Finally. ~ open

Open

Hoefgetrappel op de stenen was luid te horen, Fletcha was weer vrij. Vrij om te gaan en staan waar zij wilde. Haar hals was nat van het zweet terwijl ze zich helemaal niet had ingespant. Het weer was gewoon te warm voor haar, Fletcha houd veel meer van wat regen en de sneeuw. Niet té koud, en niet teveel ijs natuurlijk, want dat zou haar ook in de weg zitten. Met warm weer werd ze altijd té snel moe, met wat frisser weer zou Fletcha uren kunnen rennen. Met dit warme weer word die lente gehalveerd. Toen Fletcha eindelijk bij een stuk bos aangekomen was had ze eindelijk de kans om even te rusten in de schaduw, even uit de zon. De rustende vogels op de grond vlogen omhoog toen Fletcha een plekje zocht. Het beekje die hier wat breder werd was heerlijk fris, Fletcha dronk door totdat haar dorst gelest was. De vliegen die op Fletcha's kont gingen zitten sloeg ze weg met haar staart en de vliegen op haar hoofd joeg ze weg door met haar hoofd te schudden. Eindelijk had ze even de kans stil te staan, eindelijk lieten de mensen haar een keer met rust. Nou, eigenlijk zag Fletcha ze gewoon als de 2-benige maar noemde ze kortgezegt mensen, zo noemde ze zichzelf namelijk. Het was dood stil, alleen het stromende water en Fletcha ademhaling was te horen. Fletcha was best alleen, maar gelukkig was ze dat gewend, het boeide haar dus eigenlijk niet zoveel. Ze heeft haar hele leven alleen gereist, nou eigenlijk sinds ze ongeveer 1 jaar was. De kudde waar ze toen nog een deel van was werd uit elkaar gedreven door een stelletje 2-benige. Haar moeder en een andere merrie werden gepakt. Fletcha wilde erachteraan, maar haar moeder zei dat ze moest rennen, heel ver weg. Fletcha heeft dagen gerend en is uiteindelijk dus ook terrecht gekomen in HH.

Toen Fletcha's buik gevuld was was het tijd om weer verder te gaan. Ze had geen doel voor ogen, en ze had ook helemaal haast. Ze wilde gewoon verder trekken, ze bleef ook nooit lang op dezelfde plek. Fletcha kende nu ook inmiddels veel plekken, maar natuurlijk niet allemaal. De blaadjes kraakte bij elke stap die Fletcha erin zette. Natuurlijk lagen er maar weinig bladeren, het was tenslotte zomer en geen hersft. Fletcha brieste en bij nog een stuk met schaduw sprong ze aan in een galopje. Niet zo lang, maar heel even. Ze wilde zichzelf namelijk niet uitputten met dit weer. Toen de warme zon Fletcha's pikzwarte vacht weer verwarmde ging ze weer stappen en liep zo verder. Haar oren schoven naar voren toen ze bladeren in de bosjes hoorde kraken. Er was daar iets.

Aros zuchtte diep. Hij vond het warme weer helemaal niet leuk. Er dropen warme druppels op de grond die helemaal vanaf zijn schoft tot over zijn benen gegleden waren. Hij zweette zich kapot. Waarom werd het niet gewoon weer winter? Dat was zijn favoriete seizoen. Het liefst ijskoud. Nee, hij was geen koudbloed, maar hij was gewoon dol op de winter. Zijn hoeven gleden over de bebladerde grond. Zijn hoeven voelden zwaar aan. Aros zocht een goed plekje om te gaan liggen. In de schaduw dan, liefst. Hij was hier nog maar net en het leek hem geen slecht idee om de boel hier eens wat te gaan verkennen. Het beviel het hem hier wel in HH, maar het enigste wat hem in de weg stond was zijn oudere broer Andor. Als hij het kon, en de moed er voor had, dan zou hij zijn broer al lang in duizenden stukjes vermorzeld hebben. Hij haatte hem. En dat kwam niet enkel omdat hij hem iedere dag een zielig watje noemde, en hem zei dat hij het nooit in het leven zou kunnen redden. Maar hij wilde zijn klote broer eens duidelijk maken dat dat ook voor Aros geen probleem zou kunnen zijn? Waarom had hij zo'n ongelofelijk groot eigendunk? Voelde hij zich veel? Dan moest iemand hem dringend eens een toontje lager zetten. Opeens drong er een geur in zijn neusgaten. Het was de geur van een wilde merrie. Hij voelde zich al een stuk vrolijker. Geen merriemagneet van een broer in zijn buurt, dus had hij deze merrie voor hem alleen. Hij begon rustig te draven, nu hij zich al wat in de schaduw bevond was het al makkelijker om wat beweging te hebben. Hoe noemde deze plek? De Schaduwplekken? Goeie naam. De geur was nu heel dichtbij, en hij dacht dat hij er gewoon midden in stond. Toen viel zijn blik op een zwarte -iets kleinere als hem- merrie. Ze zag er niet slecht uit, maar wel veel jonger als hem. Maar wat maakte dat nou uit? Hij maakte zich bekend voor de merrie en knikte vriendelijk naar haar. "Hallo," zei hij met een vriendelijke stem. "Aros is de naam." Hij was benieuwd naar de merrie haar reactie. Dit was het eerste wilde paard dat hij tegen was gekomen buiten zijn broer. Hopelijk werden er dat nog wat meer want hij wilde echt niet alleen verder met die egoïstische snob. Hij maakte een cirkeltje rond de merrie en bleef voor haar stil staan.

De geur van een hengst drong haar neus binnen. Ze stond inmiddels weer in de schaduw, wat een stuk beter was dan in de brandende zon. Fletcha's hoofd schoof omhoog toen de hengst toen eindelijk tevoorschijn kwam. Het was een grote zwarte die er iets ouder uit zag dan Fletcha. Dit was het eerste wilde paard die Fletcha was tegen gekomen in maanden, nee zelfs jaren. "Hallo," Begon de hengst met een vriendelijke toon in zijn stem. "Aros is de naam." Zei hij terwijl hij een rondje om Fletcha heen liep. "Fletcha" Zei ze. Ze had een arrogante blik in haar ogen. Dus hij dacht haar zo makkelijk te kunnen verleiden. Aros stopte weer voor haar. Fletcha maakte een cirkel rond de hengst. "En wat brengt jou hier?" Vroeg ze nu wat vriendelijker. Fletcha's hoofd had ze nog steeds geheven en haar oren stonden opzij. Nu ze erover nadacht kon ze beter wat vriendelijker zijn tegen haar soortgenoten. Ze kon namelijk best wat gezelschap gebruiken. Het kwam gewoon door haar verleden, haar arrogante gedrag naar andere paarden heeft zich gewoon zo ontwikkeld. Fletcha is te lang alleen geweest. Geirriteerd zwiepte ze met haar staart om de vliegen op haar vacht te verjagen. Fletcha kon wel een verkoeling gebruiken, het meer misschien? Haar vacht was namelijk toch al nat van dat vieze zweet. Fletcha hoopte dat de temperatuur snel zou dalen.

Aros dacht even na. Waarom deed hij dit nu weer? Verleiden was niets voor hem, en hij was er ook echt geen kenner in zoals zijn broer. Hij wilde eigenlijk alleen maar aardig zijn. "Fletcha." Stelde de merrie zich voor. Ze had een arrogante toon in haar stem. Vriendelijk, hoor. Dacht hij. Maar haar toon veranderde al snel. "En wat brengt jou hier?" Vroeg ze nu op een aardigere manier. Aros ademde even diep uit. "Wat mij hier brengt? Die vreselijke hitte, natuurlijk. Dit is het enige plekje waar echt schaduw ligt," zei hij ontspannend. Hij mocht dan misschien geen verleider zijn, hij was wel een goede vrienden maker. Bij zijn vorige kudde, ergens in de bergen van Virginia, was hij bijna met ieder paard bevriend geraakt. En zijn broertje dan... Ja, die was weer eens met de merrie's bezig. Had hij dan geen vrienden? De hitte drukte nu echt op hem. Hij kreeg er het van. Waar was die sneeuw als je hem nodig had? Hij zag de geïrriteerde blik van de merrie. Ze had het vast ook warm. "Heb je geen zin in verkoeling? Water misschien?" Stelde hij voor. "Het meer ligt hier niet ver vandaan." Dat had hij gisteren ontdekt. Deze gebieden waren allemaal met elkaar verbonden. De gebieden in het Noorden lagen allemaal aan elkaar. En die Zuiden dus ook. Alleen was het meer ietsje verder lopen, omdat het meer samen met de watervallen in het Noorden lagen. En in die hitte lopen was nu echt een kwelling. Hij bekeek de merrie eens goed. Ze zag er niet bepaald zwak uit. Ze had een perfect merrie lichaam, samen met een zwarte vacht. Hij had best wel te doen met haar. Zwart weerkaatste de zon nog veel harder dan lichte kleuren, dus ze had het nu waarschijnlijk extra warm. Aros zelf was ook zwart, maar hij was ook deels bruin. Hij was bruin - zwart? Hij strekte zijn been en krabde met zijn tanden er over heen. Die beesten zaten overal, konden ze hun niet gewoon met rust laten? Dat zou echt heel fijn zijn. Hij hief zijn hoofd langzaam terug op en keek de merrie in haar kijkers aan. Ze had hele mooie ogen. Waarom moest Aros aan zijn broer denken? Hij wilde niet eens aan hem denken. Het was een... Het was een veel te erg woord om uit te spreken. Maar het was en bleef zijn broer, daar kon hij niets aan veranderen. En zijn vader, waar bij ze opgegroeid waren, wilde ook dat ze elkaar niet zouden haten. Maar hij maakte het hun dan wel moeilijk, want ze waren niet al te beste broertjes.