Just another hour passed by. && Demi

Wat verveeld tikte haar wijsvinger op het eikenhouten tafelblad, ritmisch, onbewust weliswaar. Haar donkere ogen gericht op de muur, bedekt met een laag verf die gebroken wit was. What to do.. What to do..
Misschien werd het wel weer eens tijd voor een avondje stappen? Het was inmiddels al een tijdje geleden geweest in verband met.. redenen. Velen redenen, om eerlijk te zijn. Misschien shoppen? Dan had ze de mogelijkheid om één van haar vrienden te bellen, mocht een van hen kunnen, en daar weer eens tijd mee door te brengen. Alhoewel, was het koopavond? Nee, waarschijnlijk niet. Tuurlijk was die mogelijkheid er, die was er altijd, maar het leek haar zo onwaarschijnlijk dat ze niet eens de moeite ging doen om het op te zoeken.
Een of ander café? Dan hoefde ze én niet lang weg als er geen bal aan was én kon ze in haar eentje, dan kon ze altijd nog een of andere smoes verzinnen mocht iemand vragen waarom ze alleen was, in een café vond je meestal toch wel snel gezelschap. Had ze nou eens geluk dat het haar niet eens uitmaakte of ze iemand wel of niet kende; ze praatte toch wel. Schijt. Niemand kende haar meestal verder nog, zou haar daarna ook nooit meer zien dus who the fuck cares? Demi in ieder geval niet, totaal niet zelfs.
Nou, dat laatste was ‘m dus maar geworden. Ze had zichzelf in een of andere random outfit gedompeld waarmee ze wel dacht dat ze de avond door kon komen zonder dat ook maar iemand haar looks niet aanstond. Haar haar had ze voor de spiegel nog even goed gedaan, maar zo heel veel werk was dat ook weer niet, zo met de ene kant geschoren. To be honest kon ze niet wachten tot ze weer een hele bos met haar had, want oh god wat had ze spijt dat ze ooit de ene kant eraf had gehaald. Mode, toen der tijd, maar nu zag het er voor geen kant meer uit. En nu het groeide dus niet meer helemaal kaal was, was het eerlijk gezegd ook niet meer om aan te zien. Maar alright, ze moest nu eenmaal wachten, zoiets zat er namelijk niet binnen een paar dagen er weer terug aan, helaas. Nog wat parfum als finishing touch en Demi was ready to go. Eindelijk.

Lang had het niet geduurd of ze had een café op haar netvlies gekregen wat er haar wel leuk uit leek. Lekker druk, veel mensen, perfect, niet? Misschien was het echter toch niet zo’n goed idee geweest om te voet te gaan; het was best koud. En nah, voor kou paste ze normaal gesproken toch wel, hoor. For sure dat ze voor de volgende keer de auto ging pakken, dat was lekker makkelijk en kon ze de verwarming maximaal aanzetten, en man, dat was toch wel hét perfecte leventje hoor.
De warmte kwam haar tegemoet, waardoor ze even wat rilde omdat de overgang toch wel verschrikkelijk groot was, maar waarvan ze daarna genoot. Heerlijk. Ze nam dan ook plaats op een tafel voor twee personen wat zich bevond bij een raam, met uitzicht op een of ander plein.
Nadat ze haar jas achter haar stoel had opgehangen en had plaats genomen staarde ze dan ook uit het raam, maar er leek maar vrij weinig beweging te zijn op straat. Jammer.
"Goeienavond, wilt u alvast wat te drinken?" De mannelijke stem had ervoor gezorgd dat ze opkeek, haast geschrokken. Haar bruine ogen kruisten met die van een man, die zeker wel ouder dan haar was. Maar gosh, dat nam niet weg dat hij er good-looking uit zag en ze haast de neiging had om haar vingers door dat haar van hem te halen. Mocht hij hier niet hebben gewerkt dan was ze er wel zeker van dat ze hem uit had genodigd bij haar te zitten. “Eh..” Demi zocht naar woorden, vond ze niet, leek ze ook niet te kunnen vinden. Hoe the fuck kon ze nou ineens door iemand van haar houtje af geblazen worden? Plus, ze kende hem niet eens, wat het juist nog erger maakte.
“Ice Tea.” De moed leek haar toch weer tegemoet te komen, waardoor ze haar bestelling had medegedeeld met een glimlach.
Nou, hij mocht toch zeker wel vaker aan haar tafeltje komen hoor. Ze had haast de neiging om haar glas extra snel op te drinken zodat ze maar kon blijven bestellen. Oh gosh, waar was ze toch mee bezig.