These melodies inside my head

Urise stapte rustig door de gebieden van HH heen. Nu het lente was had hij weer last van de vliegen, kreeg hij last van zijn hormonen en wou hij het liefst weer vertrekken naar het vorige gebied waar hij in geleefd had. Merries bleven maar naar hem toekomen, waarom trok hij merries aan? Er was helemaal niets aan merries, vooral nu niet want nu waren ze hengstig en dan moest je je nog maar in zien te houden. Altijd weer werd er zoveel van hem verwacht, altijd weer moest hij klaar staan voor anderen. Dat was wel wat hij wou doen, dan had zijn leven nog zin. Maar af en toe had hij ook een pauze nodig. Even een tijdje niets doen zodat hij op adem kon komen en daarna fris weer kon beginnen. Jammer genoeg was hem dat niet gegund. Sinds een paar dagen ontliep hij wilde paarden. Elke keer als hij een wild paard rook ging hij de andere kant op. Ook dit keer was hij er weer vandoor gegaan. Vandaag was hij op weg naar de modder poelen omdat daar niemand kwam. Heerlijk om eens met niemand om je heen te zijn. Omringd met modder waar de vliegen niet heel de tijd op af zouden komen. Wie weet kon hij er zelfs voor zorgen dat ze vliegen even van zijn benen af zouden zijn. Beetje in de modder lopen, wie weet zat hij er dan goed onder.

Urise begon langzaam helemaal gek te worden. Elke keer als hij naar een merrie keek zag hij haar weer voor zich. Zijn partnertje. Kiriya was weer spoorloos verdwenen. Waar zou ze dit keer zijn? Weer bij de mensen waar ze het goed had en daarom maar bleef? Dat hoopte hij aan de ene kant wel. Dan had ze haar plekje gevonden, in het wild voelde ze zich ook niet echt op haar gemak had hij altijd gedacht. Misschien was ze wel gevangen genomen door de mensen, onderweg naar een of andere boerderij waar ze moest dienen als slaaf. Mensen waren onvoorspelbaar. Dat had hij wel gemerkt. Toen hij terug was gekomen naar HH was hij gevangen genomen door de mensen. Manen, staart en hoeven waren geknipt. Het had dan wel lekkerder gelopen en gezeten maar waar was het voor nodig? Waarom moesten wilde paarden er uit zien als hun manege paarden? Telkens weer vlogen de vragen door zijn hoofd heen waar hij nooit antwoord op zou krijgen. Met mensen viel niet te praten. Paardentaal en mensentaal was zo verschillend van elkaar dat het niet te combineren was. Helaas. Als hij de kans zou krijgen om mensen te leren kennen zou hij het doen. Echter wou hij wel in het wild blijven leven, zoals Lena hem altijd had laten doen. Nog voor hij bij de modderpoelen was verscheen er weer een merrie voor zijn neus. Hengstig, met dezelfde kleur als Kiriya. Jammer genoeg was het haar niet, ze was veel te groot. Waar hing zijn kleine meid toch uit? Urise haalde diep adem van de nog frisse lucht en stapte met zijn oren plat in zijn nek langs de merrie. Geen aandacht aanbesteden, wie weet zou ze hem dan wel met rust laten. Omdat hij in ademnood kwam draafde hij aan waarna hij vlug ademhaalde toen hij uit de merrie haar buurt was. Bah, hengstige merries kwamen zijn neus uit. Door de vertoning van de merrie was zijn humeur nog verder naar benden gekelderd. Koppig hield hij zichzelf overeind en gaf hij niet toe aan alle emoties die bij hem opkwamen. Kiriya bleef door zijn hoofd waaien als een melodietje van een lied.

Eenmaal aangekomen bij de modderpoelen klaarde zijn humeur ietsjes op. Om uit te proberen of de vliegen zijn benen met rust zouden laten stapte hij energiek een modderplas in. Gelijk zakte hij een heel eind weg waardoor hij even verbaasd opkeek. Straks zou hij er niet meer uitkomen. Een beetje voorzichtig zette hij zijn achterbenen ook in de modder waarna hij niet verder wegzakte dan hij al had gedaan. Gelukkig maar, anders zou hij er niet meer uitgekomen zijn. Met enige moeite, door de vacuüm van de modder, kwam hij uit de modder terug op de harde grond. Geen vlieg op zijn onderbenen te bekennen. Rollen in de modder zou hij hier niet gaan doen. Misschien ergens anders, maar dan zou hij er al helemaal niet meer uitzien. Door het wandelen van hem viel er veel modder van zijn benen af. Helaas grepen de vliegen hun kans weer en schoten ze naar hem toe. Alsof ze erop hadden gewacht. In het tempo van zijn passen zwiepte zijn staart mee. In de schaduw van een grote treurwilg hield hij halt. Perfect om even bij te komen en ondertussen na te denken. Hij draafde naar de treurwilg toe waar hij naast ging staan in de schaduw met zijn voetje op rust, oortjes naar achteren en zijn hoofd laag bij de grond. Even helemaal niets aan zijn hoofd behalve de gedachten in zijn hoofd zelf.

[Open voor iedereen]

De bruine merrie stapte nogal rusteloos in het rond. Haar slanke oren draaiden naar alle kanten. Ze was al een paar paarden tegen gekomen maar geen een van alle kon haar een perfecte drinkplaats aanbieden. Waarschijnlijk wouden ze het niet eens. Last van Hengstigheid had ze niet. Ze was nog redelijk jong en gewoon een laatbloeier. Als veulen was ze ernstig ziek geweest waardoor de werking in haar lichaam trager ging. Ze had het nooit echt begrepen, er zelfs de moeite niet voor gedaan. De jonge merrie trok zich niets aan van de zorgen die andere paarden hadden. Ze was in de fleur van haar leven en was nog nooit een tweevoeter tegen gekomen. Ze had besloten verder te trekken en nieuwe paarden te leren kennen. Haar vader had haar om een gunst gevraagd, een kleinkind. Ze negeerde die vraag lekker. Ze zou nooit of te nimmer een veulen krijgen. Waarom zou ze een lastpostje willen hebben terwijl je zelf eeuwig jong kon blijven? Ze was niet de grootste merrie door de storing in haar hersenen. Springen kon ze amper maar ze kon haar mannetje wel staan. Haar bruine glanzende vacht straalde in het zonnetje. Haar zwarte golvende manen vlogen achter haar aan. Waar ze heen ging, wist ze niet.


Ze rook hengstige merries en snoof eens luid. Wat haatte ze die geur. Dan waren die merries altijd slecht gezind en jaagden ze je haast meteen weg. De palomino kleurige merrie nam meteen een dreigende houding aan. Ze stampte met haar voorhoeven en gooide haar hoofd in de lucht. Syrah schrok er een beetje van en liep er in een bochtje om heen. was zij even blij dat ze geen last had van die hormonen. Ze was wel al een jaar of 4 maar nog steeds had ze er geen last van. Ze zag een hengst staan een eindje verder. Even bleef ze onzeker staan. Ze wist niet hoe hij zou reageren op een merrie die vrolijk op hem af stapte. Ze schudde haar hoofd. 'Hij zal je wel niets doen Syrah.' Dacht ze bij haar eigen. Ze zuchtte en stapte rustig verder. Een vrolijke twinkeling stond in haar ogen te lezen terwijl ze dichter bij kwam. Haar bruine vacht was licht nat van het zweten. Vliegen zaten op haar vacht die ze telkens probeerde weg te jagen. Het lukte haar niet dus ging ze hen maar negeren. "Hoi, ik ben syrah. Hoe heet jij?" Vroeg ze vriendelijk en vrolijk. Haar slanke oortjes stonden wat vooruit en haar blik was nieuwschierig. Tuurlijk zag ze er jonger uit dan ze werkelijk was. Ook door haar trage lichaam leek ze jonger. Ze was kleiner dan de hengst en leek eerder een grote pony te zijn dan een Quarter kruising.

Urise stond half te dromen tot hij opeens een vreemde geur rook. De geur van een merrie vulde zijn neusgaten. Gelukkig zat er niets zoets bij dus was ze niet hengstig. Ontspannen bleef hij met zijn ogen dichtstaan, zelfs toen hij de merrie dichterbij hoorde komen. Uiteindelijk was het heel even stil. Jammer genoeg duurde het niet lang want de merrie begon tegen hem te praten. Bij haar eerste woorden liet hij zijn oortjes naar voren draaien, net alsof hij geïnteresseerd in haar was. Syrah, mooie naam. Nu nog zien bij welke merrie deze naam zou horen. Langzaam opende hij zijn ogen en hief hij zijn hoofd tot zekere hoogte. Syrah, een redelijk kleine merrie stond voor hem. Haar vacht iets nat van het zweet met erg slanke oren. "Urise. Mooie naam heb je." Zei hij op een redelijk rustige toon tegen haar. Tegenwoordig werd hij niet meer chagrijnig om elk onbenullige dingetje. Wel had hij nog steeds last van woedeaanvallen die hij maar niet onder controle kreeg. Elke keer weer kon hij boos worden om iets heel kleins. Gewoon om ziek van te worden. Wanneer iemand hem iets te lang aankeek had hij een hoef tussen zijn ogen. Tuurlijk kon hij er iets aan doen, maar het lukte niet. De modder op zijn benen begon op te drogen en te jeuken. Slecht idee geweest om in de modder te stappen. Voor heel even had het geholpen, nu begon het hem gewoon echt te irriteren.


Urise keek nieuwsgierig naar de merrie voor hem. Syrah, die naam had hij nog nooit eerder gehoord. Ook niet van verhalen van andere paarden. Een echte nieuwe dus. Dankzij zijn connecties kende hij bijna alle paarden in HH. Wilde paarden dan, de manege paarden wou hij niet eens kennen. Manege paarden vodn hij maar kwallen. Denken dat ze veel zijn terwijl ze echt helemaal niets zijn. Nog een reden waarom hij niet bij de mensen wou gaan wonen. Nooit van zijn leven zou hij een manege paard worden. Daar was hij veel te hard voor, hij zou zich niet laten breken door een van de mensen. Sinds de dood van Kharrea, de verdwijning van Kiriya, de terugkeer van de mensen in zijn gebied, en nog veel meer was hij steeds harder en dichter geworden. Gelukkig wist hij zich nu wel te gedragen tegenover anderen. Leuk om een reputatie te hebben waarbij niemand in je buurt durft te komen. Maar het is ook erg eenzaam. Nooit eens een leuk gesprek, nooit eens een spelletje met iemand. Omdat hij steeds verder weg begon te zakken in zijn gedachte keek hij de omgeving nog eens rond. Wat kon je hier nog meer doen dan alleen maar staan en in de modder zakken? Straks zou hij even gaan zwemmen zodat alle modder van zijn lichaam af zou zijn. Geen gejeuk meer en wie weet ook niet zo heel erg veel last van de vliegen. Dankzij de vliegen lagen zijn benen af en toe nogal open. Kleine wondjes die ongelofelijk prikte als je langs een verkeerde plant liep. Wie weet zou het ook steken als hij het water in stapte. Daarnet met de modder had hij er geen last van gehad omdat hij er niet op had gelet. Wie weet deed het wel zeer maar had hij het niet eens door. Best wel geïrriteerd schoot zijn hoofd richting zijn benen en hapte hij de vliegen weg. Mormels dat ze waren, uitroeien die handel. Voor hij vergat dat er iemand voor hem stond keek hij naar Syrah. "Waar kom je vandaan als ik vragen mag? " Natuurlijk kon hij ook iets anders vragen, maar dit was hetgene wat het eerst in zijn hoofd op kwam.

Syrah stond stil en keek de hengst rustig aan. Afentoe gleed haar blik over de omgeving heen. Haar lange golvende manen raakten met een puntje haar schouder. Het kolletje op haar hoofd had ze van haar grootvader. Ze kende hem niet eens. Haar verleden was erg vaag voor haar, ze wist er amper iets van. Ze wist wel dat ze het steeds hadden over een merrie die een schande was geweest. Ze had de kudde vroeger verraden door zich met een mustang te kruisen. Syrah wist helemaal niet waar het over ging. De kudde was enorm veranderd door de jaren heen. Ze was eerst uiteen gevallen doordat de merrie de kudde had verlaten. Daarna waren een paar paarden weer samen gekomen en waren van gedrag veranderd. Uit die paarden was zij gekomen. Haar voskleurige moeder had een hekel aan de oude gewoonten. Zijzelf was de twee generatie van haar soort. De andere helft was nog steeds door en door slecht. Dat was het enige wat ze over de kudde wist. Een kleine groep paarden leefde samen. Ze kreeg te horen dat ze een mooie naam had. Ze grijnsde lichtjes. "Dankje, Jij ook hoor." Zei ze redelijk vrolijk. Haar oortjes stonden een stukje meer naar voren gepriemd waardoor ze een stuk vrolijker leek. Ze was eerst bang geweest dat het weer zo'n arogante hengst was die enkel hengstige merrie in zijn buurt tolereerde. Ze had ze er al een paar tegen gekomen.
Ze verzette haar hoeven langzaam en draaide haar lichtjes om. Ze keek in de verte en schudde haar hoofd. Eigenlijk had ze zin om te gaan rennen. "Waar ik vandaan kom? Ik weet het niet. De kudde is ontstaan door een zogenaamd verraad. De oude kudde is uit elkaar gegaan en enkele paarden zijn aan het denken gegaan. Daaruit is onze kudde ontstaan. Het gebied is niet heel ver weg hoor. Ik weet enkel dat de kudde van Portofino, echt een creep als je het mij vraagt, ons gebied wilt inpalmen voor zijn kudde." Vertelde ze luchtig. Ze bekeek het pad eens goed en zag dat je er perfect op kon rennen. Als ze had geweten dat het naar een meer ging was ze de hengst stijf voorbij gelopen. Ze had ongeloofelijke dorst en had snel water nodig. "Waar leid dat pad naar?" Vroeg ze nieuwschierig terwijl ze een gebaar maakte met haar hoofd. Haar twinkelende ogen toonden totaal geen zorgen, die had ze ook helemaal niet. Ze trok zich helemaal niets aan van de problemen in haar omgeving. Ze liet het rustig over haar heen komen. Het ene oor in, het andere oor weer uit.

Een kudde die is ontstaan uit zogenaamd verraad. Urise snapte er helemaal niets van maar liet het voor wat het was. Veel hoefde hij niet van de merrie te weten. Haar naam was het belangrijkste. Verder zou hij haar misschien nog een keertje tegenkomen, als hij haar naam dan niet wist zou het best wel gênant zijn. Toen er aan hem gevraagd werd waar een pad naartoe ging moest hij even hard nadenken. "Richting een riviertje, geloof ik." Zei hij voorzichtig tegen Syrah. Veel gebieden kende hij, maar nog steeds kende hij niet alle wegen uit zijn hoofd. Als het echt naar een riviertje ging dan kon hij daar mooi even gaan zwemmen. Tenminste, als de stroming niet te sterk was. "Als je het niet erg vind, ga ik die kant op." Sprak hij met een vriendelijke ondertoon. Soepel draaide hij zijn lichaam waarna hij halt hield en naar de merrie keek. "Je mag mee als je wilt.." Waarom zou ze anders aan hem gevraagd hebben waar het pad naartoe ging? Urise keek best wel opgewonden het pad af. Een lang pad, goede ondergrond, perfect om even de benen te strekken. Zachtjes brieste hij een keertje en schraapte hij met zijn hoef over de grond. "Ik wed dat ik je in kan halen ook al geef ik je een voorsprong van 5 tellen." Zei hij uitdagend tegen Syrah. Met een onbekende merrie zulke dingen uithalen deed hij amper. Vooral niet met merries omdat merries nogal zijn neus uit kwamen de laatste tijd. Voor nu wou hij even zijn energie kwijt en zijn benen strekken. Dat met iemand anders doen zou wel gezellig zijn.

Urise schudde zachtjes met zijn hoofd om de vliegen rond zijn hoofd weg te werken. AA, wat werd hij gek van die vliegen. Telkens weer kwamen ze terug. Dan wel niet op zijn benen dan wel op zijn hoofd rond zijn ogen. Op zijn kont was hij ook al gestoken door een daas. Dazen waren zo gemeen, niets had geholpen om hem eraf te werken. Zelfs niet toen hij in het water was gesprongen zat dat beest er nog. Pas toen hij ging liggen rollen op de grond, met zijn kont expres helemaal naar beneden gekanteld, ging dat mormel dood en liet hij los. Bah, wat haatte hij de lente toch verschrikkelijk. Maar goed dat sommige dingen hem wel opvrolijkte. Net zoals de merrie die hij zomaar tegen was gekomen, om de een of andere reden werd hij vrolijker door haar. Misschien doordat ze zelf vrolijker was, maar voor even dacht hij niet aan alles wat hem dwars zat. Voor even kon hij weer de gekke hengst uithangen die hij was. Niet die chagrijnige altijd serieuze hengst.

Syrah werd meteen een stuk ongeduldiger van het feit dat er een rivier was. Eigenlijk wou ze zo snel mogelijk naar daar wat de hengst blijkbaar ook wou. Ze draaide zich snel richting het pad en stapte in een vlot tempo verder. "Tuurlijk ga ik mee, ik verga van de dorst." Zei ze met een grijns. Even keek ze hem sarcastisch aan. Ze stopte met stappen en snoof luid. Weddenschappen moest je met haar niet doen. Ze deed het veels te graag. "Dan ken je Syrah nog niet als ze dorst heeft." Riep ze hem na. Ze vloog in een rengalop er van door. Zo snel als haar hoefjes haar konden dragen liep ze. Ze was redelijk snel doordat ze licht was. Al leek haar galop niet zo sierlijk als ze eruit zag. Ze was slank gebouwd maar echt sierlijk was ze niet. Ze gooide haar hoeven iet wat naar buiten waardoor ze haast leek te peddelen.

Urise stapte rustig door ook al was Syrah er al vandoor. Hardop telde hij tot 5 waarna hij een luide hinnik liet horen en erachteraan spurtte. Door de modder gleed hij iets weg met zijn hoeven maar toen hij eenmaal op de goede grond was ging hij zijn passen steeds verder verruimen. Automatisch bracht hij zijn hoofd iets dichter naar beneden toe zodat hij zijn achterbenen beter kon gebruiken. Enthousiast gooide hij zijn voorhand iets omhoog zodat hij zijn passen kon verruimen tot een rengalop. Op het laatste moment vloog hij Syrah voorbij. Zijn passen werden niet kleiner ook al kwam hij dichterbij de rivier. De rivier was niet breed, in tegendeel hij had er al vaker overheen gesprongen. Dit keer zou hij misschien verder komen dan anders. Vandaag had hij namelijk meer vaart. Voor de rivier telde hij zijn passen uit, wanneer moest hij zich afzetten. Op het goede moment zette hij zichzelf af tegen de grond en leek hij heel even te vliegen. Zacht kwam hij neer op de grond, eerst zijn voorhoeven en daarna zijn achterhoeven. Vlug galoppeerde hij nog even door omdat hij vaart moest minderen waarna hij een snelle bocht nam en terug draafde naar de rivier. Nieuwsgierig keek hij naar de afdruk die hij had achtergelaten in het gras bij zijn landing. "Shit, nog niet verder gekomen." mompelde hij vooral tegen zichzelf. Nog meer trainen dus, hopelijk zou hij dan verder komen. DItmaal rustig liet hij zijn hoofd zakken tot hij bij het water was en dit op begon te drinken. "Syrah, je kan best wel hard rennen voor een merrie." De woorden kwamen er niet echt uit als een compliment, eerder als een mededeling die hij even kwijt wou. Aan complimenten deed hij niet, dat was nou eenmaal zo.