Finally, we're open now!

Een week geleden was er een brief op zijn deurmat gevallen. Een grote opening van een trainingsstal was aangekondigd en Jiao kon niets anders dan nieuwsgierig het briefje lezen en afwachten. Jiao wist niet wat hij ervan moest verwachten, hij had namelijk nog nooit gehoord van ene Pasqual Scodelario, maar hee, een trainingsstal was een trainingsstal en als springruiter moest je toch alle stallen in de omgeving hebben beoordeeld voor je een keuze maakte welke stal je nou precies heen ging, of niet soms? Jiao's vader had hem ook al gezegd dat het verstandig was om te gaan, om de mensen daar te leren kennen en om nieuwe lessen te leren. Dus het besluit was genomen, Jiao zou naar de opening gaan.
Vandaag zou het zover zijn. Om drie uur zou het welkomstpraatje zijn en daar wou Jiao bij zijn, dus om kwart voor drie was hij er al. Hij was niet de enige met het idee om eerder te komen en verwonderd keek hij zijn ogen uit. Voor een net geopende stal was alles heel erg mooi neergezet. Alles zag er heel netjes en keurig op orde uit. Mooi terrein, ruimte om fatsoenlijk te lopen, en voor wat hij kon zien aan stallen zagen de stallen er ook veelbelovend uit. Hier wou Jiao wel meer over te weten komen. Niemand van de gezichten kwam hem bekend voor en dat vond hij jammer. Ergens had hij wel gehoopt dat Abigail er ook zou zijn, maar tot nu toe geen spoor van het suikerspinkleurige meisje. Dat was wel jammer, want nu had Jiao vrij weinig aanspraak op wie dan ook. En om nou met de eigenaar te gaan praten vanuit het niets, dat leek hem nogal beangstigend. Hoewel hij vast en zeker niet de enige zou zijn die dat zou doen.
De eigenaar in kwestie zou over enkele minuten in de kantine een welkomstpraatje gaan houden dus Jiao kon maar beter alvast daar heenlopen. Op zijn gemakje slenterde hij er dan ook naartoe en zocht een plekje waar het wat rustiger was. Mensen waren aan het praten en Jiao ving hier en daar een gesprek op, wat voornamelijk ging over de geschiedenis van de eigenaar. Dat diens ouders een stal in Spanje hadden en dat de eigenaar in kwestie nog heel erg jong was. En dat hij zijn zusje heel droevig was kwijtgeraakt.
Jiao wou de mensen vragen of dat echt zo belangrijk was, de levensgeschiedenis van een jongen, maar hij vroeg het maar niet. Hem kon het niet zoveel schelen of de jongen zijn zus was kwijtgeraakt of niet. Jiao was gewoon hartstikke nieuwsgierig naar de ranch en wou graag meer weten. Wat kon de trainingsstal hem bijvoorbeeld bieden en waarom zou hij hier moeten zijn en niet op de stal waar hij nu zat. Misschien was de eigenaar wel helemaal geen goede verkoper, dan zou Jiao hem nog eens flink op de proef stellen.
Ineens werd iedereen stil en Jiao keek op uit zijn gedachtes. Een getinte jongen in paardrijbroek stond wijdbeens vooraan in de kantine naast een oudere vrouw. De jongen zou vast en zeker een stalhulpje zijn, of iets in die richting. En dan zou die oudere vrouw de eigenaar wel zijn. Al had hij de mensen voor hem net horen praten over een jongen, maar ach, mensen konden zich wel eens vergissen.
"Goedemiddag allemaal, en van hartelijke welkom op Trainingsstal Scodelario. Ik hoop dat ik u vandaag kan overtuigen om uw paard vanaf heden op Trainingsstal Scodelario te zetten!" Jiao fronste zijn wenkbrauwen toen hij besefte dat de jongen in kwestie de eigenaar moest zijn en met stijgende verbazing luisterde hij naar het verhaal van de jongen. De jongen had ervaring, had kennis en hoewel hij erg jong was wist hij wat hij aan het doen was. Dit maakte dat Jiao nog meer te weten wou komen.
Toen de toespraak was afgelopen liep hij op de jongen af om zich voor te stellen, maar hij was niet de enige die met de jongen wou praten. Even op een vrij momentje toen de jongen niet met iemand stond te praten maar een beetje om zich heen stond te kijken, liep Jiao op hem af.
“Hallo, aangenaam kennis te maken!” zei Jiao en glimlachte. Hij stak zijn hand uit en deze werd aangenomen en stevig gedrukt.
“Aan wie heb ik de eer?” vroeg de jongen met een vriendelijk lachje rond zijn lippen.
“Mijn naam is Jiao Misaki. U bent.. Pasqual Scodelario, als ik het juist heb opgevangen, toch?” De jongen knikte.
“Ja, ik ben inderdaad Pasqual, maar zeg maar 'je' hoor. Als mensen me nu meneer gaan noemen...” Pasqual grijnsde en Jiao glimlachte automatisch terug.
“Ik heb een aantal vragen,” begon Jiao. Pasqual knikte en luisterde naar hem terwijl Jiao zijn vragen stelde en gaf antwoord toen hij klaar was met de vragen te stellen.
“en op die manier kijken we hoe we je het beste verder kunnen helpen in je paardrijcarrière,' besloot Pasqual. Jiao knikte tevreden, blij met de uitleg.
“Nou,” zei hij, “dan ga ik eens overleg met mijn ouders plegen en ervoor zorgen dat ik hier terecht kom.' Voor Jiao was het geslaagd. Had hij nu nog mooi de tijd om naar de demonstraties te gaan en hij liet zich dan ook meegaan in de stroom die op weg was naar de buitenbakken.