We can work this out [Nathaniel]

De laatste leerlingen hadden het lokaal verlaten, sommigen lachend en duwend, anderen zichtbaar moe na een lange lesdag. Het was vier uur en ook Ethan was moe; hij had bijna elk blok van de dag een klas gehad en in de avond stond hem nog een oudergesprek met de ouders van een buitengewoon temperamentvol meisje te wachten. Het wichtje had genoeg in haar mars, Ethan gaf al lang genoeg les om potentie te herkennen als hij het zag, maar hij vermoedde dat er achter gesloten deuren dingen gebeurden die haar gedrag enorm beïnvloedden. Ja, dat ging een interessant gesprek worden.
Hij zette het echter van zich af; eerst had hij nog een ander gesprek. Hij wist niet zo goed wat hij van Nathaniel moest maken. Hij geloofde niet dat de jongen dom was, maar zijn resultaten moesten verbeteren.
Ethan wreef over zijn slapen en legde alvast pen en papier klaar. Hij hield er niet van om notities te maken op een computer wanneer hij in gesprek was met een leerling, dat was zo onpersoonlijk.
Hij had ook al een stoel naast zich neer gezet. Hij had altijd het idee dat het beter werkte om een leerling naast hem te zetten in plaats van tegenover hem met een fors bureau ertussen. Een gesprek met Ethan was geen straf, het was een poging je te helpen.
Op het bureau stond een mok met een restje koude koffie waar hij inmiddels al geen behoefte meer aan had.
Hij liet even zijn ogen door het inmiddels lege lokaal glijden. Hier en daar lag nog wat rommel die hij weg zou gooien voor hij vertrok maar op het moment stond hij zichzelf toe om even rustig te zitten en bij te komen.
Hij liet langzaam zijn adem ontsnappen en leunde achterover in de bureaustoel. Soms voelde het als vechten tegen de bierkaai, zijn aanpak, maar uiteindelijk hielp het vaak. De weg erheen was alleen lang en moeizaam.
Een klop op de deur deed hem opschrikken uit zijn gedachten en hij ging rechtop zitten. In een ogenblik was de vermoeide uitdrukking vervangen door een professionelere en had hij zichzelf weer even bijeen geraapt.
“Binnen!” zei hij monter.

Nathaniel zuchtte terwijl hij naar buiten keek. Wat wilde hij graag naar buiten, maar eerst had hij nog een gesprek met zijn Engels docent. Nathaniel werd uit zijn gedachtes gehaald door de bel. Hij stond niet gelijk op. Nathan had absoluut geen zin om zijn pleegbroers tegen te komen, dus deed hij extra langzaam. De jongen deed zijn zwarte rugzak op zijn rug en hij slenterde langzaam het klaslokaal uit. Naast dat hij tegen het gesprek opzag, was hij moe en had hij zin om naar zijn dansstudio te gaan. Toen hij om de hoek keek en zijn pleegbroers bij zijn kluisjes zag staan besloot Nathaniel om zijn zware boeken maar gewoon in zijn tas te laten zitten. Nathan kwam later dan hij wilde bij het lokaal aan. Hij klopte netjes op de deur en toen hij binnen hoorde, opende hij langzaam de deur. “U wilde mij spreken?” Begon Nathaniel. Hij bleef een beetje in de deur opening staan, maar deed de deur achter zich dicht en stapte het lokaal iets verder binnen.

De deur ging open en Nathaniel kwam binnen, zij het enigszins aarzelend. Ethan glimlachte even. Hij kon het zich wel voorstellen, veel studenten zag tegen dit soort gesprekken op, immers.
“U wilde mij spreken?” vroeg de jongen, al leek hij niet erg graag verder binnen te willen komen. Ethan gebaarde naar de stoel naast hem.
“Ja, ik wil even met je praten over je studievoortgang binnen mijn vak,” zei hij kalm. “Ga zitten,” voegde hij er vriendelijk aan toe.
Hij vermoedde dat Nathaniel’s andere vakken waarschijnlijk ook niet top gingen, maar hij was zijn mentor niet en wilde zich ook niet zomaar op het terrein van zijn - in zijn ogen - meer dan capabele collega’s begeven, maar hoopte maar dat die de jongen ook een beetje in de gaten hielden.
Hij verschoof nog even wat papieren maar keek toen op naar de jongeman, zijn blik ernstig, maar niet streng.
“Luister, ik heb je hier niet laten komen om je de les lezen,” begon hij. Zijn toon was rustig, maar kordaat. “Ik geloof namelijk niet dat je daar wat aan hebt, en jij denk ik ook niet. Maar het is wel zo dat, als je je examens wil halen, je echter beter zal moeten gaan presteren en ik wil samen met jou gaan kijken naar hoe wij dat voor elkaar kunnen krijgen."
De vraag was of de jongen bereid was daaraan mee te werken. Als hij dat was geloofde Ethan namelijk wel dat hij een heel eind met Nathaniel kon komen, maar als deze niet meewerkte dan hield het op.

Nathaniel keek naar zijn leraar toen die gebaarde naar de stoel die naast hem stond. “Ja, ik wil even met je praten over je studievoortgang binnen mijn vak,” Zei zijn leraar kalm. Nathaniel slikte even snel, maar het was niet dat hij het niet verwachtte. Zijn cijfers waren niet bepaald goed en het hielp al helemaal niet dat hij dyslexie had. Al gaf hij wel snel zijn dyslexie de fout. Nathaniel liep naar zijn leraar toe. Toen zijn leraar zei dat hij mocht gaan zitten, zette hij eerst zijn zware rugtas op de grond en hij ging langzaam op de stoel zitten. Nathaniel keek op naar zijn leraar, maar hij wilde het liefst weer wegkijken. Zijn blik was namelijk ernstig en het liefst wilde Nathaniel weer vertrekken. Dat was een stom idee, dus bleef hij gewoon zitten. “Luister, ik heb je hier niet laten komen om je de les lezen,” begon zijn leraar. Nathaniel knikte alleen maar, een beetje bang om iets fout te zeggen. Hij luisterde aandachtig naar zijn leraar, terwijl hij zijn benen een beetje heen en weer begon. Wat uit onzekerheid was. “Dus, ehm.” Nathaniel schrapte zijn keel voor hij verder ging, want hij had het gevoel dat hij zijn stem kwijt was geraakt. “Als ik het goed begrijp, wilt u er samen aan gaan werken.” Nathaniels stem was enigszins verbaasd. Het kwam niet vaak voor dat iemand zei dat ze het samen gingen verbeteren. “Ik d-denk dat dat misschien wel een goed idee kan zijn.” Zijn stem was zachter geworden en ook iets onzekerder.

Ethan keek even toe hoe de jongen de zichtbaar zware rugzak neerzette. Hoewel de studenten hun kluisjes hadden was Ethan van mening dat ze nog steeds veel te veel gewicht meezeulden. Honderd procent voorstander van alle lesstof digitaal was hij ook niet, maar het kon niet goed zijn voor de rug van een ontwikkelend kind, zo’n zware tas.
“Als ik het goed begrijp, wilt u er samen aan gaan werken.”
Ethan glimlachte vriendelijk.
“Dat is inderdaad waar het op neerkomt,” zei hij neutraal.
“Ik d-denk dat dat misschien wel een goed idee kan zijn.”
“Daar ben ik van overtuigd,” zei Ethan, geen aandacht vestigend op Nathaniel’s onzekerheid. In zijn ervaring werd dat er daardoor namelijk niet per se beter op.
“Corrigeer me alsjeblieft waar ik het mis heb, maar als ik naar je cijferlijst kijk, heb ik het idee dat het bij jou een combinatie is van spelling en grammatica. Je spreekvaardigheid mag best een beetje meer zelfvertrouwen krijgen, maar daar is taalkundig niet zoveel mis mee."
Ethan pakte zijn pen en zette een ruwe tijdslijn op. Aan het eind plaatste hij een E, voor de examens, ertussen markeerde hij de weken die ze nog hadden.
“Het wordt redelijk wat stof waarvan ik denk dat het goed is als we die een op een gewoon rustig van vooraf aan weer even doornemen, maar ik denk dat als we in ieder geval eens per week afspreken we dat makkelijk gaan redden. Kan je je daar een beetje in vinden, Nathaniel?"
Hij was nu vooral zelf aan het woord, maar hij wilde de jongen de kans geven er zijn mening over te geven. Wellicht had deze wel hele andere ideeën over hoe hij zich de lesstof het snelste eigen kon maken. Ethan tastte in dit soort situaties toch altijd wel weer opnieuw in het duister - ieder kind was immers anders - maar ervaring had hem geleerd dat samenwerking met de student vroeg of laat wel een oplossing opleverde.

“Corrigeer me alsjeblieft waar ik het mis heb, maar als ik naar je cijferlijst kijk, heb ik het idee dat het bij jou een combinatie is van spelling en grammatica. Je spreekvaardigheid mag best een beetje meer zelfvertrouwen krijgen, maar daar is taalkundig niet zoveel mis mee.”
Nathaniel knikte. Zeker spelling, maar dat was geen nieuw verhaal voor hem.
Hij keek geïnteresseerd naar wat zijn leraar nu weer aan het doen was. Het leek wel op een soort tijdlijn met de verschillende weken die hij had tot zijn examens.
“Het wordt redelijk wat stof waarvan ik denk dat het goed is als we die een op een gewoon rustig van vooraf aan weer even doornemen, maar ik denk dat als we in ieder geval eens per week afspreken we dat makkelijk gaan redden. Kan je je daar een beetje in vinden, Nathaniel?”
Nathaniel wendde zijn blik weg van de tijdlijn. “Eh, ja, misschien wel een goed idee.” Mompelde Nathaniel onzeker voordat hij er echt over na had gedacht.
Eigenlijk was het nog niet zo vervelend. Als het betekende dat de kans dat hij slaagde groot was dan vond hij het allemaal wel prima. Een andere plus punt was dat hij zijn pleegbroers beter kon ontwijken, niet dat dat het belangrijkste was. Dat was natuurlijk slagen.
Nathaniel schraapte zijn keel. “Ik bedoel natuurlijk waarom niet. Klinkt als een goed plan.” Zei hij nu, proberend zekerder over te komen. Nathaniel schonk zijn leraar een lieve glimlach.