Two white horses.

Indigo draafde over een vlakte vol heuvels waar ze zich heel vertrouwd voelde. Ze was vastberaden om naar een heuvel te gaan waar ze altijd was. Haar heuvel. Natuurlijk was hij niet echt van haar, maar ze was er heel vaak, en andere paarden kregen dan niet de kans om er bij te komen. Ze werden dan weggejaagd door haar. Behalve paarden die ze mocht en goed kende mochten bij haar op de heuvel komen. Zoals Urise of... Ja, en wie anders? Ze had niet echt heel veel vrienden hier, behalve de leden uit de kudde, maar zelfs die kende ze nog niet zo heel erg goed. Misschien moest ze maar een keertje iemand opzoeken. Maar eerst genieten van het uitzicht dat de heuvel haar bood. Vanaf de heuvel zag je het bloemenveld en kon je de toppen van de bomen zien en het meer zien glinsteren in het zwakke zonnetje. Ze zuchtte en dacht na over wat ze nou eigenlijk allemaal berijkt had in haar leven. Ja, ze had een keer een kudde gehad samen met Urise maar die was algauw weer opgeheven. Nu zat ze in zijn eigen kudde, ze is een keer vertrokken uit dit gebied en is chagrijnig en afbijtend terug gekomen. Niet omdat er was gebeurd was, maar omdat een ander paard haar een andere kant van leven had late zien. Voor ze weg ging hadden heel veel paarden over haar heen gelopen. Ze was lief, aardig en deed veel voor anderen. Anderen maakten daar soms ook wel eens misbruik van, en nu lukte dat niet meer. Maar de eenzaamheid werd ze wel een beetje zat. Ze keek om zich heen om te kijken waar een paard alleen stond, maar overal waren groepjes te zien, nergens enkele paarden. Ook niet zo heel gek, paarden waren immers kuddedieren. Ze draaide zich pijlsnel om en galoppeerde denderend van de heuvel af. Ergens verderop was een hogere heuvel, met meer uitzicht. En de galop deed haar goed. Weer een keer ongestoord kunnen rennen, de wind door haar manen laten gaan, haar benen kunnen strekken. Even vergat ze dat ze helemaal alleen stond en nauwelijks vrienden had. Natuurlijk stond de kudde wel altijd voor haar klaar als er wat was, maar meer ook niet. Ze wilde echte vrienden die ook van zich af konden bijten, haar soms terug konden dringen als ze te ver ging, want dat kon ook nog wel eens gebeuren. Toen ze de heuvel had berijkt en op het hoogste punt stond brak er iets in de lucht. De zon verdween en maakte plaats voor donkere wolken en precies op dat moment vielen er dikke druppels uit de lucht. Dat was voor haar een teken. Ze verplaatste haar gewicht op haar achterhand en zo kwam ze omhoog en hinnikte schel om wat gezelschap. Toen ze weer neerkwam keek ze om zich heen om te kijken naar de reactie van andere paarden.

-Saricha-

Saricha stond wat te grazen op een hoger gelegen heuvel terwijl de wind door haar lange manen en staart woelde. Ze negeerde de kleine groepen paarden rondom haar. Sommige negeerden haar ook, andere lonkte naar haar en weer andere keken haar nieuwsgierig aan, andere leken boos. Maar echt schelen deed het haar niet, wat ze van haar vonden maakte haar niet uit, dat was hun eigen probleem. Donkere wolken doemde op in de verte van de horizon en Saricha wist dat er een storm aan zat te komen die niet lang meer zou wegblijven, aangezien de wind in het voordeel van de storm lag en het steeds sneller naar de heuvels dreef. Maar het zou nog wel even duren. Een witte merrie doemde op in haar gezichtsveld, voorlopig schonk ze er geen aandacht aan en at nog zolang ze kon genieten van het sappige, groene gras. De zon verdween en dikke druppels water vielen uit de wolken. Steeds met meer en sneller na mekaar. De merrie steigerde en leek behoefte te hebben aan wat gezelschap, ondertussen was Saricha al doorweekt, niet dat ze het erg vond, haar manen krulde gewoon ze vervelend als ze nat werden. Maar het was goed voor de verse snee boven haar rechtervoorbeen en maakte de oudere snee aan de binnenkant van haar linkervoorbeen schoon. Dus veel te klagen had ze niet. "Ook hallo." Ze keek met een vriendelijke twinkeling in haar ogen naar Indigo. "Mijn naam is Saricha, en de jouwe is?" Weer glimlachte ze vriendelijk en wachtte op antwoord, haar stem was vrij zoetsappig maar toch warm, niet overdreven en toch had het iets broos.

Indigo hoefde niet lang te wachten of er kwam een ander paard aan gelopen. het was een witte merrie net zoals zij. Ze snoof en liep haar tegemoet. "Mijn naam is Saricha, en de jouwe is?" hoorde ze uit haar komen. Ze hoopte niet dat dit een te lieflijke merrie was, anders was het voor haar gauw afgelopen. "Ik heet Indigo". Zei ze. Ze liet al; meteen merken dat ze niet over haar heen kon lopen. Ze hoopte niet dat ze hierdoor gelijk weg ging, want dat was niet de bedoeling. Maar ze vond wel dat ze al meteen aan het begin moest laten merken dat je niet over haar heen kon lopen. Anders kwam ze daar later pas achter en dat wilde ze niet tegenover haar. terwijl deze woorden door haar gedachten vlogen werd ze steeds natter en natter. De druppels bleven maar komen. "Zullen we even onder de bomen gaan staan, een stukje terug? Daar staan we misschien wat droger." Haar stem klonk nu al een stuk vriendelijker. Misschien was het bedoeld as goedmakertje. Ze draaide zonder op haar antwoord te wachten om en stormde in de richting van de bomen. Het scheelde wel iets, maar toch niet veel. De druppels waren zwaarder dan de bladeren kon houden, dus vielen ze alsnog op de grond. Ze rilde doordat er een windje op stak en met haar natte vacht voelde dat niet zo prettig aan. "hoe gaat het?" vroeg ze nu echt vriendelijk. Ze wist nooit zo goed wat ze moest zeggen als ze een paard voor het eerst zag.

[sorry, flutje]

Saricha knikte bij haar naam. Indigo, het was een zeer mooie, aparte naam. De merrie wou Saricha duidelijk maken dat ze niet over haar heen moest lopen, dat zou Saricha nooit proberen. En als ze het zou doen zou daar wel een hele goede rede achter moeten schuilen. Toen Indigo voorstelde om onder de bomen te gaan staan klonk dat al een stuk vriendelijk en Saricha knikte en volgde haar. De druppels kwamen er toch door, maar wel minder fel als dat je gewoon buiten zou staan. Net zoals de andere witte merrie rilde ze lichtjes toen er een briesje op stak. "Het gaat heel goed, bedankt. Je hebt een hele mooie naam Indigo. Hoe gaat het met jou?" Ze klonk even vriendelijk als Indigo en hoefde niet duidelijk te maken dat Saricha geen paardje was waar je gewoon je zin kon door drijven. Maar als ze het zou proberen, dan zou ze wel merken wat er gebeurde. Maar voordat ze dat probeerde zou Saricha altijd even vriendelijk blijven. Indigo was een mooie merrie, en ze zag er ook slim uit, slim genoeg om te weten dat Saricha zich even min liet doen als zij.