Just call me a security professional

Tijdens een van de drie pauzes die hij dagelijks had, verplaatste Brandon zich volgens zijn gewoonte naar de mediatheek. Op zijn bureautje was het niet zo gezellig aangekleed als hier in de mediatheek en de fysieke aanwezigheid van andere personen in de ruimte was zijn definitie van ‘zich onder de mensen begeven’. En dat was genoeg voor hem.
Hij droeg een zwart hemd met een nette jeans. Een laptop stond opengeklapt voor zijn neus en een diepe frons was op zijn voorhoofd verschenen.
Een van de bedrijven van de stad loofde beloningen uit voor mensen die hun systeem konden hacken om achteraf tips te krijgen voor een betere beveiliging van hun systeem. Dit systeem bleek al pittig in orde te zijn, want Brandon had ondertussen al ettelijke uren achter het scherm gezeten.
“Er moet iets zijn, ik ben zo dichtbij”, mompelde hij tussen zijn lippen door terwijl hij achterover leunde en zijn koffie in zijn handen nam. Op het scherm stonden voor een leek nietszeggende codes en het eerste woord dat je opviel, was ‘failed’.
Met zijn ene hand wreef hij door zijn haren, waarna hij van zijn koffie dronk en de tas weer neerzette.
Hij keek op zijn horloge en richtte zijn blik weer op het scherm. Zijn pauze was bijna om, maar hij had het gevoel dat hij ergens overheen keek en dat hij zijn beloning kon ruiken. Die kapotte laptops van de studenten konden wel even wachten, hier moest hij eerst door.

[&Chyrel]

Chyrel genoot altijd intens van haar vrije ochtenden waarop ze geen lessen had. Haar studie bestond voor een deel uit leeswerk waardoor ze dat fijn op haar kamer kon doen, het liefst in haar warme bed - ze was echt geen ochtendpersoon.
Ze was iets te vroeg voor haar eerste les omdat ze eerst wat met vrienden was gaan eten. Er waren genoeg leuke terrasjes waar je als student aan kon gaan zitten en ze hadden ergens wat koffie gedronken en samen ontbijt gegeten voordat ze ieder hun eigen weg waren gegaan, en omdat ze haar spullen al bij zich had gedragen was ze de mediatheek maar in gegaan om daar met haar laptop te gaan zitten.
Met haar tas over haar schouder liep ze door de grote ruimte tot iemand haar aandacht trok. Zijn naam kon ze niet zo snel herinneren maar de man die verderop aan een tafel zat was degene die arme professoren en andere digibeten rond het college uit de penarie hielp als ze problemen hadden met hun computers, laptops, printers, digitale schoolborden...
Maar nu leek hij een probleem te hebben. Hij zat letterlijk met de handen in de haren. Nieuwsgierig wierp ze een blik over zijn schouder en bleer achter hem staan om mee te kijken. Even was ze stil en vroeg toen geïnteresseerd: 'Wat probeer je te doen?' Zelf vond ze coderen in haar vrije tijd wel amusant. Het was ook een deel van haar studie en het was iets waar ze de laatste paar jaar erg goed in was geworden. Haar familie snapte er niets van en wist ook niet goed waar de interesse vandaan kwam maar Chyrel vond het geweldig. De code zag er ingewikkeld uit en ze leunde iets naar voren om het beter te bekijken.

Terwijl hij op zoek ging naar wat hij precies miste in de code, gleed zijn blik geconcentreerd over het computerscherm. Brandon merkte daarom niet dat hij gezelschap had gekregen. Een vraag kwam vaag bij hem binnen en volledig automatisch antwoordde hij, nog steeds mompelend. “Ik probeer te vinden waar de fout hier zit of wat er mist, zodat ik in het systeem kan komen.”
En dan drong het tot hem door: hij was niet tegen zichzelf bezig. In een ruk trok hij zijn blik van het scherm af en gooide hij de laptop dicht. Een studente stond naast hem, duidelijk geïnteresseerd in wat hij aan het doen was.
“Weet je dat het onbeleefd is om ongevraagd op iemands scherm mee te kijken?” Zijn stem klonk rustig en gecontroleerd, maar hij trok zijn ene wenkbrauw lichtjes omhoog om zijn licht ongenoegen toch te laten blijken.
Brandon was Brandon echter niet als hij erna geen grijns op zijn gezicht toverde. “Ik werkte gewoon aan iets. IT-dingen. Saai.” Hij draaide zich weg van zijn laptop, richting het meisje. Ze leek hem niet het type om zich met IT bezig te houden. Gewoon in eerste plaats al omdat de meeste IT-meiden er helemaal niet zo uitzagen zoals haar, of toch niet de meiden die Brandon in zijn studies had ontmoet.

Chyrel was naar voren geleund om beter te kijken en knikte enkel even bij het eerste antwoord dat ze kreeg. Systemen hacken, dat werd tegenwoordig inderdaad steeds lastiger. Ze kon nog net voor een paar seconden naar het scherm kijken toen de jongeman zijn laptop dicht sloeg met zo'n klap dat zij zich haastig oprichtte. De ander keek naar haar op en vroeg haar op zachte toon of ze wist dat het onbeleefd was om op de beeldschermen van anderen mee te kijken, en ze haalde eens haar schouders op. 'Ligt eraan.'
Ze stak haar handen in de kontzakken van haar jeans en keek eens van de jongeman naar de nu gesloten laptop, een beetje teleurgesteld. De code had er ingewikkeld uit gezien.
"Ik werkte gewoon aan iets. IT-dingen. Saai.”
Hij grijnsde naar haar, en nu was het haar beurt om een wenkbrauw op te trekken. Skeptisch keek ze terug.
'IT-dingen? Dat maak je mij echt niet wijs.' Haar mondhoeken trokken iets omhoog. 'Wat was je aan het doen? Kom op, als je het mij laat zien kan ik je misschien helpen.'
En dan kon ze misschien haar les skippen met het excuus dat ze de man van de IT moest helpen. Win-win. Haar donkere ogen keken hem recht aan en ze grijnsde nu ook.

Het meisje leek geen genoegen te nemen met zijn antwoord. 'Wat was je aan het doen? Kom op, als je het mij laat zien kan ik je misschien helpen.’
Helpen? Brandons gelaat vertrok in een fijne glimlach. Jij? De jongen wilde geen idioot zijn met vooroordelen en kon nog net de uitspraak vermijden.
Zijn blik hield de hare even vast terwijl hij de overweging kort leek te maken. Ergens was hij wel benieuwd naar haar skills, anderzijds was het niet aangewezen om een student bij iets als dit te betrekken. En wanneer ze toch niet zou kunnen helpen, had hij met haar iets gedeeld dat niet gedeeld had mogen worden.
Hij wendde zijn blik af, beide wenkbrauwen opgetrokken. “Het spijt me, maar het is vrij delicaat.” Toch was de verleiding groot om te polsen naar haar skills. Als ze er wat van kende, dan was het te overwegen om haar even te betrekken bij het zaakje, vooral omdat de beloning die eraan vasthing niet te verwaarlozen was.
“Weet je iets van code af?” Hij bekeek het meisje even beter en sloeg zijn armen over elkaar. “En niet gewoon een simpel programmatje coderen, ik heb het over de serieuzere dingen.” Om zijn lippen speelde een benieuwde glimlach. Wat kende zij ervan?
Een plezier om naar te kijken was ze zeker en vast wel.

Chyrel had zo het akelige gevoel dat hij haar onderschatte. Hij keek haar met een scheve grijns aan met een blik alsof hij naar een kind met een meerwaardigheidscomplex keek, en dat ergerde haar. Het zorgde er echter niet voor dat ze afdroop of pissig reageerde, maar juist dat ze hem juist des te meer wilde laten zien dat ze wel wist wat ze deed.
Ze vouwde haar armen over elkaar, haar wenkbrauwen nog steeds iets opgetrokken. 'Ja, ik had gezien dat het niet zomaar was,' antwoordde ze rustig. Ze veegde haar paardenstaart over haar schouder naar achter en rechtte haar rug.
“Weet je iets van code af? En niet gewoon een simpel programmatje coderen, ik heb het over de serieuzere dingen.”
Ook hij had zijn armen over elkaar gevouwen, haar houding kopieërend. Ze grijnsde enkel naar hem.
'Had ik anders aangeboden om je te helpen?' vroeg ze. 'Het is niet echt aantrekkelijk om te beginnen met opscheppen waarna blijkt dat je er niets van bakt. Geloof me, ik weet wel iets van code af.'
Haar ogen dwaalden even over zijn gezicht. Wat was zijn naam nu weer? Ze wist zeker dat ze het ergens had gehoord maar kon het zich niet herinneren.

Het meisje leek de uitdaging aan te gaan. Ze kende dus iets van code en zou niet zomaar aangeboden hebben om hem te helpen.
Een geamuseerde glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij er een stoel bijschoof en haar gebaarde te gaan zitten. “Oké, laat maar zien wat je kan doen dan.”
Zijn laptop werd weer opengeklapt en Brandon ontgrendelde door een blik op de camera te werpen en zo zijn iris te laten scannen. Een nieuw snufje voor zijn laptop, veiliger dan een vingerafdruk.
De code kwam weer tevoorschijn. “Dus, in deze code zit waarschijnlijk een fout, een ‘safety gap’ zeg maar, waardoor ik in het systeem van dit bedrijf kan kopen.” Hij wierp een blik opzij naar het meisje. “No worries, het is niet illegaal. Of toch niet helemaal.”
Een samenzweerderige grijns speelde op zijn gelaat. “Ik weet zeker dat er wat mis is, maar ik zit me er al een tijdje op blind te staren…” Hij schoof de laptop meer haar kant uit zodat ze beter kon kijken en wierp zijn blik op het scherm.

Ze kon een triomfantelijke grijns niet tegen houden toen hij uiteindelijk een stoel naar zich toe trok zodat ze naast hem kon komen zitten. Dit was veel beter dan verder gaan met haar opgegeven huiswerk.
Ze kwam naast hem zitten, plaatste haar tas met lesboeken op de grond en schoof haar stoel aan, duidelijk enthousiast over wat ze nu te zien zou krijgen.
Ondertussen had de ander zijn laptop geopend en keek haar samenzweerderig aan. Haar grijns leek ondertussen onuitwisbaar - kon haar het wat schelen of het illegaal was of niet. Dit was zijn computer.
Toen de code voor haar neus verscheen werd ze weer serieus. Ze trok de laptop iets verder naar haar toe zodat ze het beter kon bekijken, naar voren leunend zodat haar middenrif tegen de tafel kwam te liggen. Op haar voorhoofd begonnen lichte rimpels van concentratie te verschijnen terwijl haar ogen over het scherm dwaalden, haast alsof ze hem niet meer door had. Dit was inderdaad ingewikkeld, maar ze moest het eerst even goed bekijken.

Het was op z’n minst amusant te noemen, de manier waarop ze triomfantelijk naast hem kwam zitten en haar stoel enthousiast dichterbij schoof.
De manier waarop ze geconcentreerd naar de code keek en voorover leunde, was best aantrekkelijk. Brandon leunde meer richting de laptop toe en volgde haar blik. Met zijn vinger wees hij naar het scherm. “Over dit deel ben ik absoluut zeker: daar zit geen fout in. Ik heb alles gecontroleerd en het klopt. Maar vanaf hier-“ en hij maakte een cirkelende beweging rond het deel eronder – “vanaf hier loopt het mis. Het klopt niet, maar ik kan niet zeggen wat precies.”
Hij hield zijn hoofd schuin en liet zijn blik over haar gezicht glijden, om haar vervolgens onderzoekend aan te kijken. “Misschien kan een nieuw paar donkere ogen wonderen doen.” Dit keer was het een jongensachtige grijns waarmee hij zijn woorden bekrachtigde. Daarna richtte hij zich weer op het scherm.

Terwijl Chyrel het scherm bekeek wees de jongeman naast haar op het gedeelte op de bovenste helft van het scherm. Dit zag er inderdaad vrij solide uit en ze geloofde hem maar op zijn woord als hij zei dat het klopte — ze ging het niet allemaal na zitten lezen.
Ze volgde zijn vinger naar beneden en haar frons werd dieper. Als hij de fout hierin al niet had kunnen vinden... maar ze moest zich niet laten ontmoedigen. Ze had gezegd dat ze wel wat aan kon en dan moest ze dat bewijzen ook.
Dat hij naar haar zat te kijken merkte ze pas toen hij een opmerking maakte over haar ogen, en ze wierp een skeptische blik op hem. Meende hij dat nou echt?
'Misschien had jij het al eerder opgelost als je wat minder naar het vrouwelijk schoon zat te kijken,' antwoordde ze rustig, en keerde haar ogen weer op het scherm. Ze had er geen enkel probleem mee dat hij met haar zat te flirten - zij zag ook wel dat hij aantrekkelijk was - maar hij moest haar niet gaan zitten afleiden.

'Misschien had jij het al eerder opgelost als je wat minder naar het vrouwelijk schoon zat te kijken.’ Brandon liet een korte lach horen en leunde vervolgens weer naar achteren. Zijn koffie was bijna leeg, dus dronk hij het laatste deel ervan nog op en besloot het meisje zich even te laten concentreren. Meekijken op het scherm zou momenteel niet veel uithalen aangezien hij zelf wel begreep hoe geconcentreerd je moest zijn om te vinden wat er mis was.
Enkele minuten later ging het belsignaal als aankondiging van nieuwe colleges die zouden starten. Brandon keek op en ging weer wat rechter zitten. “Heb je geen college waar je moet aanwezig zijn, of zou moeten aanwezig zijn, trouwens?”
Als ze haar les zou skippen om hiermee bezig te zijn was vooral langs zijn kant deontologisch niet verantwoord. De school nam hem in dienst als IT-man en daar studenten mee afleiden was nu niet bepaald de bedoeling.

Gelukkig, hij kon er om lachen. Het was dan ook als een grapje bedoeld en hij ging er ook niet echt op in, waardoor Chyrel zich weer kon concentreren op het scherm dat zich voor hen bevond. Dit was geen makkelijke opdracht.
Ze was zo in zichzelf gekeerd dat ze de bel niet eens hoorde, en ze keek zelfs nauwelijks op toen de jongeman naast haar weer begon te spreken.
'Hm-mm,' zei ze vaag zonder echt te beseffen dat ze dit deed. Pas toen hij verder ging wendde ze haar blik af.
'Oh, ik kan deze les wel missen,' antwoordde ze nonchalant, en leunde weer iets naar achter. 'Je hoeft niet per se aanwezig te zijn dus ik haal het wel in, dit is vele malen interessanter.'
Nu maakte ze oogcontact met hem en grijnsde, een schittering in haar ogen. 'Of ga je me tegenhouden en me naar de les sturen?'
Ze vouwde haar armen over elkaar en keek hem bijna uitdagend aan. Nu zou ze wel merken of hij zo'n braverik was of niet.

'Of ga je me tegenhouden en me naar de les sturen?'
Een bedenkelijke blik ging haar kant uit. “Je begrijpt waarschijnlijk wel dat ik als werknemer hier het niet kan riskeren om je je lessen te laten skippen voor iets waar ik me in m’n vrije tijd mee bezig houd.” Langzaam haalde hij zijn schouders op. “Ik moet trouwens ook zo verder gaan werken. Laptops herstarten enzo. Dan is je les een stuk interessanter volgens mij. Voor zoiets als dit moet je je tijd kunnen nemen.”
Hij leunde opnieuw naar achteren en haalde een hand door zijn donkere haren, om vervolgens beide handen achter zijn nek te leggen. Goed, het was haar eigen beslissing, maar als ze er effectief voor zou kiezen om hem te helpen, dan zouden ze hier in ieder geval niet kunnen blijven zitten.
Hij keek haar aan en trok een mondhoek omhoog terwijl hij zijn laptop weer naar zich toe trok en dichtklapte.  Op dat moment klonk het tweede belsignaal, de laatste aankondiging voor de start van de colleges.

Heel even dacht Chyrel dat hij haar niet tegen ging houden zodat ze hem verder kon helpen. Ze had duidelijk gezegd dat ze niet bij de les hoefde te zijn en dat ze toch niet gemist zou worden, dan zou het toch niet zo veel uit maken? Ze zag hem ook niet echt aan als een goody two-shoes; daarvoor zag hij er te stoer uit. Hij ging haar toch niet echt wegsturen?
Dan had ze het fout. Hij keek haar bedachtzaam aan en vertelde haar dat hij het niet kon riskeren als werknemer op het college - dat begreep ze natuurlijk wel, maar dit was toch haar eigen beslissing? Ze kon zelf heel goed bepalen of ze naar haar les wilde. Onwillekeurig rolde ze met haar ogen maar de jongeman was nog niet klaar. “Ik moet trouwens ook zo verder gaan werken. Laptops herstarten enzo. Dan is je les een stuk interessanter volgens mij. Voor zoiets als dit moet je je tijd kunnen nemen.”
Ze zuchtte hoorbaar en terwijl hij naar achteren leunde boog zij juist naar hem toe, haar armen over elkaar geslagen. De bel ging opnieuw, maar Chyrel kwam niet in beweging. 'Kom op, pretty boy. Je gaat dit niet in je eentje oplossen, dat weet ik.'

De manier waarop het meisje overduidelijk zuchtte, deed hem grijnzen. Ze had wel een eigen willetje.
Hij ging dit niet in zijn eentje oplossen? Brandon liet een lach horen, zijn blik rustte op zijn dichtgeklapte laptop. “Ik heb al moeilijkere zaakjes opgelost.” Hij schepte niet vaak op, maar als het de waarheid was dan kon hij daar moeilijk omheen. Bovendien wilde hij niet dat ze dacht dat hij haar hiervoor nodig zou hebben.
Zijn blik verplaatste zich naar haar. “Maar ik ben wel benieuwd of jij zo goed bent in code als je laat uitschijnen.”  Een uitdagende schittering verscheen in zijn ogen. “Maar niet hier.” Hij liet zijn blik kort over de omgeving glijden en schoof zijn stoel een stukje naar achteren, waarna hij zijn laptop nam. “Kom.”
Hij stond op en wandelde voor haar, om de deur van het medialokaal voor haar open te houden. “Hoe mag ik je trouwens noemen?”, vroeg hij, zijn typische, jongensachtige grijns op zijn gezicht, terwijl hij haar met nog steeds dezelfde twinkeling in zijn ogen aankeek.

Haar wenkbrauwen gingen omhoog en ze moest een spottend geluidje in houden. 'Als je al moeilijkere zaken op hebt gelost, waarom is dit je dan nog niet gelukt?' Ze keek hem geamuseerd aan, een scheve grijns op haar gezicht. Dat wilde ze wel eens weten. En bovendien leek hij haar nu uit te dagen en dan zou ze niet zomaar stoppen.
De jongeman hield zijn laptop echter dicht en kwam overeind, zodat Chyrel haastig hetzelfde deed. Ze had gelukkig geen spullen om in te pakken anders was hij misschien zonder haar vertrokken en nu kon ze snel achter hem aan lopen, haar tas over haar schouder. Ze glimlachte oprecht even naar hem toen hij de deur van het lokaal voor haar open hield en bij het zien van zijn grijns verschenen er plotseling lichte blosjes op haar wangen. Haastig wendde ze haar blik weer af en deed alsof er niets aan de hand was.
'Chyrel,' antwoordde ze zo nonchalant mogelijk. 'Chyrel Burnbright.'

'Als je al moeilijkere zaken op hebt gelost, waarom is dit je dan nog niet gelukt?’
Hij grinnikte om haar geamuseerde opmerking en haalde vervolgens zijn schouders op. “Ik begon er vandaag aan, maar ik lijk steeds afgeleid te worden.” Zijn wenkbrauwen gingen even suggestief omhoog terwijl hij haar aan had gekeken.
De blosjes op haar wangen waren hem niet ontgaan toen ze de deuropening doorliep en zijn mondhoeken krulden automatisch omhoog bij het zien van haar reactie. Chyrel was het dus. “Fitting”, reageerde hij vlotjes toen ze ook haar achternaam vermeldde.
Hij wreef kort even met zijn hand door zijn haren terwijl hij de deur sloot en haar begeleidde naar zijn bureau. Er liep amper volk rond in de gangen nu de lessen begonnen waren en de school straalde een zekere rust uit. Vroeger zou hij het woord ‘school’ nooit gekoppeld hebben aan rust, maar nu met zijn baantje ging het er een hoop chiller aan toe. Nu hoefde hij enkel maar dingen te doen die hij fijn vond om te doen.
Het was niet ver naar zijn bureau en al snel had hij zijn sleutel klaar om de deur te openen. “Moet op slot met die lading aan dure technologie hierbinnen.” Hij grijnsde haast samenzweerderig, de ironie in zijn stem niet verbergend.
Naast de deuropening hing een naamkaartje. ‘B. Matthews, IT’. De deur ging open en Brandon liep als eerste naar binnen. Hij zette zijn laptop aan de ene kant van het bureau en klapte die weer open, zich aanmeldend op dezelfde manier als voorheen.
Zijn bureau zag er netjes uit, maar het was duidelijk dat er genoeg studenten waren met problematische laptoptoestellen. De kast was gevuld met een tiental toestellen die nog moesten gefixt worden.
Hij gebaarde dat ze aan zijn laptop mocht gaan zitten en liep naar de andere kant van de kamer. “Koffie of thee?”

Hij werd constant afgeleid, vertelde hij Chyrel. Ze snoof onwillekeurig en terwijl ze over de gang liepen mompelde ze binnensmonds: 'Ik vraag me af hoe dat zou komen...'
Omdat de lezingen nu begonnen waren waren de hallen wat rustiger en konden ze zonder enige problemen bij zijn kantoortje komen. Chyrel wandelde achter hem aan en liet haar ogen even over het naamplaatje naast de deur gaan – B. Matthews. En hij had zich nog niet voorgesteld.
Ze stak haar handen in de zakken van haar broek en bleef geduldig wachten totdat hij de deur opende en haar naar binnen liet. Gelijk werd haar aandacht getrokken door de apparatuur die er stond – het was natuurlijk geen verschrikkelijk gevorderd futuristisch spul omdat de school daar nu eenmaal geen budget voor had, maar gaaf was het wel.
Hij had zijn laptop op zijn bureau gezet en toen hij gebaarde dat ze mocht gaan zitten nam ze op de stoel plaats, haar tas achter haar neer zettend. Gelijk werden haar ogen weer naar het scherm gezogen.
Pas toen hij haar een vraag stelde keek ze weer op. 'Koffie, alsjeblieft,' antwoordde ze. 'En je hebt hezelf nog niet voorgesteld. B. Matthews, toch?' Ze kantelde haar hoofd iets naar rechts en grijnsde. 'Je ziet er niet echt uit als een Bob of zo. Help me out here.'

Toen ze aangaf dat ze koffie wilde, knikte Brandon. “Melk, suiker?” Zelf hield hij van zwarte koffie, waardoor hij vaak creamer of suiker vergat te geven. Een grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij het mokje koffie onder de verdeler zette en op het knopje ‘koffie’ drukte. “Bob niet, nee?”, vroeg hij, terwijl hij even een blik achterom wierp. “Moet ik daarvoor werken in de bouwsector, een snor hebben en op z’n minst een bierbuikje?”
Hij nam haar mok koffie mee en zette die bij haar neer. “Niet omstoten over m’n laptop hé”, sprak hij op een luchtige toon, al meende hij wat hij zei terwijl hij even controleerde of de koffie niet wankel stond. Een hoop koffie over zijn laptop, daar zou hij niet bepaald mee kunnen lachen. Zelfs niet wanneer een aantrekkelijk meisje dat zou doen.
“Brandon is de naam,” sprak hij rustig terwijl hij naar het koffiezetapparaat toe liep en voor zichzelf er ook een nam. “Vrienden noemen me Bran.” Hij knipoogde even naar haar en haalde zijn schouders op, een speelse, scheve grijns op zijn gezicht. “Maar jij mag me Mr. Matthews noemen hoor.”
Toen de machine klaar was, nam hij zijn koffie eronder uit en ging hij tegenover haar zitten, aan hetzelfde bureau. Hij klapte een laptop van een student open wachtte even tot die een teken van leven gaf.

Chyrel keek niet op van het scherm voor haar neus toen hij aan haar vroeg wat ze in haar koffie wilde en antwoordde alleen: 'Enkel melk, alsjeblieft.' Ze had al een flinke dosis suiker gehad in haar vorige koffie en anders was ze voor de rest van de dag te rusteloos om goed te functioneren.
Een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht toen hij een grapje maakte en wendde haar blik even af toen hij de koffie naast haar neer zette, zich iets op richtend achter het bureau. 'Dank je wel.' Het zou nu nog wel te warm zijn om te drinken dus schoof ze het kopje wat verder op de tafel, weg van de laptop.
Haar ogen gingen naar zijn gezicht en verschenen lichte blosjes op haar wangen toen hij naar haar knipoogde. Ze trok haar wenkbrauwen iets op, niet zeker wetend of hij een grapje maakte of niet, en keek toen maar snel terug naar het scherm voor haar neus.
Pas toen ze merkte dat hij niet naast haar was gaan zitten sprak ze weer. 'Wacht, ga je niet helpen?' Een beetje verward keek ze over de rand van de laptop naar hem.

De invloed die hij momenteel op haar had, beviel hem wel. Naast het feit dat Brandon ervan hield om een effect op meisjes te hebben, vond hij het nog fijner dat hij dit effect ook op Chyrel had. Ze scoorde op verschillende vlakken: ze was mooi, pittig en hield van IT. Dit was op z’n minst gezegd aangenaam gezelschap.
Zijn sarcasme in het mopje over zijn naam leek niet geheel over te komen, maar het meisje zou nog wel merken dat hij niet alles zo serieus bedoelde als hij het overbracht. Tenminste, als ze hem vaker zou zien.
De laptop van student X startte op, maar gaf al snel enkele foutmeldingen. Brandon zette zijn vingertoppen op het toetsenbord, tot Chyrel opkeek en een flauwe glimlach op zijn gezicht verscheen. “Helpen?”, hij grijnsde naar haar en hield zijn hoofd een tikje schuin. “Heb je hulp nodig dan?” De jongen schoof zijn bureaustoel naar achteren en stond op, waarna hij naar haar toe wandelde, links achter haar kwam staan en voorover boog, zodat zijn gezicht – op het scherm gericht – naast het hare terecht kwam. “Ik dacht, ik laat Chyrel even rustig zelf kijken en geef haar wat ruimte.”
Hij rechtte vervolgens weer zijn rug en grijnsde naar haar. “Maar als je wilt dat ik naast je kom zitten,” Hij schoof één van de stoelen dichterbij en kwam naast haar zitten, “Dan wil ik dat gerust doen, natuurlijk.”

Brandon keek weer op van de laptop die hij had gepakt en grijnsde weer naar haar. "Helpen? Heb je hulp nodig dan?"
Direct begon Chyrel te mompelen en leunde ze wat achterover. 'Nou, nee, natuurlijk niet... Ik dacht alleen, nou ja...' Haar stem dwaalde af en ze keek toe hoe hij overeind kwam, om de tafel heen liep en zich bij haar voegde. Ze keek even opzij naar zijn gezicht en toen snel weer terug naar het scherm. 'Dit is jouw projectje, ik ga het niet alleen voor je oplossen.'
Haar glimlach keerde weer terug en ze trok haar wenkbrauwen iets op toen hij weer naast haar kwam zitten. Ze moest zichzelf wel inprenten dat ze echt naar het scherm moest blijven kijken en niet naar de knappe jongeman naast haar. Focus.
'Fijn. Kom op.' Ze schoof haar stoel weer aan en leunde wat naar voren om zich weer op het scherm te richten. 'Nou, je had al gezegd dat met dit gedeelte niets mis is en daar heb je gelijk in, ik heb het nog eventjes gecheckt...' Ze trok de laptop weer naar zich toe en de frons verscheen weer op haar voorhoofd. 'Ik denk dat ik het probleem al zie, maar ik moet alleen het begin en het einde kunnen vinden...'

'Dit is jouw projectje, ik ga het niet alleen voor je oplossen.' Brandon had gegrijnsd bij haar woorden. Als ze niet zo’n knappe verschijning was geweest, dan had hij het ongetwijfeld zelf wel aangekund. Deze kans had hij echter niet kunnen laten liggen, achteraf gezien.
Chyrel zat, eerlijk gezegd sneller dan hij verwacht had, op het goede spoor. Ze zou het begin en einde moeten vinden en liet dat nu net zijn waar hij daarnet ook mee bezig was.
Het scherm van de laptop dat dichterbij werd geschoven, trok de aandacht van zijn blik. Want ja, vaak nam IT toch de bovenhand.
Na enkele tellen verscheen er ook een frons op Brandons voorhoofd. “Wacht”, mompelde hij, terwijl hij verder voorover boog, zijn ogen tot spleetjes geknepen. “Hier.” Het was een ingeving van het moment, zijn oog was erop gevallen en dat was waarschijnlijk omdat hij net wat afstand had genomen van de zaak. Zijn vinger bewoog net iets voor het scherm. “Hier zit het fout.” Hij noemde enkele vakbegrippen en knikte terwijl hij het zei, zijn mondhoeken omhoog gekruld. “Maar even verder moet het dan ook fout zitten.”
Zijn blik gleed naar beneden, zoekend, terwijl hij zijn rechterwijsvinger weer weghaalde. Terwijl hij links van haar zat, legde hij zijn rechterhand kort op haar linkerschouder. Onbewust, terwijl hij zijn blik over het scherm liet gaan. “Zie jij waar het eindigt?”

Hij was erg snel met een reactie. Ze kon hem naast zich voelen bewegen en een paar tellen later wees hij met zijn vinger naar een stuk rechts op het scherm zonder het glas aan te raken. Ze schoof haar stoel verder naar voren tot ze bijna met haar buik tegen het bureau aan zat en keek eveneens - ze had het gezien.
De hand op haar schouder viel direct op, maar ondanks dat er een lichte tinteling door haar bovenarm ging trok ze zich niet weg. Het was waarschijnlijk onbedoeld gedaan en oh wee als hij een verkeerde stap maakte - dan was ze niet zo vriendelijk meer. Maar ze waren beiden gefocust op het scherm en ze was vrij zeker dat dat niet zijn intenties waren.
Zonder iets te zeggen trok ze de code iets omlaag en schoof het wat heen en weer om er een beter zicht op te krijgen en wees toen triomfantelijk een stuk later een punt aan waar ze dacht dat de fout weer stopte. 'Hier. Zie? Dit stukje. Vanaf hier klopt het weer.'

Automatisch verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht, mede door de euforie die hij telkens ervoer wanneer hij vond wat hij zocht, al was dat nu met behulp van dit meisje.

Niet veel later wees Chyrel het eindpunt aan. Een tevreden uitdrukking verscheen op zijn gezicht. “Goed gedaan, je kent er dus wel wat van.” Hij keek opzij naar haar en wierp haar een scheve grijns toe. Vervolgens leek hij te beseffen dat zijn hand op Chyrels schouder lag. Zijn blik gleed er naartoe en meteen haalde hij zijn hand weg. “Oh, sorry. Dat was onbewust.”

Het laatste wat hij op dit moment wilde, was handtastelijk overkomen en het meisje daarbij afschrikken. Het geflirt was leuk, maar bij Brandon waren er grenzen aan verbonden.

“Nu moeten we ‘m even herschrijven zodat ‘ie klopt, en dan kan ik de info aan het bedrijf bezorgen”, sprak hij, terwijl hij het meisje weer aankeek. “Aan jou de eer, of doe ik het?”