Time to catch my breath [Megan]

Het was iets over twaalven toen Moora Soothy had buitengehaald om te gaan rijden. Dit was een rustig moment op de stal – de meeste mensen waren eten – en het perfecte moment om een ontspannen wandelingetje te gaan maken in het bos. Het weer was oké vandaag, het was niet te winderig. Ze moest binnen een uurtje weer terug zijn voor ze een paard van een eigenaar kon gaan trainen, maar dat was meer dan voldoende tijd om erop uit te trekken.
Soothy was zoals steeds ontzettend braaf en meewerkend. Hij stond met z’n ogen zachtjes toegeknepen en zijn linker achterbeen op rust te genieten van zijn poetsbeurt terwijl Moora hem vluchtig poetste.
Het afgelopen was er veel gebeurd. Het verlies van hun tweeling was Pasqual en Moora erg zwaar gevallen. Zowel Moora als de jongen hadden zich voor elkaar afgesloten. Het was niet zo dat er ruzie was geweest, maar er was niets dat nog gezegd kon worden. Moora wou er niet over praten, Pasqual had zich volledig in zichzelf gekeerd. Beiden konden ze elkaar niet aankijken. Het was gewoon te pijnlijk. Hun relatie had niet lang geduurd, het was op korte termijn heel serieus geworden door haar zwangerschap en ze waren allebei enorm gelukkig geweest. Tot Elliot het niet haalde en Elena na enkele dagen ook de strijd op had gegeven. En dat was meer dan genoeg om hun hart te doen breken en elkaar af te sluiten voor de gemeenschappelijke pijn die ze voelden. En telkens ze Pasqual zag, dan begon heel die pijn opnieuw. Dus ze zwegen maar. En nu was het plots zo dat Moora was verhuisd naar een bescheiden appartementje.
Moora mocht wel blijven werken op de stal en Soothy rijden zoveel ze maar wilde. En dat deed ze dus ook, want buiten rijden maakte haar hoofd leeg. En ze wilde de pijn weg te denken. Want weglopen en haar problemen ontwijken was voor haar de beste oplossing.
Soothy brieste toen ze met het zadel en hoofdstel naar hem toe. “Ja jongen, hebben we er zin in?”, Moora grijnsde terwijl ze hem opzadelde.
“Wacht hoor, ik ben er zo.” Soothy bleef netjes staan toen Moora even terug naar de zadelkamer liep om haar helm te nemen.

Met glanzende zwarte laarzen, een beige rijbroek en een slank afkledend truitje zag Megan er zelfs nu nog stijlvol uit. Haar donkere haren waren bijeen gebonden in een staart en ze droeg geen sieraden.
Aan haar hand stapte Liberty, haar paard nieuwsgierig met haar mee, geïnteresseerd in alle nieuwe geuren en geluiden die de lente met zich meebracht. Ook hij glansde, daar zorgde Megan wel voor door hem secuur te verzorgen.
Op de poetsplaats stond een ander paard, maar zijn ruiter was vermoedelijk net even weg. Megan zette haar poetskist neer en Liberty naast het andere paard vast, met genoeg ruimte ertussen om de ander niet in de weg te staan.
Ze pakte een borstel en met zelfverzekerde streken haalde ze hem over de zachte, glimmende vacht van de hengst, die met toegeknepen ogen en een been op rust stond te genieten van de aandacht.
Erg lang was ze hier niet mee bezig, want veel vuil was er niet weg te halen en ze pakte vervolgens de hoevenkrabber om zijn hoeven schoon te maken, die hij loom optilde. Een poosje terug had ze nog iemand anders’ nogal eigenzinnige paard beweging gegeven, omdat het meisje zelf afwezig was geweest, en sindsdien had ze weer voldoende waardering voor een paard dat ook in de kleine dingetjes gewoon fatsoenlijk af was gericht. Als je alleen al strijd moest leveren om die hoeven schoon te krijgen schoot het niet op.
Ze rechtte vervolgens haar rug en klopte even goedkeurend op Liberty’s hals.
“Braaf."
Hopelijk was hij buiten ook zo. Megan negeerde de lichte zenuwen. Het kwam wel goed.

Toen Moora terugkwam, stelde ze vast dat ze gezelschap hadden gekregen. Soothy stond nieuwsgierig, oortjes naar voren, naar de twee te staren toen ze aankwam. Even sociaal en op zoek naar aandacht zoals altijd. Toen hij haar hoorde keek hij haar kant uit, even luid briesend.
"Oh, we hebben gezelschap gekregen, zie ik", sprak Moora vriendelijk terwijl ze over de neus van Soothy streelde en het donkerharige meisje aankeek. Ze zag er helemaal tiptop uit, net als haar paard. Iets waar Moora op dit moment weinig aandacht aan besteedde was haar uiterlijk, maar zelfs wanneer ze dat wel deed, zag ze er niet zo perfect uit als dit meisje.
"Ik ben Moora, en dit is Soothy. Is dat Liberty?", Moora bekeek de hengst even. Zijn glimmende vacht was echt prachtig. Ze meende de hengst te herkennen, maar was niet zeker.
Zijn baasje kwam haar wel bekend voor, maar daar kon ze geen naam op plakken.
Moora rolde haar halstertouw op en klikte het vast aan het daarvoor bestemde haakje van het zadel. Als je naar buiten ging, was een halstertouw onmisbaar. Soothy was de braafste en rustigste ruin die er hier op stal stond en als je een rustig ritje wilde, dan was hij je man.
"Ga je het bos in?", vroeg Moora vervolgens aan het meisje, terwijl ze haar cap opzette en vastgespte.

"Ik ben Moora, en dit is Soothy. Is dat Liberty?”
Megan glimlachte en knikte, Liberty over zijn hals aaiend.
“Megan,” stelde ze zich voor. Haar toon was bijna permanent direct en zelfverzekerd en daarmee een aardige reflectie van haar karakter. “En dat klopt,” zei ze, aangenaam verrast en een beetje gevleid. “Is hij bekend hier?"
Als ze heel eerlijk was leken voor haar de meeste bruine sportpaarden van andere mensen op elkaar en daar kwam bij dat ze met haar drukke agenda al haar aandacht bij haar paard had als ze hier was. Ze had een stuk minder sociaal contact met de meiden hier dan ze graag zou willen. Maar je moest wat voor een carrière over hebben.
Of ze het bos in ging. Ze knikte monter.
“Ja, het weer is er nu perfect voor.”
Liberty snuffelde aan de grond. Megan keek het andere meisje aan.
“Jij ook?” vroeg ze.

Megan heette ze, dat paste wel bij het meisje. Duidelijk zelfverzekerd, maar zeker niet onvriendelijk of arrogant.
Ze had gelijk, het was Liberty. Of hij bekend was hier? Moora haalde haar schouders op. “Ik voer de dieren elke dag, dus ik zou ze toch moeten herkennen. Ik was niet honderd procent zeker, maar hij is een van de weinigen hier die er altijd echt piekfijn uitziet. Nice work.” Het was waar. De meeste beesten hier werden slechts opgetut als ze op wedstrijd moesten, maar Liberty zag er altijd wel heel erg netjes uit.
“Ja, ik ga ook het bos in. Lekker even ontspannen. Soothy kijkt nergens van op buiten, en dat is heel aangenaam rijden.” Moora trok de singel van Soothy ietsje strakker aan. Paardlief schudde enkel zijn hoofd een beetje, meer verveeld dan geïrriteerd.
Een ontspannen rit in het bos met gezelschap zou het piekeren kunnen tegengaan. Het werd ook tijd dat Moora wat meer ging socializen met de mensen hier, maar de roddels op de stal die rondgingen over Pasqual en haar zorgden ervoor dat het niet veel voorviel dat ze contact durfde te leggen met de mensen die haar eerder scheef bekeken hadden. Megan was daar niet een van, anders had ze zich haar wel herinnerd.
“Zullen we samen gaan?”, Moora wierp een blik op het meisje, terwijl ze Soothy even over zijn hoofd aaide. “Als je liever alleen wilt gaan, dan begrijp ik dat hoor. Maar met z’n tweeën is misschien gezellig?”

Het compliment deed Megan glimlachen.
“Dank je,” zei ze. Ze was blij dat de moeite die in de verzorging van het dier niet onopgemerkt ging. Zijn gezondheid was prioriteit nummer een, maar dat betekende niet dat Megan het niet fijn vond dat hij de show stal.
Ze deed niet mee voor de tweede plaats, immers.
“Ja, ik ga ook het bos in. Lekker even ontspannen. Soothy kijkt nergens van op buiten, en dat is heel aangenaam rijden.”
Megan knikte begrijpend en wilde even dat Liberty buiten net zo stoïcijns was, maar dat hield ze voor zich; het meisje zat ongetwijfeld niet op een of andere klaagzang te wachten en het loste toch niets op.
Vervolgens stelde het meisje voor om samen te gaan.
“Prima,” antwoordde Megan opgewekt. “Als je heel even wacht dan zadel ik hem snel op, en dan kunnen we weg."
En met die woorden verdween ze naar de zadelkamer, om vrij vlot terug te komen met Liberty’s tuig. Wederom was het in goede conditie, al kwam dat ook deels omdat het nog redelijk nieuw was. Ze hield het echter goed ingevet en schoon.
Rustig maar geroutineerd zadelde ze het dier op dat zelf meer geïnteresseerd was in een jagende stalkat dan in wat er op zijn rug gebeurde.
Het hoofdstel volgde kort daarop en Liberty liet het braaf toe. Zenuwlijder of niet, met zijn africhting zat het goed.
Megan pakte de teugels, zette haar cap op en draaide zich om naar het meisje.
“Zo, let’s go,” zei ze kordaat en ze glimlachte. Een beetje spanning zat er nog steeds in haar maag, maar ze was zich er ook goed van bewust dat dit de enige manier was om ermee om te gaan; af zitten wachten schoot ze niets mee op.

Megan stemde ermee in om samen het bos in te gaan en Moora glimlachte tevreden. "Gezellig! Ik wacht wel even." Soothy brieste even relaxed terwijl hij zijn hoofd liet hangen en zijn oren ontspannen opzij liet hangen. Moora deed haar helm nog even goed en stak een kauwgom in haar mond om daarna haar handschoenen aan te doen.
Moora had dan wel een idee van welk paard Liberty was, maar ze had hem nog niet onder het zadel zien lopen. Megan leek heel ontspannen, dus Liberty zou ook wel braaf zijn buiten.
Zodra Megan aangaf klaar te zijn, glimlachte Moora opgetogen. Het meisje zette haar linkervoet in de stijgbeugel en stapte op. Soothy bleef netjes staan, maar zijn oortjes gingen meteen enthousiast naar voren. Moora wachtte tot Megan opgestapt was en liet daarna haar ruin in een ontspannen stap het erf afwandelen. "Heerlijk, dit weer", merkte ze op. "Welk pad volg jij normaal gezien?"
Het was Moora's gewoonte om het eerste pad links meteen in te slaan om zo min mogelijk op straat te blijven, maar ze was altijd bereid om nieuwe weggetjes te verkennen.

Soepel steeg Megan op. Ze voelde even uit gewoonte of de stijgbeugels goed zaten, singelde vanaf Liberty’s rug nog iets strakker aan en liet het paard toen ook in stap overgaan. Liberty liep ontspannen, maar was ook zeer geïnteresseerd in zijn omgeving. Waarschijnlijk werd hij drukker als ze meer tempo maakten.
"Heerlijk, dit weer,” zei Moora en Megan knikte.
“Ja, het werd hoog tijd! Ik ben niet iemand die last heeft van winterdips, maar toch, lente kan nooit te vroeg komen.”
"Welk pad volg jij normaal gezien?"
Megan haalde lichtjes haar schouders op.
“Ik wissel het meestal af, zodat hij niet op de automatische piloot gaat lopen.”
Ze zoog even haar wangen naar binnen.
“Laten we direct het bos in gaan,” stelde ze voor. “Dat pad komt uiteindelijk langs wat landerijen en maakt dan ongeveer een grote U-bocht terug."
Liberty’s oren stonden strak naar voren, alles was boeiend, blijkbaar.. Zolang hij niet schrok van alles om hem heen was Megan tevreden.

“Laten we direct het bos in gaan. Dat pad komt uiteindelijk langs wat landerijen en maakt dan ongeveer een grote U-bocht terug."
Moora knikte. “Prima, dat is de aangenaamste route.”
Soothy stapte enthousiast door, een stuk sneller dan wanneer hij in de bak rond zou slenteren. Hij werd dartel veulen als hij buiten mocht, maar bleef zijn hoofd altijd wel koel houden. Luxepaard.
Het meisje stuurde Soothy naar links, het bospad op. Dit pad bevatte vele rechte stukken waarop je kon doorgalopperen, maar ook stukken waarvoor je je snelheid aardig moest beperken of er gebeurden ongelukken. Het pad was breed genoeg voor twee paarden, dus hield Moora met Soothy links aan, zodat Megan en Liberty naast hen konden komen lopen.
“Hoe is hij buiten?”, vroeg Moora geïnteresseerd, terwijl ze knikte naar Liberty. Ze wilde graag weten of er momenten waren waarop Liberty weg kon sprinten, zodat ze wist waaraan ze zich kon verwachten. Paarden waren kuddedieren, dus Soothy zou in dat geval waarschijnlijk de eerste tientallen meters achternahollen.

“Hoe is hij buiten?” vroeg Moora en Megan glimlachte even wrang.
“Onvoorspelbaar,” gaf ze toe. “Meestal rustig genoeg, maar hij heeft er een handje van het soms ineens op de heupen te krijgen.”
Liberty bewoog zijn oren.
“Waar hij dan van schrikt, Joost mag het weten,” verzuchtte ze. Op dit moment leek Liberty ontspannen genoeg, maar voor hetzelfde geld had iemand ergens verderop een plastic zak achter gelaten, en dat was natuurlijk wel Heel Eng (TM), dus ze bleef alert. Liberty was sowieso geen paard waarbij je met je gedachten ergens anders kon zitten.
Ze keek naar Soothy.
“De jouwe dan? Die wel een beetje stabiel?” vroeg ze met een glimlach.
Het pad waarop ze reden was vooralsnog leeg. Het zou Megan niet verbazen als ze nog andere ruiters tegen zouden komen, maar het was voor nu wel lekker dat ze het rijk voor zich alleen hadden.

Liberty was onvoorspelbaar. Lastig. Spannend, maar lastig. Je kon op zo’n paard tijdens een wandeling niet volledig ontspannen en dat was niet waar Moora naar op zoek was op dit moment. Gelukkig keek Soothy niet snel op van iets en zou hij enkel instinctief enkele beginnen draven als Liberty er vandoor zou gaan.
“De jouwe dan? Die wel een beetje stabiel?”
Moora lachte. “Soothy is staat voor de definitie van stabiel.” Ze gaf het paard een klopje op de hals. “Als je er met hem op uit gaat, zal hij er altijd voor zorgen dat je veilig weer thuis komt, zonder kleerscheuren. Hij kijkt werkelijk nergens van op. Een ideaal paard om mee te nemen met een paard dat spoken ziet.” Ze grijnsde en keek even opzij naar Megan en Liberty. “Natuurlijk, als je op spanning uit bent, is hij niet wat je zoekt.”
Soothy zou kalmerend kunnen werken op Liberty, maar als het paard zou besluiten om ervandoor te gaan, zou niemand hem kunnen stoppen. “Hij is ondanks zijn geringe grootte wel erg snel, en erg competitief, waardoor ik jullie vast zou kunnen inhalen om hulp te bieden, als Liberty zou besluiten te vertrekken.”
De ruin had de neiging om zichzelf te willen bewijzen ten opzichte van elk paard van stal en had op dat vlak het uithoudingsvermogen van een arabier. “Achteraf zou hij waarschijnlijk wel bekaf zijn, maar hij wil zich altijd bewijzen.”