Anger Management [Oliver]

Zijn spieren spanden zich langzaam terwijl hij wachtte op haar antwoord, maar nog steeds keek hij de vrouw niet aan. Hij wilde haar onder geen beding laten merken hoe hij zich voelde, zeker op dit moment niet, en hij had zo het idee dat, als ze hem aan keek, ze elke gedachte van zijn voorhoofd kon lezen en dat was wel het laatste waar hij op dit moment behoefte aan had.
'Mijn kleren liggen nog in de kleedkamer.'
Oh. Geweldig. Dan zou hij eerst helemaal terug naar de sportzaal moeten en haar daarna nog naar huis brengen? Dat dacht hij dus even niet. Hij gooide zijn vest op de achterbank en keurde haar verder geen blik waardig.
Hij startte de auto en reed langzaam de parkeerplaats op. 'Dan zet ik je daar wel af om je spullen te pakken, en dan kun je een taxi terug naar huis nemen. Het spijt me, maar ik ga je niet helemaal daar afzetten, je huis ligt aan de andere kant van de stad.'
Eenmaal op de weg ging hij sneller rijden, een stuk sneller dan hij op de heenweg had gedaan. Hij leek er nauwelijks bij na te denken toen hij door oranje reed wist hij nog net op tijd een tweede auto te ontwijken.
'Bedankt dat je me gebracht hebt.'
Bijna was hij hard op de rem getrapt. Bedankte ze hem nou? En gemeend nog wel?
Voor een fractie van een seconde keek hij opzij. Doordat Morgana uit het raam staarde had ze dit niet door en snel richtte hij zijn blik dan ook op de weg, maar voor enkele tellen verscheen er een minuscule glimlach op zijn gezicht.
Toen wist hij zichzelf te vermannen en ademde langzaam uit. 'Geen probleem,' antwoordde hij.
De rest van de rit bleef het stil, en toen hij eindelijk stopte voor de sportschool had hij nog geen woord gezegd. Hij stapte uit, liep om de auto heen en hield de deur voor haar open.

Hij wist niet goed waarom hij was blijven staan terwijl de vrouw naar binnen verdween, maar terwijl Morgana haar spullen ging halen in het gebouw bleef hij in de kou staan wachten, zijn handen diep in de zakken van zijn jas, tot ze na enkele minuten weer terug naar buiten kwam.
'Nou... Tot ooit dan maar...'
Hij knikte kort. 'Beterschap. Bel me maar als je de trainingen ooit nog wil hervatten, mijn telefoonnummer staat op de site.' Hij wilde al bijna aanstalten maken om te vertrekken voor hij er iets aan toevoegde. 'En je weet waar ik woon.' Ze was er een enkele keer geweest en het zou hem verbazen of ze sober genoeg was geweest om het adres te onthouden, maar toch. Voor de eerste keer in twee uur was zijn blik weer iets verzacht; hij kon niet lang kwaad blijven. Zelfs niet op haar.
'Fijne avond nog.' Hij knikte haar opnieuw toe, voor hij weer in zijn auto stapte. Terwijl hij weg reed wierp hij voor een laatste keer een blik in de achteruitkijkspiegel en keek hoe Morgana steeds kleiner werd en uiteindelijk verdween toen hij de hoek om reed.

Hij kon pas weer normaal ademhalen toen hij zijn auto geparkeerd had, hij binnen alle lampen aan had gedaan en hij ongeveer een uur later, gedoucht en omgekleed, op de bank zat en zonder echt op te letten naar het nieuws keek. Ondanks het feit dat hij misselijk werd van de beelden die ze toonden - oorlogslanden, nieuwe berichten over de IS, nog een paar honderd dode vluchtelingen - bleef hij kijken tot er voetstappen op de trap klonken. Gealarmeerd richtte hij zich op en zag tot zijn lichte verbazing dat James gapend de woonkamer binnen kwam. 'Moet ik nog koken of bestel je Chinees vanavond?'
Hij was helemaal vergeten dat de jongeman er ook nog was.
'Eh, Chinees klinkt goed,' zei hij snel. 'Ik heb vrij weinig in huis op het moment en ik sterf van de honger.'
'Dat klinkt niet gezond,' antwoordde de ander droogjes, en grijnsde toen Oliver zachtjes lachte. 'Ik bestel wel. Blijf jij maar zitten, je ziet er moe uit.'
'Je bent geweldig,' verzuchtte Oliver, iets verder wegzakkend op de bank.
'Dat hoor ik vaker van je,' klonk het van achter hem, en een tel later verscheen de jonge militair weer in zijn zicht, zijn telefoon al in de hand. 'In een ander universum waren we nu allang getrouwd.'
'Ja, vast.'

'Je moet wel iemand meenemen volgende week, Francis.' James' stem klonk door de ruimte, terwijl Oliver een shirt over zijn hoofd trok. Hij was net onder de douche vandaan gekomen en net op dat moment had James hem opgebeld. Volgende week was hij door Malcolm Grey uitgenodigd in diens landhuis, en gezien hij wist dat de man niet snel veel mensen inviteerde was het nogal een eer dat een ex-militair wel werd uitgenodigd. Oliver had zo het idee dat Matthias Edurel er achter zat, maar hij had er niet naar gevraagd de laatste keer dat hij tegen zijn vader had gesproken.
En nu kon James het over niets anders hebben dan dat hij iemand mee moest nemen.
'Heb je Hannah al gevraagd?' vervolgde de jongeman aan de andere kant van de telefoon. 'Ik wil wedden dat die daar geen probleem mee heeft. Ze kan nooit nee tegen je zeggen.'
'Ja, ik heb haar al gevraagd,' antwoordde Oliver zuchtend. De jonge dokter was zijn eerste keuze geweest toen hij de uitnodiging had ontvangen. 'Maar ze zit net die week in Italië met haar familie en ze had al afgebeld.'
'Dat had ze mij ook wel even kunnen vertellen.'
Het bleef even stil, voordat Oliver een vraag stelde. 'En Tristan en Christie? Zijn zij er?'
'Volgens mij wel. Christie is uitgenodigd en die neemt Tristan met zich mee.'
'Dan is het toch helemaal niet nodig dat ik iemand mee neem?' Oliver pakte een boek van de tafel, om het gelijk weer terug te leggen. 'Dan zijn we met vijf.' Hij wist dat James zijn nichtje mee zou nemen - hij en Cassie Wells gingen nu regelmatig uit en als de jongeman een glas teveel op had kon hij niet over haar ophouden.
'Nee, Oliver.' Het feit dat hij zijn eerste naam gebruikte betekende dat hij serieus begon te worden. 'Er wordt van je verwacht dat je iemand mee neemt.' Weer was het even stil. 'Oh, wacht! Oliver, wat als je die vrouw van je bokslessen meeneemt? Wat was haar naam - Morgana?'
God, dat was wel de laatste die hij mee wilde hebben.
'James, ik kan haar niet mee uit vragen. Dat is niet gepast.'
'Natuurlijk kun je haar wel mee uit vragen.' James klonk bijna geamuseerd. 'Kom op Francis, het is maar voor een avondje. Grey wil graag dat je komt, anders had hij je niet uitgenodigd.'
Er ontsnapte een diepe zucht aan zijn lippen terwijl Oliver de telefoon van het koffietafeltje pakte en hij op de bank neer zakte. 'Goed, ik vraag haar wel uit. Maar ze is de laatste die ik bel en als ze niet op neemt heb je pech gehad.'
'Oké, oké,' grinnikte James aan de andere kant van de lijn. 'Laat me weten hoe het gegaan is.'

En dat was hoe hij diezelfde middag nog met tegenzin de telefoon weer op had gepakt om de jonge vrouw op te bellen. Het leek een eeuwigheid te duren voordat ze opnam en toen hij eindelijk haar stem hoorde werd de knoop in zijn maag haast nog strakker.
'Hi Morgana, met Oliver.'
Hij haalde diep adem en kneep zijn ogen even kort dicht. Dit was een slecht idee.
'Ik vroeg me af of je volgende week zaterdag iets te doen hebt. Ik ben namelijk uitgenodigd door mijn oud-generaal en ik heb een compagnon nodig.'

Hij had onwillekeurig zijn adem ingehouden na het stellen van zijn vraag, zijn vrije hand tot een vuist in zijn schoot gebald. Hij wist niet zeker of hij wilde dat ze zijn aanbod accepteerde – hij wist überhaupt niet wat hij wilde.
Het bleef te lang stil, totdat ze zei: ’Sorry, misschien heb je de verkeerde te pakken.’
Ze dacht dat hij een grapje maakte. Met een diepe zucht sloot hij zijn ogen en ontspande zijn hand langzaam. Hij begon zich al voor te bereiden op een luid en duidelijke ‘nee’ – hoe zou dat dan moeten? Zou ze nog wel door willen met haar bokslessen? Naar wat hij begrepen had was het niet echt bepaald haar keuze dat ze daar elke week was – tot haar stem weer te horen was.
’Wacht even. Moet kijken of ik dan tijd heb.’
Hij maakte een laag, kort geluidje om duidelijk te maken dat ze vooral haar tijd moest nemen en leunde langzaam naar achteren op de comfortabele bank. Had hij het ooit wel eens over Morgana gehad tegen Tristan of de anderen? Als hij dat niet had gedaan dan was James hem vast voor geweest; die zag de anderen veel vaker dan hij en kon niets voor zichzelf houden.
Opnieuw bleef het lang stil. Aan de andere kant van de lijn kon hij de vrouw rond horen lopen, waarschijnlijk op zoek naar een kalender of agenda. Modellenwerk… zou dat veel tijd in beslag nemen? Nu hij er aan dacht had hij haar nooit echt in magazines of tijdschriften gezien, maar het enige wat hij ooit aan tijdschriften las was de National Geographic waar hij om de een of andere reden nog steeds op geabonneerd was. Niet dat hij het niet interessant vond, maar daar zou hij Morgana wel als laatste aantreffen.
'Oké is goed. Hoe laat begint het? Ik heb ervoor nog wel een afspraak.'
Automatisch ging hij weer rechtop zitten toen ze weer sprak. ‘Eh, hoe laat – de aanvang is van acht tot negen. Ik kan je best komen ophalen als dat beter uit komt.’
Hij zou wel een taxi nemen. Of zo. Hij zou haar niet op het openbaar vervoer naar iets zoals dit nemen. Als hij alleen ging kon het nog net, maar daar was Morgana hoogstwaarschijnlijk niet van gediend.

Oliver wist niet goed of hij blij moest zijn met haar reactie. Ze had ingestemd, op een normale, rustige manier nog wel, en dat betekende dat hij een partner had voor de avond. James zou ook tevreden zijn. Ze was niet  door het lint gegaan wat inhield dat het later minder gênant zou zijn als ze elkaar tijdens de training weer zouden zien.
Tenzij er iets mis zou gaan op de avond zelf. Hij wist niet zeker of hij haar nu zo graag mee wilde hebben. Hannah was een heel ander verhaal - Hannah kende hij, ze was ongeveer de enige vrouw bij wie hij zich tegenwoordig comfortabel voelde sinds het ongeluk - en Lauren - en Morgana...
Tja, die was, en bleef nu eenmaal Morgana.
Hij ging rechtop zitten en kneep zijn ogen even dicht. Hij had lang naar de tv zitten staren en zijn ogen waren gaan tranen. Hij moest zich niet zo aanstellen. Hij was een volwassen man van twee meter lang en bijna een meter breed, als hij fysiek tegen een stootje kon moest hij mentaal ook wel ergens tegen kunnen. Hij gedroeg zich als een watje.
'Ik draag een zwart pak,' antwoordde hij toen, zich neerleggend bij het feit dat Mo degene was die met hem mee zou gaan. Misschien zou het zo erg nog niet zijn - haar woede was immers wat gezakt in de tijd dat ze elkaar nu kenden. 'Het is inderdaad formeel maar verder is er niet echt een dress code.' Hij had niet echt verstand van vrouwenmode en hoe haar jurk bij zijn pak zou staan kon hem weinig schelen, maar anders had ze er niet naar gevraagd.
Het bleef stil aan de andere kant van de lijn, en Oliver kon de jonge vrouw horen rommelen. Wat ze precies aan het doen was werd niet duidelijk gezien het geluid te vaag was maar dat ging hem verder eigenlijk ook niet aan. Een paar momenten later klonk haar stem weer door de telefoon.
Wanneer de volgende les zou zijn. Hij kwam overeind van de bank en liep door naar de keuken, waar hij zijn agenda had liggen, pakte een pen en begon door de agenda te bladeren.
'Fijn om te horen dat je pols weer beter aanvoelt.' Zijn stem klonk een stuk zakelijker dan eerst. 'Ik ben de komende weken elke donderdag- en woensdagavond vrij, vanaf half vier. Op dinsdag de vijfde heb ik één training staan dus daar zou je nog voor of na kunnen. In de weekenden geef ik geen les.' Hij legde de pen op zijn agenda. 'Wat voor jou het best uitkomt.'

Oliver had al eerder ervaren dat tijd twee keer zo snel leek te gaan als normaal als je ergens tegen op keek, en dat was ook nu het geval. Hij had helemaal geen zin in aankomende zaterdag om meerdere redenen: hij zou in een ruimte vol met mensen zijn die hij voor het grootste deel nauwelijks of helemaal niet kende, zijn gastheer was iemand die hij al bijna een jaar niet meer in persoon had gezien en de enige mensen met wie hij eventueel zou kunnen optrekken was zijn eigen vriendengroepje. Dat laatste idee maakte alles gelukkig nog een beetje dragelijk, gezien hij waarschijnlijk geen hele avond vol ging houden als zij er niet waren geweest.
En misschien was het maar goed dat Hannah er niet was, anders zouden dingen nogal vreemd uit kunnen pakken, vooral met Morgana als zijn compagnon.
De jonge vrouw leefde niet al te ver bij hem vandaan, dus tegen een uur of zeven was hij in zijn auto gestapt. Langzaam maar zeker was het beter gegaan met het rijden op de openbare weg, vooral na de enkele keren waarbij James in de passagiersstoel had gezeten om hem af en toe de goede kant op te sturen.
Eenmaal gearriveerd bij het adres, zo'n tien minuten voor half acht, trok hij nog snel even zijn stropdas recht, voor hij uit de auto stapte, zijn vingers door zijn haar haalde en toen rustig naar de voordeur liep en aanbelde. Toen zette hij beleefd een pasje terug, zijn handen in de zakken van zwarte broek, en wachtte geduldig tot er open werd gedaan.