Help. [Allison]

Het was al vroeg duidelijk geworden dat Troy een uit de toon vallende verschijning in de stallen was. De jonge bokser was meer dan eens verschenen met een kneuzing in zijn gezicht of anderszins een overblijfsel van een avond in de ring. Voor hem niets bijzonders, maar mensen keken er vaak weer van op.
Vandaag echter, liep hij er verrassend ongeschonden bij. Ja, een paar kleine overgebleven donkere vlekjes op zijn jukbeen, maar daar lag niemand wakker van.
Het kleine paardje waar hij zorg over had gekregen stond vastgemaakt aan een metalen ring in de muur. Troy had de paardenknoop vrij vlot onder de knie gekregen, maar de shet helaas ook, waardoor die met twee touwen moest worden vastgezet als Troy er niet continu bij was, anders maakte hij de boel los en ging hij op de loop. Nu hield Troy van hardlopen, maar er waren grenzen.
Hij had het kleine beest gepoetst en diens hoefjes uitgekrabt. Hoewel hij nog steeds niet kon zeggen dat hij een paardengek was geworden, kon hij niet ontkennen dat het minipaardje een plekje in zijn hart begon te krijgen.
Hij maakte het touw los en begaf zich naar de bak. Aan de rand daarvan lag een hoop touw. Nou ja, was het touw? Misschien niet helemaal de juiste term. Pasqual had iets over logeren gezegd en het kwam erop neer dat de shet beweging moest krijgen door rondjes om Troy heen te lopen.
Deze leidde de pony de bak in en pakte de bult.. touw. Hij keek er bedenkelijk naar. Dat hij het ding aan het halster moest klikken in plaats van dat halstertouw was nog te snappen, dus dat deed hij, maar vervolgens stond hij daar, nu met meer touw in zijn handen en een pony die nieuwsgierig naar iets heel anders dan Troy keek.
Troy schraapte zijn keel en bewoog het touw iets.
“… Vort,” mompelde hij. Er gebeurde niets. “Hup, lopen,” bromde hij toen, maar de pony keek hem alleen even aan. Troy voelde zich een idioot. Waarom moest hij dit doen? Dat Pasqual niet teveel in het beest kon investeren zolang hij niet in de lessen mee kon lopen snapte hij ook wel, maar echt? Het beest rondjes om hem heen laten lopen? Hij liep nog niet eens in een rechte lijn als hij niet aan dat halstertouw liep.
“Go.”
Niets.
“Toe.”
Nada.
“Hup.”
Zilch.
Troy zuchtte. Iemand knock-out slaan was een eitje vergeleken dit. Ineens begon de pony te wandelen, maar richting de bakdeur. Voor Troy het wist stond de pony op zijn achterbeentjes, voorbenen over de rand, oortjes strak naar voren. Troy zuchtte diep. Dit meende hij niet.

Allison was al minder vroeg dan gewoonlijk op de stal verschenen. Maar ze was er verschenen, vond Pasqual in ieder geval, dus hij was allang blij. Ali niet. Ali was niet helemaal blij. Ze was blij dat ze er weer was en dat ze iedereen weer zag, maar ze was minder happy dat ze minder mee kon werken dan de rest. De rest deed zo knoeperdhard zijn best om de stal spik en span te maken en zij? Dean hield haar tegen om intensieve dingen te doen. Ze mocht wel paarden naar het weiland brengen, dus ze was niet heel erg nutteloos. Maar op een gegeven moment stond al het paardenspul op het weiland en kon ze niets meer doen.
Ietwat beteuterd hing ze over de stal waar Dean aan het uitmesten was. Het was dit keer niet alleen Dean die haar tegenhield iets te doen, want om heel eerlijk te zijn, Dean was een beetje overprotective. Wel heel lief, maar heel beschermend.
Dean had Pasqual ook zo ver dat zelfs Pasqual vond dat Ali het rustig aan moest doen. Maar dat was lastig. Heel lastig.
Allison zuchtte eens terwijl ze dromerig naar Dean keek. Dean keek toevallig net op het moment dat ze openlijk naar hem aan het staren was, haar kant op en een rode kleur verscheen dan ook op haar wangen. Ze zond hem desondanks een warme glimlach toe waar Dean op reageerde door even zijn hooivork neer te zetten en terug te grijnzen. Het was een wisselwerking waar Allison aan gewend begon te raken en waar ze van genoot.
"Sorry dat ik niets doe," zei ze terwijl ze een gezicht trok.
"Voor een Pfeifferpatient heb je genoeg gedaan vandaag hoor," weerlegde Dean met een grijns. "Je hebt de paarden naar het weiland gebracht en je bent op komen dagen. En dat terwijl je de dagen hiervoor, of moet ik zeggen weken, niet eens fatsoenlijk je bed uit kon komen." Ali dacht even na. Hij had gelijk. Maar het voelde wel vervelend. Toen haalde ze haar schouders op. Dean had een punt. Ze kon zich wel vervelend voelen maar Dean had een punt en ze had haar best gedaan.
"Je hebt gelijk," besloot ze te zeggen en weer zond ze hem een bijzonder warme glimlach. Dean kleurde eventjes. "Dat weet ik." Hij schepte weer verder en Allison verloor haar aandacht een beetje. Ze hield hem op als ze de hele tijd hier met hem ging staan praten.
Een voor Allison redelijk onbekende jongen ging met een klein shetlandertje richting de bak en Allison besloot mee te gaan. Ze groette Dean even, glimlachte nog kort naar hem en wandelde toen achter de jongen aan. Hij ging de bak in met de shet en sloot de bakdeur. Ali ging zo staan dat ze goed kon volgen wat er gebeurde. ... Niet dat er veel gebeurde.
De jongen mompelde iets, iets wat Allison niet helemaal kon verstaan omdat ze te ver weg stond. De shetlander deed niets met het gemompel. Het longeertouw lag er een beetje loos bij maar Allison dacht ook niet dat de shetlander iets ging doen. Nergens was een longeerzweep te bekennen. Niet in de jongen zijn hand in ieder geval.
"Hup, lopen," bromde de jongen en Allison grijnsde even door de ondeugende blik van de shetlander. Die deed niets. Bleef vrolijk staan.
"Go." Geen reactie.
"Toe." Niemand thuis.
"Hup." Nopes. Oh wacht, het bewoog! Het dier had Allison in de gaten gekregen en was nu haar kant op gelopen om vervolgens op twee benen te gaan staan. Ze haalde het paardje kort even aan.
"Dag kleintje," sprak ze tegen het diertje. Toen keek ze de jongen aan.
"Zal ik even helpen?" vroeg ze. "Niet om het een of het ander, maar het ziet eruit alsof je dit nog nooit eerder hebt gedaan," zei ze niet onaardig en met een vriendelijke glimlach op haar gezicht. "De eerste keer dat ik een paard moest longeren stond ik ook zo onhandig erbij." Ze glimlachte naar de jongen

Er was een lief ogend blond meisje verschenen dat de shetlander even aaide. Ja hoor, moedig het maar aan. Niet dat Troy wist hoe hij het tegenovergestelde van aanmoedigen voor elkaar moest krijgen.
Toen richtte ze zich tot Troy die zich enigszins opgelaten voelde. Dat het overduidelijk was dat hij hier geen hol van snapte was duidelijk, dat wist hij ook wel, maar zo hardop klonk het nog net even wat knulliger.
Hij was gewend de touwtjes redelijk in handen te hebben, dus dat een meisje hem nu moest gaan laten zien hoe het moest omdat hij iets als een pony rondjes laten lopen niet voor elkaar kon krijgen was wel een beetje gênant.
Toch was het duidelijk dat die pony alle kanten op kon behalve de goede op deze manier, dus hij knikte maar. Het scheelde dat ze een vriendelijk en zacht voorkomen had. Het soort persoon waar Troy doorgaans prima mee door een deur kon. Ze maakte ook een indruk alsof ze hier zo’n beetje vierentwintig uur per dag was.
“Dit is inderdaad de eerste keer,” gaf hij met een milde glimlach toe. Inmiddels stond de pony in ieder geval weer op vier benen. Vooruitgang.
Hij leek echter nog steeds to-taal niet onder de indruk van Troy, of van wat dan ook in zijn omgeving. Hij begon aan de grond te snuffelen. Speurpony? Echter, niet veel later liet hij zich ineens vallen. Het was aan zijn reflexen te danken dat Troy snel het touw hoger hield, zodat de benen van het dier er niet in verstrikt konden raken toen hij behaaglijk over de grond begon te rollen.
Troy glimlachte. Een levensmoede glimlach.

De jongen oogde alsof hij niet helemaal op zijn gemak was. Allison glimlachte nog een keer naar hem om hem hopelijk op die wijze een beetje op zijn gemak te stellen. Ze was een en al goede bedoeling.
“Dit is inderdaad de eerste keer,” gaf de jongen toe. Mooi. Dan zou Allison hem helpen.
Het shetlandertje was inmiddels weer op vier benen gaan staan wat Ali de kans gaf de bak in te komen. Ze opende de bakdeur, glipte naar binnen en sloot deze achter zich. Het kleine ding was gaan liggen en maakte het zichzelf gemakkelijk door even uitgebreid te gaan rollen. Allison keek even om zich heen, op zoek naar een longeerzweep en zag dat er aan de andere kant van de bak een stond. Ze liep erheen, nam het ding in handen en liep toen op de jongen af, die ietwat hulpeloos en met een vermoeide glimlach op zijn gezicht naar de shetlander stond te kijken. Ze stak de longeerzweep naar hem uit.
Hij zou gewoon het werk doen, zij zou slechts instrueren. 
"Je hebt over het algemeen een longeerzweep nodig als je een paard gaat longeren," sprak Ali met een glimlach. 
"De punt van de longeerzweep hou je achter het paard, als motivatie voor het dier om te lopen. Als het dier niet loopt maar stilstaat of te langzaam loopt, kan je met de zweep op de grond slaan als extra push." Het shetlandertje was eindelijk uitgerold en schudde zich nu uit.
"Maak hem er maar op attent dat jij aan de andere kant van de lijn bent. Maak de lijn zo kort dat je contact hebt met hem. De lijn moet niet te strak staan, maar er moet ook geen te grote boog in zitten. Een beetje alsof je wandelt met een hond. Je voelt de hond in je hand, maar hij trekt niet. Dat moet je hebben." Ze glimlachte.
"Oké, als je de lijn op goede lengte hebt gemaakt richt je de zweep achter de kont van het kleintje. Spoor hem aan door te roepen 'stap!' en als hij niet gaat dan spoor je hem aan door de zweep even op de grond te tikken." 
Ze wachtte af maar had wel het gevoel dat de jongen het zou lukken. 

Het meisje kwam de bak in en haalde iets op wat Troy gokte dat een zweep was. Moest hij dat kleine ding met een zweep in bedwang zien te houden? Really? Was dat geen overkill? Maar zij zou wel weten wat ze deed. Ze stak de zweep naar hem uit en hij pakte hem aan, er een beetje verward naar kijken.
"Je hebt over het algemeen een longeerzweep nodig als je een paard gaat longeren,” werd hem uitgelegd. "De punt van de longeerzweep hou je achter het paard, als motivatie voor het dier om te lopen. Als het dier niet loopt maar stilstaat of te langzaam loopt, kan je met de zweep op de grond slaan als extra push."
Oh dus het was niet de bedoeling dat dat hoopje haar ervan langs kreeg, dat scheelde weer.
"Maak hem er maar op attent dat jij aan de andere kant van de lijn bent. Maak de lijn zo kort dat je contact hebt met hem. De lijn moet niet te strak staan, maar er moet ook geen te grote boog in zitten. Een beetje alsof je wandelt met een hond. Je voelt de hond in je hand, maar hij trekt niet. Dat moet je hebben."
De waarheid was dat hij het nog steeds een klein beetje genant vond dat hij hier duidelijk de ballen verstand van had, maar hij had zich daarbij neergelegd en luisterde aandachtig naar haar uitleg, terwijl hij deed wat ze zei.
"Oké, als je de lijn op goede lengte hebt gemaakt richt je de zweep achter de kont van het kleintje. Spoor hem aan door te roepen 'stap!' en als hij niet gaat dan spoor je hem aan door de zweep even op de grond te tikken."
Nou, dan ging hij dat maar doen. Daar ging hij. Hij nam de lijn wat strakker zodat deze in ieder geval niet meer over de grond sleepte. De pony keek hem alert aan, alsof deze nieuwsgierig was wat Troy’s volgende move zou zijn. Hij hield de zweep achter de pony, die er niet van onder de indruk leek.
“Stap.” Het voelde onnozel dat woord zo te zeggen. Maar wonder boven wonder kwam de pony in beweging en begon hij te stappen. Troy betrapte zich erop dat hij even naar het meisje grijnsde. Het was maar een kleine prestatie, maar toch. Hij keek even naar het dier, en toen weer naar het meisje.
“Eh, en wat doe ik nu?” vroeg hij. Hij kon zich in ieder geval moeilijk voorstellen dat het echt de bedoeling was dat die pony alleen maar rondjes om hem heen ging wandelen.

De jongen nam haar advies aan. Ietwat onwennig, maar toch met genoeg zekerheid in zijn stem liet hij de kleine shetlander stappen. Shet in kwestie was al meer onder de indruk van dat woord plus de zweep dat de shetlander zich even bij de zaak neergelegd leek te hebben en werkelijk rond begon te sjokken. Allison grijnsde tevreden. Longeren was niet heel moeilijk, tenzij je een paard had die er niets van begreep. Of tenzij je er zelf niet heel veel van begreep.
Hij vroeg wat hij nu moest doen. Allison keek even naar de Shet. Het dier zag er niet heel erg bespierd uit, vond ze.
"Zorgen dat hij blijft stappen," bemoedigde ze hem. "Als hij langzamer gaat, aanmoedigen. Als hij je lijkt te vergeten, laten weten dat jij nog altijd met hem bezig bent." Ze sloeg haar armen over elkaar en keek even met een peinzende blik naar het diertje en de jongen. Diertje in kwestie leek op zich wel fit en het feit dat het begrepen had dat 'Stap' stond voor; 'stop met stilstaan en beweeg die korte beentjes van je' was positief. Allison herkende het shetdiertje niet echt. Maar het feit dat 'stap' een bekend commando was, maakte dat ze er vertrouwen in had dat hij meer moest kunnen.
"Als hij lui begint te worden, kun je hem vragen voor een drafje?" opperde ze. "Moet je hem wel iets meer ruimte aan de lijn geven, vaak willen ze dat." Weer een glimlach. Geen kleinerende, Allison was allesbehalve het soort mens om te kleineren. Allison was het type meisje dat mensen graag hielp en graag deelde wat ze wist over de wereld, al was het iets simpels. "Kan zijn dat hem dat teveel moeite is," bekende Allison. "Maar jij bent de baas hier, jij moet hem laten weten dat wanneer jij wilt dat hij draaft, hij moet draven." Ze legde de nadruk op 'moet'. Oké, het was een kleine shetter en die konden over het algemeen weinig kwaad, maar je kon maar beter gelijk aan het begin van je longeerperiode leren dat het paard aan de andere kant van de lijn volledig onder jouw controle lag. Hoe groot of klein dan ook. Allison glimlachte weer bemoedigend naar de jongen, een oprechte, warme glimlach. Ze vond het ergens echt ontzettend leuk om een jongen, duidelijk onbekend met hoe paarden werkten, bezig te zien met een kleine Shetlander. Was het misschien het paardje van zijn zusje? Zijn broertje? Wat was het verhaal achter het kleine Shetlandertje? Ze stond op het punt om het te vragen, maar Shetlander in kwestie had bedacht dat stilstaan wel leuk was en omdraaien al helemaal.
"Gebruik je zweep!" opperde ze. "Laat maar weten met je hele lichaamstaal dat omdraaien stout is. Zwiepen met die zweep, doe bedreigend, doe alsof je gehaktballen van hem gaat maken." Alsof zij dat ooit zou doen. Maar zo moedigde ze zichzelf altijd aan als ze eventjes overmand werd door een ongehoorzaam paard. Ze dreigde vaak genoeg met gehaktballen op een onserieuze toon, wat haar op een bepaalde manier altijd deed lachen, waardoor ze heel snel haar juiste focus weer terug kreeg en waardoor paarden weer naar haar luisterden. Het draaide allemaal om focus en lichaamstaal.

Hij was de baas hier. Het was goed dat ze het benadrukte, want nog steeds had Troy niet het idee dat de kleine pony nou echt van hem onder de indruk was. Alsof dat kleine ding wist dat Troy hem toch vrij weinig kon maken.
En alsof het dier dit wilde bewijzen kwam hij ongevraagd tot stilstand.
“Gebruik je zweep!” Het bleef vreemd taalgebruik voor Troy, die dit absoluut niet gewend was. Met de zweep gebaarde hij enigszins naar de pony. De suggestie zijn hele lichaam in de strijd te gooien was niet minder ongemakkelijk. Voor een paardenmeisje was dat wellicht vanzelfsprekend, maar hij voelde zich nogal voor lul staan.
Echter, enigszins zwaaien met de longeerzweep had effect. De pony leek verre van geïntimideerd of bedreigd, maar hij zette een sukkelig drafje in.
“Doe jij dit nou elke dag of zo?” vroeg hij het meisje. Hij had geen idee hoe vaak je nou met zo’n beest ging rijden of lopen, maar ze leek geroutineerd in wat ze deed, zoveel was zeker.
Een klein beetje trots voelde hij zich wel terwijl de shetlander werktuiglijk rondjes om hen heen draafde, zeker omdat hij zich inmiddels zelf ook al een stuk minder onwennig voelde, maar hij zag zichzelf dit nog niet wekelijks doen.