Een nieuw paard -paco-

Mitch' wekker ging af. Hij geeuwde languit en gooide daarna de dekens van zich af. Nog slaapachtig stapte hij uit zijn bed en wandelde naar zijn kleerkast. Opende die en haalde er een shirt en een spijkerbroek uit. Met zijn knie duwde hij de kleerkast dicht en opende de lade voor er een boxer uit te halen. Hierna slofte hij richting de badkamer, deed de deur dicht. Hij liep een stuk de inloopdouche in om deze aan te zetten. Zo snel hij kon liep hij terug de douche uit voor hij nat zou worden. Koud water was niet zijn beste vriend. Hij gooide zijn boxer in de wasmand en stapte daarna de douche in. Hij waste zichzelf en zijn haar, spoelde zich af en ging de douche uit. Mitch droogde zich af en stapte in zijn kleren. Hij zou vandaag gaan kijken voor een maatje voor Bay. Tuurlijk kon hij een welshje nemen van zijn vader maar Mitch ging lekker koppig zijn en er een nieuwe hengst bijkopen. Iets wat hem een leuk project leek. Dan zou hij misschien ooit een kleinschalige hengstenhouderij kon hebben naast zijn beroep als dierenarts. Daarom ging hij vandaag kijken bij een hengstenhouderij met enkele merries waar ze mee fokten. Hij had er best zin in en zou er enkel een paard uithalen dat hem volledig aanstond. Een paardje dat niet enkel een mooie stamboom had maar ook de looks. Dat was nu eenmaal het belangrijkste voor Mitch. Bay was ook meer op uiterlijk gekocht als op al de rest. Hij zou er een fulltime dekhengst van kunnen maken maar dat deed hij niet. Al verkocht hij soms wel wat KI van hem maar dat was enkel wanneer bay weer eens geen huis wist te houden met zijn hormonen. Niet zo heel erg vaak dus.

Een uurtje later kwam hij aan bij de stal. Hij begroette de man die blijkbaar verantwoordelijk was voor de verkoop van de paarden. Eerst werd hij langs de oudere hengsten geleid die verkocht werden. Allemaal netjes afgekuiste paarden maar allemaal hetzelfde, donker met een bles en sokken. Niets voor hem dus. De tweejarigen waren ook allemaal hetzelfde net als de jaarlingen. Een diepe zucht verliet Mitch zijn keel. Nu had hij enkel nog de jonge veulens over om te kiezen. Al was zijn hoop klein geworden er een leuk veulen uit te gaan halen. Dan zou hij toch nog gaan voor de grote zwarte hengst die vooraan stond die vrolijk zijn snuit tegen zijn arm aan duwde. Ze kwamen bij de weide waar de jonge veulens bij stonden. Weer allemaal hetzelfde. Zucht, hier zou hij dus duidelijk niet zijn paardje gaan vinden. How wacht, wat was dat? In de verte stond een bont veulentje helemaal alleen. Mitch kreeg meteen medelijden met dit diertje.
"Ik wil die daar, helemaal vanachter, die bonte. Wat ras is het? Hoeveel wil je ervoor?" Vroeg hij vastbesloten Ja dat zou het paardje worden dat hij zou kopen voor Bay. Bay was immers een geweldige leermeester en was enorm sociaal en niet gemeen. Hij zou hen beiden kunnen zetten in de stallen van de manege. Daar was er de gelegenheid om per 2 paarden een aangrenzende paddock te hebben. Dan kon hij er zo twee huren voor een tijdje zodat hij geen moeilijkheid zou hebben om het bange dier de stal in te krijgen. Gelukkig had hij zijn trailer meegenomen zodat dit dier meteen mee kon. Hij kon het haast niet aanzien dat het zo'n schrik had. Daar moest maar eens verandering in gaan komen, al moest hij de hele dag in het dier zijn stal gaan zitten zodat hij zag dat hij echt geen kwaad zou doen.

Er klonk een hoop opschudding vanuit de gangen. Twee minuten geleden had er nog een volmaakte stilte over de stal gehangen, maar van buiten kwam er nu gerammel, waardoor alle paarden plots wakker waren. De een hinnikte, de ander snoof, maar vrijwel elk paard probeerde zoveel mogelijk lawaai te maken om maar als eerste te eten te krijgen. Paco wist dat het geen nut had. Daarbij, hij was niet zo'n herriemaker. Hij wachtte liever stilletjes in zijn hoekje af tot hij wat te eten kreeg. Het was nu de tweede week dat hij hier zat en hij had al ontdekt wat de routines waren. Welk gezicht er ongeveer bij welke dag hoorde. De tijden dat ze uit hun stal mochten en naar het weiland gingen. En natuurlijk, de etenstijden. Paco was als eerste groep aan de beurt, want zij waren de veulens. Daarna de jaarlingen, de tweejarigen en dan de overigen. Niet dat Paco ook maar contact met ze had, maar hij wist het. Had redelijk perfect beeld vanaf zijn plekje.
De voerkar kwam voorbij en maakte een ratelend geluid. Ook daar was Paco inmiddels aan gewend.
"Goedemorgen jochie! Vandaag komen er weer kopers, misschien heb je dan wel wat meer geluk," zei de vrouw die voer in zijn bak mikte. Hij keek even naar haar, geen idee wat ze zei en het boeide hem ook vrij weinig en sjokte toen naar zijn voederbak. Biks. Zoals elke dag. Iedereen deed er een moord voor, Paco had zelf meer met de wortels die ze rond de middag kregen. Daarbij, Paco had nu helemaal geen honger. Dus liep hij, zonder zijn biks aan te raken, terug naar het hoekje en ging daar liggen, geduldig wachtend tot hij opgehaald werd om naar buiten te gaan. Als hij mazzel had kon hij daar weer in zijn hoekje staan en een paar plukjes gras jatten die onder het hek doorkwamen. Hij kon er net bij, maar dan moest hij wel op dat ene plekje staan.
Een halfuur later kwam er weer iemand voor zijn stal staan, een andere vrouw dan daarstraks.
"Hij is niet lekker, denk ik. Zijn brokjes liggen er nog en hij ligt zo stil! Moet ik de dierenarts bellen?" Paco stond op, schudde zichzelf uit en keek nieuwsgierig naar de vrouw die voor zijn stal stond. Het was een nieuw gezicht voor hem en hij wou even gedag komen zeggen. In een sukkelgangetje liep hij naar haar toe, duwde zijn neus tegen haar hand aan en brieste zachtjes, haast alsof hij 'hallo' zei. De vrouw aaide hem even over zijn snuit en duwde hem toen lichtjes naar zijn voederbak toe. Paco liep erheen, begon langzaam op wat brokjes te kauwen en at toen de bak maar leeg want de vrouw bleef hem wel heel indringend aankijken. Toen hij daarmee klaar was, kwam ze de stal binnenlopen met een wortel in haar hand en een halster in het andere. Ze stak de wortel zodanig door het halster heen dat hij eerst daar doorheen moest voordat hij de wortel te pakken kon krijgen. Kon het hem schelen, het halster was niet zo'n ramp.
Tevreden at hij de wortel op en wandelde met haar mee naar buiten. Hij wist heus wel dat het nu 'buitenspeeltijd' was. De andere veulens stonden al in het afgezette stuk en deze vermaakten zich wel. Hij kwam erbij, voelde zich een beetje vreemd en liep toen vrijwel direct door naar 'zijn' hoekje. Daar was het rustig en kon hij misschien een paar plukjes gras te pakken krijgen.
Mensen kwamen af en aan gelopen en af en toe werd er een van de paarden uit hun stukje land geplukt en werd er een rondje mee gelongeerd. Paco maakte zich geen zorgen, die kon rustig blijven staan en zich bezig houden met het grasje wat niet helemaal recht stond.
Op een gegeven moment kwam er een jongen aan en Paco keek op.
"Ik wil die daar, helemaal vanachter, die bonte. Wat ras is het? Hoeveel wil je ervoor?" De stalhouder keek de jongen even peinzend aan.
"Van het ras ben ik niet zeker," antwoordde deze. "Maar voor vijfhonderd mag je hem hebben. Ik ben blij als hij weg is, weet je? Het ding verdient een goed thuis en ik moet je echt eerlijk zeggen voordat ik je hem verkoop, hij is heel wat anders dan de normale paarden. Hij is niet onvriendelijk, begrijp je, maar gewoon anders. Beetje..." de man liet zijn stem dalen "gek in het hoofd." Paco brieste eventjes en draaide toen zijn kont naar de mannen toe.
"Hier, haal hem er zelf maar uit. Kan ik ook zien of jullie goed matchen, of hij aansluit op jouw wereld en jij op de zijne." Paco bekeek het grasje voor zijn neus nog even aandachtig. Het was een groen grasje.

Mitch keek de man aan. Het ras was dus niet echt bekend van dit diertje. Toen de man de prijs maakte mitch een vreugdesprong in zijn hoofd. Maar dat het diertje gek was in zijn hoofd deed hem even fronsen. Een paar tellen later werd er een halstertouw in zijn handen gedrukt. Nou oké dan zou hij het paardje eens gaan halen. Hij was niet een snoepjes persoon dus zou het paardje hem maar moeten vertrouwen om wie hij was. Hij deed het hek open en wandelde naar binnen. Een paar veulens richtte nieuwsgierig hun hoofdjes op. Nu enkel nog de aandacht van zijn veulen trekken. Op een rustige manier ging hij naar het paardje toe. Op een meter afstand bleef hij staan wachten. Mitch stak zijn rechterhand uit, dit was zijn betere hand waarmee hij het veulen dadelijk mee zou kunnen nemen. Eerst moest hij het diertje maar eens laten ruiken. Na het ruiken nam hij vastbesloten het halster en binnen de vijf seconden stond hij vast aan het halstertouw. Met een lief klopje beloonde hij het paardje. Mitch wist goed genoeg dat een jong veulen kon leren bijten als je hem teveel snoepjes gaf als ze jong zijn. Rustig leidde hij hem mee de weide uit. Hij zou deze knul alvast de trailer opzetten en daarna nog snel even zijn vader bellen. Die zocht nog een paard waar hij mee kon gaan mennen en waar hij nog eens een buitenrit mee kon maken. Moeder vond een hogere koets toch leuker als er een groot paard voor stond en omdat ze een hackney maar niets vonden waren de warmbloeden van hier nog wel iets. En nu de prijs van Paco erg goed meeviel kon hij er ook nog een menpaardje bij gaan halen.
“Hebt u toevallig ook nog een paard dat kan mennen?” Vroeg hij aan de man terwijl ze Paco naar de trailer brachten. De man verdween en kwam terug met een donker paard. Deze werd naast paco op de trailer gezet. Onderweg naar de stallen belde hij zijn vader die zei dat hij het paard aan het einde van de week zou ophalen.

Op de manege laadde hij eerst de ruin uit en zette hem in de vrijgemaakte stal van Bay. Bay was verplaatst naar de stal waar de paddock aan was. Mitch wandelde terug naar de trailer om Paco uit te laden. Hij zou de rit al veel te lang hebben gevonden. Voorzichtig laadde hij hem uit en bracht hem naar de stal langs Bay, die hinnikte vrolijk naar zijn nieuwe buur. Mitch deed de staldeur achter zich dicht en bedacht zich dat hij na de trailer te hebben weggezet, hij de paarden ook even in de paddock kon zetten. Bay zou hem waarschijnlijk wel snel onder zijn hoede nemen.

Paco bekeek Mitch nieuwschierig. Dat was positief. Kambarbay snoof nieuwsgierig langs de zijkant van de box. Die wou heel graag kennis maken. Maar moest Paco niet wat wennen aan zijn nieuwe omgeving? Hij had in ieder geval de raad gekregen om goed in de gaten te houden of hij goed dronk. Zeker omdat hij nog jong was. Mitch was ook van plan hem veulenbrok met moedermelk te voederen. Hij was nu redelijk klein voor zijn leeftijd leek het. Dus moest hij zijn achterstand maar eens gaan inhalen. Ook zou hij niet de opfok in gaan. Mitch vond dat eigenlijk zo'n nutteloos idee want hier waren genoeg paarden die hem wat zouden kunnen leren en ook leeftijdsgenootjes waar hij wel eens mee de weide in zou mogen gaan tot hij iets van een jaar zou worden. Al ging hij hem nu aan Bay laten wennen de eerste twee weken, zowel samen als apart op weide soms. Ook zou hij af en toe al eens bij de veulens mogen staan zodat hij wat kon spelen. Gelukkig had Mitch het voor elkaar gekregen dat er een aantal ruinen bij Bay zouden komen te staan in alle leeftijden zodat Paco ook nooit alleen zou zijn, net als Bay. Dat lot wou hij hem besparen. Paco mocht ook lekker hengst zijn. Ook moest hij maar eens werk maken van Paco's papieren, hij wou weten wat voor ras en welke ouders. Hoe graag hij hem ook hengst liet, als hij niet mocht dekken ging dat moeilijk worden. Bay mocht enkel hengst blijven omdat hij af en toe eens een dekking gaf. Een hengst moest nu eenmaal van zijn hormonen af zo nu en dan en vroeg of laat zou paco ook wel weten wat het was. En hij wou liever niet dat hij dan op Bay zou kruipen.
Mitch wandelde naar de achterkant van de stallen waar de paddock was. Hij kroop tussen de houten palen door en maakte de deur open van Paco. De deur bestond uit twee delen. Dit was handig terwijl het heerlijk heet was in de zomer. Maar nu gingen ze snachts toch dicht. Mitch was zo de jongen die zijn paarden rot verwende en zich dan afvroeg waarom ze eigenlijk iets te dik waren. Nu Paco naar buiten kon ging hij ook Bay's deur openen. Veel verwachtte hij niet van de hengst maar hij ging toch maar uit de paddock, dit moesten de twee heren zelf maar oplossen. Al dacht hij dat Bay het zou houden bij wat snuffelen en daarna zou hij lekker gaan kroelen. Wat Paco zou doen was een gigantisch raadsel voor hem. Het was een buitenbeentje net als zijn ander paard dus misschien zouden ze het nog goed gaan vinden bij elkaar.