Merry lonely christmas

Een witte lusitano hengst sjokte door de heuvels heen. Een shiba inu hond dartelde achter het paard aan. Het meisje op zijn rug had een heerlijk warme muts op gedaan, een warme rode jas en lekkere wanten. Ze had een extra warme panty onder haar kleedje aangedaan. Haar nette, lichtelijk, ouderwetse zwarte schoentjes blonken. Normaal had ze nu haar huisje in de duinen hebben moeten versieren samen met Zayn. Maar dat ging dus niet meer door. Dit jaar zou de eerste keer zijn dat ze Kerstmis alleen zou vieren. Samen met haar paard en haar trouwe viervoeter. Of ze het erg vond wist ze niet. Het had wel iets, bij zonsondergang uitkijken over de heuvels, her en der een wild paard zien. half in slaap vallen tegen je paard met zijn hoofd op je benen en je hond tussen jou en de hals van het paard in. Ze vormden een perfect trio vond ze zelf. Alsof ze geen vriendje nodig had. En toch mistte ze iets in haar leven. Misschien een beste vriend? Dat kon iedereen wel gebruiken dacht ze. Ze had Mido al lange tijd niet meer gezien. En of Kangin nog leefde, dat wist ze niet eens. De reden dat ze niet in volle vaart door de heuvels heen racete was dat ze moest uitkijken dat het glas en de fles niet zouden breken. Ze zou haarzelf een glas champagne cadeau doen op deze avond terwijl ze met haar dieren uit zou kijken over de wilde paarden. Ze hield er gewoon van. Op het hoogste punt hielt ze dan ook halt en steef af. Meteen maakte ze de singel van het westernzadel los en haalde het eraf. Heel voorzichtig legde ze het neer. Ze was hier vanmorgen al geweest om de sneeuw aan de kant te doen waar ze een groot deken zou leggen onder een doek dat alle vocht tegen zou houden. Zodra dat allemaal lag deed ze Quantum's hoofdstel uit. Het paard brieste dankbaar. Aiko snuffelde vrolijk aan de tas, tuurlijk rook mevrouw de snoepjes in de tas die voor haar bestemd waren. Echter werd de rust sneller verstoord als ze had gehoopt. Een schim verscheen in de verte en kwam richting haar.

Digno stond luid hinnikend in het weiland, wat Pasquals aandacht trok. Hij was met Papalita bezig geweest en had even een tijdje met haar wat dressuuroefeningen gedaan, en daardoor was hij nog niet fatsoenlijk aan Digno toegekomen. Hij keek even naar zijn hengst Digno en liet Papalita teruggaan naar stap. Ze brieste zachtjes en toen Pasqual haar vrije teugels gaf, liet ze rustig haar hoofd naar beneden zakken. Hij keek bedachtzaam naar Digno, die richting de bak gegaloppeerd kwam. Papalita schrok op en keek even angstig naar de hengst, maar liep vrijwel direct weer verder. Zo moeilijk deed Papalita niet over dingen.
"Wat is er, jochie?" vroeg Pasqual, terwijl Digno hinnikte. Digno rende weer terug het weiland in, om vervolgens met een noodvaart aan te komen rennen en over de bakrand heen te springen.
"JEZUS DIGNO!" schold Pasqual geschrokken, waar Papalita weer van schrok en waar Digno ook op reageerde. Twee paarden die van schrik een stapje opzij deden. Niet al te soepel viel Pasqual van Papalita af, belandde in het zand en krabbelde overeind.
"Oh boy," mompelde hij,"stelletje onhandige beesten!" Hij liep naar Digno toe, gaf hem een klopje op zijn hals en gebood hem in de bak te blijven staan. Daarna liep hij op Papalita af, deed haar hoofdstel uit en haar zadel af, porde haar zachtjes tegen haar flank en liep samen met haar richting het weiland. Hij hing het zadel op het hek, deed het hek open, stuurde Papalita het weiland in en sloot het hek weer. Hij nam het zadel weer van het hek af, liep naar de zadelkamer en hing daar de spullen op. Vervolgens pakte hij Digno's neckrope van het haakje af en liep weer naar de bak toe, waar Digno uitgebreid stond te gapen. Een grijns kwam op Pasquals gezicht en behendig gooide hij de neckrope naar Digno toe. Deze ving hem handig op met zijn mond en wachtte geduldig tot Pasqual hem achter zijn oor krauwde en de neckrope van hem overnam. Pasqual hing de neckrope om de nek van Digno, sprong voorzichtig op zijn rug en legde zijn benen aan. Digno stapte vrolijk de bak uit en het erf af. Hij was altijd in voor een lange buitenrit.
Pasqual lag plat voorover op het brede paardenlijf, een hand lag op de hals van Digno, de andere hield de neckrope van Digno vast. Paardenmanen striemnden in zijn gezicht door de hoge snelheid die ze bereikt hadden. De lege grasvlakte was een ideaal moment om Digno op volle snelheid te laten galopperen. Pasqual genoot van het geluid van de klepperende hoeven op de relatief harde ondergrond en het geluid van Digno's ademhaling en gesnuif maakte dat hij een brede glimlach op zijn gezicht had.
"Kom op, jongen," spoorde Pasqual het paard aan, waarbij Digno het niet erg vond om nog meer te versnellen. Zijn passen werden groter en ook de snelheid lag hoger dan daarnet. Na een minuut nam Pasqual Digno terug naar een rustig handgalopje om vervolgens over te gaan naar de draf, om daarna het terug te brengen naar stap. Hij liet Digno een paar minuten rustig rondstappen zodat hij weer op adem kon komen, tot Digno een hinnik sloeg. Vreemd keek Pasqual op, en zag toen het silhouet van een paard. Ontspannen zette hij koers hiernaar, want hetzag er niet uit alsof het een wild paard was.
Eenmaal aangekomen bleek er sprake te zijn van een meisje een hond én een paard. Pasqual stak zijn hand vriendelijk op naar het meisje, die zeer mooie, lange blonde haren had.
"Hii," zei hij vriendelijk. "Wat... apart om hier iemand te ontmoeten." Dat was op geen enkele manier gelogen. Niet veel mensen reden vandaag graag buiten.