Pony los. [Cleo]

Het kwam wel vaker voor dat zaken op aparte locaties af werden gehandeld, ver uit het zicht.
Maar naast een weiland vol paarden? Ja, dat was ook voor Neil een eerste keer.
Zijn gedeukte auto stond in de schaduw van een groepje bomen. Het was licht bewolkt, maar de temperatuur was lekker.
Neil stond tegen de auto aangeleund en keek naar de paarden die vooral ontspannen stonden te grazen. Twee besloten ineens dat in galop de weides door een goed idee was, maar verder was het rustig.
Ondanks het lichtje windje was het goed te doen in zijn zwarte T-shirt, dat zijn metalen prothese onthulde.
Je zou het niet snel zeggen, maar Neil voelde zich best goed zo. De natuur had een kalmerende werking op hem.  
Toch borrelde er ongeduld. Zijn klant was laat. En dit was niet de eerste keer. Het zou Neil ook niets verbazen als de man weer niet genoeg geld had. Als hij al op kwam dagen. Akira vond het geen probleem mensen zo nu en dan de drugs wel mee te geven ook al hadden ze niet genoeg geld; op die manier kwamen ze steeds dieper bij hem in de schulden en dat gaf hem meer macht.
Neil was er minder blij mee. Hoe minder de Aziatische man binnen kreeg, hoe langer het duurde voor Neil hem eindelijk kon afbetalen. Want de tijd begon te dringen en Neil wist wat Akira deed met mensen die hun schuld uiteindelijk niet inlosten.
Hij wierp een blik op zijn goedkope horloge. Hij stond nu al een kwartier langer te wachten dan afgesproken. Hij wilde net aanstalten maken weer in zijn auto te stappen toen er vanuit zijn ooghoeken iets bewoog. Toen hij opkeek zag hij een donkere pony lopen. Aan de verkeerde kant van het hek. Hij knipperde een moment verbaasd met zijn ogen. Hij maakte echter nog geen aanstalten om er iets aan te doen; het was sowieso niet zijn probleem en hij wist ook bij God niet waar het beest thuishoorde. Als dit allemaal achter de rug was klopte hij wel even aan bij de eerste de beste boerderij. Die zochten het dan maar uit.


(Omdat ik Neil iets paardigs wil laten beleven. Yolo en zo)

'Ah, shit...' Cleo wierp een korte blik naar boven toen er grijze wolken boven haar hoofd samen pakten en ervoor zorgden dat de zon verdween. Het zag er niet naar uit dat het zou gaan regenen, maar dat kon ze er nu echt niet bij hebben.
Ze liep nu al voor wie wist hoe lang over de modderige zandweg die twee weiden van elkaar scheidde en elke keer als ze Achilles begon in te halen zette de pony het weer op een lopen. Ze had zelfs nog een stukje achter hem aan gerend, maar in haar laarzen was dat niet echt het beste idee geweest en al snel was ze er mee gestopt, in de hoop dat iemand het paard tegen zou komen en hem tegen zou houden.
Dit was haar echt nog nooit overkomen, en ze had ook liever gewild dat dat zo was gebleven.
Niet dat ze al buiten adem was - daar was wat meer voor nodig, al kwam een op hol geslagen paard redelijk dicht in de buurt - maar het zou heel fijn zijn als het dier niet constant weg rende als ze in de buurt kwam.
En ze begon het ondertussen ook nog vrij warm te krijgen.
Een heel stuk verderop zag ze de pony rustig langs het hek lopen, en met een diepe zucht kwam ze voor enkele seconden tot een halt, een hand in haar zij, voor ze zichzelf er toe kon zetten om door te lopen. Ze weerhield zichzelf ervan om zijn naam te roepen en versnelde zijn pas.
Naarmate ze dichterbij kwam werd ze echter afgeleid. Een silhouet stond bijna onzichtbaar in de schaduwen van de bomen, zijn blik op de paarden in de weide gericht. Het zag er niet naar uit alsof hij haar had gezien.
Maar dat was op dat moment even niet belangrijk. Achilles was op nog geen tien meter afstand stil gaan staan en dit was haar kans.
Met een tweede diepe zucht pakte Cleo de teugels van de pony vast en klopte hem halfslachtig op zijn hals. 'Dat is de eerste en de laatste keer dat je er vandoor gaat, begrepen?'
Achilles hief zijn hoofd iets op en leek het niet te kunnen schelen wat ze zei.
Zuchtend ging het meisje met haar vingers door haar haar, richtte zich op, en vond met haar blik opnieuw de man die nog geen twintig meter van haar af stond. Licht fronsend nam ze hem in zich op, niet zeker wetend of ze hem aan moest spreken.
'Sorry, kan ik iets voor je doen?' vroeg ze uiteindelijk, haar stem iets verheffend zodat hij haar kon horen.

Alsof het nog niet genoeg gedoe was dat er een knol losliep, dook er ook nog een meisje op. Kut. Ja, daar zat hij op te wachten met een deal die hij moest fixen.
Ze had de pony gepakt en hem duidelijk opgemerkt.
Of ze iets voor hem kon doen. Ja, oprotten, maar dat zou wellicht voor argwaan zorgen. Dus grijnsde Neil een grijns die zijn ogen niet haalde.
“Nee, ik had meer de indruk dat jij degene was die hulp nodig had,” zei hij, plagend bijna. Hij was echter niet ontspannen; hij moest hier weg. Dan maar een nieuwe afspraak, maar hij kon hier nu niet blijven. Hij maakte aanstalten in zijn auto te stappen, toen hij iemand aan zag komen. Fuck nee. Uitgerekend nu kwam die vent opdagen. Neil’s blik schoot naar het meisje.
De man kwam vlug naar Neil toegewandeld. Zijn gezicht had zo op een poster tegen crystal meth gekund. Neil was op zijn hoede. Hoe lastig de toeschouwer ook was, deze man was een groter risico, want hij was onberekenbaar als hij te lang niets had gehad. Risico van de drug. Je werd er zowel fysiek als mentaal niet beter op.
In het begin had Neil nog met dit soort mensen te doen gehad, maar zijn empathie had hij al lang en breed achter zich gelaten.
“Hey…” zei de man schor. Hij leek niet eens door te hebben dat het meisje en haar pony er ook nog stonden, realiseerde Neil zich. Het verraste hem eigenlijk amper; die dacht vast dat het bij de afkickverschijnselen hoorde.
“Hey.” Neil’s groet was kortaf want hij probeerde een uitweg voor de situatie te bedenken. Nu pas leek de man het meisje goed en wel te zien.
“Wie is zij."
“Weet ik veel, ken ‘r niet,” zei Neil. Terwijl de man niet keek gebaarde hij met een hoofdknikje dat het meisje beter kon gaan, al was hij bang dat het verloren zaak was. Het kostte geen genie om uit te vogelen wat hier gaande was en als ze de politie belde hing hij.

Nogal argwanend bleef Cleo de man in de gaten houden. Het was duidelijk dat hij niet was gekomen om zijn middag te besteden aan het kijken naar de dieren in het veld. Alles aan hem, van zijn kleding tot zijn lichte, haast uitdrukkingsloze ogen, paste niet bij de verder rustige omgeving.
Ze fronste haar wenkbrauwen toen hij haar afwimpelde, maar kon niet gelijk op een brutaal antwoord komen en hield daarom met lichte tegenzin haar mond.
Het liefst had ze hem gevraagd wat hij hier in vredesnaam deed; ze had verderop zijn auto geparkeerd zien staan, een paar meter verder tussen de bomen, terwijl er een eind terug een prima parkeerplaats was - waarom zou hij de moeite doen om zijn auto hier heen te rijden?
Ze was zo afgeleid door de man en zijn auto dat ze niet door had gehad dat er een tweede man het scenario binnen was gelopen totdat Achilles zijn hoofd iets naar links draaide en ze snel haar grip op zijn teugel verstevigde. Als de pony er nu in de verkeerde richting vandoor ging had ze zo het nare voorgevoel dat ze het haasje zou zijn.
Toen de tweede man eenmaal goed in zicht kwam hield het meisje onwillekeurig haar adem in. Nog nooit had ze zo'n toegetakeld gezicht gezien - in ieder geval niet in het echt. De man zag eruit als een foto die werd getoond om jongeren duidelijk te maken dat ze geen drugs moesten gebruiken en om eerlijk te zijn was Cleo met een enkele blik op deze man volledig overtuigd. Zijn grauwe gezicht zorgde voor zo'n misselijkmakend gevoel dat ze haar best deed om in elk geval niet naar hem te kijken.
Dit was misschien een goed moment om er vandoor te gaan, voor de andere man haar ook in de gaten kreeg. Ze zat niet bepaald op ongewilde aandacht te wachten, en het liefst zou ze zich er verder niet mee bemoeien. Dan zou ze kunnen doen alsof ze het nooit gezien had.
“Wie is zij?"
“Weet ik veel, ken ‘r niet."
De eerste man maakte een kort hoofdgebaar, hiermee duidelijk makend dat ze maar beter weg kon gaan, en Cleo had op dat moment niets liever gedaan. Er was alleen één factor die haar tegenhield: de pony, die rustig bleef staan en zich niets aantrok van wat er om hem heen gebeurde.
'Kom nou, jongen,' siste Cleo dringend, haar ene hand op zijn rug en de ander nog steeds stevig om de teugels. 'Dit is niet het moment om koppig te gaan lopen doen!'
Ze begon zich een beetje paniekerig te voelen. Het was duidelijk dat ook de tweede man haar door had, en nu het was niet heel moeilijk meer om te achterhalen wat ze hier deden.

Neil vloekte gedempt toen het meisje haar pony niet mee kon krijgen. Ook dat nog. Hij keek een paar maal van haar naar zijn klant terwijl hij haastig nadacht.
"Jij- naar m'n auto, ik spreek je daar," zei hij tegen de man die hem echter argwanend aankeek.
"Je gaat er zeker vandoor dan, of niet? Daarom is dat paard hier!" zei hij, langzaam zijn stem verheffend. Neil zoog geïrriteerd de lucht in door zijn opeengeklemde kaken. Dit ging fout. Dit ging helemaal verkeerd.
"Goed, dan blijf je hier, mij om het even."
Hij was in een paar stappen bij het meisje en haar rijdier en wierp een vluchtige blik over zijn schouder. De ogen van de man boorden zich in die van hem. Deze gast ging hier niet weg zonder zijn fix, wist Neil. Een wapen zou hem waarschijnlijk niet eens afschrikken. Niet dat het uitmaakte, want hij was zo dom geweest die in zijn auto te laten liggen.
"Luister goed naar me," begon hij op gedempte, maar indringende toon tegen het meisje, vanuit zijn ooghoeken de man in de gaten houdend.
"Die man daar is heel verslaafd en heel onberekenbaar. Ik wil net zomin als jij dat dit op een chaos uitloopt. Trek dat paard van je mee. Het interesseert me niet hoe je het doet, maar maak dat je weg komt voor hij flipt, okay?"
Nu keek hij haar wel aan. Ze leek al aardig van streek en hij kon alleen maar hopen dat ze haar kalmte kon bewaren.
De man begon hun kant op te komen. Neil stond in tweestrijd. Hij kon dit hier en nu oplossen met of geweld of door de man te geven wat hij wilde en hem duidelijk te maken wat Akira's eisen waren als hij niet genoeg had. Maar dat betekende in beide gevallen dat het meisje genoeg had om mee naar de politie te gaan; op dit moment was de situatie verdacht maar was er nog niets echt hard te maken en was ze wellicht te intimideren haar mond te houden als dat moest.
"Ik wil mijn ice," zei hij, alweer een stuk bozer klinkend dan net. Neil vloekte inwendig.
Er was nog niets echt hard te maken. Ja. Nou. So much for that now.
"Je krijgt meer problemen dan je lief is als je zo doorgaat," was Neil's koele reactie. De man leek te aarzelen, maar erg onder de indruk was hij niet. En dat was waarom Neil zo'n hekel aan deze types had. Klanten die nog bij hun verstand waren wisten wanneer ze enig respect aan de dag moesten leggen, maar mensen als deze man waren zo ver heen dat dergelijke dingen niet eens meer een rol speelden in hun hoofd.

Niets leek de koppige pony van zijn plek te kunnen krijgen. Cleo had niets dat ze Achilles kon voeren en hij luisterde duidelijk niet naar haar dwingend gefluister. Ze wilde hier nu echt weg, en ze wilde haar pony meenemen. Die ging ze hier niet zomaar achterlaten, zeker niet nu er een derde persoon op het toneel was verschenen - de verslaafde. Als je "effecten drugs" zou intypen in Google zou zijn hoofd een van de eerste afbeeldingen zijn die zou verschijnen, daar was Cleo vrij zeker van.
Ze moest hier weg.
Maar Achilles werkte niet mee.
De paniek groeide toen de jongeman, die er niet zo gehavend uit zag als de ander maar ook niet zijn beste dag leek te hebben, zich weer tot haar keerde. Zijn stem was nog dwingender dan de vorige keer zodat de urgentie nog duidelijker werd.
"Luister goed naar me. Die man daar is heel verslaafd en heel onberekenbaar. Ik wil net zomin als jij dat dit op een chaos uitloopt. Trek dat paard van je mee. Het interesseert me niet hoe je het doet, maar maak dat je weg komt voor hij flipt, okay?"
Haar handen waren strak om de teugels van Achilles geklemd, die zijn hoeven in het zand leek te hebben geplant. 350 kilo was niet mee te trekken als je een smal gebouwde meid van 65 kilo was.
'Denk je dat ik niet mijn best doe?!' antwoordde ze, en zelf in haar gefluister klonk haar paniek door. Ze wilde hier weg.
Eindelijk leek Achilles door te hebben dat ze hem ergens anders wilde hebben dan hier. Op zijn gemak slofte hij verder naar links, langs de heren heen het bos in. Bij Cleo liep ondertussen het zweet over haar rug en ze deed er alles aan om de blik van de tweede man te vermijden.

Neil stond zichzelf niet toe met het meisje te doen te hebben, ondanks de hoorbare paniek. Na lang getrek kreeg ze de pony eindelijk zover zijn benen te gebruiken waar ze voor bedoeld waren. Hij keek het meisje en haar knol hoofdschuddend na. Hij kreeg nog eens last van zijn bloeddruk van dit werk.
Hij haastte zich terug naar de junk.
“Waar gaat zij heen?” vroeg deze achterdochtig. Neil vloekte gedempt en rommelde in zijn zakken, tot hij had waar de man voor kwam.
“Weet ik veel- interesseert me ook niet. Geld graag."
Hij had het. Godzijdank hij had het, en nog precies genoeg ook. Neil drukte hem zijn aankopen in de handen.
“Helemaal top- hier, veel plezier ermee."
Maar de man bleef staan en Neil moest moeite doen om niet met zijn ogen te rollen. Het disrespect dat hij had voor dit soort mensen was het soort dat door bepaalde mensen ‘schrijnend’ of ‘onacceptabel’ genoemd zou kunnen worden. Maar die mensen hadden doorgaans een aardige kans om niet op de bodem van de zee met een baksteen aan hun enkels te eindigen, dus veel recht van spreken hadden ze volgens Neil eigenlijk niet.
“Wat?” vroeg hij dringend.
“Jij kent haar of niet?"
“Wat- nee. Ik was net zo verbaasd dat wicht hier te zien als jij. Verder nog iets?"
Nee, de man schudde zijn hoofd en begon weg te slenteren. Neil leunde opgelucht tegen een boom, stopte het geld weg en liet zijn adem ontsnappen. Toen bedacht hij zich dat het meisje nog steeds een beetje een risico factor was, en dus besloot hij dat even socializen misschien geen gek idee was, gewoon even doen alsof hij een vriendelijke knul next-door was of zo.
En dus haastte hij zich in de richting waarin ze was verdwenen en hij hoefde niet ver te lopen voor hij het tweetal zag.
“Wacht even!” zei hij, en hij haalde haar in, een vriendelijke grijns op zijn gezicht tevoorschijn toverend. “Hey, sorry van daarnet. Ik was een beetje gestrest."

Achilles deed nog steeds moeilijk, ondanks dat hij eindelijk in beweging was gekomen. De pony leek liever het bos in te gaan terwijl Cleo hem nu echt terug naar de stallen wilde brengen. Hij was al lastig genoeg geweest en de hele situatie was al verschrikkelijk uit de hand gelopen. Haar hart klopte nog steeds als een gek, het gezicht van de verslaafde op haar netvliezen, en ze dwong zichzelf om niet meer om te kijken. Ze kon via het bos wel een stukje omlopen om dan uiteindelijk met een omweg bij de stallen terecht te komen, dan liep ze maar wat verder.
Toen ze de stem van de jongere man achter haar hoorde bevroor ze echter, en draaide zich toen langzaam om. Achterdochtig keek ze naar hem op - hij was een flinke kop groter - en klemde haar hand krampachtig om Achilles' teugels. De pony had door dat ze gestopt was en begon rustig te grazen.
De vriendelijke glimlach stelde haar niet op haar gemak en ze bleef hem in de gaten houden. Ze had hem hier nog nooit eerder gezien en wat haar betrof  ging ze ook niet met hem praten, maar toch was ze gestopt met lopen.
“Hey, sorry van daarnet. Ik was een beetje gestrest."
Een vreugdeloze maar vooral zenuwachtige lach ontsnapte aan haar lippen. 'Jíj was gestrest?!' antwoordde ze, haar stem een beetje schel. 'Wat de fuck, gast?!'

De reactie van het meisje deed Neil in de lach schieten, oprecht zelfs.
“Ach, ja, onvoorspelbaar, hè, dat soort lui,” zei hij luchtig, op een toon alsof het ging om het weer, of een weerbarstige nagel.
“Maar volkomen ongevaarlijk. Ik heb je toch niet al teveel laten schrikken, hè?"
Hij kwam naast het paard lopen en wreef even over de hals van het beest. Het was vooral een tactiek om de indruk te wekken dat hij zo slecht niet was, maar hij kon toch niet ontkennen dat het beest eigenlijk best heel zacht was. Hij riep zichzelf mentaal tot de orde. Het deed er niet toe hoe zacht en aaibaar die knol was, verdomme.
Soepel stapte hij met zijn gebruikelijke zelfverzekerde tred over een dikke tak heen. De laatste tijd kwam hij vaker in slecht bijgehouden gebieden dan hem lief was, maar het wende.
Zijdelings nam hij het meisje even op. Hij had niet de indruk dat ze echt op hem zat te wachten, maar gokte dat hij met een beetje moeite en de juiste woorden die verdediging wel neer kon halen. Neil kon best charmant zijn als hij daar zin in had. Het was alleen zelden eerlijk, maar dat gaf niet. Je deed wat je moest doen.
Het lopen ontspande hem echter wel, merkte hij, evenals het socializen, gek genoeg. Ook al speelde hij een beetje nu, het leidde toch lekker af.

Cleo kon er niet bepaald om lachen. Nu nog niet, in elk geval. Deze kerel mocht het dan misschien grappig vinden, maar die gevoelens deelde ze echt niet. Ze kon er de grap niet van inzien. Het konden natuurlijk ook de zenuwen zijn, maar die waren in haar geval zo erg dat ze deze niet meer kon verbergen.
Ze voelde haar wangen rood kleuren toen hij vroeg of hij haar had laten schrikken. 'Je hoort hier niet te zijn,' antwoordde ze kortaf, zijn eigenlijke vraag ontwijkend. Natuurlijk was ze geschrokken, was hij achterlijk? 'Wat dacht je, ik doe mijn zaken op een plaats waar ik misschien kleine kinderen tegen kom? Je had veel erger af kunnen zijn, weet je.'
Hij was Achilles gaan aaien. De knol leek het helemaal niet erg te vinden, net zoals het hem ook niets had kunnen schelen dat hij dwars door een of andere drugsdeal was gesjokt. Cleo zond de man een scherpe blik toe. Wat deed hij überhaupt nog hier? Moest hij iets van haar? En als dat zo was, waarom zei hij dat dan niet gewoon direct?
'Ik zou hier voortaan gewoon wegblijven,' ging ze verder, haar stem wat stabieler dan enkele momenten geleden.

Neil schoot in de lach.
“Ik ben bang dat ik ga en sta waar ik wil,” antwoordde hij luchtig.
"Wat dacht je, ik doe mijn zaken op een plaats waar ik misschien kleine kinderen tegen kom? Je had veel erger af kunnen zijn, weet je."
“Maar dat is niet gebeurd,” was zijn nuchtere reactie. “In de stad had ik ook een kind tegen kunnen komen, hier is het rustiger,” ging hij laconiek verder, haar shock niet echt delend.
"Ik zou hier voortaan gewoon wegblijven."
Nu moest hij helemaal hardop lachen en keek haar geamuseerd aan, nog steeds de pony kriebelend.
“Anders wat? Doe je me wat aan?” vroeg hij met een uitdagende grijns. Hij was niet van plan haar te bedreigen als het niet hoefde, maar als ze zelf zou dreigen de politie te bellen zag hij weinig andere opties, ook al had ze gelukkig geen hard bewijs. Als ze echter zou insinueren dat hij maar beter voor haar op kon passen, zou het vooral ontzettend grappig zijn.

De man begon vanuit het niets te lachen en Cleo's frons werd dieper en dieper. Zij vond dit helemaal niet grappig, in tegendeel. Ze was nou niet direct van plan om de politie te bellen - gedeeltelijk omdat ze een vervelend voorgevoel had dat hij haar tegen de grond zou hebben gewerkt tegen de tijd dat ze haar hand in haar zak had kunnen steken - maar dit was niet bepaald een ideale situatie en al helemaal niet hoe ze haar middag had voorgesteld.
Hij keek haar over de rug van Achilles grijnzend aan. Hij was de pony nog steeds aan het aaien en tot haar grote ergernis leek het beest hier geen enkel problem mee te hebben.
“Anders wat? Doe je me wat aan?”
Ze voelde haar wangen rood worden, en ze trok eens aan de teugels van haar pony om het dier de bocht om te sturen. 'Dat lijkt me ook een beetje overdreven,' antwoordde ze koeltjes, haar blik tegelijkertijd afwendend. Toen wierp ze een blik achterom. 'Waar is die andere vent eigenlijk heen gegaan? Die junkie?' Ze richtte haar ogen op hem. Deze man zag er een stuk minder gehavend uit, al was ze er vrij zeker van dat hij ook niet volledig sober was.

"Dat lijkt me ook een beetje overdreven,” antwoordde het meisje en Neil lachte zacht.
“Ja, dat lijkt mij ook.” Zijn toon was vriendelijk genoeg. De boodschap was namelijk duidelijk. Maar toch was hij nog niet klaar. Hij wilde dit gesprek op een goede noot eindigen, zorgen dat de kans kleiner was dat ze er iets mee zou doen, want hij wist niet eens waar ze woonde of wie ze was, dus druk zetten zou weinig zin hebben.
Ze wilde weten waar de junk heen was. Hij haalde achteloos zijn schouders op.
“Richting de stad, lijkt me,” zei hij onverschillig. “Hoezo, wilde je hem om zijn nummer vragen? Volgens mij is hij nog niet bezet,” voegde hij en met een grijns aan toe. Toen werd zijn gezicht wat ernstiger.
“Geen zorgen, daar ga jij geen last meer van hebben,” zei hij kalm. Die kerel was haar al lang weer vergeten, gokte hij.
“Hoe heet je beestje trouwens?” vroeg hij vervolgens. Hij ging het niet toegeven, maar het beviel hem wel, dat paard een beetje aaien. Nee, dat was informatie die hij voor zich hield.

De man was duidelijk niet bezorgd om de junk die net vertrokken was, volgens hem in de richting van de stad. Het kon Cleo verder weinig schelen waar hij heen was gegaan, zolang het maar niet naar de manege was.
"Hoezo, wilde je hem om zijn nummer vragen? Volgens mij is hij nog niet bezet."
'Oh, dat zou ik énig vinden,' antwoordde ze sarcastisch, 'hij was werkelijk een plaatje, vond je ook niet?'
De schok was nu wel weg geëbd en dat scheelde wat. Het hielp ook dat hij haar vervolgens rustig vertelde dat ze van die ander geen last meer zou hebben, hoewel ze nog niet had vastgesteld of ze deze man wel kon vertrouwen.
"Hoe heet je beestje trouwens?"
Een beetje verbaasd keek ze naar hem om. Hij klonk oprecht geïnteresseerd.
'Achilles,' antwoordde ze, haar stem wat kalmer dan enkele momenten geleden. 'Of Archie. Maar eerlijk gezegd luistert hij naar beiden even slecht.'

“Hij was werkelijk een plaatje, vond je ook niet?"
Neil haalde zijn schouders op en grijnsde.
“Ik val op vrouwen en ik kon zelfs zien wat voor potentie daar in zat,” zei hij gekscherend. Ze leek een beetje te ontspannen, dat was een goed ding. “als iemand je wereld op zijn kop zet is hij het wel."
Ze leek verrast door zijn vraag hoe haar paard heette en dat zag hij als een goed ding. Haar er een beetje van weerhouden een duidelijk beeld van hem te krijgen was niet weg.
“Achilles,” zei ze, "Of Archie. Maar eerlijk gezegd luistert hij naar beiden even slecht."
Neil schoot oprecht in de lach.
“Echt waar, joh?” zei hij. “’t Is dat je het zegt."
Hij klopte Achilles op zijn hals.
“Doet hij dat vaker, gewoon voor anker gaan en geen poot meer verzetten?” vroeg hij geamuseerd. Hij wist weinig van paarden, maar wel dat zelfs als je zo’n zweepje had je een paar honderd kilo beest alleen in beweging kreeg als beest daar zelf toe gemotiveerd was.

Tot Cleo's eigen frustratie merkte ze dat ze eigenlijk wilde lachen om zijn opmerking. Ze was zo gespannen geweest dat het bijna als een opluchting voelde te merken dat deze kerel geen kwaad in de zin had. Hij leek Archie leuk te vinden — interessanter dan haar, en dat vond ze prima — en de pony zelf was vrij makkelijk in de omgang zolang je wat lekkers voor hem had.
“Doet hij dat vaker, gewoon voor anker gaan en geen poot meer verzetten?”

Ze zuchtte onwillekeurig. 'Geregeld, ja... Hij weet heel goed wat hij wil en als jij andere plannen had kan je die wel vergeten. Er zijn een paar mensen naar wie hij wel goed luistert, zoals m'n broertje — ik weet niet hoe hij het doet, maar ik heb me er bij neergelegd.'
Dat was niet helemaal waar. Ze vond het vreselijk irritant dat het Benjamin geen enkele moeite leek te kosten en dat zij ondertussen alles moest inzetten.
Toen keek ze weer naar hem. 'Weet je hoe je moet rijden?' vroeg ze, nu toch wel een tikkeltje nieuwsgierig.

Het feit dat het meisje hem wat gunstiger gestemd was dan eerder was Neil niet ontgaan en zijn mondhoeken bewogen even. Als dit zo doorging had hij haar zo precies waar hij haar hebben moest.
En ach, een vervelend gesprek was het niet. Even wat anders dan proberen tot een junk door te dringen.
"Geregeld, ja... Hij weet heel goed wat hij wil en als jij andere plannen had kan je die wel vergeten. Er zijn een paar mensen naar wie hij wel goed luistert, zoals m'n broertje — ik weet niet hoe hij het doet, maar ik heb me er bij neergelegd."
Neil grinnikte. Dat moest vrij kut zijn, dacht hij, als iemand anders je paard beter aankon dan jijzelf. Niet dat hij dacht zelf zo’n beest van zijn plek te krijgen als deze het niet wilde, maar toch.
“Ouch,” reageerde hij droog. “Dacht dat vrouwen meestal de paardenfluisteraars in het gezin waren,” voegde hij er grappend aan toe.
"Weet je hoe je moet rijden?” vroeg het meisje en Neil haalde losjes zijn schouders op. Hij keek haar aan en grijnsde.
“Gewoon erop gaan zitten en gas geven, toch?” vroeg hij quasi serieus.

Ze liepen nu parallel aan de weide, die enkele meters aan haar linkerhand te zien was door de bomen. Achilles sjokte rustig voort en Cleo liet hem maar doen, zolang het dier in de buurt bleef hoorde je haar niet meer klagen.
Ze trok haar wenkbrauwen iets op bij zijn opmerking maar ging er toch maar niet op in. Ze had zo het idee dat ze geen discussie aan wilde gaan met deze kerel.
Toen ze vroeg of hij wist hoe hij moest rijden haalde hij nonchalant zijn schouders op. "Gewoon erop gaan zitten en gas geven, toch?"
Dit deed haar lachen en grinnikend schudde ze haar hoofd. 'Was het maar zo simpel... Ik zou goed geld willen geven om je te zien stuntelen.' Even was er een plagende schittering in haar ogen te zien. 'Ik denk dat de meeste paarden niet bepaald gediend zullen zijn van jouw methode. Nou ja... Ik ben vrij zeker dat Archie vrij veel voor je zou willen doen zolang je hem lekkers geeft.'

“Hey, ik kan een zakcentje altijd gebruiken,” kaatste Neil terug. “Vijf pond zegt dat ik best kan blijven zitten."
Het gedrag van het dier eerder gaf hem de indruk dat het paard inderdaad van weinig onder de indruk was, zolang er maar vreten in ging.
Zijn blik ging weer naar Achilles’ eigenaresse. Ze had om hem moeten lachen, dat ging de goede kant op.
Hij had zelf inmiddels ook wel plezier in het gesprek en als hij eerlijk was, was hij er ook wel benieuwd naar hoe het was om op zo’n beest te zitten, helemaal zonder zadel, mocht ze nog instemmen met zijn weddenschap ook.
Hoefgeluiden deden hem opkijken. Uit een zijpad kwamen twee ruiters, ieder op forse, glanzende paarden. Het tweetal groette Neil en zijn metgezellin kort en reed toen voor hen uit.
“Jezus die zijn groot,” merkte Neil droog op. Het verwonderde hem vaak ook als hij politie te paard zag, al vermoedde hij dat die die beesten er ook op uitkozen om groot en intimiderend te zijn; je maakte wel dat je weg kwam als dat op je af kwam.