Greeting the neighbors [Allison]

Al lopend door haar gloednieuwe appartement probeerde Cleo haar spulletjes een beetje op zijn plaats te leggen, ondertussen haar telefoon tussen haar oor en schouder geklemd. 'Hi, Ben. Is alles goed thuis?'
Aan de andere kant van de lijn begon haar jongere broertje onmiddellijk met een enthousiast verhaal; over school, het feit dat hij met Adam Green naar een voetbalwedstrijd zou gaan, het bezoek aan hun grootouders. Cleo glimlachte onwillekeurig, legde een stapel boeken op een plank en pakte toen de telefoom onder haar oor vandaan zodat ze normaal kon lopen. 'Jullie redden het thuis wel zonder mij, hoop ik?'
Sinds haar ouders uit elkaar waren gegaan, en dat was nu bijna tien jaar geleden - Cleo was rond die tijd tien geweest - was haar vader nogal verstrooid geweest. Hij was schilder, iets wat tegenwoordig alleen goed betaalde als je bekend was.
En dat was hij niet.
Terwijl haar vader bezig was geweest met ervoor zorgen dat ze eten op tafel kregen had Cleo het grootste deel van de tijd op haar vijf jaar jongere broertje gepast, en zij en Benjamin hadden altijd al wel een goede band gehad.
'Hij heeft gisteren bijna de spaghetti laten aanbranden maar voor de rest is hij een stuk minder onhandig. Hij heeft gerealiseerd dat hij nu niet meer op jouw kookskills kan rekenen.'
Cleo grijnsde onwillekeurig en trok de gordijnen iets verder open. Het appartement dat ze huurde was niet ideaal, maar het was iets. En half haar uitzicht was een stuk van het park, dus dat was iets. 'Zeg maar dat als hij je voedselvergiftiging geeft, ik onmiddellijk weer terug verhuis.'
Ze hoorde dat Benjamin de telefoon melodramatisch liet vallen, gecombineerd met een geschrokken krijs, en schoot in de lach. 'Ben!'
Enkele tellen later kwam hij weer terug aan de lijn.
'Zo ga je niet met de huistelefoon om,' zei ze op een strenge toon, en ze kon hem al zijn ogen zien rollen. 'Maar ik kom echt niet terug, maak je geen zorgen.' Ze plofte op de vensterbank neer. 'Jullie kunnen wel een keer langs komen als jullie dat leuk vinden.'
'Dat zullen we doen. Dan kun jij weer voor ons koken.'
'Leuk geprobeerd. Maar ik moet gaan, gezien ik nog al m'n spullen uit moet pakken. Ik spreek je later wel weer, en doe de groetjes aan papa.'
Toen haar broertje had opgehangen legde ze de telefoon in de vensterbank en kwam ze met een zucht overeind. Ze voelde er eigenlijk weinig voor om meteen al haar bezittingen een plaats te geven, ondanks dat het zo niet bepaald gezellig stond, die dozen op elkaar gestapeld.
Er waren nog een stuk of vijf andere kamers op deze verdieping. Cleo zat twee hoog in een appartementencomplex en wist dat er redelijk veel studenten en mensen rond haar leeftijd eveneens een ruimte huurden.
Misschien moest ze eens kennis gaan maken met haar buren.
Ze stapte de gallerij op en liet de deur van haar appartement op een kiertje staan. Ze was de laatste kamer in de hal dus het was niet heel lastig om een appartement te kiezen.
Bij de eerstvolgende deur bleef ze staan, en na enkele seconden toch even geaarzeld te hebben klopte ze aan.

Met een diepe zucht liet ze zich op de bank vallen. Ze was de hele dag bezig geweest met het verven van haar nieuwe appartement. Haar shirt en de oude, gescheurde spijkerbroek die ze droeg zaten onder de spetters en vegen in allerlei kleuren. Het appartement was voor haar door rokers gehuurd die niet de moeite hadden genomen een raam open te zetten voor hun vertrek. Alle kamers stonken en geen van de muren was niet geel uitgeslagen. Meteen na aankomst, zo'n anderhalve dag geleden, heeft ze het huis laten luchten en enkele potten verf gehaald. Haar moeder had haar vertrek uit huis ernstig afgekeurd, maar haar vader had heer moeder ervan overtuigd dat een appartement in de stad een stuk prettiger zou zijn dan drie uur reistijd op een dag. De busverbinding in het dorpje waar ze vandaan kwam was rampzalig. In gedachten verzonken woelde ze wat door haar haar, waarna ze afkeurend naar de witte vegen op haar vingertoppen keek. Ondanks de pet die ze had gedragen zat er ook verf in haar haar na het witten van het plafond en haar schouders deden er nog pijn van. Even sloot ze haar ogen en genoot van de welverdiende rust, toen ze de waterkoker af hoorde slaan. Ze kreunde vermoeid en rolde met haar ogen. 'Dat is waar ook. Thee.' Mompelde ze enigszins geïrriteerd omdat ze weer moest opstaan. In het voorbijgaan draaide ze aan de volumeknop van de radio. Na een hele dag verven was het tijd voor muziek.
Ze slenterde naar de keuken, die gescheiden werd van de woonkamer door een laag muurtje. Terwijl ze willekeurige kastjes opentrok vroeg ze zich af of ze de bekers al had uitgepakt, en zo ja, waar ze die dan had gelaten. Ze slaakte opgelucht een zucht toen ze ontdekte dat zowel de bekers als de theezakjes in een kastje stonden. Allison schonk het dampende water in de beker toen ze geklop op de deur hoorde. Ze keek op en luisterde. 'Ben ik dat?' Mompelde ze en ze liep naar de deur. Met de beker in haar hand opende ze de voordeur. Op de galerij stond een meisje die iets ouder leek dan zij. 'Oh, hey.' Zei ze een beetje verbaasd. Ze dacht niet dat ze haar eerder had gezien, dus stak ze haar hand naar haar uit. 'Aangenaam, Allison.' En ze glimlachte lichtelijk vermoeid.