Stuck in the dark [Open for all]

De bus was nog best vol voor dit tijdstip. Driekwart was leeg, maar meestal zat je met hooguit drie anderen in zo’n ding als je zo laat nog reisde. Het was de laatste van de avond op dit traject en het liep al tegen twaalven.
Hij reed over een landweggetje en het was dat ze inmiddels wist dat het leeuwendeel van deze route geflankeerd werd door dichte bossen, want je zag op dit tijdstip niets meer buiten. Door de lampen in de bus was je eigen reflectie het enige waar je naar kon kijken, mocht dat je ding zijn, uitgezonderd de incidentele tegenligger.
En zelfs die waren schaars.
Polina richtte zich op haar telefoon. De volgende halte duurde toch nog wel even en opletten waar ze waren had weinig zin. Ze reageerde werktuiglijk op een paar apps maar stak toch al snel de telefoon weer weg, niet echt in staat erop te concentreren.
Ze liet haar hoofd tegen het koele glas rusten en luisterde naar de gesprekken om haar heen zonder ze echt te horen.
Een tijd lang bleef ze gewoon zo zitten, een beetje in gedachten verzonken.

Dat veranderde echter toen de bus ineens abrupt tot stilstand kwam. In een keer was Polina weer alert en zat ze rechtop. Ze fronste en keek ongerust om zich heen. Meer mensen leken verward. Haar blik ging naar voren, half een korte verklaring van de chauffeur verwachtend. Die zei niets. Er klonk gemompel in de bus.
Ineens werd het donker in de bus. Er klonken geschrokken kreten en alleen het licht van een paar telefoons weerhield de bus ervan compleet aardeduister te zijn. Een deur ging open en sloot weer. Polina zat een moment lang als verstijfd.
“Hallo?” Ze stond voorzichtig op en liep met haar telefoon in de aanslag naar voren, grotendeels op de tast. Ze zette de zaklamp van de telefoon aan. De stoel van de chauffeur was leeg. Polina’s mond voelde droog. Ze draaide zich om.
“Ik ben bang dat hij is weggegaan,” zei ze, haar toon verbijsterd, terwijl haar brein nog probeerde te bevatten wat er zojuist was gebeurd was.

Het was een van die avonden waarop Brandon tijdens het werken de tijd uit het oog verloren was. Steeds vaker gebeurde het de laatste weken dat hij de laatste bus huiswaarts nog nét kon halen. Deed hij dat niet, dan zou het een pittige wandeling huiswaarts zijn geweest.
Met wat muziek in zijn oren en zijn ogen gesloten probeerde hij het beste te maken van de saaie, hobbelige reis. Hij had zijn hoodie opgezet om zo min mogelijk gestoord te worden en hoefde enkel maar te wachten tot ze de eindhalte bereikten.
Maar dat leek niet direct te gebeuren.
De bus hield plots stil en Brandon opende zijn ogen, een verwarde frons op zijn voorhoofd. Zijn ogen gingen open en zijn blik ging naar buiten, maar ze bleken nog maar midden in dat donkere bos te zijn. Niet zijn favoriete deel van de rit, als je het hem vroeg.
Hij deed de oortjes van zijn muziek uit waarna hij de zaklamp van zijn telefoon aandeed. Een meisje wandelde naar voren.
Instinctief stond hij op toen ze zich omdraaide en zei dat ‘hij’, doelend op de buschauffeur, was weggegaan. “Wat bedoel je, hij is weggegaan?”, sprak Brandon verontwaardigd terwijl hij opstond en naar voren liep. Dit moest hij met zijn eigen ogen kunnen zien.
“Wat is dit voor bullshit?”, klonk het op dezelfde toon als die van daarnet toen hij kon vaststellen dat de kerel inderdaad verdwenen was. Automatisch probeerde hij naar buiten te kijken, maar in deze duisternis kon je helaas geen steek zien. Bran probeerde de situatie wat in te schatten, maar het gevoel bekroop hem dat de buschauffeur niet zomaar even een boom was gaan opzoeken. Hij keek op zijn telefoon. Geen bereik, zelfs niet met de snufjes die hij er al had opgezet. Zijn andere telefoon, nog beter uitgerust, lag thuis. “Iemand contacteren zal ook niet lukken, vrees ik. Hier is geen bereik.”

Jonas had net de laatste bus kunnen halen om terug naar huis te gaan. Zijn stoffen tas stond op de lege zetel naast hem en hij had een boek open geslagen op zijn schoot. Het was een beetje schemerig in de bus maar het was nog best te lezen - en bovendien wist hij eigenlijk wel wat er stond.
Hij was te verzonken in zijn gedachten geweest om direct op te kijken toen de bus tot een halt kwam. Hij had niet eens door waar ze ongeveer waren, wetend dat het nog een flink eind zou zijn voordat hij thuis was. Pas toen de lichten uit gingen keek hij op van zijn boek, sloeg deze langzaam dicht met een vinger tussen de pagina's. Wat was er aan de hand?
Een paar mensen hadden geschrokken geluiden gemaakt, en na enkele tellen gingen er kleine, witte lichten aan - de zaklampen van wat smartphones, zodat de bus niet volledig in de duisternis was. Hij liet zijn boek in zijn tas glijden en kwam voorzichtig overeind uit zijn stoel. Niet ver van hem vandaan kon hij de stem van een jonge vrouw horen en er verscheen een frons op zijn gelaat. De chauffeur was er vandoor gegaan? Ze moest een grapje maken. Hij wierp een blik uit het raam maar buiten was het nog donkerder dan binnen. Niets te zien.
'Misschien is hij iemand bellen omdat er iets mis is met de bus,' opperde hij rustig, maar nog geen twee tellen kwam er een stem van de andere kant.
"Iemand contacteren zal ook niet lukken, vrees ik. Hier is geen bereik."
De monnik beet zacht op zijn lip. Dat was geen goed teken. Hij trok zijn tas over zijn schouder, de inhoud onwillekeurig tegen zich aan drukkend. Niet dat iemand geïnteresseerd zou zijn in wat hij mee zich droeg, wat überhaupt nooit veel was. Maar hij wilde wel graag terug naar huis.

Oliver was al bijna in slaap gevallen, zijn wang tegen het raam van de bus, toen de wagen plotseling stopte. Zijn hoofd schoot gelijk omhoog en hij was direct alert, lichtelijk gealarmeerd. Een tel later gingen de lampen uit en de vrouw naast hem slonk een hoog kreetje van schrik, waardoor zijn nekharen onwillekeurig even overeind gingen staan.
Omdat hij wat verder achterin de bus zat kreeg hij niet veel mee van wat er daar gebeurde, maar hier en daar gingen wat telefoons aan en hij besloot hetzelfde te doen. De zaklamp van zijn iPhone lichtte op en maakte zijn schoenen zichtbaar in het duister. Niemand zat er op te wachten dat hij ze in het gezicht ging schijnen maar toch kantelde hij het licht wat omhoog zodat hij naar voren kon lopen.
De meesten waren op hun plaats blijven zitten, maar toen hij bijna voor in de wagen was zag hij dat iemand anders ook in beweging was gekomen. Een jonge vrouw, wiens gezicht bleekjes zichtbaar was in het witte licht van hun telefoons, had zich naar voren gewerkt naar de stoel van de chauffeur en keerde zich net om naar de passagiers.
"Ik ben bang dat hij is weggegaan," zei ze in een toon die duidelijk aangaf hoe verward ze was. Oliver fronste licht. 'Wat de...' Hij scheen zijn zaklamp door de voorruit. De koplampen waren ook uitgezet. Voorzichtig stapte hij langs haar heen door het gangpad, wierp een blik langs door de glazen deur. Ze stonden midden in het bos, in een afgesloten bus. De man vloekte binnensmonds toen hij zag dat de sleutels ook uit het slot waren gehaald en zuchtte toen diep, schraapte zijn keel en keek terug de bus in, zijn telefoon hoog houdend zodat hij iedereen beter kon zien. 'Met hoeveel zijn we? Is iedereen oké?'
Instinctief de situatie peilen. Leiderschap was een soort tweede natuur voor hem. Hij bleef kalm ondanks dat de situatie hem steeds minder begon te bevallen.
Het interieur van de bus werd plotseling geel verlicht, en ze konden elkaar opeens iets beter zien, al baadde de hele binnenkant nu in dezelfde sepia kleur waardoor iedereen er uit zag alsof ze in een oude foto thuis hoorden. Gealarmeerd keek hij opnieuw uit het raam bij het gedempte geluid van een motor. 'Wat de fuck...'
In een opwelling gaf hij een flinke dreun tegen het glas met de zijkant van zijn vuist - iets wat zijn hand wel kon hebben, en het glas duidelijk ook. Shit. Waar was hij nu weer in verzeild geraakt?

“Wat is dit voor bullshit?”
Gelaten zweeg Polina terwijl de jongen die zo fel gereageerd had zelf op onderzoek uitging. Haar mond voelde droog en ze maande zichzelf tot kalmte. Het had geen zin direct van het ergste uit te gaan. Daar had niemand iets aan.
Haar ogenschijnlijke kalmte kreeg nog een knauw toen bleek dat er geen ontvangst was. Ze klemde haar lippen op elkaar. Haar intuïtie was niet iets waar ze snel naar luisterde, maar nu gingen alle inwendige alarmen af.
"Met hoeveel zijn we? Is iedereen oké?" en andere man bemoeide zich er nu ook mee en Polina liet haar telefoon over de groep gaan.
"Ik ben okay. Volgens mij zijn we met een man of vijf of zes," schatte ze; het dansende licht van de telefoon maakte tellen door de hele bus heen pittig. Ze haalde diep adem.
De communicatie maakte haar weer rustiger, maar toen er een motor klonk en de lampen van een auto de bus even hel verlichtten, alvorens in de verte te verdwijnen, voelde ze de stress weer opkomen.
'Wat de fuck' zou niet haar eerste woordkeuze zijn geweest, maar ze was het eens met het idee erachter. De man sloeg tegen het glas zonder resultaat.
Ze concentreerde zich op haar ademhaling. Ze moest rustig blijven.
"Okay, laten we allemaal de kalmte zien te bewaren," zei ze, zelfverzekerder dan ze zich voelde. "er zal ongetwijfeld een logische verklaring zijn."
Ze liet haar licht nog eens door de bus gaan, maar wilde mensen ook niet teveel in de ogen schijnen.

Er zat nog iemand in de bus, iemand die niet zozeer gestresst was op dit punt, maar vooral verward door de zojuist weggereden auto en een beetje geïrriteerd. Dat hier iets niet in de haak was, was meer dan duidelijk, maar het voelde voor Scott meer als een zeer slechte prank dan als iets gevaarlijks. En hij hield verdomme niet van pranks.
Hij volgde de gesprekken en stond ook maar op. 'Wat de fuck' en 'wat is dit voor bullshit' waren twee statements waar hij zich ook wel aardig in kon vinden.
"Ehm, is er niet gewoon een noodknop of zo? Of - weet ik veel - zo'n hamertje om de boel mee stuk te slaan?" vroeg hij nuchter, met een dik Iers accent.
Hij zag er een beetje sjofel uit met zijn hoodie waarvan de capuchon over zijn hoofd zat en zijn versleten rugtas, maar reizen deed Scott in comfort. Zijn vingers gingen langs de randen van de ramen, in de hoop een hamertje te vinden, ook al had een noodknop wel zijn voorkeur. Iets aan door gebroken glas uit het raam klimmen klonk toch een heel stuk minder aanlokkelijk dan gewoon door de deur gaan zoals een normaal mens.
Hij had de auto moeten pakken. Hij had godverdomme gewoon de auto moeten pakken. Dan maar het risico met een kapotte koplamp gesnapt te worden.

De laatste tijden waren zowel mentaal als fysiek druk geweest en dat eiste stilaan zijn tol. Het meisje had haar hoodie opgezet en was helemaal achteraan in de bus gaan zitten. Niet lang nadat ze plaats had genomen, was May uitgeteld in slaap gevallen. Ze was zelfs zo ver heen dat ze niet had gemerkt dat de bus gestopt was en pas na een tijdje leken de panikerende stemmen effectief door te dringen. Met een frons op haar voorhoofd opende ze haar ogen, een blik op het raam buiten werpend. Alles was donker. Vreemd. Was de stroom in de stad uitgevallen? Of had ze haar halte in de stad gemist?
Het meisje probeerde zich te focussen op de gesprekken die aan de gang waren in de bus om hoogte te nemen van de situatie. Ze zochten naar een uitweg. De chauffeur was zowaar niet meer aanwezig. Een angstig gevoel bekroop haar, maar ze probeerde zichzelf kalm te houden. Net als de rest stond ze op. Ze volgde het voorbeeld van een van hen door rond te kijken en haar hand over het raam achteraan te laten glijden, op zoek naar een manier om eruit te komen. Zonder veel succes.
Vervolgens stapte ze van achteraan in de bus naar voren. “Ligt of hangt er nergens een brandblusapparaat?” Volgens haar wel verplicht in elk voertuig. “Kunnen we een raam mee inslaan desnoods.”

Jonas keek in het licht van de zaklampen eens om zich heen en telde inderdaad zes mensen. Er stond een jonge, blonde vrouw in de voorste helft van de bus met haar telefoon in haar hand, vergezeld door een gespierde man die bijna een kop boven haar uit stak - Jonas gokte dat hij degene was geweest die een dreun tegen de ruit had gegeven. Naast hem hoorde hij een sterk Iers accent en kon hij nog net het gezicht van de bijbehorende persoon zien: een jongeman met een wat verfomfaaid uiterlijk en zijn capuchon over zijn hoofd getrokken. Daar nog iets achter bewoog het silhouet van iemand anders en voor een paar momenten scheen een zaklamp op een tweede jongeman rond dezelfde leeftijd. Tot slot zat helemaal achterin een meisje dat nauwelijks ouder dan achttien kon zijn die ook in beweging was gekomen.
Even scheen het licht van een zaklamp in zijn ogen en kneep hij zijn ogen dicht. Voor enkele tellen dansten er vlekken voor zijn ogen maar langzaam maar zeker begon hij te wennen aan het schemerduister waar ze zich nu in bevonden.
'Een noodknop lijkt mij inderdaad het meest plausibel,' zei hij aarzelend toen iedereen even stil was. 'Maar is de chauffeur echt vertrokken? Waarom zou hij dat doen?'
Zijn hand was automatisch omhoog gegaan naar het kettinkje dat om zijn hals hing en zijn duim en wijsvinger sloten zich om het glinsterende zilveren kruis dat aan het koordje hing.

Terwijl hij over zijn hand wreef keerde hij zich weer om zodat hij de bus in kon kijken. Een Ierse stem suggereerde dat er waarschijnlijk iets van een noodknop of een hamertje te vinden was om naar buiten te komen en direct scheen hij met zijn telefoon terug naar de deur van de bus — dat was natuurlijk een oplossing die veel logischer was. Hij had daar zelf aan moeten denken, maar als hij heel eerlijk tegen zichzelf was had de klap tegen de ruit zijn irritatie tegenover de buschauffeur iets opgelucht.
Niet veel, maar wel een klein beetje.
'Wie laat er nou zomaar een openbare bus achter in de middle of nowhere?' mompelde de veteraan terwijl hij om zich heen keek. Dit was krankzinnig — welke idioot deed dit?
Er waren hier en daar inderdaad rode hamertjes die russen de ramen hingen. 'Als die vent echt weg is, en daar lijkt het wel op, kunnen we hier beter gewoon uit. Ik neem aan dat niemand er veel voelt om ergens op te wachten dus ik stel voor dat we, als niemand een noodknop heeft gevonden, we een raam open maken.'
Hij hief zijn telefoon boven zijn hoofd zodat zijn hand bijna het plafond raakte en hij beter zichtbaar zou zijn voor de andere mensen in de bus.

De enige reden dat Dean op dit moment in de bus zat, was het meisje naast hem. Allison had haar hoofd te rusten gelegd op zijn schouder. Ze had de dag druk besteed en het was zeker geweest dat ze de laatste bus terug naar huis zou moeten hebben. Dean had het niet vertrouwd. Northdale was niet ontzettend groot maar Allison was een kwetsbaar persoon. Te goed voor haar eigen veiligheid. Hij had dus aangeboden met haar te reizen. Dat bracht hem nu hier. Een Allison, meedeinend met de bewegingen van de bus en hij die wat doezelig om zich heen zat te kijken. Het was best druk voor dit tijdstip en genoeg volk op de been, waardoor Dean tevreden was dat hij met haar had besloten te reizen.
Op het moment dat hij een beetje begon in te kakken stopte de bus, op een plek waar hij gevoelsmatig van wist dat deze niet in de buurt van een halte was. Allison schrok op en toen de lichten uit viel, nam ze zijn hand vast waar ze angstig in kneep. Ze sprak haar angst niet uit maar hij was voelbaar. Adrenaline stroomde door zijn bloed heen, bracht zijn hartslag naar een hoger niveau.
Een meisje stond op, scheen met zaklamp op de stoel van de chauffeur. Deelde vervolgens mee dat hij weg was gegaan.
"Dean?" Allisons stemmetje klonk smekend en wanhopig.
"Geen zorgen, ik ben er," stelde hij haar gerust. Een knaap, zichtbaar niet tevreden met de tekst die het meisje gesproken had, liep naar voren toe om zichzelf te bevestigen wat het meisje al had gezegd.
“Wat is dit voor bullshit?” Dean keek slechts naar het tweetal dat daar stond, probeerde een antwoord voor zichzelf te vinden.
“Iemand contacteren zal ook niet lukken, vrees ik. Hier is geen bereik.” Met die woorden veerde Allison overeind en leek haar angst een nog hoger niveau aan te nemen. Op die woorden werd Dean ook ongerust.
Een nieuwe man diende zich aan om zich met de situatie te bemoeien. Dean voelde er weinig voor om aandacht op zichzelf te richten terwijl hij deze nu bij Allison wou houden.
'Met hoeveel zijn we? Is iedereen oké?' vroeg deze nieuwe persoon. Toen er iets langs reed, wat een moter bleek te gaan, riep hij uit: 'Wat de fuck...' en sloeg vervolgens zijn hand tegen het raam.
"Okay, laten we allemaal de kalmte zien te bewaren," reageerde het meisje, iets waar Dean zich goed in kon vinden.
"Ehm, is er niet gewoon een noodknop of zo? Of - weet ik veel - zo'n hamertje om de boel mee stuk te slaan?" merkte iemand op, iemand die Dean zo snel niet zag maar ook nog niet gehoord had.
'Als die vent echt weg is, en daar lijkt het wel op, kunnen we hier beter gewoon uit. Ik neem aan dat niemand er veel voelt om ergens op te wachten dus ik stel voor dat we, als niemand een noodknop heeft gevonden, we een raam open maken.' Namens de kerel die het net met zijn hand geprobeerd had.
Allison nam nu met haar andere hand ook die van Dean vast.
"Iets scherps zou in principe al genoeg moeten zijn." Hij stond op en begon in zijn tas te grabbelen, waarvoor hij beide handen nodig had. Allison zat te trillen.
"Is er niet iemand van ons die gemist gaat worden?" vroeg hij. "Want dan zou wachten kunnen. Toch? En anders een sleutel of een schroefje of iets tegen het raam aan slaan met iets zwaarders er tegenaan." Dean klonk eerder verveeld en vermoeid dan dat er werkelijk een emotie in zijn stem door klonk, maar vanbinnen had de paniek van Allison zich in hem gevestigd. Hij wou haar thuis krijgen en gauw ook.