Miss Detective? [Hedwig]

De vrijdagen waren wel vaker zware dagen. Het weekend lonkte achter de hoek en was de grootste deadline. Iedereen wilde nog alles afkrijgen voor het weekend om de maandag met een schone lei te kunnen beginnen. In het politiebureau was dat niet anders. Er hing een constante geroezemoes in de bureaus. Hier en daar hoorde je een telefoon rinkelen die beantwoord werd met dezelfde standaard zin.
Adrian werkte zijn tweede stage week af. Hij had nooit zo’n grote groei verwacht van zichzelf in een periode van slechts veertien dagen. Het was zwaar werk, fysiek uitputtend ondanks dat het zich allemaal emotioneel en psychisch situeerde wat hij deed. Wel ja, was ook logisch aangezien hij zich specialiseerde in forensische psychologie.

De jongen werkte zijn verslagen af. Hij had net een observatie achter scherm gedaan bij een ondervraging. Het was een vrouw geweest van middelbare leeftijd waarvan de man verdacht werd in het smokkelen van illegale middelen. Ze beweerde niets te maken hebben met de handel van haar man. Adrian dacht daar anders over na zijn observatie. Maar het was niet aan hem om conclusies te trekken. Wat hij moest doen was verslag geven aan zijn meerdere en eventuele interpretaties mondeling over brengen. Zijn schriftelijk verslag zou op de databank terecht komen en bleef louter objectief.

Hij kon het maar niet uit zijn hoofd krijgen. De subtiele hints die de vrouw gaf lichamelijk waren niet te overzien. Althans, dat dacht hij maar zijn collega’s overzagen het wel. Adrian had hen overhoord terwijl ze de ondervraging bespraken. Ze waren blind, dom of totaal niet opgeleid om ondervragingen te doen. De jongeman zuchtte en probeerde zijn frustraties van hem af te zetten. “Ik ben máár een stagiair”, herhaalde hij tegen zichzelf. Hij overlas zijn verslag nogmaals, checkte of zijn frustraties niet terug te vinden waren. Daarna sloot hij het document af en verwijderde zijn USB stick. De horloge van zijn pc duidde aan dat hij reeds een kwartier aan het overwerken was.

De deur van detective MacIntyre stond open. De vrouw zat voorovergebogen achter haar computer. Ze was een redelijke vrouw, had Adrian opgemerkt. Sociaal sterk al leek ze iets te verstoppen. Iets leek geprogrammeerd in haar communicatie. De jongen had al veel verschillende dingen opgemerkt, zo wist hij zeker dat meneer Shiver vreemd ging en dat het niet lang meer zou duren of detective Harrisson zou zich ziek melden vanwege burn-out.
Zachtjes klopte hij op de deur van de detective, tevens ook zijn stagementor. Adrian glimlachte verontschuldigend. “Mijn excuses mevrouw MacIntyre maar ik heb mijn verslagen af voor de databank”, hij bleef in het deurgat staan. Het was nu de derde keer dat hij bij haar kwam. Als stagiair had hij geen toegang tot de databank. Adrian zorgde ervoor dat zijn verslagen steeds af waren, maar nooit tegelijk. Zo viel hij de detective vaak lastig, zoals gepland. “Het laatste verslag is van het verhoor van mevrouw Cullen”, besloot hij en wachtte af.

Hedwig had moeten wennen aan een extra paar handen in het kantoor. Ze had de afgelopen twee weken Adrian Parker begeleid, een student in forensische psychologie die momenteel naar dezelfde universiteit ging waar zij aan had gestudeerd. Hij was een hardwerkende adolescent en vond het werk dat hier gedaan werd duidelijk interessant; dat maakte het gelijk fijner om met hem samen te werken. Goed, hij kreeg niets betaald omdat dit slechts een stage was en hij nog met zijn studie bezig was, maar toch. Hij was een prima leerling, maar toch had ze haar manier van werken op hem moeten aanpassen.
Het was vrijdagmiddag en de klok leek bijna stil te staan. De minuten kropen voorbij terwijl Hedwig een poging deed door haar papierwerk te komen. Veldwerk was natuurlijk geweldig en als men hoorde wat voor werk je deed was dat natuurlijk het eerste waar aan gedacht werd, maar er zat natuurlijk ook een minder plezierige kant aan. Niet dat er iets bijzonders op haar wachtte als ze thuis kwam, afgezien van een warm bad en vroeg naar bed gaan.
Ze schrok op haar uit haar gedachten toen er een zacht geklop op haar deur klonk. Ze keek op van haar computerscherm en zag dat Adrian op de drempel stond, een verontschuldigende glimlach op zijn gezicht. Hij bood snel zijn excuses aan omdat hij haar stoorde, iets wat ervoor zorgde dat ze naar hem glimlachte. Hij klopte tenminste nog - dat kon ze echt niet van iedereen op haar afdeling zeggen.
Op de toon van een nerveuze leerling die net zijn huiswerk bij de strenge docent had ingeleverd deelde hij mee dat zijn verslagen af waren, inclusief het verslag van het verhoor dat enkele uren geleden van mevrouw Cullen.
Dat was een interessant gesprek geweest. De vrouw had haar uiterste best gedaan om hen ervan te overtuigen dat ze niets te maken had met de illegale handel van haar man - haar verhaal was erg overtuigend geweest en ze moesten hun best doen om een zwak punt te vinden in haar alibi, anders zouden ze haar binnenkort los moesten laten.
Hedwig was er vrij zeker van dat mevrouw Cullen haar man had geholpen, ondanks haar mooie verhaal. Adrians aanwezigheid kon er misschien voor zorgen dat ze toch informatie uit haar konden krijgen omdat het hele verwerkingsproces zo wat sneller ging.
Daarnaast wist ze wel wat de vrouw moest verdragen. Zelf was ze ook zo verhoord, niet door haar collega's maar detectives die ze niet kende om er maar voor te zorgen dat het onderzoek goed zou kunnen verlopen. Maar Hedwig had een glashard alibi gehad, kon niets met de moord op de arme studente te maken hebben en had er ook niet van geweten. Een forensisch psycholoog - een afgestudeerde - had een diepgaand gesprek met haar gehad en de conclusie was resoluut geweest. Hedwig had niets met de zaak van doen gehad.
'Goed werk, Adrian.' Ze keek naar hem op en glimlachte. 'Dat heb je snel gedaan. Het is natuurlijk aan mij om te bepalen of je het ook goed hebt gedaan.'
Ze haalde de knip uit haar haar zodat haar krullen op haar schouders landden, en met haar hand masseerde ze haar zere hoofdhuid voor ze haar ogen naar hem opsloeg. 'Wat vond jij van d'r?' vroeg ze, achterover leunend in haar stoel. Ze was wel even toe aan een korte pauze en nieuwsgierig keek ze hem aan.

Detective MacIntyre glimlachte vriendelijk naar hem toen hij zich aanmeldde. Ze was een goeie detective, iemand die haar werk met de nodige passie deed. Iemand die hij in de gaten moest houden, mocht hij verder geraken. Hij grijnsde terug naar de vrouw waarna hij terug sprak. Zijn ogen gleden over al het papierwerk dat ze te doen had. Hij wist dat dit nodig was en eerlijk, hij had er geen problemen mee. Adrian was snel in het schrijven van kwaliteitsvolle verslagen. Daarnaast deed hij het graag, het was zijn moment om al zijn observaties en gedachten te kunnen structureren. Maar het gehele pakketje als forensische psycholoog sprak hem aan.

Hedwig complimenteerde hem waarop hij een tweede maal glimlachte, "Uiteraard mevrouw, zonder feedback zou ik niet kunnen evolueren", hij overhandigde de USB stick. Daarna wachtte hij af. Het was niet zonder bedoeling dat hij de zaak van Cullen vernoemd had. Mensen ontvingen wel vaker kleine hints waardoor ze die onbewust volgden. De detective deed haar haren los en keek hem na enkele seconden aan. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen ze de vraag stelde waarna hij wat twijfelden keek. Adrian deed de deur achter hem dicht, anderen hoefden dit niet te horen. "Ik vind haar verdacht", hij drukte het nog zachtjes uit. Eigenlijk was hij vrij zeker dat ze er iets mee te maken had. Hij wachtte op een teken om verder te gaan, "Wanneer de naam werd vernoemd van de bron, toonde ze duidelijke non-verbale tekenen dat ze hem kende", hij ging zitten en voelde de adrenaline stromen. Hij wilde zijn bedenkingen zo graag vertellen, iets wat hij in objectieve observatieverslagen niet mocht. Althans, niet als student. "Ze verwijdde haar ogen, greep naar een armband rond haar linker pols en hield geen oogcontact wanneer ze sprak deze niet te kennen", het waren kleine dingen. Mevrouw Cullen was verbaal sterk, heel sterk zelfs want ze had genadeloos gelogen. Maar het non-verbale liet de wensen over. Laat dat net het belangrijkste zijn in menselijke communicatie. "Ik heb al mijn observaties neergeschreven, over alles heb ik een eigen conclusie", hij keek wat schaapachtig. Ze wist ook dat hij geen conclusies mocht uitschrijven. "Ik ben blij dat u er naar vroeg. Anders had ik het ze maandag wel besproken met u tijdens het contactmoment", hij keek even naar de klok, hij had tijd.

Hij was werkelijk een harde werker, en nog beleefd ook. Het liefst had ze gezegd dat hij mocht stoppen met haar "mevrouw" noemen - ze kenden elkaar nu toch al twee weken en natuurlijk was het een kwestie van beleefdheid en respect voor een meerdere, maar toch. Ze was er vrij zeker van dat hij niet zou luisteren. Nu ze er over na dacht kon ze zich niet eens zo snel herinneren hoelang zijn stage hier duurde, maar dat kon ze waarschijnlijk in een muisklik vinden.
Adrian overhandigde haar de USB-stick waar hij zijn verslagen op had gezet en deze stopte ze gelijk in haar computer zodat ze ze kon lezen. Ze zou haar vrijdagavond niet gaan besteden aan het geven van feedback, maar de verslagen even doornemen, zeker nu de laatste verhoring met mevrouw Cullen zo recent was, was niet bepaald erg.
Onwillekeurig moest Hedwig even glimlachen toen hij de deur dicht deed voordat hij haar vraag over mevrouw Cullen te beantwoorden. Dat was het fijne aan een eigen kantoor - als je wilde kon je zelfs je collega's buitensluiten. Niet permanent natuurlijk, want je moest natuurlijk altijd bereikbaar zijn, maar soms was in stilte werken precies wat ze nodig had.
Hij begon voorzichtig met het opsommen van alle dingen die hem waren opgevallen aan mevrouw Cullen tijdens de verhoring. Hedwig leunde ontspannen achterover in haar bureaustoel, haar armen over elkaar gevouwen. Haar krullen dansten over haar schouders toen ze haar hoofd iets kantelde en hem inschattend in zich op nam.
Ze glimlachte bij het zien van zijn opgelaten gezicht. 'Heel erg goed, Adrian. Ik ben onder de indruk.' Ze richtte zich iets op in haar stoel en keek hem aan, leek iets te willen zeggen en volgde toen zijn blik naar de klok. Zij moest hier nog even zitten totdat de werkdag af was.
'Ik neem aan dat je hier gewoon blijft tot de rest ook vertrekt?' vroeg ze hem. 'Er zullen wel enkelen zijn die wat extra uren maken maar in principe zijn we om half zes klaar.'

Onwillekeurig beantwoordde hij haar glimlach toen hij de deur sloot. Het was geen vleierij, Adrian zou de schoenen niet likken van een ander om beter voor te komen. Hij had gewoon principes die strookten met de normen voor respect. In alle geval, het kon ook weinig verkeerd doen. In tegendeel, het had hem wel al vaker in het voordeel gespeeld. Terwijl hij sprak nam hij plaats in de stoel voor de detective haar bureau. Al had de jongen, eerlijk, graag een superieure indruk of positie toch kon hij die niet hanteren wanneer hij voelde dat het niet op zijn plaats was. En dan voelde rechtstaan en op Hedwig neerkijken niet goed.

Maar goed, na zijn mondeling verslag keek zijn mentor tevreden. Ze complimenteerde waardoor hij zich even heel goed voelde. Ook hij hunkerde af en toe naar goedkeuring. “Bedankt”, zei hij dan ook oprecht. Zijn gezicht glunderde nog even voordat hij het terug in plooi kreeg. Onwillekeurig had zijn blik naar de klok gegleden. Adrian schudde zijn hoofd. “Ik was niet van plan om eerder te vertrekken, werk genoeg”, zei hij op een bescheiden toon. Daarna aarzelde hij opzettelijk even, “Euhm ik had nog een paar vragen”, hij wachtte tot ze haar volle aandacht op hem had gevestigd. “Ik weet dat het van hoger op niet mag, maar ik stoor u steeds om mijn verslagen op de databank te laten plaatsen dus ik dacht…”, hij zweeg even. Ze zou wel begrijpen dat hij vroeg naar een eigen account om op de databank te geraken. Op zich was het niet toegelaten voor studenten. Hij glimlachte onschuldig, “Ik begrijp dat het niet mag”, hij haalde zijn schouders op. “Een neen heb ik, een ja kan ik krijgen dacht ik”, hij wachtte een antwoord af. Zijn andere vraag kon wel even wachten. Het hing af hoe ze hierop zou reageren. Hij zette een stap die van belang was maar dat alleen kon slagen als hij het vertrouwen won van zijn mentor. Adrian was tenslotte maar een student en was hier pas maar twee weken.

Terwijl de jongen sprak tikte ze eens met de hak van haar schoen tegen de tafelpoot, iets wat ze voornamelijk onbewust deed. Sommige mensen tikten met hun pennen op hun bureaubladen, anderen beten op hun nagels; Hedwig liet de hakken van haar schoenen tegen de tafelpoot weerklinken als een nerveuze tic. Ze was niet eens bewust zenuwachtig of gespannen - tegenwoordig ging dit gewoon automatisch en ze merkte het zelf ondertussen nauwelijks meer op. Van tijd tot tijd had ze het wel in de gaten en dwong zichzelf dan snel om te stoppen, terwijl een gevoel van schaamte in haar opborrelde.
Nu had ze het echter niet door en keek ze Adrian oplettend aan. Heel even gleed er iets van een glimlach over zijn gezicht voor hij weer haastig terugkeerde naar zijn bescheiden, bijna onafleesbare uitdrukking. Hij zou net als zij nog blijven tot hun shift hier over was maar had nog wel een vraag voor haar.
“Euhm ik had nog een paar vragen. Ik weet dat het van hoger op niet mag, maar ik stoor u steeds om mijn verslagen op de databank te laten plaatsen dus ik dacht…”
Hij maakte zijn zin niet helemaal af maar Hedwig kon wel raden waar hij naar vroeg. Ze trok haar wenkbrauwen iets op en kantelde haar hoofd wat opzij opdat ze hem schattend in zich op nam. Ze hielp hem graag, maar zij had hier ook niet alles te zeggen.
'Hm,' zei ze kort, en ging wat rechter zitten zodat ze haar stoel kon aanschuiven. 'Ik zou er niet zo veel problemen mee hebben, omdat ik je wel met zoiets vertrouw. Ik zal het wel met de commandant overleggen omdat ik me er niet prettig bij voel om achter haar rug om te gaan, maar bij haar kan ik wel een goed woordje over je doen. Ik zal het wel voor je kunnen regelen. Zoiets is natuurlijk tijdelijk,' voegde ze er snel aan toe, 'en met bepaalde regels eraan verbonden. Je bent immers een stagiair, maar dat weet je zelf ook wel.'

Hij had wel vaker gelijk wat mensen betrof. Even had hij nodig om met hen te praten, om hen te observeren vooraleer hij een idee had wie de persoon was. Van het beetje informatie die hij in zo'n korte observatie verkreeg klopte steeds. Het was niet altijd volledig, maar wat hij wist was correct. Adrian had dan ook zo'n voorgevoel wat voor persoon Hedwig was. Ze was moeilijk te peilen maar tot nu toe was iedere stap succesvol geweest. Hij hoopte, om meerdere redenen, na zijn stage hier te komen werken. Een collega als zij had hij nodig.

De detective keek hem berekend aan. Hij staarde slechts terug in haar ogen, gaf geen krimp. De verlossende woorden kwamen gauw. Adrian onderdrukte een brede glimlach en liet enkel toe dat zijn mondhoeken wat omhoog krulden. Ze voegde toe dat er enkele beperkingen zouden zijn, wat hij wel verwacht had. "Hartelijk bedankt", zei hij oprecht en ietwat opgelucht. De jongen hoopte eind volgende week zijn account te hebben. Hij had geduld, hij had al jaren geduld. "Voordat ik verder ga had ik nog één vraag", zijn stem klonk neutraal maar zelfzeker. "Ik zou graag zelf een cliënt willen ondervragen, als u denkt dat ik in de loop van mijn stage daartoe in staat ben", het was normaal gezien iets dat pas in een volgende academiejaar werd toegestaan. Maar het zou niet de eerste keer zijn dat goeie studenten/stagiaires een stapje verder mogen. Adrian had gezien hoe sommige verdachten werden ondervraagd, de technieken die ze toepasten waren verouderd. Daarnaast leken ze nooit diep genoeg te gaan of verder te gaan op bepaalde aspecten van een verdachte. De jongen wist niet of hij zoiets beter kon, aangezien hij nog nooit een verhoor had gedaan. Hij wilde zijn kennis zo snel mogelijk testen.

Hedwig wilde terugkeren naar haar eigen werk nadat hij haar had bedankt. Ze had nog wat af te handelen voordat ze naar huis kon - al zouden ze waarschijnlijk nog even wat gaan drinken als ze tegelijkertijd konden gaan - en had dat het liefst zo snel mogelijk gedaan. Toen ze merkte dat hij geen aanstalten maakte om te vertrekken keek ze echter weer naar hem op, haar wenkbrauwen iets opgetrokken. Ze zou eens een bril moeten laten aanmeten, klonk een stemmetje in haar achterhoofd. Constant met haar neus op een scherm of in boeken was niet goed voor haar ogen.
"Ik zou graag zelf een cliënt willen ondervragen, als u denkt dat ik in de loop van mijn stage daartoe in staat ben."
Hij durfde nogal wat, deze jongen. Ze glimlachte even en keek hem schattend aan, haar tong in haar wang, voordat ze antwoord gaf. 'Als jij denkt dat je dat kan wil ik je daar zeker een kans toe geven. Dat zal natuurlijk onder toezicht zijn maar jij zal de ondervraging leiden.'
Haar glimlach werd wat meer gemeend. 'Ik ben benieuwd, Adrian.'