other horses

Nojin zag de palomino hengst richting hem toe komen. Het dier showde door de weide heen. Het jonge speelse leek er nog in te zitten. Nojin liet zijn zwarte glanzende hals nog eens zakken om nog wat gras te nemen. Hij zette zijn tanden tot ze bijna te grond raakten en beet toen pas de grasjes eraf. De palomino was in die tijd een stuk dichter gekomen. Nojin brieste eens. zijn ranke hoofd omhoog getild. Ondanks dat hij geen manen of voorpluk had, was hij niet lelijk. Het maakte hem enkel nog slanker dan dat hij was. Een akhal teke hoorde dit nu eenmaal niet te hebben. Je vond hem gewoon mooi ofwel vond je hem gewoon lelijk. Dit was bij iedereen anders. Natuurlijk vond Nojin zichzelf knap. Hij had ook nooit iets anders gehoord van zijn fokker. Alleen werd de man ouder en vergat hij veel dingen. Dit was dan ook de reden waarom Nojin en de andere paarden verkocht waren. Sommige waren in Rusland gebleven, anderen hadden meer geluk en waren zoals Nojin naar Europa gekomen. Nojin zag het toch als meer geluk. Mensen hier betaalden veel geld voor een paard als hem en behandelden hen als koningen. Alsof ze het meest waardevolle waren wat ze bezaten. Nojin kon daar wel mee leven. Hij hield van al die aandacht.
De palomino strekte zijn neus uit om te ruiken. Nojin deed hetzelfde. Zijn grote neusvleugels gingen op en neer met het nodige geluid. Beiden stonden ze zo enkele seconden. Daarna trok Nojin zijn neus terug en stampte met zijn hoef op de grond. Hij zette een stap naar achteren en keek het andere paard aan. zijn oren van voor naar achter gaand. Hij zag ook dat de stalhulp klaar stond om in te grijpen moesten ze elkaar in de haren vliegen. Nojin keek nu heel duidelijk naar de man. Pfft, domme mensen. Dachten ze nu werkelijk dat hij zich moe ging maken aan een ander paard? Hoogstens aan een merrie omdat ze gedekt moest worden. Maar dit was een andere hengst en Nojin kon makkelijk omgaan met andere hengsten. In Rusland waren ze niet van het principe om hengsten apart te zetten. Nee daar moesten ze maar zien overeen te komen in een groep, jong en oud.
Zijn blauwe en bruine oog waren op het andere paard gericht. Afwachtend wat die zou doen. Al liet Nojin zijn hals al terug tot normale hoogte zakken. Hij schatte de andere hengst even oud als hem dus ook wijs genoeg om te weten dat haantjesgedrag niet nodig was op weide. Gewoon onder de mensen was het niet nodig. Mensen bepaalden toch alles voor je en je had geen eigen keuze. Je mocht je eigen kudde niet samenstellen. Nojin kon daar mee leven, hij wist niet anders. Maar hij had ook andere paarden gekend, die kwamen uit een opfok ofzoiets. Die deden wel eens moeilijk in het begin en wouden de baas worden. Zo'n jonkies had hij wel eens aangepakt met hen een trap te verkopen wanneer ze in zijn buurt kwamen. Maar dat voorzag hij niet met de palomino voor zich. Dat leek hem een slimmer paard te zijn.

De palomino wou spelen. Nojin had dit enkel gedaan als veulen. Hij kende het niet om als volwassen hengsten ze energie kwijt te kunnen. Bij hem gebeurde dat in de showring. Misschien dat hij daarom zoveel prijzen won. Hij liet altijd het beste van zichzelf zien omdat dat bijna de enige beweging was die hij kreeg buiten longeren en af en toe eens vrijspringen. Een mens had hij nog nooit op zijn rug gehad. Hij snapte dan ook niet dat paarden dat toelieten. Wie liet er nu een stang in je mond duwen voor je plezier? Hij begreep niet dat ze er plezier aan beleefden. Nojin keek de andere hengst niet begrijpend aan. Voorzichtig stapte hij dichterbij. Hij strekte zijn zwarte hals uit. Zodat hij misschien zijn geur kon opvangen. Hij deed nog een stap dichter. Zo kon hij net de hals aanraken met zijn neusharen. Het paard rook naar mensenspullen. Het had zich vast nog niet gerold sinds dat ze met hem bezig waren geweest. Nojin maakte een hengstengeluid en ging als een gek een paar passen achteruit. Kon je dit dan zien als spelen. Rare geluid maken, rare bewegingen en dom kijken naar elkaar? Wat hij nog herinnerde van zijn veulentijd was aan elkaars schoft knabbelen omdat dat heerlijk voelde. Hij brieste en wandelde terug naar de hengst toe. Zette zijn tanden rond de schoft van de hengst en knabbelde zoals hij vroeger deed als veulen. Soms was het een nadeel om een showhengst te zijn. Je stond nooit bij soortgenoten