Dark clouds hovering over the rough land(Leah)

Godver, kutkinderen. Leah had zichzelf vandaag al met een ochtendhumeur uit haar bed gesleept, en totaal geen zin meer gehad om op de manege te helpen, maar ja, beloofd was beloofd, en ze rekenden op haar. Ze was niet het type dat dan niet op kwam dagen met het smoesje dat ze zich niet lekker voelde of zo. Alleen zaten er in die les waar ze zou helpen dus twee etters die er niet tegen konden om kritiek te krijgen op hun zit. Die echt verschrikkelijk was trouwens. Goed, zij hield ook niet van altijd maar kritiek maar ze konden nou eenmaal niet leren rijden door steeds maar te horen hoe goed ze wel niet zaten, als een aardappelzak. Haar humeur was er dus niet beter op geworden en zelfs Iris, haar beste vriendin, had haar niet vrolijk gekregen. Die was afgedropen met het excuus dat ze d'r pony nog moest longeren, wat Leah haar niet kwalijk kon nemen, want waarschijnlijk wilde niemand vrijwillig met haar optrekken als ze chagrijnig was. Eenmaal buiten was de lucht ook helemaal grijs, alsof het zich aan haar had aangepast. Vanochtend had er nog een waterig zonnetje geschijnd namelijk. Ze had haar vader gebeld, of die haar niet even op kon halen omdat ze geen zin had om een kwartier terug te lopen in dit weer, maar het enige wat ze kreeg was het droge antwoord 'je gaat niet dood van een paar druppels.' Wat weer maakte dat ze ook niet echt zin had om naar huis te gaan. Dus had ze de kraag van haar jas opgetrokken, haar oortjes ingedaan en de radio aangezet, volume hard genoeg om haar oren te verpesten en was ze rond gaan lopen, in gedachten iedereen die ze kende verwensend. Gek genoeg hielp dat rotweer nog ook, want na een tijdje was het weer het enige waar ze over liep te schelden dus in theorie zou ze dan als ze thuis was heel vrolijk moeten zijn, omdat het daar niet regende. Leah wilde dan ook net omdraaien toen ze opeens besefte dat ze in de buurt van de waterval hier was. Daar was ze al helemaal verliefd op sinds ze een klein meisje was, vooral hoe wild het water soms kon zijn. Ze hield van wilde dingen. Zo gezegd, zo gedaan en niet veel later liep ze langs de rand van de rivier. Er was wel onweer hier en dat was weer iets waar ze geen fan van was, maar straks was ze hier toch wel weer weg. Een beetje bang versnelde ze haar pas, zodat ze hier minder lang hoefde te zijn. De eerste regendruppel landde op haar hoofd en ze snoof. Fijn. Al was het wel verstikkend warm en was de regen best verkoelend. En de waterval zag er geweldig uit. Het kleine meertje wat ervoor lag, bewoog wild heen en weer. Nee, daar moest je niet in vallen. De persoon die aan de rand ervan zat, viel haar nu pas op en ze legde haar hand boven haar ogen, om hem of haar beter te kunnen zien. Het leek erop dat het een meisje was. “Euhm, hi,” begroette Leah haar zodra ze binnen gehoorsafstand was. “Heerlijk weer, hè? Zonde dat ik mijn bikini niet mee heb genomen.” Ze grijnsde. “Ik ben Leah trouwens.” Enigszins bezorgd keek ze achterom, het onweer klonk wel steeds dichterbij of was dat haar verbeelding?