What A Beautifal Horse. [Spartan]

Olivia liep rustig rond door de duinen. Ze had nog niemand ontmoet, ze was alleen. Ze had hier niemand, geen enkele vriendin of vriend. Waarschijnlijk omdat ze een Emo-meisje was. Ze was niet zo erg als iedereen dacht, de meeste emo's sneden zich. Zo ver ging ze zelf niet. Ze slenterde hier dan maar wat rond. Zonder enig doel. Gewoon vanalles uitzoeken. Ze had geen eigen paard, ze wou er ook niet zomaar ééntje kopen. Ze wou er één vangen,temmen en dan zadelmak maken. Dan had je pas een goede band met je paard. De meeste kochten ze gewoon, zolang het maar een een goed spring/dressuur paard was. Olivia wou zelf het paard van alles leren. Hoe het paard zich moest gedragen. Ze hoorde niets, alleen wat geritsel omdat ze door het riet en al dat soort van planten doorliep. Ze zocht een wonderbaarlijk paard, ééntje die haar kon betoveren. Ze glimlachte even toen ze fantaseerde hoe het zou moeten gaan. Alles zou perfect gaan verlopen, ze werd terug in de realiteit gezogen toen ze een geritsel hoorde dat niet van haar voeten kwam. Het leek een paard te zijn. Ze keek eens om haar heen maar ze zag enkel wat grasplekken en riet staan. Geen paard, ze haalde haar schouders op en liep verder. De zon stond hoog aan de hemel en straalde hard. Olivia had even een kort shortje aan en een topje. Ze had het warm, véél te warm. Ze vond een grasplekje en ging liggen. Haar handen achter haar hoofd en met een stukje riet in haar mond. Ze keek naar de wolken in de lucht. Ze zag er vanalles in, bijvoorbeeld een vis, een schaap en zo verder... Ze hoorde weer wat geritsel en ging rechtzitten. Ze keek nog eens rond en zag een zwarte,glanzende vacht. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Zou haar 'droom' dan toch uitkomen?

Spartan stond wat te grazen aan de rand waar de duinen en het strand gescheiden warden. Hij kwam hier nooit, maar de laatste tijd steeds vaker, en dat hat een rede. Spartan vond mensen nog steeds eng door een ongeluk die de mensen hadden veroorzaakt. Altijd als hij mensen zag werd hij woest en viel ze meteen aan. Dat kwam omdat hij er niet aan herinnerd wilde worden waar het litteken op zijn rechterflank vandaan kwam. En hij had het de mensen nooit vergeven. Maar hij had genoeg verhalen gehoord van andere paarden dat mensen soms wel te vertrouwen waren en dat ze ook heel lief konden zijn. En daarom was hij hier. Om dat in te leren zien. Het was nog aardig lekker weer dus overdag liepen er veel mensen. Hij bleef staan kijken naar wat ze deden. Hij stond op een plek waar de mensen hem wel konden zien. Dat deed hij expres want dan kon hij zien wat ze deden als ze hem zagen. Ze wezen soms wel eens naar hem en kinderen kwamen soms naar hem toe gerend. Het wijzen had hij eerst eng gevonden. Hij zag het als een teken dat ze hem wilde vangen. Maar hij had gemerkt dat ze dat niet van plan waren en alleen maar aanwezen aan iemand anders waar hij stond om hem te kunnen bekijken. En rennende kinderen vond hij nog steeds eng. Gelukkig werden ze door hun ouders tegengehouden als hij een paar stapjes achteruit deed. Maar kinderen viel hij niet aan. Hij zag ook wel in dat kinderen nog zo onschuldig waren dat hij ze niks aan wilde doen. Hij stond hier nou al een hele poos en hij begon honger te krijgen. Het palm gras van de duinen was nou niet echt eetbaar. Ja het was wel eetbaar, maar het smaakte taai en het was heel droog. Hij wilde gewoon gras dat op het veld groeide. Dat was veel lekkerder. Hij draaide zich om en toen stond hij oog in oog met een meisje. Hij bleef stokstijf stilstaan. Het kwam niet eens in hem op om haar aan te vallen. Ook omdat ze er nog jong uitzag maar ook omdat hij zich op dat moment gewoon niet kon bewegen. Dat kwam door de angst die er op dat moment door zijn aderen gierde. Zijn neusgaten stonden wijdopengespert. Hij dwong zichzelf om op deze plek te blijven staan. Als hij nu weg zou rennen dan was alles voor niets geweest. Hij bleef degene voor hem aankijken zodat hij het gelijk zou merken als ze hem iets wilde aandoen. Misschien vond hij het al minder eng als er iemand bij hem stond, maar vertrouwen in mensen had hij nog totaal niet.

Het was een prachtig zwart paard, alleen had hij een litteken op zijn rechterflank. Ze zag dat het paard iets had meegemaakt of zoiets. Ze wist wel een beetje van paarden en al dat soort dingen. Ze keek nog eens naar het litteken, het was best wel een groot. Ze probeerde het paard een beetje te aaien over z'n hoofdje maar dat ging niet van de eerste keer. Ze stelde het paard een beetje gerust. Het was een schrikachtig paard, dat kon ze nu al vast stellen. Waarschijnlijk iets in z'n korte leven gebeurt. Hij was nog niet echt oud. Zo'n 3jaar schatte ze hem. Ze glimlachte en keek blij. Het was een pracht paard. Het zou leuk zijn als ze hem nog zadelmak zou moeten maken. Het zou dan waarschijnlijk langer duren want hij zou nog vertrouwen moeten krijgen in Olivia. Ze wist ook niet of hij een eigenaar had, maar waarschijnlijk was dat wel niet. Ze dacht even aan de verleden tijd waar ze bij een beste vriendin paard reed. Daar had ze een verzorgpony, die luisterde nooit en dat was soms niet zo prettig. Ze keek nog eens om haar heen om te kijken of er echt nergens een eigenaar van dit paard zou zijn. Ze vroeg zich ook af : Hoe het zou komen dat een wild paard hier zomaar zou komen. Het zou toch geen mensen komen opzoeken. Dat zou raar zijn. Ze dacht er nog meer over na of dat ze hem zou mogen meenemen. Ze had altijd wel een halster bij de hand, of ging snel ergens naartoe. Ze wist wel niet zeker of dat het paard dat zou toestaan, dat ding aandoen. Ze liep rustig naar haar zak om te zoeken naar koekjes en een halster. Ze had er deze keer toch één bij en nam het achter haar rug. De hand met de koekjes hield ze naar voren. Eens kijken of dit ging werken.

Spartan stond nog steeds als gehypnotiseerd naar degene voor hem te kijken. Hoe graag hij ook weg wilde rennen hij dwong zichzelf om te blijven staan. Hij vond het tijd worden om een keer wat vertrouwen in de mens terug te krijgen. Hij wist wel dat het moeilijk zou worden als je je bedacht wat hij allemaal had meegemaakt. Hij volgde elke beweging die Olivia maakte. Hoe ze in haar tas zocht en er dingen uit haalde. Toen ze haar hand ophield met wat erin aarzelde hij een poosje. Maar uiteindelijk zette hij wel een paar stapjes. Hij strekte zijn hals uit tot hij er net bij kon. Verder zou hij echt niet gaan. Hij snuffelde eraan om te kijken of het echt niet gevaarlijk was. Het rook apart maar niet vies, eerder erg verleidelijk. Was het eetbaar? Hij probeerde er eentje te pakken met zijn lippen. Het lukte net en toen hij het koekje in zijn mond had sprong hij een meter achteruit. Hij kauwde erop. Blijkbaar was het toch eetbaar want het ging kapot en het smaakte helemaal niet vies. Het nijgde eerder naar de lekkere kant. Hij wilde er eigenlijk nog wel eentje maar hij durfde niet naar het meisje toe te gaan zonder dat er een aanleiding voor was. Maar er lag nog een koekje op haar hand. Het was de laatste en aangezien ze de vorige keer ook niet bepaald afschrikwekkend had gereageerd wide hij het nog een keer proberen. Wel bleef hij op dezelfde afstand als de vorige keer. Toen hij een poging deed om het snoepje met zijn lippen op te pakken kwam er een eng ding achter haar rug tevoorschijn. En ze probeerde het enge ding zelfs om zijn hoofd te doen. Hij vloog achteruit tot hij niet verder kon omdat er een boom in de weg stond. Alle spieren in zijn lichaam waren gespannen waardoor hij over zijn hele lichaam trilde. Het wit van zijn ogen was te zien en zijn oortjes die eerst nog gespannen naar voren hadden gestaan lagen nu plat in zijn nek. Hij wilde weer vertrouwen krijgen in mensen, en hij wilde er bij meewerken, maar niet als het op deze manier moest.

Ze zag dat het paard het snoepje uit haar hand pakte, en dan weer een beetje achteruit ging. Ze probeerde zo weinig mogelijk geluid te maken met het halster en wachtte. Ze had nog een ander snoepje in haar hand en ze zag het mooie paard twijfelen om weer even dichterbij te komen. Het paard kwam toch en paar stapjes dichterbij en voelde zijn lippen tegen haar hand komen. Ze zag haar kans en nam het halster vanachter haar rug en probeerde het om zijn hoofd te doen. Dat was echter mislukt, het paard ging snel achteruit en stond nu heel gespannen. Ze begreep het wel want misschien had hij een trauma overgelaten aan de oorzaak van het litteken. Ze schudde even met haar hoofd en dacht na. Slechte tactiek. Ze ging een stukje verderop staan en legde het halster weg op het gras plekje. Ze kwam terug een beetje vooruit gestapt en ging zitten. Ze plukte wat gras van de grond en legde het een beetje verspreid over de open plek,waar geen gras lag, en wachtte. Ze was aan het wachtte zodat het paard zelf zou komen. Ze was een zinnetje vergeten van haar BFF : 'Een paard kiest zelf zijn ruiter/ruitster.' Ze glimlachte even en keek toen naar de grond. Ze prutste wat aan haar nagels en keek soms even op naar het paard. Het paard was banger van haar dan zij voor hem. Ze had het gevoel dat het paard z'n ruiter echt zelf ging kiezen of zoeken.

[Flutje]

Spartan merkte dat er een gloed van ongeloof om hem heen hing. Wat was dat voor ding en waarom probeerde het meisje voor hem het hem om te doen? Hij stond nu een aantal meter bij haar vandaan, hij vond het wel een mooie afstand. Hij volgde elke beweging die ze maakte, ook toen ze het halster ergens neerlegde. het maakte hem nog verwarrender. Nu moest hij op twee dingen letten. En wat Olivia allemaal deed en of het halster hem niet zou gaan opeten. Hij zette een stapje achteruit toen ze allemaal plukken gras verspreidde. Het zag er erg aanlokkelijk uit aangezien hij nogal honger had. Hij wachtte een poosje zonder zich te bewegen. Maar uiteindelijk liet hij toch zijn hoofd zakken om een paar plukken gras naar binnen te werken. Wel hield hij allebei de gevaren nauwlettend in de gaten. Wel had hij al snel door dat het halster niet uit zichzelf bewoog. Weer een zorg minder, dacht hij. nu hoefde hij dus alleen nog maar op Olivia te letten. Hoe meer gras hij naar binnen werkte hoe dichter hij bij Olivia kwam. Hij vond het doodeng maar zijn doel om zijn angst te overwinnen stond nog steeds vast. En hij was toch veel sneller en sterker dan een mens, dus hij zou zo weg kunnen rennen. Hij lette eventjes niet op en toen ging het allemaal heel snel.

Olivia wachtte en keek niet achterom. Ze zou het wel horen als de mooie ,zwarte hengst dichterbij zou komen. Ze hoorde hoe het paard de plukken gras naar binnen werkte. Ze glimlachte een beetje toen ze hoorde dat hij nu erg dichtbij was. Ze keek even over haar schouders en draaide een halve cirkel. Voorzichtig,niet te bruut, vriendelijk en uitnodigend. Ze stond stilletjes recht en nam nog wat koekjes uit haar zak. Ze nam het rustig in haar hand en gaf het voorzichtig aan de hengst. De zon begon hard te schijnen, de wolken verdwenen en de lucht werd lichtblauw. Geen enkele wolk verstoorde het zicht in de lucht. Ze had nog een halster in haar tas zitten maar ze wachtte even. Ze aaide de hengst over het hoofd en stond eventjes op. Ze gaf hem zachte klopjes op zijn hals zodat hij wist dat hij braaf was. Ze aaide hem over zijn buik en over zijn benen. Dit paard was gezond. Enkel een beetje aan de magere kant maar dat zou snel terug worden opgeknapt. Enkel als hij het zelf zou toelaten. Ze had het gevoel dat het paard haar al een beetje vertrouwde dus nam ze rustig het halster op en liet het goed zien aan hem. Zodat hij gewend zou worden dat het halster hem geen pijn ging doen. Ze nam grondig de tijd, dat moest wel wat dit was een schrikachtig paard. Ze schoof het rustig om de neus en deed het er weer af. Hij moest het zo gewoon worden. Dit zou al een hele vooruitgang zijn. Ze deed dit enkele keren, en keek elke keer naar de reactie van de hengst.

Zijn hoofd schoot omhoog toen Olivia op stond. Hij sprong een paar meter naar achteren. Je hoefde niet goed te kijken hoe hij stond te trillen en het wit van zijn ogen was goed te zien. Daaraan kon je ook merken dat hij echt bang was. Hij dwong zichzelf om te blijven staan toen het meisje steeds dichterbij kwam. Zijn instinct zei dat hij weg moest gaan, moest vluchten voor zijn vrijheid. Maar hij wilde van zijn angst af en daarom bleef hij staan ondanks het voor hem voelde als een kwelling. Zijn hoofd schoot omhoog toen het enge ding naderde. Jammer genoeg kon hij zijn hoofd niet zo hoog doen zodat Olivia er niet meer bij kon. Hij voelde het halster over zijn neus gaan. Hij vond het niet echt een prettig gevoel maar het was ook niet echt verschrikkelijk, eerder een beetje vreemd, maar hij kwam er zo wel achter dat het ding een soort van 'dood' was. Het bewoog alleen als Olivia er iets mee deed. Langzamerhand kwam zijn hoofd wat meer naar beneden, meer omdat hij last van zijn nek kreeg en een stijve nek als je weg moest rennen voor gevaar was niet bepaald handig. Hij schrok van de hand die zijn hoofd en hals aanraakte. Dat had hij nog nooit meegemaakt, dat een mens hem aanraakte. Maar hij voelde dat Olivia niets gemeens in zich had. Hij merkte het aan haar gedrag en door hoe ze met hem omging. Zijn hoofd stond weer omhoog, maar hij begon zich nu al wel wat sneller te ontspannen. De vingers van Olivia die kriebelde op zijn hals waren gek genoeg rustgevend. Eigenlijk was het best gemeen, vond hij. Hij raakte namelijk zijn concentratie kwijt waardoor hij niet veel later het enge ding om zijn hoofd voelde. Hij steigerde en maakte aanstalten om weg te rennen, maar 1 ding hield hem tegen. Het was onmogelijk om dit vreselijke ding zelf af te krijgen. Dus bleef hij trillend tegen een boom staan en keek toe hoe Olivia steeds dichterbij kwam. ze keek hem niet recht aan en omdat Ze net zo lief tegen hem was geweest liet ze het toe dat ze hem weer kriebelde. Maar het halster deed ze niet af. Dit keer probeerde hij niet te ontspannen. Hij wilde niet weer een een of ander geval om zich.

Het paard deed nu veel ontspannender meer nog niet helemaal vertrouwd. Hij deed eerst z'n hoofd zo hoog mogelijk en na een tijdje terug naar beneden. Olivia fluisterde zachtjes geruststellende woordjes. Toen hij helemaal ontspannen was deed ze rustig de gesp en al die toestanden vast. Daar schrikte hij best wel hard van, en dat kon ze begrijpen ook. Hij steigerde en deed er alles aan om het halster van z'n hoofd af te krijgen. Ze liet hem eventjes doen en toen hij gekalmeerd was stond hij te trillen bij de boom. Olivia stapte rustig op de hengst af. Ze was zelf niet echt gespannen. Ze moest zelf ontspannen zijn zodat het paard ook ontspannen zou worden. Dat hoopte ze toch. Ze naderde hem rustig maar keek hem niet aan. Ze gaf hem weer zachte klopjes op z'n nek. Hij ontspande weer helemaal. Ze nam de tijd en nam rustig een touw van de grond. Ze liet het aan de hengst zien en fluisterde :' Je hoeft niet bang te zijn, het doet je geen pijn. Ontspan je maar gewoon Spartan.'. Ze wist niet waarom ze hem Spartan noemde maar dat zou vanaf nu zijn naam zijn. Ze glimlachte vriendelijk en liet het touw zien.

[Inspiloos]

'Je hoeft niet bang te zijn, het doet je geen pijn. Ontspan je maar gewoon Spartan.' De stem van Olivia zorgde er weer voor dat de rillingen over hem heen liepen. Hij kon natuurlijk niet verstaan of begrijpen wat de woorden betekende, maar 1 ding wist hij wel: Spartan was zijn naam dus ze had het tegen hem. hij had eigenlijk ook niet verwacht dat ze het tegen iemand anders had aangezien er niemand bij hen was. Zij waren de enige hier, wat hij eigenlijk wel fijn vond. Of het nou kwam doordat de wind steeds kouder werd of dat hij nog steeds gewoon bang was wist hij niet. Waarschijnlijk was het het laatste gevalletje. Olivia kwam naar hem toe terwijl hij nog steeds tegen de boom aangedrukt stond. Er werd iets aan het halster geklikt wat er voor zorgde dat hij zijn hoofd weer helemaal ophief tot hij niet verder meer kon. Het gene dat aan het halster hing werd voor hem gehouden. Hij snuffelde aan. Het rook naar paard dus zo slecht kon het niet zijn. Hij begon zich langzamerhand wat meer te ontspannen zodat hij ook niet meer tegen de boom gedrukt stond. Hij vond het allemaal nog steeds doodeng, maar hij had het er wel voor over. Als hij dat rare ding maar wel af mocht, het was echt verschrikkelijk. Het snoepje dat het werd voorgehouden at hij aarzelend op, maar ze waren nou eenmaal te lekker om te weerstaan.

[OokFlutje]

Spartan ontspande zich nu goed. Ze klikte het touw vast aan het belletje onder het halster. Ze gaf hem nog een koekje en deed een stap vooruit. In de hoop dat hij zou volgen. Ze deed nog een paar stappen vooruit en liep een paar rondjes. Ze beloonde hem vaak genoeg en aaide hem over zijn hoofd. Ze deed het touw terug los. Daarna deed ze het halster ook terug uit. Voor eventjes dan toch. Na een tijdje deed ze het halster terug aan en het ging vlotter. Ze deed ongeveer dezelfde oefeningen als daarstraks. Ze dacht dat hij er wel klaar voor was en liep richting de manege. Ze glimlachte. De zon scheen fel en het leek allemaal goed te gaan. Ze bleef dichtbij Spartan zodat hij niet bang zou worden. Het weer veranderde snel. Opeens begon het een beetje te sneeuwen. Ze stapte nu stevig door maar stopte snel. Ze deed haar vest uit en legde het snel maar voorzichtig op de rug van Spartan. Hj mocht het niet koud krijgen.

Spartan verzette zich hevig toen Olivia ging lopen. Hij wilde absoluut niet mee. Hij was dan ook blij toen hij niet mer met haar mee hoefde het het halster van zijn hoofd werd verwijderd. Hij wilde wegrennen, wegrennen voor hij weer gevangen werd genomen. Hij maakte aanstalten maar hij kwam toch niet ver. Een raar ding op een stokje kwam naar hem toe gewaaid met een enorm gekraak en geklapper. Hij sprong opzij en keek het enge ding na. Hij had er wel eens mensen op zien lopen maar dan alleen als het regende. Hij bleef daardoor staan. Hij bleef liever bij Olivia dan dat hij werd aangevallen door dat ding. Maar hij had toch beter weg kunnen rennen want voor hij het wist was hij weer gevangen door dat ding wat ze een halster noemde. Ook werd er weer een touw aangemaakt. Op dat moment kwamen er langzamerhand sneeuwvlokken. Hij aarzelde toen Olivia wegliep. Het toyuw stond strak wat ervoor zorgde dat er een druk op zijn hoofd ontstond. Het voelde niet echt fijn aan dus besloot hij om toch maar mee te lopen, of hij nou wilde of niet. Hij liep op een afstand van Olivia vandaan dat het touw strak stond. Hij begon er net een beetje aan te wennen tot er iets op zijn tug belande. Hij steigerde hoog terwijl hij hinnikte van de schrik. Wat was dat, en wat deed het op zijn rug? Deze dingen vroeg hij zich af terwijl de sneeuwvlokken steeds harder uit de lucht kwamen vallen.

Eerst volgde hij niet. Het was natuurlijk wel nieuw voor hem. De sneeuw maakte het er niet echt makkelijker op. Hij hield zijn hoofd weer omhoog en het touw stond weer strak. Hij liep dan toch mee maar het touw bleef strak staan. Dat was niet echt gemakkelijk dus stapte Olivia erg traag in de hoop dat Spartan dichter zou komen. Ze schudde haar hoofd omdat er allemaal sneeuw in haar gezicht kwam. Ze legde haar vest op Spartan zijn rug zodat hij het niet koud zou krijgen van de sneeuw. Hij reageerde er nogal fel op. Ze probeerde hem gerust te stellen maar dat was moeilijk. Ze nam haar vest eraf en liet het zien. Na een tijdje legde ze het er maar terug op. Hopelijk reageerde hij hier nu een beetje minder fel op. Ze stapte rustig verder. Dan een pas sneller. Nog sneller. Het was al moeilijk genoeg om hem in draf te krijgen dus galop zouden ze eigenlijk met een longeertouw moeten doen. Maar daar was het een beetje te vroeg voor en dat had ze niet echt bij. Normaal had ze van alle spulletjes bij maar nu weer niet.

[Echt inspiloos :s]

Hij was zich kapot geschrokken toen er iets op zijn rug was gelegd. Het had warm en vreemd aangevoeld, maar het voelde ook niet zo heel erg vervelend. De rede dat hij zo fel had gereageerd op het íets was omdat het van een mens kwam. Dat hij een halster om had vond hij al verschrikkelijk. Maar hij moest er niks van hebben als er ook nog iets op zijn rug werd glegd. Hij hadeen soort van gevoel alsof Olivia hem in haar macht had. Zij had hem ee halster omgedaan en het zat zo om zijn hoofd heen dat het gewoon onmogelijk was om het zelf af te krijgen. Dus als hij ervan bevrijd wilde worden zou Olivia het bij hem af moeten doen. En dat kon alleen als hij bij haar bleef, hoe vreselijk hij het ook vond. Het halstertouw stond nog steeds strak tussen hem en Olivia maar door een vogel die aan de linkerkant van het pad opvloog, hij keek erheen, mertke hij dat als het touw niet zo strak stond de druk om zijn hoofds ook een stuk minder werd. Daarom kwam hij iets dichterbij lopen, op een afstand dat het touw net niet helemaal gespannen stond. Niet veel later belande er weer iets op zijn rug. Hij reageerde net zo fel als eerst. Hij sprong opzij in de hoop dat het van zijn rug af zou gliden. toen dat niet het geval was steigerde hij waarna hij geschrokken naar voren sprong door een p-lofje achter zijn hoeven. Het wit van zijn ogen was te zien, hij moest er echt niks van hebben. Hij liep weer ver van Olivia vandaan, het touw weer strak gespannen. Hij had liever een druk om zijn hoofd dan dat er steeds maar weer iets op zijn rug gelegd werd. Steeds als Olivia dichter bij hem kwam liep hij verder van haar af. Hij hoopte dat ze doorkreeg dat hij er nog niets van moest hebben. Gelukkg was dat zo want de komende minuten liep ze alleenmaar af en toe omkijkend. Spartan hield haar nauwelettend in de gaten. Wie weet wat voor soort rare dingen ze nog meer had. Niet veel later gingen ze de bocht om en kwamen er een aantal gebouwen in zicht. Hij stond stokstijf stil, bang voor wat er komen ging. Maar helaas was Olivia er ook nog die hem naar anderwe paarden liet kijken wat hem overhaalde om tochdoor te lopen. Op de een of andere manier waren andere paarden iets vertrouwds hij had dan het gevoel alsof het goed zat.

[Hopelijk kan je er wat mee (a)]

Hij reageerde toch zo fel en steigerde totdat de vest van zjin rug was. 'Dat doen we dus maar niet.' Mompelde ze zachtjes. Ze draaide eventjes en nam haar vest van de grond. Schudde het voorzichtig af in de hoop dat Spartan er niet van zou verschieten. Ze liet het touw vallen op de grond en deed de vest zelf maar aan. 'Kijk, het is niet eng en het doet je geen pijn het houdt je lekker warm.' Zei ze tegen Spartan. Ze zuchtte eventjes en liep verder. Sparta lit het touw niet slap hagen. Altijd het touw gestrekt. Hij werd minder gestrest toen ze op de manege aankwamen. Ze ging eventjes naar de wei waar een paar andere paarden instonden. Zo konden ze al eventjes kennismaken. Ze zag een lege wei staan. Eerst ervoor zorgen dat Spartan los kan lopen. Ze zette Spartan vast aan de stevige paal. Ze stelde hem gerust en liep snel naar de eigenaar van de manege. Ze vroeg snel ofdat ze Sparta in de wei mocht zetten en het antwoordt was als altijd ja. Je moest het gewoon eventjes melden en dan was het wel goed. Ze leip terug naar Spartan die daar nog stond. Niet druk, niet echt rustig. Ze maakte de klips los en hield hem vast aan zijn halster. Ze gaf hem klopjes op zijn nek en stapte rustig naar de wei. Ze deed de draden open en ging samen mee in de wei. Ze draaide snel een toertje en deed de draden terug docht zodat hij zeker niet kon ontsnappen. Ze liep hard met hem terwijl ze het halster vasthad ze liet opeens het halster los en remde beetje voor beetje af en keek naar Spartan. Ze dacht :'' Hij zal wel blij zijn om eventjes in de wei te mogen staan.'. Hij had zo'n mooie passen en gangen. Ze was blij dat ze hem had gevonden. Ze ging zitten in het hoge gras en glimlachte. Ze herinnerde haar dat het halster nog aan was. Ze stond terug recht en keek waar hij stond. Ze liep er naartoe en stelde hem gerust. Ze deed het halster los en deed het van zijn hoofd af. Zo kon hij zich nog eens vrij voelen. Het was een grote weide dus het zou lijken alsof hij in de vrije natuur was, in feite was hij dat ook. Ze gaf hem een kus op zijn zachte neus en liep rustig terug naar de draden. Legde het halster buiten de wei en ging terug zitten. Kijken met genot naar Spartan. Misschien dat hij nog wel zou komen.

Toen ze op de plek aankwamen waar de paarden stonden werd hij aan een paal vast gezet. Hij vond het doodeng gewoon omdat hij niet weg kon en niet veel ruimte had. Olivia kwam al snel terug en maakte hem los. Hij vond het alleen niet zo fijn dat ze hem aan het halster zelf vast had. Het feit dat ze zo dichtbij was maakte hem angstig. Ze gingen een grote vlakte op vol met gras. Olivia liep nog steeds met hem mee en fijn vond hij het nog steeds niet. Hij werd losgelaten en wat een normaal paard zou doen was wegrennen, maar hij bleef doodstil staan. Zijn neusgaten waren wijd opengespert en het wit van zijn ogen was te zien. Hij schrok toen Olivia opeens naast hem verscheen en het halster af deed. Vrijheid! Hij wilde hier niet blijven, hij wilde vrij zijn. Hij draaide zich om en galoppeerde pijlsnel naar de andere kant van de wei. Hij dacht dat hij weg kon, dat het geen afgesloten ruimte was. Maar dat had hij verkeerd gedacht, helaas. De weide was omheind met draden. Hij bleef aan het einde staan, niet van plan om terug te gaan. Hij snuffelde aan de draden maar dat had hij beter niet kunnen doen. Hij kreeg een schok waar zijn neus nog van na tintelde. Hij schrok er zo van dat hij weer in de andere richting galoppeerde. hij zag de paarden in de andere weide wel naar hem kijken maar dat kon hem niets schelen. Hij bleef maar galopperen langs het hek in de hoop dat er ergens een gaatje te vinden was die hem terug naar de vrijheid zou lijden.

Olivia had verwacht dat Spartan echt héél blij ging zijn maar hij bleef stilstaan. Alleen toen ze het halster het afgedaan ging hij galopperend naar de andere kant van de wei. Olivia glimlachte maar die verdween al terug toen ze zag dat Spartan aan de stroomdraad snuffelde. De stroom stond natuurlijk op en hij verschoot van de schok. Olivia zuchtte en wist dat ze Spartan hier niet blij kon maken. Ze wist gewoon niet wat ze moest doen met hem. Misschien moest ze hem gewoon terug vrijlaten en laten doen net als hij altijd was. Ze schudde haar hoofd van links naar rechts en ging in het gras zitten. Ze plukte wat gras uit de grond en liet haar hoofd zakken. Ze wist niet meer of ze door moest gaan of dat ze moest opgeven. Ze stond op en deed de draad open. Wachtend totdat Spartan door de draad zou komen gerend. Ze deed de draad terug dicht en liep naar de volgende draad. Die deed ze ook open en dan kwam ze in een andere wei terecht met meer paarden. Misschien voelde hij zich hier wat meer op zijn gemak. Zo niet ging ze met hem naar de buitenpiste een beetje longeren. Hij moest er maar aan wennen. Als het echt niet meer zou gaan zou ze hem vrij laten. Dan kon ze heel dit gedoe op haar buik schrijven.