He knew too much [Adrian]

Bekeken worden was een uniek gevoel. Met zijn capuchon op tegen de neerstortende regen kon Andrew moeilijk goed om zich heen kijken, maar hij was niet alleen, zoveel was zeker.
Hij versnelde zijn pas. Water spatte op bij iedere stap. In de verte rommelde het en het weinige licht kwam van de straatlantaarns die hier en daar stuk waren in deze wijk.
Andrew verliet na een groot kruispunt de brede straat waar hij doorheen was gekomen en sloeg een smallere zijstraat in. Ver was hij daar nog niet toen hij voetstappen achter hem hoorde. Hij keek om. Twee mannen, ieder met een hoodie op, stonden achter hem. Een had iets bij zich wat enigszins op een wapenstok leek.
Andrew wist genoeg.
Zonder na te denken begon Andrew te rennen. Zijn kapot vloog hierdoor af en het kille regenwater liep zijn haar en zijn nek in.
Zijn broek was inmiddels doorweekt. Hij schoot als een haas allerlei steegjes en hofjes door, met het tweetal op zijn hielen.
In een buitengewoon smal steegje schoot zijn voet ineens onder hem vandaan in de modder. Bijna ging hij gestrekt, maar hij wist zich op het allerlaatste moment te herstellen.
Hij herkende de huizen hier, het was niet veel verder meer naar een iets drukker en veiliger deel van de stad. Nog steeds was hij niet echt uit de achterbuurten, maar als hij ergens een kans had ze misschien af te schudden dan was het daar. Zijn zijen staken en hij wist dat hij niet veel langer meer in staat zou zijn zo door te rennen. Als hij nog maar heel even volhield.
Zo ver kwam het echter niet.
Slippend en schuivend schoot hij namelijk een hoek om, waarbij hij bijna recht in de armen van een derde figuur liep, die Andrew in een snelle, ruwe beweging tegen de muur naast hen drukte en zijn armen op zijn rug draaide. De bakstenen schuurden ruw langs de zijkant van Andrew’s gezicht.
“Haast, Andrew?"
Andrew vloekte.
“Hoe weet jij wie ik ben?” vroeg hij, hijgend van het rennen.
“Ik denk dat je dat heel goed weet, Andrew,” was het botte antwoord. De andere twee waren nu ook buiten adem tot stilstand gekomen.
Andrew klemde zijn kaken op elkaar. Hij had wel zo’n vermoeden van wat er nu zou komen, maar was te trots om dat te laten merken.

De schimmige, verlaten achterbuurt was een niet zo geliefde plaats van de meeste inwoners in de stad. Het krioelde van dealers, dieven, daklozen en ander uitschot. Adrian had hier echter weinig problemen mee. Hij laveerde tussen de huizen en mensen door alsof hij er hoorde. Zijn leren jacket had hij strak aangetrokken tegen de snijdende wind. De jongen had zijn kap ver over zijn hoofd getrokken in de hoop zich een beetje te beschermen tegen de ijzige regen.

Een jongen als Adrian hoorde echter niet in de achterbuurt. Hij was een nette kerel, eentje die steeds goeie punten behaalde en nog nooit straf had gekregen. Een typische strever, misschien wel een snob. Adrian probeerde dat imago zo lang mogelijk aan te houden. Niemand hoefde te weten wat hij werkelijk hier deed. Vanuit zijn zakken haalde hij een foto. Het was een wazige foto waar een man naar een camera keek. Veel meer had hij niet van aanwijzingen, behalve dat de foto gemaakt was in de achterbuurt hier. Sindsdien dwaalde Adrian hier wel vaker rond, legde contacten en hoopte informatie te verkrijgen.

De jongen verstijfde toen hij haastige voetstappen hoorde. Meteen keek hij op en verdook zich achter een vuilbak. Haastige voetstappen betekenden zelden iets goeds hier. Een jonge kerel haastte zich vooruit, kort gevolgd door twee andere kerels. Eentje keek even de steeg in, hij had twee verschillende ogen. Adrian voelde zijn nekharen overeind komen. Die foto had hij vandaag gezien, op stage, in het politiebureau. Hij nam het deksel van de vuilbak en volgde het drietal een steegje in. Vanachter de hoek gluurde hij en zag dat er nog een vierde persoon was die de jonge kerel tegen de muur duwde. Adrian herkende één iemand maar was vrij zeker dat die niet alleen handelde. Zonder verder veel te twijfelen liep hij de steeg in. De kerel meest links trapte hij in de knieholte waardoor die schreeuwend neer ging. De tweede, met twee verschillende ogen, draaide zich naar hem om en hief een stok op. Adrian sloeg die met het deksel in zijn gezicht. Ondertussen liep de vierde persoon op hem af waardoor hij het deksel beschermend ophief. Hij duwde de kerel om en haalde uit met zijn vrije hand. Alle drie de belagers lagen al dan niet bewusteloos. Buiten adem keerde hij zich naar de kerel die gevolgd werd. “Geen idee wat je met Jason Blund te maken hebt”, hij keek naar de kerel met de twee verschillende ogen. “maar goed kan het niet zijn”, Adrian voelde zijn nekharen een tweede maal overeind komen toen er een schaduw over hem werd geworpen. Eén van de belagers was duidelijk weer bij bewustzijn.

Ineens was er nog iemand in het smalle straatje verschenen. Vanuit zijn positie tegen de muur kon Andrew hem aanvankelijk niet zien, maar de geluiden van een gevecht die boven dat van de stromende regen uitkwamen vertelden hem alles wat hij weten moest. Hij hield de opluchting echter nog even op een afstandje; niets garandeerde hem dat hij gered werd op dit moment.
De man die hem vast hield leek te schrikken; ineens verslapte zijn greep op Andrew, die van de situatie gebruik maakte om zich snel los te wurmen, net op tijd om te zien hoe de man tegen de grond werd geslagen door een onbekende jongeman.
Adrian had geen idee waarom deze ingreep of wie hij was, maar vooralsnog was hij hem dankbaar. Hij rolde zijn schouders even, die aardig geprotesteerd hadden zijn zijn armen naar achteren waren gedraaid en wreef vervolgens even over de zijkant van zijn gezicht.
Water liep inmiddels in straaltjes vanuit zijn haar, dat in korte sliertjes aan zijn gezicht geplakt zat.

“Geen idee wat je met Jason Blund te maken hebt,” begon de jongeman, en Andrew’s ogen vernauwden zich een moment. Als die knul wist wie de man was, dan kon het moeilijk toeval zijn dat hij hier was, of wel?
“-Maar goed kan het niet zijn.”
Nee. Nee, dat was het absoluut niet.
Op dat moment, echter, was er achter de jongeman weer iemand opgestaan.
“Achter je!” riep Andrew, en in een opwelling schoot hij naar voren om de man met zijn schouder te rammen, die weer wankelde. De waarheid was dat Andrew geen vechter was, totdat Kevin was gestorven was hij eigenlijk vrijwel uitsluitend bezig geweest met zijn studie, maar sportief was hij wel en het feit dat hij zich net, daar tegen die muur, aardig vernederd had gevoeld zorgde dat hij voldoende agressie had om te doen waar hij anders absoluut veruit te beheerst voor zou zijn. Hij haalde uit met een klap die onder andere omstandigheden vermoedelijk weinig concreets had uitgehaald, maar die nu genoeg was om de toch nog ietwat versufte man behoorlijk van zijn a propos te brengen. Hij wankelde opnieuw en voor Andrew was dat goed genoeg.
“Kom mee,” zei hij tegen de jongeman die hem bijgesprongen was. Van hier langer rondhangen kwam niets en hij ging de ander voor de laatste paar straatjes door in een redelijk hoog tempo, ook al protesteerde zijn lichaam.
Pas bij een bredere straat stopte hij. Hij wierp een blik over zijn schouder.
“Bedankt,” zei hij kordaat. “Voor daarnet."

Blund was redelijk berucht in het politiebureau. Sinds enkele maanden werden meerdere mensen opgenomen in het ziekenhuis vanwege het gebruik van gevaarlijke drugs. De sporen leidden tot nu toe naar Blund, hij moest een spil zijn in de organisatie. Al wist niemand of hij een leidersfiguur was of niet. En of de jongen überhaupt enkel te maken had met die drugs. De jongeman viel op vanwege zijn ogen, hoeveel van die types liepen er rond? Adrian had de jongeman, net als zijn twee metgezellen, tijdelijk uitgeschakeld. De jongen vocht zelden buiten de trainingen. Hij hield niet van vechten maar had er de bouw en lenigheid voor. Zijn ouders hadden hem ingeschreven, in de hoop dat hij meer zou openbloeien maar tot nu toe had het weinig effect gehad. Al had hij al twee keer er voordeel uitgehaald. Binnen zijn stage werd er verwacht dat je mee deed aan een fysiek examen, waaronder een zelfverdedigingstest. En nu.

Adrian had zelden zoveel adrenaline gevoeld. Het maakte hem loom, zijn gedachten leken met enkele seconden vertraging te komen. Desondanks lukte het hem om te praten en was zich wel bewust van zijn omgeving. Hij dacht dat adrenaline hem alert en snel zou maken. In werkelijkheid was het heel wat minder. De jongeman die hij net geholpen had riep iets uit. Adrian had al zo’n voorgevoel gehad dat er iemand achter hem stond. Maar voordat hij kon reageren had de andere jongen de belager uitgeschakeld. Alle drie lagen neer, niet voor lang.

Beide verlieten de steeg. Het was duidelijk dat de ander jongen zijn weg kende. Hij leidde hen snel maar ver weg tot er meer volk was in de wijken. Toen ze stopten hijgde Adrian even uit, niet dat hij veel gelopen had maar de adrenaline ebde weg en hij had zich toch behoorlijk ingespannen om de mannen neer te slaan. De films logen wel vaker, dat men dertig man blootshands aan kon en zonder een druppel zweet konden ontkomen was dikke bullsh*t. De andere jongen bedankte hem, Adrian rechtte zich en glimlachte scheef, “Het is dat ik een vermoeden heb van Blund zijn… zaakjes dat ik kwam helpen”, gaf hij eerlijk toe en zuchtte een laatste keer. Maandag zou hij op stage kunnen zeggen waar hij Blund gezien had. Samen met een beschrijving van zijn twee metgezellen. “Ik ben niet echt het type om te vechten of te moeien. Al ben ik blij dat ik het gedaan heb”, hij grijnsde kort en stak formeel zijn hand uit. “Adrian. Hoe kwam je zo in de problemen?”, vroeg hij vervolgens met een opgetrokken wenkbrauw.

“Het is dat ik een vermoeden heb van Blund zijn… zaakjes dat ik kwam helpen”
Even verscheen er een vreugdeloze, maar subtiele glimlach op Andrew’s gezicht, terwijl hij probeerde zijn ademhaling weer een beetje onder controle te krijgen. Hij zei echter niets. Zijn hartslag ging nog steeds als een razende tekeer door de combinatie van adrenaline en plotselinge lichaamsbeweging.
“Ik ben niet echt het type om te vechten of te moeien. Al ben ik blij dat ik het gedaan heb.”
Adrian’s grijns werd niet beantwoord, maar Andrew schudde wel kort en stevig zijn hand.
“Andrew,” stelde hij zich kort voor. Hij haalde stug zijn schouders op. “En dat is een lang en complex verhaal."
Hij nam de jongeman kritisch op en woog zijn opties af. Veel serieuze reacties had hij nog niet op zijn theorie gehad, maar daar stond tegenover dat deze knul kennelijk wist dat Blund geen zuivere koffie was. Zijn ogen vernauwden iets.
“En jij. Hoe ken jij hem?” wilde hij weten. Voor hij het achterste van zijn tong liet zien wilde hij een beter idee hebben van wie de jongen was en wat hij met Blund van doen had.
Zeker nu de spanning wat van hem af viel kwam zijn waakzaamheid weer terug.
Aan de ene kant had hij het idee de ander te kunnen vertrouwen. Adrian had op eigen risico ingegrepen en leek even buiten adem als Andrew, maar daar stond tegenover dat alles in scene te zetten was en bovenal dat Andrew dezelfde fout niet nogmaals zou maken.

Ze waren beiden buiten adem. En desondanks Adrian zijn handelingen leek de andere jongen hem wantrouwend op te nemen. Eigenlijk een houding die hij zelf zou moeten aannemen. Voor hetzelfde geld stak die kerel hem neer. Voor hetzelfde geld was hij net zo louche als Blund. Innerlijk draaide hij met zijn ogen, sloeg zichzelf voor z'n kop beseffend hoe stom het eigenlijk was. Maar Andrew, zo stelde hij zich voor, bleef hem observeren. Als een konijn die bedacht of de wolf hem werkelijk met rust ging laten of niet. Adrian glimlachte kort.

“En dat is een lang en complex verhaal", zei Andrew waardoor Adrian een wuivend gebaar maakte. "Zijn mijn zaken ook niet, al ben ik wel nieuwsgierig", hij kon dan misschien wel goed liegen. Het betekende niet dat hij het altijd of graag deed. Je kon maar best eerlijk zijn, wil je goeie bondgenoten maken. Zeker als hij via Andrew een informant kon vinden om Blund op te pakken. Op stage zouden ze dat graag horen, laat staan op school. Daarnaast had hij sowieso wat ogen en oren nodig in de minder leuke delen van de stad, voor eigen belang. Uiteindelijk vroeg de jongen waarom Adrian Blund kende. De Javaan strekte zich uit, zuchtte een laatste keer voordat hij sprak. "Ik ben stagiair als forensische psycholoog in het politiebureau", hij grijnsde schaapachtig. "Zijn foto hangt in het bureau, vandaar dat ik hem herkende", even keek Adrian wat afwezig naar het steegje waarin ze stonden. Het was er stil en niemand aanwezig behalve zij twee. De adrenaline verdween bij iedere ademtocht. Hij moest denken aan Blund en de beschuldigingen die boven zijn hoofd hingen. Hij moest denken aan z'n zus, even balde hij zijn vuisten. "Mannen zoals Blund verdienen geen recht", zei hij op een harde toon. Hij keek schattend naar Andrew. Het was een gok die hij maakte door zoiets te zeggen. Adrian verwachtte niet dat de jongen ook maar iets van roet in zijn plannen kon gooien. Maar hij zat op de juiste plaats om dingen in eigen handen te nemen. "Ik weet niet waarom je problemen hebt met hem", gaf hij eerlijk toe. "maar als je hem wilt terug pakken...", hij liet de vraag tussen hen inhangen en wachtte af.

"Zijn mijn zaken ook niet, al ben ik wel nieuwsgierig."
Andrew’s schouders ontspanden wat. Nog steeds hield hij er rekening mee dat hij bespeeld kon worden, maar de eerlijkheid en nuchterheid van Adrian hadden effect.
Hij luisterde naar de uitleg van de ander met een aandachtige, ernstige uitdrukking op zijn gezicht. Zijn volle, donkere wenkbrauwen waren gefronst en hij woog ieder woord zorgvuldig af.
"Zijn foto hangt in het bureau, vandaar dat ik hem herkende."
Dus de knul was een psycholoog en nog bij de politie ook? Jong, maar niet ondenkbaar, zeker niet als stagiaire. Dat betekende dat Andrew hem hoe dan ook om bewijs zou vragen voor hij meer prijsgaf.
"Mannen zoals Blund verdienen geen recht"
Andrew’s ogen vernauwden zich. De verandering in Adrian’s toon was absoluut niet langs hem heen gegaan.
"Ik weet niet waarom je problemen hebt met hem,” ging Adrian verder, "maar als je hem wilt terug pakken..."
Even liet Andrew die woorden op zich inwerken. Toen schudde hij kort zijn hoofd.
“Nee, ik ben er niet op uit om zelf wraak te nemen,” zei hij kordaat. “Zijn groep is afdoende invloedrijk om ervoor te zorgen dat niemand me dan ooit nog terugziet,” ging hij verder, op een toon alsof hij het over een bedrijfsvergadering had en niet de mogelijkheid vermoord te worden. Goed, van binnen was hij nog altijd gespannen, maar zijn directe, no-nonsense houding had het weer overgenomen.
“Wat ik wil is genoeg bewijs om hem, en met hem de mensen die hem volgen, achter tralies te krijgen."
Hoe verstandig het was om dat hardop toe te geven wist hij niet zeker, maar inmiddels had hij de indruk dat Adrian in ieder geval was wie hij zei dat hij was.