Ain't no party like a Rowley party [Event - open for all]

Het is avond, rond een uur of zes. Het feest begint nog lang niet, maar het is verstandig om er vroeg heen te gaan. Immers; de paden zijn lastig begaanbaar en in het donker is het zeer makkelijk verdwalen.
Het is goed weer; de lucht is helder, het is nog licht en de temperatuur is lekker.
Vanuit het kasteel klinkt al muziek, maar het is nog steeds niet bekend wie hier nou achter zit.

Je kon Zane van een hoop beschuldigen, maar niet dat hij zijn bijdrage niet had geleverd.
De hal van het gebouw was voor eens niet de donkere, griezelige ruimte die het normaal was, maar redelijk goed verlicht met op batterijen werkende feestverlichting. Zane had geen idee wie dit allemaal had geregeld, maar hij had zelf in ieder geval redelijk wat alcohol meegebracht.
Tegen een van de wanden stonden een paar goedkope plastic tafels waarop een aantal drankflessen stonden, met bekertjes en wat zakken chips. Het meeste ervan op dit moment kwam van Zane, die vurig hoopte dat het snel drukker zou worden, want zoals het er nu uit zag zou er weinig van dat feestje terecht komen, en hij was hier niet gekomen om na een paar biertjes al naar huis te gaan.

De trap naar boven was nog steeds donker; buiten de hal was er niets voorbereid op het feest en Zane kreeg daardoor juist meer de aandrang om ergens vanavond lekker op onderzoek uit te gaan. Beetje de grenzen opzoeken.
Iemand in de Meet had grappend voorgesteld een ouija bord mee te nemen en eigenlijk leek dat Zane wel lachen. Gewoon proberen, wat kon er nou helemaal mis gaan?


[Enjoy]

Ze moesten zelf spullen meenemen, dat was wat ze dacht in ieder geval. Ze had een oude sporttas op haar bed staan, hier gooide ze een hoop drank in en verschillende zakken met chips en nootjes. Haar vader had dienst en daar hoefde ze zichzelf dan ook weinig zorgen over te maken.
Toen de melding de ronde deed, was het dan ook makkelijk geweest voor Varya, ze ging. Het meisje had nog niet gehoord van het oude gebouw totdat de melding omhoog kwam. Een oud gebouw, daar moest ze simpelweg bij zijn.

Het gebouw was ergens midden in het bos, dus het meisje ging zichzelf er goed voor aankleden. Ze droeg zwarte legerkistjes, een donkere spijkerbroek en een simpel geruite blouse met een wit hemd eronder. Met de tas om haar schouder liep ze het huis uit. Ze had geen zin om een jas aan te doen, het enige wat ze bij had; was een mobiel, de drank en haar huissleutels.
Het was een lange tocht geweest, het hengsel van de tas sneed in haar schouders, maar ze hoorde de muziek en dat hielp haar het laatste stukje wat door te lopen en bij het huis aan te komen.

Een lach ontstond op haar gezicht, het was oud en het was verlaten. Ze duwde de deur open, het licht dat van binnen kwam mocht niet al te fel zijn, toch sloot ze haar ogen enkele tellen om ze vervolgens tot spleetjes te knijpen en zo te wennen aan het licht. Dit zorgde er echter voor dat ze niet alles even goed meer zag en het meisje liep dan ook enkele passen naar binnen en hoewel haar ogen steeds op de grond gericht waren, keek ze af en toe op om te zien wie er allemaal waren.
Niet al te veel mensen... Vanuit waar ze nu stond, kon ze zelfs maar een figuur zien. Het meisje stroopte haar mouwen op en liep naar de persoon toe.
"Hey." Zei ze op een vrolijke toon en zette haar tas neer, nu pas zag ze dat het een jongen was, maar haar grijze ogen zette ze al snel weer naar de grond. Het kon zijn dat ze onzeker over kwam, ondanks dat dit niet helemaal het geval was.
"Zijn wij de enige?" Vroeg ze en bij haar tas neerhurkte om er twee flesjes bier uit te halen en er een aanreikte richting de jongen. Het was een feestje en ondanks dat er nog maar weinig mensen waren, konden ze de sfeer beter al zetten.

De laatste weken had Moora uitdaging nodig. Ze wilde haar persoonlijke grenzen ontdekken en verleggen. Events zoals een mysterieus feestje in Rowley Castle leken haar best gekwalificeerd te zijn als spannend genoeg om aan deel te nemen, daarbij was het meisje veel te nieuwsgierig naar wie het feest organiseerde. Iets in zich vertelde haar dat dit geen alledaags feestje zou worden en dat wilde ze niet missen.
Dat de weg erheen niet simpel was, deerde haar niet. Je kon veel van Moora zeggen, maar uithoudingsvermogen had ze wél. De drie flessen witte wijn in haar rugzak hadden gerinkeld bij elke stap die ze zette. Het meisje droeg een zwarte ripped jeans, een grijs, diep uitgesneden topje en een zwart leren vestje. Haar haren droeg ze in een hoge paardenstaart.
En eindelijk kwam het kasteel in zicht. Ze was geen anderen tegengekomen op de weg hierheen, maar er waren verschillende wegen die naar Rowley Castle leidden.
Het meisje stapte naar de grote inkomdeur en duwde die hard open. De deur zelf bleek echter minder zwaar te zijn dan dat ze eruit zag, waardoor Moora met te veel kracht haar entrée maakte en de deur met een zwaai opengooide. "Oeps-" kwam eruit, terwijl ze de deur net op tijd kon stoppen voor die tegen de zijmuur zou aan knallen. Een lachje ontsnapte haar, terwijl ze zichzelf herstelde en de deur zachtjes sloot. Ondertussen gleed haar blik de ruimte rond en ontdekte ze twee aanwezigen.
Een jongen en een meisje, nooit eerder gezien. "Hey guys", sprak ze luchtig, haar optreden van net aan de kant schuivend. Moora wandelde naar de tafel met drank, deed haar rugzak naar voren en zette de flessen wijn bij de bekers. Vervolgens draaide ze zich om naar de anderen. "Wat een vette locatie voor een feestje. Ik ben Moora, trouwens", sprak ze vriendelijk, terwijl haar blik de feesthal rondspeurde.
Enkele tellen later draaide ze zich weer naar de drank toe om zichzelf wat van de witte wijn die ze meebracht in te schenken.

Dit zou nog heel erg leuk kunnen worden, zelfs als ze er niemand zou kennen.
Annabell wist niet eens precies meer hoe en wanneer ze had besloten om naar dit feestje te gaan, maar de gedachte achter was voornamelijk dat ze even haar andere gedachten - haar minder prettige gedachten - kon verzetten. Even lekker aangeschoten worden. Het was te lang geleden geweest sinds ze echt een leuk feestje had bezocht en deze mogelijkheid kon ze toch onmogelijk afwijzen? Het was in een kasteel!
Als er iets cool was, was dat het wel.
Roya zou weten waar ze was. Ze wist dat haar kamergenote er weinig voor voelde om ook mee te gaan, zeker in een locatie als deze - dat ging ze Roya echt niet aan doen. Ze wist maar al te goed hoe die daar over dacht. Nee, als ze iemand ging meenemen was het Demi wel, misschien vond die het leuk om samen uit te gaan. Maar haar vriendin was druk met werk geweest en wist niet of het een goed idee was geweest om mee te komen.
Niets aan te doen. Anna vond het toch niet zo erg om in haar eentje te gaan, al betekende dat wel dat ze in haar eentje daar heen moest, door het donker. De blondine was niet bang voor het donker en al zeker niet bijgelovig, maar prettig was het natuurlijk niet. Het kon ook echt gevaarlijk zijn in het bos en een ongeluk wilde ze niet riskeren dus ze zou maar rustig aan doen.
Het idee dat Rowley Castle was gevuld griezelige dingen zorgde ervoor dat zij juist enthousiaster werd. Spookverhalen vond ze geweldig en ze was er ongeveer mee op gegroeid - haar oom Mo kende er tientallen. Niet dat ze vanavond expres op spoken ging jagen, maar toch. Het was een leuke toevoeging.
In haar tas had ze haar eigen drank gestopt, onder een sportvest. Als ze later die nacht terug naar huis zou gaan zou het nog wel eens flink koud kunnen zijn en daar was ze liever op voorbereid. Ze had er niet eens aan gedacht om hakken aan te doen en liep op haar gympen rustig verder. Haar blonde haar viel losjes over haar schouderbladen.
Voordat ze naar binnen stapte wierp ze even een blik op haar telefoon. Kwart over zes, en ze had nog 76 procent batterij. Perfect.
Toen duwde ze de deur open en liep het kasteel binnen. Er waren al enkele aanwezigen maar ze was er vrij zeker van dat dit niet iedereen was. Ze keek eens rond zich heen, op zoek naar bekende gezichten.

Waarom wilden ze hier ook weer naar toe? Waarom was ze in godsnaam enthousiast geworden toen ze de uitnodiging had gezien? O ja, zodat ze een paar mensen kon ontmoeten. Ondanks dat ze niet echt iemand nodig had in haar leven, was een beetje menselijk contact wel gewenst. Sterker nog, het was een van de menselijke basisbehoeften om een beetje contact met de medemens te worden. En ondanks dat Olivia wel contact had met mensen, had ze nu een beetje zin in ongedwongen contact. Want praten met klanten was wel contact, maar meer gedwongen dan dat ze er nou daadwerkelijk zin in had. Dit was dé perfecte opportuniteit om eens wat mensen te ontmoeten. Daarom was ze, met een licht geïrriteerd gezicht, op weg naar het kasteel waar het feest gehouden werd. De reden dat ze licht geïrriteerd was, was omdat ze de weg naar het kasteel behoorlijk griezelig was. Goed, er was geen reden om bang te zijn, want er zouden waarschijnlijk genoeg mensen aanwezig zijn. Maar toch, om hier alleen te lopen was nou niet echt iets wat ze graag wilde doen.

Goed, ze was bij de ingang aangekomen. Olivia bleef heel eventjes voor de deur staan. Ze wachtte eventjes tot haar geïrriteerde blik in haar vrolijke blik was veranderd, de rol die ze dagelijks aannam om mensen te haar ware aard niet te laten zien. Zo zat Olivia in elkaar, en dat deed ze overal, dus ook op dit feest. Ze keek naar de deur, die er behoorlijk zwaar uitzag. Gosh. Het fragiele meisje begon de zware deur open te duwen, met alle klacht die ze in haar kleine lichaam had. Met een lichte hijg, want Olivia had de conditie van een walrus, stond ze in de deuropening en kwam ze verder de opening door. De deur was echter niet op z’n verst open, en klapte, onder andere door de wind, uit zichzelf dicht, met een luide knal. Olivia schoot bijna een halve meter (overdreven) de lucht in van schrik. Ze keek van de deur naar de aanwezigen. “Uhm. Hallo.” Met een glimlachje liep ze op de mensen af. Er was een jongen en een aantal meiden. Eventjes bleef Olivia staan en keek van de andere aanwezigen naar zichzelf.

Oké, ze had simpelweg geen idee gehad wat ze had moeten aantrekken. En toen ze de rest zag, begreep ze dat dit een beetje een casual feestje was. En Olivia was ook wel casual aangekleed, maar Olivia was nou eenmaal een beetje “extra”. Oké, awkward. Maar Olivia liet zich niet van haar stuk brengen. “Hoi allemaal” begroette ze nogmaals iedereen en liep met een brede glimlach naar een van de tafels. Ze opende haar tas en haalde er een drankfles, snoepjes en een zak chips uit. Zo, zij had ook haar bijdrage geleverd. Vervolgens pakte ze een red cup en vulde deze met limonade en een willekeurige fles alcohol, het zou vast en zeker wel smaken. Ze ging op een leeg plekje op de tafel zitten en bungelde met haar benen heen en weer, terwijl ze af en toe een slokje nam en een snoepje stal, en de anderen nieuwsgierig aankeek.

Al snel had Zane gezelschap gekregen. Hij keek op toen een opvallend meisje met wit haar en een uitzonderlijk bleke huid binnen kwam, maar groette haar met evenveel enthousiasme als hij bij ieder ander zou doen.
"Zijn wij de enige?"
Hij nam dankbaar het biertje aan en grijnsde. Met een opener die hij uit zijn zak viste maakte hij hem open en hij nam een slok.
"Lijkt er wel op, maar iemand is hier duidelijk al geweest om de boel te versieren.

Kort daarop kwam een knappe blondine binnen en Zane stak even zijn hand naar haar op. Deze werd niet lang daarna gevolgd door een meisje dat maar met moeite de deur open leek te krijgen en Zane keek geamuseerd toe. Toen ze erdoor was, sloeg de deur met een klap dicht en ze leek er zelf nog het meest van te schrikken. Zane schoot onbewust even in de lach.
"Heya," groette hij monter terug. "Geen zorgen, 't spookt her niet echt hoor," grapte hij. Het meisje groette opnieuw en vulde de tafel nog verder aan met drank en eten. Zane keek opgetogen toe. Hoeveel mensen er zouden komen wist hij niet, maar er was in ieder geval al een mooie voorraad alcohol ontstaan. Als iedereen die nog kwam ook wat mee had moest er sowieso genoeg zijn.
Hij wendde zich weer tot het meisje met het witte haar.
"Nou, zo te zien valt de opkomst nog best mee," zei hij. Hij nam nog een slok van zijn biertje.

Het was de tweede keer in korte tijd dat Neil naar het kasteel ging, maar deze keer had het tenminste een leuke reden. Even de remmen los gooien. Een beetje los, in ieder geval, hij moest nog helder genoeg zijn om te kunnen verkopen als daar interesse in was. De flessen drank in zijn rugzak waren namelijk niet het enige wat hij mee had.
Hij kwam tussen de bomen door, net op tijd om een jonge vrouw in een witte trui en hoge laarzen - het was hem een raadsel hoe ze daarmee het bos door was gekomen - naar binnen te zien gaan.
Onderweg had hij niemand gezien en hij gokte dat ze vanaf een andere kant moest zijn gekomen.
Het deed er ook niet toe. Hij liep naar de deur en duwde hem met zijn echte arm open. De prothese zat er aan de andere kant aan, maar zoveel druk kon hij daar niet op zetten.

Het kwam niet vaak voor, maar Neil's prothese was zowaar een keer goed zichtbaar; het was heerlijk weer en hij had geen zin weer iets met lange mouwen te dragen.
"Hey," groette hij, niemand in het bijzonder, toen hij naar binnen stapte en hij liet de deur achteloos achter zich dichtvallen, waar een behoorlijke klap bij kwam kijken. Hij grijnsde.
"Zo, iedereen weer wakker."
Hij liep door naar de tafels, waar al een mooie voorraad stond en plaatste de inhoud van zijn eigen rugzak erbij. Hij had vooral de wat goedkopere sterke drank meegenomen. Hij kwam hier niet om kwaliteit te drinken maar kwantiteit.

Hij had dus ook nog niemand gezien verder. Hij gaf aan dat er wel al iemand was geweest om dit alles te versieren. Interessant, hij had dit dus niet opgehangen. Een brede lach kwam dan ook op haar lippen. Ze wisten niet wie dit had georganiseerd? Zelf opende ze haar biertje met de binnenkant van haar gesp, hier zat een opener in zodat ze deze sowieso niet kwijt ging raken.
Geluiden deden haar opkijken en tussen haar wimpers door probeerde ze iets van de mensen op te vangen. Het lukte en toen een deur dicht sloeg schokte haar schouders dan ook door de klap. Duidelijk geschrokken en ze zuchtte van opluchting, niks aan de hand; sprak ze zichzelf toe. Niks vreemds gebeurt. Ze begroette de mensen vrolijk terug, ze nam een slokje van haar bier en keek vervolgens richting de tafel, daar moest de drank op? De jongen tegenover haar gaf aan dat de opkomst best mee viel en ze knikte. Ze zag mensen naar de tafel lopen en kwam tot de conclusie dat zij misschien ook maar haar tas vol met drank en eten los moest laten en neerzetten.
"Ik zal mijn drank er even bij zetten." Zei ze met een glimlach en pakte haar tas op. Ze viel haast over haar eigen voeten omdat deze wat naar binnen stonden maar bereikte de tafel zonder kelerscheuren. Ze gooide haar tas op tafel om daar alles uit te halen en toen ze zich omdraaide zag ze een opvallende arm. Een arm die niet van vlees en bloed was en even staarde ze. Het was niet vaak dat je mensen met maar een ledemaat tegen kwam.
"Shit van je arm, maar het ziet er gaaf uit." Ze knikte met een kleine glimlach naar de jongen en haalde haar schouders iets op als wijze van 'sorry van het staren'. Daarna ging ze terug naar de jongen waar ze eerder bij had gestaan. Varya vond het niet netjes om zomaar weg te lopen en niet meer terug te komen.
"Ik ben Varya." Zei ze en haar hand uit stak, ze was nieuw hier en dit was een goede gelegenheid om de feestbeesten van stad tegen te komen.

Ze had de fluisteringen gehoord. Er kwam een feest in het verlaten gebouw, degene die ze in een slechtere stemming al tegen was gekomen. Nu was Tanith echter niet van plan om met een gat in haar arm dit feest te verlaten. Ze was hier om te feesten en dat was ook aan haar outfit te zien. Op haar heupen hing een kleurrijk rokje dat tot boven haar benen stopte, met een donkere legging en simpele zwarte sneakers. Ze was niet van plan om opgepakt te worden mocht de politie komen. Ze had een T-shirt met een laag uitgesneden hals met daaroverheen een jas voor de wandeling naar het kasteel. Ze had haar haren los hangen en en zoals gewoonlijk had ze zichzelf opgemaakt.
De tas op haar rug was gevuld met flessen dure wodka, whiskey en wijn. Ze moest toch wel de mensen een leuke avond gunnen en hoe beter de drank, hoe leuker het feestje.
Dus ze opende de deur en keek met een glimlach rond, met een klap viel de deur achter haar dicht. Oops. Ze deed haar jas uit om deze op te hangen aan een roestige spijker en nu waren de vele tattoos die ze had ook duidelijk zichtbaar. De dame liep richting de drukste tafel. Daar zag ze andere ook drank uit de tas halen en ze deed hetzelfde. Een van de flessen in haar hand opende ze en schonk een glas in.
"Iemand anders ook?" Vroeg ze met de fles wodka in haar handen en keek de tafel rond.

Het was niet bepaald van zijn gewoonte want Brandon had een hekel aan dansen, maar de manier waarop dit feestje werd georganiseerde had zijn aandacht gewekt. Rowley castle was een interessante locatie en de organisator van het feestje had hij niet kunnen traceren. Dan maar ter plaatse gaan kijken.
Een meisje met kleurrijk rokje had in de verte voor hem gelopen. Duidelijk was hij niet de enige die geïnteresseerd was in het feestje en dat voorspelde een mooie avond. Hij wandelde op z'n gemak achter haar aan en had de knal waarmee ze de deur toe liet vallen gehoord.
In zijn rugzak zaten wat flessen likeur van de plaatselijke night-shop. Brandon dronk niet vaak, maar als hij het deed, dan deed hij het goed.
De jongen duwde de deur van het kasteel open en zag al snel een groepje mensen staan. Allemaal volstrekt onbekend, gezien hij al in tijden niet meer uit was geweest. "Hi jongens", sprak hij vriendelijk terwijl hij de deur zachtjes sloot, in tegenstelling tot zijn voorgangster. De jongen wandelde naar de tafel die al aardig gevuld was met drank - ze zouden niets te weinig hebben deze avond - en zette zijn drank erbij. Snacks had hij niet meegenomen. Zijn rugzak hield hij om zijn schouders.
Hij vervoegde zich bij de groep en glimlachte vriendelijk naar de anderen. Zeer uiteenlopende types, maar ze hadden allemaal een ding gemeen: ze hadden hun nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen.

Nog twee meisjes volgden, het ene liet de deur met eenklap toeslaan, waardoor Moora even opkeek toen ze zich na het inschenken van haar wijntje bij het volk vervoegd had. Een glimlachje speelde om haar lippen toen de enige jongen er aanwezig opmerkte dat het er niet echt spookte. "Niet? Damn", reageerde ze grijnzend, haar wenkbrauwen kort opgetrokken, waarna ze van de wijn dronk.
Het meisje probeerde de gezichten van de aanwezigen thuis te brengen, maar ver kwam ze niet.  Verrassend was dat natuurlijk niet wanneer je amper uitging.
Een eenarmige kerel deed de deur nogmaals dichtslaan, ervan genietend dat de aanwezigen automatisch allemaal opkeken. Ook niet thuis te brengen, wel een type waar Moora normaal gezien niet op af zou stappen. Nog een meisje volgde, ook een pittige dame volgens haar intuïtie. Een jongen die deur deur wel zachtjes sloot volgde al snel.
"Wauw, er komt toch wel wat volk af op zoiets als dit", merkte de blondine op tegen niemand in het bijzonder om daarna weer van haar wijntje te drinken.

Haar grote, bruine ogen namen elke verschijning in zich op. Ze wilde precies weten wie iedereen was, wat iedereen deed en hoe iedereen was. Achter haar grote bruine ogen zat een slang schuil, een slang die wilde toebijten en niet meer loslaten. Maar om niemand te laten verraden dat de slang wel degelijk aanwezig was, moest ze zich gedragen als een konijntje. En zo zat ons konijntje braaf op de tafel, kleine nipjes te nemen van haar red cup. Ze trok een zak met snoepjes en haalde er een handje uit. Zoetekauw als dat ze was, stopte ze de snoepjes in haar mond en toen er een paar op de grond vielen, moest ze zacht lachen. Olivia sprong van de tafel af en bukte, om de twee snoepjes op te rapen en deze weer op de tafel te leggen. Vijf seconden regel was allang overtreden. Vervolgens liep ze wat verder de groep in met mensen, om wat meer contact te maken met iedereen. Want als ze vanavond zou toeslaan, zou dat betekenen dat ze wat meer contact zou moeten maken. “Eigenlijk missen we nog iets van muziek” stelde Olivia hardop vast en zocht oogcontact met een aantal mensen “Ik heb een telefoon bij met muziek erop, ik kan hem eventueel aansluiten als iemand een boxje heeft? Of we kunnen zelf muziek maken.”Opeens ontstond er een samenzweerderige blik op haar gezicht en ze trok plagend haar wenkbrauwen omhoog. “Of zouden we anders de spoken van streek maken als we hier opeens herrie gaan maken?” Met een veelbetekende blik in haar ogen nam ze een slokje van de drank uit haar red cup. Een balletje was opgegooid, het was aan de rest om er op te reageren.

"Shit van je arm, maar het ziet er gaaf uit,” zei het meisje met het witte haar en Neil grijnsde even.
“Wie mooi wil zijn moet pijn lijden,” antwoordde hij vlotjes. Hij schonk zichzelf een mixdrankje in en liet zijn blik rondgaan. Het meisje dat hem aan had gesproken had zich alweer op de andere jongen gericht.
Het werd wat drukker. Er kwamen nog twee jongens en een derde meisje bij. Tot nu toe was er aan vrouwelijk schoon geen gebrek. Het nieuwste meisje merkte op dat er toch wel aardig wat volk op het feest afkwam en Neil wendde zich even tot haar, met een speelse grijns op zijn gezicht.
“Natuurlijk, wie wil er nou niet losgaan op een plek waar het spookt. Je weet niet wat je hier tegen gaat komen.”
Zijn bekertje was a vrij vlot leeg. Hij was niet van plan om nu al helemaal los te gaan. Een ideale situatie zou er een zijn waarin hij verkocht had wat hij bij zich had en daarna helemaal katjelam zou gaan omdat er toch geen druk meer was. Maar dat moest allemaal nog gebeuren, natuurlijk.
Het meisje met de witte, oversizede trui en de lange, bruine paardenstaart mengde zich nu wat meer in de groep en Neil keek afwachtend op.
“Eigenlijk missen we nog iets van muziek”
Ja, daar had ze een punt. Neil ontmoette haar blik even en nam haar schattend op.
“Ik heb een telefoon bij met muziek erop, ik kan hem eventueel aansluiten als iemand een boxje heeft? Of we kunnen zelf muziek maken.”
“Daar moet ik verder heen voor zijn,” antwoordde Neil luchtig.
“Of zouden we anders de spoken van streek maken als we hier opeens herrie gaan maken?”
Hij lachte.
“Dat is voor mij des meer reden om los te gaan. Ik wil wel ’ns weten wat er waar is van die verhalen. Zet maar iets op,” zei hij. Het eerste klonk haast speels, het laatste meer onverschillig. Zolang het geen deprimerende troep was kon hij op bijna alles wel een feestje bouwen.

Nadat Annabell binnen was gekomen vulde de ruimte zich langzaam met meer mensen, allemaal zeer uiteen lopende types. Sommige gezichten herkende ze vaag van andere feestjes van mensen die ze zelf ook maar half kende en alleen had bezocht omdat ze een "vriendin van" was, mensen die ze enkel herinnerde omdat ze een vrij goed geheugen had. Verder kon ze ze echter niet plaatsen. De leeftijden liepen duidelijk ook niet zo veel uit elkaar, al kon ze het spierwitte meisje niet helemaal schatten; ze had in elk geval een jong gezicht onder die bleke wimpers en kleurloze wangen.
Er werd gevraagd naar muziek, en daar kon Annabell alleen maar mee instemmen. 'Ik heb wel een boxje denk ik,' zei ze terwijl ze haar hand in haar tas stak en haar jas opzij schoof. En inderdaad. Ze trok het eruit en overhandigde het aan het meisje dat had voorgesteld om muziek te zetten en schonk de jongeman naast haar toen een scheve grijns. 'Zelf muziek maken lijkt me inderdaad niet zo'n strak plan.'
Toen gingen haar ogen naar arm en viel haar mond iets open - niet uit schok of een soortgelijke reactie, maar uit enthousiasme. 'Holy shit, is dat echt?!' Ze vergat de muziek spontaan en keerde zich tot hem, een glans in haar ogen. Spoken waren interessant en zo, maar zo'n arm zag je niet elke dag. Ze had de andere mensen staan bestuderen en had het nog niet opgemerkt. Enkele tellen leek ze echter te beseffen hoe ze waarschijnlijk overkwam en zei snel: 'Sorry, ik bedoelde niet - het is gewoon dat het er... cool uit ziet. Het spijt me, ik ben nogal geïnteresseerd in dit soort dingen...' Een ietwat schaapachtige grijns verscheen op haar gezicht.

Het meisje met het lichte haar was al snel weer terug van het wegzetten van haar drank. Zane hoorde haar iets zeggen tegen de jongen die maar een arm had en dat gaf Zane een momentje de kans om er ook naar te kijken. Een beetje sci-fi was wel aan Zane besteed, dus hij vond het ding best cool.
Daarna kwam ze weer bij hem staan en stak ze haar hand naar hem uit, die Zane met een glimlach schudde.
"Aangenaam, Varya," zei hij. "Zane."
Ondertussen werd er tussen andere mensen besproken of er wat muziek moest komen en werd er een beetje gehint naar de spook-factor van het gebouw.
Een meisje had speakertjes bij zich en overhandigde die aan het meisje dat voor had gesteld een beetje muziek op te zetten.
"Hey, over voorstellen gesproken," zei Zane toen, zich tot de rest wendend. "Anders doen we allemaal even sociaal en stellen we ons voor, ay?" zei hij met een opgewekte grijns.
"Ik begin wel; Zane."

Neil had even toegekeken hoe een blonde, jonge vrouw boxjes tevoorschijn toverde. Toen echter, merkte ze zijn arm op en hij grijnsde breed.
"Holy shit, is dat echt?!" vroeg ze. De spieren in Neil's schouder stuurden via sensoren de ruwere functies van het ding aan en hij strekte de arm uit, alsof hij haar hand wilde schudden.
"Absoluut," zei hij.
"Sorry, ik bedoelde niet - het is gewoon dat het er... cool uit ziet. Het spijt me, ik ben nogal geïnteresseerd in dit soort dingen..."
Hij lachte.
"Relax, ik ben 't wel gewend. Sneeuwwitje daarginds vond hem ook leuk."
Toen een jongen zich voorstelde als Zane stak hij even zijn goede hand op.
"Neil," zei hij. Toen glimlachte hij weer even naar de blondine voor hem. "En met wie heb ik hier het genoegen?"

De jongeman reageerde tot haar opluchting erg nonchalant en liet haar weten dat hij wel vaker zulke reacties kreeg. Dat verbaasde haar niets - het viel best wel op als iemand een compleet andere arm had. Blijkbaar had het witte meisje dat Anna al eerder was opgevallen er ook al wat over gezegd. Misschien kon ze later wel vragen hoe hij er aan was gekomen en hoe het precies in elkaar stak - hoe hij zijn arm had verloren interesseerde haar minder en dat lag waarschijnlijk ook wat gevoeliger.
Ondertussen was er een voorstelrondje gestart door een blonde jongeman met een open gezicht die zijn hand even opstak en zijn naam vertelde: Zane. De jongeman naast haar stelde zichzelf voor als Neil en keek vervolgens met een glimlach naar haar, wat duidelijk maakte dat er nu van haar verwacht werd dat ze haar naam zou noemen. Ze grijnsde scheef. 'Annabell.'

Gelukkig werd er met haar idee ingestemd. Mooi, want een feestje zonder muziek was in Olivia haar ogen niet echt een feestje. Op een feestje wilde Olivia dansen, en sociaal doen met andere mensen. Een glimlach gleed over haar gezicht toen de jongen met de arm prothese een opmerking maakte over hoe hij wat meer heen moest zijn voor het zelf maken van muziek. “Misschien klinkt het wel heel erg goed” zei Olivia met een grijns “Er zijn genoeg artiesten die dronken of high geweldige nummers maken.” Olivia was best een aardige zangeres, het was zelfs haar werk om te zingen, maar het dronken of high doen was echt geen strak plan. Uiteindelijk kreeg ze van een ander meisje een boxje in haar hand gereikt, zonder enige vorm van uitleg. Goed, nu moest het waarschijnlijk niet heel moeilijk zijn. De meeste boxjes werkten tegenwoordig op Bluetooth, en het boxje zag er modern genoeg uit om ook op Bluetooth te werken. Goed, eerst maar eens haar afspeellijst zoeken. Olivia haalde haar telefoon tevoorschijn en begon door haar muziek app te scrollen. Ondertussen hoorde ze een gesprek, tussen de jongen die haar eerder had aangesproken en het meisje dat haar de boxjes had aangereikt.

Ze fronste toen ze hoorde wat het meisje zei. Wauw, inappropiate much. Ondertussen werd er geopperd zich elkaar voor te stellen en Olivia stak haar hand omhoog en zwaaide enthousiast. “Olivia hier, maar ik luister ook naar Olive” deelde ze mee. Sinds dat een bijnaam voor haar was geworden in Italië, vond ze het ook wel grappig om daar naar te luisteren. Bijnamen voor alles tbh. Na een paar minuten kreeg ze het boxje eindelijk aan de praat, en zette de muziek zo aan dat hij duidelijk hoorbaar was, maar mensen nog wel met elkaar konden praten. Ze zette haar afspeellijst op shuffle, geen idee wat er zou komen, en glimlachte toen er wat beats door de boxjes dreunden. “Music, at last!” cheerde ze vrolijk en sprong van de tafel af waar ze op had gezeten. “Als er een saai liedje op komt, just press the button!” zei ze tegen niemand in het bijzonder en sloeg in één keer haar glas achterover. Vrijwel meteen was ze weer bij de dranktafel te vinden, en schonk zichzelf nog een keer rijkelijk in. Time to party, sis!

De mensen die aankwamen waren vrij uiteenlopende types. Opvallend was het meisje met de bleke huid en de lichte haren die zichzelf aan ene Zane voorstelde als Varya. Brandon deed zijn best om de namen te onthouden, maar op vlak van gezichten was zijn geheugen een zeef. Je moest al serieus met hem gepraat hebben of iets heel vreemds hebben gedaan vooraleer hij én je naam én je gezicht van de eerste keer zou kunnen onthouden.
“Brandon”, gooide hij de groep in toen hij begreep dat het nu zijn beurt was om zich voor te stellen.
Wat hem ook opviel was een jongen met een ontbrekende arm die een supergesofisticeerde vervanging voor zijn ledemaat had kunnen bemachtigen. Zag er zeker niet goedkoop uit. Brandons interesse in technologie werd aangewakkerd en nu twee meisjes het ijs braken door over zijn arm te beginnen, ging Brandon subtiel wat dichterbij staan.
“Gaaf. Bionisch?”, hij keek de ruige kerel even kort aan en bestudeerde zijn arm. “Komt wel dicht in de buurt van een echte arm, dacht ik. Aan je zenuwuiteinden gekoppeld?”
High tech-dingen waren voor Brandon iets wat hij in zijn vrije tijd graag volgde. De wetenschap bewoog sneller dan je dacht, maar zo’n arm had hij nog niet in ’t echt kunnen aanschouwen. “Kost een hoop.”

Mensen stelden zich voor en Moora probeerde aan elk gezicht een naam te koppelen. Ze was er vrij goed in, dus het was geen probleem om die te onthouden.
Toen het haar beurt was, stelde ze zichzelf voor door haar naam te noemen en vriendelijk te glimlachen naar iedereen. Ze stond nog bij Zane en Varya, degenen die eerst waren en dronk vlijtig van haar wijntje. Als er iets is wat er bij Moora tegenwoordig goed binnenging, dan was het dat wel.
Het meisje met de bleke huid en de lichte haren was zeer opvallend. Ze had haar nog nooit gezien in de stad en Moora vermoedde dat ze als dat wel het geval was geweest, haar zich wel zou herinneren. Ook Zane had ze volgens haar nog nooit gezien. “Wonen jullie in de stad? Ik ben jullie nog niet echt tegengekomen hier.” Ze glimlachte naar beiden, duidelijk geïnteresseerd. “Dat is misschien omdat ik normaal gezien niet echt vaak uitga? Ik ben eerlijk gezegd vooral geïnteresseerd in wat er in de rest van het kasteel zit.”
Muziek weerklonk en de sfeer leek er al meteen in te zitten toen Olivia enthousiast van tafel sprong en duidelijk meteen de drank verder leek in te vliegen. Moora grijnsde naar haar. “Ik zal nog wel een paar wijntjes nodig hebben vooraleer ik helemaal losga.”

"Aangenaam, Annabell," zei Neil, lichte nadruk op haar naam leggend. De rest stelde zich ook voor, maar Neil gokte dat hij aan het einde van de avond niet een naam zou hebben onthouden.
Het meisje dat zich als Olivia voor had gesteld wist de speakers aan de praat te krijgen. Ze kwam nu al buitengewoon energiek over en Neil was benieuwd wat er zou gebeuren als daar een hoop alcohol in ging.
Een jongen die zich met Brandon voor had gesteld was dichterbij aan het komen, merkte Neil, en zijn mondhoeken bewogen even.
Als hij heel eerlijk was stoorde alle aandacht die zijn arm opriep hem niet.
“Gaaf. Bionisch?”
Neil knikte.
“Komt wel dicht in de buurt van een echte arm, dacht ik. Aan je zenuwuiteinden gekoppeld?”
"Ja, maar je geeft 'm nu wel teveel credit," reageerde hij laconiek. Hij liet de arm een paar hele eenvoudige bewegingen maken.
"Veel complexer dan dit wordt het niet, sorry," grijnsde hij.
Hoewel het ding de perfecte prothese langzaam dichterbij bracht bleef het een machine die bij lange na niet zo verfijnd als een echte arm was. Hij kon de vingers voldoende bewegen om lichte dingen op te pakken, maar echt fijne motoriek was nog lastig en het feit dat hij er uiteraard geen gevoel in had maakte het ook lastig in te schatten hoeveel druk hij zette.
De meeste dingen deed hij, al dan niet onbewust, nog gewoon met zijn echte arm.
“Kost een hoop,” merkte de jongen op.
Neil's wenkbrauwen gingen even omhoog. Iemand was voorlijk.
"Vertel me iets dat ik nog niet," was zijn luchtige antwoord en hij grijnsde even. "Strontmazzel gehad dat m'n ouwelui bij konden springen en iemand kenden. Ik was in zekere zin een test-case, maar het is op zijn pootjes terecht gekomen."
De leugen was er vlekkeloos uitgekomen, maar dat kwam ook omdat het meestal het lulverhaal was dat hij mensen voorschotelde die iets te nieuwsgierig werden. Het kwam eruit alsof het de waarheid was.
Maar daar was Neil sowieso goed in.
"Werk je met dit soort dingen, of zo?" vroeg hij de jongen. De arm hing nu weer losjes langs zijn lichaam.

Zane keek opgetogen rond toen mensen zich een voor een voorstelden. Hij deed zijn best zoveel mogelijk namen vast te leggen, maar dat viel niet echt mee.
Het meisje dat zich eerder had voorgesteld als Moora mengde zich ook weer in het gesprek.
“Wonen jullie in de stad? Ik ben jullie nog niet echt tegengekomen hier. Dat is misschien omdat ik normaal gezien niet echt vaak uitga? Ik ben eerlijk gezegd vooral geïnteresseerd in wat er in de rest van het kasteel zit.”
Zane haalde zijn schouders op.
"Ik woon hier al een poosje, maar zo heel veel kom ik ook niet in de stad. Ik ga op zaterdagavond wel 'ns uit, maar de paarden moeten 's ochtends ook weer eten als ik een kater heb, dus ja."
Het scheelde dat er muziek op werd gezet. Moora richtte zich even tot Olivia en dat gaf Zane een moment om rond te kijken.
De feestelijkheden stonden in schril contrast met de oude, vervallen muren en tegels van het gebouw. Zijn blik ging naar de trap, die praktisch het duister in leidde. Hij keek weer naar Moora.
"Je zei dat je geïnteresseerd was in het kasteel, toch?" zei hij met een uitdagende grijns. "Dan stel ik voor dat we op onderzoek uit gaan."

Varya glimlachte naar de jongen tegenover haar.
"Aangenaam." Zei ze vriendelijk en toen hij het had over een voorstel rondje, knikte ze dan ook. Het was een slim idee, maar omdat het meisje niet goed zag, kon ze niet alle gezichten onderscheiden van elkaar. Op de stemmen letten, dat ging het dus worden. Ze was namelijk niet van plan om iedereen die zijn of haar naam zei van dichtbij even te gaan bekijken. Hoewel ze zo onaangepast had kunnen zijn, was ze in een grote groep toch iets stiller en wat meer teruggetrokken.
Enkele mensen stelde zich voor en toen ze dacht dat ze iets kon zeggen en haar mond open wilde doen, was iemand haar voor. Een tweede keer ging haar beter af.
"Varya." Zei ze net hard genoeg voor de mensen om te horen en liet haar ogen langs enkele gezichten gaan. De muziek leek eindelijk te werken en de sfeer sloeg meteen iets om, het meisje wat het boxje had bemachtigd had vrolijk aangegeven dat ze de muziek konden veranderen en ging verder met waar ze mee bezig was. Een meisje voegde zich in het gesprek en Varya dacht na over haar stem. Was dit Moora? Het meisje stelde een vraag.
"Ik woon in de stad, maar ben net nieuw." Gaf ze aan en luisterde verder naar wat het meisje te vertellen had. Ook zij was blijkbaar geïnteresseerd in het kasteel.
"De locatie sprak mij inderdaad ook aan, wie weet wat er te vinden valt." Al betwijfelde ze het ergens, het beetje wat ze had gezien, leek vrij vervallen te zijn en het leek erop alsof een hoop mensen al voor waren geweest. Dan had ze het nog niet over de mensen die er nu waren. Hier en daar zat graffiti op de muur en dat waren al de eerste sporen dat er hier zeker meer afspeelde dan de buitenkant aan gaf. Ze keek om toen Zane voorstelde dat ze op onderzoek uit konden gaan. Een enthousiaste twinkeling kwam op in de ogen van Varya.
"Nu?" Vroeg ze met een kleine grijns op haar gezicht.