Moved Somewhere, And I Don't Now Where [Open]

Olivia rende zo snel mogelijk haar oude huis uit waar haar k*t ouders woonden. Ze had snel alles ingepakt en was vertrokken. Haar ouders lagen toen te slapen maar hadden waarschijnlijk de vallende koffers gehoord. Ze liep , met achter haar de koffers op wieltjes, over de straat. Ze had een huis gekocht met een grote badkamer, grote slaapkamer. In ieder geval een groot huis. Een traan rolde over haar wang, terwijl ze geen enkel steekje van medelijden voelde. Ze had ook geen verdrietig gevoel. Misschien een traan van opluchting. Dat zou het wel geweest kunnen zijn. Ze was niet allang niet meer gelukkig bij haar ouders. Ze hielden toch niet van haar. Ze was al een hele tijd van plan om weg te gaan maar ze had nooit de juiste tijd ervoor. Ze keek even naar de straat en nummer waar ze stond. Het juiste adres. Ze maakte het slot open met de sleutel en ging binnen. Het was nu nog een krot maar ze moest van alles proper maken en renoveren. Ze zette haar koffers weg een deed licht aan. Ze zag een oude stoffige bank maar wist dat ze die wel kon opknappen. De meeste dingen in het huis kon ze zelf wel opknappen, en als ze hulp nodig had dan zou ze wel iemand zoeken. Ze zag dat ze gebeld werd op haar gsm, Samsung Marvel, keek even en drukte af. Ze had geen zin om met haar moeder te bellen die haar enkele jaren fysiek pijn had gedaan. Ze glimlachte lichtjes. Ze dacht eventjes terug aan haar paard Spartan. Die had ze ook al lang niet meer gezien. Ze miste hem wel erg, ze had er al een band mee ook al kon ze er niet mee rijden.

Mido liep over straat met een lange leren jas aan. Hij moest even uit zijn hele grote huis weg. Hij had het even gehad. Mido keek op toen hij ineens draaiende wielen hoorden. Ze waren nogal gehaast dus hij keek nieuwsgierig op. Het was Olivia. Een emo meisje dat hij eerder had ontmoet. Hij grijnsde. Wat deed zij nu weer met een koffer? Hij zag haar naar een groot huisje lopen en stak een sleutel in het slot. Mido trok een wenkbrauw op, Die woonde toch nog bij die duivelsouders? Mido zette het op het lope en klopte aan toen ze de deur uit deed. "Olivia! Ïk ben het Mido" zei hij bij de deur en wachtte tot de deur open zou gaan. Hij werd binnengelaten en liep naar binnen. "Waarom ben je nu dus hier?" vroeg Mido en bekeek het huis met een kritiesch gezicht. "Ik bedoel je woonde bij je ouders.. En ik neem aan dat als je gevlucht bent van je duivels ouders dat je nu hier gaat wonen? Kan je niet beter bij mij komen tijdelijk? En als je huis klaar is, waar ik je natuurlijk mee ga helpen, terug kom?" vroeg Mido en keek haar nieuwsgierig aan.

Ze was nog maar net binnen of er klopte al iemand op de deur.Ze wist niet of ze open moest doen. Stel je voor dat het haar vader en/of moeder kon zijn. Ze keek naar de deur. Beangstigend gevoel dat ze nu had. Ze hield haar adem een korte tijd in tot ze een bekende stem hoorde."Olivia! Ïk ben het Mido". Ze haalde opgelucht weer adem. Ze glimlachte lichtjes en deed voorzichtig de deur open. Ze deed teken dat hij binnen kon komen. "Waarom ben je nu dus hier?". Olivia sloot de deur zacht en keek naar de grond. Ze wist dat hij graag zou willen helpen maar ze kon niet meer wachten om er weg te gaan."Ik bedoel je woonde bij je ouders.. En ik neem aan dat als je gevlucht bent van je duivels ouders dat je nu hier gaat wonen? Kan je niet beter bij mij komen tijdelijk? En als je huis klaar is, waar ik je natuurlijk mee ga helpen, terug kom?" . Olivia ging naar Mido. Misschien was dat wel een beter idee. Ze kon hier niet echt leven. Ze wist het niet. Het zou beter zijn, maar zou ze zich wel op haar gemak voelen. Wat had ze te verliezen ? Niets, ze had nog niets uitgepakt of zo van die dingen. Het zou ook gemakkelijk zijn dat Mido zou meehelpen met het opknappen van dit krot. 'Bedankt, dat zou ik graag willen, als je het niet erg vind in ieder geval ?'.

Mido keek naar het meisje voor zich. Hij had dit meisje ooit een keer van de weg geplukt en waren samen iets gaan drinken in een dichtbijzijnde cafeetje. Alleen ze was weg gegaan toen het wat moeilijk voor haar werd. Hij glimlachte toen ze het een goed idee vond. "Ik wil liever dat je niet dood gaat van alle viezigheid die hier ligt" knipoogde hij. Mido pakte haar koffer beet en liep naar buiten. Hij woonde niet zo heel erg ver weg van hier. "Ik neem je gewoon mee naar mijn huis, kan je daar wat warms eten en bij de haart gaan zitten. Even wat warms is wel goed voor je" glimlachte hij. Het was best wel frisjes buiten voor de tijd van het jaar. Mido sloeg een arm om Olivia heen en trok haar tegen zich aan. "Je weet toch dat je altijd bij me terecht kan komen? Je had gerust bij me mogen aankloppen" glimlachte hij en keek op haar neer. "Je wilde toch zeker niet serieus daar gaan liggen slapen ? Je moet echt eerst het huis helemaal in orde maken! We beginnen er morgen vroeg aan, zodat het sneller klaar is. Laten we straks als we bij mij thuis zijn maar vast een plan op stellen" glimlachte hij.
Eenmaal bij zijn grote oprit aangekomen. Mido drukte op een knopje en het hek ging open. Samen met Olivia liep hij naar voren naar zijn landhuis. "Vooral niet opletten hoe groot het is" grijnsde hij. ( zie my new home staan foto's van het huis! ) Mido deed zijn deur open en zijn butler kwam net naar beneden lopen. "Goedenavond meneer, ik heb net uw kamer gereed gemaakt voor uw gast" zei hij en liep naar de keuken en begon aan het eten. "Kom ik zal je kamer laten zien" glimlachte Mido en liep met de koffer nog steeds in zijn hand naar boven naar het gastenverblijf en zette de koffer op het bed. "Kijk is aan, hier zul je beter slapen dan daar" glimlachte hij. "Je hebt je eigen badkamer door die rode deur heen. En je weet hoe je beneden komt. Ik laat je wel even alleen zodat je je hier kunt orïenteren. Ik zie je zo wel beneden bij het eten" glimlachte mido en gaf een kusje op het voorhoofd van Olivia en liep de kamer uit. Mido liep de trap af en ging in de keuken zitten. Belando, de butler, was al klaar met het eten en had het netjes op de tafel neer gelegd. Hij schonk Mido wat drinken in en vroeg wat Olivia wilde drinken. Mido keek even bedenkenlijk en zei dat hij dat zo maar even aan haar moest vragen. Na een tijdje kwam Olivia ook naar beneden. "We kunnen eten" glimlachte Mido en stond op. Hij hielp haar op de stoel en schoof haar aan en ging ook zitten. "Eetsmakelijk". Mido begon met eten. " Nou vertel eens, waarom ben je weggegaan? Als je het niet wilt vertellen hoeft niet hoor" glimlachte hij . "En maak je ook maar niet druk om mij of ik het erg vind dat je hier bent ja of nee, want dat vind ik niet. Als iemand m'n hulp nodig heeft dan ben ik er voor die gene. En ik zie jou liever niet in dat koude huis liggen slapen.." zei hij zachtjes en at rustig verder afwachten wat ze hem te melden had.

Spoiler:

Na het antwoord van Olivia nam Mido haar koffer mee. Olivia deed de deur dicht en op slot. Een koud briesje ging door haar haren. Die gingen mee in de richting van de wind. Ze voelde een arm over haar schouders heen. Mido trok haar tegen zich aan. Ze legde haar hoofd op Mido z'n schouder. Het huis van Mido was niet echt ver van haar krotje. Hij drukte op een knopje en de poort ging open. Er kwam een man naar beneden en zei ;"Goedenavond meneer, ik heb net uw kamer gereed gemaakt voor uw gast". Man, hij was toch rijker dan ze had gedacht. Ze gingen naar binnen. Olivia volgde Mido tot in haar tijdelijke kamer. Mido ging naar beneden en Olivia bekeek alles eventjes. Toen ze alles wist deed ze haar koffer open. Ze begon alles uit te pakken en legde het netjes in de kasten. Daarna ging ze naar beneden en ging op een stoel zitten. Natuurlijk dat hij ging vragen waarom ze weg was gegaan bij haar ouders. Olivia ademde diep in en zei :' het was er gewoon niet meer uit te houden. Ze bleven alle problemen op mij steken. Ik praat er niet graag over.' Ze ging verder met eten. Ze schonk wat drinken in en begon te drinken. Ze had niet veel zin om te praten en vooral niet over dat onderwerp.

[inspiloos sorry]