Horse riding with my Spanish friend.

Het was een lange tijd geleden geweest dat hij samen met Sangre naar buiten was geweest, maar Avan had er wel ontiegelijk veel zin in. Samen met Pasqual had hij afgesproken. Het was al een tijd geleden geweest dat hij zijn vriend uit Spanje had gezien, enkele maanden geleden ongeveer. In de tussentijd waren erg veel dingen veranderd in Avan’ leven, misschien ook wel in dat van Pasqual, dat wist hij niet. Zijn hand gleed over de witte hals van de Andalusische hengst en vervolgens gleed zijn hand door naar zijn neus. Uit zijn broekzak viste hij nog een snoepje voor Sangre en daarna deed hij het bruin leren halster over de oren van het paard. Met een halstertouw leidde hij hem naar de poetsplaats en zette Avan hem daar vast om hem voordat ze naar het bos gingen nog eens goed te poetsen. Een nadeel van het hebben van een paard met een witte vacht was het poetsen, maar eerlijk gezegd vond Avan dat niets eens zo erg. Sangre was daarnaast ook niet zo’n paard dat echt iedere dag bruin uit de weide kwam, dus dat viel dan ook nog wel mee. Zijn donkere ogen gleden naar de wijzerplaat van zijn horloge dat hij van Taylor had gekregen en toen besefte hij dat hij nogal laat was begonnen. Hij had nog maar tien minuten voordat ze hadden afgesproken bij het bospad. Nadat Sangre dus zo goed als helemaal wit was haalde Avan het zadel en hoofdstel. Het zadel lag snel op zijn rug en meteen werd hij goed aan gesingeld. Vervolgens deed hij het hoofdstel in, trok alle riempjes aan en vertrok hij samen met Sangre naar het bospad. In een rustige stap reden ze weg en toen ze van de oprit weg waren en het pad naar het bos op gingen draafde Sangre aan. Het fijne aan hem was dat hij totaal niet hoog opgooide en doorzitten dus een goede optie was. Waarschijnlijk gingen ze straks met Pasqual en Digno wel galopperen, dus dat liet hij Sangre maar even niet doen. Toen ze dichter bij het afgesproken punt kwamen nam hij de hengst iets terug en verscheen er een glimlach rond zijn lippen bij het zien van de Spaanse jongen met zijn paard. “Hola!” Begroette hij hem. Avan kwam steeds dichter bij hem en toen hij naast hem stond liet hij Sangre halt houden. “Al een tijd geleden, zeg!” Merkte hij vervolgens op tegen Pasqual. Ja, Avan had wel zin in een gezellige middag. En dat zou het vast worden.

words; 422 / notes; it's bad, sorry / tagged; pasqual

De zon scheen. Dat was het enige wat Pasqual opmerkte terwijl hij zichzelf in het zweet aan het werken was. Vandaag had hij geen lessen en dus kon hij Papalita eens goed trainen. En zichzelf uiteraard ook. Hoewel Papalita oorspronkelijk voor de dressuur was gekocht, had hij gezien en ervaren dat ze dol leek te zijn op springen en daar was hij haar nu op aan het trainen. Hij had geen instructeur vandaag, die was eergisteren namelijk al langs geweest. De hindernis stond, de zon brandde op Pasquals huid en zijn ademhaling was rasperig. Geconcentreerd keek hij naar de hindernis, stuurde de merrie er recht op af en voelde hoe ze aarzelden. Zijn benen gaven haar een extra duwtje, lieten haar weten dat ze moest, dat hij er wel vertrouwen in had. Haar bewegingen waren hem inmiddels al bekend en toen hij voelde dat ze ging, bewoog hij mee, kwam hij uit het zadel. Het korte moment van zweven was altijd te kort, naar zijn gevoel. Met een plofje kwam ze neer en Pasqual ving de klap op met zijn benen om zich daarna voorzichtig terug in het zadel te laten zakken. Trots klopte hij de merrie op haar hals, liet haar nog een eindje draven en liet haar toen terug gaan naar stap. Dat was wel voldoende voor vandaag. Afwezig keek hij op zijn horloge en moest toen een plukje manen vastgrijpen. Hij had nog een kwartier voordat hij bij het bospad moest zijn en Digno was niet gepoetst of gezadeld of wat dan ook! Na vijf minuten rondstappen met Papalita sprong hij van de merrie af, zadelde haar ter plekke af in de bak en begeleide haar naar het weiland. Ze was inmiddels al zo erg ingeburgerd dat ook zij op haar dooie gemakje met hem mee slenterde en niet eens de intentie had om weg te lopen. Ideaal was het zeker. Hij sloot het hek achter Papalita en liep naar het weiland waar Digno in stond. Zachtjes floot hij en tevreden zag hij toe hoe de hengst op hem afsnelde. Pasqual pakte een plukje manen vast, nam hem aan het plukje maan mee naar buiten het weiland en liep naar de zadelkamer toe. Daar borg hij Papalita's spullen op en pakte gauw een borstel. Kort haalde hij deze borstel over Digno's grote, logge lijf en gooide hem daarna weer terug in de poetskist. Even met de hoevekrabber controleren of alles goed was en even alles vluchtig schoonmaken. Hoevekrabber mee in zijn broekzak. Zo. Neckrope meegrissen, omdoen bij Digno en hij was klaar om te gaan. Oh ja. Gauw even alles afsluiten. Zo. Nu moest het wel lukken. Hij sprong soepel op Digno's rug, gaf hem de sporen om te gaan en voelde hoe los Digno al liep. Als hij nu aan Digno zou vragen om te draven dan zou het niet heel erg verkeerd aflopen. Dus toen ze op het bospad waren vroeg hij Digno te gaan draven. Vrolijk en vlot draafde Digno door, waardoor ze twee minuten voor tijd op de plek waren waar ze hadden afgesproken. Pasqual zag Avan al aankomen met Sangre en hij grinnikte opgewekt. Hij had het gered!
"Hola!" Pasqual glimlachte breed naar de jongen die net als Pasqual was opgegroeid in het heerlijke Spanje. "Hee Avan," groette hij terug, terwijl hij de neckrope iets meer in zijn handen nam. Digno brieste vrolijk en zwaaide even met zijn staart, haast alsof hij Sangre begroette.
"Al een tijd geleden, zeg!" Jeb, daar had Avan gelijk in. Het was een hele tijd geleden dat ze elkaar gezien hadden, maar dat hinderde niet. Daar kon hun vriendschap wel tegen. Oké, misschien was het nog vroeg om te spreken over een vriendschap, maar er was zeker sprake van een genegenheid die Pasqual voelde voor de jongen. Hij mocht Avan wel. Dit beloofde een leuke middag te worden.
"Veel te lang, als je het mij vraagt. Helaas, nou ja, helaas... Het is druk," zei Pasqual. "Maar vandaag heb ik de tijd. Zullen we richting strand gaan? Het is een tochtje van een halfuur ongeveer en als we het goed doen kunnen we daar op een van die strandterrasjes nog wat drinken. Ben er wel eens geweest, denk dat het wel te doen is. En om de paarden op het strand te laten crossen, ik ben wel in voor een raceje!" Hij grinnikte en klopte Digno nogmaals op de hals. Hij gaf hem de sporen om te stappen en liet hem naast Sangre lopen. Moest wel een leuk tafereel zijn. Twee jongens met een getint huidje die beiden twee paarden hadden die best wel op elkaar leken.

Onder hem voelde hij hoe de hengst steeds meer ontspannen begon te lopen en een enkele keren met zijn staart heen en weer zwiepte, vervolgens op het bit beet. Pasqual begroette hem meteen terug en met een glimlach kwam hij naast hem tot stilstand. "Veel te lang, als je het mij vraagt. Helaas, nou ja, helaas... Het is druk," Ja, daar had hij helemaal gelijk in. Avan knikte daarom ook. "Maar vandaag heb ik de tijd. Zullen we richting strand gaan? Het is een tochtje van een halfuur ongeveer en als we het goed doen kunnen we daar op een van die strandterrasjes nog wat drinken. Ben er wel eens geweest, denk dat het wel te doen is. En om de paarden op het strand te laten crossen, ik ben wel in voor een raceje!" “Ik vind het prima. Tegen een race kan ik natuurlijk geen nee zeggen.” Sangre hield van crossen, al deed hij het alleen als het ook echt mocht, gelukkig. Dat was een van de vele voordelen van Sangre, hij wist precies wat hij wel en niet kon maken op allerlei momenten. Geweldig beest. Nadat Pasqual Digno liet stappen volgde hij en Sangre ook in een rustig tempo. Kort slikte hij eens en keek hij naar de omgeving naast hem. Er waren geen dieren te zien, wat logisch was, ze waren wild en dus ook sluw.
“Heb je ehm, nog iets meegemaakt?” Vroeg hij toen maar om een poging te doen om bij te praten met hem. Het was al een lange tijd geleden dat ze elkaar hadden gesproken of gezien, dus wie weet. Bij hem was er in ieder geval wel een hele hoop veranderd, in positieve zin. Maar hij probeerde er maar niet allemaal aan te denken. Het was een hele hoop en anders zou zijn gedachten toch weer bij haar blijven, terwijl hij nu met Pasqual was. Overigens voelde het niet zo dat ze een tijd geen contact hadden gehad, op de een of andere manier voelde het erg vertrouwd bij hem in de buurt. Hij wist niet.. Ze konden elkaar al een hele lange tijd, sinds dat ze Sangre bij zijn ouders hadden gekocht, daar zou het vast wel aan liggen. “Ben je in voor een drafje? Of wil je liever energie bewaren om ons straks bij te kunnen houden.” Plagend trok Avan een paar keren zijn wenkbrauwen omhoog. Hij wist niet of ze snel waren, maar daar zou hij straks vast wel achter komen. In ieder geval had hij er ontzettend veel zin in, dus dat zat wel goed. Sangre blijkbaar ook, die zat nu al te stuiteren, maar ging er niet vandoor. Het contact dat ze hadden via de teugels was niet erg aangespannen maar als Avan ineens de teugels strak zou moeten nemen – wat hij eigenlijk niet verwachtte – was dat wel een optie, daar hield hij wel rekening mee.

Terwijl ze een stukje aan het stappen waren, keek Pasqual ontspannen om zich heen. Hij had vandaag voor de verandering een cap op, maar dat was omdat hij hiervoor op Papalita had gereden en niet de kans had gehad het ding van zijn hoofd af te werpen.
“Heb je ehm, nog iets meegemaakt?” Een vuurrode kleur verscheen op Pasquals wangen toen hij beschaamd voor zich uit tuurde. Nee, Avan kon niet doelen op het Aya/Perrie gebeuren, bedacht hij zich. Maar het was zo beschamend, daar ging hij zijn Spaanse vriend niet mee lastig vallen. Alhoewel, opzich om daar iets over te vertellen.
"Opzich.. er is wel zat gebeurd," gaf Pasqual schoorvoetend toe terwijl hij met een glimlachje naar Avan keek. "Mijn ouders zijn terug naar Spanje en zijn mij nu via daar aan het supporten om hier een stal te openen. Een trainingsstal. Hier ben ik dan momenteel ook druk mee bezig en daar zijn dan ook de meeste dingen voor in werking gesteld. Voor zover ik weet kan ik volgende week al verhuizen." Hij glimlachte even toen hij dacht aan Vivian die hem helemaal aan het pushen was en alles al klaar aan het maken was voor die grote verhuizing. Zijn ouders waren ook van plan om over twee weken even terug te komen naar HorseHome om alles gereed te maken en dan weer weg te gaan naar Spanje. Dat was tof. Hij had trouwens niet verwacht dat hij al zo snel echt serieus al zijn plannen zou gaan doorvoeren wat betreft een manege. Trainingsstal. Wat het ook zou worden.
“Ben je in voor een drafje? Of wil je liever energie bewaren om ons straks bij te kunnen houden.”  Pasquals mondhoeken krulden om. Maakte Avan een grapje? Energie bewaren om hén bij te kunnen houden? Bullshit. Zou eerder andersom moeten zijn.
"As if ik energie nodig heb. Wil je dit jezelf wel aandoen, Avan? Je moet niet gaan jammeren als ik je zo inmaak." Hij draafde aan en liet zichzelf meegaan in Digno's passen. Met een hand hield hij losjes de neckrope vast, zijn andere hand liet hij slap langs zijn lichaam hangen. Rechterhand opgetild, haast westernachtig. Het enige wat ontbrak was die cowboyhoed.
"En hoe staat het er met jou voor? Ik heb iets gehoord over ene Taylor, maar dat kunnen vage roddels zijn." Hij klopte Digno op zijn hals en keek Avan toen weer aan. De roddels die hij had gehoord waren variërend. Van een wild verhaal over vreemdgaan tot een romantische zwijmelstory over een verloving. Hij was er niet eens voor de volle honderd procent zeker van of Avan wel iets had met Taylor. Misschien heette ze wel anders. Of misschien was het wel een ex. Hopelijk, mocht het zo zijn dat Taylor inderdaad een ex zijn, vatte Avan het niet verkeerd op. Het was in geen geval Pasquals bedoeling om de jongen voor het hoofd te stoten. Ontspannen zuchtte hij even. Het voelde heerlijk relaxt om in het bos te lopen met de paarden en weg te zijn van Perrie en Aya. Oh god. Hij zou het er graag met iemand over hebben en misschien zou hij het straks wel bij Avan neerleggen, maar het was niet echt iets waar hij trots op was en hij wou het er misschien wel over hebben, maar.. hij wou geen medelijden. Digno brieste ook even vrolijk en leek steeds harder te gaan draven dus nam Pasqual het tempo iets terug.
"Hoo jongen, rustig jij," zei hij zachtjes tegen het dier.

"Opzich.. er is wel zat gebeurd," Vanaf het moment dat Pasqual sprak wendde zijn blik weer af naar zijn vriend, Of ja, in zijn ogen was Pasqual wel een vriend van hem, Avan wist niet hoe de jongen over hem dacht dus verder kon hij niet oordelen. Vragend trok hij bijna onmerkbaar zijn wenkbrauwen ietsjes op en wachtte hij geduldig af op een antwoord, de teugels van Sangre ondertussen vierend in zijn handen vast. "Mijn ouders zijn terug naar Spanje en zijn mij nu via daar aan het supporten om hier een stal te openen. Een trainingsstal. Hier ben ik dan momenteel ook druk mee bezig en daar zijn dan ook de meeste dingen voor in werking gesteld. Voor zover ik weet kan ik volgende week al verhuizen." Nogmaals herhaalde Avan enkele woorden van wat hij net had gezegd in zijn hoofd en knikte toen. Een glimlach sierde vervolgens zijn lippen en haast onhoorbaar schraapte hij zijn keel. “Aha, dat klinkt echt heel cool! Ik zal vast wel een keer komen kijken, als dat mag tenminste. Of als je me ergens voor nodig hebt, qua hulp of weet ik wat, je weet me te vinden hè?” Natuurlijk zou Avan hem willen helpen mocht dat nodig zijn, al was het iets heel stoms, dat maakte hem dan niets eens iets uit, als hij maar iemand ermee kon helpen. “Heb je al veel toekomstige klanten?” Er was duidelijk interesse in zijn stem te horen. Avan vond het echt leuk voor Pasqual dat hij een manege kon maken, logisch want dat was ook gewoon geweldig voor wie dan ook, toch?
Grijnzend bleef hij hem aankijken toen hij zag hoe Pasqual’ mondhoeken omhoog krulden. "As if ik energie nodig heb. Wil je dit jezelf wel aandoen, Avan? Je moet niet gaan jammeren als ik je zo inmaak." Door die woorden grinnikte hij kort, schudde hij zijn hoofd en keek voor een paar seconden voor zich uit om daarna zijn donkere ogen weer op de jongen naast hem te richten. “Oh ja? Nu heb je nog praatjes Pasqual, maar straks..” Plagend keek hij hem daarna weer aan. Sangre’ passen waren ruim waardoor Avan haast niet moeite had om te blijven zitten. Al hoewel dat altijd was in stap, maar alsnog, het leek gewoon of dat hij op een stoel zat.
"En hoe staat het er met jou voor? Ik heb iets gehoord over ene Taylor, maar dat kunnen vage roddels zijn." Nog voordat Avan überhaupt de kans kreeg om op zijn vraag te reageren praatte Pasqual door en kwam – zoals hij al had verwacht – Taylor voor in zijn woorden. “Oh, ehm, Taylor..” Begon hij aarzelend. Hij zou vast wel alles gehoord moeten hebben wat voor roddels er door de buurt heen gingen, of dat nou positief was of negatief. “Maar eh, het kan wel kloppen dat je over haar hebt gehoord, ja.” Bevestigde hij toen maar. Hij kon hem nu wel een heel verhaal uit gaan leggen, maar het liefste wilde hij het verhaal van haar en een andere jongen achterwege laten en alleen de grove lijnen vertellen. “Nou ja, het is allemaal misschien wat snel gegaan maar..” Ach, nu kon hij het ene dagverhaal ook maar beter vertellen. “Ik denk dat ik al weet wat je hebt gehoord. In ieder geval, Taylor was dus uitgegaan met een vriendin en de volgende dag wakker geworden naast iemand anders. Ik kwam erachter, werd boos en ja, de rest kan je denk ik wel raden. Toen ben ik meteen naar Spanje gegaan omdat ik hier toch vrij weinig meer te zoeken had en is ze met bewijs dat er niks was gebeurd achter me aangekomen. Ik realiseerde me pas hoeveel ik van haar hield toen ze weer bij mij was.. Snap je? En tsja. Toen gingen we uit eten op het strand en laat ik het er maar op houden dat ik haar toen meteen ten huwelijk heb gevraagd, dus we zijn verloofd nu. Alleen dat trouwen laten we zitten voor nu, dat is nog veels te vroeg.” Nadat hij zijn verhaal had verteld zuchtte hij eventjes en verscheen een glimlach op zijn gezicht. “Misschien klinkt het voor jou wel raar dat het zo snel is gegaan en dat snap ik ook wel.. Maar ik wéét dat ik van niemand zoveel kan houden als dat ik doe van haar.” Zo, zijn uitleg was klaar. Vooral het laatste gedeelte meende hij echt, hij zag zichzelf niet van iemand anders houden, dat leek hem gewoon raar. Ergens wilde hij vragen hoe het met Pasqual zat qua liefde, maar dat hield hij maar open voor straks, of zo, als hij er zelf al niet mee aan zou komen. Wie weet.
“Draven dus maar?” Vroeg hij toen na een tijdje stilte van zijn kant af, vragend om een bevestiging. Een grimas verscheen op zijn gelaat en zijn ogen leken een kleine twinkeling te hebben. Ja, deze dacht kon nog wel eens leuk worden.

“Aha, dat klinkt echt heel cool! Ik zal vast wel een keer komen kijken, als dat mag tenminste. Of als je me ergens voor nodig hebt, qua hulp of weet ik wat, je weet me te vinden hè?” Een glimlach tekende Pasquals gezicht en hij was dankbaar dat Avan dat aanbood. Het was fijn dat Avan het aanbood en het getuigde dat het gewoon een toffe gast was. Pasqual vond het altijd lastig om dankbaarheid onder woorden te brengen, maar zijn grijns moest genoeg verraden.
"Dat zou echt onwijs tof zijn. Ik kan elke hand gebruiken, weet je? Plus, hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Zeker met iemand die ik al zo lang ken." Dat meende Pasqual. Het leek hem dolkomisch om met Avan te gaan sleutelen op de manege en ondertussen ook nog te geinen over van alles en nog wat.
“Heb je al veel toekomstige klanten?” Pasqual dacht even na. Hij had momenteel al wat klanten, die in de toekomst waarschijnlijk gewoon over zouden lopen naar zijn nieuwe stal, maar echt klanten? Een paar, dacht hij.
"ik weet het niet zeker, maar ik weet wel dat Isaura me wel wil helpen met het trainen. Dus zij komt waarschijnlijk voor me werken en zal haar paard ook stallen. En uiteraard mijn huidige klanten, die zullen waarschijnlijk daar nog gewoon komen in plaats van dat ze naar mijn huis komen," beantwoordde hij de vraag. Digno brieste even en schudde met zijn hoofd.
“Oh ja? Nu heb je nog praatjes Pasqual, maar straks..” Pasqual lachte even luid waardoor Digno geschrokken een paar passen naar voren deed. Daardoor verloor Pasqual even zijn balans, maar herpakte deze al gauw en moest daarna nog even lachen. "Is goed, Avan, we zullen zien." Het voelde goed om weer met Avan te kunnen geiten en niet al te serieus te doen. Serieus doen.. was de laatste tijd te vaak gebeurd in Pasquals leven en het luchtige had hij al een hele tijd niet meer meegemaakt. Avan haalde dat weer in hem naar boven.
“Oh, ehm, Taylor.. Maar eh, het kan wel kloppen dat je over haar hebt gehoord, ja.” Roddels gingen snel in HorseHome en doordat iedereen op een bepaalde manier in contact met elkaar stond, hoorde je vrij snel wat er gebeurd was tussen twee mensen. Een relatie werd dan ook niet echt geheim gehouden en Pasqual vroeg zich ondertussen af of Avan iets zou weten over Perrie, of over Aya. Hij wist niet waar hij op hoopte.
“Misschien klinkt het voor jou wel raar dat het zo snel is gegaan en dat snap ik ook wel.. Maar ik wéét dat ik van niemand zoveel kan houden als dat ik doe van haar,” besloot Avan zijn verhaal. Ergens vond Pasqual het jammer dat Avan dacht dat Pasqual het misschien raar kon vinden, maar hij kon zich niet voorstellen dat Avan hem zou proberen aan te vallen op welke manier dan ook.
"Nee... Om heel eerlijk te zijn, het klinkt helemaal niet raar." Zijn blik verzachtte even en hij staarde in de verte, alsof Chloë zo tussen de bomen kon verschijnen. "Ik heb een tijdje met een meisje gedate, Chloë. Lang verhaal. Ken je waarschijnlijk al. Maar ik snap het. En ik ben blij dat jullie verloofd zijn en dat alles nu oké is. Maar vergeet me geen uitnodiging te sturen, anders komen Digno en ik je bruiloft trashen." Pasqual grijnsde breed naar Avan en leunde naar de jongen toe om hem een plagerige stomp op zijn arm geven.
“Draven dus maar?”
"Dat werd tijd!" Hij gaf wat lichte druk aan Digno en voelde hoe hij direct reageerde op de beenhulpen. Digno was iets enthousiaster dan Pasqual had verwacht en zonder erop voorbereid te zijn, vloog Digno in een flinke rengalop en racete over het pad heen, Avan en Sangre achter hem latend.
"Parar!" Pasqual liet zichzelf achterover leunen en draaide Digno terug naar Avan. Digno brieste, gooide zijn oren in zijn nek en haalde even uit naar Sangre.
"Sorry daarvoor," zei Pasqual, die even zijn benen strakker aanlegde.
"Klaar nu, Digno!" Een kort rukje aan de neckrope was genoeg om Digno weer tot zijn positieven te roepen en Pasqual kon hem weer naast Sangre laten draven. "Hij is een beetje té enthousiast," verklaarde hij het gedrag van zijn paard.

"Dat zou echt onwijs tof zijn. Ik kan elke hand gebruiken, weet je? Plus, hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Zeker met iemand die ik al zo lang ken." Een kleine glimlach verscheen rond zijn lippen waarna hij knikte naar de getinte jongen. Daar had hij inderdaad gelijk in. “Precies. Maar wel echt doen hoor! Ik doe het graag voor vrienden.” Nadat hij dat had gezegd werd de glimlach groter en keek hij eens voor zich uit. Zijn hand gleed door zijn haar om het een beetje terug in model te brengen, maar de wind was het daar niet mee eens waardoor Avan het maar opgaf en het gewoon liet staan zoals het was. Zo slecht was het daarbij niet eens, dus zeuren kon hij ook weer niet. “Niet dat je denkt dat je me ermee lastig valt, of iets.” Nog snel vulde hij dat bij zijn woorden van daarnet aan om het duidelijker te maken. Nee, hij deed graag voor een vriend zoals Pasqual. Tenminste, voor zijn gevoel waren ze vrienden en hij dacht nou niet dat de andere Spaanse jongen daar problemen mee zou hebben als hij hem zo zou beschouwen.
Voor even liet Avan zijn hand over de spierwitte hals van Sangre heen glijden. Een geluk bij de sneeuwwitte hengst was dat hij niet in de modder ging rollen of iets, dus poetsen was niet echt een probleem. Gelukkig maar, bij witte paarden waren van die vieze vlekken er moeilijk uit te krijgen en lieten witte paarden nou ook eens van rollen en dergelijke houden.. Nee, in dat opzicht was de hengst onder hem echt een onschuldig lammetje. "Ik weet het niet zeker, maar ik weet wel dat Isaura me wel wil helpen met het trainen. Dus zij komt waarschijnlijk voor me werken en zal haar paard ook stallen. En uiteraard mijn huidige klanten, die zullen waarschijnlijk daar nog gewoon komen in plaats van dat ze naar mijn huis komen." “Aha. Fijn dat je al ongeveer weet aan wie je wat hebt. Ik bedoel, stel je voor dat je het opent en niemand komt. Misschien kan ik ook zelfs nog overwegen om naar jouw stal te komen, mocht je dat leuk lijken.” Stiekem hoopte Avan dat hij dat leuk zou vinden, want tsja, het zou dan zeker nog geweldig gaan worden daar anders. Maar, alleen als Pasqual dat wel wilde. Hij begreep ook wel dat het te druk of iets dergelijks kon worden en dat was niet waar hij de oorzaak van wilde zijn.
Door de woorden van hem lachte Pasqual als gevolg en zag hij dat Digno er vandoor ging door het schrikken. Ergens schrok de zwartharige jongen toch wel, maar Pasqual kennende had hij alles toch wel onder orde en zou er niet zo snel iets met hem gebeuren. Hoopte en dacht hij. "Is goed, Avan, we zullen zien." Ook Avan lachte even mee en trok na een paar seconden een zo serieus mogelijk gezicht toen er iets in hem opkwam. “Oh maar hey, Pasqual, ik ben wel tissues vergeten. Dus je hebt alleen mijn schouder om op uit te huilen, goed genoeg?” De grijns rondom zijn lippen verraadde puntje bij paaltje toch alles waardoor hij nog even kort grinnikte. “Nee, grapje. Ik houd mijn mond maar voordat ik straks verlies en jij me gigantisch uit kan gaan lachen.” De kans zat er namelijk dik in dat hij dat zou doen, maar ergens vond hij het niet eens zo erg. Hé, ze hadden gewoon lol, daar ging het om.
"Nee... Om heel eerlijk te zijn, het klinkt helemaal niet raar." Vragend trok hij zijn wenkbrauwen even op. Echt niet?! Nog voordat nog verder een vraag terug aan Pasqual gesteld kon worden praatte de jongen weer en luisterde hij aandachtig naar zijn zinnen. "Ik heb een tijdje met een meisje gedate, Chloë. Lang verhaal. Ken je waarschijnlijk al. Maar ik snap het. En ik ben blij dat jullie verloofd zijn en dat alles nu oké is. Maar vergeet me geen uitnodiging te sturen, anders komen Digno en ik je bruiloft trashen." Oh. Dus hij was ook verloofd geweest? Maar het woordje ‘heb’ gaf aan dat dat nu niet meer het geval was en omdat hij de jongen zijn humeur niet wilde verpesten vroeg hij er verder maar niks over. “Wat dacht jij dan?! Jouw bruidsjurk hangt al klaar. Ik dacht dat jij de perfecte rol als bruidsmeisje wel op je kon nemen, niet waar?” Het was lang geleden dat Avan eens een keer weer onserieus kon doen. Met Taylor natuurlijk ook wel, maar dat was meer liefdes dingen. Dit was echt vriendschappelijk en dat was toch anders, vond hij dan.
Nog voordat Avan Sangre in een draf kon laten aandraven schoten Pasqual en Digno er vandoor waardoor de jongen grinnikend alleen met Sangre achter bleef. Lang duurde het niet of de twee kwamen terug en meteen verklaarde Pasqual het verschijnsel doordat Digno enthousiast zou zijn, begrijpelijk. “Ach geeft niks, maar beter bewaar je die energie voor straks Digno, anders maak je geen schijn van kans!” Probeerde de jongen lachwekkend genoeg tegen het paard te praten waarna hij zijn ogen op Pasqual richtte en toen snel aanschoot in draf. Het was gemakkelijk om op Sangre door te zitten omdat hij totaal niet hoog opgooide. Al snel kwamen ze op de lange weg richting het strand waar Sangre meer teugel kreeg en dus ook ontspannender op zijn eigen tempo ging draven. Yeah, dit was echt geweldig zo, samen met een vriend paardrijden. For sure dat het voor mensen die voorbij kwamen wel leuk eruit zou zien. Twee getinte jongens op hun witte sprookjespaarden, het kon toch ook niet mooier eerlijk gezegd? Dat waren twee combinaties die geweldig waren samen, dat kon hij wel raden.

“Niet dat je denkt dat je me ermee lastig valt, of iets.” Pasqual grijnsde. Dat probleem had hij gewoon heel snel, dat hij dacht dat hij mensen tot last was als hij iets vroeg. Of het relevant was, dat deed er niet toe.
“Aha. Fijn dat je al ongeveer weet aan wie je wat hebt. Ik bedoel, stel je voor dat je het opent en niemand komt. Misschien kan ik ook zelfs nog overwegen om naar jouw stal te komen, mocht je dat leuk lijken," reageerde Avan op wat Pasqual had gezegd over de klanten. Daar moest hij een beetje om lachen. Natuurlijk had hij daar ook al over nagedacht en het zou ronduit absurd zijn als hij een stal zou openen als hij geen garantie had op klanten. Goddank had hij nog altijd zijn ouders die contact konden spelen.
"Zelfs al had ik geen klanten gehad nu en geen garantie gehad op klanten, dan denk ik dat ik alsnog die stal had geopend." Dat was waar. Het was een droom die Pasqual nu al langer dan vandaag koesterde en hij vertrouwde het uiteindelijk wel. Niet al zijn inkomen was afhankelijk van de klanten die hij had. Ook het aantal paarden wat hij bezat en weer verkocht, zou wat geld in het laatje brengen. Hoe het kwam dat de jongen zoveel vertrouwen had in de toekomst en in zijn ranch, wist hij niet. Hij had het gewoon.
Dat Avan iets zei over dat hij bij hem op stal zou komen als het Pasqual leuk leek, deed hem goed. Het zou Pasqual geweldig lijken om samen met Avan plezier te maken op zijn trainingsstal, samen rondhangen in de kantine, geinen om klanten... er zou zo veel te doen zijn voor hen, dat kon niet anders dan leuk worden.
"Wauw, dat zou gaaf zijn," mompelde Pasqual terwijl hij Avan met een half glimlachje aankeek. "Je weet wel, wij tweeën, een trainingsstal?" De glimlach verbreedde tot een grote grijns en hij keek zijn Spaanse vriend nu met een grote glimlach aan.
"Ik zou het geweldig vinden!" Hij kon zich niet voorstellen dat zoiets ongezellig zou zijn.
“Oh maar hey, Pasqual, ik ben wel tissues vergeten. Dus je hebt alleen mijn schouder om op uit te huilen, goed genoeg?” Dacht hij. As if.
"Ja jongen. Is goed, dan zal ik mijn armen flink om je middel heenslaan en even goed uithuilen. Nou weet ik niet of ik wel wil winnen." De grap dat Avan en hij een stel was, was ooit een keer ontstaan uit een loos gesprek wat ze hadden gehad. Uit een aanvaring met een dronken meisje in de stad. Ze had de twee toegelachen en gezegd dat het zo fijn was dat mensen er zo open over waren dat ze homo waren. En Pasqual vond het heerlijk om ermee te geinen. Hij en Avan? Vast! Pasqual was véél te knap voor hem.
Nee, dat niet. Maar gewoon; nee.
“Nee, grapje. Ik houd mijn mond maar voordat ik straks verlies en jij me gigantisch uit kan gaan lachen.”
"Heel verstandig, schatje." Pasqual wierp een kushandje naar Avan terwijl zijn ogen twinkelden. Het was heel gemakkelijk om het naar zijn zin te hebben met Avan, zeker met alle flauwe grappen die hij gewoon kon maken zonder dat hij bang was dat Avan het verkeerd op zou vatten.
“Wat dacht jij dan?! Jouw bruidsjurk hangt al klaar. Ik dacht dat jij de perfecte rol als bruidsmeisje wel op je kon nemen, niet waar?” Pasqual grinnikte even.
"Straks moet ik me inhouden om Taylor niet van haar plek te verstoten, Avan, pas nou op! Ik weet niet of ik me wel in kan houden." Een brede grijns, een schaterlach. Hij zou nog gek genoeg zijn ook om in bruidsjurk als bruidsmeisje rond te lopen. "Nee, maar alle gekheid op een stokje, als je het wil?" Hij wiebelde even vrolijk met zijn wenkbrauwen. "Ik ben voor vele dingen wel te porren."
En toen was Digno dus te enthousiast geweest en was hij er even vrolijk vandoor gesprongen.
“Ach geeft niks, maar beter bewaar je die energie voor straks Digno, anders maak je geen schijn van kans!” Pasqual knikte vrolijk, stuurde Digno naast Sangre en hield licht de neckrope vast. Toen het strand in zicht was, voelde Pasqual de energie door zowel hem als zijn paard stromen. Dat effect had het strand nou eenmaal op hem. Zo vaak dat hij samen met Digno een strandrit had gereden in Spanje, zo vaak dat hij in de zee was beland en Digno tientallen meters verderop. Het was altijd een feest om weer bij de zee te zijn. Pasqual keek even rond, zichzelf ervan verzekerend dat het niet te druk was om met Digno en Sangre te racen. Nee, dat moest wel lukken. Het was wel aardig bevolkt en terwijl hij en Avan het strand overstapten, keken er een aantal meiden om. Plagend porde Pasqual zijn elleboog in Avans ribbenkast.
"Avan, ze willen je van me stelen," zei hij, terwijl een grijns om zijn lippen gekruld lag. "Al die meisjes. Of ze kijken allemaal naar mij. ZE WILLEN ONS UIT ELKAAR HEBBEN!" Digno schrok van zijn plotselinge schreeuw en gooide zijn hoofd omhoog terwijl hij met een huppelsprong een stap dichter bij Sangre deed. Hierdoor botste Pasquals knieën even tegen die van Avan.
"Whoepsies," lachte hij, zijn benen even tegen Digno aan drukkend waardoor de hengst, nog steeds niet helemaal kalm, een paar meter de andere kant op schoot. Pasqual viel met een plofje in het zand. Hij krabbelde overeind, greep Digno's neckrope vast en klopte zichzelf af.
"Hè bah," mompelde hij. "Nat zand. Afschuwelijk."


- Sorryknorry voor het lange wachten. Hoop dat de lengte het een beetje goed heeft gemaakt. -