One, two, three, and we're live!

Het was vandaag echt een geweldige dag. Samen met Lucy had hij al vanaf 's ochtends vroeg zitten oefenen op het nummer 'How to Save a Life' van 'The Fray' en het had perfect geklonken. Toen uiteindelijk Lucy grijzend had gezegd dat ze een topduo waren, had zijn geluk niet meer op gekund. Hij had zich uit de naad gespeeld en zijn best gedaan op het nummer. Zingen was voor hem nog eng, maar zijn zusje had met hem geoefend. Hij had haar gevraagd of zij niet met hun wou zingen maar ze had lachend zijn voorstel weggewuifd en gezegd; "Bro, doe eens lekker iets voor jezelf!" Dus op die manier... moest hij het maar samen met Lucy doen.
"Hier is het allernieuwste duo, Lucy en Pasqual! Veel positieve reactie's, maar hier zijn ze live! Binnekort krijgen we een orgineel nummer van ze te horen, toch, jongens?" Pasqual knikte en knipoogde naar het meisje dat hun aankondigde, Shannon ofzo, en nam toen plaats op het podium. Hij knikte naar Lucy, tikte met zijn voet en begon de eerste noten te spelen van het nummer.
"Step one you say, "We need to talk."
He walks, you say, "Sit down, it's just a talk."
He smiles politely back at you,
You stare politely right on through,
Some sort of window to your right.
As he goes left and you stay right,
Between the lines of fear and blame,
You begin to wonder why you came." zong hij. Vol zelfvertrouwen. Niets leek hem nu nog kapot te kunnen maken. Met een glimlach bleef hij spelen, werd meegenomen in de muziek, en toen het nummer afgelopen was, werd er gevraagd of ze nog iets wilden spelen. Hij beet op zijn lip en grijnsde wat onbeholpen naar Lucy. Ze hadden nog één ander nummer geoefend, maar dat was een bijzonder nummer voor Lucy en Lucy moest zelf weten of zij het wou.
"Lucy, wil je het spelen?" fluisterde hij zachtjes, voorovergebogen naar zijn vriendin. "Of moeten we ze zeggen dat we klaar zijn voor vandaag?" Hij streelde even zijn gitaar, het ding waar hij o zo trots op was, en keek toen Lucy weer aan. Jeb. Lucy was oké. Ze hadden elkaar ontmoet in dit café, Lucy had een beetje zitten pingelen op zijn instrument en Pasqual was grappend naar haar toe gegaan van dat ze een bandje moesten starten. Van het een was het ander gekomen.. Lucy wist het zeker wel te waarderen en nu zaten ze dan hier samen. Die dagen die ze tot nu toe samen hadden gespandeerd, waren zeker toch wel een van de beste dagen van Pasquals tijd hier geweest. Ze was een leuk meisje, deed niet zo moeilijk over dingen en nouja, ze konden praten. Al had Pasqual nog niets verteld over zijn liefde voor paarden, maar dat zou nog wel komen.
Nu wachtte hij, op Lucy, of ze nou Lucy's speciale nummer gingen spelen of niet.

- Lucy -

"Hier is het allernieuwste duo, Lucy en Pasqual! Veel positieve reactie's, maar hier zijn ze live! Binnekort krijgen we een orgineel nummer van ze te horen, toch, jongens?" Zei het meisje dat hen zou aankondigen. Haar hart begon als een wilde te kloppen. Het was haar eerste niet klassieke optreden. Op de een of andere manier was dit veel enger dan een voorspeelavond waarop ze iets van Bach speelde of zo. Misschien omdat dit iets persoonlijker was? Op een voorspeelavond was je gewoon het zoveelste meisje dat een klassiek stuk speelde. Maar het afgelopen jaar was ze pop gaan spelen. Dat was zo ontzettend veel leuker! Ze haalde diep adem en liep naar haar instrument. Oke, het komt wel goed. Kijk gewoon naar Pasqual. Vanochtend ging het ook goed. Dus waarom nu niet? Op een teken van hem begonnen haar vingers over de toetsen te dansen. Meteen werd ze rustig. Nou ja, rustig... Dat was het ook niet. De adrenaline raasde door haar lichaam. Maar in ieder geval was ze niet zenuwachtig meer. Muziek was altijd al het middel geweest als ze onrustig, verdrietig of boos was. Ze werd er altijd blij van. Toen de laatste tonen van het nummer uitgeklonken waren keek ze Pasqual lachend aan. Het was ontzettend goed gegaan. Ze werd uit haar roes gehaald omdat het publiek nog meer wilde horen. Tja. Er was wel een nummer, maar wilde ze dat wel spelen? Pasqual liet de keuze aan haar. Ze glimlachte dankbaar terug. Blij dat hij het niet gewoon begon te spelen. Het was een heel rustig liedje. Een liedje dat ze zelf geschreven had. Vlak nadat haar vriendje bij haar weg was gegaan. Ze had het Pasqual laten horen en hij was meteen laaiend enthousiast geweest. Samen hadden ze de zang aangepast zodat hij de tweede stem kon zingen. Durfde ze dit wel? Twijfelend keek ze hem nog een keer aan. Heel lichtjes knikte ze. Nu kon ze niet meer terug. Het was echt niet het eerste nummer dat ze had geschreven, maar wel het eerste nummer dat ze aan iemand had laten horen. Zachtjes begonnen haar vingers weer te bewegen. De tonen werden een geheel en ze begon te zingen met haar hoge, heldere sopraam.

Even vergat hij te spelen. Dat effect had Lucy op hem, als ze begon met dit nummer. Maar algauw ging hij wel spelen, viel zo snel in dat het enkel Lucy kon zijn opgevallen dat hij even was weggevallen, en hij begon mee te zingen, rustig, kalm, precies zoals dit liedje bedoelt was. Het liedje leek ook op hem te slaan, leek zijn leven te vertellen en gaf toch een hele andere draai. Het spoorde hem aan om door te gaan, om van de kleine dingen in het leven te genieten, zoals het oefenen met Lucy, het zingen en het optreden. Nee, hij had Lucy niet verteld dat háár liedje dit effect op hem had. Hij was immers nog steeds een 'stoere' jongen. Het publiek was net al om geweest, maar nou ontplofte het gewoon compleet. Poef. Alsof er een gloeiend lontje in een vat benzine was gegooid. Toch leek het totaal misplaatst. Het was niet zoals het hoorde, vond Pasqual. Dit nummer was niet zo bedoeld. Ja, hij zou zelf ook gek worden van enthousiasme, maar... De drukte, het tumult, het was hem te luid. Hij wou schreeuwen dat ze hun koppen dicht moeten houden want hierdoor misten ze de mooiste stukjes, maar hij zong plechtig door, voelde zich vereerd dat Lucy hem hier alsnog bij betrokken had. Hij kalmeerde, ondanks dat hij de menigte tot stilte wou manen, en pingelde vrolijk door. Op zijn gitaar, die een deel van hem leek te zijn. Hij en zijn gitaar, één. Samen met Lucy's zang, samen met Lucy's stem. Ja, ze was moedig, ja ze was geweldig en Pasqual genoot van het moment.
Een donderend en daverend applaus. Het publiek wou meer, ze hadden niet meer. Ja, Pasqual een nummer maar dat kon hem niet schelen. Enkel hij kon dat nummer en dit was een optreden van hun samen. Ze zouden vast nog wel een keer optreden, daar was hij zeker van. Hij keek Lucy aan en schonk haar een stralende glimlach, ze was weer eens geweldig geweest. Zijn hand gleed van zijn gitaar en pakte die van haar vast. Zachtjes kneep hij erin.
"Dat was prachtig, Luce," zei hij, met stralende ogen. "Maar jij weet al dat het prachtig was, toch?" Hij negeerde het publiek, eerst wou hij Lucy prijzen voordat hij hun applaus in ontvangst ging nemen. Zij waren een team, en zo zou hij moeten handelen ook. Niet echt een probleem, want het was leuk om met Lucy een team te zijn.

Naast zich hoorde ze Pasqual even haperen. Maar gelukkig pakte hij het goed op en vloeide zijn gitaarmuziek samen met haar piano. Het was een goede combinatie. Ook zijn stem droeg echt bij aan het nummer. Het was een liedje dat ging over het gevoel van eenzaamheid nadat haar vriendje weg was gegaan. En op de een of andere manier voelde ze het weer helemaal op nieuw. Hoe het kwam wist ze niet, maar ze beleefde het nummer heel intens. Ze hoopte dat het haar zang niet zou beïnvloeden. Was dit wel een goed idee geweest? Was het niet te heftig? Maar goed dat ze toch het vrolijke refrein had genomen. In eerste instantie had ze er twee. De eerste was iets zieliger, maar daar werd het liedje nogal depressief van. En toen kon ze het echt niet meer spelen zonder te gaan huilen. Concentratie. Ook het laatste stukje. Nadat ze voor de laatste keer de toetsen aansloeg viel er even een stilte. Stiekem veegde ze even een verdwaalde traan weg waarna ze Pasqual glimlachend aankeek. Hij glimlachte stralend terug en kneep in haar hand. Ze merkte dat haar hand trilde. Pasqual had het ook zo ontzettend goed gedaan! Zonder hem was het veel minder mooi geweest. Op de een of andere manier zorgde zijn stem voor een extra laag over het liedje. Het werd minder oppervlakkig. Op dat moment begon het publiek heel hard de klappen. Overdonderd keek ze naar de zaal. Vonden ze het zo mooi? Ze bloosde van trots. "Dat was prachtig, Luce," zei Pasqual. Haar verbaasde gezicht veranderde in een grote glimlach die waarschijnlijk de rest van de avond nog wel zou blijven zitten. "Maar jij weet al dat het prachtig was, toch?" Ze lachte. Dat had hij vanochtend inderdaad al een keer of achttien gezecht. "Maar zonder jou was het echt niks geworden hoor!" zei ze in een poging over het applaus heen te komen. Ze wilden meer. "Sorry mensen, we hebben vanavond geen liedjes meer." Riep ze in de hoop dat ze een beetje minder zouden klappen. Je kon ook overdrijven. Om haar woorden kracht bij te zetten stond ze op van haar pianokruk en klapte de klep dicht.

Hij had haar hand losgelaten en wuifde haar compliment weg. Zij was het gedeelte waarom het zo'n succes was geworden. Hij wist enkel die saaie en suffe liedjes uit zijn hoofd te schudden, maar Lucy kon een publiek helemaal in haar greep hebben. Niet dat hij jaloers was op haar kunsten, maar het voelde als een gebrek, voelde alsof hij niet goed genoeg was. Het stond hem deels tegen, maar aan de andere kant, hij had andere kwaliteiten. Ofzo. Zijn zusje zei dat hij haar wist te betoveren als hij zong en gitaar speelde, dat hij dan totaal suckte in het schrijven van liedjes was dan een nare bijkomstigheid.
Over zusjes gesproken, zat ze nu ook in de zaal? Zijn blik gleed even over de zaal en ja hoor, hij zag haar zitten, met haar skinny en haar vest. Kaya zag dat hij oogcontact probeerde te maken en knipoogde naar hem. Hij knipoogde terug. Hij werd afgeleid door Lucy, die begon te praten. Ook hij stond maar op en liep van het podium af. Het publiek kalmeerde weer en toen hij het trapje van het podium afliep, kwamen er een aantal meiden om hem heen zwermen.
"Kaya," zei hij bestraffend toen hij zijn zusje in het oog kreeg.
"Sorry, sorry," stamelde ze. "Ik heb je fanclub meegenomen." Pasqual rolde met zijn ogen maar begon toch opgewekt te praten met de meiden die zich allemaal even voor moesten stellen en hem allemaal even extréém moesten complimenteren voor zijn spel en zang. Hij vond het overdreven. Alwéér. Dit was voor zijn plezier, niet voor de lof. Lof was superirritant. Terwijl de meiden stonden te kibbelen wat ze het beste gedeelte vonden en waarom, zocht hij onopgemerkt naar Lucy. Daar stond ze, bij de bar. Hij deed alsof hij geroepen werd.
"Sorry meiden, ik moet gaan. Lucy roept me en ik moet mijn gitaar nog opbergen." Hij vloog weg voordat de meiden nog iets anders konden zeggen. Tja, meiden... Niet dat hij een meidenmagneet was, maar zijn zusje maakte van hem een meidenmagneet. Zij was erop gebrand dat hij een vriendin zou krijgen terwijl hij zelf niet echt interesse had. Hij kon het niet uitleggen.
Hij liep in een snel tempo op Lucy af en zette zijn gitaar weg bij de bar.
"Allemachtig," zuchtte hij. "Kaya is een lief zusje, maar als ze eens zou willen stoppen met het overdrijven van mijn 'talenten' bij haar vriendinnetjes, zou mij dat een hoop vrouwelijk contact schelen." Hij glimlachte naar Lucy en schoof op een barkruk. Een ijsthee stond al klaar en hij bedankte de barman. Zijn hand omklemde het glas.
"We waren goed. Jij was goed. Ik kan niet wachten tot ons volgende optreden." Hij straalde. "Heb je zin om vanmiddag wat af te spreken, even een keer zonder instrumenten?" hij glimlachte. Ze waren haast enkel met de muziek bezig geweest. Niet dat hij het erg vond, maar toch.

Terwijl ze tegelijk met Pasqual van het podium af liep kwam er een grote groep meiden aan. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze hem geamuseerd aan. Wat was dat nou weer voor onzin? Dat had ze niet achter hem gezocht. Hij was namelijk niet onweerstaanbaar knap of zo. Misschien was hij nogal een charmeur? Zo was hij tot nu toe niet overgekomen. Maar ze waren eigenlijk totaal niet met gevoelens bezig geweest. En daarbij, ze had hem toch meteen geblockt als hij ook maar iets zou proberen. Dacht ze met zelfkennis. Ze wilde niet van iemand houden. Pasqual was eigenlijk de eerste jongen waar ze mee om ging na... Niet aan denken! Hield ze zichzelf voor. Ze versnelde haar passen en liep regelrecht naar de bar. Ze moest weer even rustig worden. Misschien was dat laatste liedje toch niet zo'n goed idee geweest. Ze bestelde een glas water en keek achterom naar Pasqual. Het zag er niet echt uit alsof hij het leuk vond. Misschien moest ze hem maar redden. "Kom je?" riep ze. Het scheen te werken. In rap tempo kwam hij haar kant op. "Wie waren dat nou weer?" vroeg ze lachend. "Allemachtig," Hij zuchtte. Gelukkig. Het was dus niet zo'n persoon die op aandacht kikte. Daar had ze echt een hekel aan. "Kaya is een lief zusje, maar als ze eens zou willen stoppen met het overdrijven van mijn 'talenten' bij haar vriendinnetjes, zou mij dat een hoop vrouwelijk contact schelen." Lucy lachte. "Oh, was dat de schuld van je zusje? Leuk zusje heb jij. Alsof jij zelf geen meisjes zou kunnen uitkiezen." plaagde ze. Dit was echt de eerste keer dat ze weer met een jongen lachte. Hou daar eens mee op! Je weet dat je dat soort dingen niet mag denken. Zo ging het nou al een half jaar. Koste was het kost probeerde ze de gedachten aan HEM je blocken. Maar het lukte voor geen meter. Ze keek strak naar haar glas. Lekker dan. Hele sfeer verpest. "We waren goed. Jij was goed. Ik kan niet wachten tot ons volgende optreden." Bloosde een beetje en glimlachte een beetje. "Ik ben niet zo briljant als jij elke keer zegt hoor. Jij was ook heel goed. Je kan echt goed met die gitaar overweg." Ze draaide haar hoofd bij zodat ze hem aan kon kijken. "En misschien moeten we inderdaad nog maar een keer optreden." En dan ga ik dit liedje niet zingen zonder me er op voor te bereiden. Dacht ze er achteraan. "Heb je zin om vanmiddag wat af te spreken, even een keer zonder instrumenten?" Ze schrok een beetje. Misschien was het wel goed. Pasqual was aardig. En ze wist dat ze het contact met jongens gemist had. Maar ze herinnerde zich iets. "Ehmm.. Ik weet niet of ik vanmiddag tijd heb. Eigenlijk moet ik ook nog even naar mijn pony. Ik had hem beloofd dat ik vanmiddag met hem naar het strand zou gaan. En als ik dat niet doe is hij echt beledigd." Ze lachte. Jip was echt zo'n eigenwijs geval! Ze werd de afgelopen tien minuten toch echt van de ene emotie naar de andere geslingerd.

Ze had het over een pony! Ook haar hobby? Hij glimlachte begrijpend.
"Hmm, een strandrit zeg je? Kan jouw pony goed overweg met andere paarden?" Zijn blik verried vrijwel alles.
"Ik heb namelijk zelf een Lippizaner, mijn pa heeft hem laatst over laten vliegen, Digno, en nouja, mijn hengst is echt een braverd en het strand zal hem zeker goed doen." Zijn gedachten gleden naar de hengst die zo strak van spanning kon staan, maar enkel met een paar mensen goed overweg kon, waar Pasqual zelf dus ook onder viel.
"Rijd hem nou verdomme eens goed!" De dikke man met zijn lange, gekrulde snor stond met een rood hoofd tegen het jonge, magere meisje te schreeuwen. Het kind werd nog bleker dan ze al was en boog haar hoofd. Verlegen stamelde ze een; "Ja meneer." Digno was niet te houden. Pasqual had het al gezien toen de hengst de bak binnen was gegaan, maar hij was gewoon niet te genieten. Hij trok keihard aan de teugels en had het meisje meerdere malen gewoon omver gelopen. Toen het meisje op wou stappen, liep hij weg en zo ging het al door. Toch had de instructeur, Ricardo, zich er niets van aangetrokken. Maar Pasqual zag de hengst al kijken en hij telde mee.
"Een... twee... drie!" Weg was hij. Digno stoof in volle rengalop door de bak heen en het meisje hing aan zijn teugels. Pasqual kon het niet aanzien en stapte de bak binnen.
"Ho jongen!" Hij stond voor het paard, besefte dat hij nu dood kon wezen, maar Digno maakte een noodstop en het meisje tyfde ervanaf. Tja... Stevige zit of niet.
"Pasqual, verdomme, kutjoch! Wat heb ik nou gezegd? Niet zomaar de bak in als ik les geef!" Pasqual glimlachte vriendelijk naar de man, maar ontplofte vanbinnen. Hij liep eerst op het meisje af en hielp haar overeind en klopte haar af. Maar ze wou niet meer rijden en wierp de instructeur een kwaadaardige blik toe. Pasqual glimlachte.
"Ik ga erop, Ricardo." De jongen voegde daad bij woord en besteeg de hengst zonder zadel en liet hem flink doorstappen. Digno's oren schoten in zijn nek en hij gaf een flinke bok, waar Pasqual op reageerde door extra been te geven. Nog een bok, rengalopje, maar na een kwartier leken ze elkaar te begrijpen en liep Digno geweldig toen hij eindelijk besefte dat het Pasqual was. Na die rit waren ze onafscheidelijk.
Als Lucy nu iets tegen hem gezegd had, had hij het niet verstaan.

Ze hoopte dat ze hem een beetje 'afgeschud' had door te zeggen dat ze naar haar pony moest. Ze had dan een reden om geen tijd voor hem te hebben. Ze wilde hem niet meer zien dan noodzakelijk. Alleen voor muziek. Zodat ze zich niet aan hem kon hechten. Stel je voor dat hij haar ook zou verlaten op het moment dat ze hem goed kende en om hem gaf. Dat zou ze deze keer waarschijnlijk niet echt overleven. Oke, niet overleven was misschien wat aan de overdreven kant, maar ze zou er waarschijnlijk niet tegen kunnen. Aan de andere kant, deze keer zou ze Jip hebben. Toen hij haar vroeg of haar pony goed met andere paarden om kon gaan was ze nogal verrast. Had hij ook een paard? Haar eerste reactie was om te zeggen dat Jip absoluut niet met andere paarden samen ging. Dat hij ontzettend beet en trapte, maar dat was niet eerlijk tegenover Jip. En als ze er over nadacht ook niet tegenover Pasqual. Hij bedoelde het goed. Het was ook niet zijn schuld dat ze niet durfde. Eigenlijk was ze gewoon bang. Het was al bijna een half jaar geleden dat ze voor het laatst met een jongen had gepraat. Pasqual leek nogal in gedachten. "Heb je een paard?" vroeg ze terwijl ze met haar hand het water in haar glas een beetje heen en weer liet klotsten. Maar om de een of andere reden hoorde Pasqual het niet. "pasqual? Waar zit jij met je gedachten man!" Ze probeerde hem een beetje bij de les te krijgen. "Ik vroeg of je een paard hebt."

Flut

Hij keek met een schaapachtige grijns naar Lucy. "Sorry, ik was even weg met mijn gedachten, maar ja, ik heb een eigen paard. Binnekort krijg ik er nog twee bij." Hij wou niet opschepperig klinken en hoopte dan ook ten zeerste dat het niet opschepperig klonk.
"Ja, ik heb dus een eigen paard, Digno. Het is een pittig diertje, maar hij is o zo leuk. Echt een hengstje. Volgens mijn vader was het een op en top dekhengst alleen te fel voor mijn pa en eigenlijk vrijwel iedere stalknecht dat ze hem maar over hebben laten vliegen naar Horsehome. Het gaat nu weer prima met hem, gehoorzaamd prima op hulpen, maar er moet gewoon iemand op zitten die de leider is en weet hoe Digno is. Als hij je niet mag, laat ie je dat op allerlei mogelijke manieren denken. Hij rent en gaat ineens vol op de rem, hij bokt en steigert op alle mogelijke momenten, hij gaat met zijn lijf zo dichtbij de bakrand lopen dat je been er half af ligt... Maar als je een band met hem hebt opgebouwd of je staat hem gewoon aan, dan is hij de beste." Pasqual moest moeite doen om niet weer weg te dromen en keek naar Lucy. Het was hem zeker opgevallen dat ze moeite had om met hem af te spreken, behalve dan als het om muziek ging. Wou ze soms geen vriendschap met hem opbouwen?
"Zeg..." Hij viel heel even stil, bedacht hoe hij het het allerbeste kon formuleren. "Als... je niet met me af wilt spreken, zeg dat dan gewoon. Ik vind je een hele leuke meid en ik wil graag je beter leren kennen... Ik weet niet hoe ik het goed kan verwoorden, maar ik zou graag je vriend worden, Lucy. Niet je vriendje, maar gewoon, een vriend door dik en dun." Hij besefte hoe achterlijk het moest klinken maar hij wou gewoon dat ze begreep dat hij niets kwaads met haar wou doen en in ieder geval tot nu toe gewoon goede vrienden met haar wou worden. Ze was een zeer interessant meisje en had vaak boeiende dingen te melden, maar ze was nogal terughoudend. Bang?
"Als je onze eh, vriendschap liever beperkt tot enkel en alleen de muziek, vind ik dat oké, maar ik zou het wel erg jammer vinden." Hij glimlachte naar haar en nam een slokje ijsthee.

"Sorry, ik was even weg met mijn gedachten, maar ja, ik heb een eigen paard. Binnekort krijg ik er nog twee bij." Wow! drie paarden! Waar haalde hij in vredesnaam de tijd vandaan! Een paard was Lucy al druk genoeg. Al was hij soms eigenlijk best wel alleen. Ze dacht er aan om zo'n minishet erbij te kopen. Konden ze lekker samen dollen. En ze had toch een stal over. Ze was er nog niet aan toe gekomen om haar ouders om te praten, maar dat kwam nog wel. Jammer dat Jip geen merrie was. Anders had ze een veulentje kunnen nemen! Dit dacht ze terwijl Pasqual enthausiast over zijn paard vertelde. Het klonk op zich wel als een leuk beestje. Wel heel anders dan Jip. Na zijn hele verhaal keek hij haar aan. "Zeg..." begon hij. "Als... je niet met me af wilt spreken, zeg dat dan gewoon. Ik vind je een hele leuke meid en ik wil graag je beter leren kennen... Ik weet niet hoe ik het goed kan verwoorden, maar ik zou graag je vriend worden, Lucy. Niet je vriendje, maar gewoon, een vriend door dik en dun." Lucy werd eerst wit en daarna rood. Viel het zo op dat ze nogal de rem erop had? "Als je onze eh, vriendschap liever beperkt tot enkel en alleen de muziek, vind ik dat oké, maar ik zou het wel erg jammer vinden." Hij keek heel vriendelijk. "Het ligt niet aan jou." zei ze zachtjes tegen hem. "Het ligt aan mij." er viel even een stilte. Ze beet op haar lip. "Het is gewoon zo dat... Een half jaar geleden is mijn vriendje weggegaan." Ze zei expres weg. Ze keek strak naar haar glas terwijl ze ontzettend blij was dat ze waterproof mascara had. Ga nou niet weer zitten janken dacht ze boos tegen zichzelf. Watje!. "Maar eigenlijk heeft hij het n-n-nooit uitgemaakt." ze slikte even, haalde die adem. "Hij is aangereden, in coma geraakt en nooit meer wakker geworden." Het laatste stukje kwam er ontzettend snel uit. Dat is zo'n beetje de reden waarom ik zo voorzichtig ben. Ik wil het niet nog een keer... Boos veegde ze de tranen weg en nam een slok water waarna ze haar glas veel harden dan nodig weer neerzette."Oh, en ik heb geen flauw idee waarom ik jou dat vertel."

Pasqual probeerde zijn geschokte uitdrukking om te zetten in een begripvolle blik. Nouja, tot op zekere hoogte begreep hij ook wel hoe het voelde om iemand te verliezen die je dierbaar was, maar hij wist niet hoe het dan moest zijn als diegene die je zo dierbaar was, nog steeds lichamelijk aanwezig was, zelfs nog in leven, maar niet meer aanspreekbaar.
"Dat spijt me," sprak hij op zachte toon. Nee, hij had geen medelijden. Mensen hadden niets aan medelijden. Je had veel meer aan medeleven, had hij besloten met het ongeluk van zijn broer.
"En het is niet erg dat je me het verteld hebt. Nu weet ik wat er speelt, nu kan ik er rekening mee houden." Zijn ogen stonden in het verleden, toch in het heden, en een gedeelde pijn was duidelijk aan zijn gezicht te zien.
"Mijn broer heeft een ongeluk gehad. Hij heeft dan misschien niet in coma gelegen, maar ik denk dat 't ergens een vergelijkbare situatie is. Even leek het of hij het ging redden.. maar toen uiteindelijk niet meer..." Hij zweeg, liet met een hand zijn glas los en legde die hand op die van Lucy.
"Daarom ben je dus bang om close met iemand te worden. Het maakt jou niet uit op welke manier je close word, je bent gewoon doodsbang om diegene kwijt te raken." Hij wou dat hij iets kon zeggen om haar ervan te overtuigen dat zoiets heus niet nog eens ging gebeuren, maar hij had daar geen garantie voor. Hij zweeg, maar probeerde zeker kalm te blijven. Hij was echt nu al bereid om veel te doen voor het toch best wel kwetsbare meisje naast hem.
"Pasqual!" Hij wou zich niet omdraaien, wou even in die bubbel van begrip blijven, maar ja.. Kaya vond duidelijk anders.
"PASQUAL!" Haar stem werd schel, werd onaangenaam en nu moest hij zich wel omdraaien. Doen alsof hij haar niet gehoord had zou echt geen zin hebben.
"Wat?" vroeg hij, terwijl hij de neiging om tegen haar te gillen met moeite kon onderdrukken.
"Mam zegt dat..." Haar oog viel op zijn hand die op die van Lucy lag. "Oooh... Laat maar!" En met een sluwe grijns rond haar mond huppelde ze weg. Pasqual knarste met zijn tanden en gromde; "Zusjes..." Hij werd gestoord van dat kind, op sommige momenten. Toen draaide hij zich weer terug en keek weer naar Lucy.
"Als je wilt praten, of iets leuks wilt doen, ik ben er voor je, hè?" zei hij. Want dat was hij, ookal durfde ze het zelf nog niet.

"Dat spijt me," zei hij zachtjes. Oke, dat hoefde nou ook weer niet. Ze moest hier op een gegeven moment toch echt mee leren omgaan. "En het is niet erg dat je me het verteld hebt. Nu weet ik wat er speelt, nu kan ik er rekening mee houden." Ze keek naar zijn gezicht. Hij had een beetje dezelfde uitdrukking als zijzelf als iemand per ongeluk zijn naam liet vallen. Wat was er gebeurd? "Mijn broer heeft een ongeluk gehad. Hij heeft dan misschien niet in coma gelegen, maar ik denk dat 't ergens een vergelijkbare situatie is. Even leek het of hij het ging redden.. maar toen uiteindelijk niet meer..." Ze begon een beetje het idee te krijgen dat ze voor het eerst iemand tegen kwam die echt wist wat ze voelde. Hoe verschrikkelijk veel pijn het deed. Ze voelde dat hij zijn hand op die van haar legde. Haar eerste reactie was haar hand een stukje terug trekken. Maar eigenlijk was het helemaal niet vervelend. Ze merkte dat ze het ontzettend gemist had. Een vriend waar ze mee kon praten. Misschien moest ze hem maar een kans geven. "Daarom ben je dus bang om close met iemand te worden. Het maakt jou niet uit op welke manier je close word, je bent gewoon doodsbang om diegene kwijt te raken." Ze probeerde zich in te houden en niet al te hard te gaan huilen. Dat was nogal stom. Vlak na je optreden met bijzijn van het hele publiek gaan zitten janken. Hoezo faal. Achter zich hoorde ze Pasqual's naam. Het was een meisje en blijkbaar had Pasqual heel even geen zin om iets tegen haar te zeggen. Lucy vermoedde dat dit zijn zusje was. Lekker moment. Ze begon haar zin met iets over hun moeder. Op dat moment zag ze Lucy. Nee he? Ook dat nog. Een zusje die je aan haar broer wilt koppelen. Precies wat ze nodig had. "Zusjes..." gromde Pasqual. "Helemaal mee eens." Zei Lucy. Gelukkig trilde haar lip nu minder. Ze kon weer een beetje normaal praten. "Ik heb geen broertje of zusje, maar wat ik van anderen hoor..." ze draaide met haar ogen. "Dacht ze nou echt dat we elkaar leuk vinden ofzo?" Ze lachte een beetje. Raar kind. "Als je wilt praten, of iets leuks wilt doen, ik ben er voor je, hè?" Hij meende het. Ze had dat de laatste tijd echt zo vaak gehoord! Maar niemand snapte haar echt. Misschien moest ze hem maar een kans geven. "Ik denk niet dat Jip het leuk zou vinden als ik hem de kans zou ontnemen om wedstrijdjes te doen met een ander paar op het strand."

~flut

Pasqual grinnikte. Hij wou niet in een depri stemming blijven en hopelijk dacht Lucy hetzelfde. Ja, wat ze beiden hadden meegemaakt was niet leuk, maar hij zag Lucy er gewoon niet voor aan dat ze erin zou blijven hangen, een hele dag depressief zou zijn omdat ze het erover gehad had.
"Dat was dus Kaya," zei hij. "En ik denk dat ze het echt dacht. Ze is een beetje..." hij dacht na. "Simpel. En eh, ze denkt dat ieder meisje waarmee ik omga, een potentieel iemand is." Hij rolde even met zijn ogen. Lucy was niet lelijk of onaardig ofzo, maar Lucy was gewoon Lucy. Hij zag haar niet op die manier. Ja, door Kaya's opmerking dacht hij er wel even over na, maar niet echt.. op een al te serieuze manier. Hij glimlachte naar Lucy.
"Sorry," zei hij. "Maar ik zie je niet op die manier." Hij deed er luchtig over, want aldus hem was het wederzijds. Althans, hij dacht gewoon dat Lucy's hoofd er niet naar stond.
"Ik denk niet dat Jip het leuk zou vinden als ik hem de kans zou ontnemen om wedstrijdjes te doen met een ander paar op het strand." Pasqual keek haar vrolijk aan. "Klinkt als een plan," zei hij met een grijns op zijn gezicht. "Klinkt als een heel goed plan." Hij wenkte de barman en legde geld op de toonbank. Op zijn gemakje dronk hij zijn drinken op.
"Waar spreken we af?" vroeg hij op een opgewekte toon. Hij wou niet opdringerig klinken en hoopte dan ook dat hij niet al te opdringerig klonk.

"Dat was dus Kaya," Zei Pasqual. Dat idee had Lucy al een beetje. Geen idee waar dat vandaan kwam.... Oke, zwaar sarcasme. "En ik denk dat ze het echt dacht. Ze is een beetje... Simpel. En eh, ze denkt dat ieder meisje waarmee ik omga, een potentieel iemand is" Oke, dat was dus absoluut niet de bedoeling. Ze wilde geen vriendje. Nooit meer. Dan maar alleen. Ze beet op haar lip. Dat wilde ze eigenlijk ook weer niet, maar nu nog niet. Het was nog te vroeg na het weggaan van Brian. Ze had het woordje dood in haar hoofd al een tijd lang veranderd in weg. Dat klonk net iets minder erg. Eigenlijk had ze tegen zichzelf nooit echt gezegd dat hij dood was. Dat klonk ontzettend definitief. Heel stom eigenlijk, want het veranderde absoluut niets aan de situatie. Pasqual glimlachte. "Sorry, Maar ik zie je niet op die manier." Lucy ontspande. Waarom had ze eigenlijk haar spieren aangespannen? Dat was echt dom. Maar stel dat ze Brian helemaal niet had gekend, zou ze Pasqual dan leuk vinden? Hij was wel heel lief. Eigenlijk was hij wel het type waar ze normaal gesproken op viel. Hij was ook niet lelijk. Ze zuchtte. Ze kende Brian wel. Daar was niets meer aan te doen. Misschien had ze op dit moment veel meer aan een goede vriend dan een vriendje. "Ik zie jou ook niet op die manier. Ik zie tegenwoordig niemand meer op die manier. Het voelt gewoon nog steeds alsof Brian mijn vriendje is." Eigenlijk was dat niet zo goed, maar ze kon er ook niet zo veel aan doen. Het was een gevoel. "Maar dat komt vast wel goed uiteindelijk." voegde ze er aan toe. Daar hield ze zich maar aan vast. Pasqual scheen wel zin te hebben in een strandritje. Zijn ogen lachten. Lucy keek meestal naar de ogen van mensen. Die waren veel betrouwbaarder dan wat ze zeiden. Je kon nauwelijks je echte gevoelens verbergen in je ogen. Of je moest het heel bewust doen. "Waar spreken we af?" Ja, dat was wel belangrijk. Peinzend keek ze voor zich uit. "Het ligt er een beetje aan waar je paard staat en waar je naartoe kan komen. We zouden bij mij thuis af kunnen spreken, ik woon een kwartiertje stappen van het strand. Op het strand zelf lijkt mij niet handig. Jip is bijna niet te houden op dat soort momenten." Bij haar thuis leek haar toch echt de beste optie. "Oh, en misschien is het handig om even een zwembroek aan of mee te nemen. Dan zouden we ook nog wel even de zee in kunnen. Dat is erg prettig als je net een stuk hebt gegaloppeerd op zo'n warme dag als vandaag."

"Goed plan," lachte Pasqual. "Digno vindt het heerlijk om in het water te gaan en met dit weer vind ik dat ook." Zijn handen vonden een bierviltje en begonnen daarmee te friemelen.
"Maar ik kom wel met Digno naar jou toe. Dan gaan we vanaf jouw huis naar het strand toe. Een momentje." Hij pakte zijn mobiel uit zijn broekzak en tikte een nummer in. Glimlachend keek hij naar Lucy en gaf haar een knipoog.
"Hi, met Pasqual. Ik had een vraagje. Ik wil vanmiddag met Lucy een buitenrit maken." Er werd iets gezegd. "Lucy, weet je wel? Waarmee ik optreed? Ja, die ja." Stilte. "Nee, dat is Chloë. Maham! Stil nou! Nee, wat ik dus wou zeggen.. Ja... Jaa... Jaahaaa! Nee! Mam! Kappen! Shh. Of je Digno met een trailer kan rijden zo. Ja, naar Lucy. Ja. Dat gaat goed." Hij zweeg even, kneep zijn ogen dicht en zuchtte diep.
"Nee mam. Ik neem Kaya niet mee." Hij beet op zijn lip en keek met een moeilijk gezicht naar Lucy. "Sure, mam. Ik zie je zo." Gauw klikte hij het gesprek weg en duwde zijn mobiel terug in zijn zak.
"Geregeld," lachte hij. "Mijn ma wil mij zometeen wel naar je toebrengen met Digno. Dan gaan we vanaf jouw huis naar het strand." Een brede glimlach trok over zijn gezicht. "Het word echt geweldig! Lekker uitwaaien, gedachten kwijtraken." Hij vond het naar voor Lucy dat ze haar vriend kwijt was geraakt en het liefste wou hij haar dan ook ermee helpen, maar hij wist niet hoe. Het enige wat hij voor haar kon betekenen, was een goede vriend te zijn en haar laten praten wanneer ze wou en haar niet te bestoken met vragen. Iedereen verwerkte zijn verdriet op zijn eigen manier. Pasqual had zelf niet bijzonder veel meegemaakt in zijn leven, dus zijn manier van denken was optimistisch. De dingen die hij had meegemaakt waren allemaal uiteindelijk weer op zijn pootjes terecht gekomen en de vrees voor het leven van iemand, had hij enkel met Riot meegemaakt, maar was dat uiteindelijk niet goedgekomen?
Hij bekeek Lucy aandachtig terwijl hij diep in gedachten verzonken was. Hoe moest het zijn, om een geliefde kwijt te raken? Hij kon het zich niet voorstellen hoe het moest voelen. Hij probeerde het zich voor te stellen hoe het zou moeten zijn geweest als Chloë de aanval in het park niet had overleefd, en een gevoel van eenzaamheid bekroop hem. Gal kwam omhoog en hij moest krachtig de gedachte wegschudden en een beeld oproepen van een levende Chloë om het nare gevoel te verdringen. Het je al voorstellen was een hel, moest je nagaan dat het waar was!
Met andere ogen bekeek hij Lucy en glimlachte naar haar. Dat ze hier alsnog zat, dat ze er fatsoenlijk uitzag en doorleefde, getuigde van moed, kracht en goede wil. Hij had maar mazzel dat hij met Lucy om mocht gaan. Echt ontzettend open was ze naar zijn gevoel niet, maar ze was aardig, aardiger en vriendelijker dan vele anderen. Ze was gewoon oprecht tegen hem en was niet uit op dingen, wat veel meisjes wel waren. Het ergerde hem vaak mateloos. Daarom kon hij op sommige momenten zijn zusje niet uitstaan, omdat Kaya de nare gewoonte had al zijn eigenschappen op te hemelen. Zo goed, aardig en geweldig was hij helemaal niet! Hij was gewoon Pasqual.
"Hoe laat spreken we af?" vroeg Pasqual. "En belangrijker, wáár precies spreken we af?" Hij glimlachte een beetje onbeholpen. Hij had namelijk echt geen idee waar Lucy woonde.

Terwijl Pasqual met zijn moeder belde probeerde Lucy haar gevoelens weer een beetje onder controle te krijgen. Met kleine slokjes dronk ze haar water op en keek strak voor zich uit. Dwong zichzelf om rustig adem te halen. Tijdens het hele gesprek net had ze het gevoel gehad alsof ze ieder moment weer kon gaan huilen en daar had ze niet zo heel veel zin in. Ze begon hier steeds beter in te worden. Gewoon haar gevoel uitschakelen. "Geregeld," klonk het naast haar. Ze glimlachte, echt een beetje vrolijk deze keer, en draaide haar hoofd weer richting Pasqual. "Mijn ma wil mij zometeen wel naar je toebrengen met Digno. Dan gaan we vanaf jouw huis naar het strand." Pasqual keek helemaal blij. Zo kon ze niet verdrietig blijven al zou ze het willen. En dat wilde ze absoluut niet. "Mooi zo. Eigenlijk heb ik er best wel zin in." Ze meende het. Het was de eerste keer in lange tijd dat ze afsprak met een vriend en het voelde goed. "Hoe laat spreken we af?" vroeg Pasqual. "En belangrijker, wáár precies spreken we af?" Oeps. "Tja, dat is inderdaad wel handig." Lucy wierp een blik op haar horloge. Half een. "Wat dacht je van drie uur bij mij? Want ik moet zo ook nog eten en heel even naar een proefwerk Duits kijken. Ik snap echt geen klap van die spelling." Ze zuchtte. Duits was echt een verschrikkelijk vak. Ze had echt geen flauw idee hou ze alles moest schrijven. "En wat de plaats betreft, ik woon aan de De Groenstraat op nummer vijf. Het is heel makkelijk. Voor het café langs loopt een hele lange straat. De De Groenstraat is daar een zijweg van."

"Mijn moeder weet het wel," lachte Pasqual. "Zij is hier heel wat bekender dan je zou denken, ik verdenk haar haast nog van spionage!" Hij schudde een beetje ongelovig zijn hoofd. Zijn moeder was een maf figuur, maar hij hield wel van haar. Van de standaard vlecht die over haar schouder viel, haar gebruinde huid, de oude lachrimpels en de goudkleurige ogen. Ze was de liefste, de beste. Al had ze de laatste tijd wel veel mot met Kaya, wat zijn schuld wel leek te zijn.
"En de tijd lijkt me ook wel oké, maar dan zou ik zo toch echt moeten gaan. Digno moet veilig ingeladen worden en zijn spullen moeten klaar zijn, trailer moet klaargemaakt worden, dat soort dingen." Hij glimlachte verontschuldigend.
"Als je wilt kan ik wel kijken of ik je kan helpen met die Duitse dingen? Het is misschien niet mijn sterkste vak, maar ik heb wel wat opgestoken van de Duitse mensen die langskwamen op de stal." Hij bloosde, hij wou niet opscheppen en hij kon zich maar al te goed voorstellen hoe het moest klinken; 'Op de stal'. Alsof.. het ZIJN stal was.
Hij had wel veel betekend op die stal. Hij was stalhulp geweest, instructeur van de beginners, en had daar de paarden ingereden en vaak begeleid of gereden op wedstrijden. Ook had hij regelmatig te dealen gehad met lastige Lippizaners die lastig waren en onmogelijk te hanteren waren. Nou ja, uit dat verhaal kwam ook Digno dus gerold.
"Dan ga ik zo maar," zei hij met een blik op zijn horloge. "Want dan weet ik zeker dat Digno piekfijn in orde is als ik zo met hem kom rijden. Is dat goed?"

"Als je wilt kan ik wel kijken of ik je kan helpen met die Duitse dingen? Het is misschien niet mijn sterkste vak, maar ik heb wel wat opgestoken van de Duitse mensen die langskwamen op de stal." Lucy's mondhoeken schoten omhoog naar een glimlach. Pasqual bloosde. Verbaast keek ze hem aan. "Weet je dat je er heel grappig uit ziet als je rood bent?" giechelde ze. Daarna werd ze weer serieus. "Als je dat zou willen doen..." Het was echt lief dat Pasqual haar wilde helpen. Ze was alleen wel benieuwd hoelang hij het vol zou houden. "Het enige is dat ik best wel een hopeloze leerling ben wat talen betreft. Ik heb vrij zware dyslexie en ik kan echt geen buitenlands woord goed spellen." Ze zuchtte. "Ik zie er gewoon geen logica in. Al helemaal niet in uitzonderingen." Met Duits waren er nog niet zo verschrikkelijk veel uitzonderingen, maar bij Nederlands barstte het ervan. Als het niet verplicht was als ze ooit een vwo diploma wilde halen had ze het al lang laten vallen. "Dan ga ik zo maar," Lucy wierp nog een snelle blik op haar horloge. Eigenlijk moest ze ook weg. "Want dan weet ik zeker dat Digno piekfijn in orde is als ik zo met hem kom rijden. Is dat goed?" Dingo is eigenlijk best een leuke naam voor een paard. Dacht Lucy terwijl ze van de barkruk afsprong. "Is goed hoor, ik moet eigenlijk ook weg. Ik zie je wel verschijnen!" Ze draaide zich om en ging op zoek naar haar fiets. Toen ze hem buiten neerzetten was het nog vrij rustig. Inmiddels waren er heel veel fietsen bijgezet. Uiteindelijk vond ze hem. Onderweg bedacht ze zich dat ze eigenlijk ontzettend makkelijk met Pasqual praatte. Hij was zo anders dan de jongens op school! Bij hem vond ze het eigenlijk wel oké om vrienden te zijn. Zolang hij maar niet dood ging...