Search for my new friend~Paco

Met een glimlach stapte Perrie uit haar auto. Ze had ergens gelezen dat er vandaag paarden markt zou zijn in de stad, en ze wist zeker dat ze daar heen moest. Ze had natuurlijk al twee verzorg paarden, maar dat voelde niet als een eigen paard. Hopelijk zou ze hier op de markt een paardje vinden wat helemaal bij haar zou passen, eentje waar mee ze een super band op kon bouwen. Maarja, misschien was er wel helemaal niks, maar dat zou ze niet te weten komen als ze er niet eventjes ging kijken. Met een rustige pas kwam ze voor uit. Een tas om haar schouder en in haar andere hand haar mobiel. Nee, ze was geen mobiel freak, maar zo net had ze even een smsje gekregen van een vriendin in haar oude dorp. Snel stopte ze haar mobiel in haar tas en maakte haar pas wat sneller. Langzaam drong de geur van de paarden haar neus binnen en de eerste paarden werden mee genomen. Sommige mensen in hele nette kleren en sommige in hun paardenkleding. Perrie zelf had een simpele spijkerbroek aan met sneakers en een jas aan. Makkelijk zat. Zonder het in de gaten te hebben stond ze al snel helemaal tussen de paarden, en wist ze niet meer waar ze moest kijken. Hier wat kleinere pony's en daar weer wat grotere paarden. Je keek je ogen uit hier, wat veel keus. Alleen je kon wel zien dat het voor sommige paarden dit hun laatste kans was en dat ze daarna naar het slachthuis gingen. Helaas, Per had echt medelijden met die paarden en het liefst wou ze ze allemaal mee nemen, maar helaas kon ze dat niet. Het was hard, maar ze probeerde oogcontact met die paarden zoveel mogelijk te vermijden, dat deed haar alleen maar pijn in haar hart. Soms kwam er eens een paard langs met kapsones, een paard wat altijd wedstrijden had gereden en van een verwend meisje was geweest. Maar zo'n paard hoefde ze niet. Ze wou het liefst een paard wat van vrijheid hield, en van spelen enzo. Niet een paard dat gewend was elke dag een uur getraind te worden in de bak ofzo. Nee eentje, waar mee ze liever een uur mee buiten aan het wandelen was. Eigenlijk had ze het na een half uur wel gehad, en langzaam verdwenen de paarden. Enkele paarden waren nog over. Jammer Perrie had echt gehoopt dat ze haar paardje hier kon vinden. Stug liep ze weer de andere kant op, de kant van haar auto. Tot dat haar blik werd getrokken door een veulentje. Hij was zo... Zo bekend, op een of andere reden. Rustig liep ze er naar toe en heel voorzichtig stak ze haar hand uit, zodat het beestje er aan kon ruiken.

Het inmiddels al een maand oude veulen stond op wankele benen wat gras te eten in zijn kleine, schattige veulenweide. Hij deelde het weiland met een oude shetlander, omdat hij anders maar zo alleen was. De ranch waar ze hem gefokt hadden, zouden hem vandaag meenemen naar een paardenmarkt. Hij werd gewoon simpelweg niet verkocht en hij moest weg. Iemand moest hem de aandacht geven die zijn moeder hem niet kon geven en op deze kleinschalige ranch waren er niet genoeg mensen. Plus dat niemand echt een band met het angstige, doodirritante hengstenveulentje had. Paco leek behoorlijk haatdragend te zijn naar mensen, maar wat verwacht je van een dier die nooit heeft geleerd hoe het moet? Ook het shetlandertje was niet heel bevoordelijk voor een goede omgang met mensen. Het shetlandertje was een oud dier wat zich behoorlijk misdroeg in de buurt van mensen.
Paco stond daar wat te grazen in zijn weilandje, onwankel op de beentjes, tot hij plots werd meegenomen aan zijn halstertje. Een mens trok hem mee, zorgde er niet eens voor dat hij de kans kreeg om te protesteren. Voor hij het goed en wel doorhad, werd hij in een vreemde ijzeren stal gezet. Hij hinnikte angstig naar het shetlandertje, maar kreeg geen reactie. In paniek gaf hij een bokje, viel om van de plotselinge beweging van de ijzere stal en bleef toen maar liggen. Ongelukkig hinnikte hij en deed toen zijn ogen toe. Paniek groeide in zijn kleine lichaampje. Paniek, paniek!
Hij werd wakker, werd uit de bewegende stal gehaald, werd neergezet en vastgebonden aan een paal. Allemaal andere paarden waren om hem heen, maar hij kon ze niet zien. Mensen wouden hem aanhalen maar hij stribbelde tegen en deelde hier en daar een hap uit. De dag vorderde en op een gegeven moment stond hij wat te doezelen. Om een of andere reden trok iets zijn aandacht en vlogen zijn ogen open. Zijn felgrijze en bruine oog keken rond en ontmoette de blik van een mens. Een mens met lange manen die hoog op de benen stond. Paco bleef naar haar kijken, gefascineerd. Ze kwam dichterbij, stak haar hand uit. Hij liep voor het eerst die dag naar de hand toe en snuffelde er nieuwsgierig aan. Het rook... lekker. Voorzichtig haalde hij zijn tong over haar hand om vervolgens te schrikken van de smaak. Hij stoof achteruit, steigerde, schrok van de trilling van het hekje, probeerde zichzelf los te trekken maar resulteerde het erin dat hij op zijn kont viel. Verdwaasd knipperde hij met zijn lange veulenwimpers.
"Geïnteresseerd, wijfie?" vroeg de verkoper met de dikke sigaar in zijn mond. "Je bent de eerste die hij nog niet heb gebeten." Een dikke, walmende rookpluim kwam uit zijn mond.
"Ach wijfie zo'n paardje kom je maar eens in je leven tegen. Kijk die ogen."

Het veulen was prachtig. Meerdere kleuren, en ook nog een maanoog. Hij was oogverblindend. Het veulen rook aan haar hand, en likte er eens aan. Hij schrok, steigerde en wou zich los trekken wat hem niet ging lukken. "Ho maar, ventje." Zei ze sussend. Hopelijk deed haar rustgevende stem hem wat goeds. Een bollige man kwam in eens te voorschijn. Hij had een grote sigaar in zijn mond en blies wat van die lucht uit, waardoor Perrie een keer kuchte. Ze deed net alsof het niet van die smerige lucht kwam. "Geïnteresseerd, wijfie?" Zei de man. "Misschien." Antwoorde Perrie. Natuurlijk was ze al verkocht door het veulentje en ze kon het niet over haar hart verkrijgen om het beesie hier zo achter te laten. Maar de man slijmde, en was misschien helemaal niet zo goed als hij leek. Ze glimlachte wel naar hem, zodat ze wel wat geïntereseerd leek. "Je bent de eerste die hij nog niet heb gebeten." Ze keek even verbaasd naar de man, maar keek daarna weer naar het veulen. Ze hadden een speciale klik. Wat vreemd was, maar hij had haar niet gebeten, dat moest toch wat betekenen? Voor dat Perrie wat kon zeggen, begon de man alweer. "Ach wijfie zo'n paardje kom je maar eens in je leven tegen. Kijk die ogen." Zei hij. Ze keek hem weer aan. Dat was echt zo'n zin die elke paardenhandelaar sprak, maar hij kon nog wel eens gelijk hebben. Het veulen was nu al prachtig en als hij ouder werd...Dat zou echt de mooiste zijn. "Wat is zijn naam?" Vroeg Perrie vriendelijk. Al snel kreeg ze antwoord. Paco, was zijn naam. De perfecte naam, voor het perfecte paardje. Ze ging rustig op haar hurken zitten en keek Paco aan. In die prachtige maar ook angstige ogen. Het was ook heel wat voor zo'n paardje om hier te staan tussen al die mega paarden. "Paco." Zuchtte Perrie."Wil je met mij mee naar huis?" Fluisterde ze hem toe.

Paco kwam overeind, begon woeste bewegingen te maken en brak uiteindelijk los. Wat er ook gebeurde, hij wou niet met die stinkende rookwalm in die achterlijke rammelbak mee terug! Niet! Hij wou met het tweebenige mensenmeisje mee. Ze mocht dan gek smaken, maar ze was niet zo opdringerig en had geen vieze geurtjes met zich mee. Iedereen die al was komen kijken, droeg een vies geurtje en zij? Niets.
Nieuwsgierig keek hij haar aan, hinnikte even zielig en keek toen met oren plat in de nek naar de verkoper. Ze moest hem begrijpen. Ze moest hem weghalen.
"Ik heb geen mama," hinnikte hij sombertjes naar haar. "Ik wil niet terug!" Zou ze het begrijpen? Hij wist het niet. Het enige wat hij wist was dat de man hem ineens ruw vastgreep.
"Hier kommen, kereltje, jij komt met mij mee." Hij trok ruw aan het halster en Paco hinnikte kwaad. Hij zette zijn hoeven in het zand en weigerde nog een stap vooruit te doen. Mocht die dikke tweebenige denken! Maar Paco was hier niet van gediend. Een kleine trilling in Paco's lichaam verried dat hij nu doodsangsten uit stond. Die grote, zwaarlijvige tweebenige was drie keer Paco en Paco vond hem doodeng. Die man was ook een van de redenen dat hij zo graag weg wou. En ook omdat Paco geen warmte had. Absoluut niet. Het was misschien gek, maar iets wat heel voorspelbaar was. Paco zou zo aanhankelijk worden. Als Perrie zou besluiten om inderdaad trouw te zijn aan Paco en hem voor lang bij zich te hebben, zou Paco zo mak zijn als een lammetje.
Opstandig was hij bezig tegen de ouwe man die hem vast hield.
"Zie je?" mopperde deze. "Dat doet ie nou elke keer weer, ik geef 'm maar gauw aan jou. 'k Mot 2000 voor dit kereltje. Hij schijnt veelbelovend te zijn. Heel veel belovend. Goeie ouders." Dat dit gelogen was wist het meisje waarschijnlijk niet. Paco had wel 'goede' ouders en was tot op zekere hoogte raszuiver, maar hij was slechts op uiterlijk geselecteerd. Op ziektes was niet gelet.
Het meisje kreeg Paco's halstertouw in haar handen geduwd en de man keek haar ongeduldig aan. "Nou moppie, vandaag nog. Ik heb nog tig andere kopers voor dit knulletje hier." Paco gaf de man een hap in zijn been en de man bromde. "Ik ga van dat beest vandaan staan. Kun je je voorstellen dat ik dat most verzorgen?" De man lulde nog even verder maar Paco had het al gehad met hem. Hij duwde zijn neus in de zachte hand van het meisje en brieste zachtjes. Hij had niet eens een keuze, hij moest wel met haar mee. Ze was de enige waar hij niet de behoefte had om diegene keihard te bijten.