Hey, remember me? [Rowan]

Rowan merkte zelf de kou nu ook op. In het appartement was het nu niet bepaald warm geweest, maar daar was hij tenminste niet bloot gesteld aan de koude buitenlucht. Gelukkig was zijn nieuwe jas, die hij had kunnen kopen van het beetje geld dat hij de afgelopen maanden bij elkaar had weten te verzamelen, aangenaam warm. Alleen zijn vingers waren wat afgekoeld, en hij stopte zijn handen in zijn zak. Het waren kleine dingetjes die hem af en toe een kleine oppepper konden geven, en de nieuwe jas was er een van. Het had hem wat gekost, maar het was het waard geweest.
Toen Ashley tot stilstand kwam liep hij nog een paar meter door voor ook hij stopte met wandelen en naar haar om keek om te zien of ze iets van plan was. Hij zweeg even toen ze uitgesproken leek te zijn en gaf een paar seconden later pas antwoord.
Overbezorgde ouders, huh.
'Wees blij dat ze bezorgd zijn,' zei hij, misschien net iets botter dan hij had gepland. Hij kon ook de bittere ondertoon niet helemaal uit zijn stem laten verdwijnen.

Ze draaide zich niet direct om na zijn woorden, maar nam eerst even de tijd om fronsend naar het dunne ijs te staren. Zo'n reactie had ze niet verwacht van hem. Zeker niet van hem eigenlijk.
Maar waarom ook niet? Waarom zou hij niet zo mogen reageren? Wist zij veel, voor hetzelfde geld hadden zijn ouders hem wel in de goot gedumpt. Je kon van haar eigen gezicht ook niet direct haar hele levensverhaal aflezen, wat maar goed was ook, dacht ze terwijl haar frons dieper werd.
Pas toen ze de lichte verontwaardiging, die automatisch in haar naar boven was komen zoeven door de toon van zijn stem, helemaal had weggepraat draaide ze zich om. Ze nam hem goed in zich op. Nee, hij zag er niet arm uit. Maar ja, schijn bedriegt.
Ze liep naar hem toe en bleef daar weer stil staan, niet helemaal zeker van wat ze moest doen. Zou ze haar nieuwsgierigheid bevredigen, of rekening houden met zijn mogelijke wens er niet over te praten?
Na een paar seconden van stilte maakte ze haar keuze. Ze kon het op z'n minst proberen. Hij was zelf over ouders begonnen. Of nou ja... Over haar huis.
'Ja, inderdaad...' zei ze zo zacht dat het wel fluisteren leek, terwijl haar ogen zijn reactie goed in de gaten hielden. 'Niet iedereen heeft dat voorrecht. Je hebt gelijk, het was onnadenkend van me om zo over mijn ouders te praten.'
Het feit dat ze het gevoel had dat haar ouders haar alleen beschermden om 1) geld te besparen en 2) niet al te veel publieke aandacht te trekken, hield ze maar even achterwege. Hij zou hun gezinsrelatie, waarbij geld de grootste rol speelde, waarschijnlijk niet begrijpen.

'Stel je niet zo aan, man.' Emili was op het lage hekje gaan zitten dat overal rond de grasvelden neer was gezet en keek naar hem op. 'Hoe lang is het geleden dat je daar weg bent? Een half jaar?'
Rowan keek haar even scherp aan om aan te geven dat ze echt haar mond moest houden. Normaal gesproken apprecieerde hij haar aanwezigheid en motiverende woorden, maar twee meiden kon hij op het moment even niet aan. Hij kon zich niet zowel op Emili als Ashley concentreren, dat zou voor hem echt te veel worden - wat als hij per ongeluk iets verkeerds zei? Hij was sowieso niet van plan ook maar een woord tegen Emili te zeggen, ze moest haar mond gewoon houden en hem voor de verandering zijn ding laten doen.
Dus hij reageerde niet op haar en keerde zich weer naar Ashley toe, die zijn bewegingen leek te volgen. Had ze hem door? Want zo klonk het in ieder geval wel - misschien was ze intelligenter dan hij haar in het begin had ingeschat.
Hij glimlachte nogal geforceerd en knikte maar, niet helemaal zeker hoe te reageren. Hij kon begrijpen dat haar thuissituatie waarschijnlijk niet eentje was waar je jaloers op zou zijn ondanks het feit dat haar ouders zo rijk waren, maar hij voelde er ook vrij weinig voor levensverhalen te gaan delen.

'Waar kijk je de hele tijd naar?' vroeg ze hem, de onderzoekende blik nog steeds niet uit haar ogen verdwenen. Oké, hij had geen zin om erover te praten. Dat was goed. Het betekende alleen maar dat zij dat ook niet hoefde, en eigenlijk was dat ergens wel een beetje een opluchting - misschien, voor haar. En het was ook wel logisch; wie deelde er nou, mogelijke, intieme geheimen met iemand die ze maar een beetje kenden?

Oké, ze had hem door. Of misschien ook wel niet. Hij werd altijd een beetje paranoïa als het ging over het vertellen van zijn 'probleem' aan anderen - soms wat het geen probleem, maar bij mensen als Ashley ging hij al snel denken dat het misschen niet zo'n goed idee was als ze er achter kwamen. Ooit.
Maar net zoals bij Kael kon hij het niet eeuwig verborgen houden, hoe hard hij het ook probeerde. En net nu hij zijn medicijnen weer begon te nemen - in ieder geval, dat probeerde hij.
'Niets,' antwoordde hij, misschien net iets te snel. Emili klakte met haar tong, en toen hij vanuit zijn ooghoeken naar haar keek zag hij dat ze haar tanden bloot grijnsde. 'Ik dacht dat ik iets zag, dat is alles.'
'Ik zou me beledigd voelen als ik niet had geweten dat je me negeert, Riderhood.'
Hij had haar heel graag toegebeten dat ze haar mond moest houden omdat dit nu niet het moment was om een vriendelijk gesprek met z'n drieën te houden, maar hij hield zich in en wendde zijn ogen af.

Ze deed een halfslachtige poging om haar teleurgestelde zucht te onderdrukken.
'Ach ja,' zei ze, terwijl ze weer begon te lopen. Als hij geen zin had om er met haar over te praten, dan moest hij dat zelf weten.
Maar aan de ander kant... Misschien, als ze zelf wat meer over haarzelf zou vertellen, zou hij dat ook doen. Ze hadden het net over haar ouders gehad, misschien kon ze het onderwerp opnieuw aansnijden.
Maar terwijl ze haar ene voet voor de andere zette schoof ze dat idee opzij. Ze wilde niet over haar ouders praten. Het was te ingewikkeld; ze begreep het zelf maar nauwelijks en kon dus ook niet van hem verwachten dat hij dat wel zou doen.
En dus liep ze in stilte verder.

Dat ging gelijk al goed.
Godsamme.
Hij kon toch ook gewoon een normaal gesprek kunnen houden zonder persoonlijke problemen op te brengen? Zo lastig kon dat toch niet zijn?
Hij bestond toch niet alleen maar uit zijn paranoïde schizofrenie, hij zou in staat moeten zijn om het over iets anders te hebben dan zijn aandoening.
Met zijn handen diep weggestoken in de zakken van zijn donkerblauwe jas keek hij even naar haar rug toen Ashley zonder iets te zeggen door liep, en nog geen tel later kwam Emili aan zijn zijde staan. 'Sorry daarvoor,' zei ze met een nogal beschaamd glimlachje. 'Vraag haar anders naar haar hobby's of zo. Dan -'
'Vertel me niet wat ik moet doen,' siste Rowan, een korte blik op Ashley werpend terwijl hij haar op een paar meter afstand volgde. 'Ik probeer een normale relatie hier op te bouwen zonder dat mijn godvergeten brein in de weg staat, begrepen?'
Emili bleef met een lichte frons op haar gezicht staan, en Rowan versnelde zijn pas om weer naast het meisje te gaan lopen. 'Dus,' begon hij, een nieuwe glimlach op haar gezicht. 'Doe je nog iets anders dan de hele dag met die twee kleerkasten rond lopen?'
'Hypocriet,' mompelde Emili achter hem.

Ze hoorde het zachte geluid van zijn gemompel achter haar rug en ze fronste. Hij praatte tegen zichzelf, zoveel was wel zeker. Ach ja, er waren ergere dingen, gelukkig.
Zijn voetstappen versnelden, totdat hij weer naast haar liep. Ze keek hem nog niet aan, maar bleef, de hele tijd licht fronsend, naar de grond kijken.
'Dus,' hoorde ze opeens, en ze keek op. Een lichte, maar aanwezige glimlach speelde rond zijn lippen en bijna automatisch glimlachte ze terug naar hem.
'Doe je nog iets anders dan de hele dag met die twee kleerkasten rond lopen?'
Haar glimlach werd groter en ze keer weer weg. Oké, een normaal gesprek. Dit zou ze moeten kunnen.
'Eigenlijk...' begon ze,'... wel ja. Nou ja, de laatste tijd wat minder, ik weet zeker dat je daar de redenen voor wel kent...' Haar stem zweefde zachtjes weg op de wind, terwijl ze een lichte paniekaanval onderdrukte bij de gedachte aan die vreselijke week, nog maar zo kort geleden.
Een normaal gesprek, Ashley, sprak ze zichzelf streng toe, en ze rechtte haar schouders en herstelde de glimlach op haar gezicht.
'Hoe dan ook, ja. Ik ga... ging... eh, ga vaak naar feestjes, ik kijk films, ik lees boeken en heel soms overweeg ik een poging te doen om te tekenen. Gebouwen, meestal. En koken, koken vind ik ook leuk.'
Ze draaide haar hoofd om en wierp hem een vragende blik toe. 'En jij?'

Eindelijk kreeg hij het volledig voor elkaar om Emili's sissende stem buiten te sluiten, puur en alleen door zich alleen maar op Ashley te concentreren en zichzelf te dwingen naar haar te luisteren. En na een tijdje begon ook zijn medicatie eindelijk zijn werk te doen, en toen hij het waagde een blik over zijn schouder te werpen zag hij tot zijn immense opluchting alleen de twee bodyguards op een bankje zitten. Emili - of welke hallucinatie dan ook - was in geen velden of wegen te bekennen.
Terwijl ze praatte bleef hij af en toe even knikken om aan te geven dat hij luisterde, zijn handen nu achter zijn rug rustend.
Feestjes, films, boeken. Niets speciaals dus. Tenminste, in zijn oren klonk ze als als de doorsnee studente die haar hobby's opsomde. Eigenlijk had hij er een of andere rijkeluissport in het rijtje verwacht aan te treffen - polo, paardrijden, golfen, wist hij veel. Maar nee. Dat was hoogstwaarschijnlijk gewoon een stom vooroordeel dat hij had.
'Architectuur, dat was ook zo,' zei hij met een lach in zijn stem, voor hij haar verder liet spreken.
Toen ze naar zijn hobby's vroeg moest hij onwillekeurig even nadenken.
'Eh,' begon hij nogal aarzelend. 'Ik heb tegenwoordig niet echt veel vrije tijd meer. Ik probeer namelijk wat bij te verdienen. Medicatie en zo, niets speciaals.'
De laatste paar maanden had hij geprobeerd de kosten van zijn medicijnen zoveel mogelijk op zich te nemen. Hij had zich schuldig gevoeld dat zijn grootvader zo veel voor hem deed en wilde zelf ook iets bijdragen.
'Maar ik lees ook,' ging hij snel verder, voor ze iets kon zeggen. 'Ik, eh, ik wandel graag door het park met, eh - een vriend van mij.'

'Ik heb tegenwoordig niet echt veel vrije tijd meer. Ik probeer namelijk wat bij te verdienen. Medicatie en zo, niets speciaals.'
Ze opende haar mond al om iets te zeggen, maar hij was haar snel voor. Haar gedachten dwaalden af. Medicijnen? Hij had medicijnen nodig? Was hij ziek? Serieus? Wat als hij nog maar een paar maanden te leven had en zij zijn tijd enorm aan het verspillen was? Shit zeg.
'Ik, eh, ik wandel graag door het park met, eh - een vriend van mij.'
Door het park wandelen? Ze glimlachte onwillekeurig.
'Dat is leuk. Dus ik kan er veilig van uitgaan dat we niet compleet verdwalen en in een of ander creepy gedeelte van New York terecht komen?'

Rowan lachte even om haar opmerking en schudde toen zijn hoofd. 'Nee hoor, maak je geen zorgen. Ik ken het grootste deel van de stad zo goed als mijn broekzak. En dat zegt wat, gezien deze broek ook al wat jaren mee gaat.'
De spijkerbroek in kwestie was voornamelijk bij de knieën gescheurd, en ook de onderkant van zijn broekspijpen waren al lang niet meer zo netjes zoals ze vroeger waren geweest.
'En als we daar terecht komen,' ging hij na een paar seconden verder, 'dan zal ik je wel beschermen.'
Foute opmerking, Rowan.
Snel schraapte hij zijn keel en probeerde in de paar seconden van stilte iets te bedenken.
'Maar ja, verder heb ik niet ontzettend veel tijd om m'n eigen ding te doen.'

Ze moest een lachje onderdrukken toen hij zei dat hij haar wel zou beschermen. Bijna had ze gezegd dat haar bodyguards dat wel zouden doen; ze werden er immers voor betaald, maar ergens had ze het gevoel dat dat hem van streek zou maken. En daarbij: het beeld van Rowan die tussen haar en een of andere creepy man zou springen, die met kop en schouders boven hem uit stak, was hilarisch.
Maar ze lachte niet. Het zou hem kunnen beledigen.
In plaats daarvan keek ze geamuseerd toe hoe hij worstelde om op een ander onderwerp te komen.
'Maar ja, verder heb ik niet ontzettend veel tijd om m'n eigen ding te doen.'
Ze was een tijdje stil, wetend dat het nu haar beurt was om te praten. Zijn ouders waren waarschijnlijk off-limit, maar de rest van de familie?
'Heb je broers of zussen, Rowan?' Zelf was ze enig kind en meer dan eens had ze gewenst dat ze een broer of zus had, zodat ze in ieder geval samen waren wanneer hun ouders hen zouden negeren. Maar nee, twee kinderen zou wel erg duur worden, dacht ze bitter.

Rowan was onwillekeurig blij dat ze niet verder op die opmerking in ging. Toen een jongetje van een jaar of vijf op zijn driewieler langs hem heen racete zette hij snel een stapje naar achteren, zodat hij niet van zijn sokken gereden zou worden, en haalde haar toen met een paar passen weer in.
'Heb je broers of zussen, Rowan?'
Licht verrast keek hij naar haar om. Waarom was ze geïnteresseerd in zijn familie?
Maar ja, ze kenden elkaar niet - het was gewoon een manier om de conversatie op gang te houden. Wist zij veel.
'Ja,' antwoordde hij met een kleine, haast bittere glimlach. 'Een broertje en twee zussen. Maik is elf, Sabrina en Kathy zijn zeventien.' Hij was even stil. 'Achttien, sorry. Het is al november geweest.'
Hij was helemaal vergeten dat hij zijn zusjes verjaardag gemist had. Hij had in de eerste weken Sabrina nog willen laten weten waar hij was, om ervoor te zorgen dat ze zich niet al te ongerust zou maken, maar dat was er ook niet van gekomen.

Met een glimlach keek ze het jongetje na, en vervolgens de moeder die erachteraan rende. Wat een heerlijk leven moest dat kind leiden; de moeder waarschijnlijk wat minder, aan haar gekreukelde kleren en wallen onder haar ogen te zien.
'Ja,' antwoordde Rowan en toen ze opzij keek zag ze dat het samen ging met met een kleine glimlach, die misschien geïnterpreteerd kon worden als bitter. 'Een broertje en twee zussen. Maik is elf, Sabrina en Kathy zijn zeventien.' Hij was even stil. 'Achttien, sorry. Het is al november geweest.'
'Ah, achttien...' zei ze met een glimlach. 'Nog niet uit huis dan, neem ik aan?' Ze wist zelf ook niet waarom ze het over zijn familie wilde hebben. Het leek haar gewoon zo fijn; al het typische geouwehoer tussen broers en zussen. Zou je iets kunnen missen wat je nooit gehad hebt?

'Ah, achttien...' antwoordde Ashley, en toen Rowan vanuit zijn ooghoeken even naar haar keek zag hij dat ze glimlachte. 'Nog niet uit huis dan, neem ik aan?'
Hij schudde zijn hoofd. 'Nee. Tenminste, de laatste keer dat ik haar zag niet, en dat was zo'n drie, vier maanden geleden, ergens in de zomer.'
Hij miste zijn oudste zus, hoe hij het ook wendde of keerde. Het was al zo lang terug dat ze elkaar echt goed gesproken hadden. Hij had een aanzienlijk grote familie - Samuels broer had twee zonen die enkele jaren ouder waren dan hij, van wat hij van verhalen moest geloven had ook zijn moeder ergens in Los Angeles een broer zitten en een zus die op jonge leeftijd naar Europa was verhuisd, en toch was Sabrina één van de weinigen met wie hij nog echt contact had. Jack zat in Canada het grootste deel van de tijd, net als zijn grootouders, en die deden al zo ontzettend veel om hem in leven te houden.
'Maar ja,' ging hij na een korte stilte verder. 'Ik weet niet wanneer ik haar weer kan zien. Misschien moet ik haar eens bellen.'

'Natuurlijk moet je haar bellen! Ze is je zus,' voegde ze eraan toe met een licht schouderophalen. Had zij maar een broer of zus gehad. Als ze er nu een zou krijgen zou ze hem of haar nooit meer uit haar zicht laten.
'Waarom heb je ze al zo lang niet meer gezien?' vroeg ze, terwijl ze hem vanuit haar ooghoeken in de gaten hield. Er moest een reden zijn.
'Tenzij je het daar niet over wilt hebben,' vervolgde ze snel. 'Ik bedoel, met je ouders ook...' Ze beet op haar lip, in stilte zichzelf vervloekend.

'Natuurlijk moet je haar bellen! Ze is je zus,' antwoordde Ashley gelijk, en Rowan grimlachte, een hand door zijn haar halend. Zo makkelijk zat het niet. Hij had haar mobiele telefoonnummer niet meer - een paar weken terug was hij er achter gekomen dat ze een nieuwe telefoon gekregen had, wat betekende dat hij haar op dat nummer niet meer kon bereiken. En als hij de huistelefoon probeerde te bereiken was de kans groot dat hij zijn vader aan de lijn kreeg, en dat was wel het laatste wat hij wilde. Wat als Samuel na zou gaan waar het telefoonsignaal vandaan kwam? Een deel van hem wist natuurlijk dat dat niets anders was dan één van zijn paranoïde gedachten, maar toch. Hij durfde het niet te riskeren.
'Waarom heb je ze al zo lang niet meer gezien?' vroeg ze, en hij bevroor even voor een paar seconden. 'Tenzij je het daar niet over wilt hebben, Ik bedoel, met je ouders ook...'
Hij aarzelde even voor hij antwoord gaf, niet zeker wetend of hij tegen haar zou liegen of de - natuurlijk onvolledige - waarheid zou vertellen.
'Eh, nou...' begon hij, 'Ik woon niet meer thuis. En Sabrina wel. En, eh...' Hij vermeed met zorg haar blik en stak zijn handen in zijn zakken. 'Mijn vader is er niet zo blij mee als ik contact met haar probeer te leggen.'

'Je vader?' Ze fronste. 'Is het dan een gemene stiefvader ofzo? Wacht maar, ik heb vast nog wel ergens een toverstafje liggen...' Grinnikend deed ze alsof ze in haar tas wilde gaan zoeken naar het voorwerp. Rowan in een jurkje, dansend met een prins... Ze zag het al voor zich en een brede grijns lag rond haar mond toen ze zich naar hem omdraaide.
De jongeman zag eruit alsof het voor hem helemaal niet leuk was, en snel hield ze op met lachen. Ze schraapte haar keel.
'Maar nee, in alle serieuzerigheid. Dat is balen.'

'Je vader? Is het dan een gemene stiefvader ofzo? Wacht maar, ik heb vast nog wel ergens een toverstafje liggen...'
Ze lachte om haar eigen grap, maar er kon bij Rowan geen glimlach vanaf. Hij had de opmerking over zijn vader niet moeten maken, maar zijn familisituatie had zo veel invloed op zijn leven dat hij er moeilijk omheen kon zeilen als hij het over zichzelf had.
'Maar nee, in alle serieuzerigheid. Dat is balen.'
Hij knikte maar. Gezien hij absoluut niet wilde dat ze verder zou gaan over zijn vader besloot hij haar een vraag te stellen.
'Architectuur dus. Aan de universiteit. Ik zou denken dat je naar een of andere chique privé-school zou gaan.' Hij glimlachte.

Ze grijnsde als een boer met kiespijn. Natuurlijk zou hij dat denken.
'Nou, mijn ouders hebben het wel geprobeerd hoor. Zeiden dat de Universiteit te openbaar was en dus te gevaarlijk. Ik neem aan dat wat er gebeurd is dus eigenlijk mijn eigen stomme schuld was...'
Haar grijns was verdwenen en ze keek een beetje ongemakkelijk naar de grond. Idioot, schold ze zichzelf uit. Moest je het gesprek nou echt zo erg verpesten?
Ze wist ook gewoon niet wat ze moest doen. Toen ze hem had gezien had ze elk excuus aangegrepen om met iemand te kunnen praten, zonder te bedenken wat haar doel zou zijn. Ze praatte eigenlijk gewoon nooit met jongens, tenzij ze iets in hen zag wat ze voor één nacht zou kunnen gebruiken. Maar bij Rowan kreeg ze dat gevoel niet. Ze wist niet wat ze van hem wilde, behalve met hem praten, misschien zelfs vriendschap sluiten. Maar als zelfs dat niet lukte...

Rowan wierp een korte blik op een elektrische klok die ze passeerden en zag dat hij al eventjes van huis was. Misschien was het slim om over een uurtje weer terug te keren – hij had Kael niet gezegd dat hij weg zou gaan toen de jongeman het huis had verlaten en hij wilde niet dat de ander ongerust zou worden. Zijn telefoon lag thuis bij zijn medicatie in de kast; sinds hij de pillen weer slikte had hij het apparaat een stuk minder vaak nodig gehad.
’Nou, mijn ouders hebben het wel geprobeerd hoor. Zeiden dat de universiteit te openbaar was en dus te gevaarlijk. Ik neem aan dat wat er gebeurd is dus eigenlijk mijn eigen stomme schuld was…’ vertelde ze hem, en Rowan merkte aan haar stem dat ze niet helemaal comfortabel was met het uitspreken van die laatste woorden. Dus haalde hij zijn handen uit zijn zakken en probeerde haastig een iets anders te bedenken om op over te gaan.
‘Het lijkt me geweldig om rijke ouders te hebben,’ verzuchtte hij, terwijl hij van de weg terug op de stoep sprong zodat hij niet van zijn voeten gereden zou worden door het langsrazend verkeer. ‘Ik zou me nooit meer ergens zorgen om te hoeven maken.’
Geld maakte niet gelukkig, had hij vaak genoeg horen zeggen, maar het zou voor hem tientallen problemen oplossen. Hij kon zich nauwelijks voorstellen hoe het moest zijn om zo veel geld te hebben dat je nauwelijks hoefde te letten op wat je uit gaf.
‘Het zou voor mij in ieder geval een groot verschil maken.’ Hij glimlachte flauwtjes. ‘Heb jij nog broers of zussen, of heb je alle rijkdom voor je alleen?’

‘Het lijkt me geweldig om rijke ouders te hebben.'
Een bittere glimlach speelde om haar lippen en ze keek naar de grond. Hij moest eens weten.
‘Ik zou me nooit meer ergens zorgen om te hoeven maken.’
Behalve dan om ontvoeringen, nep-vrienden, ouders met de hele dag een kut-humeur en absoluut geen privacy.
Ze keek op en zond hem een miezerig aftreksel van een glimlach.
‘Het zou voor mij in ieder geval een groot verschil maken.’ Hij glimlachte flauwtjes. ‘Heb jij nog broers of zussen, of heb je alle rijkdom voor je alleen?’
Ze haalde diep adem en zuchtte. 'Nope, geen broers of zussen. En zo leuk is het ook weer niet hoor, rijk zijn.' Ze gebaarde vaagjes naar de mannen die nu op respectabele afstand van hen af liepen. 'Tuurlijk, het heeft voordelen, maar ik ben niet degene die rijk is. Dat zijn mijn ouders en soms maken ze me dat akelig duidelijk.' Ze kopieerde zijn flauwe glimlach exact. 'Als ik al broers of zussen zou hebben...' Ze maakte haar zin niet af. Ze wist niet meer waar ze heen had willen gaan en zweeg dus maar. Ze wilde wel een broer of zus, maar had eigenlijk wel medelijden met het ongeboren kind. Nu ze erover nadacht, eigenlijk had ze ook wel medelijden met zichzelf.
Snel wendde ze zich weer tot Rowan. 'Maar zoals ik al zei, het heeft ook voordelen.' Ze wilde ook niet overkomen als het rijke kind dat weer eens aan het zeuren was over hoeveel zakgeld ze kreeg.

'Nope, geen broers of zussen. En zo leuk is het ook weer niet hoor, rijk zijn.' Rowan snoof, een sceptische uitdrukking op zijn gezicht. Maak dat de kat wijs. Toch ging hij niet op haar in toen ze verder sprak.
Wat moest het rustig zijn, geen broers en zussen. Maar hij kon zich zijn leven niet voorstellen zonder de tweeling en zijn jongere broertje, ondanks het feit dat hij weinig tot geen contact met ze had gehad sinds hij zestien jaar oud was.
'Tuurlijk, het heeft voordelen, maar ik ben niet degene die rijk is. Dat zijn mijn ouders en soms maken ze me dat akelig duidelijk.'
Hij nam haar even fronsend in zich op. Problematische ouders waren voor hem maar al te bekend, al waren hun situaties duidelijk anders. Het was lastig voor hem om zichzelf in haar schoenen te plaatsen - hoe kon ze er nu problemen mee hebben dat ze haast alles had wat ze wilde? - maar toch deed hij er een poging toe tot ze zich naar hem toe wendde en hem recht aan keek.
'Maar zoals ik al zei, het heeft ook voordelen.'
Hij glimlachte naar haar - een echt gemeende glimlach deze keer. Hij mocht haar wel, om heel eerlijk te zijn.
Zijn blik viel opnieuw op een klok die boven zijn hoofd hing, en aarzelde even voor hij sprak. 'Eh, ik denk dat ik zo weer richting huis ga. Mijn vriend - mijn kamergenoot -' Hij aarzelde opnieuw. 'Hij weet niet dat ik de stad in ben en ik heb mijn telefoon niet bij me om hem te bellen. Ik wil niet dat hij ongerust wordt.' Hij keek haar nogal verontschuldigend aan.

Bijna automatisch glimlachte ze terug en ze keek naar de grond terwijl ze verder slofte. De zon was doorgekomen en scheen warm op hen neer - het was zelfs zo warm dat ze haar jas uit trok en hem over haar arm hing. Ze merkte dat ze veel rustiger was dan nauwelijks een half uur geleden. Praten met Rowan had ervoor gezorgd dat ze zich even kon afleiden, en ze zag eerlijk gezegd geen enkele bedreiging in hem, wat haar bodyguards ook mochten denken.
Het  zonnetje hielp ook; ze ademde even diep in uit en merkte dat de glimlach nog steeds niet van haar gezicht was verdwenen. Heerlijk was het om weer buiten te zijn, en stiekem hoopte ze dat het nog een tijdje zou duren totdat Rowan weg moest.
'Eh, ik denk dat ik zo weer richting huis ga. Mijn vriend - mijn kamergenoot... Hij weet niet dat ik de stad in ben en ik heb mijn telefoon niet bij me om hem te bellen. Ik wil niet dat hij ongerust wordt.'
Meteen voelde ze hoe haar gezicht weer betrok, maar zijn verontschuldigende blik spoorde haar aan hem een glimlacht te schenken. Ze schonk geen aandacht aan het feit dat hij "mijn vriend" had gezegd en dat de heer in kwestie ongerust kon worden.
'Ja, natuurlijk,' zei ze en ze stond stil. 'Heel leuk wat beter kennis met je te maken, Rowan.' Ze stak haar hand uit, maar aarzelde toen even. Ze had zich al dagen niet meer zo ontspannen gevoeld en wilde helemaal niet afscheid nemen van dat gevoel. Plus, het was gewoon leuk om met hem te praten. Hij leek niet per sé geïnteresseerd in haar omdat ze rijke ouders had - dat gevoel had ze zelfs niet gekregen toen hij die opmerking maakte over hoe fijn het wel niet moest zijn om rijk te zijn.

De zon scheen ondertussen fel op de bomen van Central Park, en Rowan had de mouwen van zijn jacket iets opgestroopt tot onder zijn ellebogen. Vroeger deed hij dat vaak uit automatisme, omdat de mouwen van zijn kleding vaak te kort waren geweest voor zijn nogal lange, ietwat slungelige armen, maar naarmate hij verder uit was gegroeid had hij daar niet echt last meer van. Hij had het een lange tijd niet gedaan om de littekens op zijn onderarmen een beetje te kunnen verbergen, maar ook daar maakte hij zich een stuk minder zorgen over sinds hij weer stabiel was en alle snijwonden lang geleden genezen waren.
Na zijn excuses gemaakt te hebben keek hij haar even aan, en tot zijn onwillekeurige opluchting glimlachte ze naar hem. Ze vond zijn plotselinge vertrek dus niet onbeleefd.
Of wel. En ze verbergt het voor je. Weet jij veel.
Hij wist terug te glimlachen toen het meisje tot een halt kwam.
'Ja, natuurlijk,' zei ze, en tot zijn lichte verbazing stak ze een hand naar hem uit. 'Heel leuk wat beter kennis met je te maken, Rowan.'
Hij schudde haar hand, en zijn glimlach verbreedde. Hij was haar stilletjes dankbaar voor het feit dat ze hem niet geknuffeld had of zo - daar was hij even bang voor geweest gezien fysiek contact niet echt zijn ding was, of hij de ander nu mocht of niet.
'Insgelijks,' antwoordde hij beleefd voor hij haar hand weer los liet. Voor hij begon te lopen keek hij eventjes waar ze stonden in opzichte van waar ze vandaan gekomen waren. 'Ik loop anders nog wel mee tot we die bodyguards van je weer hebben gevonden. Ik moet toch die kant op en straks worden ze ongerust.'