Saturday Summer Nights - [Johnny]

“Je moet ‘m echt wel vertrouwd hebben. Het is prachtig werk.”
Johnny knikte opgetogen.
“Ja, dit zou ik ook zeker niet iedereen laten doen. Maar hij kan echt toveren met inkt, niet normaal."
Ach, dat en hij zou die man zijn leven toevertrouwen als het moest. Nu zei dat ook weer niet zo heel veel want als Johnny ergens berucht om was, was het wel dat hij, uitzonderingen daargelaten, pijnlijk goed van vertrouwen was en iets te vaak het beste in mensen probeerde te zien. Op papier lief, in de praktijk soms vrij onveilig.
Zijn vermoeden dat Ana zelf geen tattoos had was correct. Hij hoorde dat vaker, dat mensen het niet zagen als iets dat bij hen paste. Misschien was dat wel zo, misschien moest je er toch een bepaald type voor zijn, of beter gezegd, tot een bepaalde reeks types horen, want wat hij zoal had zien komen en gaan in de shop was zo divers als het zijn kon.
“Maar boven alles, m’n oma zou me wat aandoen als ik ooit een zou laten zetten. Ze is nogal conservatief.”
Johnny grijnsde onwillekeurig. Ook die hoorde hij wel meer.
“Echt zo’n heerlijk ouderen-dingetje,” merkte hij monter op. “Het is ook echt onze generatie die er toch wat makkelijker in wordt. Ik heb nog nooit een preek gehad van iemand onder de veertig, in ieder geval.”
Hij merkte dat de spanning weer wat was gezakt, doordat ze lekker in beweging waren en weg van de massa.
En zo kwam het dat hij alleen doorhad dat ze werden gevolgd omdat hij toevallig over zijn schouder keek omdat hij een uil meende te horen, toen een bekende gedaante een smal zijstraatje uit stapte.
Hij keek weer voor zich.
“Niet meteen kijken,” zei hij, zich totaal niet bewust van de ironie van die woorden, “maar hij loopt zo’n twintig meter achter ons."
Het hoefde niets te zijn. Die vent had evenveel recht deze weg te nemen als hen tweeën. Maar zo naïef was zelfs Johnny niet.

“Ja klopt”, Anastasia keek even opzij naar Johnny. “M’n oma haalde vaak boven dat je als je later bejaard was, dat ’t dan onacceptabel zou zijn. Natuurlijk is dat in onze generatie wel wat anders.”
Er volgde een korte stilte, maar niets voelde ongemakkelijk. De sfeer was luchtig en de rust was wedergekeerd.
Tot Johnny een belangrijke mededeling had. Meteen sperde Ana haar ogen open. “Wat?”, reageerde ze een tikje ongelovig. Hij was hen dus gevolgd. Dat was voor Anastasia genoeg bevestiging.
“Wat doen we?” Het meisje probeerde snel na te denken en kon niet verder komen dan een steegje in de slaan, om te kunnen zien of hij hen volgde. Een steegje was dan weer ’t slechtste wat je kon doen. Stel dat er geen uitweg was, dan zaten ze zeker in de shit.
Wegrennen was ook geen optie volgens Ana.
Stoppen en wachten tot hij hopelijk voorbij zou lopen maar in het slechtste en meest waarschijnlijke geval iets anders zou doen? Misschien was dat de beste keuze. “Stoppen en wachten tot hij iets doet?” Wow, dat klonk verschrikkelijk slecht toen ze ’t uitsprak, maar tot zo ver gingen de plannen in haar hoofd. “Of niet.”
Anastasia bleef relatief kalm. Ze was over het algemeen geen stresskip, maar dat was hoogstwaarschijnlijk omdat ze nog niet veel geweld of gevaar gezien had in haar leven. Haar ademhaling versnelde niet, haar pas bleef rustig, maar nadenken ging iets minder vlot dan normaal.

Johnny dacht na. Ze waren met zijn tweeën en dat moest toch wel iets betekenen? Hij knikte ferm. Angst kon hij niet ontkennen, want dat deze man slecht nieuws was voelde hij tot in zijn vezels, ondanks zijn goeiige karakter, maar in momenten als dit was het belangrijk om ondanks je angst toch door te zetten, vond hij. Alleen dan kwam je verder.
"We stoppen, we doen gewoon alsof het al het plan was hier even te blijven staan."
Hij hield stil, vol onder een lantaarnpaal. Verderop in de straat liet iemand zijn hond uit en hoewel Johnny niet graag iemand hier zomaar bij betrok was het een geruststelling. Hij keek om. De ander was nu ook stil blijven staan.
"Dus, hoe was jouw weekend?" vroeg Johnny Ana met een wrange glimlach. Vanuit zijn ooghoeken bleef hij de jongen in de gaten houden die daadwerkelijk nu leek te wachten tot ze weer zouden gaan lopen.
En ergens maakte dat het alleen maar sinisterder. Want er bekroop Johnny toch het gevoel alsof deze gast hen op de een of andere manier een stap voor was, alsof hij dit spel door en door kende - wat waarschijnlijk ook zo was - en hij de tijd had.

Net als Johnny hield Anastasia stil. Haar blik gleed over de rest van de omgeving en ze kruiste haar armen over elkaar. De glimlach op Johnny’s gezicht was geforceerd en Ana haalde even diep adem om tot rust te komen. Haar blik straalde rust uit terwijl ze de jongen aankeek. Daar was Ana goed in: zelfcontrole.
“Het was een fijn weekend: wat gefeest zoals nu, lekker gerelaxed en wat geschreven.” Haar blik gleed automatisch even opzij, in de richting van de jongen die hen volgde, om vast te stellen dat hij toch stopte met lopen. Anastasia keek Johnny weer aan en beet kort op haar onderlip. “Ik kan niet gewoon wachten tot hij wat onderneemt.”
De onbekende wist ondertussen goed genoeg dat ze
Vervolgens draaide ze zich een kwartslag richting hun volger.
“Kunnen we je ergens mee helpen?”, haar woorden klonken niet uitdagend, eerder oprecht en vriendelijk. Ze sprak luid genoeg zodat de jongen hen zou horen en keek hem zonder onderbreking aan.
Dom misschien, maar ze had geen zin om vol spanning af te wachten tot hij zou toeslaan met wat hij ook van plan was.

Ana leek kalmer dan hijzelf. Ze ging in op zijn vraag, maar al snel liet ze merken dat ook zij niet echt ontspannen was. Hij knikte. Hij wist niet zeker of het ideaal was als die gast iets ondernam, maar alles beter dan dit.
Ana sprak de vreemde aan, en deze bleef even staan, waarna hij zich terugtrok in de duisternis van een kapotte straatlantaarn. Johnny mompelde iets erg onbeleefds en begon zijn kant op te lopen. Na een paar meter zag hij de jongen een zijstraatje inschieten en hij versnelde zijn pas.
Toen hij bij het steegje aankwam, echter, was er geen spoor meer van de ander.
Dat gevoel wanneer je een game speelt en je gewoon weet dat de jumpscare voor je klaarstaat? Die spanning voelde Johnny op dit moment ook. Hij liep weer terug naar Ana.
"Dit schiet niet op zo," zei hij, met een verbeten trek om zijn mond. Er was redelijk wat voor nodig om hem echt kwaad te krijgen, maar nu ging het hard. "Beter blijven we gewoon lopen."

De jongeman verdween en Johnny liep zijn kant uit. Ana wist niet of ze mee moest lopen of niet, maar zolang Johnny in het zicht bleef, vond ze dat niet meteen nodig. De kerel leek echter verdwenen te zijn, toen Johnny weer terugkwam met een geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht.
Toen hij zei gewoon te blijven lopen, knikte ze en liep ze met hem mee. “M’n flatje is niet zo ver meer, volgende straat rechts en dan een 100 meter verder. Als je wil kunnen we daar even binnengaan, tot hij het opgeeft en weg is. Ik zou me er niet prettig bij voelen wanneer je alleen zou verderlopen en daarna belaagd wordt.”
Ze probeerde rustig en kalmerend te klinken, om Johnny ook wat minder opgefokt te krijgen. Hij leek haar een rustig persoon, maar begon stilaan kwaad te worden. Het was begrijpelijk en Ana zelf was ook geïrriteerd, maar ze voelde zich verplicht om kalm te blijven en Johnny daarin te helpen.

Ze liepen weer, en na een paar meter keek Johnny om. De jongen kwam net weer een straatje uit. Geërgerd beet Johnny op zijn onderlip. Erop afgaan was zinloos; hij zou weer weg zijn als ze in de buurt kwamen.
Johnny keek verrast op toen Ana aanbood dat hij bij haar thuis kon wachten tot dit alles weer overgewaaid was. Dat aanbod had hij niet verwacht, maar het was een goed idee. Hij glimlachte dankbaar.
“Graag!"
Wanneer een meisje hem, zeker op dit tijdstip, thuis uitnodigde was hij enigszins verwonderd, omdat de meesten dat in zijn ervaring alleen deden als ze erg veel op hadden, of de knul in kwestie afdoende kenden, maar dat had er vermoedelijk ook mee te maken dat hij zich er oprecht niet van bewust was dat hij ongeveer even intimiderend overkwam als een middelgrote bol wol.
Maar het was een welkom aanbod op dit moment. Want het was inderdaad niet onredelijk om aan te nemen dat de jongen wachtte tot een van hen alleen zou zijn.

Johnny nam de uitnodiging aan en Anastasia had geglimlacht. De jongen had ondertussen al bewezen dat hij te vertrouwen had en het meisje was zo goedgelovig in die dingen dat ze zichzelf automatisch geen vragen stelde bij haar voorstel.
Het was niet zo ver meer geweest naar haar appartement en los van het feit dat ze nog steeds voetstappen hoorde buiten die van hen, had Ana zich vrij veilig gevoeld. Eenmaal de afstand overbrugd, hield ze stil. “Hier is ‘t.”
Met een gewone sleutel opende ze de buitendeur van het appartementsblok, even een blik werpend op de omgeving achter hen. De jongen volgde hen nog steeds en was blijven stilstaan op een afstandje. “Laten we maken dat we binnen zijn.”
Eenmaal in de gemeenschappelijke hal, stak Ana haar bos sleutels weg, om vervolgens naar de binnendeur van het gelijkvloerse appartement te wandelen. Naast de deur hing een wit kastje, waarin ze een pincode intoetste. De deur van het appartement ontgrendelde zich.
Een maatregel tegen het weglopen van Abuela, maar die ze nu nog gebruikte omdat het gewoon handig was. Ramen en deuren in het hele appartementje waren nu niet meer op slot.
Het meisje opende de deur en liet Johnny voorgaan.
Binnen was het aangenaam warm, maar ouderwets ingericht. De meubels waren van die oud eiken dingen en verschillende beeldjes stonden nog exact zoals Abuela het zette. Een mariabeeldje, een kruisje. Het was duidelijk dat dit een katholieke woning was.
Ana sloot de deur achter zich en toetste de code in om die weer op slot te doen. Veiligheidsmaatregel, vond ze.
“Dus, eh. Welkom.” Johnny was niet de eerste die hier binnenkwam nu haar oma hier niet meer verbleef, maar hij moest zich wel vragen stellen bij het interieur. “Dit appartement is van m’n oma, zoals je waarschijnlijk wel opmerkt.”
Het was ruim, je kwam eerst een inkom in, daarna volgde de eetkamer en een grote leefruimte, de keuken was apart en er waren drie slaapkamers.
“Ga maar zitten hoor. Wil je thee, of liever iets fris? Ik heb limonade, cola of water.”

“Hier is ’t."
Terwijl Ana de deur opende volgde Johnny haar blik achterom, al was er niet erg veel dat er zou kunnen gebeuren als ze eenmaal veilig binnen waren. Als de jongen hen tegelijkertijd had willen aanvallen had hij dat beter op straat kunnen doen dan in een huis. De vraag was vooral; was hij boos genoeg om te blijven wachten of niet? Johnny had zijn twijfels. Het kon gezegd worden dat hij dingen vaak te eenvoudig in zag, want wie dat zei had ook een punt, namelijk, maar de jongen kon zich niet voorstellen dat iemand zoveel scheef had zitten in zijn hoofd dat hij zover zou gaan.
Nu stond de jongen er nog, nog steeds op gepaste afstand. Nou, zolang hij het daarop hield…
“Laten we maken dat we binnen zijn,” zei Ana en Johnny richtte zich weer op haar. Hij knikte.
“Goed idee,” zei hij, haar het gebouw in volgend. Niet veel later stapte hij het appartement zelf binnen. De inrichting was het eerste wat hem opviel. Hij keek even om en zijn blik ging nieuwsgierig van Ana terug naar het interieur. Niet het interieur van een jong meisje.
Het oude meubilair sprak hem wel aan, maar de aanwezigheid van meerdere religieuze symbolen gaf hem op de een of andere manier een beetje een benauwd gevoel en als vanzelf gingen zijn vingers even over de tattoo op zijn keel; een kruis.
Een ruimte die het geloof zo duidelijk uitstraalde bracht weer enige twijfel omhoog en gaf hem het gevoel dat er iets of iemand dwars door hem heen keek.
De deur sloot achter hem.
“Dus, eh. Welkom."
Johnny grijnsde even opgelaten.
“Dank je."
Ana vertelde dat het appartement van haar oma was en het kwartje viel direct.
“Ik had al niet de indruk dat je dit zelf zo ingericht had, nee,” zei hij, terwijl zijn blik op een mariabeeldje bleef rusten. Op haar verzoek ging hij in de woonkamer zitten, voorzichtig haast. Het appartement gaf hem hetzelfde gevoel dat hij ook kreeg als hij een kerk binnenkwam en of dat positief of negatief was wist hij eigenlijk nog steeds niet.
“Een kop thee is eigenlijk wel lekker,” zei hij. “Maar kan ik ergens mee helpen?” voegde hij eraan toe, klaar om al weer op te staan en zijn steentje bij te dragen.

Het tikken van de antieke koekoeksklok was het achtergrondgeluid dat de sfeer maakte in de woning en voor Ana was dat heel normaal en werkte het soms wel rustgevend.
“Ik had al niet de indruk dat je dit zelf zo ingericht had, nee."
Ana glimlachte, haast verontschuldigend. "Het spijt me voor de overload aan kruisjes en mariabeeldjes, maar m'n oma is nogal fanatiek gelovig."
Het was niet zo dat Anastasia zich ervoor schaamde, maar ze kon begrijpen dat het fanatieke van abuela wel een intimiderend kon overkomen. Aan de andere kant, nu abuela hier niet meer woonde en de kans niet bestond dat ze nog terug hierheen zou komen wonen, stond het Ana in principe vrij om de ruimtes te herinrichten. Toch was er steeds iets dat haar daarin tegenhield.
Thee was lekker. "Nee, blijf maar lekker zitten. Komt eraan." Het meisje glimlachte even en verdween de keuken in, waar ze de waterkoker opzette en alles voor de thee op een dienblad plaatste. Een schaaltje met chocoladekoekjes die ze zelf gebakken had, zette ze erbij.
Ana wilde snel zijn om Johnny niet te lang alleen te laten zitten, maar haar hardnekkige onhandigheid stak daar een stokje voor.
Toen ze een van de glazen dichter bij de waterkoker wilde zetten, stootte ze per ongeluk bijna het dienblad van het aanrecht. In een reflex wilde ze ervoor zorgen dat het dienblad niet tegen de grond kletterde, waardoor ze de glazen domweg uit haar handen liet vallen en die met luid gerinkel op de grond belandden en uit elkaar spatten. Een ander zou gevloekt hebben, maar de reflex om dat niet te doen, had Ana wel onder de knie.
"Sorry, niets aan de hand! Gewoon wat scherven", riep ze richting Johnny, waarna ze neerhurkte en de grote stukken met haar vingers van de grond begon te vissen. Het duurde dan ook niet lang vooraleer er in haar handpalm een klein streepje bloed tevoorschijn kwam. De waterkoker gaf aan klaar te zijn en zorgde voor een tikkeltje meer stress. "Ik kom er zo aan hoor, Johnny", sprak ze luid genoeg zodat hij het kon horen, terwijl ze de stukken verder van de grond bleef vissen.

Hij bleef zitten, maar wel op het puntje van zijn stoel. Zijn blik gleed weer over het interieur, en inmiddels was hij er wel aan gewend, maar toch bleef hij steeds weer details zien die hem eerder ontgaan waren. Als een groot liefhebber van ingewikkelde designs kon hij uren blijven kijken naar iets, wat dan ook, waar hij steeds iets nieuws in zag.
Tot er glas viel.
Ana was nog niet bij het woord scherven toen Johnny al overeind was gekomen. Met dat ze zei dat ze er zo aankwam, kwam hij de hoek al om. Hij had slechts een oogwenk nodig om alles in zich op te nemen. Onder zachte dwang hielp hij haar overeind.
“Daar gaan we wat aan doen - laat die waterkoker maar,” was zijn kalme reactie. Hij pakte haar hand. Niet al te diep of groot.
Hij keek haar aan.
“Waar bewaar jij je pleisters? En heb je een blik en veger?” vroeg hij. Haar stress was een beetje aanstekelijk, zeker omdat hij vanavond toch al onrustig was, maar hij wist zich te beheersen en rustig te houden. Hij glimlachte even.
“Relax, we ruimen het zo op, joh,” zei hij vriendelijk. Het scheelde dat hij gewend was in te grijpen, met een aantal vrienden bij wie dat, helaas op minder onschuldige manieren, nogal eens nodig was. Het was een skill, bijna.

Sneller dan verwacht stond Johnny bij haar en werd ze overeind geholpen. Het kwam niet eens in haar op om koppig te zijn, de lichte dwang waarmee hij haar rechthielp was voor haar genoeg om te gehoorzamen. De zoete, fruitige geur van hoogstwaarschijnlijk zijn douchegel zorgde ervoor dat het meisje hem even bekeek terwijl hij haar handpalm bekeek. Onder dat ruige uiterlijk waarvan ze op het eerste zicht vermoedde dat het niet haar type persoon was, zat iemand veel zachtaardiger dan je zou verwachten. Niet alleen de heerlijke geur van zijn douchegel verried dat, maar ook de manier waarop hij haar hand vasthield. Zorgend.
Haar verdwaasde blik bleef nog even zitten toen hij om pleisters en een blik met veger vroeg. "Ach, zo erg is het niet-" ze keek even naar haar hand, om dan weer vast te stellen dat het toch wel bloedde, ook al had ze niet echt wat gevoeld. "Oké, misschien gewoon een pleister om het bloeden toch even te stoppen."
Het medicijnenkastje was gewoon in de keuken, toevallig net boven de waterkoker. Met haar niet-bloedende hand, opende ze het kastje. Het meisje haalde er enkele doosjes uit - voornamelijk kalmeringspillen die nog over waren van abuela, waarna ze het EHBO-kistje op het aanrecht zette. Het had twee klepjes, dus ze kon het zelf nu niet openen. "Daarin zitten wel pleisters normaal gezien. Volgens mij wel enkel kinderpleisters. Die had m'n oma per ongeluk gekocht." Ach, een dino-hand was ook leuk.
Johnny kalmeerde haar door te zeggen dat ze het zo op zouden ruimen en het meisje knikte, maar schaamde zich. Ze was toch zo'n onhandige sukkel. Zelfs thee kon ze niet veilig naar de leefruimte brengen.

"Ach, zo erg is het niet-" begon ze, en Johnny hield zijn hoofd schuin met zijn wenkbrauwen iets opgetrokken; Really?
"Oké, misschien gewoon een pleister om het bloeden toch even te stoppen."
“Dacht ik ook,” zei Johnny monter.
Ana pakte het EHBO kistje en Johnny maakte hem vlot open. Hij rommelde er even doorheen tot hij had wat hij vond. Er verscheen een kleine, besmuikte grijns op zijn gezicht toen hij de pleisters vond. Er zat ook nog een steriel verpakt doekje tussen, die hij eerst open maakte om haar hand voorzichtig schoon te vegen.
“Zo, zie je er ook niet meer uit alsof je hand ongesteld is,” zei hij, terwijl hij de breedste pleister die hij vinden kon los aan het maken was. Hij pakte haar hand opnieuw en dekte het sneetje met de pleister af.
“En nu dat glas weg,” besloot hij. “Heb je ergens een blik en veger liggen? Anders kan ik straks mijn handen ook aftapen."
Het viel mee hoeveel het was, maar toch ging het ook wel even een stuk sneller om de groffe stukken met blik en veger te doen.
“Daarna nog even de stofzuiger eroverheen en je ziet er niets meer van."

Wauw, wat rook zijn douchegel lekker. Of was het misschien parfum? Nee, douchegel. Dat zeker. Ze kreeg de neiging om hem tegen zich aan te trekken en de geur op te snuiven, maar dat was niet echt van haar gewoonte.
Het meisje moest even lachen toen hij sprak over een ongestelde hand. De manier waarop hij haar hand aanraakte, met de nodige zorgzaamheid, voorzichtigheid en zachtheid, zorgde ervoor dat ze onbewust een nieuwsgierige blik op zijn gelaat liet rusten terwijl hij geconcentreerd bezig was. Wie was die jongen, die er toch zo stoer en vreselijk mannelijk uitzag, maar zo ontzettend zorgzaam uit de hoek kwam?
Toen hij over het glas begon, werd haar nieuwsgierige blik doorbroken en moest ze zich even herstellen voor ze kon antwoorden. “Euh”, klonk het, een beetje verloren in haar gedachten. “Oh, ik doe het wel even hoor. Mijn handen zijn toch al verpest nu. En de dino-pleister houdt de boze scherven wel weg.”
Zonder op reactie te wachten, draaide Ana zich om en haalde ze een blik en veger uit de kast met de schoonmaakproducten. Met de nodige concentratie hurkte ze en veegde ze de grote scherven op het blik, om die daarna in een glazen potje te doen, zodat ze die later mee kon nemen naar de glasbollen. “De stofzuiger is stuk, maar ik neem wel even een bezem om de rest schoon te maken.” De bezem stond nog in de keuken – achter Johnny in de hoek - van vanmorgen, door de cornflakes die ze had verspreid over de grond. “Zou je me de bezem even willen aangeven, alsjeblieft?”
Ana knikte even naar waar de bezem stond en glimlachte naar Johnny. “Bedankt voor de hulp, trouwens.”

“Oh, ik doe het wel even hoor. Mijn handen zijn toch al verpest nu. En de dino-pleister houdt de boze scherven wel weg.”
Johnny keek bedenkelijk, maar ze ging al aan de slag en daarom liet hij haar haar ding maar doen. Haar alles uit handen nemen stond misschien ook wel weer wat betuttelend.
Toen ze om de bezem vroeg echter kon dat wat hem betrof efficienter.
“Als jij nou het blik op zijn plek houdt,” stelde hij voor, “veeg ik de rest met de bezem erop."
Toen Ana hem bedankte glimlachte Johnny.
“Oh, geen probleem joh,” zei hij luchtig.
De bezem kreeg het waarschijnlijk niet honderd procent weg, maar zolang niemand hier op blote voeten liepen zouden de restanten waarschijnlijk geen kwaad meer kunnen. Hij veegde bij elkaar wat hij zo op het blote oog kon zien liggen tot een klein compact bultje en veegde het toen op het blik.
“Zo kan het er wel mee door denk ik,” zei hij uiteindelijk. “Zonder stofzuiger zou je ’t misschien nog even kunnen dweilen vandaag of morgen, voor de zekerheid."
Een piepklein beetje hypocriet was Johnny op dit moment wel. Hij woonde zeker niet in een zwijnenstal, maar als deze vrouw ooit op zijn kamer kwam zou het duidelijk zijn dat daar ook best wat vaker een dweil doorheen mocht. Maar dat mocht de pret niet drukken.
“Nu kan ik die thee zeker wel gebruiken,” zei hij met een grijns.

“Dweilen? Pff”, deed Ana terwijl ze opstond en het glas dat in het blik was beland in de vuilnisbak gooide. “Doe ik morgen wel.”
Het was eigenlijk best al laat en het meisje vond dat het er op deze manier wel mee door kon. Ze hield het appartementje over het algemeen wel netjes, maar was geen pietje precies en al zeker niet midden in de nacht.
“Nu kan ik die thee zeker wel gebruiken.” Ana keek op terwijl ze het blik weglegde. “Juist, thee.” Dat vergat ze dus bijna, maar gelukkig was Johnny er om haar aan haar rol als gastvrouw te herinneren. Het was duidelijk dat ze gasten niet echt gewend was, maar dat lag vooral aan haar onhandigheid die roet in het eten strooide.
Het water in de waterkoker had nog maar net gekookt, dus dat was warm genoeg. Ze nam een nieuwe theeglazen en schonk die vol met het hete water. “Vreselijk toch, heb ik eens een gast, mag hij helpen poetsen.” Een verontschuldigende glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze het dienblad voorzichtig vastnam en langzaam naar de leefruimte stapte. Uit concentratie verscheen het puntje van haar tong even tussen haar lippen door.
“Oké, genoeg keuze voor je in het theedoosje, ik ga niet alle smaken opnoemen want daarvoor zijn het er te veel. Abuela houdt van al die verschillende theesmaakjes. Doe alsof je thuis bent. Je mag zelfs smaken mengen.” Zelf viste ze een zakje appel/kaneelthee uit het doosje en deed het in haar glas, waarna ze even naar een hoek in de leefruimte wandelde en de muziekspeler aanzette. Het verdreef het tikken van de klok en beetje en zorgde voor een aangename sfeer. De muziek die klonk was instrumentaal modern, met voornamelijk een elektrische gitaar en ook rustgevend.
Het meisje wandelde terug naar de sofa en plofte naast Johnny neer. “Ik bakte de koekjes zelf, dus je bent eigenlijk verplicht er een van te eten.”

“Vreselijk toch, heb ik eens een gast, mag hij helpen poetsen.”
Hij lachte en volgde haar de woonkamer neer, waar hij ontspannen op de bank plofte. Hij liet zich een beetje onderuit zakken.
“Hey, dan heb ik mijn karma ook weer opgekrikt,” kaatste hij opgewekt terug. De damp kwam van de twee glazen af en hoewel het niet eens zo vreselijk koud was geweest buiten had hij behoorlijk veel zin in een warme kop thee.
“Oké, genoeg keuze voor je in het theedoosje, ik ga niet alle smaken opnoemen want daarvoor zijn het er te veel. Abuela houdt van al die verschillende theesmaakjes. Doe alsof je thuis bent. Je mag zelfs smaken mengen.”
Johnny boog zich over het doosje.
“Zélfs smaken mengen? Je bent echt te goed voor me,” plaagde hij, een korte blik opzij werpend. Hij viste er een zakje bosvruchten thee uit, ontdeed deze van zijn papieren omhulsel en liet hem in zijn glas zakken. Een moment lang bekeek hij de eerste beetjes thee die zich door het verder nog kraakheldere water bewogen. Hij keek op toen Anastasia op was gestaan en muziek aanzette. Wat ze opzette was rustiger dan wat hij zelf gewend was, maar het stoorde niet. Hij liet zich weer terugzakken tegen de rugleuning, deze keer met de warme kop thee in zijn handen.
“Ik bakte de koekjes zelf, dus je bent eigenlijk verplicht er een van te eten.”
“Hmm, eigenlijk wel he?” beaamde Johnny en hij keek haar van opzij even aan en nam een klein slokje van zijn thee.
Hij voelde zich langzaamaan behoorlijk moe worden. De laatste adrenaline van het gedoe van eerder raakte uitgewerkt en het was verbazingwekkend hoeveel energie zoiets vrat zonder dat je het op het moment zelf doorhad.
“Man, ’t was me de avond wel zeg,” zei hij, een gaap achter een hand smorend. Hij nam nog een slok thee. Als hij die kop niet vast had zou hij zo in slaap kunnen vallen op de bank met een paar minuten, vermoedde hij. "Wat een freak was dat."

“Zélfs smaken mengen? Je bent echt te goed voor me.” Ana glimlachte, haast verlegen. Ze was onzeker over mensen ontvangen en wilde echt dat Johnny zich hier goed voelde. Dat resulteerde in onhandigheid en overbodige uitspraken.
Het meisje hield haar handen om haar glas thee heen en trok haar benen op, zodat ze haar handen kon laten rusten op haar knieën.
“Man, ’t was me de avond wel zeg.” Ana knikte beamend, haar wenkbrauwen kort licht opgetrokken. “Zeg dat wel.” Haar blik bleef rusten op de theesmaakjes terwijl ze van haar warme thee nipte.
Johnny leek vermoeid en geeuwde. De spannende avond had duidelijk zijn tol geëist. Ook Ana voelde de vermoeidheid opkomen, maar was nog redelijk alert. “Een freak inderdaad”, sprak ze rustig, waarna ze haar schouders ophaalde. “Geen idee wat hem bezielde, maar misschien was hij gewoon onder invloed van iets en gedroeg hij zich daarom zo.” Ana geloofde niet in slechte mensen. “Ik hoop wel dat je als je naar huis gaat geen last meer van hem hebt.”

“Geen idee wat hem bezielde, maar misschien was hij gewoon onder invloed van iets en gedroeg hij zich daarom zo.”
Johnny was even stil.
“Ja, misschien,” zei hij, niet echt overtuigd. Hij kon zich niet herinneren ooit zo’n slechte vibe van iemand te hebben gekregen. Normaal vertrouwde hij de meeste mensen blind, maar dit was anders, en de jongen was erg nuchter overgekomen.
Maar misschien zocht hij er wel teveel achter. Misschien was die vent wel gewoon heel sociaal onhandig.
“Ik hoop wel dat je als je naar huis gaat geen last meer van hem hebt.”
Johnny produceerde automatisch een geruststellende glimlach.
“Ach, dat zal wel goed komen. Kan me niet voorstellen dat hij hier nu nog ergens rondhangt,” zei hij schouderophalend.
Hij dronk de rest van zijn thee op en zette de kop op tafel. Hij leunde weer tegen de rugleuning van de bank en hield zijn hoofd niet tegen toen dit een beetje opzij zakte. Hij verborg een nieuwe gaap achter zijn hand.
Het hielp ook niet echt dat hij voor dit alles een vrij lange dag had gehad. Zijn ogen zakten een klein beetje dicht.
“Toch wel grappig eigenlijk,” merkte hij loom op. “Ene moment grijp je in omdat een of andere gast je fucking slechte vibes geeft, volgende moment zit je chill bij iemand thee te drinken."
Hij glimlachte even. Merkwaardig, hoe zoiets onaangenaams zo’n gezellige afloop kon hebben.

“Ach, dat zal wel goed komen. Kan me niet voorstellen dat hij hier nu nog ergens rondhangt.”
Ana knikte overtuigd. Dat zou inderdaad heel extreem zijn. Johnny’s thee was op en de jongen leek zich toch wel op zijn gemak te voelen, gezien hij ontspande en duidelijk vermoeid was.
“Ene moment grijp je in omdat een of andere gast je fucking slechte vibes geeft, volgende moment zit je chill bij iemand thee te drinken."
Anastasia grijnsde terwijl ze ook haar eigen thee uitdronk en op de salontafel zette. “Goede karma heet dat volgens mij”, merkte ze scherpzinnig op terwijl ze rechtstond.
“Meer thee?”, vroeg ze hem terwijl ze zijn tas opnam en hem vragend aankeek. Gezien zijn lome toestand vermoedde ze van niet, maar het was onbeleefd om het niet te vragen en de mokken gewoon weg te brengen. “Geen koekje?” Ze trok een quasi-teleurgesteld gezicht terwijl ze Johnny naar de koekjes keek en weer terug. Zo slecht zagen ze er toch niet uit?

“Meer thee?"
“Wat- Oh- Ja, graag,” zei Johnny met een schaapachtige grijns, zichzelf erop betrappend dat hij al bijna was weggedoezeld. Hij haalde een hand door zijn haar.
“Sorry, lange dag, en na dat gedoe van vanavond, man ik kan wel een week slapen,” bekende hij. Goed, dat zat er niet in, maar morgen kon hij in ieder geval uitslapen. Dat was iets.
“Geen koekje?”
“Oh ja, die waren er ook nog! Dat sla ik niet af."
Hij ging iets rechter op zitten en nam een van de koekjes. Deze was vrij snel in zijn maag verdwenen en hij liet zijn hoofd even achterover zakken. Hij zou heus niet in slaap vallen. Dacht hij.
Echter, sneller dan hij had verwacht was hij al weggezakt in een lichte slaap; ogen ontspannen gesloten, ademhaling regelmatig. Zijn hoofd zakte iets opzij.

De jongen leek uitgeteld, maar stemde toch toe met en extra kop thee. Ana zelf had genoeg en was zelf ook behoorlijk moe. Ze besloot nog enkele tellen te wachten met het inschenken van de thee.
Toen hij meende een week te kunnen slapen, grijnsde ze. “Ja, het was wel heel wat.” Het meisje zelf was al een stuk rustiger geworden en zat er niet heel erg meer mee. Enkel het feit dat Johnny straks naar huis zou moeten met die engerd nog in de omgeving, baarde haar lichtelijk zorgen.
Na zijn koekje leek hij nog vermoeider dan eerst. Het duurde slechts enkele tellen vooraleer de jongen weer, met zijn hoofd achterover, indommelde. Ana glimlachte en nam de schaal koekjes ook van tafel. Hij zag er echt schattig uit, moest ze toegeven, en enkele tellen bleef haar blik op de getatoeëerde jongen gericht. Het was een interessante mix: hoe hij er zo stoer uit kon zien, maar zo’n zachte, toch wel gevoelige persoonlijkheid leek te hebben.
Nu, ze kende hem niet goed genoeg om te weten of die lijn op andere manieren ook werd doorgetrokken, maar ze zou het niet erg vinden om de jongen beter te leren kennen.
Zachtjes wandelde ze naar de keuken om de tassen snel af te wassen. Toen ze weer terug was, lag Johnny’s hoofd iets schuiner dan daarnet, wat er niet super comfortabel uitzag.
Ze moest hem wakker maken. Al was het om even te vragen of hij liever hier wilde blijven slapen. Met tegenzin wandelde het meisje naar hem toe, legde haar hand zachtjes op zijn schouder. “Johnny?”, sprak ze zachtjes, bang om hem te doen schrikken. “Je mag hier gerust blijven slapen, maar dan haal ik een extra kussen en een deken voor je. Je slaappositie is nu niet echt optimaal. Als je liever naar huis gaat is dat ook geen probleem natuurlijk, maar pas je dan wel op?”

Een beetje groggy werd hij weer wakker toen hij Ana’s hand op zijn schouder voelde en haar stem hoorde. Hij had een momentje nodig om alles weer op een rijtje te zetten en de slaperigheid weer even naar de achtergrond te verbannen, maar glimlachte toen.
“Oh, geen zorgen, ik kom wel thui-“ begon hij, maar het einde van zijn zin werd afgesneden door een gaap die hij achter zijn hand smoorde. Hij grijnsde schaapachtig. “- wel thuis,” maakte hij zijn zin af.
“Nee, maar je hoeft echt niet al die extra moeite voor me te doen,” ging hij luchtig door. Het was gezellig geweest, maar hij kon zich voorstellen dat zijzelf ook wel wat rust kon gebruiken.
Hij rekte zich ongegeneerd uit en stond toen op. Er schoot hem iets te binnen en even hield hij zijn hoofd schuin.
“Ik vrees trouwens dat ik je wel om je nummer moet vragen.” Hij grijnsde speels en viste zijn telefoon uit zijn broekzak. “Je weet wel, zodat ik je kan laten weten dat ik veilig thuis ben gekomen,” voegde hij eraan toe, op een toon die impliceerde dat hij dat alweer vergeten zou zijn als hij bij zijn eigen voordeur aan was gekomen. Nee, hij mocht haar wel, en zou graag nog eens onder wat normalere omstandigheden afspreken.

Johnny leek ook te vinden dat het tijd was om te gaan en wees haar voorstel om te blijven overnachten af. Heel normaal als je ’t haar vroeg. Zijzelf zou ook niet zomaar blijven overnachten bij iemand die je voor de eerste keer ontmoette.
“Ik vrees trouwens dat ik je wel om je nummer moet vragen.” Ana grijnsde, waarna ze knikte toen hij zei dat hij haar op die manier kon laten weten dat hij veilig thuis moest komen. “Klopt. Zeker na die creep van net.” Een gevoel vertelde haar dat dit niet hun laatste ontmoeting zou zijn en dat hij het net zo’n fijne tijd vond als haar, voor zover de omstandigheden dat hadden toegelaten. Ze kon het zeker vinden met de zachtaardige kerel waarbij ze zich bij haar eerste indruk van hem grondig vergist had. Zo zag je maar weer dat je niet zomaar kon afgaan op uiterlijk om iemand in te kunnen schatten.
Nadat ze hem haar nummer gegeven had, begeleidde ze hem rustig naar de voordeur. “Ik vond het al bij al wel een gezellige avond. Als je eens een keer niet goed weet wat te doen, mag je me altijd een berichtje sturen.”
Toen ze de deur opende, keek ze instinctief even rond, maar de jongen van net was nergens te zien. “Hij zal het wel opgegeven hebben. Laat zeker wat weten als je thuis bent.”

Met een kleine grijns had Johnny het telefoonnummer opgeslagen en hij liep met Ana mee naar de deur.
“Ik vond het al bij al wel een gezellige avond. Als je eens een keer niet goed weet wat te doen, mag je me altijd een berichtje sturen.”
Johnny knikte.
“Daar hou ik je aan!”
Ook hij keek zoekend rond, maar zag zo in het donker niets vreemds.
“Hij zal het wel opgegeven hebben. Laat zeker wat weten als je thuis bent.”
“Komt goed."
En met die woorden vertrok hij, verderop op straat not even zijn hand opstekend.
Hij ging de hoek om, een straat in die met name werd geflankeerd door appartementen complexen en hier en daar een paar winkeltjes. Achter een hoop ramen brandde nog licht, maar op een oudere man met een hond na liep er niemand over straat.
Johnny schoof zijn handen in zijn zakken en viste een paar oortjes uit een ervan, die hij in zijn telefoon plugde. Snelle gitaren vulden zijn oren en opgewekt versnelde hij zijn pas.
Omgevingsgeluid hoorde hij niet meer, maar verkeer reed hier toch bijna niet, en bepaalde muziek had volume nodig, daar was wat hem betrof gewoon geen discussie over mogelijk.
Hij keek even om. De man met de hond was weg. In plaats daarvan liep er een figuur met een capuchon op. In een hoog tempo kwam deze dichterbij. Johnny vloekte binnensmonds en trok de oortjes uit zijn oren. Hij draaide zich om.
“Flikker op,” zei hij, dapperder dan hij zich voelde. Hij kon nu het gezicht van de jongen van eerder weer herkennen en de schattende manier waarop hij keek was ronduit angstaanjagend. Toen grijnsde de jongen. Johnny’s mond was droog.
“Waar is het meisje?” vroeg de jongen op een haast plagende toon.
“Niet hier,” antwoordde Johnny koeltjes.
“Dus je bent helemaal alleen.” De constatering bezorgde Johnny kippenvel, maar hij hield zijn hoofd hoog en sloeg zijn armen over elkaar.
“En wat dan nog?”
De jongen nam twee stappen in Johnny’s richting, die moeite moest doen om op zijn plek te blijven staan, toen er aan de overkant van de straat twee agenten de hoek om kwamen.
De jongen keek om, vloekte, en zo snel als hij was verschenen, was hij ook weer weg.
Johnny was geen fan van autoriteit, maar hij was nog nooit zo blij geweest agenten te zien.

Sinds zijn ontmoeting met Ana een weekje geleden was eigenlijk alleen de avond waarop hij Jonas had ontmoet noemenswaardig. Het resultaat ervan was ook nog steeds te zien; aan de zijkant van zijn neus zat nog steeds een forse blauwe plek die doorging tot onder zijn oog, al was de zwelling inmiddels weg. Charmant was anders.
Vandaag was hij naar het strand gegaan, om even uit te waaien. Het was lekker warm, maar de wind weerhield het ervan verstikkend te zijn. Hij liep op blote voeten, slippers in een hand. Het vochtige zand nabij de branding was koel en stevig onder zijn voeten.
Zelfs op de bovenkant van zijn linkervoet zat een tattoo. Zijn benen vielen echter enorm mee vergeleken zijn armen, dat wel. Hij droeg een mouwloos shirt en shorts, waardoor er aardig wat te zien was.
De golfjes kabbelden gestaag het strand op. Meeuwen krijsten in de lucht of zwierven rond prullenbakken. Honden renden de zee in alsof het het laatste was wat ze zouden doen in hun leven.
En gelijk hadden ze.
Het was Johnny nog iets te koud om zelf te gaan zwemmen, maar het zou niet lang meer duren.