Work,work,work.. [Pasqual]

Het was een koude dag. Effy had niet de kleren aan die ze normaal aan zou doen. Ze zag er netter uit. Waarom? Ze ging kijken voor werk. Dan kon ze het niet maken om in haar gewone stijl te komen. Niemand zou haar dan aannemen. Het zou nu al moeilijk genoeg zijn doordat ze er van zichzelf al slordiger uit zag. Vandaag had ze een gewoon basic zwart topje aan met een leren jack op. Een zwarte broek met kleine scheuren in en gewone sneakers. Ja, ze zag er altijd donker uit. Dat viel meestal als eerste op. Haar make-up was als normaal. Mascara,eye-liner,oogschaduw.. Ze liep met haar armen gekruist naar een trainingsstal. Ze werkte graag met paarden en de omgeving daarrond. Misschien liepen er wel leuke jongens rond. Dat zou het nog leuker maken. Ze stopte even. Nam een sigaret en haar aansteker. Die was zoals gewoonlijk donkerder van kleur. Ze stak haar sigaret op. De warmte van het vuur deed eventjes goed. Maar het vlammetje werd snel uitgeblazen door de ijzige wind. Ze liep rustig verder. Effy keek eens rond en zag niet veel anders dan winkeltjes en café's. Ze had vanmorgend haar koffie nog niet gehad dus moest ze er nog eentje drinken. Ze doofde haar sigaret op de grond en sloeg snel een café binnen. Er stond een redelijk lange rij van mensen die aan het wachten waren. Om half 2 moest ze bij de stal zijn. Ze keek op haar horloge. 1 uur. Het was al 1 uur. Ze rolde met haar ogen en zuchtte. Het ging ook echt niet vooruit in dat café. Ze keek eens bedenkelijk om zich heen en liep toen gewoon naar voren. Mensen begonnen wat te mompelen en commentaar te geven. Daar luisterde ze niet naar. Ze bestelde snel een koffie en liep toen terug naar buiten. Ze keek nog eens op haar horloge. Kwart na 1. Fuck ! Als ze nu al te laat ging zijn was dat geen goede indruk. Ze begon wat sneller te stappen. Stak nog een sigaret op en dronk van haar koffie. Die smaakte afschuwelijk slecht. Na nog 5 minuutjes wandelen zag ze al een bordje staan met de naam van de stal op. Ze glimlachte opgelucht en liep snel door. Ze legde haar haren nog eventjes fatsoenlijk en liep toen naar binnen. Keek rond wie er allemaal binnen zat in de kantine en ging toen nog een koffie bestellen. Ging aan een tafeltje zitten dat ergens vanachter bij een raam stond. Ze keek naar buiten en zag hoe een paar sneeuwvlokken naar beneden dwarrelden en smolten op de grond. De kop koffie verwarmde haar handen meer en meer. Ze keek nog eens voor een laatste keer op haar horloge. Het was ongeveer half 2. Ze was al blij dat ze op tijd was want anders zat ze al in de problemen. De deur ging open en haar hoofd draaide snel die kant op. Ze zag iemand binnenkomen die in haar richting kwam lopen. Ze ging rechtstaan en glimlachte naar hem. Ze stak haar hand uit en zei ;'Goeiemiddag, ik ben Elizabeth Stonem. Zeg maar Effy.' Ze schudde zijn hand en ging terug zitten. Nam een slok van haar koffie en keek naar de man voor haar. Ze hoopte maar dat ze aangenomen zou worden. 'Ik heb een aanvraag gedaan om op u trainingsstal te mogen werken.' Ze wachtte toen maar op antwoord zodat ze niet opdringerig overkwam.

[flut, hoop dat je er iets mee kunt]

Ergens kraaide een haan. Vorst lag in een klein, ijzig laagje over het gras heen en ademhaling vormde wolkjes condens. De winter was weer aangebroken waarbij een gemiddelde temperatuur van 5 graden Celsius zorgde voor constant doorlopende koude rillingen. Nee, Horsehome was geen Spanje, en al helemaal niet in de winter.
De kou en het tijdstip hadden weinig effect op de licht getinte jongen, die druk in de weer was met een Lippizanerhengst. De staart was opgebonden, bandages aangebracht en een deken met het logo van trainingsstal Scodelario lag po de hengst zijn rug. Hoewel het om de hengst heen een drukte van jewelste was, stond het dier er heerlijk ontspannen bij. Hij liet zich regelmatig even tegen de jongen aanhangen en snoof zachtjes. De hengst was al vrij vroeg uit zijn stal gehaald, maar door de vertrouwde handelingen die zijn eigenaar uitvoerde, was hij heerlijk kalm. Er was geen onrustig geren en gespring, alles wat de jongen met hem deed kwam hem bekend voor en hij was lekker warm in zijn deken.
De jongen legde de laatste handjes aan het trailerklaarmaken van de hengst en klopte toen in zijn handen. Digno was er klaar voor. Nog even legde Pasqual zijn armen om de stevige nek van zijn hengst heen en mompelde wat woorden bij wijze van afscheid om vervolgens de hengst de trailer in te begeleiden. Digno zou twee weken naar e stal van Pasquals ouders gaan om daar wat merries te dekken. Het was voor Pasqual een hele lange tijd om een van zijn beste vrienden te moeten missen.
Toen de trailer het erf af was gereden stond Pasqual al lang en breed in de stallen om alle paarden te voorzien van eten. Hoewel het zeker een grote klus was om een trainingsstal draaiende te houden en te onderhouden, was het het absoluut waard. Toch wou Pasqual wat meer ruimte, wat meer kans, en vandaar dat hij vandaag een sollicitant had die langs kwam. Het zou voor hem wat meer ruimte betekenen, minder stress en bovenal kon hij dan weer zijn sociale leven op beginnen te pakken. Voor zover dat nog ging, uiteraard. Natuurlijk waren er wel meerdere redenen waarom Pasqual er nog een stalhulp bij wou hebben. Er waren genoeg klanten, maar stalhulpen konden ook een bepaalde naamsbekendheid geven. Ervoor zorgen dat de naam van trainingsstal Scodelario bekend werd in omstreken, dat er mensen kwamen die stage wouden lopen op een trainingsstal en die dan daarvoor zijn stal uitkozen.
Middag. Tijd voor pauze. Pasqual liet zich uitgeput in een stoel zakken en keek haast met een wanhopige blik naar Vivian, die hem met een brede grijns toelachte. Vandaag had ze een kantinedag, zoals ze het zelf noemde.
"Wallen zijn zó 2012," lachte ze hem toe terwijl ze hem een kopje koffie toeschoof. Pasqual trok hetk opje gretig naar zich toe en knikte dankbaar naar Vivian.
"Vanwege Digno ben ik al vanaf half vijf op en heb ik niet meer gezeten tot nu," weerlegde hij. Hoewel hij echt uitgeteld was, bracht het hem wel de voldoening waarvan hij gehoopt had dat deze stal hem zou geven. Hij was druk in de weer met hetgene wat hem bezighield. Maar toch... dagen als deze maakte hem er wel van bewust dat extra hulp erg nodig was. Hij zuchtte dan ook.
"Om half een heeft Christine een uur privé-les." Vivian zwabberde wat kruimels van de bar af met haar doek. Pasqual zette grote ogen op toen hij realiseerde wat dat betekende.
"Crap. Om half twee heb ik een sollicitatiegesprek." Het zou krap worden maar het zou slechts een kwestie van luttele minuten zijn. Vivian glimlachte vaagjes naar hem.
"Tja, dit is het leven, Pasqual," mompelde ze zachtjes. Pasqual verdacht haar er regelmatig van dat ze dacht dat hij het allemaal niet aankon. Wat heel, héél misschien toch wel een beetje waar was.
Het paard brieste en het geluid van schouderklopjes klonk door de bak heen. Pasqual maakte zich gauw uit de voeten en liep richting de kantine, terwijl hij zijn donkere haar probeerde te temmen. In de kantine zat een meisje die hem niet bekend voorkwam. Hoewel hij haar zeker wel herkende, herkende hij haar niet van trainingsstal Scodelario. Even liet hij zijn blijk over haar glijden. Hij voelde zwart. Veel zwart. Het zou hem benieuwen wat voor meisje zij was.
"Goedemiddag, ik ben Elizabeth Stonem. Zeg maar Effy." Het meisje stond op van haar stoel en stak een hand naar hem uit. Hij nam haar hand in de zijne en schudde deze. Een warme glimlach tekende zijn gezicht. "Pasqual Scodelario, leuk je te ontmoeten, Effy." Hij leek haast haar naam te benadrukken, om te laten weten dat het oké was, dat hij misschien wel 'hoger' stond, maar dat hij niet haar slechter vond of wat dan ook. Effy ging weer zitten en hij nam plaats in de stoel voor haar. Ze had iets bekends, echt, absoluut, maar hij kon zijn vinger er niet op leggen wat dat dan precies was.
"Ik heb een aanvraag gedaan om op uw trainingsstal te mogen werken." Hij knikte. Dat had ze inderdaad.
"Zeg maar 'je', hoor." Het leeftijdsverschil tussen hem en haar kon niet groot zijn. "Goed," begon hij. "Vertel maar wat over jezelf. Je ambities. Je ervaringen met paarden en uiteraard je motivatie waarom je juist hier wil komen werken." Hoewel Pasqual de hulp kon gebruiken, wou hij wel enkel gemotiveerde stalhulpen, stalhulpen die ook respect hadden voor de paarden. Terwijl Effy praatte, bleef hij naar haar kijken, probeerde haar te plaatsen in zijn herinneringen. Misschien was hij haar tegengekomen vlak voor zijn ongeluk en was hij haar daarom vergeten. Hij kende haar, hij wist het zeker. Maar god, waar zat ze in zijn geschiedenis?

Ze luisterde naar wat hij zei. Ze nam een slok van haar koffie en begon te vertellen over haar leven vanaf dat er paarden bij kwamen. 'Ik ben al meer dan 5 jaar bezig met paarden. Nou, 5 jaar geleden ben ik voor het eerst met paarden in contact gekomen.' Ze was niet zenuwachtig maar ook niet kalm. Ze was niet echt op haar gemak en daardoor begon ze te friemelen aan alles wat ze kon. Haar kopje koffie ronddraaien, haar haren vaak verleggen... Als ze echt zenuwachtig was kon ze er wat van. Meestal merkte iedereen dat dan wel. ' Ik heb al een paar paarden gehad maar die moesten weg door te weinig geld om ze te onderhouden. Daardoor ben ik al een half jaar buiten de paardenwereld. Spijtig genoeg.' Ze liet een geheimzinnige glimlach zien. Dat was haar normale glimlach. Mysterieus en geheimzinnig. Dat waren de woorden die haar beschreven. Ze keek even in zijn ogen en dacht ze te herkennen. Misschien had ze hem ooit wel eens eerder gezien maar dat zou een kleine kans zijn. Het was in feite onmogelijk dat ze hem al had gezien. Ze was hier immers nog maar een paar weken en in die weken was ze amper buiten geweest. Zich afzijdig houden en zelfstandig zijn kon ze goed. 'Ik ben hier nu nog maar een paar weken en had al in de gaten dat hier veel met paarden te doen is.' Ze nam nog een slok van haar inmiddels koud geworden koffie. 'Werken in jou trainingsstal lijkt me een goede kans om terug te beginnen met paarden. Heb al meerdere paarden zadelmak gemaakt en doorgereden. Ken er redelijk wat van. Je zou me het niet aangeven maar ik geef m'n leven voor de paarden. Elk van hen zijn uniek. Daarom wil ik met zoveel mogelijk paarden in contact komen om elk uniek individu te kunnen werken en te leren kennen.' Ze gaf nog al een uitleg maar ze wilde de job gewoon heel graag. Zo verdiende ze wat geld en kon ze rondkomen met de huur en zo had ze ook nog wat plezier. Ze keek even naar Pasqual en glimlachte nu wat voller. Ze was terug kalm aan het worden. Op haar horloge was het al 2 uur. 'Excuseer je me even? Ga even naar het toilet.' Ze schoof haar stoel achteruit en ging naar de toiletten waar ze een doosje pillen tevoorschijn haalde uit haar handtas. Daarna toverde ze er nog een bekertje uit voor water in te doen. Ze slikte zo een pil en ging toen terug naar binnen. Zette haar handtas terug op de grond en deed teken naar de serveerster om nog iets te bestellen. Ze kwam naar het tafeltje toe. 'Voor mij nog een koffie. Moet jij iets hebben Pasqual?' Vroeg ze alsof ze hem al jaren zou kennen. De serveerster ging terug weg en Effy keek eventjes naar buiten. 'Ik wil hier echt doodgraag komen werken. Het lijkt me hier echt gezellig en leuk om te werken. En ik denk ook dat je wel wat hulp kan gebruiken. Niet?' Ze trok eventjes haar ogen wat wijder open. Ze begon zich meer en meer op haar gemak te voelen en dat kon gevaarlijk worden. Dan werd ze minder beleefd en ging er van alles uit haar mond komen. Ongecontroleerd. Daar kwam ze vaak mee in de problemen. Maar dat was ze dan al wel weer gewoon. Vroeger toen ze jonger was was het allemaal wat makkelijker. Ze kon nog niet in de gevangenis gestopt worden als ze iets fout deed. Nu wel. Dat stak soms wel. Omdat ze nu ook op haar eentje moest overleven. Ze had hier nog niet echt iemand en dat kon wel zo'n tijdje blijven. Of ze het erg vond? Dat wist niemand echt. Je kon haar gevoelens niet van haar gezicht aflezen want ze had altijd wel een masker op voor mensen die ze amper of niet kende. Soms brutaler, soms vriendelijker. De serveerster kwam er ondertussen aan met de koffie's. Effy kreeg trek in een sigaret door de koffie. Ze was het altijd gewend om een sigaret te roken bij de koffie.

'Ik ben al meer dan 5 jaar bezig met paarden. Nou, 5 jaar geleden ben ik voor het eerst met paarden in contact gekomen.' Pasqual bekeek haar. Als hij het zo mocht zeggen, vond hij het nou niet bepaald een paardenmeisje. Maar, dat moest hij wel eerlijk bekennen, je kon iemand onmogelijk beoordelen op zijn of haar uiterlijk. Dus dat ze er misschien niet uitzag als een paardenmeisje betekende niet direct dat ze het niet was. Was vijf jaar ervaring genoeg ervaring? Pasqual dacht even vlug na. Vijf jaar was wel voldoende om meer dan enkel de basis op te pakken. Dus dat moest wel kunnen.
Effy leek nerveus te zijn. Onrustig zat ze te wiebelen, was ze bezig met andere dingen, leek ze niet te kunnen ontspannen. Leek hem logisch, het was immers een sollicitatiegesprek. Als je daar volledig onaangetast bij kon blijven, was er iets mis, bedacht hij zich.
' Ik heb al een paar paarden gehad maar die moesten weg door te weinig geld om ze te onderhouden. Daardoor ben ik al een half jaar buiten de paardenwereld. Spijtig genoeg.' Ze glimlachte, een aparte glimlach die Pasqual niet thuis kon brengen en waar hij zich onaangenaam door voelde. Daar had het meisje hem al vaker een gevoel van gegeven. Dat ongemakkelijke gevoel dat er dingen niet gezegd werden die wel gezegd zouden moeten worden.
Een aantal paarden, zei ze. Maar geld. Natuurlijk, begrijpelijk. Je kon onmogelijk iemand verwijten dat hij of zij geen paarden meer had omdat diegene het niet onderhouden. Pasqual had het geluk dat zijn ouders zoiets konden financieren, maar niet iedereen had dat geluk.
'Ik ben hier nu nog maar een paar weken en had al in de gaten dat hier veel met paarden te doen is.' Pasqual glimlachte. Tja, daar was het HorseHome voor. Een gebied voor mensen die met paarden te maken wouden hebben. Hoewel het voorheen veel drukker bezocht werd door mensen die daadwerkelijk iets met paarden hadden, nu werd het steeds vaker bezocht door mensen die toch wat minder met paarden hadden. Ach. Pasqual maakte het niet zoveel uit, ieder zo zijn ding.
'Werken in jou trainingsstal lijkt me een goede kans om terug te beginnen met paarden. Heb al meerdere paarden zadelmak gemaakt en doorgereden. Ken er redelijk wat van. Je zou me het niet aangeven maar ik geef m'n leven voor de paarden. Elk van hen zijn uniek. Daarom wil ik met zoveel mogelijk paarden in contact komen om elk uniek individu te kunnen werken en te leren kennen.' Een grote glimlach tekende nu Pasquals gezicht. Ze wist zeker te benoemen wat Pasqual belangrijk vond. Hij vond het echt belangrijk dat elk paard respectvol behandeld werd. En wat ze inderdaad zei; elk paard heeft een geheel eigen karakter, die moet je ook als zodanig behandelen.
'Excuseer je me even? Ga even naar het toilet.' Effy stond op en liep weg. Pasqual leunde achterover en haalde zijn mobiel uit zijn broekzak, om een tijdje leeg naar het scherm te staren terwijl zijn gedachtes rondes maakte.
Er was iets aan Effy wat hij niet kon benoemen, iets wat hem niet helemaal goed zat. Het was iets aan haar uitstraling, alsof ze niet was hoe ze zich voordeed. Natuurlijk deed iedereen zich anders voor dan hij daadwerkelijk was, maar bij Effy wist Pasqual niet of het wel een goed idee was. Toen was ze weer terug en leek ze heerlijk relaxt. Het zat Pasqual niet goed.
Effy ging zitten en maakte een teken naar Vivian, die met een zuur gezicht naar haar toekwam. Normaal ging iedereen netjes naar de bar toe om iets te bestellen, maar Effy deed dat niet en Vivian had daardoor een sterke mening over haar gevormd.
'Voor mij nog een koffie. Moet jij iets hebben Pasqual?' Hij schudde zijn hoofd en keek even kort naar Vivian, die kleintjes naar hem glimlachte.
'Ik wil hier echt doodgraag komen werken. Het lijkt me hier echt gezellig en leuk om te werken. En ik denk ook dat je wel wat hulp kan gebruiken. Niet?' Pasqual knikte. Hij was niet zeker over hoe ze deze laatste opmerking bedoelde en hij wist ook niet of ze het op een gemene manier bedoelde. Er was iets aan haar wat hem heel onzeker maakte over wat ze nou daadwerkelijk zei. Hij zou haar de voordeel van de twijfel geven en als proef vier weken laten werken en vanuit daar kijken of hij haar wou aanhouden. Meer kon hij niet doen, want hij had inderdaad, zoals ze al aankaartte, mensen nodig.
"Ja, ik kan hier zeker hulp gebruiken," antwoordde hij. "En eh, ik denk dat we het maar eens moeten proberen, denk je niet? Ik stel me zo voor dat je hier vier weken proeftijd komt draaien en dat we vanuit daar kijken of we verder in zee gaan." Een glimlachje tekende zijn gezicht terwijl hij naar Effy keek.
"Zal ik je nu dan een rondleiding over de ranch geven?" vroeg hij toen, terwijl hij opstond.