A New Home [Demi]

Zo haastig mogelijk liep ze richting haar auto, die ze snel open had geklikt. Het snelle getik van haar hakken was dan ook op de straat te horen. Maar oh God, wat als ze bij de aankomst van Aurelia te laat zou zijn? Snel wierp ze nog een blik op het gouden horloge om haar pols. Hopelijk zouden ze vertraging hebben of wat dan ook, want straks maakte ze nog een slechte indruk. Als iemand die niet op tijd bij afspraken zou zijn, terwijl dit toch echt wel een belangrijke afspraak was.
Ze had het negenjarige meisje voor het eerst gezien op de begrafenis van haar vader. Awkward, maar doordat de relatie met die man nooit echt geweldig goed geweest was Demi er haast nooit langs geweest. Ja, af en toe wel eens, maar toen had ze Aurelia nooit gezien. Aurelia. Ze vond het wel een naam die in de familie paste, gezien haar volledige naam toch Demetria was en bleef, alhoewel ze de naam Demi als voorkeur had.
Het meisje kon niet meer thuis blijven wonen, sinds haar vader, of beter gezegd hun vader, niet meer leefde en haar moeder daardoor in een neerwaartse spiraal was gevallen waar ze niet meer uit leek te kunnen komen. Ze zou naar een kliniek gaan, maar dat ging gigantisch veel tijd kosten, waardoor Aurelia een ander thuis nodig had. Demi had haast geen andere keus gehad, sinds ze aan haar moeders kant vrij weinig familie had én dat de enige die in aanmerking zou komen van haar vaders kant Demi of Dallas was. Mocht Dallas het nou net druk hebben met een eigen gezin te onderhouden, vandaar dat Demi zich maar had aangeboden. Het was een hele klus, vooral omdat ze het meisje onder toezicht op zou moeten vangen, maar het was het allemaal waard.
Ze had haar eigen kamertje al gekregen, had die ook gezien, en voor zo ver ze het kon inschatten had ze het wel mooi gevonden? Hopelijk kon ze maar snel haar draai vinden. Demi wist in ieder geval dat het lastig zou zijn om in het meisje haar schoenen te staan, want ondanks dat ze zussen waren, hadden ze eerder nooit echt een band gehad. Misschien moest het allemaal wel zo lopen, want zo zouden ze uiteindelijk toch wel een band gaan krijgen. Hopelijk.
 
Onderweg had ze flink het gaspedaal ingedrukt, maar natuurlijk was er net als zij weer ontiegelijke haast had dat het verkeer niet meewerkte. Maar goed, de paar seconden dat zij doortrapte haalde ze dan toch wel weer wat mee in.
Nogmaals gingen haar donkere ogen naar de tijd en sloeg ze voor kort haar ogen neer, maar lette snel weer op de weg, wat nodig was, straks moest ze nog een of andere gekke manoeuvre maken. Dan zou ze helemaal lekker te laat zijn, of zelfs helemaal niet meer op kunnen komen dagen doordat ze in een felgele auto opgehaald zou moeten worden. Fijn, dan zouden de rollen van wie wie op zou halen ineens gigantisch omgedraaid zijn.
 
Fijn dat het weer lekker druk bij het station was, waardoor ze minstens een paar rondjes had moeten rijden voordat er iemand uit een parkeervak kwam en zij haar auto daar weg kon zetten. Demi stapte uit, pakte haar welkomstcadeau mee, klikte de auto op slot en liep richting het station.
Haar ogen namen de omgeving in zich op, waarna ze uiteindelijk op een bankje een meisje met daarnaast een oudere vrouw zag zitten. Haar mondhoeken krulden wat om, haar vingers die zich wat strakker om het bruine beertje begaven. Vol enthousiasme liep ze op de twee af.
“Hey.” Begroette ze de vrouw eerst en gaf haar een hand. Daarna zette ze een paar stappen opzij zodat ze naast Aurelia stond en legde haar hand achter de rug van het meisje. “Heb je een goede reis gehad?” Tijdens de vraag was haar hand eens over haar hoofd heen gegaan, terwijl ze het beertje richting het meisje duwde. “Dit heb ik vroeger van papa gehad, en ik dacht, misschien wil jij het wel hebben?” Hij zou het vast leuk vinden dat ze het door zou geven, nu hij er niet meer was. Want ondanks dat Demi geen goede relatie met hem had en hem amper sprak kende zij ook tijden dat ze hem wat miste. Niet vaak, maar ze waren er wel.

Het opstaan van Emily was het eerste teken dat haar zus eraan kwam. Zelf dacht Aurelia er niet aan om beleefd te zijn, dus bleef ze zitten. Het was inderdaad Demi die naar hen toe kwam, in een opperbest humeur zo te zien, en de voogd als eerste een hand gaf.
'Hey,' begroette haar zus Emily enthousiast, wat de gezinsvoogd een beetje overdonderde. Ze herstelde zich echter weer snel.
'Goed je weer te zien, Demi,' glimlachte ze opgewekt, 'precies op tijd.'
Aurelia's aandacht schoof weer naar haar zus toen Demi opzij liep en naast haar stil bleef staan. De hand op haar rug voelde ongemakkelijk, raar, al was dat niet direct aan Aurelia te merken. Tenslotte zou ze er toch aan moeten wennen, hield het meisje zichzelf voor, en ze moest er maar het beste van zien te maken. Maar dat betekende niet dat ze gelijk net zo vrolijk was.
Ze keek Demi slechts zwijgend aan, niet in de stemming om veel te praten.
'Heb je een goede reis gehad?'
De hand gleed over haar hoofd heen, waarna er een beer naar haar uit werd gestoken. Hij zag er oud en versleten uit, dus hij was duidelijk niet nog even snel in een speelgoedwinkel gekocht. Daar was Aurelia blij mee, ze zou het echt niet op prijs hebben gesteld als Demi had geprobeerd om haar liefde te kopen. Verre van zelfs. Nog steeds zwijgend pakte ze de knuffel aan, terwijl ze zich afvroeg waar hij vandaan kwam.
'Dit heb ik vroeger van papa gehad, en ik dacht, misschien wil jij het wel hebben?'
Het beertje kwam meteen in een heel ander licht te staan, en een aarzelende glimlach verscheen op Aurelia's gezicht. Misschien dat het toch niet zo slecht ging zijn bij haar zus, want het was een best persoonlijk cadeau. De gedachte dat papa het ook in zijn handen had gehad, troostte haar voor het moment en even voelde hij niet meer zo ver weg.
'Dankjewel,' zei Aurelia zachtjes met een glimlach, terwijl ze de knuffel tegen zich aan drukte, 'echt heel erg bedankt.'
Emily mengde zich in hun moment, wat Aurelia een beetje stoorde. Ze had nog zoveel vragen over papa, bedacht ze zich nu, hoe hij tegen Demi was geweest en de dingen die hij met haar had gedaan. Natuurlijk had ze haar eigen herinneringen met hem, maar dat waren er zo weinig omdat de meeste positieve gebeurden toen ze nog te jong was om het echt te onthouden. Ze hield van hem en tegelijk kende ze hem niet eens zo goed.
Emily sprak Demi weer aan, met een goedkeurende lach op haar gezicht.
'Wel, dan is het tijd om weer te gaan denk ik,' begon ze op een vriendelijke toon, 'je hebt mijn nummer dus als er iets is waarvoor je me nodig hebt, met Aurelia of zo, kan je me altijd bellen. Al heb ik er alle vertrouwen in dat jullie er samen wel uitkomen. Maandag zie je me wel weer verschijnen, om te bespreken hoe het is gegaan en eventuele dingen waar jullie tegenaan zijn gelopen.'
Vervolgens keerde ze zich naar Aurelia.
'Veel succes en ook veel plezier natuurlijk, meid,' stak ze Aurelia een hart onder de riem terwijl ze haar een knuffel gaf. Aurelia knikte en liet zich gewillig knuffelen, maar vooral uit beleefdheid, omdat het beertje meer had geholpen dan die paar woorden van Emily. Al was het wel fijn om een knuffel te krijgen, dat moest ze toegeven, en Emily was zeker geen slecht persoon.
'Nou, fijne dag nog!' riep de voogd nog, nadat ze Demi een hand had gegeven, waarna ze zich omdraaide en samen met haar handtas weer naar de perrons liep om de trein terug te nemen. Ze zwaaide nog even naar Aurelia en haar zus, tot ze uit het zicht was verdwenen.
Toen liet Aurelia zich van de bank af glijden, en pakte haar koffertje stevig vast.
Afwachtend wachtte ze tot Demi wat deed, terwijl ze de beer, die niet heel groot was, in haar jaszak propte. Zijn bovenkant hing er nog wel uit, en die bleef ze ook vasthouden, zodat hij niet zou vallen en omdat hij haar wat troost gaf. Ze had namelijk geen idee wat de plannen van haar zus waren en ook niet waar haar auto stond, dus zat er niets anders op dan te kijken waar haar zus heen ging of te horen wat ze zei.
Nu Emily weg was, kwamen de zenuwen ook weer terug, maar Aurelia probeerde ze zo goed als het ging te negeren. Tot nu toe ging het al stukken beter dan ze had verwacht van deze ontmoeting dus hopelijk ging dat ook zo door.

Vanuit de verte had Demi een glimp opgevangen van Emily, haar zusje dat naast de vrouw zat, en blijkbaar had de vrouw haar eveneens opgemerkt; ze stond in ieder geval op. Een glimlach rustte rondom haar lippen, maar, eigenlijk wist ze niet of dat wel toepasselijk was. Hoorde dit een vrolijk moment te zijn, of juist een wat treurig moment? Want, het was voor Aurelia niet niets. En dat snapte Demi ook wel. Ze was natuurlijk jonger en had misschien een andere band met hun vader. Wat logisch was, gezien haar vader waarschijnlijk langer bij Aurelia was geweest dan bij Demi.
Er waren dan ook dingen gebeurd die ze hem nooit zou kunnen vergeven, waardoor er onder andere ook gevoelens tegen hem waren gekomen en Demi anders naar hem was gaan kijken. Het zou niet meer veranderen, maar dat hoefde ook niet meer, gezien hij toch dood was.
 
Er verscheen weer een glimlach op haar gelaat toen er door Emily werd gewezen dat ze op tijd was. Mooi, want dat was ook de insteek van haar geweest. Ze was niet voor niets eerder weggereden dan dat ze normaal zou doen.
Het meisje bleef stil, waardoor Demi kort haar wenkbrauwen optrok maar daarna al snel liet zakken. Oké, snapte ze, ja. Als ze in de situatie van Aurelia zat zou het ook allemaal niet zo geweldig zijn. Daarom had ze ook maar te doen met het meisje, maar niet dat ze medelijden zou tonen, of in ieder geval, zielig tegen haar ging lopen doen. Want kom op; daar schoot niemand wat mee op. Plus, daar zat ze waarschijnlijk ook niet op te wachten.
Totdat het beertje aan bod kwam en ze de indruk kreeg dat Aurelia dat wel kon waarderen. Toen ze echter de bevestiging kreeg van het meisje die haar bedankte en het beertje toen tegen zich aandrukte. De glimlach rondom haar lippen werd groter, want God, wat was het geweldig om te zien dat ze het iets vond wat ze wel kon waarderen. Had ze dan toch nog iets goed gedaan? Yay.
Lang duurde het niet voordat Emily afscheid nam en haar er nog op wees dat ze met vragen altijd welkom was. Nou, dat was fijn, al had ze het gevoel dat haar zusje en zij er samen wel uit zouden komen, of althans, tot maandag sowieso wel. Voor de rest nam ze afscheid van Aurelia met een knuffel en van haar met een hand, waarna Demi haar nog een laatste vriendelijke glimlach toewierp. Toen ze tijdens het lopen omdraaide om te zwaaien zwaaide de zwartharige meteen terug en richtte haar ogen nog even op haar, voordat ze weer terug naar Aurelia keek.
Het was voor een paar seconden even stil, totdat Demi haar stem haast onhoorbaar schraapte. “Zal ik jouw koffertje maar meenemen?” Ze had waarschijnlijk al genoeg lopen leuren met het ding, dus, als ze dat accepteerde, zou Demi het wel voor haar doen.
“Mijn auto staat daar verderop.” Meldde ze toen de brunette van het bankje af was gekomen en ze samen al een klein stukje hadden gelopen. Hmm ja.. Het was toch wat meer awkward dan ze had gedacht. Normaal gesproken kon ze uren volpraten, maar nu wist ze niet eens waar ze mee moest beginnen. Een van de dingen waarmee ze overeenkwamen was hun vader, maar dat was niet zo’n fijn onderwerp om over te beginnen. Of ja, voor haar maakte het niets uit, gezien die man toch vrij weinig waarde had voor haar, maar Aurelia vast en zeker wel.
 
Eenmaal bij de auto aangekomen deed ze eerst de achterdeur open, om allereerst de koffer binnen te zetten en de deur daarna open te houden voor Aurelia zodat ze kon instappen. Want, kleinere kinderen zaten niet voorin, toch? Al had ze het niet erg gevonden hoor maar straks kreeg ze meteen de indruk dat Demi niet zuinig met haar wilde gaan doen.
Nadat de auto was opgestart en ze wegreed richting huis bedacht ze zich iets. “Hou je van honden?” Toen ze de vraag had gesteld had ze via de spiegel naar achteren gekeken, maar ook naast haar, zodat ze even Aurelia had kunnen zien.
“En, ik denk dat het thuis misschien een beetje leeg is, maar ik dacht; dat kunnen we later altijd nog veranderen, toch?” Alles wat ze wilde kon ze krijgen hoor. Niet dat ze haar wilde omkopen om haar lief te vinden, helemaal niet, maar ze wilde gewoon dat het meisje het naar haar zin had bij haar thuis. Of beter gezegd; hun huis.
Pff, als er iemand een paar maanden geleden gezegd had dat ze een voogd van een kind zou worden had ze diegene compleet uitgelachen. Maar eerlijk, misschien als het straks wat fijner aan zou voelen zou ze het vast en zeker geweldig vinden om een kindje bij haar in huis te hebben. En vooral omdat het haar eigen zus is, waarmee ze eerder nooit veel contact had gehad.

Er heerste even een ongemakkelijke stilte, toen Demi haar keel zachtjes schraapte. “Zal ik jouw koffertje maar meenemen?” vroeg haar zus.
Aurelia knikte zwijgend, en schoof het roze ding Demi's kant op.
“Mijn auto staat verderop,” deelde Demi een halve minuut later mee, toen ze al onderweg waren, waarschijnlijk als poging om de stilte op te vullen. Aurelia kon de ongemakkelijkheid voelen, en even deed ze een poging om iets te bedenken waar ze over konden praten, maar dat gaf ze al gauw op. Ze kon het idee dat ze nu definitief bij haar zus ging wonen nog steeds niet helemaal bevatten, ook al had ze genoeg tijd gehad om eraan te wennen. Het was gewoon vreemd, en de awkwardness verbaasde het meisje ook niet. Waarschijnlijk moest haar zus ook nog aan het idee wennen, om een kind in huis te hebben waar ze voor moest zorgen.

Toen ze bij de auto waren, gooide Demi eerst de koffer op de achterbank waarna ze de deur voor Aurelia openhield. Aurelia was blij dat ze achterin mocht zitten. Van papa mocht ze altijd voorin zitten, en noemde hij haar zijn 'DJ', omdat ze altijd standaard de radio aanzette. Sinds zijn begrafenis had ze daarom altijd voor de achterbank gekozen, omdat de herinneringen anders weer terugkwamen en daar werd ze niet vrolijker van.
Zodra ze goed zat, en haar gordel had omgedaan, trok ze de beer uit haar jaszak en zette die op haar schoot neer.

Er was weer even stilte, toen Demi weer begon te praten. “Hou je van honden?” Aurelia ving even haar blik op en een aarzelende glimlach verscheen op haar gezicht. “En, ik denk dat het thuis misschien een beetje leeg is, maar ik dacht; dat kunnen we later altijd nog veranderen, toch?”
Aurelia knikte. Demi's huis had er, de paar keren dat ze op visite was geweest, gezellig uitgezien en hoewel het nu nog zo ver weg voelde, nadat ze er gewend was en ze wisten wat ze aan elkaar hadden, zou het vast wel als een thuis aanvoelen. Dat hoopte Aurelia in ieder geval.
“Toen ik klein was, had papa een puppy voor me gekocht, zodat ik zou stoppen met zeuren,” antwoordde ze zwakjes glimlachend, “hij heette Oliver en was heel lief. Maar toen papa doodging, ging hij weer terug naar het asiel omdat mama geen hond in huis wilde. Ze is allergisch voor ze. Maar ik zou wel weer graag een hond willen.”
Aurelia was kapot geweest toen Oliver weg was gebracht. Hij bracht leven in de brouwerij en kreeg het als een van de weinigen voor elkaar om haar op te vrolijken als ze zich verdrietig voelde. Daarnaast was hij een van haar laatste links met haar vader, omdat ze de reu van hem had gekregen.
“Kunnen we geen hond nemen om het lege huis op te vullen?” vroeg ze aarzelend, zich voorbereidend op een nee. Zelf vond ze het wel een goed idee, maar misschien was haar zus ook wel allergisch. Of had ze niet genoeg geld om voor een hond te zorgen, dat kon natuurlijk ook.

Terwijl ze op antwoord wachtte, zag Aurelia in de verte Demi's huis – nee, het was nu ook haar huis geworden – opdoemen. Ze keek even op haar horloge, het was nog niet eens middag en er lag nog een hele dag voor hen.
“Kunnen we er geen dagje uit van maken?” stelde ze opeens voor, zonder er echt over na te denken, vooral omdat ze geen zin had om de hele dag thuis te zitten, waar waarschijnlijk de hele tijd awkward stiltes zouden vallen. “Ik ben al minstens een jaar niet meer in de dierentuin geweest, en ik hoorde laatst dat er drie nieuwe tijgers waren geboren.”
Ongeduldig beet ze op haar lip, hopend dat Demi ja zou zeggen op haar voorstel. Mede vanwege de tijgerwelpjes.

Ondanks dat ze haarzelf ergens wel had voorbereid dat het op het begin wat awkward zou worden, viel het op dit moment ook best tegen. Want zeg nou zelf, waar moest je met een 9-jarig meisje over beginnen, die ook nog eens je zusje was maar waar je eigenlijk nooit echt vaak contact had gehad? Kijk, bij Maddison en Dallas zou ze zo weten waar ze over zouden kunnen praten, maar met hen was ze dan ook haar hele leven opgegroeid. Met Aurelia niet, dus, dat was toch best anders.
Toen ze in de auto waren gaan zitten, Aurelia achterin en zijzelf voorin, was ze dan maar op een onderwerp gekomen; honden. Om het meteen maar af te maken had ze er ook maar even bij vermeld dat het huis misschien wat leeg kon zijn, maar dat later altijd nog aangepast kon worden naar wat Aurelia wilde. Demi had heus wel dingen willen halen die het meisje leuk vond, maar ze zou echt begod niet weten wat er nog bij zou moeten staan, naast alles wat er al in haar huis aanwezig was van het meisje.
In de binnenspiegel zag ze dan ook hoe het meisje knikte op haar vraag, waardoor haar mondhoeken vrijwel automatisch wat omhoog krulden. Mooi. Misschien konden ze daar dan wel iets mee doen? Al was het maar dat het meisje zich wat meer thuis zou voelen. Ze wilde haar liefde namelijk niet kopen, dat zeker niet.
Voordat Demi er zelf nog over door had kunnen vragen was het meisje met een verhaal begonnen, waarna ze aandachtig luisterde, maar tegelijk wel op de weg lette. Het zou een schande zijn dat ze nu meteen een ongeluk zou krijgen, net nu ze de voogdij van haar zusje op zich had genomen en de eerste paar uren waren ingegaan.
Demi glimlachte en schudde zachtjes haar hoofd. Ondanks enkele slechte herinneringen met haar vader herkende ze hem dondersgoed uit het verhaal van Aurelia. Het verbaasde haar dan ook niets dat hij degene was geweest die voor haar een puppy had gekocht. Toen het meisje haar zin afsloot moest ze toegeven dat het haar hartje smolt. Zo’n slecht idee was het overigens ook nog niet eens. Met een hond zouden ze misschien wel wat meer een ‘gezin’ hebben? Ze zouden er beiden voor kunnen zorgen en er was genoeg plaats om een hond in huis te kunnen nemen.
“Kunnen we geen hond nemen om het lege huis op te vullen?” Weer richtte ze haar bruine ogen voor kort op de binnenspiegel om Aurelia te kunnen zien op de achterbank. Daarna richtte ze zich maar weer snel op de weg en ontsnapte er een zachte zucht tussen haar lippen vandaan.
“Weet je, dat is eigenlijk niet eens zo’n slecht idee.” Er verscheen weer een glimlach op haar gelaat, omdat de ander waarschijnlijk verwachtte dat ze nee zou zeggen, omdat het antwoord wel wat langer had geduurd. Maar, een hond, waarom niet? Demi kon er niets negatiefs bij verzinnen.
 
Op het moment dat Demi afsloeg op haar auto op de oprit neer te zetten hoorde ze haar zusjes stem weer. “Kunnen we er geen dagje uit van maken?” Ze reed nog een klein stukje door, zodat ze op de oprit stond, waarna ze de sleutel omdraaide en daarna zelf op haar stoel omdraaide zodat ze de brunette aan kon kijken. “Ik ben al minstens een jaar niet meer in de dierentuin geweest, en ik hoorde laatst dat er drie nieuwe tijgers waren geboren.” Hm. Nou, het zou dan in ieder geval niet heel erg stil worden én dan hadden ze iets om over te praten. Of tenminste, Demi verwachtte wel dat tijdens het rondlopen in de dierentuin er wel gesprekken zouden vormen, die er thuis niet zouden komen. Plus, tegen het lieve gezichtje van Aurelia kon ze geen nee zeggen.
Daarom krulden haar mondhoeken weer wat omhoog, tegelijk met dat ze praatte. “Nou, vooruit dan. Omdat welpjes zo lief zijn.” Ze grinnikte nog wat, voordat ze zich weer omdraaide en de motor weer startte, om daarna hun weg te vervolgen naar de dierentuin.
 
Het was eventjes zoeken, maar uiteindelijk was het niet eens zo’n hele moeilijke klus geweest om bij de dierentuin te komen. Ook leek het niet zo druk, gezien de parkeerplaatsen niet helemaal vol stonden en ze relatief dicht bij de ingang waren geparkeerd.
Nadat ze had afgerekend was het zover; ze konden de dierentuin betreden. “Ik weet niet waar we naartoe moeten, dus misschien weet jij de weg?” Zoveel kon er niet veranderd zijn in een jaar, toch? Demi had overigens ook nog een kaart gekregen, die ze ook aan het bestuderen was. Maar je wist maar nooit; het zou zo maar eens kunnen zijn dat Aurelia de weg nog goed wist?