this boy .. Iana wreef met haar linkerhand wat haar uit haar gezicht en merkte dat ze wat aan het staren was. Gegeneerd draaide ze haar gezicht weg en deed alsof ze naar het water aan het kijken was. Natuurlijk zou die jongen wel beter weten, zou hij haar starende blik wel gezien hebben en zeker die blosjes op haar wangen. Stiekem vroeg ze zich toch af waarom ze zich zo aangetrokken tot hem voelde, een bepaalde drang voelde maar het niet durfde zeggen. Normaal was ze altijd zo los bij jongens, hing ze half in hun armen zonder maar ineen te krimpen en nu? Nu durfde ze hem niet eens aankijken. Vreemd. Zijn woorden deden haar zachtjes lachen, dus hij was Spaans? Jongens toch, het kon gewoon niet beter! “Hola niño bonito!” Hallo mooie jongen. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Die cursus Spaans in het middelbaar kwam dan toch goed uit, uiteindelijk. Iana wist nog dat ze had staan vloeken op die lijsten vol met Spaanse woorden waarvan ze verplicht waren ze vanbuiten te leren. Steeds had Iana ze furieus weggegooid, ze vertrappeld of verscheurd en het gehoopt ze nooit meer te zien. En nu, eindelijk, besefte ze dat al dat leren toch voor iéts goed waren. Of de jongen haar slecht accent nu zou horen wist ze niet, ze deed haar best en vond dat ze het er nog redelijk goed vanaf had gebracht. Zijn bezorgde stem deed haar vanbinnen bijna helemaal smelten. Nu had ze twee keuzes; Komedie spelen en doen alsof ze helemaal aan het wegkwijnen was óf gewoon eerlijk zijn en zeggen dat er niets aan de hand was, ze alleen wat pijn aan haar achterhoofd had. Ze kieperde haar hoofd een tikkeltje schever en keek hem met een bedrukte grijns aan. “Het gaat wel, geen zorgen. Je rug heeft m’n val op een of andere manier geblokkeerd waardoor ik alleen een bonkende pijn in mijn hoofd voel.” Een nerveus, ongemakkelijk lachje verliet haar keel en ze merkte dat ze de hele tijd van been naar been had staan springen. Waar was dé Iana, de uitbundige, speelse en sociale Iana? Ze snapte het niet, waarom had die gast zoveel invloed op haar? Zelf leek die het ook niet volledig te snappen want er bleef een gespannen sfeer tussen hen rustten. Totdat ze opeens handen aan haar knieholtes voelde, ze de grond onder haar voelde wegzakken en ze als een kleine baby kirde. “Acabo de suerte con un cuidador.” Heb ik even geluk met zo’n verzorger. Ze wist dat het ijs gebroken was, hij door haar te dragen op een of andere manier de blokkade had laten verdwijnen en ze zich langzamerhand begon te ontspannen. Toen ze grond weer onder haar kont voelde draaide ze haar hoofd naar de jongen en voelde ze de warmte vanuit haar hart opstijgen naar haar keel en glimlachte ze liefjes. “Dankje.” Voor het eerst stokte haar stem niet zo en had ze zich kunnen herstellen om hem eens normaal aan te kijken. En hoe moeilijk ze het ook had om hem récht aan te blijven kijken, ze probeerde het. Tot nu toe lukte dat aardig, zonder blozen bedoel ik. De overhotte jongen stelde zich voor als Jason en langzaam knikte ze, de naam proevend op haar tong. “Jason dus.” Ze grinnikte, legde haar armen over opgetrokken knieën en staarde voor even naar het water dat tegen de stenen spetste. Het was voor Iana best wennen om met zo’n jongen naast zich te zitten, kijkend naar het prachtige water waar de zon haar stralen op liet schijnen. Het was hier echt prachtig en Iana prees zichzelf overgelukkig. Een speelse fonkeling verscheen in haar ogen toen ze van het water naar Jason keek en opeens rechtsprong. “Spanish boy, ik daag je uit in het water te springen.” Maar van de plaats te wachten tot wanneer hij zelf zou rechtspringen trok ze hem overeind aan zijn armen en duwde ze hem zonder pardon het water in. Schaterlachend bleef ze aan de kant staan, liet ze enkel haar enkels in het water en keek ze Jason na. “Dude, you’re hot in the water.” Ze voelde hoe haar zelfvertrouwen traag maar zeker zichtbaar werd en ze haar handen uiteindelijk in haar zij zette om hem met haar typische bitchy blik aan te kijken. Ja, nu zou hij waarschijnlijk dé Iana te zien krijgen, het meisje met de valse streken. De schittering in haar ogen verraadde dat ze het allemaal best grappig vond. Haar ogen bleven Jason volgen terwijl ze zich steeds verder verplaatste waar ze door hem niet kon achtervolgd worden. Nu was ze eigenlijk benieuwd naar hoe hij zou reageren. Zou hij zijn stoerheid behouden of zou hij dat laten vallen en haar ook het water in sleuren? Iana had er geen idee van, genoot van deze macht positie en wachtte tot Jason actie zou ondernemen.

Haar stem, haar woorden. Het liet hem glimlachen. Niño bonito. Sarcastisch? Dat kon hij er niet uit begrijpen. Jason had zichzelf nooit mooi, knap of iets in die richting gevonden. Niemand was volmaakt, zeker hij niet, hij was verre van dat. Ze sprak natuurlijk anders Spaans dan dat hij was gewend, maar waarschijnlijk zou zij niet uit Spanje komen, waar hij wék vandaan kwam. Opzich best wel knap; de meesten konden niet eens een paar woorden, enkel een paar basis dingen zoals Hola etc, maar mooie jongen.. Er waren maar weinig mensen hier die dat waarschijnlijk tegen konden zeggen in het Spaans. Maar, hoe kon het dat dit anders voelde als normaal? Hij was zo vaak bij meiden, goede vrienden of niet, normaal zou hij al helemaal weten wat hij zou kunnen zeggen. Nu niet. Raar was het wel, hij kénde haar niet eens, wist niet eens haar naam, en toch leek het al of hij een soort van.. op haar viel? Misschien was dat woord er nog te groot voor, maar zo leek het wel. Al was hij niet de jongen die alles deed met meisjes die hij niet kon, een paar dagen er iets mee had en ze daarna simpelweg dumpte, Jason was verre van dat. Snel verliefd werd hij niet, maar áls hij dat werd, dan betekende het wel iets goeds. Bij haar woorden nadat hij haar had opgetild, had hij enkel een vage glimlach rond zijn lippen staan. Zoals het nu bleek, waren zijn gedachtes waar; ze kon redelijk zijn taal spreken. Jason had haar zachtjes op de grond terecht laten komen, hoorde hoe ze hem bedankte. 'Graag gedaan.' Als hij iemand kon helpen - hoe moeilijk het ook was - hij deed het meteen, zo was hij altijd al geweest en zo was hij ook altijd gebleven. Gelukkig maar, aan iemand die alleen aan zichzelf dacht en niemand hielp, schoot je niks mee op. Maar dat waren dan ook meestal de mensen die meer op zichzelf waren of vonden dat ze hoger stonden dan de normale mensen. Argh, wat haatte hij zulke mensen, die 't allemaal hoog in hun bol hadden. Ze sprak zijn naam uit, het voelde ineens of er een warme gloed door zijn maag heen vloeide, bij het horen van zijn naam. Alleen zijn naam. Wáárom was dat? Nog nooit had hij zoiets gevoeld bij iemand die alleen zijn naam uit sprak. Als dit een grap was ofzo, wilde Jason maar al te graag dat het ophield, maar het kon niet, op de een of andere manier. Voor het eerst sinds hun eerste ontmoeting een paar minuten geleden, leek het of haar rode wangen waren verdwenen en ze hem nu wél aankeek, zonder te blozen. Ineens sprong ze op, sprak ze hem aan met 'Spanish boy' wat hem toch wel liet grijnzen. Nog voordat hij op kon staan, werd hij al omhoog getrokken. Zelfs voordat hij kon reageren, werd hij door háár het water in geduwd en kwam hij daar met een plons in terecht. Het water was, niet warm maar ook niet koud, precies goed en alsnog zorgde het voor verkoeling. Binnen zo'n 1O seconden kwam hij met zijn massieve lichaam in het water. Oké, Jason moest bekennen, als hij niet zijn lichaam had ontspannen, had ze hem er nooit in gekregen. Maar nu hij er toch in zat, was het water toch wel lekkerder als op het droge. Met zijn hoofd schudde hij even heen en weer om zijn natte haar droger te maken, ofja, een poging tot want veel hielp het niet. Zijn handpalm gleed even over zijn haar heen, totdat hij die o-zo geweldige stem hoorde. “Dude, you’re hot in the water.” Hót? Hij? Grinnikend keek hij haar aan, maar met toch een lichte grijns op zijn gezicht staand. Hoe dan ook ze móest erin, net zoals hem. Met haar handen in haar zij keek ze hem aan. Moest Jason zijn slag nu al slaan, of moest hij er even mee wachten zodat het meer een onverwacht iets zou zijn.. Moeilijke keuze. Al leek het wel dat ze haar steeds meer verplaatste, zodat haar terugpakken steeds moeilijker werd. Een uitdagende grijns sierde Jason' lippen, terwijl zijn smaragdgroene ogen haar bleven volgen. Behendig zwom hij snel naar het droge, trok zichzelf met één hand uit het water en bewoog zich naar de kant van haar toe, nogsteeds met een grote grijns op zijn gezicht staand. Het water droop ondertussen van zijn lichaam af, maar veel merkte hij er niet van; hij moest op haar letten, dat hij haar zo snel mogelijk in het water kon duwen, haar terug kon pakken. 'Ahora te tengo a ti.' Nu heb ik je. Razendsnel ging hij haar kant op, tilde hij haar zoals hij voorheen had gedaan na haar val bij haar knieholtes en rug op, enkel was het verschil met daarnet en nu dat hij haar strakker vast hield, misschien haar eventuele tegenstribbelen tegenhoudend. 'Aha.' Plagend kwamen de woorden zijn keelgat uit, terwijl hij langzaam naar de kant liep waar het water was, om haar er vervolgens zo in te gooien. Zelf sprong hij er nog achter aan, hij was toch nog niet droog dus veel verschil zou het niet maken. Het duurde maar een paar seconden, of Jason' hoofd was weer boven water. Zijn witte tanden werden ontbloot, terwijl hij moest lachen. 'Díe had je terug kunnen verwachten.' Even gleden zijn ogen naar de watervallen, ze waren echt werkelijk waar práchtig.. Even leek het of hij in zijn eigen gedachtes verdronk, maar dat kon natuurlijk niet; hij zou zo een actie van haar kunnen verwachten. Oh shit.. Ineens drong hem te binnen, dat hij niet eens háár naam wist. 'Cuál es tu nombre, niña bonita?' Voor het eerst in dit gesprek, had hij haar toch echt werkelijk waar knap genoemd. Dat mocht ze best weten dat hij dat vond, want een enorme leugen was het écht niet. Misschien was het zelfs een feit? Zo dacht hij er tenminste wel over..

Uitdagend keek ze Jason zijn richting uit en hief nonchalant haar been in de lucht om zo'n kinderlijke pirouette te maken. Een uitgelaten zucht verliet haar keel vooraleer ze haar blauwe ogen weer op Jason richtte en hem recht in zijn groene ogen aankeek. Wow, hij had prachtige smaragdgroene -volgens Iana dan toch- ogen en ze had moeite om haar blik van hem af te wenden. Deed ie het expres? Vond hij het leuk haar in de maling te nemen, te doen alsof hij haar leuk vond? Iana vertrouwde hem niet helemaal, ze vond het te voorspelbaar, alsof hij een spelletje met haar deed. Maar toch had hij zo'n onschuldige blik op zijn gezicht dat ze al die vooroordelen maar achter zich liet en opging in het 'spelletje' dat ze speelden. Iana was er alleszins vast van overtuigd dat zij diegene zou zijn die won. Het viel haar op dat als hij grijnsde hij van die kuiltjes in zijn wangen kreeg en Iana als het ware zelf glimlachte. Het viel wel zeer hard op dat ze hem zag zitten, hij een bepaalde invloed op haar uitoefende en ze maar niet uit zijn magische kring kon ontkomen. Wilde ze dat eigenlijk wel, weggaan van hem? Een bepaalde drang om in zijn armen te liggen, zijn adem in haar nek te voelen en met hem samen te leven was zo droog dat Iana moeite had om haar hoofd koel te houden. Misschien was het toch wel beter dat water in te gaan, ze werd helemaal gek hier. Pas toen ze de uitdagende glans in zijn ogen zag, ze hem op haar af zag komen en probeerde weg te komen schaterde ze het uit van het lachen. Ze deed een tevergeefse poging om weg te rennen maar liet zich uiteindelijk als een klein kind oppakken. Een warme gloed gleed vanuit haar dijen naar haar keel en een bepaalde krop vormde zich in haar keel. Ze kon er niet aan doen om in die tien seconden haar hoofd over zijn schouder te leggen en zijn geur in te ademen. Damn, wat voor een lekker parfum was dat? Iana wou net een tweede keer inhaleren maar kreeg er de kans niet doordat ze het water werd ingegooid en ze met een enorme plof het water inviel. Dom als ze was had ze vergeten ademhalen en kwam ze als een kind die niet kon zwemmen boven. Met haar haar voor haar ogen probeerde ze Jason te zoeken maar merkte dat ook hij het water was ingesprongen. Oh, nu zou hij ervan langs krijgen! Nadat ze met haar rechterhand haar haren uit haar ogen had gestreken zag ze de mooie jongen naar haar kijken, weer met die ene grijns waarvan ze bijna smolt. Ze begon als een hysterisch wijf water naar hem te spetteren en probeerde zo zijn aandacht te trekken om daarna in een onmenselijke snelheid naar zijn benen te duiken, ze vast te grijpen en hem onderuit te halen. Of hij nu zou vallen wist ze niet, hij had zoveel kracht in zijn armen en benen waardoor het voor Iana bijna onmogelijk was. Maar als ie nu ontspannen was -wat ze hoopte- dacht ze hem wel te kunnen vloeren. Met haar ogen schitterend van vreugde kwam ze terug boven, hoopte dat ze hem verrast had en hij weer zijn cute grijns zou laten zien. Maar in plaats van die glimlach hoorde ze zijn stem en hield ze haar mond als een soort 'o'. Kieken dat ze was, ze had hem nog niet eens haar naam verteld. "Iana, voor de vrienden Iaan." Diezelfde glimlach van daarnet bleef op haar gezicht plakken en ze draaide haar hoofd een tikkeltje schever om daarna een hand door haar haren te halen. Er zat een stevig windje vanuit het noorden -die dus bar koud was- maar de warme zomertemperatuur bracht alles weer in evenwicht waardoor Iana niet veel last had van de koude. Integendeel, ze had het super warm. Waarschijnlijk lag dat wel aan Jason, net een chauffage waar ze naast stond. "Ben je hier al lang in Horse Home? Wat ik ben er zeker van dat ik anders al wel zo'n beauty zou gezien hebben." Haar meer uitdagende imago kwam naar boven en lacherig keek ze hem onschuldig aan. Haar zwarte haren kleefden als plakkers aan haar hoofd en stiekem hoopte ze dat hij haar zo niet extreem lelijk zou vinden, zelf had ze zichzelf nooit mooi gevonden. Jason echter, damn .. Zijn shirt kleefde tegen zijn borstkas en daardoor zag je nog meer zijn spieren uitblinken. Een grijns krulde rond haar mondhoeken terwijl ze zich liet leiden door haar eigen verlangens, misschien wel het slechtste wat ze had kunnen doen. Want lang had het niet geduurd of ze had haar handen op zijn borstkas gelegd, haar hoofd scheef naar zijn nek gedraaid en daar een kus op gegeven. Maar natuurlijk was dat helemaal haar bedoeling niet.. Met een enorme krachtige stoot tegen zijn schouders -Op z'n Iana's, niet hard dus- en zorgde ervoor dat hij even onder zat en ze zo op zijn schouders kon klimmen. Schaterlachend bleef ze op zijn schouders zitten, nam zijn hoofd tussen haar beide handen en boog zich zachtjes naar voren waardoor ze amper een centimeter van zijn lippen verwijderd was met de hare. Damn.. Dit was.. Aanlokkelijk.

Inmiddels was hij al boven, zag hij hoe ook zij naar boven kwam. Kon ze niet zwemmen? Hopelijk wel, toch? Met een grijns keek hij haar aan, kijkend of hij misschien niet haar kant op moest zwemmen, haar vervolgens moest pakken zodat ze niet zou verdrinken. Maar het leek alweer of het ging, misschien had ze gewoon niet door gehad dat hij het water in zou springen? Tenminste, dat leek hem de meest logische verklaring. Voor hij het wist kreeg hij een hele lading water of hem heen, kleine spetters, afkomstig van haar. Even lachte hij, totdat hij haar opeens niet meer zag. Waar was ze? De vraag werd vrijwel meteen beantwoord, even werd hij onderuit getrokken aan zijn been, waardoor hij een enkele paar seconden onder water was, maar daarna toch snel genoeg weer boven was. Het was natuurlijk zo dat hij zijn benen ontspannen had, Jason was natuurlijk sterk, hij had niet voor niets best wel veel spieren.. Die door zijn kleverige shirt aan zijn bovenlichaam nog duidelijker werden. Toen hij al een tijdje boven was, greens hij, had hij zijn volgende plannetje al bedacht. Maar eerst reageerde ze op zijn vraag; Iana. Haar naam. Het was één van de mooiste dingen die hij in tijden had gehoord. Nee, die naam zou hij in iedergeval nooit meer vergeten. Tenminste, hij zou -zoals hij nu al dacht- nog een hele tijd in zijn hoofd rondspoken, totdat hij er gek van zou worden. Maar ze was het waard, Iana was het waard. 'Is het voor mij dus.. Iana, of Iaan?' Zijn stem klonk plagerig, terwijl hij even haar vragend aan keek. Als hij greens, had hij zoals gewoonlijk kuiltjes in zijn wangen. Hijzelf vond het niet geweldig, maar sommige meiden bleken het toch schattig te vinden, of hoe ze het ook noemden. Bij haar woorden lachte hij even, 'beauty'. Was hij dat werkelijk? Als zij dat dacht, prima. Stiekem hoopte hij wel, dat ze hem wel zoiets vond, dat haar woorden die ze zei niet gelogen waren. Waarom, voelde hij zichzelf toch zó aangetrokken tot haar? Hij had in tijden al niet zo'n geweldige tijd gehad, met een meisje, dat was al héél wat. 'Nog niet zo heel lang, nee. Een paar maanden, denk ik? Hmm. Jij bent hier al vast langer, right?' Dat dacht hij tenminste, anders had ze niet gezegd; "Want ik ben er zeker van dat ik anders al wel zo'n beauty zou gezien hebben. Onverwachts voelde hij ineens haar handen tegen zijn borstkas, voelde hoe ze een kus in zijn nek drukte. Damn. Een warme gloed bewoog zich door zijn maag heen, eindigde bij zijn keel. Zijn ogen keken haar aan, leken te twinkelen. Ineens gaf ze een stoot tegen zijn schouders, om hem naar beneden te duwen. Het was niet hard, maar toch, hij zou wel meewerken, anders was het voor haar misschien wel onmogelijk hem naar beneden te krijgen. Toch bleef Jason maar heel kort onder, maar dat zorgde er wel voor dat Iana genoeg tijd had gehad om op zijn schouders te klimmen. Even duwde hij zijn hoofd naar achteren toe, maar voelde hij hoe Iana haar handen om zijn hoofd sloot en haar hoofd steeds dichter bij zijn hoofd kwam. Haar ogen, ze waren nog mooier dan de sterrenhemel in de heldere nacht. Wait, liet Jason zich nu inpakken door iemand? Nog nooit was dat bij hem gebeurd, dat hij overdonderd werd. Maar er was iets met haar, wat hem naar haar toe trok.. Iets speciaals. Haar lippen waren nog een paar centimeter verwijderd van de hare, zijn gevoel in zijn maag, het gaf hem de neiging om het gewoon te doen maar.. Ineens, voordat hij het wist, raakte zijn lippen de hare. Voor hem leek het moment minúten te duren, alhoewel het in realiteit maar iets van 15 seconden was. Dat gevoel.. Voor Jason was het het beste, wat hem in ál die jaren was overkomen. Jason drukte zijn hoofd weer naar beneden, keek haar aan in haar ogen. Het leek of zijn ogen twinkelden, maar zo voelde hij van binnen ook. Blij, beter. Alhoewel hij niet eens wist of ze het wel wilde. Maar hij wilde het wel.. En hij had het gedaan. Hoe stom het ook kon zijn. Hij kon haar amper, maar dat maakte hem voor nu dan wel niet zoveel uit. Grijnzend keek hij haar aan, bedacht hij toen maar een onverwachtse aanval voor haar. Jason duwde haar naar voren, zodat ze met een plons van zijn schouders af kwam en met in het water belandde. Al leek het allemaal of er minuten tussen zaten, toch gebeurde het snel achter elkaar, lag Iana er zo weer af. Bij het zien dat ze boven kwam, glimlachte hij breed. 'Dus.. Is het nu Iana, of Iaan?' Vroeg hij, grijnzend, terwijl die o-zo bekende kuiltjes ook weer op zijn gezicht verschenen. Iana had hem overdonderd, hem gek gemaakt totdat hij uiteindelijk niet meer had geweten wat te doen en zijn lichaam de keuze laten maken. Zijn ziel verlangde naar haar, het leek ofdat zij perfect was. De omgeving rondom hun leek hij te vergeten, alleen nog maar oog te hebben voor haar. Maar hij moest op zijn hoede blijven. Iana was een stiekem meisje, die zomaar ineens iets bij hem kon doen, zoals hem onderuit halen, ineens op zijn schouders zitten en dan wat er net gebeurde.. Wow. Het leek of hij nogsteeds in brand stond, door die éne aanraking van daarnet. Of zij het ook allemaal had gewild, wist hij natuurlijk niet. 'Uhm. Tja. Sorry, van daarnet..' Bracht hij toen maar overdonderd uit zijn mond, stamelend.

Een geamuseerde grijns rustte op haar gezicht toen ze Jason's gezicht steeds dichterbij zag komen en ze haar ogen sloot, haar lippen op de zijne plaatste op en voor het eerst genoot van een kus. Als ze uitging was ze vaak te losgelaten dat ze wel meerdere jongens kustte op een avond, maar nooit kreeg ze dat kriebelende gevoel als dat ze nu had. En tot haar verbazing stond ze met een damn hotte jongen te zoenen die ze amper een uurtje kende -niet dat dat haar wat kon schelen- dus haar dag kon al helemaal niet meer stuk. Toen hun hoofden acheruit gingen en ze zijn grijnzende gezicht zag barstte ze in lachen uit, kon het niet helpen zijn haren vast te grijpen en daar speels een ruk aan te geven. Pas toen ze voor de zoveelste keer achterover vloog en ze weer in het water viel kwam ze al proestend boven, zwom in krachtige slagen op Jason af en gaf hem een plagerige duw tegen zijn schouders. "Jij durfd joh! Een arm meisje achterover gooien!" Ze lachtte en keek hem vertederd aan toen ie haar een vraag stelde. "Hmmnh.." Ze deed alsof ze lang moest nadenken maar nog geen vijf seconden schraapte ze haar keel. "Van mij mag je me noemen hoe je maar wilt! En geloof me, mister sexy, dat is een grote eer!" Ze gooide haar hoofd een tikkeltje schever en plaatste kinderlijk haar handen in haar zij om hem dan verwachtingsvol aan te kijken. Ze vond het op een of andere manier best grappig, alsof ze in een droom leefde en ze straks ging wakker worden. Maar toen ze zichzelf in haar schouder kneep, verbaasd 'ouh' riep en Jason verbouwereerd aankeek kon ze niet anders dan haar schouders ophalen. "Ik leef denk ik toch niet in een droom. Maar best ook!" Ze kwam weer uitdagend zijn richting uit en bleef een paar meter voor hem staan, opende haar armen alsof ze hem wilde knuffelen maar begon in plaats daarvan als een gek water naar hem te spetsen. In de tijd dat Jason zou nodig hebben om zich te herstellen schoot ze het water uit en begon gillend en lachend tegelijkertijd rond te lopen. Waar ze zich wel niet op had voorbereid was dat ze struikelde over een steen en met een smak tegen de grond viel. "Verdomme!" Furieus keek ze naar haar been die een kleine schaafwonde had gekregen maar algauw schoot ze in de slappe lach. "Waarom ben ik nou diegene die constant valt en struikeld?" Met een pruillipje keek ze de richting uit van Jason, dromend dat hij haar weer zou opnemen in haar armen en zij -klein als ze was- zich kon nestelen in zijn gespierde armen. Maar in plaats daarvan sprong ze zelf recht, klopte het zand van haar schouders en sprong het water weer in. Er moest toch iets zijn dat ze met Jason kon uithalen? Meteen kreeg ze een ideetje. Ze nam Jason zijn hand in de hare en leidde hem het water uit. "Ik ga je beloofd niets doen maar je moet me vertrouwen!" Ze keek hem diep in zijn ogen aan en nam daarna een zakdoek uit haar tasje -die ze altijd meehad- en bond die om het hoofd van Jason zodat zijn ogen bedekt zouden worden. Een grijns krulde rond haar mondhoeken toen ze een meter van Jason stapte en drie vingers op stak. "Hoeveel vingers steek ik op?" Lacherig keek ze hem aan en wist in zichzelf dat hij alleen maar kon gokken aangezien hij toch niets kon zien. Terwijl ze de bosjes in vertrok riep ze vlug achter haar schouders dat hij op haar moest wachten en zeker niet moest beginnen lopen. Schaterlachend begon Iana de bossen in te lopen, bleef bij elke fruitplant staan en nam er de bessen af die ze één voor een in haar tasje stak. Toen ze ongeveer 6 soorten bosvruchten had verzameld liep ze terug vanwaar ze kwam en zag tot haar opluchting dat ie er nog steeds stond. "Oké, we doen een spelletje. Jij raad wat ik in je mond steek en per keer je er eentje juist hebt mag je mij een opdracht geven." Grijnzend nam ze een rode framboos uit haar tas en duwde hem half tegen zijn lippen. "Het zou wel handig zijn als je je mond opendoet." Lacherig stak ze de framboos in zijn mond en gooide haar armen over elkaar. "En nee, ik ga je niet vergiftigen." Verzekerde ze hem, terwijl ze wachtte op een antwoord die hij waarschijnlijk zonder problemen zou kunnen geven. Een framboos was tenslotte niet moeilijk te raden.

Nadat Jason haar achterover van zijn schouders had gegooid, draaide hij zijn massieve lichaam met een halve slag om en zag met zijn smaragdgroene ogen hoe Iana al proestend weer boven water kwam. Een speelse grijns sierde zijn lippen. Het was al een tijdje geleden eigenlijk dat hij zoveel plezier had meegemaakt, en hij besefte dat nu hij het wél had, hij het had gemist. Misschien was het wel raar om meteen iemand die hij nog niet eens een uur kende, te zoenen. Maar dit keer was het anders dan normaal.. Veel beter en ook heel anders. Zou het door háár komen? Jason voelde een duw tegen zijn schouders wat ervoor zorgde dat zijn bewustzijn weer 1OO% werd. Al grinnikend keek hij haar aan, awh arm meisje. 'Tsja.. Je vroeg er gewoon om.' De grijns werd tijdens dat hij sprak, alleen maar breder. Toen ze zei dat hij mocht weten hoe hij haar noemde, versierde een klein glimlachje zijn lippen. Dán moest hij nog een naam verzinnen. Wat dacht ze van.. Beauty? Of zou dat raar zijn. Nâh, vast niet. Even keek Jason haar met een vragende blik aan toen hij zag dat ze haarzelf in haar arm kneep. Dacht ze dat ze dan wakker zou worden en het allemaal een droom zou zijn soms? Hij zag hoe ze haar schouders op haalde en hij die mooie stem weer hoorde spreken. 'Hmm. Het is geen droom, voor zo ver ik weet.' Naja, natuurlijk kon het altijd een droom zijn, maar voor zover Jason wist was hij in de middag hier naartoe gegaan en was hij niet gaan slapen. Iana kwam weer steeds dichter bij hem en toen ze zelf een paar meter voor hem stil bleef staan, leek het ofdat ze hem wilde knuffelen. Maar inplaats daarvan voelde hij een laag spetters over hem heen komen, sloot hij zijn ogen en duwde zijn kin tegen zijn borst aan, in de hoop dat het niet ín zijn ogen kwam. Gemeen, heel gemeen was ze, maar op de een of andere manier, trok hem dat tot haar aan. No idea why. Het leek ofdat de vlaag met spetters was opgehouden, dus Jason opende zijn ogen en zag dat Iana tot zijn verbazing niet meer een paar meter voor hem stond. Al snel keek hij naar links, naar het droge en zag hoe ze daar was, rennend, gillend én lachend rond liep. Natuurlijk viel Iana weer, maar dit maal harder leek het wel. Haar reactie in tegendeel was anders dan hij had verwacht, maar zorgde toch voor een grijns op zijn gezicht. Eerst had ze gevloekt, om vervolgens in een slappe lach te belanden, vervolgens een vraag aan haarzelf stelde en toen met een pruillip zijn kant op keek. Meteen had Jason de neiging om haar te gaan helpen en haar weer overeind te dragen, maar voordat hij dat kon doen was ze al weer opgestaan en hoefde hij het water dus niet uit. Gelukkig maar, want Iana sprong nadat ze haarzelf had afgeklopt het water ook weer in. Haar hand nestelde zich in zijn hand en hij voelde hoe Iana hem het water uit leidde. Bij haar woorden lachte hij. 'Kan ik je wel vertrouwen?' Tja, door alle actie's van daarnet, wist hij het nog niet zo zeker. Al was de vraag wel meer sarcastisch bedoeld, daarnet had hij het juist leuk gevonden als ze een actie met hem uithaalde. Ze keek hem diep in zijn ogen aan, om vervolgens een soort blinddoek om te doen zodat zijn ogen bedekt waren en Jason dus alleen nog maar zwart zag voor zijn ogen. Wat was haar plan? Misschien moest hij Iana er maar op vertrouwen dat het iets zou zijn dat hij zou kunnen en wat leuk zou zijn. Even dacht Jason na bij haar vraag over hoeveel vingers ze op stak. Natuurlijk zag hij alleen maar zwart, dus kon hij niet zien hoeveel vingers ze omhoog hield, dus was zijn enige overige optie kiezen. 'Uuuhmm.. Acht?' Het zou kunnen als ze twee handen zou gebruiken, maar waarschijnlijk gebruikte ze toch maar een hand. Hij hoorde enkel nog dat hij niet moest gaan lopen en daar moest blijven staan, dat was overigens ook de enigste optie met die blinddoek om want hij zag zichzelf nog wel vallen omdat hij niks kon zien. Dus bleef hij maar braaf op zijn plaats staan, wachtend totdat ze terug zou komen. Voor zijn gevoel duurde het niet lang dat Iana weer voor hem stond en hoe hij aandachtig naar haar woorden luisterde. Een spelletje dus, al wist hij niet of hij er wel één goed zou hebben en wat hij haar dan moest laten doen. Moeilijke keuze.. Jason voelde iets tegen zijn lippen, hoorde Iana' woorden en deed toen glimlachend zijn mond open. Hij voelde hoe er iets in zijn mond kwam, wat een zoete smaak had, maar wel een klein beetje met een zure ondertoon. Hé, dit kende hij! Dit at hij wel vaker. Het spelletje was bij nader inzien tóch niet zo heel moeilijk. 'Framboos.' Als hij het goed had, moest hij echter wél wat verzinnen voor Iana. En op dit moment, kon hij niet echt iets verzinnen.. Tsja als hij het goed zou hebben - want hij wist het niet zeker - dan zou hij wel wat bedenken.
Jason grijnsde, dacht even na wat hij haar zou kunnen laten doen.. Wait, een geweldig idee schoot hem te binnen. 'Beso. Yo.' Zijn stem klonk zacht, rustig. Nog één keer wilde hij dát gevoel hebben, het gewoon mee maken. En nu hij haar toch iets kon laten doen, waarom niet? Jason verwijderde zijn blinddoek voor zijn ogen en keek met zijn smaragdgroene ogen in haar ogen. Oh God, liet het hem alsjeblieft één keer beleven, die aanraking met Iana.

Iana moest haar lach inhouden toen hij op de framboos beet en er uren over leek te doen om de smaak te herkennen. Toen hij uiteindelijk het antwoord 'framboos' liet horen klapte ze hysterisch in haar handen met een grote glimlach op haar gezicht. Het grappige daaraan was dat Jason die glimlach totaal niet zou zien en hij alleen maar een hels geklap zou horen. Pas toen hij zijn blinddoek afdeed en twee Spaanse woorden sprak knipperde ze verdwaasd met haar ogen. Haar 'translation' kwam een tikkeltje later en na een goeie minuut kon ze 'Kus mij' vertalen. Ze lachte, gaf hem een speels duwtje tegen zijn borst maar kon bijna niet meer normaal ademhalen bij die blik van zijn smaragdgroene ogen. Het leek wel of ze haar ogen niet van hem af kon houden en ze als vanzelf naar hem toegetrokken werd. Haar rechterhand plaatste ze op zijn rechterwang waarbij haar hoofd dichter en dichter kwam en haar buik langzamerhand tegen de zijne plakte. Vlak voor haar lippen de zijne raakte opende ze haar ogen en keek ze hem récht aan, verdwaalde bijna in die prachtige ogen en glimlachte liefkozend. "Zijn wij niet serieus fout bezig? Of is dit gevoel in mijn lichaam écht?" Ze keek hem nog zo'n vijf seconden aan vooraleer ze haar lippen op de zijne drukte en innig inging op zijn aanraking. Haar linkerhand woelde door zijn haren terwijl haar lichaam net één werd met het zijne en ze een heerlijk gevoel naar boven voelde komen. Het leek wel of dit moment eeuwen duurde en Iana de 'pauze' knop had ingedrukt, hoopte dat ze zo voor altijd konden blijven staan en alleen zij en Jason bestonden in deze wereld. Een fris windbriesje liet haar weer neerkomen in de realiteit en verdwaasd haalde ze haar lippen van de zijne, deed ze een pas achteruit en streek ze met haar tong over haar lippen. Een stel blosjes verschenen op haar wangen en lacherig probeerde ze de ongemakkelijke stilte te verbreken. "Je bent me er eentje", zei ze, haar haren achter haar oren strijkend. Iana kon het niet laten een vreugdekreetje te roepen en hem in de armen te springen, haar armen rond zijn nek te hangen en haar hoofd op zijn schouders te plantten. Dit gevoel was onbetaalbaar, onbeschrijfbaar en ze wilde dat het nooit ophield. Toen ze hem na een goeie twee minuten weer losliet versierde een grijns haar gezicht en legde ze haar rechterhand in haar zij. Haar ogen gingen naar haar linkerhand -waar daarnet nog de vruchten op gelegen hadden- en verslagen liet ze een diepe zucht horen. "Volgens mij ga je geen vruchten meer moeten eten want ze liggen netjes op de grond." Ze lachte, keek hulpeloos en onschuldig naar de grond terwijl ze met haar voet naar de platgedrukte bessen wees. Niet dat ze het erg vond om die bessen voor een kus in te wisselen, voor haar was dit gewoon perfect, zij en hem. Jason en Iana. Haar zwarte haren wapperden mee met de wind en even wist ze -voor het eerst in tijden- niets te zeggen, haar lippen waren op elkaar geplakt en haar voeten leken vastgenageld te zijn aan de grond. Het viel haar op dat de zonnestralen op Jason's gezicht verdwenen waren en plaats maakten voor een warme gloed van de ondergaande zon. "Hee, kijk!" Ze draaide haar lichaam een kwartslag en wees naaf de zond die haar mooiste kleuren vrijgaven en een schilderpalet maakten op de hemel. Alsof dit moment niet beter kon uitgekozen worden nam ze Jason zijn handen en legde ze die rond haar middel. Hoe ze nu stonden kon je ongeveer zo omschrijven; Iana stond met haar rug tegen zijn buik gedrukt, zijn armen lagen rond haar middel en haar armen had ze langs achteren rond zijn nek gegooid. Zo'n typische houdingen die je bij koppeltjes wel vaker zag. Dit moment was gewoon onbeschrijfbaar, perfect en volmaakt. Voor haar mocht nu heel de wereld de boom in, Jason was de enige die belangrijk was. En dat in -raar maar waar- een paar uurtjes dat ze hem pas kende. Toen ze een blik gaf op het water merkte ze dat er een mooie glinstering op verschenen was, het water rustiger tegen de keien sloeg en er naast hem een grasplekje vrij was. In drie seconden was het gebeurd. Iana had Jason een duw tegen zijn buik gegeven en lacherig had ze zich tegen hem aan laten vallen zodat ze allebei tegen het gras zouden liggen. Met een tevreden blik op haar gezicht nestelde ze haar hoofd tegen zijn schouder en zorgde ze ervoor dat ze haar lippen in zijn nek kon drukken. "Is dit moment voor jou net zo perfect als ik het vind?" Haar stem Was zacht, net alsof ze bang was om luider te spreken en het moment te verpesten. De zon was immers al volledig onder en nu zag je een felle maan de hemel verlichtten met haar nachtse schoonheid. Oh god, laat dit nooit ophouden.

Luid geklap was hoorbaar, terwijl hij een brede grijns op zijn gezicht toverde. Het enigste wat hij kon bedenken wáárvoor ze klapte, was waarschijnlijk omdat hij het antwoord goed had. Jason deed zijn blinddoek af, sprak de twee Spaanse woorden en het leek even te duren voordat ze pas goed begreep wat hij zei. Door haar lach moest hij ook lachen, voelde hij haar zachte duwtje tegen zijn borst en keek hij haar diep in haar ogen aan. Jason voelde hoe ze haar hand op zijn linkerwang plaatste en ze steeds dichter naar hem toe kwam. Hun buiken leken aan elkaar geplakt te zijn, wat bij hem toch wel voor een kriebelend gevoel in zijn maag zorgde. Ineens opende hij zijn ogen weer, keek hij haar aan, waarom.. stopte ze? Want tja, als ze het niet wilde kon ze het ook gewoon zeggen. Haar woorden verklaarden eigenlijk wel een hele boel, iets goeds voor hem zelfs, dat zij het gevoel ook had. 'Ik weet 't niet, maar bij is het precies hetzelfde..' Dan was het goed, toch? Nadat hij zijn woorden had uitgesproken, duurde het een paar seconden of hij voelde Iana' lippen op zijn lippen. Iana' hand voelde hij door zijn haren heen gaan, terwijl hij zijn handen achter haar rug plaatste en haar zo dicht mogelijk tegen hem aan hield. Het moment voelde voor zijn gevoel lang aan, wat in het in realiteit misschien niet eens was; hij wist het niet. Toen hij voelde dat het moment was verbroken had hij zijn ogen direct geopend, keek hij Iana aan met een brede glimlach rond zijn lippen. Geweldig. Er verscheen een rode gloed rond haar wangen, wat hem liet grijnzen. Er viel een stilte, maar hij wist op dit moment even niets uit te brengen. Het was gewoon.. Súper? Een opgelaten zucht verliet zijn keelgat toen hij hoorde wat ze zei, was dat een compliment, of een belediging? Ach veel maakte het hem niet uit, maar toch. Nooit had hij trouwens gedacht dat hij iemand zoals Iana tegen zou komen, dat zou zelfs niet in zijn mooiste dromen zijn gebeurd. Maar toch bestonden er wonderen, zoals het nu maar weer bleek. Stel je voor dat hij had besloten om vanavond ergens anders naartoe te gaan, dan was dit allemaal niet gebeurd, terwijl hij dit toch écht niet had willen missen nu hij het had meegemaakt. Bij het voelen van gewicht wat aan hem hing, zorgde ervoor dat hij weer helemaal bij bewustzijn was en hij zag dat Iana in zijn armen was gesprongen. Hij plaatste zijn armen ondersteunend onder haar knieholtes en haar rug, hield haar zo goed mogelijk vast zodat ze niet zou vallen. Haar armen werden rond zijn nek geplaatst en haar hoofd tegen zijn schouder. Jason zelf liet zijn hoofd tegen haar hoofd aan leunen, drukte even een kus op haar voorhoofd en liet hem daarna nogmaals tegen Iana' hoofd aan leunen. Jason had zijn ogen gesloten om zo van het moment te genieten, het voelde fijn, mede dankzij door dat gevoel, waar hij nog steeds geen beschrijving bij kon plaatsen. Na een paar minuten liet Jason haar weer los, zij hem ook en zag hij hoe ze haar hand in haar zij plaatste. Toen Iana' ogen op de grond werden gericht deed hij dat ook, om te kijken waar ze naar had gekeken. Een paar verplette vruchten kwamen in beeld, dus hij wist ook meteen wat het voor vruchten waren. Niet dat hij ze nu nog op kon eten, ze waren immers helemaal geplet en er waren enkel restjes over. Zijn ogen richtte hij weer op Iana, en voor het eerst sinds hij haar tegen was gekomen, had hij geen idee wat hij moest zeggen en viel er dus een doodse stilte. Zoekend naar woorden keek hij rond, totdat haar stem hem liet kijken naar waar Iana ook stond te kijken. Ook Jason draaide zijn lichaam, zag de zon die geweldige kleuren gaf op dit moment. Iana ging dichter bij hem staan, pakte zijn handen en legde die rond haar middel. Het liefste zou hij zo úren kunnen blijven staan, maar ook zou de zon dan niet zo lang zulke geweldige kleuren laten stralen. Voordat hij er erg in had, kreeg hij een duw tegen zijn buik, waardoor hij wat inzakte en ze hem tegen haar aan liet vallen, wat ervoor zorgde dat hij zijn evenwicht verloor en dus viel, Iana zelf ook. Met z'n tweeën lagen ze zo in het gras, keek hij haar aan met een scheve glimlach. Jammer genoeg zou de avond zo donkerder worden, zou hij waarschijnlijk Iana moeten verlaten. Iets waar hij totáál tegenop keek, maar tja.. Het moest. Haar hoofd werd tegen zijn schouder aan gelegd, waarna hij een kus in zijn nek voelde en hij even naar Iana keek. Haar woorden lieten hem instemmend knikken. 'Meer dan dat zelfs.' Als hij één wens kon doen op dit moment, dan zou hij het wel weten.. Dat dit moment met haar niet op zou houden, voor altijd zo zou blijven. Maar ja, ofdat hij zulke momenten nog met haar mee zou maken, wie weet. Als het aan hem lag zou hij het zeker een kans geven, maar het kon ook aan hem liggen natuurlijk. Met zijn rechterhand plaatste hij zijn vingertoppen op Iana' verste wang van hem af, duwde haar gezicht iets dichter zijn kant op zodat hij een kus op haar wang kon drukken, vervolgens zijn vingers door haar haar heen kon strijken en vervolgens zijn hand in haar zij kon leggen zodat hij met zijn zij in het gras lag. De maan was inmiddels tevoorschijn gekomen en hij moest toegeven; hij leek mooier dan dat hij ooit was geweest voor hem. 'Jammer, dat de maan er al weer is..' Die paar uurtjes met haar waren snel gegaan, helaas. Ze zeiden niets voor niets altijd; de tijd gaat snel als je het naar je zin hebt, right? Hij zou voor altijd zo kunnen liggen, precies zoals ze nu lagen.

Iana murmelde iets als 'heerlijk' wat aangaf dat ze dit echt wel geweldig vond. Dat kon je eigenlijk ook zien aan haar ogen die fonkelden als de sterren in de nicht. Ook die oneindige glimlach die op haar gezicht bleef plakken maakte duidelijk dat ze hier nooit meer wegwilde, met hem de dagen wilde doorbrengen en niets anders. Natuurlijk zou ze haar paarden niet kunnen missen maar Jason was een geval apart. Ze voelde dat hij zich verlegde en zijn vingertoppen op haar wang rustten. Haar blauwe kijkers draaiden naar die van Jason en steeds weer verbaasden die felle groene ogen haar, ogen die haar zolang konden vasthouden in hun blik. Zijn antwoord op haar vraag deed haar zachtjes lachen, héél zacht, bang het moment te verpesten als ze luider zou lachen. "Wat dan? Wat betekend dit dan voor jou?" Een nieuwsgierige glans in haar ogen verraadde dat ze zijn antwoord best wel wilde horen. Misschien verwachtte ze wel iets als 'Omdat ik van je hou' of 'Ik wil dat dit moment nooit ophoud' maar Jason kennende -in die paar uurtjes dan- wist ze dat hij daar weer een antwoord op zou geven die ze nooit van hem zou verwachten. Of dat dacht ze dan toch, typisch iets voor Iana. De frisse wind die kwam opzetten liet Iana dichter biJ Jason kruipen en voor ze het wist lag ze met haar buik op zijn buik. Haar neus raakte die van hem en lacherig keek ze in zijn smaragdgroene ogen. "Hee sexy." Grijnzend drukte ze haar lippen op de zijne en beet, om hem te plagen, in zijn onderlip en lachte aanstekelijk. Iana had volgens haar nog nooit zoveel gelachen of geglimlacht en dat gevoel had ze in geen tijden meer gehad. "Volgens mij moeten we meer afspreken", fluisterde ze in zijn oor terwijl ze haar vinger rond een bruine lok haar van hem wond. De maan stond ondertussen al op zijn plek en had de boel weer helemaal onder controle. Op het water verscheen er een glinsterende glans en Iana liet zich van Jason zakken. Met een big smile on her face stond ze terug op en legde ze haar handen in haar zij. "Hee luilak, kom op! We gaan ergens heen." Een uitdagende blik verscheen op haar gelaat en een knipoog maakte het 'onschuldige meisje' helemaal af. Ze nam zijn handen in de hare en trok hem -op zijn Iana's- recht. Een grote zucht verdween uit haar keel en lacherig legde ze haar arm rond zijn middel zodat ze haar hoofd op zijn schouder kon leggen. "Kom." Haar stem was fluweelzacht en op een traag wandeltempo leidde ze Jason naar een wandelweg tussen allemaal hoge lantaars die een romantisch licht verspreiden. Iana kende de plek hier op haar duimpje en wist dus perfect welke kant ze moesten uitgaan. Op het begin leek het of ze in een bos liepen, op een aangelegd aardepad maar als je dan een tijdje verderwandelde kwam je op een oneindig lange weide uit. Grote rode bloemen stonden langs de zijkant van een zandweg en het gras stond groener dan ooit. Er zweefden vuurvliegjes over de bloemen en af en toe zag je een vuurvliegje voor je neus. "Mooi hé." Ze nam Jason zijn hand vast en draaide zijn gezicht naar het hare. Met haar rechterhand streek ze een lok haar vanvoor zijn voorhoofd en glimlachend keek ze in zijn ogen met haar blauwe kijkers. "Hou je van me?" Voor ze het wist had ze het eruit gefloept en eigenlijk wist ze niet of ze die vraag wel mocht stellen. Een beter moment kon ze nu wel niet uitgekozen hebben, het was hier prachtig, dus veel hoefde ze niet te vrezen. Toch viel er een onbeschrijfelijke onzekerheid over haar gezicht en dat je duidelijk aan haar smekende ogen, als een vijfjarig kind die aan haar moeder zaagde voor een snoepje. Maar eigenlijk kon Iana niet van Jason verwachten dat ze nu opeens een 'stel' waren. Ze kenden elkaar pas een namiddag maar voor Iana voelde dit zo écht aan dat ze de vraag niet meer dan logisch had gevonden. Of Jason dat nu ook zou vinden, dat was de vraag. Hmmn.. Haar vingers verstrengelde ze in die van hem en voor een bepaalde tijd viel er een ongemakkelijke stilte. Moest ze nu een 'nee' verwachten, een 'ik weet het niet' of iets anders? De onzekerheid en de twijfel begon haar helemaal gek te maken dus besloot ze maar verder te wandelen, zonder Jason. "We doen het zo." Ze aarzelde, beet op haar onderlip en schuifelde als een klein kind met haar voet over de grond. "Loop naar mij, en het is een ja. Blijf staan en het is een nee." Een kleine, speelse glimlach speelde rond haar lippen. Dit was zo'n typisch iets voor Iana, altijd in voor een onnozel spelletje. Al kon je dit voor haar niet echt een spelletje noemen, ze was op van de zenuwen.

Een brede glimlach had heel de tijd zijn lippen gestuurd, nu nog steeds. Met een andere emotie kon hij dit moment niet uitdrukken. Al kon hij het zelfs niet met een glimlach uitdrukken, maar gewoon.. Het was.. Net ofdat hij in een sprookje leefde, of in een droom was beland. Maar hij wist dondersgoed dat dit de realiteit was, geen droom of een sprookje, gewoon echt. En hij had niets liever dan dat het echt was. Hopelijk zou het voor Iana hetzelfde voelen als voor hem, dat was dan ook het énige wat hij op dit moment hoopte; voor de rest was er niks te hopen want alles was perfect. Bij haar vraag murmelde hij even wat, zoekend naar de goede woorden. 'Onbeschrijfelijk.' Juist. Hij kon weer een fijn antwoord geven, zoals altijd. Zijn antwoorden waren meestal zó onverwachts, dat bijna niemand het begreep, of kon begrijpen dat hij erop kwam. Nee, Jason was zeker niet zoals de gemiddelde persoon. Maar dat wilde hij ook niet, hij was zichzelf, zoals hem was er geen ander. Ineens kwam een lichte wind opzetten, voelde hij hoe Iana' buik tegen de zijne aan gedrukt werd en er even een lichtelijke grijns verscheen rond zijn lippen. Zijn neus raakte de hare, hoorde haar woorden en grinnikte even, heel zachtjes en stil. Wáárom zorgde zij ervoor dat hij niet uit zijn woorden kwam, hij totaal geen idee had wat hij steeds moest zeggen? Een warme gloed overviel zijn lichaam toen hij haar lippen op zijn lippen voelde drukken, waarna hij haar kus beantwoordde en voelde hoe ze haar tanden in zijn onderlip zette, niet hard, maar het was wel zachtjes voelbaar. Iana moest lachen, waardoor hij moest grijnzen en even met zijn hand over zijn lip heen wreef. Pijn deed het niet eens, nu voelde hij het al niet meer. 'Dat weet ik wel héél zeker.' Natuurlijk wilde hij dat, dat wilde hij voor geen goud missen. Momenten met Iana waren voor hem nu al gouden tijden, tijden die hij zeker nog bij iedere dag als de dag van gisteren zou kunnen herinneren, ze niet wílde vergeten. Voor altijd. Een haarlok werd rond haar vinger heen gewikkeld, waardoor er een nogmaals een grijns rondom zijn lippen verscheen en er dus die kuiltjes in zijn wangen zichtbaar werden. Jason voelde hoe hun aanraking stopte, Iana op stond en naar hem keek, tegen hem sprak. Grinnikend keek hij haar aan. Zo'n iemand als Iana kwam hij inderdaad misschien wel nooit meer tegen in zijn leven, dat wist hij bijna wel zeker. Zijn handen werden door haar gepakt, waarna hij voelde hoe Iana hem omhoog probeerde te krijgen. Jason zelf duwde zichzelf dus extra hard af, zodat ze niet teveel moeite zou moeten doen hem omhoog te trekken, hij met zijn massieve lichaam was nou eenmaal niet de lichtste, dat wist hij zelf ook wel. Jason vertrouwde haar erop dat ze de goede weg zou nemen, voor hem was het immers de eerste keer dat hij hier was, dus de weg wist hij niet eens. Iana hopelijk wel. Achja, anders zouden ze met z'n tweeën verdwalen. Dat was toch ook niet zo erg? Ze liepen door verschillende paden, de een naar de andere. Hopelijk had ze wel in de gaten waar ze naartoe ging, maar hij vertrouwde Iana daar wel op. 'Hermoso..' Sprak hij terug als antwoord op wat Iaan zei, ofja, antwoord, eerder gezegd hetzelfde maar dan herhaald in het Spaans. Het gebied hier was geweldig, Jase hield nu al meteen van deze plek, of zou dat komen omdat hij er was met Iana? Beide, sowieso. Hij voelde hoe ze hem omdraaide, naar hem toe liet kijken en een lok voor zijn ogen wegstreek. Haar woorden lieten hem lachen, breed glimlachen en even daarna haar raar aan te kijken, nadenkend. Ja, hij hield van haar. Maar was na een paar uur; houden van Iana, een té groot woord? Ontkennen dat hij níet van haar hield was niet mogelijk, dat was gewoon een feit. Voordat hij zijn antwoord officieel kon uitspreken, zag hij wat ze deed, wat haar bedoeling was. Tsja, daar stond hij dan, machteloos. Jason wilde lopen, maar iets hield hem tegen. Waarom? Als ze hem nu al stapelgek kon maken, kon ze dat zeker nog meer. Jason beet op zijn onderlip, balde zijn handen tot vuisten en sloot zijn ogen. Damn, wáárom.. Waarom.. Nee. Hij moest zich niet laten tegen houden, hij híeld van haar, al was het nog wel klein, maar dat zou in de loop van de tijd nog wel veranderen hopelijk. Jason zag Iana op een afstandje van hem af staan. Hij verplaatste zijn lichaam, stopte voor haar neus. 'Te amo.' Ik hou van jou. Ja, dat deed hij. En hij wilde dat het niet op zou houden. Hopelijk hield Iana ook van hem, dat zou hem meer dan alles betekenen. Dat was het enigste wat hij nu dan ook kon hopen, al leken aar antwoorden hetzelfde als hem, anders had ze het niet aan hem gevraagd, right? Jason zette nog een stap dichter naar haar toe zodat zijn buik contact had met haar buik, waarna hij zijn armen rond haar middel sloeg en haar aankeek met zijn groene ogen. Zijn lippen plaatste hij nog even op haar voorhoofd, keek haar even aan, zijn ogen leken te stralen. 'Wat nu?' Hij wist het niet. Wilde hij het wel weten? Mocht hij afgewezen worden, zou hij echt van binnen kapot gaan. Maar die kans was vijftig procent. Als hij vandaag echter eens geluk hebben, zou dat niet gebeuren en zou Iana ook haar liefde voor hem verklaren. Ookal wist hij niet wat hij nu moest doen. Verslagen door zijn eigen actie, geen vervolg wetend.

Iana stond daar maar als een klein kind naar Jason te kijken, hopend op een antwoord dat ze al de hele tijd in haar gedachten had. Toch bleef ze van die onzekere gevoelens koesteren waar ze maar geen raad mee wist. Toen ze Jason opeens op haar af zag stormen, hij recht voor haar stopte en haar tegen hem aantrok voelde ze een warm gevoel in haar binnenste branden. "Is dat een ja?" Hoopvol staarde ze in die prachtige groene ogen van Jason en lachte toen hij zijn lippen op de hare drukte en in het Spaans 'te amo' zei. "Ik zie je ook graag, liefje." Het laatste woord van haar zin proefde goed op haar tong, het klopte gewoon als ze het zo tegen hem zei, face to face. Haar armen sloeg ze zachtjes om zijn nek en Iana drukte haar zo dicht mogelijk tegen hem aan, bescherming zoekend in die sterke armen van 'm. Zijn vraag 'wat nu' deed haar glimlachen, de mooiste glimlach die ze maar kon opzetten. "Nu?" Ze lachte, liet hem zachtjes los en stapte een eindje naar achteren. "Nu ga ik je nooit meer alleen laten, nu ga ik van je houden tot ik dood val en nu wil ik nooit meer iemand anders." Haar ogen twinkelden en een opeens uitdagende blik rustte op haar gezicht. "Maar kan je dat wel aan? Ik ben niet zo'n simpele om mee om te gaan en te leven." Een grijns van oor tot oor maakte duidelijk dat ze dit allemaal wel grappig vond. Met haar twee handen hield ze zachtjes zijn handen vast en grijnzend leidde ze hem mee naar het bloemenveld waar ze hem tegen de grond duwde en zich op zijn buik neerlegde. "Bevalt dit je zo? Met mij?" Lacherig gaf ze een zoen op zijn neus en voelde hoe opeens de grond onder haar wegzakte. Iana's lichaam rolde helemaal een grote, steile helling af -die ze niet gezien had- en door de adrenaline slaakte ze een luide kreet. Wat ze ook niet had verwacht was dat er beneden een groot afgemaaid grasveld was en al het afgemaaide gras er gewoon op een berg lag. Wat je natuurlijk kon verwachten was dat Iana er recht in viel. Met haar haren vol gras stond ze recht en schaterde het uit van het lachen. "Jason! Help!" Iana wist niet of hij haar zo zou kunnen horen maar eigenlijk hoopte ze dat ze opeens een Jason-hoofd zou zien en ze zou weten dat hij er nog was. Want God kon weten waar Iana nu zat, in the middle of nowhere.

-Ik liet het topic toch nog verder gaan want Nicole had al in m'n topic gepost en dit leek me nog leuk ;3 Ook heb ik de post niet zo lang gemaakt om dat dat toch niet veel zin heeft heah ^^

Haar vraag liet hem even breed glimlachen, dat antwoord kon ze toch wel raden? 'Ofcourse.' Bij het horen dat zij hem ook graag zag, vervaagde de glimlach rond zijn lippen niet. Het was best raar, dat ze elkaar nu graag zagen ookal konden ze elkaar pas een paar uur, sinds de namiddag. Dus het was goed geweest dat hij had besloten hier heen te komen, anders had hij Iana niet eens gekend.. Hmm, raar idee. Haar armen plaatste zich rond zijn nek, waarna hij zijn armen rond haar middel sloeg en haar zo dicht mogelijk tegen hem aan hield. Toen antwoordde op zijn vraag, ofdat het nú was, knikte hij. Hij voelde hoe Iana hem los liet, een eindje naar achteren liep. De woorden van haar lieten hem glimlachen. 'Ik zou niets liever willen.' Ofdat hij haar aankon? Haar vraag liet hem grinniken. 'Nou.. Dan leer ik daar maar mee leven. Ik hou van je zoals je bent, dus ik hóóp dat ik het aankan.' Iana' handen pakte zijn handen vast, waardoor er een grijns rond zijn lippen verscheen. Hij werd door haar naar achteren geduwd, viel in het gras tussen de bloemen en even lachte hij, waarna Iana niet veel later op hem kwam liggen. 'Tijd met jou bevalt me altijd.' In een fractie van een seconde voelde hij hoe het gewicht van zijn lichaam af ging, hij Iana ineens niet meer zag en hij zelf nog maar net op tijd op kon staan en zichzelf verder naar achteren toe kon verplaatsen. Waar was ze? Het bleek dat de ondergrond ineens onder haar was verdwenen, dus waarschijnlijk zou ze eronder liggen. Met zijn groene ogen keek hij even verbaasd naar beneden, het was best een steile afdaling. Tijdens Iana' afdaling had hij enkel gegil gehoord, dus ofdat ze nu bewusteloos was of niet.. Jason wist het niet. De enigste optie was om zichzelf van de helling af te laten glijden, voor zo ver dat mogelijk was. Dat haar iets overkwam wilde hij niet en stel dat ze er niet alleen uit kon, zat ze daar vast. Al wist hij ook niet echt waar hij uit zou komen.. Hmm.. Het duurde maar een paar seconden voordat Jason zijn besluit had gemaakt. Zichzelf liet hij ook van de steile helling afglijden, wat toch niet zonder kleerscheuren lukte. Zijn handen waren bedekt met zand van de helling, zijn ogen gesloten vanwege het opkomende zand. Toen hij voelde dat de beweging onder hem stopte, veegde hij met zijn arm door zijn gezicht, keek eventjes om hem heen. Gelukkig was hij in het gras beland, dus het was een zachte landing geweest. Meteen zag hij dat hij niet de enigste was die in het gras lag, ook Iana was daarin gevallen. 'Ha, daar ben je.' Een brede grijns sierde zijn lippen, even slikte hij kort en keek omhoog. Misschien was het dan toch niet zo'n goed idee geweest om zichzelf hier ook af te laten gaan. Ach, hij was nooit de slimste geweest. Zijn ogen zochten de omgeving af, zoekend naar een uitgang. 'Tsja, hoe komen we hier uit?' Even grinnikte hij, zelf geen oplossing wetend. Jason stond op, bekeek even zijn knie, waar een wond op was verschenen. Die had dus ook over de ondergrond van de helling geschaafd, maar niet dat het pijn deed of zo. Precies Iana weer, hun in de meest moeilijke situatie's laten belanden. Al moest hij eerlijk zijn, van haar vond hij het niet erg. Nadenkend beet hij op zijn onderlip, keek nog even in het rond en nam toen een aanloop, richting de helling. Tevergeefs probeerde hij omhoog te klimmen, het was gewoon te steil. Jason liep na zijn actie weer terug naar Iana, keek haar vragend aan. 'Vertel me alsjeblieft dat je een plan hebt..' Dat was het enigste wat hij nog kon hopen tenminste, anders wist hij ook geen uitweg. Naar boven klimmen was geen optie, daar was het te steil voor.. En hier in de buurt waar ze nu waren, leek het enkel en alleen maar dood. Misschien had hij een ander plan moeten verzinnen vóórdat hij naar beneden ging, maar dáár was het nu te laat voor.