Party ? No thanks..

Met een zucht zette Tyler zijn tas neer in het halletje van zijn woning, deze werden straks wel uitgepakt. Even keek de jongen in camouflage pak zijn woning rond, alles zag er nog steeds even netjes uit, alleen lag er een enorme laag stof. Erg veel zin had hij nu niet om er een stofdoek doorheen te halen, na een reis van ongeveer 12 uur was het eerst tijd om de ogen even dicht te doen. Met een grote stap stapte Tyler over zijn tas heen die de breedte van het halletje in beslag nam. De woning waar hij zich vertroefde buiten missies om was dan misschien niet groot maar wel handig ingericht . Aangezien hij toch geen vriendin had was een groot huis ook niet nodig, natuurlijk wel een 2 persoonsbed want een meid zo nu en dan was niet verkeerd. Even liet de uitgeputte jonge man zich op de bank ploffen om zijn kistjes uit te doen. Slapen met kistjes was immers uit den boze, dit was er tijdens zijn opleiding ongeveer 4 jaar geleden wel ingestampt. Hunter, zijn k9 hond had zich al comfortabel gemaakt op het bed. Gapend borg Tyler zijn kistjes netjes op, hij was erg georganiseerd alles had een eigen plek en alles moest netjes zijn. Alweer een tik wat er wel in het leger is ingeslagen, maar zeker geen slecht eigenschap. Te moe om zich geheel uit te kleden trok Tyler zijn camoblouse uit en zijn broek op zijn knie, nog steeds in missie mode. Binnen enkele seconden was de jongen vertrokken. Het was misschien wel meer als 24 uur geleden dat hij voor het laatst had geslapen. Tijdens de militaire vlucht moest er nog van alles worden na besproken over zijn missie. Het was geen gewone missie geweest, Tyler was samen met nog een andere jongen op individuele uitzending gezonden om achter een high risk terrorist aan te gaan. Het waren zware en onmogelijke tijden geweest. Nu was het tijd om even bij te tanken, weer te wennen aan het normale leven en ritme. Weer te wennen aan de burgers, wat vaak een moeilijke taak was voor deze jongen. De eerste paar uur dat Tyler thuis bracht had hij in een diepe slaap doorgebracht, zo diep dat hij de telefoon niet eens over had horen gaan. Nergens anders kon Tyler zo diep slapen als in zijn eigen huis, andere plekken vertrouwde hij maar moeilijk. Al snel kwamen de nare dromen, zoals gewoonlijk vlak na een missie, wanneer hij wat minder vast sliep. Hunter, zijn hond, werd wakker van het gedraai van zijn baasje en duwde even een neusje tegen hem aan alsof hij wou zeggen “Alles is oke”. Langzaam werd Tyler wakker en keek zijn kamer even rond, even laten doordringen dat hij toch echt thuis was. Nog even bleef Tyler languit op bed liggen voor hij zijn gespierde lichaam even rekte. Zijn armen vol met tatoeages, waar hij zich totaal niet voor schaamde. Eerlijk gezegd was hij er zelfs trots op, ze vertelde allemaal een verhaal. De ene een stoer verhaal de andere een verdrietig verhaal, verhalen die hem hebben gevormd zoals hij nu is. “Kom hunt, werk aan de winkel” sprak de jongen zijn geliefde hond tegen voor hij opstond. Even haalde Tyler een van zijn grote handen door de haren van het beest. Het werd tijd om zijn tas uit te pakken en een stofdoek door het huis te halen. Meneer was echt gesteld op nette en geordende omgeving. Pas toen Tyler keek hoe laat het was, 15.00 hij had dus 8 uur geslapen, zag hij de gemiste oproepen en whats-app berichten. Of hij naar de kroeg kwam voor een welkoms terug feestje. Eigenlijk had hij daar helemaal geen zin in, wou Tyler zich gewoon even een paar dagen terug trekken voor de tv. Beetje sporten en rond dwalen in de natuur, nog even geen mensen om hem heen. Maar het was belachelijk om burger schuw te blijven, plus ze bedoelde het allemaal vast wel goed. Ze waren blij dat hun vriend weer terug was, waar ze een half jaar zonder hebben moeten doen. Tyler had ze natuurlijk ook gemist, wetend dat ze hier allemaal leuke dingen zouden doen. En hij daar alleen maar ‘stoer’ werk deed in de ogen van die lui. Er was niks stoers aan, oke z’n geweer en helikopters ect waren wel mannelijk, maar hij had minder mensen kunnen redden dan hij had gehoopt. Misschien had hij wel een onschuldige neer geschoten, zulke dingen knaagde de eerste dagen na de thuis komst altijd aan zijn onbewustheid. Ja gezellig. 21.00 in onze stamkroeg !. Loog hij maar, hij zou er het beste van maken, met een beetje alcohol erin zou het wel leuk worden.
Zonder zijn kleren te sorteren wat vuil of schoon was gooide Tyler alles meteen in een wasmand. Overal zat er toch zand, die kleine rottige vervloekte korrels gingen overal door heen. Ze zaten zelfs in je eten en kleren die je nooit aan hebt gehad. Vandaar dat alles door naar de was ging, op kleur uitzoeken hoefde ook niet, alles was toch donker. Terwijl de was draaide begon Tyler een sopje te maken voor zijn huis, die gelukkig niet groot was dus hij was zo klaar. Aangezien Tyler ongeveer 6 maanden weg is geweest was er totaal geen eten in huis en zin om boodschappen te doen was er niet. Met een glimlach opende hij een laatje met allemaal bestel menu’s waar had hij zin in. Pizza, lasagne, blauwe hap (Indonesisch), chinees, vlees. Na even te denken besloot hij gewoon lekker een shoarma pizza te bestellen met extra knoflook. Zijn tanden zou hij voor stap nog wel 3 keer poetsen zodat je geen vieze knoflook geur meer rook.
Met de tv aan op comedy central wachtte Tyler rustig op zijn Pizza, de was hing al weer en het huisje was schoon. Bij het horen van een auto sprong Hunter op en begon aan te slaan, handig zo was de deur al open voor de pizza boy er was. Met een fooi van 5 euro rekende Tyler zijn maaltijd af, geld was geen probleem voor hem. Tijdens een uitzending krijg je namelijk bonussen uit betaald voor de gevaren uren en ‘over uren’. Met zijn voeten op de salon tafel, waarop ook een grote cola stond, rolde Tyler de pizza op in zijn doos. Net als een pannenkoek,zo werkte hij de pizza een stuk makkelijker naar binnen.
Tyler stapte met een wantrouwende blik de kroeg binnen, scande meteen de omgeving. Er was niet veel veranderd sinds hij weg was geweest. Alleen wat muur versieringen. Eerst ging hij zijn jas bij de garderobe ophangen, onder zijn zwarte jas had hij een simpel grijs t-shirt aan. Deze was iets aan de strakke kant, hij was nog al afgetraind daar. Zijn spieren waren dus redelijk zich baar, net als zijn tatoeages die zijn lichaam versierde. Verder had hij na het douche snel in een jeans en sneakers gesprongen, aan zijn haar hoefde niet veel te gebeuren (die waren gemillimeterd) . Zijn tanden na die shoarma pizza met knoflook 4 keer gepoetst. Hunter had hij thuis gelaten, een hond nam je immers niet mee naar de kroeg. Hoewel als het kon had Tyler dat zeker gedaan, hij en zijn hond waren een onafscheidelijk team. Hunter was namelijk een K9 hond en werkte samen met Tyler in het 75th ranger regiment. Eenmaal bij de bar aangekomen werd hij luidruchtig begroet, van iedereen kreeg hij een flinke handdruk en een shot tequila, zijn favoriete drank. Hij kwam immers uit Texas. Elke keer kon hij weer het zelfde verhaal vertellen, eerder schreeuwen de muziek stond aardig hard, hoe hij het had gehad. Natuurlijk mocht hij niet te veel over de details in gaan, die waren strikt geheim. Zelfs Tyler wist alleen maar wat hij nodig had om de missie af te ronden. Hoe minder je wist hoe beter. Al snel waren ze een beetje uit gepraat, ze vertelde hun verhaal Tyler luisterde. Luisteren kon hij altijd beter als vertellen, praten over zich zelf was hij nooit goed in geweest. Zeker niet nu hij zo gehard was door het leger. Vreselijke dingen had mee gemaakt, dode kameraden, maten die geen ledematen meer had. Die dingen probeerde Tyler altijd te verdringen, maar vaak achtervolgde die gedachtes hem in zijn slaap. Nu zou hij gewoon even lol maken met zijn maten die over de meest onzinnige dingen klaagde. Ze hadden eens mee moeten maken wat Tyler had gezien, dan zouden ze niet klagen over de nieuwe update van de Iphone klagen. “Hoeveel terroristen heb je neer geknald Tay “ vroeg een maat hem. Met een doodse blik keek Tyler de kerel aan, zich tot kalmte manend, wat was dat voor een belachelijke vraag. Alsof je er trots op moest zijn jonge jochies neer te knallen die meestal geen keuze hadden want hun familie was erbij betrokken. “Geen idee maat, ik vergeet altijd te tellen wanneer ik bezig ben kogels te ontwijken en te bedenken of ze nog een verhaaltje voor gelezen zouden krijgen als die kids me niet raakte. ” antwoordde hij sarcastisch stem. Meteen was het duidelijk dat het geen onderwerp was om verder over in te gaan.
Al snel was het plan besloten dat ze nog even door gingen naar de echte Clubs, de avond was immers nog maar jong. Vanaf 1 uur waren deze discotheken hier geopend tot de zonsopkomst. Eigenlijk wou Tyler gewoon naar bed, nog even tv kijken en dan voor 2 uur de ogen dicht hebben. Het was een uiterste vermoeiende tijd geweest reizend over de wereld om die terrorist achter na te zitten. Uiteindelijk was het dat allemaal wel waard geweest, maar nu was hij moe. Maar om toch geen spel breker ging hij mee. Rustig wachtte hij in de rij onder het genot van een sigaret. Bij de portier aangekomen werd er om zijn I.D gevraagd. Meteen spoten Tylers ogen vuur en voelde hij zijn bloed koken, hoe durfde z’n gast zijn I.D te vragen. Hij was oud zat om mensen te vermoorden, maar bij binnenkomst van een Discotheek werd over zijn leeftijd getwijfeld. Met op een geklemde kaken liet de jongen zijn I.D zien, geen zin om drama te maken. Dan kwam hij zeker niet binnen. Meteen liep hij door naar de bar en bestelde voor al zijn maten een desperado’s op rekening. Als Tyler thuis was kwam hij hier wel vaker, soort van vaste klant. Meestal was hij na een paar drankjes ook wel te vinden op de dansvloer tussen de meiden. Maar vandaag niet, nee hij keek liever toe hoe iedereen zich belachelijk gedroeg. Het liefst ging hij naar huis, maar zijn maten wou hij ook niet teleur stellen. Vandaar dat hij met een glas whisky in zijn hand toe keek naar iedereen die plezier maakte. Zijn state of mind stond daar nog niet zo naar toe. Nog geen 48 uur was hij nog in een oorlogsgebied en nu stond hij hier tussen de mensen die nog nooit een kogel van dicht bij hadden gezien. Allemaal plezier te maken alsof er niks aan de hand was, terwijl er aan de andere kant kinderen van 12 met een geweer rond liepen. Opdracht hadden om elke Amerikaanse soldaat neer te knallen, anders zou hun moeder het loodje leggen.
Rond een uur of 3 was Tylers gezicht alleen nog maar minder geamuseerd gaan staan, zijn maten waren te druk met plezier maken. De enige vriend van Tyler was nu de drank, iets wat verloren liep de jongen naar buiten naar zijn andere vriend Nicotine. Eenmaal buiten liet hij zijn ogen even aan het donker wennen om aankomend gevaar zo goed mogelijk te kunnen identificeren. Daarna liep hij verveeld de hoek om en leunde daar tegen de muur aan. Zijn omgeving in de gaten houdend stak hij een sigaret op. De nicotine bracht hem tot rust en hij keek hoe de rook omhoog dwaalde in het licht van een lantaarnpaal. Hij vond tot nu toe het feestje maar een stomme bedoeling, hij wou gewoon lekker eerst tot rust komen. Daarna zou hij zich wel weer als een idioot gedragen op stap. Tyler zuchtte even diep, hij zou zo maar eens een taxi bellen richting huis.

[anyone]

Laury's vingers streelden de zachte stof van de lichtblauwe jurk die voor haar lag. Het was zaterdagavond, de avond om uit te gaan. Morgen zou ze dan wel uitslapen. Hoewel ze voorheen veel vaker uitging, kwam het er de laatste tijd niet meer van. Ze had het druk met haar bijbaantje in de supermarkt en haar werk op de stal. Vaak was ze zo uitgeput dat ze 's avonds niets anders deed dan op de bank hangen, berichtjes sturen naar Seth. Zelfs voor Seth had ze, leek het, te weinig tijd. Vanavond zou ze uitgaan, hoe dan ook. Nieuwe mensen ontmoeten, plezier maken, los gaan, even relaxen. Harry rekte zich uit, die lag aan de andere kant van het bed te slapen. Ze zuchtte even en beet op haar lip. Door alle drukte had ze Harry veel minder aandacht gegeven dan voorheen. Het werd steeds aanlokkelijker en eerlijker om Harry te laten adopteren door iemand die hem veel meer aandacht kon geven dan zij. Dit was niet eerlijk, niet tegenover Harry, niet tegenover haarzelf.
Harry keek op, haast alsof hij doorhad dat haar gepeins over hem ging. Zijn oortjes draaide naar haar toe en hij stond op, wandelde naar haar toe.
"Dag jochie," zei ze met een glimlachje rond haar lippen. "Je bent een lieverd, wist je dat?" Ze gaf hem een kroel achter zijn oren en tilde hem vervolgens op haar schoot. Misschien kon haar vader hem tijdelijk opvangen, totdat Laury weer wat meer tijd had. Ze kon de fret niet wegdoen, ze had hem vanaf dat ie pup was.
Haar telefoon rinkelde en ze nam op. Een van de meiden waarmee ze vanavond zou uitgaan belde om te zeggen dat het niet doorging. Dat zij in ieder geval niet meeging en haar vriendinnen hadden nu ook geen zin meer. Laury mompelde iets in de richting dat dat in orde was, dat het wel kon gebeuren maar dat ze er maar niet al te zwaar aan moesten tillen. Ondertussen baalde ze als een stekker. Waarom nou weer? Ze hing op. Nou! Ze zou zich niet laten kennen. Ze zou gewoon naar de clubs toegaan en dan maar met wildvreemde mensen moeten rondhangen. Had ze in het begin van haar woontijd in HorseHome ook moeten doen en dat was haar ook gelukt. Toch was het jammer dat de meiden niet met haar meegingen. Laury had zich er erg op verheugd.
Haar rode haren vielen vol over haar schouders, haar lippen glansden en haar ogen straalden. Het kleine beetje make-up deed wonderen en de keer dat ze haar haar geföhnt had, zag je ook overduidelijk verschil. Er lag een grote glimlach rond haar lippen terwijl ze voor de spiegel rondjes draaide. De witte legging en de bruine laarzen maakten het geheel heel schattig. Het blauwe jurkje bolde op elke keer als ze draaide. En dat draaien deed ze eigenlijk best wel vaak.
Voor het café moest ze haar ID laten zien en toen ze eenmaal binnen was, stond ze eerst even verloren om zich heen te kijken. Maar al vrij vlot raakte ze aan de praat met een jongen die haar vol vuur vertelde over een of andere Tyler die een hele tijd weg was geweest maar die nu terug was. Terug van zijn missie. De jongen bleef over hem vertellen, vertelde vervolgens zijn eigen verhalen en bood hier en daar drankjes aan aan Laury. Voor haar was het wel vermaak en haar maakte het uiteindelijk niet zoveel uit. Hoewel ze, net als de rest van de groep, reikhalzend naar deze ‘Tyler’ ging uitkijken.
Toen hij er was, werd hij luidruchtig begroet door zijn vrienden en Laury vond het aanstekelijk werken, de blijheid om de jongen. Zelf begroette ze hem ook, verwelkomde ze hem en stelde zichzelf voor, maar haar handdruk ging al gauw verloren in de meute en de andere jongens die zich om hem heen drongen. Toch had hij een bepaalde energie om zich heen die Laury bijzonder vond. Ze was nieuwsgierig naar de jongen, wou wel meer weten over hoe hij de missies nou echt ervaren had. En misschien, heel misschien, wou ze het niet weten. Of gerustgesteld worden, dat zij niet de enige was die de dood recht in de ogen aan had mogen kijken. Dat zij niet de enige was die mensen had dood zien gaan.
“Hoeveel terroristen heb je neer geknald Tay “ Laury vroeg zich af of het wel gepast was om zoiets in deze situatie te vragen, maar uit de reactie van Tayler bleek dat het allesbehalve gepast was om dat te vragen. Een woedende blik werd geïncasseerd naar de jongen die het aan hem vroeg en hij bond dan ook in.
“Geen idee maat, ik vergeet altijd te tellen wanneer ik bezig ben kogels te ontwijken en te bedenken of ze nog een verhaaltje voor gelezen zouden krijgen als die kids me niet raakte,” was Tayler zijn antwoord. Laury draaide met haar vinger in haar haren en bleef naar Tayler kijken, maar op een gegeven moment was ook zij afgedwaald, aan het dansen met mensen, met jongens, plezier aan het maken. Tot ze op een gegeven moment op haar schouder getikt werd door dezelfde jongen als waar ze in het begin mee had gebabbeld. Ze zouden nog een club gaan opzoeken, of ze meeging met hun? Laury knikte, liet hem haar hand pakken en zo wandelde ze hand in hand naar de groep met jongens toe. De jongen was geïnteresseerd in haar, raakte haar onnodig vaak aan en door de aantal drankjes die Laury al genuttigd had, was ze opzich wel in voor iets, maar het moest niet al te serieus worden. Ze zat immers nog steeds met Seth in haar hoofd. De jongen die er ook niet uit ging.
Zijn hand lag op zijn middel. Zijn andere hand legde hij op haar wang en zijn gezicht kwam aardig dichtbij. Aarzelend schudde ze haar hoofd, duwde hem zachtjes van zich af.
“Het spijt me,” mompelde ze, hopend dat ze hem niet kwetste. “Maar ik heb al iemand waarin ik geïnteresseerd ben.” De jongen grimaste even maar knikte toen. Zwijgend gingen ze naar binnen toe, terwijl er een rare sfeer tussen hun in hing.
Eenmaal binnen kreeg de jongen een drankje van Tyler aangeboden en daarmee was hij verdwenen, stond hij op de dansvloer en was Laury compleet vergeten. Na een kwartier stond hij uitgebreid met een ander meisje te zoenen en Laury wist niet of ze geamuseerd moest zijn of gekwetst moest zijn. Ze voelde niet meer de ernstige behoefte om te dansen, stiekem had ze het wel een beetje gehad en wou ze gewoon chill gaan slapen, maar toen een paar meiden haar de dansvloer optrokken omdat ze haar hadden herkend, werd het toch nog even gezellig.
Rond een uurtje of drie was een van de meiden beroerd geworden en was Laury samen met haar naar buiten gelopen. Maar al gauw werd Laury vervangen door een van de andere meiden en stond ze er wat onwennig bij. Haar blik gleed rond en ze zag Tyler staan, die er allesbehalve vrolijk uit zag.
“Hi,” zei ze. “Ik had me net al voorgesteld, maar ik weet niet of je me nog kan heugen. Gaat het wel? Kan ik je ergens mee opvrolijken?” Ze ging naast hem staan en glimlachte naar hem, terwijl ze haar rode haar uit haar gezicht haalde.

- I hope u like -

Tyler trok even een wenkbrauw op toen een wild vreemd meisje met rode haren en een blauw jurkje hem verwelkomde. Hij wist toch honderd procent zeker dat ze elkaar nog nooit hadden ontmoet, ook voor zijn vertrek niet. “Tyler hanson” gaf hij haar een hand toen ze zich voorstelde als Laury. Nog voor hij haar wat had kunnen vragen werd ze alweer verdrongen door zijn maten. Enkele handdrukken en begroetingen later stond Tyler kalm met een biertje in zijn hand tegen de bar aan. Kalm en met een strak gezicht nam hij de situatie waar, probeerde de drukte een beetje buiten te sluiten. Zo nu en dan nam hij de moeite om een gesprek aan te gaan, te vertellen wat hij mocht vertellen. Maar zijn ogen bleven geen minuut stilstaan, scande de omgeving af, op de hoogte blijvend van alles wat er gebeurde. Zijn lichaam stond nog steeds in gevechtsmode, dat zou enkele dagen misschien wel weken duren voor hij weer helemaal terug was in relax mode. Even bleven zijn blauwe ogen hangen op Laury het onbekende rode meisje. Al snel had hij door wat er gaande was, Roy was bezig haar te versieren. Een kleine glimlach kwam op Tylers gezicht staan, het zou eens niet dat zijn maten bezig waren met meisjes regelen. Roy was wel echt de ergste van allemaal, het was normaal dat hij met meerdere meisjes op een avond stond te zoenen. Ergens wel sneu voor de dames, maar dan moesten ze maar wat minder naïef zijn. Hopelijk was Laury wat verstandiger, ze zag er nog jong en puur uit. Het zou rot zijn als Roy haar met een gebroken hart achterliet,  maar ach het was niet zijn probleem. Hij kon er niet altijd zijn om naïeve dames te redden , nee of hij was op uitzending of zelf te druk met iets te score. Toch bleef Tyler het meisje met de rode haren in de gaten houden, iets wekte wat sympathie bij hem op.  Gelukkig bleek ze prima voor zich zelf te kunnen zorgen en had ze de grootste lol op de dansvloer.  Zelf had Tyler het wat minder naar zijn zin deed zijn best om te glimlachen en plezier te maken.  Hij kon niet ontkennen dat het leuk was om zijn vrienden weer te zien, maar aangezien hij 48 uur geleden nog in oorlogsgebied zat vond hij het moeilijk om zich aan te passen. Te doen alsof er niks aan de had was. Misschien had hij deze avond beter kunnen uitstellen tot het volgende weekend, dan was hij wat meer geacclimatiseerd. Kon hij misschien echt lachen om hun stomme grapjes, nu koste het erg veel moeite en energie om bij te blijven.  

Na nog enkele biertjes in zijn keel te hebben gegoten werd het tijd om naar de club te gaan. Ergens voelde Tyler zich wel al een stuk vrolijker, de oorzaak zal de hoeveelheid alcohol wel zijn.  In de rij van de Club waar ze naar binnen wouden stak Tyler een sigaret op om zijn Nicotine gehalte op pijl te houden. Tijdens zijn missie had hij wat afgerookt tegen de stress maar ook tegen de verveling, soms moesten ze dagen observeren en wachten tot ze eindelijk actie konden ondernemen.  Terwijl hij genoot van zijn trekje aan het kankerverwekkende genotsmiddel stuitte zijn ogen weer op de rode haren van Laury. Roy maakte er echt werk van, vaak liet hij ‘zijn’ dame achter om in het volgende gebouw weer op een nieuwe te jagen. Tyler zag de handen van Roy verplaatsen  1 gleed er naar haar middel en de andere naar de wang. Duidelijk dat hij haar probeerde te zoenen.  Nauwlettend hield Tyler de reactie van Laury in de gaten, zou Roy het weer hebben geflikt? En dat zo vroeg op de avond? Nee! Een grote grijns kwam op zijn gezicht te staan toen Laury nee knikte en wat zei, Roy had een blauwtje gelopen. Misschien kon het nog een leuke avond worden, lachend keek Tyler toe hoe Roy de afwijzing incasseerde. Het gebeurde niet vaak dat meneer charmeur werd afgewezen.
Eenmaal binnen gebeurde er precies wat Tyler had voorspelt na dat Laury Roy had afgewezen. Opzoek naar een ander schatje wat hem binnen een kwartier was gelukt. Ondanks Tyler er afwezig uit zag hield hij alles in de gaten. Opzoek naar enig gevaar om daar meteen op te reageren. Onbewust wist hij wel dat er niet veel kon gebeuren. Het was een rustige avond, hooguit zou er een gevecht komen. Maar een goede die hem een rake klap wou verkopen, na jaren gevechtstraining kon Tyler zijn moves wel.  Al snel was iedereen verdwenen op de dansvloer en was Tyler even in gesprek geraakt met een oude bekende. Een blond lang meisje die hij wel eens mee naar huis had genomen. Ze was verontwaardig dat ze nooit meer van hem had gehoord, als smoes gebruikte Tyler zijn uitzending. Waarmee hij meteen haar aandacht had getrokken, helden waren eenmaal sexy. Maar een held was hij zeker niet, er waren genoeg onschuldige gestorven door zijn toedoen. Genoeg kinderen die hun vaders of broers kwijt raakte. Of hun eigen leven. Normaal had Tyler er wel op ingegaan om haar mee naar huis te nemen. Maar vannacht en de komende dagen wou hij gewoon alleen zijn. Geen burgen geneuzel om hem heen. Vandaar dat hij zich excuseerde en buiten een sigaret ging roken. Hoewel het hier al een tijdje herfst was nam Tyler niet de moeite om zijn jas te pakken.  Hij zou waarschijnlijk toch niet langer als 10 minuten buiten zijn, om daarna zijn vrienden te vertellen dat hij vertrok.  Daarbij was kou een emotie en emoties kon je uitschakelen, daar was Tyler feilloos in getraind en paste het buiten zijn werk ook vaak toe wanneer iets te dicht bij kwam.  Zoekend naar zijn aansteker dacht Tyler even na wat hij nog allemaal thuis moest doen. Hij moest zijn auto weer verzekeren,  deze had hij terug getrokken voor zijn vertrek. Het was zonde om ergens voor te betalen wat je niet gebruikte. Ook zou hij naar zijn ouders gaan, iets wat hij graag nog even uitstelde voor ze allemaal emotioneel gingen doen en een familie reünie voorstelde. Wel wou hij graag weer zijn paarden zien die daar stonden gestald. Zijn ouders hadden een Ranch waar hij ook een tijd had gewoond. Maar Tyler en zijn autistische vader hadden steeds vaker ruzie, vandaar dat het tijd werd om uit huis te gaan. Helaas zijn lieve moeder en zusje achterlatend.  Halverwege zijn sigaret werd Tyler voor de zoveelste keer deze avond uit zijn gedachte gehaald. Een bruin harig meisje kwam met een beroerd gezicht naar buiten gevolgd door Laury, hij kwam die meid vandaag ook echt de hele tijd tegen. Wat was het toch met haar, ergens had Tyler het gevoel dat ze wat gemeen hadden. Dat ze iets wist of had gezien wat hij ook had mee gemaakt. Even keek Tyler naar de bruine meid die zich duidelijk niet jofel voelde. Well.. als je niet tegen drank kon moest je het ook niet drinken. Natuurlijk was Tyler ook zo vaak zat en onwel thuis gekomen maar voor een kerel lag dat op een of andere manier toch anders. Al snel kwam er nog een meisje naar buiten om voor brunette te zorgen.  Meiden waren zo anders dan kerels..  Laury voelde zich blijkbaar onnodig en kwam zijn kant opgelopen en begon tegen hem te spreken. “Hey” begroette Tyler haar terug terwijl het wat rook tussen zijn lippen ontsnapte. “ Ja klopt, je wel hoor. Niks aan de hand alleen een beetje moe” Beantwoorde hij roodlokjes vragen terwijl hij zijn blik weer even afwende naar de brunette die op de grond was gaan zitten. Way to go, ze zou ook nog ziek worden door de koude vloer, maar agian niet zijn probleem. Zijn aandacht ging weer terug naar Laury om haar laatste vraag te beantwoorde. Even dacht hij na en toen verscheen er een speelse grijns op zijn gezicht. “Er is wel een ding dat je kan doen” knipoogde hij, “Zou je Roy nog eens willen afwijzen, echt geweldig” lachte hij een beetje. Van onderwerp veranderen was altijd beter dan over zijn echte gevoelens te praten, iets wat al die burgers toch nooit zouden begrijpen. De meesten wisten alleen wat dood was uit hun biologie boekje.  Weer gleden de blauwe ogen van Tyler naar het spektakel wat zich naast hun af speelde. Brunette was over haar nek gegaan, zonder zijn kalme blik te verrekken excuseerde Tyler zich tegenover Laury en liep op de twee meiden af. “Bel jij een taxi of ik?” Vroeg hij aan het blonde meisje die brunette verzorgde. “Maar ze is al bijna beter hoor dan kan ze weer naar binnen” Even schudde Tyler zijn hoofd wat konden lui toch stom zijn. “Dus ik bel een taxi hoor ik al, ze is bezopen en moet naar huis”  . Waar Tylers verantwoordingsgevoel nu weer vandaan kwam wist hij niet, maar hij zag het alweer gebeuren dat dit meisje dadelijk met een smerige kerel mee naar huis ging. Na een Taxi te hebben gebeld liep Tyler terug naar de lantaren en Laury om nog een sigaret op te steken. Even mompelde hij “Burgers…” En richtte zijn aandacht toen weer op Laury, met een oog het bruin harige meisje in de gaten houdend dat ze niet naar binnen ging. “Ik meen het, geweldig om Roy eindelijk weer eens een blauwtje te zien lopen” zei hij en stak nog een sigaret op.

[me like]

Laury keek nog even naar de twee meiden en een korte steek van verlangen voor een vriendin vulde haar, maar gauw drukte ze deze gevoelens weg, erkende het bestaan ervan niet. Het was doelloos om in zoiets te blijven hangen, daarbij; op deze manier zou ze heus wel mensen leren kennen. Ze zou Tyler kunnen leren kennen, misschien als hij daar behoefte aan had een vriendin van hem kunnen zijn. Hij was niet het type ervoor, leek haar, om genadeloos mensen te laten vallen. Mocht ze alle verhalen geloven die ze in de korte tijd tussen zijn vrienden had gehoord, was Tyler een ongelooflijk evenwichtig en gebalanceerd persoon waar je absoluut op kon vertrouwen. Als je hem juist behandelde. Laury was van nature een ruimdenkend persoon en was ervan overtuigd dat je iedereen op een andere manier moest benaderen en moest behandelen. Met respect, dat was sowieso belangrijk. Misschien dat ze daarom gewoon Tyler wou leren kennen. Respect moest hij wel hebben, en hij moest ook behoorlijk wat te vertellen hebben. In een leger meewerken kon niets anders zijn dan zwaar belastend.
Even keek ze naar hem op en keek hem onderzoekend aan. Zijn haren gemillimeterd, schouders zo breed als het maar zijn kon, zongebruind, strakke blik. Wat zou hij denken? Wat zou hij willen? Hoe zou hij zich op dit moment voelen?
“ Ja klopt, je wel hoor. Niks aan de hand alleen een beetje moe," was het antwoord op de vraag of het wel ging. Hoewel dat zijn antwoord was, betwijfelde Laury het, maar wie was zij om erover door te vragen? Als hij vandaag of gister pas terug was gekomen van zijn missie en hij nu hier was, kon zij zich zo voorstellen dat zijn hoofd vol andere dingen zat dan iets simpels zoals; 'welk meisje ziet er leuk uit' of 'zal ik eens die chick nemen vannacht?'. Maar hij was moe, zei hij. Wat ook best mogelijk kon zijn. “Er is wel een ding dat je kan doen." Nieuwsgierig keek ze hem aan, terwijl ze zag hoe zijn gezichtsuitdrukking veranderde. Ze wist niet persé of het iets goeds voorspelde, maar om hem zo te zien liet haar automatisch naar hem grijnzen. “Zou je Roy nog eens willen afwijzen, echt geweldig.” Roy moest dan die jongen zijn die haar had geprobeerd te zoenen. Ze voelde zich ergens schuldig, maar blijkbaar was het normaal dat hij meisjes zo snel probeerde te zoenen. Aarzelend keek ze Tayler aan, hoewel ze hem graag een plezier wou doen, wist ze niet of ze dat wel kon uithalen.
"Hmm," peinsde ze. "Ik heb hem gezegd dat er iemand anders is... hoe kan ik hem dan nog een keer verleiden om met me te dansen of wat dan ook?" Ze wist het niet. Wist ook niet of ze die invloed wel op jongens had. Hoewel ze absoluut geen probleem had met het praten met jongens of het flirten met jongens, was ze er geen expert in en wist ze niet of het wel nut had om eerst een jongen af te wijzen en daarna toch terug te komen. Aan de andere kant, Roy had ernstig graag aandacht van een vrouw gehad, dus als ze nu zou terugkomen en hem een keer zou omhelzen en iets langer dan strikt noodzakelijk zou aankijken, zou het waarschijnlijk afdoende zijn om hem haar weer te willen kussen.
Ze haalde haar schouders op en keek Tayler toen aan. "Prima. Ik doe het om jou een plezier te gunnen." En ergens had ze er ook wel zin in om een beetje met een jongen te kloten. Al helemaal met die Roy, hij was immers de hele tijd bezig met het ronselen van meisjes.
Laury zuchtte trillerig en keek toen naar Tayler. "Mag ik een sigaret van je?" Ze rookte niet veel, maar op sommige momenten had ze behoefte aan nicotine. Een klein beetje verdoving, wat stomme luttele bewegingen die niet veel aandacht vroegen.
Maar voordat Tayler haar ook maar een sigaret kon aanreiken, was het Roy die naar buiten was gelopen en die toevallig haar laatste vraag had gehoord. Niet onder de indruk van haar afwijzing, vol zelfvertrouwen om het nogmaals te proberen, reikte hij haar een sigaret aan en trok haar naar zich toe. Laury's spieren spanden zich onwillekeurig aan, een afkeur verscheen tegen de jongen. Hij was té zelfverzekerd, had zeker niet door dat zij had gezien dat hij allang met iemand anders had gezoend. Of misschien had hij juist wel door dat ze het had gezien en deed het daarom. Het maakte niet uit, ze kon niet tegen Roy. En dat kwam haar zeer onbekend voor.
"Oh, hai, Roy." Een lieflijke glimlach tekende haar lippen, lieten haar gezicht stralen. Haar ogen deden niet mee, konden niet doen alsof ze vrolijk waren. De sigaret werd opgestoken maar ze hoefde hem niet meer, voelde zich misselijk worden, haast alsof ze teveel drank had gedronken. Ze wist dat het de aanwezigheid van Roy was en ze vroeg zich af waarom ze Tayler ookalweer beloofd had om het te doen. Waarom ze überhaupt bedacht had dat het een grappig idee was. Het was geen grappig idee.
Diep inhaleerde ze de rook, kuchte toen kort en gaf de sigaret aan Roy, ze had alweer genoeg gehad. Hij lachte, gooide de sigaret achteloos over zijn schouder en liet zijn handen over haar middel glijden. Te veel drank. Veel te veel drank. Roy was niet helder meer.
"Jongen..." mompelde ze zachtjes, terwijl een ijskoud gevoel vanuit haar ruggengraat naar beneden liep. "Nee."
Hij luisterde niet. Handen die onder haar jurk graaiden, die haar steviger vastgrepen toen ze een poging deed om uit zijn greep los te komen. Dwingend, onvriendelijk.
"Nee."
Ze probeerde zich nogmaals los te rukken. "Ik heb je zien kijken," fluisterde hij, een walm van alcohol drong zich in haar neus. "Je wil me. Nou wees eens een lief meisje."
Haar knie plantte zich vol in zijn kruis.
"Was ik niet duidelijk genoeg?" Met haar vlakke hand sloeg ze tegen zijn wang aan en liep toen naar Tayler toe. Woede en verwarring waren op haar gezicht te lezen. Zonder aarzelen pakte ze Taylers hand vast, trok hem met zich mee en stormde weg, zonder echt aan Tayler te vragen of hij wel weg wou.
Laury was boos, boos op zichzelf, boos op Tayler, boos op Roy. Pas toen ze ver genoeg weg waren en ergens in het donkere park rondliepen, liet ze hem los en zakte uiteindelijk op haar knieën, om oncharmant over te geven in het gras. Trillerig schoof ze haar haren achter haar oor en rolde toen met haar ogen.
"Jezus." In haar hoofd schold ze zichzelf uit, verweet ze zichzelf dat ze zich hiermee had laten gaan, dat ze geen zelfbeheersing had en dat ze boos was geworden en niet op een andere manier Roy had kunnen afwijzen. Niet alleen dat, kotsen was niet echt bepaald charmant en ze vond het een teken van zwakheid. Het was niet omdat ze teveel had gedronken, maar het was de combinatie van spanning, rook, alcohol en drukte.
"Volgende keer ga ik wel eendjes kijken in het park." Ze haalde haar schouders op en keek Tayler aan. "Oh. Tja. Eh. Ik heb je geloof ik enigszins mee ontvoerd naar een park..." Een schuchter glimlachje kwam over haar lippen. Ze ging op een bankje zitten en klopte naast zich. "Heerlijk, al gedronken alcohol. Altijd fijn om het een tweede keer te proeven."

- sorry it took me so long ;c -

“Ach, Roy is zo makkelijk dat maakt hem niet uit. Voor hem juist meer een uitdaging” Antwoorde Tyler nadat hij de rook uit zijn longen had geblazen. De Nicotine werd langzaam door zijn lichaam gepompt en de verslaving van de brede jongen bevredigde. Tyler grijnsde nog even toen Laury toestemde om Roy nogmaals een klap in zijn ego te geven. Die jongen had eigenlijk veel te veel zelfvertrouwen. Soms vroeg Tyler het zich af hoe het kon dat Roy nog nooit eens flink in elkaar geramd door zijn gedrag, niet iedereen kon opschieten met z’n eikel. Want ja zulk gedrag werd ook wel vergeleken met het gedrag van een eikel. Tyler had er in het begin ook veel moeite mee gehad, nu nog steeds soms. Echter had hij er mee leren om te gaan, vaak negeerde hij het gedrag gewoon. Het was immers niet zijn probleem, nee hij had meer dingen aan zijn hoofd. Even scande Tyler de omgeving op enige dreiging, probeerde in het donker figuren op de daken te onderscheiden. Alsof hij verwachte dat er ineens Taliban opdook en begonnen te schieten. Natuurlijk was dat onzin, maar het waakzaam zijn zat nog zo in zijn systeem dat het moeilijk was om het niet te doen. De blonde jongen keek op toen Laury iets aan hem vroeg. Ze wou een sigaret van hem, even keek hij haar een enkele seconden raar aan. Hij had niet verwacht dat dit schattige roodharige meisje met haar donkere ogen rookte . Maar natuurlijk kon hij geen oordeel over haar vellen, zelf rookte hij ook. Hij had zich wel eens voorgenomen om te stoppen. Maar de nicotine en de gewoonte waren z’n goede medicijnen tegen de stress en verveling die hij doorstond tijdens oefeningen en missies. En de tussenperiodes waren meestal te kort om er tussen door nog te stoppen. “Sure” antwoordde Tyler, maar voor hij zijn pakje Lucky strike tevoorschijn kon halen kwam Roy naar buiten gewandeld. Alsof je het over de duivel had. Meteen zag Tyler aan de gehele lichaamshouding van die jongen dat deze ladder zat was, het was nog een wonder dat hij op zijn benen kon staan. Wantrouwend bleef Tyler hem in de gaten houden, hij wist wat voor buien de dronken Roy kon hebben. Zelf was Tyler ook niet altijd even leuk wanneer hij gedronken had, zeker niet als hij net terug was van een Missie. Vaak was hij gewoon in een lollige bui, of als ie echt te veel op had werd hij gewoon een lamme tak en wou gewoon slapen. Maar wanneer hij terug kwam van een uitzending zag hij vaak spoken, flashbacks, herbelevingen en kwam zijn kwade dronk naar boven. Specialisten zouden hem de stempel PTSS geven, maar in die onzin geloofde Tyler niet. Het was gewoon even een periode waarin hij fysiek en geestelijk zich weer moest aanpassen aan het gewone burgerlijke leger. Even werd Tyler afgeleid door een geluid dat uit de steeg kwam en draaide zich om. En terwijl hij even niet oplette en het kwaad was al geschied, net toen Tyler zijn blik weer op zijn twee metgezellen wende zag hij een iets wat grappig maar ook verontrustend spektakel. Hoewel het donker was buiten zag hij met genoegen hoe de knie van Laury met enige kracht tussen de twee benen van Roy terecht kwam, recht op zijn edele delen. En vervolgens was er een klap te horen van een vlakke hand in iemands gezicht, natuurlijk die van Roy.

Wat er daarna gebeurde ging erg snel, nog steeds onder de indruk van het toneelspel wat zich net voor zijn ogen had voortgedaan, werd hij ineens mee getrokken door Laury. Met een flinke snelheid in zijn pas volgde hij het meisje wie zijn hand had vast gegrepen. “He wtf” mompelde hij even maar liet zich voort ‘slepen’. Omdat hij eigenlijk niet wist wat te doen in deze situatie, verbijsterd wat er nu gebeurde. Maar vooral omdat het idee van een meisje alleen in het donker dwalend hem niet aanstond. “Meis, wacht nu even. Dit heeft toch geen enkel nut” probeerde hij Laury te bedaren. Niet dat het enig nut had, aan haar hele lichaamstaal was te zien dat ze kwaad was. Eindelijk begonnen ze wat langzamer te lopen. Meteen scande Tyler de omgeving af, ze waren beland in het park. Even later stopte ze op een schemerige plek die tevergeefs door een lantaren werd verlicht. Terwijl hij de omgeving nog eens goed in zich opnam, alle geluiden probeerde te plaatsen , ging Laury op haar knieën zitten. Tyler rolde even met zijn ogen, ook zij had te veel gedronken. Zonder zijn handen uit zijn zak te halen keek hij naar het spektakel wat zich voor zijn neus afspeelde. Gelukkig werd hij er zelf niet misselijk van, veel mensen konden niet tegen het zien van overgevende mensen. Zelf had hij genoeg gezien in zijn leven om dit totaal niet meer smerig te vinden. Niet wetend wat hij nu moest doen stond hij daar maar. Moest hij het nu zielig vinden, of eigenschuld. Ze had zich natuurlijk zelf vol gegoten met alcohol. Rustig wachtte hij tot Laury klaar was met haar maag om te keren. “ Gaat het een beetje meis? “ vroeg hij toch met enige bezorgdheid terwijl hij en sigaret opstak. Erg op zijn gemak was hij niet hier in het donkere park en hoopte zo snel mogelijk weer terug naar de bewoonde wereld te gaan. Om Laury weer op haar benen te helpen stak hij een hand naar der uit, onbewust moest hij toch een beetje grinniken om de opmerking die ze maakte. “Dat ga ik voortaan ook tegen de baas zeggen” Zei hij zachtjes, meer tegen zich zelf dan tegen Laury. Eenmaal op haar benen begon ze over zijn ontvoering waar hij eigenlijk niet zo van gecharmeerd was. “Tja… dat stond niet echt op de planning nee” reageerde hij droog. Langzaam liet hij zich op de rugleuning van het bankje zakken met zijn voeten op het zitvlak. Luisterde naar wat ze had te vertellen. “Neen dat kan ik begrijpen, moet je ook niet doen he. Beetje zonde van de drank”. Iets anders dan er laconiek mee om te gaan kon hij niet. Het recht om haar te wijzen op haar fout had hij niet, tevens kon hij haar hier ook niet allen laten. “Dus was je nog wat van plan na deze ontvoering” Vroeg hij Laury nadat hij zijn peuk had weggegooid.

Ze vroeg zich af hoe Tayler haar braakbui opvatte. Zou hij haar nu zien als een zuipschuit? Iemand die onbeheerst alcohol naar binnen goot? Vandaag had ze welgeteld drie drankjes op met alcohol, de rest was niet veel anders dan Ice-Tea en Cola geweest. Juist omdat ze wist dat ze niet helder reageerde op alcohol en omdat alcohol merendeel van de tijd een uitvlucht zou zijn. Dat zou niet de juiste manier zijn. Dat was niet hoe Laury was.
“ Gaat het een beetje meis?" Ze knikte, keek hem met een vage glimlach aan. "Spanning komt op mijn maag terecht. Slechte ervaring gehad een tijdje geleden en nou ja, sindsdien draait mijn maag zich snel om als ik me niet heel goed voel en een beetje alcohol op heb." Het was wat geweest als ze dat met dubbele tong had gezegd, dan was alle respect die een mens voor haar kon hebben, zo verdwenen.

- niet af -