Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Your dreamworld is a very scary place to be trapped inside [OPEN]

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Casper van Houten

Casper van Houten

De jongen ontwaakte met een onbestemd gevoel in zijn maag. Hij wist dat hij gedroomd had. Het lag op het puntje van zijn herinneringen. Maar hij kon er niet bij.
Wallen tekende zijn gezicht. Zijn slaapritme was dramatisch en beter dan dit zou het niet snel worden. Vannacht had hij vier uur weten te pakken - wist hij, na een korte blik op zijn wekker - en gisteren waren het er drie geweest. Het ging al een betere kant op. Het was nog steeds niets.
De zon was nog niet aan het opkomen. Nee, dit zou nog wel een uur of twee duren voordat deze goed door brak. Casper schoof uit bed. Nu hij toch wakker was had het verder geen zin meer om nog langer te blijven liggen. Slapen deed hij toch vooral overdag. Tussendoor. Op de bank. Hazenslaapjes. Maar het trokken de wallen niet weg.
De campus, een hele andere wereld dan zijn kamer, was nog in diepe rust. Hier en daar een eenzame simpele ziel die op weg was naar een vroege opdracht, een vroege afspraak, maar al met al leek iedereen nog in zijn bed te liggen. Het straalde een serene rust uit. Een serene rust die Casper zo kon waarderen aan de campus.
Casper studeerde dit jaar niet. Hij had een tussenjaar genomen maar had wel een plek hier. Hij had twee jaar op een wachtlijst gestaan en er was een kamer vrijgekomen, net op het moment dat hij voor zichzelf besloten had te willen stoppen met zijn studie. Oké, voor de time-being dan. Maar stoppen zou onmogelijk worden met zijn ouders dus had hij dankbaar gebruik gemaakt van de mogelijkheid naar de campus te verhuizen. Hij had nog echt geen idee hoe hij het nieuws aan zijn ouders moest brengen, dat hij een tussenjaar hield. Dat hij niet eens wist of het ging blijven bij een tussenjaar. De studie boeide hem niet. Life Sciences. Het was niet oninteressant… het was gewoon zware materie. Het was gewoon niet wat hij wou. Wat hij wel wou? Geen clue.
Casper ging weg bij het raam en sleepte zichzelf naar zijn douche. Een kleine opfrissing en dan wat te eten halen bij de super. Ze hadden er een koffie-apparaat, kon hij daar zijn eerste bakkie halen. Scheelde ook weer koffie voor hem halen. Hij had niet eens een machine thuis staan. Hij moest eerlijk bekennen dat op deze wijze iedere ochtend ongepland ontbijt halen hem net teveel kostte en hij echt een ander plan moest gaan maken, maar hij kon het niet opbrengen. Tot zover ging zijn bankrekening nog goed en hij hield zich tot dusver nog op het maandelijkse budget, maar het scheelde niet veel en er moest vooral niets mis gaan. Casper zuchtte. De super zou met een kwartier open zijn. Hij zag op tegen het douchen, zich begeven onder de mensen. Het was een knoop die in zijn maag lag als hij eraan dacht, een akelig gevoel, een gevoel dat hij ook niet thuis kon brengen. Iedere dag leek het zwaarder te worden, een keten die om zijn enkel heen lag, om het huis uit te gaan. Hij moest het doen met kleine stapjes. Plannen maken. Eerst zijn bed uit komen, dat was de eerste stap die vandaag soepel gelukt was. De volgende stap was naar de douche toe. De jongen wou niet. Douchen was iets waar hij oprecht tegenop zag. Het blijven hangen voor de spiegel, een zoektocht naar oneffenheden. De haat-liefde relatie die hij ermee had. Ja, het bracht rust in zijn hoofd, nee hij wou het niet. Hij wou rust op een andere manier bereiken in zijn hoofd maar op dit punt was dit pulken, zoals hij het had benoemd, de enige manier waarop hij hoe dan ook dat rustpunt bereikte. Zijn huid zag er op tijden van stress dan ook niet uit. Op dit moment viel zijn gezicht wel mee en waren het vooral zijn armen die het moesten ontgelden. Maar het waren de wintermaanden, niemand die dit zag. Gelukkig. Of misschien niet gelukkig. Wou hij dat iemand het zag? Misschien wel. Maar ernaar vragen zou toch eindigen in dat hij dicht klapte. Waarom hij die wondjes had? Toeval. Muggen. Allergie? Maar toegeven dat hij het zelf deed kon hij niet. Hij wist zelf niet eens waarom. Stel dat ze dan zouden vragen wáárom hij dat deed. Dan -
Nee. Dus. Douchen. Casper versleepte zich naar de douche toe. Kleedde zich om. Tijd passeerde en ontevreden over zichzelf ging hij een kwartier later douchen dan gepland. Dan gewild. Na het douchen verdween de tijd weer. Een halfuur later dan gepland. Hij kon prima douchen in 5 minuten tijd. Hij had er nu in totaal een uur over gedaan. Het was maar goed dat hij geen plannen had, geen planning had, geen afspraken, helemaal niets. Anders had het nu al helemaal in de soep gelopen.
Het douchen en de lange duur ervan had hem in een zure bui gemaakt. Niet dat hij heel goed was opgestaan, de frustratie van de dromen hielden hem ook bezig. Maar het tikte bij elkaar op. Hij was boos op zichzelf en de woede was niet makkelijk van hem af te schudden. Maar fris en fruitig, daar was hij dan wel weer blij om. Dat was een van de dingen die hem trots maakte. Dat hij zich vandaag had weten te douchen, toonbaar had gemaakt. Morgen dus niet meer nodig. Overmorgen pas op zijn vroegst deze frustratie weer.
Casper was op zijn bed gaan zitten en keek zijn kamer rond. Hij had zijn outfit van gisteren en eergisteren aan, wat scheelde in de zoektocht naar kleding. Ja, ook dat kwam er bij als frustratie. Aankleden. Het leek ook zo'n onmogelijk proces. Hij kon maar niet bedenken wat hij aan moest en hij moest echt stap voor stap uitdenken hoe hij bij een outfit uit kwam. Het leek zo simpel maar alles waar meer dan een gedachte voor nodig was was om een of andere reden voor hem onmogelijk. Hij liep vast in zijn brein. En het eindigde bijna altijd in pulken. Klotezooi.
Maar nu was hij aangekleed. Gedouchet. Klaar om zijn oorspronkelijke plan weer te vervolgen. Ontbijt halen bij de super op de campus en daarna -
Daarna was het leeg. Daarna had hij geen plan meer. Daar hield het bij op. Hij scande zijn kamer. Er lag niets wat hem nu aansprak, er lag niets wat hij nu wou doen. Zijn blik bleef hangen bij het raam. Zonnestralen braken door. Dat gaf hem wat gevoel. In zijn hart werd het warm en hij wist dat dit was wat hij vandaag ging doen. Ontbijten in het park. Hopen dat hij honden kon zien. Misschien zelfs wel een hond aaien. Dat zou fijn zijn.
Het boodschappen doen was nog zo'n onmogelijke taak. Een onmogelijke opgave om niet over de zeik te raken van alle mensen die er waren. Iemand stond met een vriend te praten bij het koffie-apparaat en Casper durfde niet te vragen of hij er misschien bij mocht. Daarom werd zijn oorspronkelijke plan ook weer gewijzigd. Het werd een koude koffie uit het koelvak. Bah. Wat haatte hij dit zeg, wat haatte hij dat hij niet durfde te vragen of hij er zelf bij mocht.
Weer gevangen in zijn eigen gedachte liep hij naar de broodafdeling. Stond hier een dikke vijf minuten te twijfelen wat hij nu ging kiezen. Uiteindelijk werd het hetzelfde als alle andere keren: kaiserbroodjes met oude kaas. Omdat hij dit wist. Omdat hij dit niet hoefde te kiezen. En omdat hij dit mee kon nemen naar het park.
Het afrekenen liep voorspoedig en bracht weer wat positiefs met zich mee. Achter de kassa had een meisje gezeten die zijn tattoo een compliment had gegeven. Ze had mooie, warme en vriendelijke ogen en ze had lief naar hem geglimlacht. Het was binnengekomen en had een glimlach op zijn gezicht gebracht. Zijn pas werd daadkrachtiger, de zelfhaat leek op de achtergrond te zijn geraakt. Constant het moment terughalend van haar compliment maakte dat hij veerkrachtig en glimlachend het park had bereikt. Alsof zijn angsten er niet meer waren. Alsof hij 'normaal' was.
Casper plofte tevreden op een leeg bankje neer. Ver van vollere bankjes af. Vol in het zicht op een loslaatterrein van honden. Er liep een Golden Retriever met een Friese Stabij te ravotten. De Stabij in kwestie lag op zijn rug gerold en de Golden Retriever had zijn neus op de borst van het dier gedrukt. Casper brak zijn ontbijt aan en keek genietend toe naar het gespeel en het gesocializeer van de honden. Dit maakte hem kalm. Gewoon kijken. Rustig kijken naar de honden. Geen onderdeel zijn maar wel weten hoe het spel werkt.
Toen iemand bij hem op de bank erbij zat had hij het in eerst instantie dan ook niet door. Dit besef kwam later pas en zijn hele lichaam sprong als vanzelfsprekend in angstmodus.
Godverdomme Casper, verwittigde hij zichzelf. Kan je nou niet één keer normaal doen.

Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum