Saturday Summer Nights - [Johnny]

Het ging niet goed met Abuela. Twee dagen geleden was haar oma gestruikeld en had ze een spoedoperatie moeten ondergaan om haar linkerheup te laten vervangen. De operatie was een succes, maar Abuela’s gezondheid was, onder meer door de verzwakte weerstand die ze al eerder had, een stuk achteruit gegaan door de zware ingreep. Op amper 48 uren tijd leek haar grootmoeder jaren ouder te zijn geworden. Ana was er niet gerust in.
Na haar bezoek aan ziekenhuis was ze naar het strand gelopen om te gaan uitwaaien. De plek gaf haar rust en dat was precies wat het meisje op dit moment nodig had.
Ana kon over het algemeen goed met tegenslagen omgaan. En dat deed ze ook volledig op zichzelf. De checklist ‘rust opzoeken, goed eten, goed slapen en niet te veel blijven stilstaan bij het negatieve’, hielp haar aardig op weg. En dan was er nog datgene wat ze steeds leek te vinden: hoop. Abuela, haar enige familie, was een taaie.
Een tijd lang had ze op de rand van wat er overbleef van een oude dijk gezeten, maar uiteindelijk had Anastasia haar sandalen uitgetrokken om het zand onder haar voeten te kunnen voelen en zich meer richting zee te begeven.
Het meisje droeg een kort jeansshortje en een wit, los topje. Niet uitdagend, maar haar armen en benen konden toch al van de eerste bijna zomerse zonnestralen genieten. Haar Spaanse roots zorgden ervoor dat ze snel bruinde en zich niet druk hoefde te maken over melkflessen.
Er liep wel wat volk over het strand dankzij het mooie weer, maar toch was er een figuur die haar, niet veel verderop, was opgevallen. Enkele meters verder liep hij voorbij. Zijn alledaagse uiterlijk kon ze met gemak onderscheiden van de rest: hij had een positieve indruk op haar nagelaten. Johnny was een jongen die ze toevallig genoeg vorige week nog ontmoette. Hij was verrassend aangenaam gezelschap geweest na een minder aangename avond.
Hij liep nu met zijn rug naar haar toe, dus moest ze haar pas aardig versnellen voor ze erin sloeg om in de buurt te komen. En van zodra het kon, strekte ze haar arm en legde ze zijn hand op zijn linkerschouder. “Johnny?”, vroeg ze – al had ze hem al lang herkend, ookal stond hij nu met zijn rug naar haar toe – “Ken je me nog?”
Een vrolijke glimlach verborg haar zorgen, terwijl ze zijn reactie afwachtte.

Een plotselinge hand op zijn schouder deed hem even opschrikken. Een beetje met zijn gedachten ergens anders had hij de voetstappen in het zand namelijk niet gehoord.
Hij draaide zich vlug om, en moment lang niet echt wetend wat hij kon verwachten, maar er verscheen automatisch een brede grijns op zijn gezicht toen hij Ana herkende. De lach slonk wel vrijwel direct omdat er nog steeds een stekende pijn door zijn gezicht ging als hij zijn uitdrukking iets te ver bij ’neutraal’ wegging, maar er bleef een vrolijke glimlach over.
“Hey, Ana!” zei hij enthousiast. “Natuurlijk, ’t is wat, een weekje geleden?” antwoordde hij monter. Hij nam haar even op. Ze liep er al net zo lekker zomers bij als hij.
“Hoe is het met je?” voegde hij er direct daarna aan toe.

De jongen schrok van haar hand op zijn schouder en Ana had automatisch haar hand snel weggetrokken. De brede grijns die op zijn gezicht verscheen toen hij haar zag echter, was aanstekelijk. Hij noemde meteen haar naam – gelukkig, anders was het best awkward – en vroeg hoe het met haar ging.
Wat haar echter meteen was opgevallen, waren de sporen van een aardig toegetakeld gezicht. Lichtelijk gechoqueerd was enkele seconden alles wat ze kon doen met open mond naar hem staren.  “Met mij gaat het oké, vertel jij maar liever wat er met je gezicht is gebeurd.” De bezorgde ondertoon in haar stem viel niet te verbergen en eerlijk gezegd moest het meisje zichzelf bedwingen om de schade niet van dichterbij te bekijken. “Het was toch niet die kerel die ons volgde toen, die je dit heeft aangedaan?”, voegde ze er verontwaardigd aan toe. “Je had in dat geval beter blijven overnachten.”

Johnny lachte opgelaten toen Ana direct over de blauwe plek in zijn gezicht begon. Niet onverwacht, maar hij was niet zo goed met bezorgdheid richting hemzelf. Hij haalde zijn schouders op.
“Oh- dat,” zei hij haastig op wat hij hoopte dat een geruststellende, doch luchtige toon was. “Dat was een paar dagen na onze ontmoeting gebeurd,” legde hij uit. “Er was ruzie bij een pub, ik bemoeide me ermee en zei dat geweld niet de oplossing was, en, nou ja, dat was het dus kennelijk wel.”
Een stevige wind verwarde zijn haar even. Hij grijnsde in een poging de sfeer een beetje luchtig te houden, maar erg fijn was dat niet.
“Nee, maar, het lijkt echt een heel stuk erger dan het is, geen zorgen,” voegde hij eraan toe. “Voel het al bijna niet meer."

Iets vertelde haar dat Johnny het niet zo fijn vond dat ze vroeg naar zijn blauwe plek, maar tegelijkertijd was het Ana’s bezorgde moederinstinct dat op dat moment de bovenhand nam. Toen ze hoorde dat het niet op diezelfde avond gebeurde, was ze enigszins gerustgesteld.
“Je moet echt ophouden met je te bemoeien bij ruzies”, reageerde ze lachend, haar wenkbrauwen iets opgetrokken. “Soms is het niet zo slim om steeds de bemiddelaar te spelen, maar aan de andere kant, soms leer je er wel leuke mensen door kennen.” Een brede grijns verscheen op haar gezicht.
Omdat hij het niet aangenaam leek te vinden om over zijn gehavende gezicht te spreken, besloot ze het onderwerp hierbij af te sluiten. “Kom je wat zonnen hier, of wat waren je plannen? Er zijn gekken die al in het water kruipen, maar dat is toch nog net iets te koud voor me.”

“Je moet echt ophouden met je te bemoeien bij ruzies.”
Een beetje opgelaten wreef Johnny over zijn nek.
“Soms is het niet zo slim om steeds de bemiddelaar te spelen, maar aan de andere kant, soms leer je er wel leuke mensen door kennen.”
“Hey, daar doe ik het voor,” kaatste hij met een knipoog terug. Hij rekte zich even ongegeneerd uit waarbij zijn shirt wat omhoog kwam en onthuld dat ook onder de stof de nodige inkt schuil ging.
Zijn uitdrukking werd iets serieuzer.
“Weet je, dat soort shit gebeurt gewoon,” zei hij schouderophalend. “Je kan niet iets zien gebeuren en dan gewoon doorlopen.” Hij wist ze dat net een grap had gemaakt, maar had toch het gevoel zich een beetje te moeten verklaren; hij wilde niet de indruk wekken van iemand die elke avond ruzie zocht.
“Kom je wat zonnen hier, of wat waren je plannen? Er zijn gekken die al in het water kruipen, maar dat is toch nog net iets te koud voor me.”
“Valt me van je tegen,” zei Johnny quasi-serieus. “Beetje meer lef had ik toch wel van je verwacht."
Hij keek even uit over het water. Ja, hij kon niet wachten tot het water echt lekker werd, dan was hij hier in de weekenden niet weg te slaan.

Toen Johnny zich uitrekte, gleed Ana's blik automatisch naar de plaats waar zijn shirt omhoog kroop. Automatisch, ja, compleet zonder bedoelingen, maar haar blik bleef enkele ogenblikken hangen. Hoe de tattoos die onder het shirt zaten eruit zagen, wist ze niet. Maar Johnny zou er vast mee staan. Het hoorde bij hem en - ookal was het slechts de tweede keer dat ze hem zag - er was geen Johnny zonder tattoes.
“Je kan niet iets zien gebeuren en dan gewoon doorlopen."
"Niet als je Johnny heet, nee." Een speelse glimlach kwam bij deze woorden tevoorschijn. "Ach, wil er enkel maar goed mee doen. Maar kijk wel een beetje uit, oké?"
Toen ze sprak over dat het water te koud was op dit moment, reageerde hij niet geheel serieus. Het meisje lachte daarop. "Oh, maar daag me uit en ik zit er in no-time in hoor."
Competitief was het meisje wel. Altijd klaar om zich te bewijzen. Het leuke daaraan was dat ze zich dan vaak in onverwachte situaties terecht kwam - vaak in de positieve zin.

"Ach, wil er enkel maar goed mee doen. Maar kijk wel een beetje uit, oké?"
Johnny grijnsde schuldbewust. Hij gokte dat ze beiden wel wisten dat dat niet ging gebeuren. Er waren dingen die hij eigenlijk ook niet aan zichzelf wilde veranderen. De consequenties konden gevaarlijk zijn, maar liever dat dan doorlopen en doen alsof hij niets zag.
“Ik doe m’n best,” antwoordde hij luchtig.
Zijn blik ging weer naar het water. Haar niet uitdagen? Zijn grijns was nu eerder speels. Dat klonk bijna alsof ze hoopte dat hij dat wel zou doen. En wie was hij om haar dan teleur te stellen?
“En wat als ik dat wel doe?” zei hij, haar van opzij aan kijkend, met een lachje om zijn lippen. “Wat als ik tegen je zeg dat ik denk dat jij de ballen niet hebt om nu dat water in te gaan?”
Hij zette een stap in de branding, die fris was, maar nog wel meeviel - al zou dieper water wel anders zijn - en spatte een paar druppels water met zijn voet haar kant op, terwijl hij haar afwachtend aankeek.

“En wat als ik dat wel doe?” Het meisje was eerst zijn blik naar het water gevolgd en keek de jongen nu grijnzend aan. “Wat als ik tegen je zeg dat ik denk dat jij de ballen niet hebt om nu dat water in te gaan?”
Haar wenkbrauwen gingen lichtjes omhoog en automatisch tuitte ze haar lippen. De jongen spetterde water naar haar toe en Anastasia rechtte haar rug, terwijl ze zelf ook met haar voeten in de branding ging staan. Het frisse water aan haar voeten zorgde ervoor dat ze kort een koude rilling over haar lijf kreeg, maar er was geen stoer haar op haar hoofd dat eraan dacht om dat aan Johnny te laten zien.
“Lekker warm, toch?” Ze grijnsde opzij naar Johnny en zette haar armen in haar zij. “Weet je wat? De eerste die er volledig – kopje onder – inzit, wordt door de andere getrakteerd op pasta, pizza, snack naar keuze. Deal?”
De golfjes gleden ritmisch over haar voeten en nodigden haar uit om dieper het water in te gaan. De spirit die ze had om te winnen, overtuigde haar ervan dat koude maar in je hoofd zat.

Johnny grijnsde breed.
“Deal,” zei hij monter. En zonder aarzelend trok hij zijn shirt uit - een plethora aan kleurrijke tattoos op een slank lichaam onthullend - en zijn shorts volgden direct erna, zodat hij in slechts zijn boxer stond toen hij vol goede moed verder het koude water in ging. Dit alles duurde slechts enkele seconden, waardoor hij zichzelf niet echt tijd had gegeven om na te gaan of dit wel een goed idee was.
En koud was het. Hij had wat vaart gemaakt, zodat hij naar voren viel toen het wat dieper werd, maar toen hij volledig onder water terecht kwam duurde het niet lang voor hij happend naar adem weer boven kwam.
“Oh- Jezus dat is koud!”
Hij was weer overeind gekomen en stond nu ongeveer tot aan zijn heupen in het water. Het was troebel waar hij stond door het zand dat omhoog was gekomen toen hij erdoorheen was gelopen. Water liep in straaltjes van zijn lichaam af. Het meest prominent was vermoedelijk de tattoo van een duif met gespreide vleugels op zijn borst, ook al was er verder ook genoeg te zien.
Toch viel het water eigenlijk nog wel mee toen hij er eenmaal door was. Dat wilde zeggen: het was nog steeds koud, maar hij had niet langer het idee dat zijn jongeheer er ieder moment af kon vallen. En dat was absoluut een positief ding.
“Nu jij nog!” riep hij naar Ana. “Als je nog durft uiteraard,” voegde hij er uitdagend aan toe.
Zijn donkere haar plakte aan zijn voorhoofd en hij veegde het naar achteren. Hij waadde nog wat verder het water in, tot hij er ongeveer tot aan zijn schouders in stond, al een aardig stukje bij de branding weg.

Toen Johnny zijn shirt uittrok, was het moeilijk om niet te kijken. Niet per se om de vorm van zijn lichaam, hoewel die er ook wel mocht wezen, maar om het kleurrijke palet aan tattoos op zijn lichaam. Het was zo knap, en hij stond er zo goed mee.
Afgeleid door zijn tattoos, besefte ze haast niet dat hij ondertussen in zijn boxer stond en voor haar het water inliep.
Het meisje zette een stap dieper het water in en keek naar beneden. Dat bracht haar bij volgend praktisch punt: Ana hield van kanten lingerie. Geen lingerie waar je zomaar mee kon rondlopen op strand. Het meisje had zich niet voorbereid op het zwemmen, anders had ze wel wat anders onderaan gedaan dan het rode setje dat ze nu aanhad.
Bovendien zou, wanneer ze met haar kleren in het water zou gaan, de stof vast niet snel droog zijn met de nog niet zo tropische temperaturen. En met het witte topje, zou het heel erg gaan doorschijnen moesten haar kleren nat worden.
Toen ze naar voren keek om Johnny tegen te houden, zag ze hem prompt het water in duikelen. Toen de jongen happend naar adem bovenkwam, begon Anastasia te lachen. Het zag er behoorlijk grappig uit ook.
Het meisje hapte zo naar adem terwijl ze nog lachte, dat ze niet kon vertellen aan Johnny dat ze niet mee kon doen met de deal. En zo stapte de jongen steeds dieper het water in, terwijl Ana aan de branding was blijven plakken.
“Nu jij nog, als je nog durft  uiteraard!” Ana beet op haar lip. “Ik kan niet!”, riep ze, terwijl ze haar schouders verontschuldigend ophaalde. “Ik heb geen bikini onderaan en het is geen weer voor natte kleding.” Ze beet op haar lip, haar mondhoeken omhoog gekruld. “Het spijt me, Johnny. Is het wel leuk daar?”

“Ik kan niet,” was het antwoord. Johnny kwam deels uit het water en keek haar met licht opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Ik heb geen bikini onderaan en het is geen weer voor natte kleding.”
Hij rolde met zijn ogen en gebaarde naar het feit dat hij op zijn boxer na geheel naakt was.
“Stel je aan,” reageerde hij luchtig. “Ik sta hier ook in bijna niets. Verder toch haast niemand die je ziet."
“Het spijt me, Johnny. Is het wel leuk daar?”
“In m’n eentje? Valt tegen. Kom op, doe niet zo saai, ’t is jouw idee, dan moet je ook de ballen hebben om het door te zetten, je bent toch zo droog zometeen.”
Zeewind deed wonderen.
Hij moest zeggen, een beetje teleurgesteld was hij wel; hij had haar toch iets avontuurlijker ingeschat dan dit. Eerst met het idee komen, maar dan met een lulsmoes aankomen viel hem toch behoorlijk van haar tegen.

“’t is jouw idee, dan moet je ook de ballen hebben om het door te zetten, je bent toch zo droog zometeen.”
De ballen hebben om het door te zetten? Ana keek op en een diepe frons verscheen op haar voorhoofd. “Wie zegt dat ik de ballen niet heb?” reageerde ze, haar winnaarsmentaliteit duidelijk in haar stem te horen.
De uitdaging kwam van haar kant, dat klopte, maar ze had niet bepaald stilgestaan bij haar outfit, wat voor mannen dan vaak minder uitmaakte dan bij vrouwen. Oneerlijk, als je het haar vroeg. Maar het leven was hen zo gegeven.
“Goed.”
Heel even had ze de neiging om haar protest te laten zien door als een ware feministe haar kleren uit te trekken en met de lingerie die ze aanhad schaamteloos het water in te lopen, moest de waarde van het bewaren van haar lichaam en sexy outfits voor de ware niet zo zwaar doorwegen.
Dan maar ziek worden door de frisse zeewind die heerste op dit moment. Al bij al zou het nog wel kunnen meevallen.
Maar ze vond het kut voor Johnny dat hij er alleen stond – wat basically haar schuld dus was – en zuchtte even diep voor ze het water inliep.
De koude gaf haar kippenvel, maar daar had ze nu geen aandacht voor. Niet alleen het feit dat het zo kouder zou zijn uit het water dan erin sloeg tegen, ook het feit dat door haar zogenaamde ‘preutsheid’ ze de race niet had gewonnen, zat haar niet lekker. Ze wilde zich bewijzen en had haar kans verkeken.
Met haar kleren doorweekt en dus de stof van het witte topje die op haar knalrode kanten bh plakte (normaal gezien was rood vrijwel onzichtbaar onder wit, maar dan moet je het natuurlijk niet nat maken), kwam ze aan bij Johnny.
“Ik heb ze wel. De ballen. Onzichtbaar, in tegenstelling tot mijn bh op dit moment.”  Ze glimlachte, haast verontschuldigend en stapte volgens een tikje dieper het water in zodat ze tot aan haar sleutelbeen in het water stond.
“Het water valt best nog mee. Maar goed, jij wint, ik had overal aan moeten denken voor ik je uitdaagde. Wat wil je eten? Of wil je nog zwemmen, nu we toch doorweekt zijn?”

“Wie zegt dat ik de ballen niet heb?” klonk het en Johnny grijnsde van oor tot oor. Zo, dat had effect!
“Goed.”
Hij had niet meer verwacht dat ze het echt zou doen en keek dan ook verrast toe hoe ze met kleren en al zo het water in liep.
Ze was ver genoeg doorgelopen dat haar witte top doorweekt was en Johnny deed zijn best om niet naar het rood eronder te kijken.
“Ik heb ze wel. De ballen. Onzichtbaar, in tegenstelling tot mijn bh op dit moment.”
Het was goed dat ze verder het water inliep, dat maakte het voor Johnny ook weer minder ongemakkelijk. Hij lachte.
“Ja, dat heb je wel bewezen,” zei hij.
“Het water valt best nog mee. Maar goed, jij wint, ik had overal aan moeten denken voor ik je uitdaagde. Wat wil je eten? Of wil je nog zwemmen, nu we toch doorweekt zijn?”
Hij hield zijn hoofd schuin.
“Wat dacht je hiervan: eerst even zwemmen, want we zijn er nu, en dan een bord pasta om die calorieën weer aan te vullen?” stelde hij opgewekt voor en hij liet zich even op zijn rug drijven, om vervolgens om te rollen in het water en een paar krachtige slagen voorwaarts te maken.
Hij proefde het zoute water op zijn lippen en kon niet ontkennen dat het eigenlijk wel heerlijk was, die lichaamsbeweging.

“Ja, dat heb je wel bewezen.”
Met haar kleding volledig doorweekt en haar hoofd triomfantelijk omhoog getild had ze hem bij die woorden aangekeken.
Toen hij suggereerde om eerst nog wat te zwemmen en daarna pasta te gaan eten, verscheen er een brede glimlach op haar gezicht. “Pasta klinkt perfect.”
Om het warmer te krijgen, besloot ze meer te bewegen in het water. Zo zwom ze achter Johnny aan toen hij een stukje begon te zwemmen. Het was lang geleden dat ze nog had gezwommen en ze was haast vergeten hoe het voelde, hoe graag ze dit deed.
Terwijl ze dieper zwommen, werden de golven hoger. En zonder dat Ana het zag aankomen, volgde er een hoge golf kort na een andere, waarna die laatste recht in haar gezicht sloeg.
Gevolg: haar donkere haren plakten tegen haar gezicht. De druppels kleefden op haar wimpers en het was maar goed dat het meisje haast nooit make up droeg, want dan was ze op dit moment een verdronken panda geweest.
Met een hand veegde ze enkele haren uit haar gezicht. “Topidee was dit”, sprak ze lachend tegen Johnny, die enkele meters verder zwom.

Een topidee. Hij kon niet helemaal inschatten of Ana nou sarcastisch was of niet, maar hijzelf genoot hier eigenlijk met volle teugen van.
“Ja toch?” zei hij daarom ook monter, met een brede grijns op zijn gezicht. Ook zijn haar plakte aan zijn gelaat maar het stoorde hem niet zo. Hij dook ineens onder water, zij het met zijn ogen dicht omdat zeewater in zijn ogen niet zo heel hoog op de prioriteitenlijst stond, en zwom met een stuk of wat snelle slagen vooruit. Toen hij verderop weer bovenkwam sloeg er net een golf over hem heen, waardoor hij onvrijwillig een slok zeewater nam. Het was meer het onverwachte dan de smaak, want het zout was ergens zelfs wel lekker, maar alleen op vrijwillige basis.
Hij trok een gezicht en zwom weer naar Ana toe.
“Dat was niet de bedoeling,” grijnsde hij.

Ze hielden het nog best een tijdje vol, maar na een tijdje begon hij toch wel behoorlijk honger te krijgen.
“Kom, laten we die pasta even gaan incasseren,” zei hij en hij zwom terug naar het strand tot hij weer zand onder zijn voeten kon voelen. Hij liep het water verder uit en rilde toen de wind weer grip op zijn huid kreeg. Toch zorgde de zon op zijn rug er weer voor dat het nog wel te doen was.
Druppels rolden van zijn lichaam af en hij liet donkere, natte voetstappen achter in het zand. Bij zijn kleren bleef hij staan. Nu zijn ondergoed nog compleet doorweekt was leek het hem geen goed idee nu al zijn kleren aan te trekken, dus pakte hij het gewoon op en trok hij slechts zijn slippers weer aan.

Net op tijd besloten ze weer uit het water te gaan. Ana kon opzich wel goed tegen de koude, maar het moment was daar dat haar lippen al paarser kleurden en het hoog tijd was om uit het water te gaan. Achter Johnny stapte ze het water uit. De jeansstof van haar short voelde zwaar aan en plakte tegen haar billen, ook de lichte stof van haar witte topje kleefde aan haar huid en scheen haast volledig door. Het meisje voelde zich er ongemakkelijk bij, maar besloot zich er niet te druk om te gaan maken. Johnny was niet het type om daar vreemde opmerkingen over te gaan maken.
Kleine bubbeltjes vormden zich op haar armen en benen door de koude. De zon scheen, maar het meisje zou nog wel even tijd nodig hebben om op te warmen. Haar lippen bleven paarsig van kleur terwijl haar tanden af en toe zachtjes op elkaar klapperden.
Ze nam haar sandalen en tas weer in haar hand en wachtte even tot Johnny klaar was met z’n slippers. “Die pasta gaat zeker en vast smaken.”
Het meisje kruiste haar armen even over elkaar terwijl ze toen Johnny klaar was richting de dijk begonnen te wandelen. “Wat doe jij eigenlijk op een doordeweekse dag? Studeer je of werk je? Of wandel je bij goed weer elke dag de hele dag door op het strand, wachtend op iemand om de zee mee in te duiken?” Een grijns speelde om haar lippen terwijl ze een lok krullend haar achter haar oren streek. Haar haren waren eerder nog wel in model, maar wanneer het droog was, zouden haar natuurlijke krullen de bovenhand nemen.

Terwijl ze liepen wierp Johnny een blik opzij. Ze leek het koud te hebben en hij voelde zich nogal schuldig dat hij haar over had gehaald het water in te gaan.
“Wat doe jij eigenlijk op een doordeweekse dag? Studeer je of werk je? Of wandel je bij goed weer elke dag de hele dag door op het strand, wachtend op iemand om de zee mee in te duiken?”
Haar grijns was aanstekelijk en ook Johnny lachte. Dit deed nog steeds enigszins zeer, maar dat negeerde hij. Als hij iets weigerde was het wel het soort mensen als hij die avond had ontmoet zijn goede humeur laten bederven. Blauwe plekken verdwenen wel weer, mooie herinneringen bleven je bij.
“Ik werk,” vertelde hij, terwijl hij bukte om een lege plastic verpakking op te rapen. Zowel het plastic als de sporen van etensresten die eraan zaten waren niet bepaald bevorderlijk voor de locale fauna.
“Ik zit bij Rogue Art Tattoo, aan Moreland Square."
Ze passeerden een prullenbak en hij gooide het stuk afval erin. Was dat nou werkelijk zo moeilijk?
“Werk er nu twee jaar."
Hij keek opzij en werd onbewust heel eventjes afgeleid door wat de wind met haar haar deed.
“En jij dan?- Oh, en heb je het erg koud? Anders kunnen we dat eten wel een andere keer doen hoor, je moet niet ziek worden omdat ik een grote bek had,” zei hij met een schuldbewuste grijns.

“Oh, Rogue Art Tattoo?” Ana knikte en wilde doen alsof het niet de eerste keer was dat ze de naam van de tattooshop hoorde, maar haar stem verried haar. Een blos verscheen op haar wangen omdat ze zichzelf op een of andere manier erom betrapt voelde, terwijl ze hem schuldbewust aankeek. “Ken ’t niet nee, maar ik ben niet zo bekend met tattooshops.” In haar voorstelling zag een tattooshop er donker uit. Donker en een beetje vies, maar dat is wat ze van haar grootmoeder had horen zeggen. Je moest er vooral wegblijven, klonk het alsmaar.
Ergens wist ze wel dat de tijden van de donkere tattooshops al làng voorbij waren en dat zulke zaken nu echt ook gewoon heel netjes waren en zelfs schoner dan de gemiddelde ziekenhuiskamer. Maar het was een no-go geweest voor Abuela, en dus ook voor haar.
Haar blik gleed opzij toen Johnny over de koude begon. Ze grijnsde naar hem en haalde haar schouders op. “Hé, gaat zo wel over joh. Spaans bloed, ik heb het snel koud maar kan goed tegen de warmte. Het is het ene of het andere he. En nu je me verleid hebt met die pasta, kom je niet zomaar van me af hoor.”
Haar grijns werd breder en haar blik viel kort op Johnny’s mond. Hij had een mooie glimlach – daar lette ze vaak op bij mensen. Geen idee waarom. Misschien omdat ze zelf ook tevreden was met haar glimlach?
“Ik werk als serveerster in Taverne Tivoli. Leuk werkje, veel contact met mensen en vooral een aangename werksfeer.” Ze wandelde meer van de zee weg met Johnny en streek opnieuw een weggevlogen haarlok achter haar ene oor. “Maar goed voor nu, ik wil wel ooit bestsellerschrijver worden. Romans, drama. Ik hou wel van schrijven. Maar ik heb nog niet echt iets wat echt goed is.”

“Oh, Rogue Art Tattoo?”
Haar toon zei genoeg en Johnny grijnsde. Hij zei niets, maar zijn grijns werd wel breder toen ’t arme ding ook nog bloosde.
“Ken ’t niet nee, maar ik ben niet zo bekend met tattooshops.”
Johnny lachte. “Geeft niets. Als je wil mag je best eens komen kijken."
Hij gokte dat ze nog nooit bij eentje binnen was geweest en Rogue Art was een prima instap model wat dat betrof. Hoewel het er schoon en netjes was (de eigenaar van de shop was een ontspannen vent, totdat je de hygiene- en veiligheidsregels aan je laars lapte), was de studio ook rijkelijk versierd. Niet alleen tattoo art, variërend van schetsen tot foto’s van de tattoos waar de studio het meest trots op was, maar ook posters van locale events en verscheidene andersoortige kunstenaars.
Anastasia wuifde zijn zorg over de kou nonchalant weg en hoewel Johnny het liet rusten, besloot hij het wel in de gaten te houden.
Ze ging verder over haar werk en dat trok vervolgens zijn aandacht.
“Klinkt chill,” zei hij. “Zelf nooit horecawerk gedaan, maar tof lijkt ’t me wel.”
Zijn wenkbrauwen gingen omhoog toen ze erkende schrijfster te willen worden.
“Toe maar weer! Leuk man! Als je ooit nog een proofreader nodig hebt geef je maar een gil."
Ondertussen lieten ze de zee achter zich en kwamen ze dichterbij de verscheidene cafe’s, kroegjes en restaurantjes met uitzicht op zee. Normaal gesproken vermeed Johnny dit soort plekken omdat je toch vaak net dat beetje extra mocht dokken voor het feit dat je uitzicht op zee had, maar hij had nog steeds het gevoel dat Ana beter gewoon snel de warmte in kon en dus gebaarde hij naar een Italiaans tentje een klein stukje verderop.
“Ik stel voor dat we daar neerstrijken. Heb er nog nooit gegeten, maar er zit zo te zien genoeg volk, dus het zal wel lekker zijn."

Ze mocht best eens komen kijken.
“Misschien doe ik dat wel eens”, was haar enthousiaste reactie, terwijl ze kort een vriendelijke blik op Johnny wierp.
Los van het feit dat een eerste keer in zo’n tattooshop niet oninteressant zou zijn, voelde ze ergens dat ze de jongen naast haar wel beter wilde kennen. Zijn gezelschap was op z’n minst gezegd aangenaam en de sfeer was redelijk ongedwongen.
Toen hij aangaf proeflezer te willen zijn, haalde ze haar schouders even nonchalant op.
“Voorlopig heb ik het redelijk druk”, te wijten aan Abuela die steeds meer achteruit ging en de nood die ze voelde om lange bezoekjes aan haar te brengen in de hoop dat iets haar terug naar deze wereld zou helpen. Een blik van herkenning zou genoeg zijn voor Ana.
En misschien was het anderzijds de wederkerigheid die ze voelde. Abuela had zo goed voor haar gezorgd dat het een schande zou zijn om haar zomaar in de steek te laten.
“Maar ik zal ’t eerst aan jou laten lezen vanaf dat ik wat leesbaars heb.”
De kleine haartjes op haar armen stonden nog steeds op kippenvel terwijl ze de restaurantjes naderden. Johnny wees een Italiaans plekje aan en Ana knikte. “Prima!”.
Onbewust versnelde ze haar pas iets, alsof ze het eten al geroken had.
“Wil je buiten zitten of liever binnen?”
Ze gebaarde naar het terras en de ingang van het restaurantje. Natuurlijk hoopte ze op een ‘binnen is goed’, maar ze wilde het niet voor hem verpesten door op zo’n mooie dag binnen te gaan kruipen.

“Laten we maar binnen gaan zitten,” zei Johnny, met een blik op haar natte kleren. Hij ging haar voor het restaurantje in, waarbij ze eerst langs een kleine bar kwamen.
“Goedenavond,” groette een net geklede serveerster die kort haar blik over Johnny’s getatoeëerde keel en armen liet gaan. Hij groette echter monter terug.
“Hebben jullie nog een plekje voor twee?”
“Ja, hoor, loop maar mee."
Ze ging hen voor naar een tweepersoonstafeltje aan het raam. Johnny ging zitten en de serveerster verdween vlug om de menukaarten te halen.
Het was nog vrij rustig in het restaurantje en een uur later zouden ze vermoedelijk geen plek meer bij het raam hebben kunnen krijgen.
“Nou, kon slechter, of niet?” zei Johnny opgewekt. De serveerster bracht de kaarten en informeerde of ze iets wilden drinken.
“Kopje thee graag,” zei Johnny. “Earl gray.” Hoewel hij het zwemmen heerlijk had gevonden kon hij eigenlijk best een warm drankje wel gebruiken.

“Laten we maar binnen gaan zitten.” Ana knikte glimlachend en sloeg haar armen om zich heen, een koude rilling onderdrukkend. Ze volgde Johnny het restaurant in en liet hem een tafeltje regelen.
Een plekje aan het raam was bijzonder gezellig zo aan de kust, en ze grijnsde knikkend toen Johnny opmerkte dat het slechter had gekund. “Heel fijn zo.” Ana nam glimlachend de kaart aan van de serveerster. De jongen bestelde thee en Ana keek geïnteresseerd op. “Hebben jullie verse muntthee?”, vroeg ze toen de serveerster Johnny’s bestelling had opgenomen. De vrouw knikte glimlachend. “Doe die dan maar, lekker”, waarop de serveerster knikte en aan de slag ging.
“Ah, verse muntthee, lang geleden.” Ana streek haar kleren even glad en richtte haar blik op de jongen tegenover haar, terwijl ze haar kaart opende. “Ik ben blij dat ik je tegen het lijf liep vandaag, Johnny. Je maakt m’n dag weer goed.” De afgelopen momenten had ze niet gepiekerd over hoe het met Abuela gesteld was en dat was een goed iets. Piekeren was Ana’s specialiteit, jammer genoeg. Het meisje glimlachte bevestigend en richtte toen haar blik op de kaart. Onder de hoofdgerechten vond ze een pasta met pesto, die ze meteen besloot te nemen. Ze sloot de kaart en legde die weer voor zich neer. “Pasta pesto. Keuzes maken gaat snel met zo’n honger. Jij?”