De oranje lucht liet het lijken alsof de wereld iets te vieren had. Het kille leek te zijn verdwenen en hoewel het meisje dit alles kon waarderen; bleef ze op haar hoede. Was het wel een slim idee om hier te komen? Was het niet beter geweest als ze iemand had gevraagd om mee te gaan. Wie weet was het een goed idee, maar zij ging daar op dit moment niet achter komen. Ze was al zo ver gekomen en ze was niet van plan om terug te trekken. Het was een lange tocht geweest en ze had het gevoel alsof ze nu eindelijk dichterbij was.
Haar roze haren had ze onder de capuchon van het zwarte vest gestopt, het was anders niet moeilijk om te achterhalen wie er naar het afgelegen huis aan het lopen was. Ze had een zwarte skinny jeans aan met gaten aan de voorkant en haar simpele zwarte vans zorgde ervoor dat ze haast niet te herkennen was. Normaal had ze namelijk wel wat meer kleur aan. Ze probeerde zo min mogelijk geluid te maken, maar de bladeren die er nog lagen waren het daar niet mee eens. Haar pas versnelde, het maakte namelijk niks uit hoe langzaam ze liep. Dat hield in: Hoe sneller ze er was, hoe beter.
Haar ogen stonden vrolijker naarmate ze dichterbij kwam, al zakte de moed haar in de schoenen toen ze de deurklink in haar handen nam en deze niet zo makkelijk open bleek te gaan. Ze deed enkele passen naar achteren om te zien welke andere mogelijkheden er waren. Enkele ramen waren dichtgetimmerd, al leek het alsof al enkele mensen binnen waren gekomen.
Even zuchtte ze, twijfelde ze opnieuw of ze dit wel moest doen. Ze had gehoord dat het hier spookte en hoewel ze niet altijd alles geloofde, was dit een huis die perfect bij de beschrijving van een spookhuis zou passen.
Ze besloot naar een raam te lopen en na wat klimmen was ze dan eindelijk binnen. Ze had een kleine koevoet bij, niet enkel om ergens binnen te komen, maar ook als er vervelende figuren zouden zijn. Deze hield ze echter onder haar vest en was enkel daar om te helpen als er een obstakel zou zijn.
Haar bruine ogen bekeken de kamer, er was weinig meubilair over en ze haalde een kleine zaklamp uit haar vest om deze op de muren te schijnen en toen ze in haar ooghoeken iets zag bewegen, wist ze al dat ze zichzelf dingen aan het inbeelden was. Een schaduw kon nu eenmaal niet bewegen. Ze deed nog enkele passen over het krakende hout en vervolgde haar weg nieuwsgierig door de verlaten kamers.
Haar roze haren had ze onder de capuchon van het zwarte vest gestopt, het was anders niet moeilijk om te achterhalen wie er naar het afgelegen huis aan het lopen was. Ze had een zwarte skinny jeans aan met gaten aan de voorkant en haar simpele zwarte vans zorgde ervoor dat ze haast niet te herkennen was. Normaal had ze namelijk wel wat meer kleur aan. Ze probeerde zo min mogelijk geluid te maken, maar de bladeren die er nog lagen waren het daar niet mee eens. Haar pas versnelde, het maakte namelijk niks uit hoe langzaam ze liep. Dat hield in: Hoe sneller ze er was, hoe beter.
Haar ogen stonden vrolijker naarmate ze dichterbij kwam, al zakte de moed haar in de schoenen toen ze de deurklink in haar handen nam en deze niet zo makkelijk open bleek te gaan. Ze deed enkele passen naar achteren om te zien welke andere mogelijkheden er waren. Enkele ramen waren dichtgetimmerd, al leek het alsof al enkele mensen binnen waren gekomen.
Even zuchtte ze, twijfelde ze opnieuw of ze dit wel moest doen. Ze had gehoord dat het hier spookte en hoewel ze niet altijd alles geloofde, was dit een huis die perfect bij de beschrijving van een spookhuis zou passen.
Ze besloot naar een raam te lopen en na wat klimmen was ze dan eindelijk binnen. Ze had een kleine koevoet bij, niet enkel om ergens binnen te komen, maar ook als er vervelende figuren zouden zijn. Deze hield ze echter onder haar vest en was enkel daar om te helpen als er een obstakel zou zijn.
Haar bruine ogen bekeken de kamer, er was weinig meubilair over en ze haalde een kleine zaklamp uit haar vest om deze op de muren te schijnen en toen ze in haar ooghoeken iets zag bewegen, wist ze al dat ze zichzelf dingen aan het inbeelden was. Een schaduw kon nu eenmaal niet bewegen. Ze deed nog enkele passen over het krakende hout en vervolgde haar weg nieuwsgierig door de verlaten kamers.