Met zijn hoofd omlaag en zijn handen in zijn zakken, zoals altijd, liep Damion over de wandelweg. Hij liet zijn blik even afdwalen naar rechts en zag een paar vogeltjes vrolijk fluiten. Waarom, waarom kunnen zij wel zo vrolijk zijn en ik niet? Dat vroeg hij zich zo vaak af. Hij ging aan de kant egen een boom aan zitten en zette een liedje op. Het was geen vrolijk liedje, meer een treurig. Even sloot hij zin ogen en hij had de drang om zijn shirt uit te doen zodat de zon op zijn rug kon schijnen. Maar dat deed hij alleen als er geen mensen waren, thuis ofzo. Niet dat hij zich moest schamen, hij had een dikke sixpack maar wat ze dan zouden zien op zijn rug, nee niemand behalve hijzelf en zijn eigen vader en moeder wisten wat daar was. het zou ooit wel genezen hoor en nu was het er ook niet meer zo fel dus. Hij keek even rond en zag een hertje in het bos dat aan de wandelweg grensde. Met zijn ogen gesloten bleef hij daar zitten te luisteren naar dat liedje. Hij pakte een flesje water en dronk het in één keer leeg. Daarna zakte hij nog wat meer onderuit. Hij hoorde zijn gsm afgaan en schrok, hij nam op en er werd gezegd. ‘Waar ben je? Je weet dat ik je zal vinden hé.’ Snel stopte hij het gesprek en hij zocht wanhopig naar een oplossing, maar het enigste wat hij kon doen was een traan laten ontsnappen, net zoals vroeger.
-Open voor iedereen-
-Open voor iedereen-
Laatst aangepast door Damion op vr feb 04, 2011 12:12 pm; in totaal 1 keer bewerkt