Saturday Summer Nights - [Johnny]

Saturday Summer Nights

Zaterdagavond. Het bruisende uitgaansleven van HorseHome liet zich kennen. Anastasia was eerder die avond na haar shift in de taverne naar huis gefietst, had wat anders aangetrokken en was naar Shana’s huis gelopen. Ze droeg een schattig zwart kleedje dat haar figuur sierde maar niet zozeer uitdagend was.
Shana en Kayleigh waren beide al behoorlijk dronken geweest  toen ze daar om half elf aan was gekomen, maar dat had Anastasia niet kunnen deren. Ze zouden een fijne avond tegemoet gaan, het Café in de stad vierde elk weekend ‘Saturday Summernights’ en met de temperaturen die ze voorspeld hadden, zou deze avond zijn naam eer aan doen.
Uitgaan was nodig. Anastasia had een zware werkweek achter de rug met veel dubbele shiften, Shana had net haar laatste herexamen afgerond en Kayleigh leed van de zoveelste liefdesbreuk. Kay was het tegenovergestelde van Ana: zij fladderde van de ene naar de andere jongen, hechtte er teveel waarde aan en was vervolgens kapot van verdriet om haar gebroken hart. Het was nu opnieuw zo. “Ik wil voor altijd alleen zijn, geen jongens meer!” Met dat motto had ze haar avond ingezet.
So far so good, de avond verliep tot nu toe vlekkeloos. Ze bleven dansen, Shana en Kayleigh bleven drinken en Anastasia dronk braaf van haar vertrouwde cola. Zijzelf amuseerde zich perfect, Shana en Kayleigh gingen helemaal uit de bol.
“Oh, Ana, ik denk dat je prijs hebt.” Shana dronk met een rietje van haar bier terwijl ze haar wenkbrauwen optrok en een knikje gaf in de richting van een jongen die aan de bar stond te leunen en Anastasia verleidelijk bekeek terwijl ze danste. “Ja, Ana! Kijk, hij is echt een knapperd! Ga met hem praten. Hij ziet je overduidelijk zitten.”
Overduidelijk was dat beide meiden teveel gedronken hadden. Anders zouden ze Anastasia niet snel op iemand afsturen, wetende dat Anastasia alles behalve een flirter was en niet op zoek was naar losse scharrels. Ana wimpelde lachend het aanbod af toen Kayleigh haar in zijn richting wilde duwen.
Maar enkele tellen later had Kayleigh genoeg gedronken en wilde ze een luchtje scheppen omdat de misselijkheid op de proppen kwam. Anastasia trok de meiden door de overbevolkte en oververhitte ruimte naar buiten. Enkele groepjes jongeren stonden eveneens een luchtje te scheppen of een sigaret te roken. Shana ging op de grond zitten en vocht tegen de misselijkheid, Anastasia hurkte bij haar neer en legde haar hand op haar schouder. “Als het niet meer gaat, moet je het zeggen hé, Shaan. Dan breng ik je naar huis.” Het dronken schepsel haalde haar schouders op en schudde haar hoofd. “Het gaat zo wel weer, ik moet gewoon even hier blijven zitten.”
Anastasia had geknikt en haar aandacht werd haast meteen naar Kayleigh getrokken die bij een groepje jongens stond. Ze  stond flirterig met een jongen te praten, raakte zijn hemd aan en kwam veel te dichtbij. De jongen leek het absoluut niet erg te vinden, zelf een beetje wankel op zijn benen en duidelijk te vinden om het meisje mee naar huis te nemen. Kay zou er opnieuw veel te veel waarde aan hechten en haar hart zou weer gebroken worden.
“Kay!” Anastasia sprong recht en beende naar de twee toe. Kayleigh hoorde haar niet en ging door met flirten. Ana nam haar hand vast en wilde haar meetrekken, haar vriendin keek verstoord op en fronste even naar Anastasia. “Nee, Kay. Je gaat jezelf op deze manier weer kwellen, doe het ni-“ Kayleigh had gegrijnsd, draaide zich naar de jongen toe en zoende hem vol op de mond.
“Oh - ja, ze doet het toch.” Anastasia zuchtte even en liet Kays hand los. Het meisje ging helemaal rond de jongen hangen en had geen aandacht meer voor alles om zich heen.
Ana had zich omgedraaid en keek naar Shana, die met een handbeweging duidelijk maakte dat ze even met rust wilde worden gelaten. Niet vreemd ook, met de hoeveelheid bier die ze op had.
Daarom zette Anastasia zich op een muurtje enkele meters verder, terwijl ze haar vriendinnen in de gaten kon houden. De aangename avond zou voorbij zijn, hierna zou Shana zeker naar huis willen, en wat wilde ze zelf nog zo graag dansen!

Een groepje ogenschijnlijk ongebruikelijke gasten kwam in de richting van het café gelopen. Stuk voor stuk hadden ze ook al behoorlijk wat op. De meesten hadden een groot aantal tattoos en piercing en droegen alternatieve, gescheurde kleding.
Een van hen viel licht uit de toon. Niet omdat hij geen tattoos of piercings had, integendeel, ook hij zat eronder en zijn haar - opgeschoren aan zijkanten - was slordig enigszins omhooggezet in een mohawk. Wat hem uit de toon deed vallen was het feit dat Johnny nog honderd procent nuchter was.
Voor het café hield het groepje van vijf stil; ze herkenden een paar van de jongens die er stond te roken.
“Hey man, hoe is het?” vroeg een van hen, amper acht slaand op zijn maat die met een meisje stond te zoenen. Johnny grijnsde opgetogen.
“Goed man! Met jou?"
Er volgde een korte, maar stevige knuffel, maar toen kreeg Johnny een meisje in het oog dat op de grond zat en niet echt happy leek. De alternatieve jongen hurkte naast haar neer.
“Hey, alles goed met jou?” vroeg hij, maar het meisje knikte gelukkig.
“Beetje misselijk,” mompelde ze, enigszins met dikke tong. Johnny stond weer op, maar de staat waarin het meisje was liet hem niet geheel los. Beter had die vrienden bij zich die haar veilig thuis hielpen komen.
Alsof het over de duivel ging, kwam er toen een onbekende jongen naar buiten. Hij zag er gewoontjes uit, met kort, donker haar, een enigszins gespierde bouw en donkere jeans, maar alle alarmbellen in Johnny’s hoofd gingen af. Hij was niet de enige; het meisje dat had staan zoenen had zich omgedraaid en ondanks haar dronken toestand zag Johnny aan de manier waarop ze van de jongen naar het zittende meisje keek, dat ze het ook niet vertrouwde.
“Ze hoort bij mij, ik breng haar zo thuis,” zei de jongen.
Johnny wist een hoop dingen niet zeker, maar waar hij wel van overtuigd was, was dat dat een heel erg slecht idee was. Hij hurkte opnieuw bij het meisje neer.
“Hoor je bij hem?” vroeg hij vriendelijk, maar ze schudde zwakjes haar hoofd. Johnny kwam weer overeind, met een naar gevoel in zijn maag. De kans dat die kerel iets zou doen hier was klein, maar de jonge tattoo artists was zich er desondanks maar al te zeer van bewust dat hijzelf twee keer in die gast paste en dat als het zover zou komen hij als ras-pacifist afgemaakt zou worden.
“Ze gaat niet met je mee,” zei hij. Zijn toon was beslist, maar hij klonk zelfverzekerder dan hij zich voelde. Er ging een bepaalde boosheid van de ander uit. Iets aan hem was gewoon helemaal verkeerd.

Bij de jongen die Kayleigh stond te zoenen, wurmden zich onbekende types. Types die niet thuis leken te horen op dit feestje. Ana was niet van de vooroordelen, maar ze moest toegeven dat dit groepje haar niet veel goeds ingaf, als ze afging op hun uiterlijk. Ze probeerde haar bedenkingen bij de jongens opzij te duwen door haar blik naar Shana te laten glijden. Tevergeefs. Het misselijke meisje zat niet ver van het groepje af, maar al snel stond één van de getatoeëerde jongens bij haar en hurkte naast haar neer.
Ana’s aandacht vestigde zich op de figuur en probeerde zijn vraag goed te verstaan. Hij leek te willen weten of alles goed was met haar en stond al snel weer op. Oké.
Het mogelijke risico was nog maar net geweken, of een onbekende jongen wandelde op Shana af. Ook Kayleigh had de jongen opgemerkt en Ana gleed van het muurtje af. Beiden roken ze onraad.
De vreemde jongen leek te doen alsof Shana bij hem hoorde en tattooboy hurkte weer bij haar neer. Het kwam bij Anastasia over als twee honden die leken te vechten om één been, beiden zagen ze eruit alsof ze andere bedoelingen zouden kunnen hebben, ook al leek de ene bezorgder om het meisje dan de andere.
Shana had haar hoofd geschud bij de woorden van de gehurkte jongen en die stond weer recht, tegenover de fancy jongen die net uit het café was gekomen. Ze zou niet met hem meegaan, opperde de tattoojongen. Anastasia knikte en beende op het groepje af. “Rustig, guys. Maar inderdaad. Vergeet het allebei maar, ze gaat met míj mee.” Anastasia’s stem klonk zuiver. Vastberaden en haast zonder twijfel. Wat voor haar telde, was Shana en Kayleigh veilig naar huis brengen.
Ze hurkte bij Shana neer. “Let’s go.”, fluisterde ze zachtjes, terwijl ze Shana’s handen vast nam. Shana keek haar aan en schudde haar hoofd. “Ik voel me écht niet goed, Ana”, ze brabbelde de woorden eruit en greep naar haar maag. “Heb je nog water nodig?”, Anastasia vist een flesje water uit haar tas en duwde het in Shaans handen. “Rustig van drinken. We moeten hier nu weg.”
Ana bracht haar arm onder Shana’s oksel door, langs haar rug en hield het meisje aan haar zij vast. Shana kreunde en Anastasia hielp haar recht. “Kay, kom je?” Haar woorden waren beslist, maar Kayleigh schudde haar hoofd en trok aan het hemd van de jongen die ze had gezoend.
Normaal zou ze volwassen Kayleigh haar gang hebben laten gaan, maar ze vertrouwde op dit moment niemand van de jongens. Het feit dat hij bij het tattoogroepje leek te horen – nee, niet teveel vooroordelen, Ana. Maar ze wilde haar veilig thuis hebben.
“Kay, ik kan Shana niet alleen helemaal naar huis krijgen.” Anastasia’s toon werd ongeduldiger. Ze kon geen bevestiging krijgen dat Kayleigh veilig thuis kon komen en toegegeven – als je een wrak met je mee moest sleuren was het huis van Shana – drie kilometer van hier – toch wel best ver stappen.

“Rustig, guys. Maar inderdaad. Vergeet het allebei maar, ze gaat met míj mee.”
Hij kon het niet helpen; zonder het zelf door te hebben keek Johnny het meisje dat zich erin mengde met een blik van verwarring en stomme verbazing aan, voor het pas landde dat ze ervan overtuigd was dat hij ook verkeerde bedoelingen met het meisje had en haar met zich mee probeerde te krijgen.
Voor hij echter de tijd had om daarover na te denken of op te reageren, viel zijn blik weer op de ander, wiens ogen nu strak op het meisje gericht waren, die probeerde haar vriendin mee te krijgen. De blik van een roofdier. Hij had zijn zinnen op hen gezet en liet zich niet zomaar afschepen.
Johnny’s blik ging van de een naar de ander. Als dat meisje met twee dronken vriendinnen wegging, was ze evengoed weerloos; het zou goed beschouwd alsnog een tegen een zijn en die gast was bepaald niet tenger. Maar hij zag het niet snel gebeuren dat ze zijn woord daarover aan zou nemen.
Het derde meisje leek niet van plan mee te gaan, echter, en de onbekende jongen maakte hier gebruik van.
“Hey, ik heb misschien een slechte eerste indruk gemaakt, maar mijn auto staat dichtbij, ik kan jullie wel een lift geven."
Zijn toon was vriendelijk, maar Johnny geloofde nog altijd geen seconde dat hij het goed bedoelde. De grijns van de jongen haalde zijn ogen niet en nog steeds deed hij Johnny aan een roofdier denken, op een bepaalde, onaangename manier.
Hij ving een moment lang de blik van de jongen en had zo’n naar onderbuikgevoel dat als de meiden bij hem weg kwamen Johnny zelf nog wel eens zou moeten kunnen zorgen dat hij niet in zijn eentje naar huis liep.
“Jullie kunnen ook een taxi bellen,” stelde hij zelf voor, zijn toon nuchter. Hij dacht niet dat zijn suggesties veel serieuzer genomen zouden worden, maar God, hij moest toch wat proberen?! Als ze met die gast meegingen liep het zonder twijfel verkeerd af.
“Ja, want ze hebben geld over, zeker?” grinnikte de ander. “Nee, maar serieus, zolang ze niet in mijn auto kotst rij ik jullie zo naar huis."
Johnny fronste, maar zei aanvankelijk nog niets; alles wat hij er nu nog tegenin zou werpen zou het waarschijnlijk niet beter maken.
Een eindje verderop was een kleine parkeerplaats en de twee auto's die erop draaiden trokken even kort de aandacht van de alternatieve jongen, waarna hij weer naar de rest keek.

De tattooboy had haar vreemd aangekeken, alsof hij niet begreep wat ze zei. De andere kerel leek niet echt van zijn stuk te brengen en bleef gewoon doorgaan. Hij stelde voor hen een lift te geven en Anastasia schudde haar hoofd traag, terwijl ze zich uiterlijk kalm probeerde te houden. Met haar lichaam ondersteunde ze Shana, die dankzij het watertje al iets nuchterder leek te worden. Anastasia had echter nog steeds haar handen vol.
Het meisje wilde reageren op de jongen die aanbood hen een lift te geven, maar de alternatieve jongen was haar voor met een ander voorstel. Ze konden ook een taxi nemen. Haar blik kruiste die van hem kortstondig en haar gelaatsuitdrukking verzachtte. Misschien waren haar vooroordelen mis en bedoelde deze jongeman het wel goed. Op uiterlijk mocht je natuurlijk niet afgaan, maar vaak waren ruig uitziende jongens bad news.
Haar blik gleed naar de andere jongen en ze knikte. “Het risico dat ze in je auto kotst, is vrij reëel. Bedankt voor het aanbod.”
Kayleigh wekte haar aandacht. De jongen waar ze bij stond, had haar hand al vast. “Shana, misschien kan je beter je pa bellen? Die vond het niet erg om je te komen halen moest er wat zijn, had hij gezegd.” Wauw, dat er uit Kays mond op dit moment nog wat zinnigs kon komen! Anastasia leek steeds te vergeten dat Shana bij haar vader woonde. Je zag hem nooit, maar als dochterlief hem nodig had, dan stond hij er wel. Shaan had geknikt en duwde haar handtasje in Ana’s handen. “Mobiel zit daar ergens in. Kan jij alsjeblieft voor me bellen?” Anastasia keek haar vastberaden aan en knikte. “Natuurlijk.”
De onbekende jongen leek bij het horen van de aanwezigheid van haar vader zijn interesse verloren te hebben. Anastasia bleef bij het dronken meisje staan terwijl ze haar vader aan de lijn had. Enkele tellen later, stak ze de telefoon weer in haar handtasje. “Je pa is er over twee minuutjes zei hij, hij kwam net terug van zijn date.” Shana knikte opgelucht en dronk nog van haar watertje.
Nu de vreemde jongen bevestiging had, droop hij stilaan af. Ana had het gevoel dat ze nog steeds in de gaten werden gehouden, maar besloot dat gevoel te negeren. Shana wilde weer op de grond gaan zitten en Anastasia hielp haar, waarna ze de jongen, die uiteindelijk vrij goede bedoelingen leek gehad te hebben, berouwvol aankeek. “Het spijt me dat ik zo hard reageerde, maar ik dacht dat je dezelfde bedoelingen had als meneer daar.” Ze draaide met haar ogen in de richting van de andere jongen. “Ik had je niet zo snel mogen veroordelen, maar ik was een beetje in paniek. Vergeef me? Kan ik het ergens mee goedmaken?” Een verontschuldigende glimlach verscheen om haar lippen.
Anastasia droeg excuses hoog in het vaandel. Als ze iets fout deed, moest ze haar verantwoordelijkheid voor nemen en er alles aan doen om die persoon zich weer op zijn gemak te laten voelen.

De jongen leek in de gaten te hebben dat hij geen kans maakte, en hij droop af. Hij en Johnny maakten nog eens oogcontact en Johnny moest moeite doen een rilling te onderdrukken. Hij zag zichzelf zeker niet als bang uitgevallen. Maar dat nam niet weg dat hij wist dat er mensen rondliepen in deze stad die absoluut geen empathie kenden en dat hij weerloos zou zijn als zo iemand het op hem had gemunt. Hij was slank en een overtuigd pacifist, dus dat hielp ook niet echt mee.
Hij keek de jongen na die echter al vrij vlot achter een groepje mensen verdwenen was.
Het was in ieder geval een opluchting dat het dronken meisje zo opgehaald zou worden door haar vader. De enige plek waar zij nu moest zijn was thuis in haar eigen bed.
Er schoot Johnny iets te binnen. Iets wat hem een naar, wee gevoel in zijn maag gaf, maar voor hij erover kon beginnen sprak het meisje dat de leiding leek te hebben hem aan en verontschuldigde zich voor haar reactie van eerder.
Er verscheen een glimlach op Johnny’s gezicht.
“Joh, maak je er niet druk om,” zei hij haastig, “kon gebeuren. Het was ook niet echt een prettige situatie daarnet."
Goed, het was zeker niet leuk om voor een potentiële verkrachter aangezien te worden, maar hij begreep haar beschermende houding wel.
Hij viel even stil en zocht naar de juiste woorden. Toen echter, werd zijn gezicht ernstig.
“Misschien een hele rare vraag," begon hij, "maar was je vriendin alleen dronken of is er een kans dat er iets in haar drinken heeft gezeten?” zei hij. Hij moest de zorg kwijt. Als ze echt gedrogeerd was zou ze misschien wel bewusteloos zijn geweest of nog veel misselijker en hij wist niet genoeg van drugs om het echt goed in te kunnen schatten, maar aan de andere kant zag hij de jongen van net er meer dan voor aan. En als het risico bestond moest haar vader het weten, voor het geval er toch nog iets mis ging.
“Het is gewoon te toevallig; zij is misselijk en moet duidelijk naar huis en ineens is hij er,” zei hij, meer hardop denkend. Hij wreef over zijn grotendeels met tattoos bedekte nek. Hij liet zijn blik over de parkeerplaats een stukje verderop gaan. Zou die vent definitief weg zijn? Of wachtte hij gewoon zijn kans af bij een meisje met minder oplettende vriendinnen? Die optie maakte het bepaald niet beter. Maar wat wou hij doen? De politie bellen omdat hij een slechte vibe van iemand had gekregen? Ze zagen hem aankomen.

Ze moest zich er niet druk om maken. Anastasia voelde het schuldgevoel echter niet meteen van haar afglijden en had het gevoel dat ze dit op één of andere manier moest goedmaken. Haar gezicht stond ernstig terwijl ze nadacht over een poging dat te doen, toen plots de jongen een gegronde opmerking maakte. Daar had ze nog niet aan gedacht – haar wenkbrauwen schoten even paniekerig omhoog en haar blik vloog naar haar vriendin.
De manier waarop Shana er zat, deed haar echter meer denken aan hoe ze Shana al vaker had gezien. “Oh, maar ze is altijd zo wel een beetje”, mompelde ze misschien wel meer tegen zichzelf dan tegen de onbekende jongen, waarna ze hem weer ernstig aankeek. “Ik bedoel – ze waren allebei al vrij dronken toen ik bij haar huis aankwam en ze hebben ook hier aardig wat gedronken. Kayleigh gaat het beter af dan haar.” Ze knikte even naar Kay, die onbeschaamd aan het zoenen was met  de jongen waar ze al de hele tijd bij stond. Een glimlach verscheen om Ana’s lippen terwijl ze haar blik van dat fijne zicht afwendde.
“One way or another, uitgaan met hen resulteert altijd in zoiets als dit.” Haar stem klonk niet klagend of verwijtend, Ana hield van die meiden. "Is die jongen oké, of ken je ‘m niet?",  Dat was ook de reden dat ze wilde weten of de tongzoenende kerel geen mogelijke ontvoerder was. Ze meende zich wel te herinneren dat de jongen waarmee ze praatte zich eerder bij dat groepje had gevoegd, maar dat betekende niet automatisch dat hij de kerel in kwestie echt kende.
“Ik heet Anastasia, trouwens.” Aankomende koplampen deden Ana echter opkijken voor ze kon wachten op antwoord van hem. De BMW van Shana’s vader draaide de parkeerplaats op. Het meisje stak haar hand even op, vertelde aan Shana dat haar vader er was en hielp haar mee recht. “One sec, niet weglopen hé”, sprak ze tegen de jongen, waarna ze Shana naar de auto van haar vader begeleidde. Vaderlief hielp haar mee in de auto zetten en bedankte Anastasia voor haar goede zorgen. Hij zou haar in de gaten houden en meteen te rusten leggen.
Ana nam afscheid van haar vriendin en keek de auto even na toen die de parking weer afreed. Een voldaan gevoel kwam op haar neer. Shana was op z’n minst in goede handen en zou waarschijnlijk morgen bellen om te vertellen wat voor geweldige kater ze had. Like always.
“Mag ik je een biertje betalen, om mijn excuses over m’n vooroordelen te bekrachtigen en je toch te bedanken voor je tussenkomst?”, stelde ze opgewekt voor aan de jongen, terwijl ze haar portefeuille bovenhaalde en hem afwachtend aankeek.
Een drankje ging haar excuus niet meer oprecht maken dan eerder, maar ze wilde hem een plezier doen en welke jongen sloeg er nou een drankje af?

Johnny knikte langzaam. Hij was iets gerustgesteld door de uitleg.
“One way or another, uitgaan met hen resulteert altijd in zoiets als dit.”
Hij schoot in de lach. Dat klonk herkenbaar. Hijzelf had ook vaak genoeg voor dronken vrienden moeten zorgen.
“Oh, dus jij bent ook de babysitter in je vriendengroep?” vroeg hij met een grijns. Een van zijn vrienden keek op.
“Zullen we het niet gaan hebben over de keren dat jij jezelf in de nesten hebt gewerkt, O’Marten?” vroeg de jongen plagend. Hij was zwaar aangeschoten, maar Johnny twijfelde er niet aan dat hij wel een aantal enigszins gênante verhalen paraat had. Nou ja, een punt had hij dan ook wel weer. Johnny mocht dan niet drinken, hij had wel een neus voor problemen, dat dan weer wel.
Het meisje wilde weten of de jongen waar haar vriendin mee flirtte okay was. Johnny’s blik ging naar de jongen die hij wel een aantal keer had gesproken.
“Prima vent voor zover ik weet.” In tegenstelling tot hun gezelschap van eerder, maar dat probeerde de alternatieve jongeman van zijn af te zetten. Hij speelde gedachteloos met een van de ringetjes die door zijn oren zaten.
Het meisje stelde zich voor, net op het moment dat de auto van de vader van het dronken meisje arriveerde, waardoor Johnny zo gauw de kans niet kreeg te reageren.
Hij keek toe hoe de dronken dame in kwestie naar binnen werd geholpen, waarna de auto weer vertrok. Nou, dat was in ieder geval hoe dan ook goed afgelopen.
Anastasia was weer terug en Johnny glimlachte even.
“Blij dat ze goed thuiskomt. Ik ben Johnny, trouwens,” zei hij monter. Ze bood hem een biertje aan en zijn mondhoeken krulden even om.
“Je kan hem beter een glaasje melk aanbieden,” mengde een van zijn vrienden zich er grijnzend in, losjes een arm om Johnny’s schouders leggend.
“Ja,” vulde een meisje, een collega van hem, aan, “of water of zo.” Net als Johnny zat ze onder de tattoos, maar waar Johnny ongeveer even intimiderend was als een goudvis, was Lydia het soort meisje dat je te vriend wilde houden; aardig tot ze een reden had dat niet te zijn. Dan was dekking zoeken de beste optie.
Johnny schudde zijn hoofd.
“Stelletje tuig,” zei hij, maar zijn lach sprak boekdelen. “Maar ze hebben een punt, sorry, ik drink niet,” zei hij, nu weer tegen Anastasia.
“Maar echt, zit er niet over in joh,” zei hij, zijn toon nu weer wat serieuzer. “En ik deed gewoon wat ik moest doen.”
Hij had de indruk dat als hij deze jongen in zijn eentje had aangesproken het lelijk af had kunnen lopen, maar hij wist ook dat hij het zichzelf nooit zou vergeven als hij niet in zou grijpen in dit soort situaties, ongeacht het risico.

Of ze óók de babysitter was in de vriendengroep? Anastasia knikte lachend. Eén van de vrienden van de jongen mengde zich in de conversatie, duidelijk met de bedoeling om haar gesprekspartner te plagen. “Oh, vertel?”, reageerde Ana, een plagerige blik werpend op Johnny. Vervolgens keek ze zijn vriend geïnteresseerd aan.
Zijn reactie over de jongen waar Kay mee flirtte, stelde haar gerust. Anastasia knikte, het tweetal even kort in zich opnemend. “Ach, ze is een grote meid.”
Eenmaal ze terug was van het begeleiden van Shana, stelde hij zich voor als Johnny. Een naam die ze hem niet aangegeven had, maar waar ze best wel aan kon wennen.
Toen ze had gevraagd of hij een biertje wilde, kwamen zijn vrienden even plagerig als net weer tussen. Een brede grijns verscheen op Anastasia’s gezicht terwijl ze beide vrienden in zich op nam. Ze snapte al waarom het zijn vrienden waren, ze leken haar gezellig en hadden het soort humor waar ze wel op gesteld was. Het meisje zag er stoer uit en had een vibe om zich heen die een soort ‘don’t mess with me’ uitstraalde, en dat kon Anastasia enkel maar bewonderen. Haar eigen angry face was namelijk ongeveer even angstaanjagend als een grommende puppy.
Eerst had ze gedacht dat zijn vrienden een grapje maakten over de drankjes, maar het leek menens te zijn. Toevallig en onverwacht. Haar wenkbrauwen gingen kort omhoog, aangenaam verrast. Het meisje hield haar hoofd lichtjes schuin, met een subtiele frons op haar voorhoofd. “Guess that makes two of us.” Sprak ze monter, alsof ze eindelijk iemand had gevonden die haar principe deelde. “Melk is best oké hoor. Goede afwisseling voor al die watertjes”, reageerde ze naar zijn vrienden toe met een knipoog er achteraan.
Haar ogen vernauwden zich heel eventjes, alsof ze in Johnny’s hoofd wilde kijken wat voor iemand hij precies was. Ze leek het zelf niet goed in te kunnen schatten, maar dat was omdat ze zelf niet echt de gave had om mensen iets of wat te kunnen lezen, dus ze moest rekenen op wat mensen haar vertelden – wat haar naïef maakte. In gevallen zoals daarnet, waarbij het overduidelijk was, gingen haar aanranderradars wel af, maar over het algemeen was ze er echt barslecht in.
“Je deed wat juist was”, beaamde ze zijn woorden toen hij weer serieuzer werd, “maar dat wil niet zeggen dat ik het mezelf had vergeven wanneer dingen geëscaleerd zouden zijn.”
Kay was op haar beurt degene die zich mengde in de conversatie na eindelijk die vent even losgelaten te hebben. Ze legde haar hand op Ana’s schouder en kwam rechts naast haar staan, licht leunend op haar vriendin. “Zo, Ana, ga je me niet vertellen wie je nieuwe vriendje is?” Kay grijnsde geïnteresseerd naar Johnny, hield vervolgens haar ene hand aan haar linkse mondhoek en wees met haar rechterhand ‘stiekem’ naar Ana. Haar lippen vormden op een erg overdreven manier woorden zonder geluid voort te brengen. ‘Single. Had nooit eerder een vriendje.’
Anastasia rolde kort lachend met haar ogen en plantte haar elleboog niet zachtjes in Kay’s zij. “Koest, dronken Kay. Ga jij maar naar je nieuwe vriendje.” Ana zei het lachend en schudde haar hoofd. Kay protesteerde niet eens en huppelde weer terug. “Geen zorgen, ze doet dat bij elke jongen waar ik mee praat. Ze denkt dat ik anders een eenzaam oud vrouwtje wordt met 37 katten.” De wangen van het meisje waren lichtjes roze gekleurd door het toch steeds gênant blijvende moment, maar ze lachte het weg. “Ik ben meer een hondenmens, nochtans.” Humor kon haar wel vaker uit Kays streken redden.

Johnny was zowel verbaasd als opgetogen dat Ana net als hij er een straight edge levensstijl op na leek te houden. Hij hield zielsveel van zijn vrienden, echt, maar met uitgaan was er toch dat punt dat je als enige nuchtere in de groep meer de ouder uithing dan dat je zelf lol maakte.
Het gesprek werd weer even serieus.
“Maar dat wil niet zeggen dat ik het mezelf had vergeven wanneer dingen geëscaleerd zouden zijn.”
Ja, dat kon hij begrijpen. Hij had zelf ook de neiging zich een heel stuk verantwoordelijker te voelen voor mensen dan noodzakelijk was.
De dronken vriendin leek zich los te hebben geweekt van haar scharrel en bemoeide zich nu ook met het gesprek.
“Zo, Ana, ga je me niet vertellen wie je nieuwe vriendje is?”
Het meisje, Kay, als hij eerder goed had opgelet, bekeek hem op een manier die hem een klein beetje het gevoel gaf gekeurd te worden als daadwerkelijk potentieel vriendje. Een kleine grijns speelde even om zijn mondhoeken.
Daarna echter, werd het ongemakkelijk. Johnny’s vrienden plaagden hem wel, maar hem zo voor het blok zetten als Kay nu met Ana deed was ook voor hen toch wel een beetje een grens en Johnny wist zich even niet echt raad met de situatie. Het was nou net een van die dingen die hij zelf eerder lullig dan grappig vond, zeker als iemand nog nooit een vriend had gehad; dat waren niet het soort dingen die je zomaar openbaarde.
Gelukkig vertrok het meisje al snel weer en leek Ana er, op een beetje opgelatenheid na, niet erg mee te zitten.
Johnny glimlachte en wreef even over zijn nek.
“Man’s best friend, right?"
Even had Johnny het gevoel dat hij bekeken werd. Goed mogelijk gezien de drukte, maar het ging verder dan dat, en met een frons keek hij even om zich heen, maar er viel hem niets op. Vals alarm, waarschijnlijk. Hij richtte zich op Ana.
“Ik ga even wat drinken halen, kan ik voor jou ook wat meenemen?” vroeg hij. Echt zin om binnen te zitten had hij namelijk niet, dus hij zou het gewoon weer mee naar buiten nemen.
Het was een lekkere avond en hij genoot met volle teugen van het feit dat de winter weer op zijn retour was.

Op het momentje van Kay was een ietwat ongemakkelijke stilte gevolgd. Niet onaangenaam, maar Ana wist zelf niet goed hoe ze het gesprek weer goed kon opnemen. Verder over honden praten was nou niet echt wat je noemde interessant.
Ook Johnny leek niet zo geïnteresseerd meer toen hij even rond leek te kijken. Ana wilde wat verzinnen om te zeggen maar kwam niet verder dan over haar dronken vriendin te praten. Anastasia wilde haar mond openen om er wat over te zeggen, toen Johnny net op dat moment aanbood om wat drinken te gaan halen. “Oh, sure. Dat mag wel. Een cola is best welkom”, reageerde ze enthousiast, haast opgetogen omdat hij voorstelde wat te gaan halen. “Ik ga dan weer even daar op dat muurtje zitten, als het goed is.”
Ze nam aan van wel en draaide zich om toen Johnny leek te vertrekken. Ana’s blik ging naar haar vriendin die blijkbaar wel zin had om naar huis te gaan met haar verworven buit. Ana zelf zou het ook niet laat meer maken en haalde haar mobieltje even boven terwijl ze op haar eerdere plaats op het muurtje ging zitten.
Een berichtje van Shana, die was al aangekomen en bedankte haar voor de goede zorgen. De manier waarop het getypt was, verraadde haar benevelde toestand. Ana formuleerde een antwoord in de trant van ‘anytime’. Toch voelde die ‘anytime’ soms vermoeiender aan dan dat ze ooit zou toegeven. Natuurlijk zou het meisje haar vriendinnen nooit in de steek laten, maar een beetje verantwoordelijksheidszin van hun kant zou soms geen overbodige luxe zijn.

Johnny begaf zich naar binnen. Daar schoot hij direct de uitsmijter even aan. In een paar zinnen legde hij uit wat er buiten gebeurd was en beschreef hij de jongen van eerder. De man knikte en bedankte hem voor het melden. Johnny ging door naar de bar, ondertussen een aantal bekenden hartelijk groetend en een paar korte, stevige knuffels uitdelend, waar hij vervolgens een cola en een glas water regelde. Zelf had hij op dit moment weinig zin in iets zoets.
Behendig bewoog hij zich weer door de drukte, opnieuw mensen herkennend die hij op de heenweg nog niet had gezien. Nog met een grijns op zijn gezicht kwam hij weer buiten.
Hij liep naar Ana toe en reikte haar het glas cola aan.
"Alsjeblieft."
Hij kwam naast haar op het muurtje zitten en nam een slok water. Het was ijskoud en hij had het nog best warm van het aardige eind dat hij met zijn vrienden had gelopen om hier te komen.
En toch, ondanks dat, had hij niet eens zo heel veel om hier lang te blijven. Wat het was wist hij niet, maar ondanks het feit dat hij niet snel streste was hij de situatie van net nog niet helemaal kwijt, alsof hij nog steeds op zijn hoede was.
"'t Is echt druk daarbinnen, Jezus," grijnsde hij. Hij nam nog een paar slokken en nam het meisje even zijdelings op. Ze had iets onschuldigs, vond hij. Ze was wat een van zijn vrienden als 'hot' zou omschrijven, maar daar was Johnny het niet mee eens. Dat woord had hij een bepaald beeld bij. Nee, 'mooi' was een betere omschrijving, dat impliceerde toch een bepaalde elegantie.
"Maar goed," zei hij toen. "Jij bent dus ook de groepsmoeder?"

“Alsjeblieft.” Het meisje keek op en glimlachte terwijl ze de cola van Johnny aannam en er meteen van dronk. Wat deed dat deugd zeg, na de ophef van net. Ze knikte even. “Je kan er inderdaad over de koppen lopen. Bedankt voor de cola, trouwens”, Ana wierp haar blik kort op de jongen om vervolgens naar een flirtende Kayleigh te kijken.
Dat meisje had alles wat jongens hebben wilden en wist precies hoe ze jongens moest aanpakken. Ergens bewonderde ze het meisje om de durf en zelfzekerheid die ze had. Misschien was het ook dat dat haar zo aantrekkelijk maakte. Anderzijds had Kay al zoveel jongens gehad dat ze ’t zelf niet eens meer kon bijhouden. En dat was dan weer helemaal niks voor Ana.
Johnny was naast haar komen zitten. Of ze de groepsmoeder was? Ana grijnsde even en richtte zich weer op de jongen. “Wel, ja. Iemand moet het zijn, toch?” Haar blik gleed kort en haast onbewust over de tattoos in de nek van de jongen. “Je kan hen niet zomaar laten stikken. Ze zouden hulpeloos zijn.” Een speelse grijns verscheen kort op haar gezicht, maar een tikkeltje ergernis was er in te herkennen. “Ik hou van hen, echt waar. Maar soms is het wel vermoeiend.”
Het duurde dan ook niet lang vooraleer Kay weer bij hen stond, maar gelukkig geen opmerking over Ana’s gezelschap maakte.
“Babe, ik ga met Eric naar huis.” Kay wiebelde even overdreven duidelijk met haar wenkbrauwen. Ana kon de bedenkelijke uitdrukking op haar gezicht niet meteen verbergen en haalde haar schouders op. “Honey, I’m fi-ne”, reageerde haar vriendin op een zeurderige toon terwijl ze kort met haar ogen rolde en haar hand op Ana’s schouder legde.
“Je zou het eens een keer moeten proberen”, een plagerige grijns speelde op het gelaat van haar vriendin.
“No, I shouldn’t”, reageerde Ana hoofdschuddend, met een gelaten grijns op haar gezicht. Kay haalde haar schouders op en drukte haar vriendin een kus op de lippen als vaste manier om gedag te zeggen.
“Doe wel voorzichtig.” Riep Ana nog na terwijl Kay al weer onderweg was naar Eric en haar woorden afwimpelde met een handgebaar.
Met een veelzeggende uitdrukking keek Ana opzij naar Johnny. “En dan komt het moment waarop ze hun vleugels uitslaan en de wijde wereld intrekken”, sprak ze niet al te serieus, terwijl ze Kay in de gaten hield tot ze om de hoek met Eric verdween. “Ik lijk met mijn vrienden wel wat minder last te hebben dan jij met de jouwe, of ben ik verkeerd?”

Ja, dat het soms vermoeiend was kon hij beamen.
"Op een dag worden ze wel volwassen," grapte hij. De vriendin van Ana kwam er weer bij, aankondigend dat ze met Eric naar huis zou gaan die een stukje verderop stond, met een licht verdwaasde grijns op zijn gezicht alsof hij het zelf niet helemaal kon geloven en Johnny smoorde een lach.
Hij keek van Kay naar Ana, die haar bedenkingen leek te hebben. Voor zover Johnny wist was Eric een prima kerel, dus echt wakker lag hij er niet van.
"Honey, I’m fi-ne”
"Doe niets wat ik wel zou doen," zei Johnny droog. Een vrij ongefundeerde plaagstoot want hij deed niet aan one night stands, maar dat wist zij niet.
Kort daarna verdween het meisje alweer, Ana's bezorgdheid afwimpelend. Johnny voelde niet zo veel voor zo'n manier van uitgaan, maar toch bewonderde hij haar onbevangenheid. Hij kende genoeg meiden die dat niet zouden durven.
Ana keek hem weer aan.
“En dan komt het moment waarop ze hun vleugels uitslaan en de wijde wereld intrekken”
"Ja, ze worden toch groot," ging hij er quasi-serieus op in. Ook hij keek het tweetal na terwijl hij de laatste slok van zijn water nam. Het glas zette hij naast zich neer op het muurtje.
“Ik lijk met mijn vrienden wel wat minder last te hebben dan jij met de jouwe, of ben ik verkeerd?”
Johnny haalde zijn schouders op.
"Ach ja, ik ga veel met de jongens uit, dat is toch een beetje anders," zei hij. "Ik bedoel, als man heb je toch een kleinere kans dat iemand iets in je drinken doet en misbruik van je probeert te maken. Dat gezegd hebbende, het zou niet de eerste keer zijn als ik een klap voor mijn muil krijg omdat ik probeer een ruzie op te breken, of iemand naar huis moet brengen omdat hij of zij anders in de goot slaapt," zei hij met een milde glimlach. "Saai is het in elk geval nooit."
Opnieuw kon hij zich niet aan het gevoel onttrekken dat iemand hem in de gaten hield, maar hij hield zijn aandacht bij Ana. Hij was vermoedelijk gewoon nog steeds wat gespannen, of zo.

Kayleigh weg was hoefde Anastasia zich nergens meer zorgen over te maken. Niemand om in de gaten te houden, niemand om de verantwoordelijkheid voor op te nemen.
“Ach ja, ik ga veel met de jongens uit, dat is toch een beetje anders, ik bedoel, als man heb je toch een kleinere kans dat iemand iets in je drinken doet en misbruik van je probeert te maken. Dat gezegd hebbende, het zou niet de eerste keer zijn als ik een klap voor mijn muil krijg omdat ik probeer een ruzie op te breken, of iemand naar huis moet brengen omdat hij of zij anders in de goot slaapt.”
Ana knikte begrijpend en grijnsde terwijl ze de jongen aankeek. “Gelukkig krijg je als vrouw niet zo gauw een klap voor je muil.” En dat was maar goed ook. Er waren situaties geweest waarin Ana, moest ze een man geweest zijn, zeker en vast op de vuist had moeten gaan met anderen om haar vriendinnen veilig te kunnen stellen. Haar vrouwelijke charmes zorgden er echter voor dat ze daar altijd wel mee weg kon komen.
Anastasia keek weer in de richting van het volk dat voornamelijk luidruchtiger was geworden naarmate de avond vorderde. Terwijl haar blik de menigte rondging, maakte ze oogcontact met de figuur die daarstraks Shana meer wilde krijgen. Hij keek haar strak aan en Anastasia kreeg een ongemakkelijk gevoel. Het was moeilijk om haar blik van hem af te wenden, maar hij was duidelijk het voorval van net nog niet vergeten.
“Over ruzie gesproken. Kijk niet meteen, maar die kerel van net zit nogal te staren.” Ana keek naar de grond om er zeker van te zijn dat haar blik niet meteen naar die kant werd gezogen. “Rechts, als je tussen dat groepje meiden door kijkt.” Ze dronk enkele slokken van haar cola, waar na ze haar blik op Johnny werpte.

“Gelukkig krijg je als vrouw niet zo gauw een klap voor je muil.”
Johnny knikte.
“Klopt, maar als ik soms de verhalen van vriendinnen hoor, wat voor shit die voor hun kiezen krijgen als ze gewoon chill een nachtje uit willen sta ik er ook versteld van dat die hun huis nog uitkomen,” zei hij, iets serieuzer nu.
Als het om hemzelf ging was hij… impulsief, een tikje roekeloos zelfs. Johnny stond niet bekend om zijn vermogen ver vooruit te denken als iets een goed idee leek, en dat was ook nog eens zonder alcohol. Maar als het ging om anderen was hij voorzichtiger. Hij wist dat de meesten zich prima konden redden, maar je hoefde toch maar net die ene te zijn die er een paar teveel op had en daardoor ineens een kwetsbaar doelwit vormde, en dat zat hem toch vaak niet lekker.
‘Kijk niet meteen’ had Ana in principe evengoed streng tegen het muurtje kunnen zeggen, want meteen kijken was exact wat Johnny deed, aangezien hij toch al een beetje op high alert stond door het eerdere incident.
En daardoor maakte hij ineens oogcontact met de jongen, die een paar seconden lang strak terugkeek. Een rilling ging over Johnny’s rug. Buitengewoon bang aangelegd was hij niet, maar iets aan deze vent gaf hem het gevoel dat als het nog eens tot een confrontatie zou komen er absoluut niets was wat hij kon doen waar de ander niet zonder aarzeling overheen zou gaan. En dat was geen geweldige gedachte.
“Jezus, hij staart ook echt recht naar ons,” bromde hij. Hij keek weer op, maar de jongen was verdwenen. Als Ana hem er niet op had gewezen had hij nog kunnen denken het zich te hebben verbeeld. Hij doorzocht de massa met zijn ogen, maar de ander had duidelijk een betere uitkijkpost gevonden, want hij zag hem niet.
Hij keek naar Ana.
“Ik heb de uitsmijter in elk geval gewaarschuwd toen ik drinken ging halen, ze weten van hem,” zei hij. Het was in ieder geval een beetje geruststellend dat de forse kerel die hier de boel in de gaten hield ervan wist.
“Heb jij die gast eigenlijk ooit eerder gezien?” vroeg hij toen nieuwsgierig.

Johnny keek meteen. Juist, mannen konden niet subtiel zijn. Ee, zenuwachtig lachje ontsnapte haar door deze reactie, maar Johnny rook ook onraad. En dat was niet zo moeilijk, gezien de kerel ook echt bleef kijken wanneer je z’n blik kruiste.
Ana voelde zich meteen ongemakkelijk en schoof van het muurtje af. Johnny deelde haar mee dat hij de uitsmijter had gewaarschuwd en Ana keek hem even kort verrast aan. “Je bent inderdaad al ervaren met deze dingen.”
Haar blik ging opnieuw over de massa, maar ze vond hem niet meer. “Nee, dit is de eerste keer dat ik hem zag. Jij wel dan?”, reageerde ze op zijn vraag terwijl ze Johnny even kort weer aankeek en geïnteresseerd wachtte op een antwoord.
Het gevoel dat Ana nu had, viel volgens haar te vergelijken met het moment waarop je een dikke harige spin op de muur ziet zitten, even wegkijkt en enkele tellen later vaststelt dat de spin spoorloos verdwenen is en elk moment op je rug kon klimmen.
Ze leunde met haar onderrug tegen het muurtje. “Misschien ga ik zo wel naar huis. Ik maak me liever uit de voeten als ik zulke figuren zie. En ik ben nu niet bepaald wat waard als er een gevecht komt. Aan de haren trekken is mijn enige move.”

“Je bent inderdaad al ervaren met deze dingen.”
Johnny grijnsde even scheef, maar het haalde zijn ogen niet.
"Helaas wel ja. Sommige mensen, echt."
Ana leek evengoed gespannen. Niet echt de sfeer waar Johnny van hield bij het uitgaan, maar ergens was het fijn dat ze zijn sentiment deelde; dan wist hij helemaal zeker dat hij er niet teveel in las.
Hij schudde zijn hoofd en keek haar aan.
"Nee, ik ken een hoop mensen hier, kom hier vaak namelijk, maar deze vent is nieuw. Zou me eerlijk gezegd ook niet verbazen als hij zelden zijn shit op dezelfde plek probeert."
Hij keek opnieuw rond.
"Volgens mij vergeet je zo eentje als uitsmijter ook niet, namelijk."
Toen Ana aangaf eigenlijk wel naar huis te willen keek hij even opzij. Stiekem was hij een klein beetje teleurgesteld, want ondanks de gespannen stemming waardeerde hij haar gezelschap, maar hij kon haar geen ongelijk geven. Hij was ook niet echt meer in de feeststemming.
Een deel van hem wilde ook gaan, maar een deel wilde het hier nog even in de gaten houden.
"Begrijpelijk," zei hij. Hij hield zijn hoofd schuin. "Heb je wel iemand om samen mee te gaan dan? Ik bedoel, niet kut bedoeld of zo, maar met zo eentje los is het niet echt veilig om alleen te gaan."

Ook Johnny kende de kerel niet, ook al kwam hij hier veel vaker dan het meisje. Ze knikte nadenkend. Inderdaad, hij zou op weinig plaatsen wekelijks kunnen komen met zijn zaakjes.
"Volgens mij vergeet je zo eentje als uitsmijter ook niet, namelijk." Een frons verscheen op Ana’s voorhoofd. “Nee, dat klopt.”
Johnny keek haar zijdelings aan toen ze had gezegd naar huis te gaan. Ze beeldde het zich in of hij leek teleurgesteld en eigenlijk was ze dat zelf ook. Johnny was aangenaam gezelschap geweest en deelde haar situatie, waardoor ze even had kunnen ventileren.
Ergens wilde ze wel blijven, maar de sfeer werd haar te gespannen.
Gelukkig begreep Johnny haar. Anderzijds voelde ze zich lullig om hem hier achter te laten. Hij was bij zijn vrienden, maar het leek alsof hij haar gezelschap ook wel aangenaam had gevonden.
Of ze iemand had om samen te gaan? “Goed punt.” Ze schudde haar hoofd. “We waren hier met z’n drieën. Ik ben de langste volhouder blijkbaar.”
Ze kon een taxi bellen, maar had geen zin om die te nemen. Bovendien was het echt niet zo ver. “Heb je nog zin om lang te blijven? Welke kant moet je straks op?”

"Eerlijk antwoord? Niet echt," bekende hij. "En ik moet richting Cedar Lane."
Hij aarzelde en pakte het lege waterglas weer op, dat hij sowieso even naar binnen zou moeten brengen zometeen. Hij draaide het heen en weer in zijn hand.
"Als we gaan wil ik wel eerst nog even terug naar de uitsmijter, want dat die gast hier nog steeds rond hangt kan niets goed betekenen," zei hij.
Alsof hij het over de duivel had zag hij de jongen in kwestie een eindje verderop staan, wederom naar hen kijken en Johnny porde Ana zachtjes met zijn elleboog.
"Hij houdt 't wel vol zeg," bromde hij. Vooral het feit dat zijn aandacht zo op hen gefocust was zat hem niet lekker. Er waren in principe genoeg meiden die ver heen waren, dus als dat nog steeds zijn doel was zou hij zich daar wel op hebben gericht. Het was alsof hij de interventie persoonlijk had opgevat en daar kon niets goeds uit komen. Ja, het was beter als Ana niet in haar eentje terugliep.
"Ik breng even de glazen weg en dan kunnen we gaan, goed?" zei hij toen.

Cedar Lane. “Oh, mijn flatje ligt op de weg. Tenminste, als we een korte omweg lopen.”
Toen Johnny zijn glas nam, dronk Anastasia haar cola uit. Hij legde haar uit nog even naar de uitsmijter te willen en het meisje knikte terwijl haar blik automatisch naar de breedgebouwde uitsmijter gleed. “Goed plan.”
Ze wilde haar glas aan Johnny geven, toen ze plots een zachte por in haar zij voelde. Het meisje keek meteen opzij naar Johnny en volgde zijn blik richting de kerel. Spontaan voelde ze een rilling over haar rug lopen. Ze had hier geen goed gevoel bij.
"Ik breng even de glazen weg en dan kunnen we gaan, goed?" Anastasia duwde het glas in Johnny’s handen, iets ijveriger dan ze had bedoeld, terwijl ze haar tasje goed om haar schouder deed en hem, duidelijk niet meer op haar gemak, serieus aankeek. “Ja, graag. Ik wacht hier wel even.”

Johnny liep snel door naar binnen om de glazen op de bar te zetten en de twee drankjes af te rekenen. Vervolgens stapte hij opnieuw op de uitsmijter af en de huidige stand van zaken uitlegde. Tot zijn opluchting beloofde de man de zaak goed in de gaten te houden.
De alternatieve jongen liep terug naar het muurtje.
"Zullen we maar gaan dan?" Hij keek om zich heen, maar zag de jongen wederom niet meer. Wel zag hij dat de uitsmijter nu 'toevallig' even buiten een sigaretje stond te roken en Johnny glimlachte even. Dat scheelde.
Hij begon te lopen, in een ontspannen tempo. Er heerste een aangename drukte op straat. Mensen genoten massaal van de zachte avond en daar was Johnny geen uitzondering op.
"Toch heerlijk," merkte hij op, "dat eindelijk de lente er weer aankwam."
Hij kreeg er toch weer energie van. En het was natuurlijk ook niet erg dat hij zeer binnenkort weer met shirts met korte mouwen kon rondlopen, want met name zijn sleeves was hij behoorlijk trots op.

Anastasia liep met de jongen mee toen hij terug was en genoot net als hem van de temperaturen van deze zachte avond.
“Ja, ik kan niet wachten tot ik m’n jasje thuis kan laten.” Een sjaal was ondertussen al niet meer nodig geweest. De lente droeg een glimlach op haar gezicht: mensen werden aanzienlijk vrolijker nu de dagen wat langer werden en de avonden langer duurden.
Het was aangenaam, maar Anastasia zat nog met de kerel van net in haar hoofd. Ze stak haar handen in de zakken van haar jasje en keek even achterom, terwijl ze verder liepen. Ergens had ze het gevoel dat hij in staat was hen te volgen – de manier waarop hij hen had geviseerd deed haar vermoeden dat hij hen zomaar niet zou loslaten.
Haar blik gleed over de omgeving, maar ze zag niets verdacht. Misschien had hij ingezien dat hij fout zat, en had hij het zaakje losgelaten. Misschien moest zij dat ook maar gewoon doen.
“Je hebt veel tattoos hé. Ik vind het wel knap. Je staat er wel mee. Hebben ze allemaal een aparte betekenis?”

Johnny grijnsde opgetogen. Hij rolde zijn mouwen iets op; ook zijn armen waren voor het overgrote deel met tattoos bedekt. De rest van zijn bovenlijf ook, maar om zich hier nou half uit te kleden was ook weer zoiets. Een beetje een gentleman was hij nog wel.
“Ach, ik hou er wel van om een beetje op te vallen,” bekende hij met een schuldbewust lachje. “En betekenis… Sommige wel, maar bij deze bijvoorbeeld,” hij liet haar een deel van de linkersleeve zien, “vond ik het werk van die artist gewoon echt sick en heb ik hem gevraagd gewoon iets vets voor me te bedenken, en dat deed hij."
Hij haalde zijn schouders op.
“Klinkt riskant misschien, maar we kenden elkaar al een paar jaar en hadden een jaar samen gewerkt; ik wist waar hij goed in was, hij wist precies wat ik gaaf vond, dus dat werkte gewoon."
Ze passeerden een kapotte straatlantaarn, maar even verderop deed het licht het weer. Johnny voelde zich niet snel onveilig, maar vanavond was het wel lekker weer in het licht te lopen.
“Jij dan?” vroeg hij nieuwsgierig. “Heb jij ergens iets zitten?” Hij gokte van niet, maar je kon je in mensen vergissen.

Benieuwd keek ze naar de kunst op zijn armen. “Wow, nice”, sprak ze bewonderend terwijl ze de beelden bekeek voor zover dat ging in de donkerte.
“Je moet ‘m echt wel vertrouwd hebben. Het is prachtig werk.” Tattoos waren knap, maar niet voor Ana weggelegd. Het respect dat ze had voor haar oma was onvoorwaardelijk en zij was er nu eenmaal niet zo gesteld op.
Het meisje schudde haar hoofd toen hij de vraag terugkaatste en haalde ondertussen haar schouders op. “Nee, ik heb er geen.” Ze opzij keek naar de jongen. “Ik weet ook niet of het wat voor mij is. Of het bij me past, weet je wel?” Ze keek weer naar voren.
“Maar boven alles, m’n oma zou me wat aandoen als ik ooit een zou laten zetten.” Een warme glimlach verscheen op haar gezicht. “Ze is nogal conservatief.”
Het was niet alsof abuela op dit moment nog zou beseffen wat ’t was en wie Ana was wanneer ze het zou zien, but still. Het voelde als verraad wanneer ze zoiets zou doen na haar beloofd te hebben haar lichaam niet te laten ‘bekladden’.