Nobody can Catch me!

De zwarte hals van de merrie was trots in een krul gebogen. Ze was vrij, en zou nooit meer bij de mensen hoeven zijn. Eindelijk gewoon doen wat je wilde, zonder dat je schoppen in je buik kreeg, of getrek in je mond. Ze was er helemaal klaar mee, met alles, behalve met andere paarden. Ookal was ze nog jong, ze had al veel meegemaakt, te veel. Tot ze hoef gedender achter zich hoorde. Ze zag een paar mensen op paarden op haar af komen, ze wist meteen wat het betekende en spurtte ervandoor. "Grijp haar ze mag niet ontsnappen!" hoorde ze geschreeuw achter haar. Ze liet haar passen groter worden, en struikelde over een uitstekende boomstronk. Ze bleef bewegingsloos liggen, en de mensen reden verder. Langzaan tilde Yara haar hoofd op, en stond op. Toen ze een stap wilde zetten, stoote ze een hinnik uit. Wanhopig keek ze om zich heen, een hoopte dat er geen mensen kwamen.

[Reggi]

Reggi zou nu een ritje maken met Bailey. Dat had hij al gezegt tegen Valerie. Valerie wou zelf nu gaan rijden, maar in de Padock. Het maakte hem niet uit, dan kon hij eens kijken dat er nog wile paarden waren in zijn gebied. Zo ja, dan was het goed. Hij had Bailey opgezadelt en had al een Laso aan het zadel vast gemaakt. Voor de zekerheid. Een Laso nam hij bijna altijd mee. Reggi stapte naar het bos. Sneeuw bedekte de grond, ongeveer een 25 cm diep. Sommige galoppeerde hierin. Maar dat deed Reggi liever niet. Vandaag zou hij het rustig aan doen. Uiteindelijk was hij bij de heuvels aangekomen. Opeens zag hij een kudde wilde paarden voorbij galopperen. Het was echt machtig om die dieren in de wildernis bezig te zien. Hij zou hier, uit deze kudde, geen paard vangen. Want de kudde was klein, en er waren merries met hun jongen, en de band tussen hen, wou hij niet verstoren. Toen ze weg waren, stapte hij gewoon verder. Hij zou nu maar naar huis gaan, zodat Bailey niet ziek zou worden. Maar opeens hoorde hij een hinnik en zag een zwarte schim. Hij gaf Bailey losse teugel, en Bailey wist al wat haar te doen stond. Bailey hinnikte zacht terug, en stapte naar de zwarte schim. De zwarte schim werd een zwart paard. Mooi zo. Toen Reggi kort genoeg was. Spoorde hij Bailey aan en smeet de lasso naar het zwart gedaante. Toen hij de zwarte merrie vast had, bond hij haar aan zijn zadel vast. De merrie was hier niet blij mee, maar hij kon niet anders. Hij moest nog 1 paard, en dat zou de laatste zijn, tot de andere getraint waren.

Op de Ranch.

De mensen op de Ranch deden de deur van de binnenpiste open. Reggi stapte van zijn paard af, en nam Bailey vast. Nog Steeds was de wilde merrie vastgebonden aan zijn zadel, zodat ze niet meteen kon ontsnappen. Hij stapte met Bailey in de binnenpiste.. De mensen deden de poort weer dicht, en zo kon Reggi de merrie los laten. Hij ging naar de kant van de piste, deed de piste open en gaf Bailey aan een stal hulpje. Reggi zelf bleef in de paddock. Hij had speciaal de binnenpiste uitgekozen zodat de merrie aan hem kon wennen. Als de merrie buiten had gestaan, kon hij niet met haar werken, en kon ook de merrie niet aan hem wennen. Reggi ging in het midden van de piste zitten en wachte af wat de merrie zou doen.

Flut, sorry. Als je met dingen niet akkoord bent, stuur je me een PB.Ik had dit maar verzonnen, voor een degelijke post te krijgen.

Toen er opeens een ander paard aankwam, schrok Yara en legde haar oren angstig naar achteren. Er zat een jongen op het paard, en Yara had de lasso al opgemerkt. Het paard hinnikte zacht naar haar en liep op haar af. Onrustig snoof Yara, steigerde en snoof, maar toen ze even niet oplette zag ze het touw om haar nek vliegen. Voor ze het besefde voelde ze een kleine ruk aan het touw. Ze snoof en trok bang aan het touw, wat aan het zadel van het paard vast zat. Ze zag een poort, en stallen en weilanden. Het duizele haar, ze wilde niet terug, ze wilde niet opnieuw met iemand op haar rug moeten rijden!

Op de Ranch.

Een paar mensen deden de deur van de binnenpiste open. De jongen stapte van de merrie af, en nam haar vast. Nog steeds zat zij vast aan de merrie. Hij stapte met de merrie naar de binnenpiste, en het hek werdt weer dichtgedaan. Yara werdt losgelaten en stoof weg, hapte dreigend naar mensen om de ring en hielt Reggi noulettend in de gaten. Ze bokte en stoof de ring door, tot ze het genoeg vond, en begon te stappen. De merrie ging mee met een ander persoon, maar de jongen bleef bij haar. Tot haar verbazing ging de jongen in het midden van de ring zitten, en deed verder niets. Wat was dit? Waar waren de zwepen, en de schreeuwende mensen? Was haar herinnnering niets anders dan mensen die niet wisten hoe ze het goed moesten doen? Zou het het anders zijn? Yara schudde verward haar hoofd, dat kon niet, of wel... Ze keek even naar de jongen en strekte haar hals uit, terweil ze langzaam dichterbij kwam. Toen ze net met haar neus bij zijn haar kon, blies ze even en rende weer weg.

Geeft niet joh,jij maakt echt goede posts!

Valerie zag dat Reggi weer terug kwam met Bailey. Hij had een wilde prachtige zwarte merrie bij zich. Reggi stapte van Bailey af en ging naar de binnenpiste met de wilde merrie. Valerie pakte Bailey van de stalhulp aan en stuurde de mensen weg die bij de bak stonden te kijken. Dat zou het paard alleen maar bang maken. Ze luisterden en gingen weg. Valerie zadelde Bailey af en zette haar in de stal. Ze gaf haar wat te knabbelen en ging toen kijken bij de merrie en Reggi. De merrie bokte maar algouw werd het haar genoeg en begon aan Reggi te snuffelen, maar ook daar was ze snel klaar mee en rende weer weg. ''Reggi, moet ik het anders even van je overnemen?'' Zei ze tegen hem. Vrouwen maakten paarden altijd rustiger. Dat was echt bewezen. Reggi knikte en liep de piste uit. Valerie gaf hem een kus en liep zelf de piste weer in. Ze ging net zo als Reggi in het midden van de piste zitten maar nu met de rug naar de merrie toe. Dat hielp altijd beter, en dan leek ze minder een roof dier. Als de merrie aan haar zo snuffelen, en meer intresse zou hebben dan zou ze naar haar voorkant komen kijken. Valerie had een appel in haar zak. Daar kon ze wel wat vertrouwen mee winnen van de merrie. Ze wachte.

Yara zag dat de jongen de piste uitging, maar er een meisje voor terug kwam. In tegen deel ging die met haar rug naar haar toe zitten. Yara stapte schigtig door, maar kwam toen toch langzaam dichterbij, strekte haar neus tot in het verste uit en snuffelde heel voorzichtig aan het haar van het meisje. De geur van een appel drong haar neus binnen. Ze smakte met haar mond, ze had honger! Voorzichtig liep ze naar de voorkant van het meisje en bekeek haar eens van een afstandje. Toen gaf ze weer een bok in de lucht en draafde er weer vandoor. Niet dat ze ergens heen kon. Ze krulde haar hals, bokte en ging over in rengalop. Van uit haar ooghoeken zag ze een open stuk en zag zich zelf er in gedachte al rennen. Ze hinnikte even en zuchtte toen. Ze keek weer naar het meisje en liep daar ze zak waar ze de appel had geroken. Onzeker stapte tot ze niet meer durfde, en stampte onwillig op de grond. Ze wilde die appel!

Valerie wist dat de merrie bang was. Ze was wel aan mensen gewend, dat kon je zien. Maar waarschijnlijk in een hele slechte situatie. Ze moest de merrie laten zien,dat ze zelf niks slechts in zich had, en haar alleen maar wou helpen. Ze was niet eng of boos. Maar dat kon een paard natuurlijk ook niet weten. Voorzichtig kwam ze weer wat dichter bij. Nadat ze weer had gebokt. Ze durfde niet meer verder en stampte met haar hoef op de grond. Waarschijnlijk wou ze dat de appel zou haar mondje in kwam gevlogen(XD) maar dat ging natuurlijk niet. Ze moest hem zelf verdienen. Hoe ze dat moest gaan doen. Ze moest gewoon een stukje vertrouwen tonen en dichterbij komen rustig de appel pakken en opeten. Dat was al genoeg voor vandaag. Wilde paarden die bij mensen vandaan komen zijn er altijd slecht aan toe. Zo ook deze merrie. Je kon wat ribben tellen, en haar zwarte vacht hoorde te glimmen maar dat deed ie niet. Hij was vaal. Voorzichtig kwam ze over haar angst heen en pakte de appel. ''Goed zo meisje, zie je wel dat ik niks doe.'' Zei Valerie zachtjes tegen haar. Ze bleef zitten, en zitten. Ze moest haar gewoon leren vertrouwen. Ze bleef net zo lang zitten tot dat gelukt was. Ze kon haar echt vertrouwen. Alleen haar, de andere kwamen later wel. De merrie zou daarna natuurlijk ook eten krijgen. Ze zou wel honger hebben. Ze kreeg strakjes heus wel eten. Maar dan zouden ze ook gewoon weer verder gaan.

Het meisje hielt de appel in haar hand. Ze wist wat het meisje wilde, ze moest hem pakken. Ze hief haar hoofd toen het meisje dichterbij kwam, bang dat ze haar zou slaan. Tot haar verrassing deed ze dat niet. ''Goed zo meisje, zie je wel dat ik niks doe.'' Zei het meisje zachtjes tegen haar. Yara brieste en stapte kauwend weg. Ze verloor een stuk van de appel en raapte die haastig van de grond. Oh wat had ze honger! Haar ogen begonnen weer iets meer te stralen en ze zuchtte. Ze liet zich door haar benen zakken en legde haar hoofd op de grond. Ze rolde even en zuchte. het was lang geleden dat ze bij mensen was geweest. Ze stond weer op en keek over het hek naar de stallen. Moest zij daar ook zo in staan? No way.

Valerie liet wat eten komen, maar dat hield ze nog bij zich. De merrie ging liggen. Valerie kroop heel langzaam naar haar richting, en ging nu op een dichter afstandje zitten, en liet wat hooi zien. Ze had natuurlijk nog veel meer voor haar. Valerie kroop nog dichter bij en nog dichter bij. Tot dat ze een armlengte van haar af zat. Ze stak haar hand laag uit en bood haar het hooi aan. Als ze haar arm hoog zou doen dan zou de merrie denken dat ze haar zou gaan slaan. Dat zou Valerie nooit doen, ze zou nooit een paard pijn kunnen en willen doen. ''Kijk dit is voor jou, en ik heb nog veel meer.'' Zei ze tegen haar. Zij had de eerste stap nu gedaan, nu moest de merrie de tweede doen. Als ze haar vertrouwen gaf dan kon ze een goede naam bedenken voor de merrie maar dan moest ze haar eerst vertrouwen. Valerie vertrouwde haar wel, maar andersom niet. Daar ging het om. Al zou de merrie haar gaan vertrouwen dan konden ze allen samen doen. Dit was de aller eerste stap maar ook gelijk de moeilijkste.

sorry flutjee

Yara zag wat hooi komen en draaide zich onmiddelijk naar het meisje. Ze zat wat dichterbij, maar dat maakte haar niet uit. Ze deed niets. Het meisje hielt haar wat hooi voor, maar dan moest ze het uit haar hand eten. Yara stapte op haar af, en schoof met haar hoef het hooi uit de hand van het meisje en ritste het weg. Toen ging ze rustig eten, terweil haar maag luid knorde. ''Kijk dit is voor jou, en ik heb nog veel meer.'' Zei het meisje. Yara richte haar oren op haar, en kwam bang wat dichterbij. Ze rook aan haar arm, en duwde die omhoog, toen ze haar neus weg trok viel de arm ook weer naar beneden, waar Yara even van schrok. Toen bleef ze even bij het meisje en wachte of ze nog meer hooi zou krijgen. Ze hinnikte zacht.

-hm bedenk me net dat het wel heel snel gaat xd. Nou ja.-

Valerie was blij dat de merrie het hooi pakte. Ook al was het met haar hoef. Toen het op was kwam ze langzaam weer wat dichter bij en tilde met haar neus haar arm op. Ze trok haar neus weg en haar arm viel neer. De merrie schrok even, maar het ging nog goed. Ze hinnikte zachtjes voor meer eten. Dit was goed, erg goed. Valerie stond op en haalde nog een plukje hooi. Ze ging voor de merrie staan met het hooi tegen zich aan gedrukt. Nu moest ze wel met haar neus helemaal tussen haar armen en buik komen, en dat was wel heel dichtbij. Maar ja als ze zon honger had had ze het er vast wel voor over. Langzaam liep Valerie was heen en weer. Ze had veel geduld met paarden, maar het liefst had ze gewoon dat elk paard haar meteen vertrouwde. Dat kon natuurlijk niet, maar dat wou ze wel. Maar tot nu toe ging ze gewoon rustig aan doen tot de merrie er zelf klaar voor was en zelf de stap zou nemen om het hooi te pakken, met haar neus.

Maakt toch niet uit?xd ik vind het wel grappig:)

Het meisje stond op en pakte wat hooi voor haar. Maar dit keer hielt ze dat bij zich. Yara zou met haar hoofd heel dicht bij haar moeten komen. Yara hinnikte. Dit was niet de bedoeling! Bang liep ze een rondje om het meisje, steeds dichterbij. Okee, ze deed dus niets. Ze ging weer voor haar staan, ademde even in en uit, en rukte toen snel het hooi uit haar handen. In een drafje ging ze naar het hek en ging het rustig op eten. Even liet ze het door zich doordringen. Ze was niet geslagen! Ze hinnikte naar het meisje en kwam weer dichterbij, als een soort "Dank je wel"

-Sorry van mijn flut posts.-

Valerie glimlachte blij toen de merrie snel het hooi weg gritste. Ach op een dag zou dit het allemaal waard zijn. Langzaam drong het tot de merrie door dat Valerie haar niet had geslagen. Toen ze langzaam weer dichterbij kwam als een dankjewel moest Valerie haar belonen. Ze liep achter uit en nam een hele berg hooi mee en legde dat in het midden. Dit was genoeg voor een avondje. De avond viel en langzaam ging iedereen naar huis. Valerie had de piste ook verlaten, maar was niet weg gegaan. Ze zou hier vanacht blijven slapen. Een paard temmen was geen spel. Als je even geen zin had kon je het niet even weg leggen en het later weer pakken en verder gaan. Neen Valerie deed het niet zo. De meest wel maar bij hun duurde het veel langer om een tem paard te krijgen, dan zo. En zo zou je ook meer vertrouwen krijgen.Het zou vanacht koud worden, maar Valerie had het er voor over. De merrie zou de naam Yara krijgen. Een prachtige naam voor een prachtig paard. Yara zou zich ooit gaan vervelen of alleen voelen als ze het hooi op had. Valerie ging als zij haar eten op had ook weer de bak in en blijven zitten. Yara zou op een gegeven moment wel willen kennis maken of willen spelen.

Blijkbaar was het meisje blij dat ze het hooi had gepakt, want ze kreeg veel meer, een hele stapel! Blij draafde ze erop af en begon gulzig te eten. Het werdt langzaam donker, en toen Yara haar eten op had, zag ze dat iedereen naar huis was, behalve dat meisje. Ergens vond ze het wel fijn. Langzaam ging ze naar het meisje toe en drukte kort haar neus tegen haar rug. Ze wilde zeker weten dat het meisje te vertrouwen was. Ze wachte op een reactie en keek verbaast naar de blonde haren, die af en toe bewogen. Mooie manen. Yara schudde zich uit en brieste. Even voelde ze zich hoe andere paarden zich moesten voelen bij de mensen; vertrouwt.

Yara kwam dichter bij en rook aan de haren van Valerie. Ze draaide zich heel langzaam om en stak haar hand uit. Yara snuffelde even aan haar hand. Valerie wou haar aaien, maar ze deisde even achter uit, maar wou toch daarna even voelen hoe het was. Leek wel. Voorzichtig streelde Val haar hals en aaide zacht over haar hoofd. Zo dit moment kon niemand hen afpakken. Op dat moment kwam er iemand boos binnen en sloeg met een deur. Valerie was geschrokken en meteen boos op de vent die daarna de ranch al weer verliet. Hij was iets vergeten ofzo. Yara kon zich veilig voelen bij Val en moest nu niet bang voor haar zijn. Valerie zou haar juist beschermen. Ze liep weer voorzichtig naar Yara toe die ondertussen van schrik aan de andere kant van de bak stond. Langzaam stak ze haar hand weer naar de zwarte merrie uit.

sorry dat ik dingen voor je invulde xd

Maakt niet uit Je kent haar karakter al zie ik.

Het meisje draaide zich langzaam om en stak haar hand uit. Ze wilde haar aaien! Even deinsde ze achteruit, maar besloot toen toch Valerie in vertrouwen te nemen. Ze liet zich aaien en voelde de voorzichtige hand op haar hoofd en hals. Toen Valerie haar over haar schoft aaide hapte ze naar haar arm. Daar zat een litteken, precies op haar schoft. Door haar vorige eigenaren. Meteen had ze spijt en tilde Valeries arm naar het litteken, en hinnikte. Op dat moment klonk er een harde knal. Yara steigerde en racede naar de andere kant van de bak. Een man verliet de ranch alweer. Valerie was hem boos achterna gelopen. Net goed. Valerie stak haar hand weer naar Yara uit. Even bekeek de merrie de ranch, maar er was niemand. Ze liep weer naar Valerie, in de hoop dat ze het litteken zou zien, en misschien minder pijnlijk zou kunnen maken.

Valerie zag de tanden van Yara, richting haar arm gaan. Maar het was niet om boosheid. Ze had pijn, erge pijn. Ze had eerst het litteken over het hoofd gezien, maar nu zag ze het al gouw. Yara leek wel een beetje spijt te hebben, en kwam weer in haar richting. ''Wacht even, schoonheid.'' Zei Valerie tegen haar en gaf haar een vriendelijk tikje op haar neus. Heel zacht als een teken van vriendschap. Ze liep snel de piste uit en liep naar haar kluis. Daarin lag een doos met zalfjes en spulletjes voor paarden. Vroeger nog bij haar ouders hadden ze een opvang voor wilde gewonde paarden. Ze wist precies wat ze ze moest toediennen als ze wat hadden. Ze pakte een zalfje en liep daarna weer terug naar Yara. Ze draaide het dopje open en kneep wat op haar hand. ''Nu moet je me vertrouwen meisje, het gaat even drukken maar word daarna beter!'' Heel rustig smeerde ze het op het litteken. Heel zachtjes om het zo min mogelijk pijn te laten doen.

''Wacht even, schoonheid.'' Zei Valerie tegen haar en gaf haar een vriendelijk tikje op haar neus. Heel zacht als een teken van vriendschap. Valerie liep snel de piste uit naar een kluis. Toen kon Yara het niet meer zien en wachtte gespannen af. Even later kwam ze terug met een zalfje in haar hand. Yara deed wat stappen naar achter. Wat ging ze doen? ''Nu moet je me vertrouwen meisje, het gaat even drukken maar word daarna beter!'' Heel rustig smeerde ze het op het litteken. Yara tilde haar hoeven een voor een op, om daarna weer neer te zetten, het Prikte, dus ze wilde het niet, maar Valerie had haar zo neergezet dat ze niet weg kon lopen. Yara stoote een zielige pijnlijke hinnik uit.

Yara hinnikte van de pijn, maar dit moest gewoon gebeuren, anders zou het nooit beter worden. Ze zou zometeen even Ice Cream halen. Die kon alles wat ze hem vroeg, dat zou Yara misschien wat meer vertrouwen geven, zodat ze wat meer met haar kon doen. Valerie borg het zalfje weer op en haalde Ice Cream te voorschijn. Hij liep netjes achter haar aan. Ze wees naar de grond. ''Down.'' Het paard ging meteen liggen met zijn benen voor uit. ''Role.'' IC rolde een keer om en ging weer liggen. ''Sit.'' Netjes ging hij zitten. Valerie ging voor hem op zijn hurken zitten. ''Paw.'' IC maaide zachtjes met zijn rechter voor been naar voren. Ze deed nog wat kunstjes met hem maar ook er op. Valerie zou hem hier laten dan kon hij kennis maken met Yara. Valerie pakte een deken van de bak rand en liet zich in wat hooi zakken in de piste. Al snel viel ze in slaap. Ice Cream hinnikte naar Yara. ''Hoi, ik ben Ice Cream. Ben je wild?'' Vroeg hij rustig aan haar.