Don't say you know me, when I don't even know myself.

In een losse grijze trainingsbroek -die tot aan haar enkels kwam- met daarboven een felrode sweater snelde ze de trappen af. Haar gelaat stond op onweer en laaiend greep ze haar skateboard langs de reling van de trap vast. Nog snel griste ze haar lange ketting met parels van het aanrecht en hing 'm direct om haar nek. Hoe sneller ze dingen inpakte in haar rugzak hoe sneller ze besefte dat ze niet meer terug kon. Iana had daarnet een grote ruzie gehad met haar ouders, dat ze veel te veel uitging en veel te weinig studeerde en dat had haar zo kwaad gemaakt dat ze naar hun hoofden had geslingerd dat ze hier nooit meer terug ging komen.
Met haar bruine haren al wapperend achter haar schouders gooide ze de deur met een smak dicht en plaatste haar board tegen de grond. In één simpele springbeweging sprong ze erop en wilde zich net afzettend om te vertrekken maar werd tegengehouden door de smekende stem van haar moeder. Iana's hoofd draaide vurig een kwartslag en met haar felblauwe ogen keek ze récht in die van haar moeder. Haar mond maakte een pruillipje en haar ogen stonden dik. Wat er natuurlijk op wees dat ze had geweend. Iana beet op haar onderlip, wist dat ze hier sowieso niet voorgoed ging weggaan maar wat afstand kon geen kwaad. "Iaantje .. Lieverd .. Alsjeblieft!"
Iana verbrak het oogcontact, gooide haar armen de lucht in en verdween in volle vaart met haar beide voeten op het skateboard. Haar lenige lichaam was handig om snelheid te maken en tegelijkertijd te balanceren op het board. Dus lang duurde het niet of ze had zich verplaatst naar de duinen waar ze de kans kreeg even tot rust te komen. Het was redelijk fris en de wind sloeg alle kanten op. Op haar gezicht stond een gespeelde glimlach en van zichzelf wist ze dat niemand zou kunnen zien wat er achter dat valse gezicht zat. En met dat zelfde fake gezicht skate ze verder langs de dijk waar er vele mensen met winkeltassen rondliepen. Dus moest Iana veel zigzaggen en werd het soms moeilijk om te zien wie er voor je zat. Dus lang duurde het niet of er gebeurde wat ze dacht er zou gingen gebeuren. Haar skateboard vloog de andere kant uit, Iana maakte een val naar rechts en de persoon tegen wie ze gebotst was zal waarschijnlijk ook gevallen zijn. Verdwaasd lag ze daar op de grond, niet wetend wat er gebeurd was.

Met doffe klappen raakten zijn vuisten de boksbal keer op keer op keer. De ruimte waarin dit zich afspeelde werd slechts verlicht door een peertje aan het plafond dat een strijklicht op Troy's ontblootte bovenlijf wierp, waar het zweet inmiddels vanaf liep. Ondanks zijn sport was hij niet overdreven groot of gespierd; hij had een ietwat pezige bouw, de bouw van iemand die net voldoende te eten had en veel bewoog.
Na een poosje stopte hij. Zijn borstkas ging zwaar op en neer, maar hij voelde zich voldaan; hij had hard gewerkt en had de indruk dat hij nog aardig in vorm was, ondanks de lange reis die hij af had gelegd om hier te komen.
Sinds hij relatief goed was gaan verdienen met het boksen in de semi-illegale competities was hij gaan sparen om zijn ouders uit de shitwijk te krijgen waarin hij opgegroeid was. Toen dat was gelukt was zijn doel zijn eigen vertrek geweest. Troy was een werker, iemand die geleerd had dat niets voor niets was. Er waren tijden geweest dat hij er twee baantjes op na hield naast het boksen en dat hij amper sliep. Hij had krom gelegen om zijn doel te bereiken, maar het was gelukt. Met een redelijke financiële buffer en een leeftijd die nog voldoende mogelijkheden bood had hij nu dit kleine appartement. Voor een stad als deze stelde het geen fuck voor, maar het was ruimer en schoner dan wat hij gewend was, dus hij wist beter dan te klagen; hij had tenminste een goede plek om te wonen.
Hij droogde zijn lijf af met een ruwe handdoek en trok een schoon shirt aan, waarna hij de kelder verliet waar zijn boksbal hing. Hij ging naar buiten en begon te lopen; hij had zin om een flink eind te lopen. Was goed voor hem; hij vermeed het altijd maar hetzelfde te doen.
Aangezien hij had gehoord dat er duinen vlakbij waren besloot hij daarheen te gaan. Hij had nog nooit de zee in het echt gezien, namelijk. En de jongen met het korte, donkere haar was toch behoorlijk nieuwsgierig, al gaf hij het niet graag toe.
Hij was amper op weg toen twee tienermeisjes naast hem kwamen lopen.
"Hey gozer, nieuw hier?"
"Ja, we hebben je nog niet eerder gezien."
Troy zuchtte. De wietlucht die van het tweetal afkwam deed hem ernstig vermoeden dat ze hun eigen moeders nog voor nieuwe mensen aan konden zien. Een strekte haar arm naar hem uit.
"Jezus, blijf van me af, domme snol," zuchtte hij geïrriteerd. Zijn zelfbeheersing was zeer goed dus het moest al erg gek lopen wilde hij een klap uitdelen maar feit bleef dat het tweetal hem stoorde. Hij hield niet van lamlendigheid, van onnozelheid of van lui die aanklootten met drugs. Hadden ze hun geld niet beter te besteden? Ach, wat boeide het hem ook. Onverschillig versnelde hij zijn pas en al vlug liet het tweetal hem weer met rust. Fuckfaces, dacht Troy ongeïnteresseerd.

Toen hij de duinen bereikte begon hij te joggen en hoewel hij zichzelf voorhield dat hij gewoon een afwisselend tempo nodig had, was het feit dat hij voor het eerst de zee zou zien een veel sterkere drijfveer voor het plotselinge tempo.
Hij jogde vervolgens over de dijk, geen acht op de mensen er slaand; hij had alleen maar oog voor wat er naast hem lag en op het gelaat van de normaal at chagrijnige, ernstige en harde jongen stond een gelukkige grijns; de zee. Het was hem echt. Zo groot, wijds en mooi. Troy was absoluut geen zweverig natuurtypje, maar voor dit soort dingen had hij zonder meer ontzag.
Hij zag het meisje niet aankomen en toen ze tegen hem aanviel ging hij ondanks zijn normaal zo goede reflexen toch keihard onderuit. Met een klap sloeg hij ruggelings tegen de grond. De lucht werd uit zijn longen geblazen en hij hoestte. Gehaast krabbelde hij overeind. Hij fronste toen hij het meisje zag, maar was niet echt in de stemming om een onvriendelijke sneer te geven.
"Gaat het?" vroeg hij haar daarom slechts ietwat kortaf. Kortaf, want ondanks zijn relatief goede humeur van net kon hij nou niet zeggen dat hij dit op prijs stelde, al werkte het in haar voordeel dat het een ongeluk was geweest met een skateboard; toen hij negen jaar terug begon te boksen was hij ook zovaak alle kanten opgevlogen als hij weer eens een ongenadige klap in ontvangst genomen. Het was niet iets waar hij met wrok op terugkeek; het had hem sterk en hard gemaakt en daar was hij dankbaar voor.
Hij stak zijn hand naar het meisje uit om haar eventueel overeind te helpen.

Half versuft stond ze naar de grond te kijken, niet echt wetend hoe ze zich juist moest gedragen. Uiteindelijk durfde ze de persoon dan toch in de ogen te kijken en schrok ze van de jongen die haar een hand aanbood. Iana kon niet meteen aan zijn gezicht afleiden of hij nu juist gegeneerd of bezorgd was. Dankbaar nam ze zijn hand vast en liet ze zich door hem overeind trekken. "Hmjuah, sorry voor het overrijden .. Het is moeilijk om hier te skaten en ik zat duidelijk met mijn gedachten ergens anders!"
Het kon dan wel een excuus zijn, ze meende het wel degelijk. Haar moeders gezicht bleef maar in haar hoofd spoken en hoe verder ze van huis wegging hoe zelfverzekerder ze werd. Maar nu Iana tegen de grond was geknald leek ze wel tot besef gekomen te zijn dat ze eigenlijk niet zonder haar ouders kon. Zeker niet zonder de beschermende armen van haar moeder en de strenge, soms overdreven reagerende vader als ze iets verkeerd deed. Haar gezicht ging wat naar voren hangen en met haar voeten schuifelend richtte ze haar blauwe ogen op die van hem. "En ohya, ik ben Iana." Iana wilde haar hand uitsteken om die te schudden maar hield zich net op tijd in. Hem nu de hand schudden zou nogal dom overkomen nadat ze hem omver had gegooid.
"Heb je soms zin om .. even te gaan wandelen langs het strand? Ik wil het graag goedmaken, alleja, voor die val.." Iana bleef naar de grond kijken, lachte onhandig en plaatste uiteindelijk haar handen in haar zij. Het had geen zin om hier als twee dwazen te blijven staan dus stelde ze maar iets voor. Misschien zou deze jongen haar nog wel bevallen en zouden ze héél misschien vrienden kunnen worden. Maar de onzichtbare spanning die tussen hun stond ergerde haar wel duidelijk en daar wilde Iana graag wat aan doen. Hoe ze dat juist zou moeten doen wist ze niet, maar dat zou ze straks wel zien.
Met haar skateboard in de ene hand streek ze haar haren de juiste richting in met haar andere en oopte stiekem dat de jongen met haar mee zou willen gaan. Tenslotte wist ze zelf niet wat ze anders zou moeten doen en wat gezelschap kon nooit kwaad. Tenslotte zag de jongen er nog wel vriendelijk uit, op het eerste gezicht dan. "Je hoeft niet mee te gaan hoor.."

Toen ze zich excuseerde haalde Troy zijn schouders op.
"Whatever, 't is ok," zei hij nuchter.
Kort daarop stelde het meisje zich voor als Iana, iets waar ze hem lichtelijk mee verraste; hij had eerlijk gezegd verwacht dat ze weer op haar skateboard zou stappen en door zou rijden. Oh well.
"Troy," stelde ook hij zich maar voor; hij een botte, onvriendelijke asshole zijn op bepaalde momenten, hij had wel enige manieren in dit soort situaties. Hij was ook niet een onverdeelde klootzak of zo, hij had alleen een lage bullshittolerantie en zolang iemand nuchter van aard was en niet rondwentelde in zelfmedelijden was er voor zo iemand met Troy best een land te bezeilen. Hij was alleen zeer direct en was niet iemand die veel moeite deed om iemands gevoelens te sparen, over het algemeen, een enkele uitzondering daargelaten.
"Heb je soms zin om .. even te gaan wandelen langs het strand? Ik wil het graag goedmaken, alleja, voor die val.."
Opnieuw verbaasde het meisje hem. Over het algemeen was hij niet het type waar de meesten graag mee gingen wandelen; hij had een groepje goede kameraden met wie hij thuis elke week gezellig wat ging drinken in de locale pub, maar daarbuiten was hij eerder iemand die snel vijanden maakte dan vrienden. Niet dat hij agressief was, integendeel; zijn zelfbeheersing was uitmuntend, het was meer het feit dat hij nogal een cynist was en dat hij behoorlijk sarcastisch kon doen tegen volk dat hem op zijn zenuwen werkte.
Hij nam het meisje kort op. Ze leek hem wel ok, dus waarom niet? Hij was hier in eerste instantie toch gekomen om te wandelen, dus meteen iemand een beetje leren kennen kon geen kwaad.
"Prima," zei hij en toen
Haar laatste opmerking deed hem licht zuchten.
"Geen zorgen, als ik geen zin had gehad had ik je dat meteen eerlijk gezegd," zei hij, niet onvriendelijk. Hij was geen persoon dat snel zou instemmen met iets waar hij niets voor voelde om iemand een plezier te doen, al gold ook hier weer; uitzonderingen daargelaten. Immers, het keiharde werken om geld voor het vertrek van zijn ouders te sparen was absoluut niet leuk geweest, maar dat lag anders. Dat had gewoon gemoeten; vooral zijn moeder had hij zien wegkwijnen in de ruwe buurt en hij wist dat zijn vader het vreselijk had gevonden dat zijn vrouw er zo onder gebukt ging.
Hij begon te lopen in een langzaam, kalm tempo. Hij was immers in de buurt van de zee, dus hij had geen haast meer.
"Let's go then," zei hij nuchter en hij keek even om naar het meisje met haar skateboard. Iana. Aparte naam, maar moest wel te onthouden zijn; het waren bij hem juist de niet al te lange, aparte namen die bleven hangen.
Hij ademde de zilte zeelucht in en verwonderde zich erover hoe bij de zee zelfs de wind zout was. Hij had het idee dat hij hier in Horse Home nog wel eens een stuk geïnteresseerden in de natuur kon raken dan thuis, als hij dacht aan alle dingen hier waarover hij had gehoord; kliffen, watervallen.. Ja, hij had wel interesse om dat allemaal eens te gaan bekijken, mits het te combineren was met zijn werk; hij had gehoord dat ook hier in de mindere wijken wel off-the-record competities werden gehouden en eens een bokser, altijd een bokser. Als hij daarnaast nog een legaal baantje kon vinden had hij het helemaal goed voor elkaar. Troy was niet het soort dat snel met criminelen in de problemen kwam; hij meed de schimmige figuren en als die hem opzochten maakte hij kort en krachtig (en doorgaans was geweld niet eens nodig) duidelijk dat hij geen shit als chantage pikte en was het daarmee ook afgedaan.
Hj schoof zijn handen in zijn zakken en drukte het idee een sigaretje op te steken weg; hij moest er maar eens helemaal mee stoppen, want op roken na zorgde hij goed voor zijn lijf, dus het was best hypocriet dat hij er zo nu en dan eens een op stak.

Iana glimlachte met haar aanzicht naar de grond, wist dat ze de jongen irriteerde met haar antwoorden dus besloot ze haar mond maar verder te houden. De wind gooide haar bruine haren naar achteren en genietend van de aanraking sloot ze haar ogen. De naam Troy deed haar glimlachen. "Als in de film Troy?" Iana kon nog lachen met haar eigen 'grapje' maar hield het na vijf seconden toch voor bekeken. Meestal waren haar grappen toch niet grappig en lachten haar vriendinnen meer om Iana's lach dan om hetgeen wat ze zei. Ach ja, ze trok het zich niet al te veel aan.
De stem van Troy liet haar ontwaken uit haar gedachten en opeens opgewekt probeerde ze zijn passen bij te houden. Het was duidelijk dat ook hij niet echt met zijn gedachten hier zat en hij ook aan wat dingen aan het denken was. "Waaraan denk je?" Iana probeerde in zijn ogen te kijken maar durfde niet. Iets in haar zei haar dat ze deze jongen niet te veel vragen moest stellen. Althans, zo'n uitstraling had hij wel. Iana slikte en voelde hoe de zandkorrels tussen haar tenen kronkelden. Er waren niet veel mensen op het strand dus dat vergemakkelijkte het voor hen om zonder te slalommen te wandelen. "Ik ga m'n zak en skateboard hier achterlaten tussen de duinen, hier komt er toch niemand. Straks zal ik ze dan wel weer komen oppikken." Iana lachte, liet haar gerief tussen het gewas vallen en verstopte haar skateboard half onder het zand.
Tevreden dat ze was sprong ze achterover en spreidde haar armen. "Valt niet op, toch?" Ze grijnsde, draaide haar hoofd weer naar voren en ging iets enthousiaster naast Troy lopen. Misschien moest ze een vriendschap wel de kans geven, je wist maar nooit. "En Troy," Iana richtte haar blik op die van hem en probeerde een brede glimlach op haar gezicht te toveren. "ben je hier nieuw of ben ik je gewoon nog nooit tegengekomen?" Dat laatste leek haar vanzelfsprekend maar ze was wel benieuwd vanwaar deze jongen kwam. Tenslotte had ze hem hier in Horse Home nog nooit gezien. Terwijl ze ze passen probeerde bij te houden hield ze haar handen in haar zakken, niet echt wetend waar ze anders te moeten steken.

"Als in de stad Troje," antwoordde Troy nuchter. Zijn ouders hadden in hun hele leven vermoedelijk niet een film gezien; tv hadden ze ook nooit gehad thuis. Toch nam hij het meisje haar opmerking niet kwalijk; hij had hem wel vaker gehoord en was het gewend. Daar kwam bij dat zulke dingen hem niet snel beledigden.
Toen Iana naast hem kwam lopen en vroeg waaraan hij dacht grinnikte hij zowaar even; negen van de tien keer waren zijn gedachten een tikkeltje obscuur, maar uitgerekend nu iemand ernaar vroeg dacht hij juist aan iets heel onschuldigs.
"Aan dat ik de omgeving hier binnenkort maar helemaal moet verkennen," antwoordde hij luchtig. "Omdat ik heb gehoord dat er ook watervallen en kliffen en zo in de buurt zijn."
Voor zijn doen was dat een vrij uitgebreide uitleg. Normaal hield hij de dingen zo kort en bondig mogelijk; hij hield van efficiëntie. Waarschijnlijk was het nu het lekker weer of zo.
Troy keek naar het zand onder zijn voeten; hij had nog nooit op een strand gelopen, dus het was een aparte gewaarwording, ookal had hij schoenen aan. Hij schudde zijn hoofd. Wat was hij voor simplist vandaag; een beetje onder de indruk zitten zijn van zand. Jesus fucking Christ. Ja, Troy was redelijk grof in de mond. Waar hij vandaan kwam was immers iedereen dat, waardoor niemand zich eraan stoorde en je het toch al vlug als gewoon ging zien.
Toen Iana haar skateboard en zo besloot te verbergen bleef Troy geduldig staan, waarbij hij naar de zee keek. Heel in de verte zag hij een volgeladen vrachtschip voorbij komen varen en cynisch vroeg hij zich af hoeveel illegale chinezen daarin zouden zitten, want van wat hij had gehoord over die schepen had hij de indruk gekregen dat er nogal mee werd gesmokkeld.
"Valt niet op toch?"
Haar stem trok hem weer even terug naar de werkelijkheid en hij nam het kort op.
"Niet echt nee, al betwijfel ik sowieso of er op een plek als deze volk rondloopt dat je skateboard zal stelen," zei hij nuchter. Hij had het idee dat de criminaliteit hier best meeviel.
"Ik ben hier inderdaad nieuw," zei hij als antwoord op haar volgende vraag. "Drie dagen geleden aangekomen." De reis had te wensen over gelaten, maar ach, op zich was het allemaal wel goed te doen geweest.
"Woon jij hier al lang dan?" vroeg hij, om geen complete sociale knotwilg te zijn.
Hij kreeg de indruk dat het haar een beetje moeite kosten zijn tempo bij de houden, dus hij vertraagde iets. Hij keek naar de grond en zag een opvallende schelp liggen. Hij stopte even en raapte het ding op, het kleinood even in zijn hand wegend.
"Nou, heb ik zo'n ding ook eens vastgehouden," grinnikte hij. Hij liet de schelp in zijn zak glijden en hoopte ergens dat het ding heel zou blijven. Hij was zeker geen sentimenteel of materialistisch iemand, maar ach, hij had zo'n ding nog nooit in zijn leven aangeraakt, dus hij vond het wel geinig om hem te bewaren, just because.
Het viel hem op dat het hier een heel stuk minder druk was dan op de dijk en dat vond hij wel prettig; hoefde hij ook niet zo te letten op waar hij liep.
Hij nam het meisje naast hem nog eens kort op. Hij verwonderde zich nog steeds over het feit dat ze zo makkelijk had besloten wel een eind met hem te willen gaan lopen. Hijzelf was niet paranoide, maar als hij een meisje was geweest zou hij niet zomaar een eind gaan lopen op een redelijk leeg strand met een onbekende kerel. Niet dat hij van plan was haar iets te doen, maar het ging meer om het idee.
Het deed hem ook vermoeden dat dit een redelijk veilige omgeving was; in de buurt waar hij vandaan kwam zou je zelden een vreemde aanspreken, puur uit gezond verstand. Je had je familie en het volk waar je verder close mee was en dat was het ook een beetje, eigenlijk. Hier leek men veel losser in die dingen te zijn.
Ach, Troy klaagde niet; hij had geen zin een complete kluizenaar te worden, dus wat sociaal contact was niet slecht.

Zijn reactie had hier niet verwonderd. De meeste mensen in HH kende ze en Troy had ze nog nooit gezien. "Dat dacht ik wel al", Iana lachte vriendelijk en plaatste haar armen in haar zij. Het was best frisjes maar het viel best uit te houden in haar dikke winter pull die ze daarnet gelukkig had aangetrokken. Troy's vraag deed haar opkijken en kalmpjes knikte ze, blij dat hij haar wat vroeg. Iana hield immers niet van stiltes en soms werden die zo ongemakkelijk dat ze vaak vanzelf begon te neuriën. "Ik zit hier toch al een tiental jaren. Ik heb een tijd gewerkt op een manege van mijn grootvader die drie jaar geleden is gestorven maar ben daar uiteindelijk mee gestopt. Dus ja, nu zit ik opgescheept met school en twee irritante ouders waarvan ik nog geen twintig minuten geleden ben weggelopen." Iana grinnikte, was helemaal niet trots op wat ze haar moeder had aangedaan maar het kon voor haar gewoon niet anders. Steeds moesten ze weten waar ze naar toe ging, hoe laat ze terug ging komen en wie er allemaal ging zijn. Gewoon om zot van te worden.
En dat had Iana haar ouders ook proberen duidelijk te maken maar daar hadden ze natuurlijk geen oor voor.
Plots kreeg ze een vijftal jongens in het zicht die hun richting uitkwamen. Iana stootte Troy zachtjes tegen zijn zij om hem duidelijk te maken dat de blik van de jongen die eerst liep niet echt vriendelijk stond. "Wel, wel wel. Als dat geen schattig koppeltje is." De bruinharige jongen lachte zijn scheve tanden bloot, liet zich omringen door zijn vier vrienden en die lachten als schoothondjes vals met hem mee. Iana sloeg haar armen over elkaar, was helemaal niet onder de indruk. Dat merkte ook de 'aanvoerder' want die gooide iets anders in de strijd. "Schattig meisje, je vriendje moet boffen.." Verlangend kwam de jongen naar voren en leek als een dolle hond te schuimbekken. Iana daarentegen schoot een meter achterover maar viel half op de grond. "Verdomme, blijf van me af." Iana beet de hand die naar haar zij reikte van zich af en probeerde nog meer naar achteren te schuiven. Op commando van de leider schoten er twee naar Troy -om hem tegen te houden- en twee naar Iana om haar benen stil te houden.
Zo luid als Iana maar kon gillen probeerde ze van de mensen die hier liepen aandacht te trekken maat wist eigenlijk al op voorhand dat er hier geen kat liep. Wild om zich heen schoppend probeerde ze de twee van haar weg te krijgen. Maar de blik van de bruinharige was al genoeg, in no time had hij de kanten van haar sweater vast en leek hij die over haar hoofd te willen krijgen. Maar natuurlijk wrong Iana haar hoofd langs alle kanten zodat het hem toch niet zou lukken. "Troy!" Iana wist dat ze dit niet lang meer zou kunnen volhouden en ergens hoopte ze dat hij de kracht zou vinden om al die jongen langs de kant te schoppen. Want hoe naïef ze soms ook was, Iana wist best wel wat er haar te wachten stond als niemand deze vijf zou tegen houden. Dat wist ze donders goed. En de gedachte alleen al gaf haar de kracht om nog luider te gillen en nog harder te shoppen. Maar niets hielp, alles leek hopeloos.. Verdomme.

Hij trok zijn wenkbrauwen even op maar haakte niet in op haar woorden; die laatste zin klonk iets teveel alsof het de bedoeling was dat hij nou informatie uit haar zou proberen te krijgen en als Troy ergens slecht tegen kon was het wel als men een spelletje met hem probeerde te spelen; je zei wat je op je lever had of niet, ingewikkelder lag het bij hem niet.
Hi had de jongens eigenlijk niet eens gezien en het was dat Iana hem aanstootte. Hij keek op en fronste. Problemen? Nu al? Jezus Christus. Fuckfaces.
Schattig koppeltje? "Shut you're fucking piehole," zei Troy ongeinteresseerd. Hij had geen zin in gedoe en het stoorde hem direct hoe deze gozer een spelletje probeerde te spelen. Hij hield zich echter in. Troy deed anderen niet snel kwaad, maar hij had het idee dat dit soort tuig nog best wel eens te ver kon gaan. En dan zou hij zich toch echt even moeten misdragen.
Hij zag de leider op Iana afkomen die naar achteren struikelde en wilde ingrijpen, maar twee anderen grepen zijn armen. Troy haalde diep adem. Nou ja, als ze dan toch zo aandrongen.
Hij rukte zich bliksemsnel los, waarmee hij de leider even afleidde. Hij verplaatste kundig zijn gewicht naar de ballen van zijn voeten.
Het tweetal viel hem aan, maar hun klappen waren gemakkelijk af te weren voor de jongen die al dik negen jaar aan boksen deed en de meeste smerige trucjes inmiddels kende.
Hij wachtte een moment tot een absoluut zijn dekking liet zakken en haalde uit. Snel en efficient. Troy hield van efficient; hij was niet het soort om als een kat met zijn prooi te spelen; deze jongens waren interrupties, en interrupties werkte je vlot uit de weg.
Ze hadden compleet geen ervaring en ook de tweede leek geen goede vechter. Troy haalde opnieuw uit, gericht en precies, de jongen op diens slaap rakend. Met een zuchtje zakte deze ineen en Troy merkte dat de leider hem nu met grote, geschrokken ogen aankeek.
"Ik zal eerlijk zijn, ik had even moeten waarschuwen, maar ach, dat hadden jullie ook kunnen doen," zei Troy onverschillig.
"Je krijgt een keuze; je laat haar gaan en rot op, dan zal ik je de kans geven die twee daar ook weg te slepen, of je probeert met zijn drieen me tegen te houden en de eerste die bewusteloos raakt zal ik persoonlijk verdrinken."
Goed, dat was hij niet van plan; hij zou ze hooguit bewusteloos slaan want hij was gewoon geen moordenaar, maar het ging om het idee. Hij wierp een blik op Iana om zich ervan te vergewissen dat ze haar niet hadden verwondt of iets dergelijks.
"Wat wordt het?" vroeg hij ongeduldig. For fucks sake, ze dachten toch verdomme niet serieus dat hij de hele dag de tijd had of zo? Hij balde alvast zijn vuisten, klaar om het zorgvuldig af te maken als het antwoord nee zou zijn.

Iana lag de hele tijd op de grond met haar armen over elkaar gekruist en haar lichaam opgekruld als een kat. Ze sloot zichzelf af van de buitenwereld en hoopte dat dit gewoon heel snel voorbij zou gaan. Maar niets was minder waar. Soms hoorde ze een jongen luid schreeuwen en hoopte ze steeds dat het niet Troy zou zijn die zo schreeuwde. En telkens er iemand luid riep het voor Troy fataal ging zijn.
Maar tot haar opluchting hoorde ze opeens niets meer, werd het muisstil en durfde ze haar ogen weer te openen. Iana's blauwe kijkers vlogen als vanzelf naar die van Troy en blij om hem ongedeerd te zien liet ze een, glimlach op haar gezicht verschijnen. Maar de plotselinge woorden van Troy richting de aanvoerder lieten haar beseffen dat dit toch nog niet voorbij was. Er lagen vier jongens op de grond en diegene die daarnet zo'n grote mond had stond nog steeds recht. Iana zag haar kans, wilde niet dat Troy nog iemand bewusteloos zou moeten slaan en kwam overeind. De leider was zo afgeleid dat Iana zonder veel problemen op zijn rug kon springen om hem te vloeren. Met al haar kracht begon ze in zijn gezicht te scharten en klapte ze hem zo hard mogelijk tegen zijn kaak. "Dít", klap. "is voor je grote bek." Klap. "En déze was voor mijn vriend zo aan te vallen." Iana gebruikte expres het woord 'vriend' want volgens haar had Troy nu wel bewezen dat hij voor iemand opkwam. En voor Iana was dat genoeg om hem tot de categorie 'vriend' te beschouwen. Natuurlijk op het laagste niveau maar ze had zich duidelijk vergist in de jongen.
Toen Iana begon te beseffen dat ze de jongen zijn neus bijna aan het breken was sprong ze overeind, nam ze afstand van het schreeuwende lichaam en moest ze zachtjes lachen. Ja, je zag wel dat Iana er voldoening aan had om de jongen een bloedneus te slaan. Dat had hij wel verdiend.
"En ik zou niet proberen ons te volgen want dat zou je wel duur komen te staan!" Iana voelde zich duidelijk weer goed, wilde natuurlijk niet alle eer op haar strijken want eigenlijk had Troy alles gedaan. Kalmpjes nam ze Troy's gebalde handen in haar handen en zorgde ze ervoor dat hij ze weer ontspande. "Dat is al beter.." Iana glimlachte, nam zonder waarschuwing zijn arm vast -geen idee waarom- en trok hem van de menigte weg. Waarom ze juist zo opgewekt deed wist ze niet, maar op een of andere manier had Troy bewezen dat ze zich veilig mocht voelen bij hem en daar maakte ze gretig gebruik van. "Dankjewel trouwens voor daarnet, ik weet niet hoe ik je kan bedanken!"

Hij keek even met opgetrokken wenkbrauwen toe toen het meisje de jongen aanviel. Niet bepaald een efficiënte tactiek, maar ach, als het werkte; hij was al lang blij dat ze tenminste de guts had wat te doen; wat ze eerder deed, opgekruld op de grond liggen, sneed toch niet echt hout. Goed, hij begreep ook wel dat zo'n situatie eng was voor een meid, maar toch, als hem iets was geleerd was het wel het er nooit op aan laten komen.
Dat ze hem een vriend had genoemd verraste hem, aangezien ze elkaar amper kenden en hij zojuist mensen KO had geslagen; normaal was dat niet iets dat vertrouwen inboezemde, maar then again, in a way waren die lui de badguys.
Hij keek kalm toe hoe het meisje op de jongen insloeg en pas toen ze wegstapte keek hij haar recht aan. Ze leek er geen moeite mee te hebben, constateerde hij nuchter.
Bij het horen van haar opmerking grinnikte hij even. Dappere woorden voor iemand die vermoedelijk op elke mogelijke manier zou zijn verkracht als niemand had ingegrepen. Niet dat hij zichzelf als een reddende engel zag; hij had gewoon gedaan wat hij moest doen, niets ingewikkelders dan dat. Nee, hij was geen held. Hij geloofde niet in dingen als heldendom; je deed wat je moest doen en als het je lukte was dat mooi.
Plotseling nam het meisje zijn handen in die van haar. Verrast keek Troy eerst naar zijn handen, en hij voelde hoe ze ervoor zorgde dat hij ze ontspande, waarna zijn ogen die van haar zorgden. Hij kon haar echt niet peilen; het ene moment was ze een en al vrolijkheid, dan sloeg ze opeens een kerel in elkaar en vervolgens deed ze iets gevoeligs als dit. Wie was ze dan echt?
Nog steeds verbaasd stond hij toe dat ze hem meetrok, weg bij de menigte. Toen ze een eindje weg waren keek hij om naar het groepje. Wat nog benen had om op te staan keek onzeker terug. Troy knikte kort en keerde ze vervolgens onverschillig de rug toe. Ze waren niet meer van belang.
De woorden die Iana uitsprak deden hem opkijken en hij glimlachte zowaar even, waarna hij zijn schouders ophaalde.
"t Is ok," zei hij nuchter. Ze moest niet denken dat dit hem een of ander super bewonderingswaardig iemand maakte. Hij was niet bijzonder; hij as gewoon een door en door getrainde bokser uit de achterbuurten van Clapham Junction.
Er schoot hem iets te binnen, iets wat een ander waarschijnlijk vele malen voorzichtiger zou hebben gebracht voor het geval er een naar en/of schokkend verhaal achter zou zitten of iets van die strekking. Troy was daar te nuchter voor, of hij nou wilde of niet.
"Kende je die lui?" vroeg hij kalm. Hij kon immers niet ruiken of ze al eerder mot met dit volk had gehad of niet, after all, al had hij niet de indruk gekregen dat ze ze had herkend of iets van die strekking, al had het hem ook ontgaan kunnen zijn; toen die lui hem tegen hadden geprobeerd te houden waren zij namelijk zijn eerste prioriteit geweest.
"Gaat ie trouwens?" vroeg hij, zich realiserend dat hij misschien wel aan de ernst van de situatie voorbij was gegaan; hem deed dit weinig, maar op vrouwen had dit natuurlijk meer impact. Iana was degene die pretty much was aangerand, hij niet.
Hij begon weer te lopen, rustig en ongehaast. Hij hoorde de zee en het maakte hem aangenaam rustig. Dit was een plek waar hij zeker vaker te vinden zou zijn.

Iana moest lachen om de verbaasde blik van Troy en haalde kort haar schouders op. Ze had inderdaad van die rare stemmingswissels maar soms leek dat voor haar misschien wel het beste. Nu als een klein meisje beginnen huilen om wat er gebeurd was deed ze niet, dat zou haar zwak maken en zo'n indruk wilde ze Troy niet geven. Ook al lag ze daarnet opgekruld als een baby. Maar dat was dan weer iets anders, toen wilde ze gewoon niet dat er Troy iets zou overkomen. Ook had hij haar versteld doen staan door zijn vechttechniek, dat waren geen gewone geslagen en Iana was slim genoeg om te weten dat hij daarvoor wel les zou gehad hebben.
Zijn vraag deed haar van 'nee' schudden. "Ik heb die dudes nog nooit gezien. Gelukkig maar. Want ik ben er zo'n duizend procent zeker van dat moest ik ze alleen tegen gekomen zijn ik eraan was." Iana richtte haar blauwe ogen op Troy en glimlachte liefjes. Ja, ze was hem wel dankbaar. "En vertel mij eens, Troyieboy," Iana moest lachen om haar zelf uitgevonden bijnaampje voor Troy. "vanwaar haal jij die karatemoves? Maak me maar niet wijs dat dit je eerste keer is dat je vecht." Dat laatste zei ze met een scheef hoofd en met haar brede grijns op haar gezicht. Terwijl ze zo verder stapten hield Iana haar handen maar bij zich, puur omdat ze Troy niet de verkeerde signalen wilde sturen door zijn arm vast te nemen. Want ze zag nu al dat als Iana opeens zo 'intiem' deed Troy ervan afschrikt werd en dat wilde ze niet. Langs de ene kant vond ze hem wel leuk, dat mysterieuze dat rond hem hing intrigeerde haar wel voor een groot stuk.
Toen Iana's blik op het water viel kon ze het niet laten om Troy's hand vast te nemen. "Vertrouw je me?" Iana lachte, trok hem een heel stuk mee richting het water en liet hem opeens weer los. Zo vlug ze kon trok ze haar losse broek wat omhoog en duwde ze haar mauwen richting haar schouders. Nadat Iana haar schoenen de andere kant had gegooid stapte ze steeds verder het water in en lachte om de druppels die in haar haren vlogen toen ze begon te spetteren in Troy's richting. Ja, ze was hem aan het uitdagen en ergens hoopte ze dat hij niet zo'n saaie piet was die niets durfde. Dat hij geen bange haas was had hij daarnet wel bewezen maar of hij ook de leuke, plezante jongen zou kunnn uithangen wist ze niet. Stiekem hoopte ze dat wel. "Schrik van water, liefje?" Iana liet haar rechterwenkbrauw wat wiebelen en plaatste haar armen in haar zij. Benieuwd? Ja, dat was ze zeker naar zijn reactie.

Haar antwoord verraste hem niet, wat daarna kwam wel. Troyieboy? Hij onderdrukte de neiging met zijn ogen te rollen. Wat er daarna uit haar mond kwam deed hem meewarig zijn hoofd schudden.
"Niks karate, boksen," zei hij doodnuchter. "Doe 't inmiddels zo'n negen jaar." Hij maakte daar geen geheim van. Goed, dat hij niet echt aan legale wedstrijden meedeed ging hij haar niet vertellen, maar het leek hem ook sterk dat ze daarnaar zou vragen, aangezien het nou niet echt voor de hand liggend was of iets dergelijks. En anders zou een sarcastische opmerking voldoende moeten zijn om haar haar mond te snoeren.
Hij kreeg een beetje de indruk dat haar houding was veranderd; waar deze eerst gewoon vrolijk had geleken had het nu haast iets flirterigs. Het stoorde Troy; ze leek hem zeker niet onsympathiek en lelijk was ze ook niet, maar hij had het niet op mensen die direct al avances maakten; ze kende hem amper.
Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan toen ze zijn hand vastpakte en vroeg of hij haar vertrouwde.
"Iemand die ik amper een kwartier ken? Ja, volkomen," zei hij onverschillig. Er was iets waar Troy zich ook erg aan stoorde, en dat was wanneer er spelletjes met hem werden gespeeld. Dit soort dingen kon hij nog wel hebben, maar ze moest er geen gewoonte van maken zo geheimzinnig bij hem te gaan doen, want dat wekte bij hem doorgaans irritatie op, ookal uitte hij deze meestal hooguit in sarcasme.
Hij kon het niet ontkennen; toen ze hem meetrok naar het water kwam hij wel wat los. Hij keek hoofdschuddend toe hoe ze haar mouwen en pijpen opstroopte.
Toen ze in het water stond en water zijn kant op spetterde zuchtte hij licht. Dit was absoluut niet zijn ding, te kinderlijk. Als Troy iets jong had geleerd was het wel volwassen zijn en dat realiseerde hij zich nu weer.
Volwassen zijn; jaren lang had hij zich staande gehouden in een harde wereld waar je al werkte voor je geld voor je dat wettelijk mocht. Hij had niet veel tijd als een kind door kunnen brengen en dat maakte hem terughoudend in dit soort dingen; hij was het compleet niet gewend.
Bij het horen van haar woorden glimlachte hij vreugdeloos. Liefje? Serieus?
"Ja, absoluut doodsbang," reageerde hij slechts. Hij keek naar het water. Het zag er aangenaam uit en hij had het zeker warm van het gevecht van net. Moest hij dan maar eens iets compleet onbenulligs doen? Vooruit dan maar.
Hij trok in een aantal vlugge bewegingen zijn shirt, schoenen en broek uit, waarna hij in zijn boxer het water in liep. Toen hij ter hoogte van Iana was grijnsde hij even licht.
"Als je het water in gaat moet je het goed doen," zei hij luchtig, wat voor zijn doen behoorlijk vrolijk was. Hij tikte een paar druppels water in haar richting, puur voor de vorm en liep toen een stuk verder, tot hij tot zijn middel in het water stond. Het was koud, maar wel lekker en hij grijnsde bij de gedachte dat hij doodleuk middenin de zee stond; dat was wel voor herhaling vatbaar.
Hij liet zich achterover zakken tot hij op zijn rug dreef. Het was eigenlijk een compleet wonder dat er vroeger genoeg geld was om hem zwemlessen te geven maar nu was hij er blij om; je verleerde zoiets niet en het was toch een essentiële vaardigheid. Hij keek even opzij naar het meisje en vroeg zich af waarom ze opeens haast flirty tegen hem deed; zo'n aantrekkelijk iemand vond hij zichzelf niet. Ze kon zonder meer beter krijgen. Nou ja, ze zag ook maar; hij verwachtte niet dat ze het lang in zijn bijzijn uithield, dat gold namelijk voor de meesten. Hij was te direct, te bot en te no-nonsense voor de meesten in zijn leeftijdscategorie.
Een golf duwde hem een stukje richting het strand en hij liet zich er rustig op meedrijven. Na een poosje ging hij weer recht staan. Hij realiseerde zich dat hij geen handdoek bij zich had en zuchtte. Compleet niet aan gedacht.
"Zullen we verder gaan?" stelde hij aan Iana voor; een eindje over het strand lopen moest genoeg zijn om een beetje op te drogen.

Iana stond daar maar, te wachten op Troy en haar wenkbrauwen te fronsen toen hij daar koppig bleef staan. Zijn houding vertelde haar dat ze maar moest stoppen met hem uit te dagen, hij vond het duidelijk niet leuk en het leek hem nog te irriteren ook. Een zucht verliet haar keel terwijl ze toekeek hoe hij het water inging en wat druppels haar kant gooide. Nou, dat was ook met veel enthousiasme. Zucht.
Het enige wat haar nog versteld deed staan was dat hij in zijn boxer het water insprong en zelf even rondzwom. Maar Iana had eerlijk gezegd totaal niet de neiging om zich ook in het water te laten vallen want Troy had haar enigszins teleurgesteld. Daarnet dacht ze nog dat hij in zou zijn voor een random waterspelletje maar nu had hij haar dus bewezen dat hij zich te 'volwassen' voelde om daaraan deel te nemen. Dus stemde ze uiteindelijk maar in om nog een stukje te gaan wandelen. "Goed, laten we gaan." Iana's stem klonk overduidelijk geërgerd en dat zou Troy waarschijnlijk ook wel opmerken. Ze was eerder geïrriteerd om het feit dat ze zich voor een stuk belachelijk had gemaakt en deels omdat ze meer van Troy had verwacht. Misschien had ze zijn échte hij wat overschat. Hij zal die droogkloot wel blijven zeker? Iana wist het niet goed meer.
Met haar aanzicht naar de grond gericht slofte ze met haar voeten over het zand en bracht ze een hele hoop zandkorrels met zich mee. Aangezien ze niet goed wist wat te zeggen bleef ze dat maar doen en keek ze tevreden achter zich waar er een groot spoor was gemaakt. Good work Iana. Ze moest in zichzelf lachen om haar gedachten. In dat opzicht verschilde Iana echt wel veel met Troy. Iana kon zonder problemen het kleine meisje uithangen. Iets waar Troy duidelijk problemen mee had.
Terwijl ze zo verder stapten voelde Iana niet de drang om hem nog lastig te vallen met vragen. Als hij iets zou willen vragen zou ze dat wel horen. Maar nu had ze echt niet de behoefte om nog lang zo met hem mee te gaan. Tenslotte voelde ze aan dat hij eerder uit medelijden met haar meeliep dan wat anders. Of het moest zijn dat hij gewoon van de zee en het strand hielf, voor haar liep hij hier niet. Dat was wel duidelijk. Met een zucht sloeg ze haar blik voor zich en keek ze naar een aantal meisjes die schaterlachend het water in sprongen en elkaar onder duwden. Ja, daar had zij ook bij moeten staan. "Ik denk dat ik mijn gerief dan maar weer ga halen." Iana vond dat de stilte tussen hen wel welletjes was geweest en ze nu gewoon terug wilde keren. Of Troy moest iets hebben om haar weer wat in de 'plezierige' stemming te krijgen maar nu zat het er voor Iana wel op. Deze jongen was niet van plan om zich te amuseren, eerder om niet 'alleen' te zijn en van het uitzicht te genieten. Iets waar Iana niet voor gekomen was, om het uitzicht te bezien. We'll see.
Wat ongemakkelijk bleef ze staan, niet echt wetend of ze nu al terug moest stappen of wachten op een antwoord van Troy. Ergens wilde Iana wel weten waarvoor hij écht met haar was meegegaan. Wou hij haar wel leren kennen? Want Iana was soms wat moeilijk om te begrijpen maar ze moest toegeven dat Troy ook niet echt te doorgronden was. "Je mag zelf kiezen of je mee wilt gaan hoor." Iana probeerde een glimlach op haar gezicht te persen maar Troy zou vast wel weten dat die meer dan fake was. Ze wist gewoon niet meer hoe ze zich moest gedragen bij Troy. Gedroeg ze zich te vrolijk en te flirterig werd ie gefrustreerd en deed ze te seutig dan deed hij te saai. Weirdo.

-Iets beters kwam er gewoon niet uit XD

Niet aanvallend bedoeld, maar vind je neit dat je character we heel snel van stemming wisselt? Het voelt voor mij namelijk alsof ik elke post een ander type tegenover me heb.
Nog iets; je char gaat wel heel erg in op dingen over m'n char die ze onmogelijk kan weten; dat hij zich te volwassen zou voelen bijvoorbeeld; wel heel toevallig dat ze er precies dat etiket opplakt, zeg maar.

Toen ze zijn vraag beantwoordde klonk ze geïrriteerd, maar Troy sloeg er geen acht op; hij had nergens echt bot tegen 'r gedaan dus wat hem betrof liep ze zich aan te stellen. Als ze zijn persoon niet aankon was dat jammer voor haar; hij zou zich niet anders gaan lopen voor doen dan hij was, dus dat hoefde ze ook niet van hem te verwachten.
Hij slenterde relaxed het water uit en pakte zijn kleren, die hij nonchalant over zijn arm lege. De zon voelde warm op zijn huid, waar het water nog in smalle straaltjes vanaf liep. Het was lang geleden dat hij had gezwommen en het had zijn humeur aardig opgekrikt.
Toen ze liepen sloeg hij nog steeds geen acht op haar nukkige houding; het was zijn probleem niet. Hij had het hier prima naar zijn zin op het strand en vond haar heus niet ongezellig, maar als ze humeurig wilde zitten zijn ging hij niet fanatiek proberen aardig gevonden te worden door haar.
Hij keek naar de schelpen waar hij hier en daar per ongeluk op trapte. Nope, hij was hier niet om vrienden te maken. Het kon een leuke bijkomstigheid zijn, maar hij ging zich er niet voor uitsloven, really.
Hij keek even op toen Iana meldde haar spullen te gaan.
"Ga je gang," zei hij luchtig. Hij had toch niet de indruk dat ze zijn gezelschap nog langer op prijs stelde, dus hij hield haar niet tegen.
Toen ze zei dat hij zelf kon kiezen of hij meeging glimlachte hij even. Ja, dat sprak voor zich, hij ging zich echt niet laten dwingen.
"Ik ga wel mee," zei hij nuchter. Niet dat hij ernaar verlangde nog langer in haar ietwat demonstratief overkomende gezelschap te verkeren - het kwam immers op hem over als dat het de beoeling was dat hij oprotte - maar hij herinnerde zich dat tuig en wat ervan over was en had de indruk dat als ze alleen was ze nog wel eens gezeik kon krijgen met ze.
Hij had inmiddels het idee gekregen dat ze hoopte dat hij zijn excuses aan zou bieden of zo, maar dat vond hij bullshit; alleen omdat hij niet had meegedaan met haar kleine spelletje? Jesus Christ; als je daar al nijdig van werd.. Nou ja, het was verder ook niet belangrijk; ze kwam d'r heus wel overheen.
Hij liep ontspannen mee; dit soort dingen liet hij moeiteloos van zijn schouders glijden. Hij had jong geleerd niet teveel met sociale shit te zitten; had je geen fuck aan. Wellicht viel hij hier behoorlijk uit de toon, maar ach; je ontmoette vroeg of laat vanzelf wel iemand die op je aansloot, al kon dat soms even duren; sommige vrienden van he waren ook als vijanden begonnen; ze hadden elkaar eens compleet de hersens in geslagen en geconcludeerd dat de ander een waardig tegenstander was. Wat volgde was een soort respect met tegenzin wat langzaam in een solide vriendschap uit was gegroeid. Apart, hoe zoiets soms kon lopen.

Iana merkte dat ze zwaar aan het overdrijven was en ze Troy misschien wat teveel bestempelde. Dus ze besloot maar wat vriendelijker te gaan doen en haar overdreven, drama-queen 'gedrag' te laten vallen. Misschien moest ze hem een kans geven, tenslotte kende ze hem totaal niet. Toen ze zag dat hij met haar mee stapte probeerde ze zo vriendelijk mogelijk te kijken. Het zou niet fair zijn om hem een stempel op te plakken. "Wat is eigenlijk de reden dat je hierheen bent gekomen?" Iana plakte een halve glimlach op haar gezicht en besloot terug op nieuw te beginnen. Ze had daarnet wat te stroef gereageerd en dat zag ze van zichzelf ook in.
De wind die langs haar wangen sneed deed haar over haar hele lichaam trillen. Het was herfst en dat merkte ook Iana aan het klimaat dat langzamerhand aan het verkillen was. Ook begonnen de dagen minder lang te worden en ging de zon sneller onder dan anders. De winter zou daar dan als in een vogelvlucht achterna komen. Toen Iana bij haar gerief kwam nam ze haar skateboard in de ene hand en haar rugzak gooide ze opgelucht over haar schouders. Ze was al blij dat niemand haar schuilplek had ontdekt en dat haar spullen er dus ook nog lagen. Niet dat er hier veel mensen kwamen maar toch. Nu ze weer helemaal geïnstalleerd was keek ze Troy zijdelings aan, met haar ogen ditkeer eerlijk op hem gericht. "Het zou nogal stom zijn om nu al afscheid te nemen aangezien ik je gezelschap wel op prijs stel." Iana glimlachte vriendelijk naar hem, meende dit wel degelijk en hoopte dat ook Troy dat zou geloven. Want soms kon ze zo 'over' reageren dat men dacht dat ze een dramaqueen was en ze elk klein dingetje als een groot probleem zag. Ergens was dat ook wel zo maar Iana was gewoon zo'n chaotisch iemand, dat kon ze gewoon niet meer veranderen.
"Misschien .. Heb je soms geen zin om met me mee te gaan naar een plek die je waarschijnlijk nog niet zult gezien hebben? Weinig mensen kennen dat plekje en om eerlijk te zijn heb ik er nog nooit iemand mee naar toe genomen. Maar aangezien jij hier nieuw bent wil ik het je best met je delen." Half lachend richtte ze haar fonkelende ogen op hem in de hoop dat hij zou instemmen op haar uitnodiging. Tenslotte wou ze dat van daarnet ook wat rechttrekken. "Nou ja, je moet me maar volgen als je wilt." Iana liep terug op het gesteente van de dijk en keek opgelucht voor zich uit waar er niet veel mensen meer waren. Naarmate het later in de avond werd merkte ze altijd dat er hier minder mensen naartoe kwamen. Met haar gezicht naar voren gericht liet ze zich op haar skateboard zakken en stootte ze zich af met haar rechterbeen. Of hij haar zou kunnen volgen twijfelde ze niet aan, daar was Troy fysiek sterk genoeg voor. In een goed tempo duwde ze zichzelf voort, verder richting het noorden en hield halt bij een meer afgelegen huis waar een grote brandtrap naar een dak leidde. Iana wist niet of Troy nu mee was of niet maar sloeg er geen acht op. Ze sprong van het skateboard en trippelde naar boven. Ze kwam uit op een groot dakterras waar je uitzicht had over ongeveer heel de zee en de zonsondergang die straks zou beginnen. Op dat dakterras kon je de wind zou sterk voelen dat het door merg en been ging. Met een tevreden blik op haar gelaat liet ze zich op het randje van het terras zakken waar haar benen los bungelden over de rand. Ze hield ervan om hier naartoe te komen en gewoon rustig op zichzelf na te denken over vanalles. Of Troy dit zou appreciëren wist ze niet, ze zou wel zien. Als hij haar alsnog was gevolgd.

Hmm, ze leek inmiddels herstelt van haar accute aanval van butthurt zijn, dat scheelde. Troy haalde zijn schouders op toen ze vroeg waarom hij hier was gekomen.
"Oude buurt was er geen waar ik kans had op een beetje een normaal leven," zei hij, nuchter en eerlijk. Hij hield er niet van om te liegen over dingen en als hij de verkeerde dingen zorgvuldig voor zich hield was er niets aan de hand, wat hem betrof. Ook mysterieus lopen doen was niets voor hem, dus dan bleef gewoon eerlijk antwoorden over.
"Heb er een poosje voor moeten sparen, but it's for the better," zei hij luchtig. Hij dacht aan zijn ouders en voelde weer die opluchting bij de gedachte dat niemand van zijn familie daar nog in armoede woonde. Hij was te nuchter om trots op zichzelf te zijn, hij was eerder vooral gewoon blij dat het was gelukt.
Terwijl Iana haar skateboard en spul pakte, begon Troy snel zijn kleren weer aan te trekken; zijn lijf was nu wel opgedroogd.
Bij het horen van haar woorden keek hij op, niet eens verrast meer; inmiddels was hij wel gewend dat ze continu als een blad aan de boom om kon slaan en dat ze nu blijkbaar wel wilde dat hij in 'r buurt bleef zou daar wel bij horen of zo. Dat, of ze zei het puur om aardig te doen, kon ook, met sommige meiden wist je het nooit en hij kende deze amper.
Bij haar volgende woorden vroeg Troy zich af of onnodig mysterieus doen een soort must do was betreffende die plek; kon ze niet gewoon plain zeggen waar het op stond? Maar ach, hij wilde sowieso wat meer van de omgeving zien, dus het kon geen kwaad. Blijkbaar moest hij maar volgen als hij wilde. Nu was hij niet het type dat in de categorie volgzaam viel, maar ach, hij had geen zin om moeilijk te doen, want hij kon wel vermoeden wat voor reactie dat ging opleveren.
Ontspannen volgde hij. Hij jogde rustig de hele weg naast het skateboard; dat hield hij toch wel even vol.
Eenmaal op het dakterras keek hij om zich heen. Toen grijnsde hij even.
"Nice," zei hij goedkeurend. Hij kwam kalm naast haar zitten en keek naar de zee. Hij kreeg geen hoogte van het meisje naast hem; ze leek hem heus niet onsympathiek, maar wel onberekenbaar, met al die stemmingswisselingen van haar. Nou ja, zolang hij er verder maar geen last van had en zij er niet mee zat vond hij het wel best.
Hij haalde een hand door zijn zeer korte, donkere haar.
"Kom je hier vaak?" vroeg hij, omdat ze de weg op haar duimpje leek te kennen. Een mug landde op zijn pols en achteloos sloeg hij het beest plat. Had het maar geen stekend insect moeten worden.
Troy kon in de verte een deel van het stadscentrum zien liggen en had niet de illusie dat hij hier buiten de illegale bokswedstrijden zou kunnen blijven; zijn techniek zou hem bij gewone wedstrijden waarschijnlijk verraden en zonder kon hij al haast niet meer. Ach, de spanning had wel wat, de adrenaline, de kick, het winnen. Alleen als je KO ging was het minder, maar dat hoorde erbij.

Terwijl ze daar zo zaten liet ze haar benen heen en weer wiegen. Met haar handen nam ze de reling vast en probeerde zo te blijven zitten. Op zijn reactie glimlachte ze vriendelijk. Ze voelde niet de neiging om hem erover door te vragen waarom hij hier nu veel beter zou leven dan daar. Dus slikte ze die vraag maar in en bleef ze voor zich kijken. Af en toe keek ze eens naast zich, in de ogen van de kort bruinharige jongen en richtte daar weer hoofdschuddend haar hoofd naar voren.
"Ik ben blij dat je het hier toch al 'nice' vind." Een lachje verliet haar keel en kalmpjes haalde ze haar schouders op bij zijn vraag. "Of ik hier vaak kom? Zo af en toe eens, als ik eens moet uitblazen na een uitbrander van thuis." Ze vertelde het met een nonchalante attitude aangezien het haar niet veel interesseerde wat er thuis nog gebeurde. Hoe meer ze uitgekafferd werd door haar ouders, des te meer ze haar van zich wegduwden. En nu was Iana niet meteen van plan om terug te keren, daar was te boos voor. "Ik heb deze plek per toeval met een vriendin ontdekt toen we als twee sneaky meisjes een brandtrap op gingen lopen. Tot onze verbazing zagen we dus dat er hier een dakterras was en sindsdien kom ik hier wel eens om de twee dagen. De stilte en de rust maakt mezelf ook weer rustig." Een oprechte glimlachte sierde haar gezicht en kalmpjes keek ze zijdelings naar Troy. Ergens was ze wel nieuwsgierig naar zijn achtergrond maar ze durfde het ergens niet vragen. Het was duidelijk dat hij ervaring had in het vechten maar meer wist ze er dan ook weer niet over. "Vertel eens, wat heeft jou tot de sport boksen geleid? Of was dat in jouw geboortestad zo gewoontjes dat de jongens aan boksen gingen doen?" De vraag rolde over haar tong nog voor ze het besefte en eigenlijk was ze wel blij dat ze de vraag had gesteld. Tenslotte wilde ook Iana best wel wat leren over de verschillende culturen en leefgewoontes van anderen. Want als je hier moest zoeken naar diverse mensen dan mocht je wel al een hele tijd zoeken.
De rustgevende stilte die op het terras heerste deed haar ademhaling verlagen en blij dat Troy en zij -hopelijk- weer even op de zelfde golflengte stonden probeerde ze zich zoveel mogelijk te ontspannen. Haar blauwe ogen bleven hangen op een stel jongens die een paar meisjes aan het versieren waren en grijnzend gooide ze haar haren achter haar schouders. "Jongens, ze zijn onbegrijpbaar." Al lachend keek ze naar Troy en gaf hem een korte knipoog. "Bedoel ik niets persoonlijks mee hoor." Iana lachte, probeerde haar hikkende lach wat in te houden maar het lukte niet. Tja, daar zou Troy aan moeten wennen want Iana had vaak van die lachbuien waar er maar geen einde aan kwam.

Hij luisterde naar wat ze zei. Dit leek inderdaad een prima plek om heen te gaan als je alleen wilde zijn. Toen ze vertelde hoe ze het ontdekt had grinnikte hij even. So badass. Ja, de stilte en rust werkten kalmerend. In Clapham Junction had hij ook van die plekken gehad; platte daken waar geen fucker kwam en waar je heen kon als je gezeik zat was. Niet dat hij dat vaak deed; hij had thuis rust genoeg en gaf er de voorkeur aan zijn zelfbeheersing even te laten gaan op zijn boksbal.
Hij keek naar de zee, de niet-aflatende golfjes die tegen het zand sloegen en weer terug de enorme watermassa in gleden.
Wat hem tot boksen had gebracht? Jezus, daar moest hij serieus over nadenken; het was al iets van negen jaar geleden.
"'t Was begonnen als zelfverdediging; een vriend van m'n vader deed het en leerde me de basics. Vanaf daar is het vooral gewoon serieuzer geworden; ik wilde beter worden," antwoordde hij kalm, zorgvuldig eruit latend dat serieus eerder inhield aan wedstrijden meedoen die niet echt legaal waren en dat die vriend van zijn vader ook in dat circuit had gezeten. De reden dat hij het verzweeg was gewoon omdat hij er problemen mee kon krijgen. Hij zag dit meisje er niet voor aan hem te verlinken, maar hij wist ook dat het dom was om er zomaar van uit te gaan dat iemand die je net kende honderd procent te vertrouwen was; dat was gewoon vragen om moeilijkheden.
Hij was niet het soort dat problemen angstvallig uit de weg ging, maar hij voelde er niets voor om de bak hiervoor in te draaien of terug te moeten naar waar hij vandaan kwam.
"En nee, boksen was niet echt vanzelfsprekend," voegde hij eraan toe, zich het tweede deel van haar vraag herinnerend. Goed, veel deden het, maar het was geen must en bijna evenveel mensen hielden zich er angstvallig van afzijdig. Wellicht had Troy dat ook gedaan als het geld niet zo hard nodig was geweest. Echt slechte dingen had hij nooit voor geld gedaan; hij was daarvoor nooit verder gegaan dan die wedstrijden, maar hij had wel veel van zijn eigen gezondheid over gehad voor het verdienen van een inkomen; vaak had hij naast het boksen meerdere baantjes gehad, allemaal om het vertrek van zijn ouders en hem te kunnen bekostigen.
Hij volgde haar blik naar het groepje flirtende jongeren.
"Meisjes niet dan?" vroeg hij, sceptisch maar niet onvriendelijk.
"Gelukkig maar, anders zou ik me nog gekwetst voelen," antwoordde hij quasi-serieus op haar volgende opmerking en hij grijnsde even. Hij kon best ontspannen en humoristisch zijn, het kwam alleen gewoon niet zo gek vaak voor en zeker niet bij vreemden. Hij liet haar maar toen ze moest lachen; hijzelf lachte niet vaak uitgelaten. Was hij net wat te cynisch voor, waarschijnlijk.
Na een poosje rekte hij zich ontspannen uit.
"Zin om ergens wat te gaan drinken?" vroeg hij luchtig en hij stond op; zijn spieren waren wat stijf geworden van het zitten op het koude muurtje en hij wel zin in een warme kop koffie, als hij eerlijk moest zijn. Dat hij haar meevroeg had twee redenen. De eerste was beleefdheid; sarcastische eikel of niet, hij had zijn manieren. De tweede.. Ach, misschien was hij meer gesteld op haar gezelschap dan hij toe wilde geven.

Iana stond kalmpjes een melodietje te neuriën, niet te luid om Troy te enerveren en luisterde aandachtig naar de woorden van de jongen die naast haar zat. Dus hij had het geleerd van een vriend van zijn vader, best wel leuk. "Oh, moet leuk geweest zijn dan." Iana glimlachte, knikte vriendelijk en liet haar blik weer naar voren gaan. Haar ogen bleven nog steeds die jongens volgen en steeds moest ze grijnzen toen één van de meisjes een teken van 'nee' gaf. Ja, jongens dachten ook altijd dat ze elk meisje rond hun vingers konden draaien. Daar hadden ze het natuurlijk bij het foute eind, ieder meisje had wel degelijk een wil en die zou moeten gerespecteerd worden, hoe dan ook.
Zijn opmerking deed haar bijna voorover vallen van het lachen. "Yeah, weet je, ik vind nog steeds dat jongens zo moeilijk te doorgronden zijn. Wij, vrouwen, geven altijd een duidelijk indruk na!" Iana grinnikte en gaf Troy een plagerige por in zij. Ze had zich wel vergist in Troy, zo erg was ie nog niet. Misschien moest hij er gewoon inkomen, in zo'n weird type als Iana. Zou goed kunnen. "Je valt echt nog mee hoor, ik had daarnet denk ik een verkeerd beeld van je. Maar dat kan ook gewoon aan mij liggen." Iana glimlachte vriendelijk, keek Troy enkele tellen recht aan en haalde uiteindelijk haar schouders op. "Het verbaasd me al dat je het uithoud met mij, met al mijn stemmingswissels." Ze lachte. Iana wist van zichzelf maar al te goed dat ze heel vaak van gedrag kon veranderen en soms zelf op een onmogelijke tijd. Ja, het kon wel degelijk en Iana kon er gewoon niet aan doen.
Bij zijn vraag of ze wat wilde gaan drinken keek ze hem verwonderd aan. Wow, dat had ze niet van hem verwacht. Maar eerlijk gezegd voelde ze zich best ontspannen in het bijzijn van Troy en zag ze het dus wel degelijk zitten om wat te gaan drinken. Alleen .. "Op één voorwaarde." Iana glimlachte, bleef hem voor even aankijken en haalde toen uiteindelijk luchtig haar schouders op. "Dat ik me eerst wat mag gaan opfrissen want ik voel me net 'n wrak. Ook kan ik best m'n moeder gaan meedelen dat ik nog leef." Iana lachte, nam snel een papiertje uit haar zak en schreef daar haar nummer op. "Ik zal je bellen wanneer ik vertrek. Dat zal wel tegen een halfuurtje zijn! Zullen we hier gewoon op dit dak afspreken?" Iana stelde zich voorzichtig recht en bleef Troy eventjes aankijken. Het was niet zo dat ze haar chique kleren ging aantrekken maar wat nettere kelren zou fijn zijn. Vlug stoof Iana de trappen af, keek ze Troy nog eventjes over haar schouders aan en liep toen de weg op richting huis.
Thuis aangenomen drukte ze gehaast op de bel. Haar moeder kwam opgelucht naar buiten, vloog Iana in de armen en bood voor de honderdste keer haar excuses aan. "'t Is goed Mams, ik vergeef het je." Iana liep naar binnen en snelde richting de badkamer.
Gehuld in een rood kleedje met haar haren steil over haar schouders en een laagje make-up op haar gezicht stond ze zich te keuren voor de spiegel. Ja, ze zag er niet slecht uit. Tevreden over het resultaat sprong ze in haar rode hakken met een niet al te hoge hak zodat ze er niet af zou vallen. Troy zou waarschijnlijk al verbaasd staan over het feit dat ze er zo uitzag -dat dacht ze dan toch- want hoe ze er daarnet uitzag was voor Iana bijna om gênant te noemen. Met nog snel een kus op haar moeder's wang stoof ze richting haar blauwe minicooper die ze van haar ouders had gekregen voor haar verjaardag. Het zou nu niet echt passen om met een skateboard naar het dak terug te keren met haar rode jurkje. If you know what I mean. Voor de zekerheid, omdat het toch niet zo warm was, had ze zich een dikke pull meegenomen die ze op de achterbank liet liggen. Al trippelend met een stralende glimlach op haar gezicht stapte ze richting het dak waar ze met de wind in haar haren bleef staan. Ze zag Troy nergens. "Troy?" Iana keek wat rond en besloot gewoon te wachten.

-Ja, Iana is een buitengewone ijdeltuit xD

Vrouwen en een duidelijke indruk gaven? Hij had geen zin in een discussie over mannen en vrouwen omdat het hem niet echt boeide, maar als hij iets had geleerd was het wel dat vrouwen vaak veel moeilijker deden; mannen waren direct en duidelijk, vrouwen wendden zich meer tot hints en subtiel gedoe, waarna ze boos werden als je niet meteen doorhad dat ze je blijkbaar nonverbaal duidelijk probeerden te maken dat ze iets dwars zat. Meisjes bij wie dat nogal sterk was konden ook niet met Troy overweg; hij deed niet aan dat soort shit. Als er iets was wat hij moest weten dan zei je dat gewoon; hij ging er niet naar lopen vissen, of het moest al gaan om iemand die belangrijk voor hem was en iets waarvan hij vermoedde dat het ernstig was. Simpele meisjesproblemen boeiden hem absoluut niet.
"Je valt echt nog mee hoor, ik had daarnet denk ik een verkeerd beeld van je. Maar dat kan ook gewoon aan mij liggen."
Troy grinnikte. "Het zal wel gewoon aan jou liggen," zei hij, wat voor zijn doen zowaar een redelijk speelse opmerking was. Dat was zijn gevoel voor humor; een tikje sarcastisch, niet altijd geschikt voor tere zieltjes en redelijk scherp.
Toen Iana over een voorwaarde begon trok hij zijn wenkbrauwen even op, half verwachtend dat ze opnieuw zou proberen een spelletje met hem te spelen, maar ze wilde zich alleen even opfrissen. Hij haalde zijn schouders op; hij vond het best.
Hij knikte toen ze hem haar nummer gaf en voorstelde hier weer af te spreken.
"Prima, ik blijf hier denk ik," zei hij nuchter, er niet van uitgaand dat ze zo'n teef zou zijn die gewoon niet terugkwam, iets wat je hem trouwens ook maar een keer hoefde flikken; daarna hoefde je niet meer op zijn sympathie te rekenen. Hij as toch niet van plan zich om te gaan kleden voor iets simpels als even wat drinken en wilde de omgeving nog even verkennen.
Hij keek haar even na en ging toen zelf een eindje de duinen in, waar hij in een klein dal even bleef staan. Na een poosje bekroop hem het gevoel dat hij thuis ook vaak genoeg had gehad; hij was niet alleen. Direct spanden zijn spieren zich aan en keek hij behoedzaam om zich heen, al ondernam hij nog geen actie. Iemand hoestte. Troy fronste. Hij ging in het stugge gras zitten en vouwde zijn armen achter zijn hoofd.
Een schaduw schoot over hem heen en iemand landde soepel voor hem op de grond. Hij nam de figuur schattend op. Hij kon het niet helpen; een dergelijke dramatische entree irriteerde hem enigszins. De gedaante bleek een jochie van een jaar of vijftien te zijn en Troy keek hem met een onverschillige blik aan. Al snel was de jongen vergezeld door drie al even jonge vrienden en Troy keek van de een naar de ander.
"Dus heren, wat is de reden dat jullie mijn uitzicht verneuken?" Zijn intonatie gaf de situatie mooi weer; als dit volk al iets van plan was zou Troy sowieso de overhand hebben; hij was groter, ouder, gespierder gebouwd en verbaal waarschijnlijk ook een heel stuk vaardiger. En niet bang een slechte indruk achter te laten; dit waren van die jochies die extra voeg op stonden om hun gel goed te krijgen.
"Jongen, beter ga je geen grote bek hebben of zo."
"Ja man, wij zijn sowieso met meer."
Troy stond langzaam op. Waarom? Waarom moest zijn tijd met dit spul worden verdaan? Hij had hier lekker kunnen relaxen, maar nee, dat was teveel gevraagd.
"Vertel eens kiddo. Heb je wel eens iemands neus gebroken?"
"Nee, natuurlijk niet, dat is fucked up!"
Troy glimlachte, een fake glimlach die zijn irritatie nog eerder benadrukte dan dat hij het verborg.
"Ik wel, en ik doe het met plezier nog een keer."
Nu hij stond kwam hij minstens een kop boven het groepje uit. Hij had absoluut niet de intentie om hier geweld bij te gebruiken, om hier energie aan te verspillen, dus hopelijk waren ze verstandig, want ookal had hij geen zin, dat betekende niet dat hij zich niet zou verdedigen als ze hem aan zouden vallen.
"Now, fuck off."
Schoorvoetend vertrok het stelletje, en Troy ging weer zitten. Op een gegeven moment zag hij dat hij inmiddels toch wel een halfuurtje verder was, dus hij stond op en begaf zich weer richting het terras.
"Troy?" Hij hoorde Iana zijn naam roepen en slenterde in de richting van het geluid.
"Present," zei hij relaxed en hij knikte kort. Vaag viel het hem op dat ze zich had omgekleed, maar het was niet het soort iets waar hij echt op lette. Opsmuk was nutteloos in zijn ogen.
"Nog voorkeur voor een locatie? Je kent er waarschijnlijk meer dan ik," zei hij. Het maakte hem ook weinig uit waar ze heen gingen, als het er maar een beetje gezellig zat en betaalbaar was, dan vond hij het verder allemaal wel prima eigenlijk.
Zijn blik ging even over de auto. Een minicooper? Zo'n ding kon hij derdehands nog niet betalen; momenteel had hij niet eens een auto. Niet dat hij jaloers was; hij had het geluk dat hij geen status ontleende aan materiele bezittingen; je had in zijn ogen status als je op je eigen benen kon staan en voor jezelf kon zorgen in elke zin van het woord.

Iana stond een tijdje om zich heen te kijken terwijl ze zich afvroeg of Troy er niet de brui aan had gegeven. Lichtelijk weifelend wiebelde ze onrustig wat heen en weer. Tot wanneer ze een schaduw vanop een afstandje zag dichterbij komen en ze uiteindelijk Troy's gezicht kon herkennen. "Aaha, daar ben je!" Iana glimlachte vriendelijk en merkte dat Troy geen acht sloeg op haar uiterlijk. Dat had ze eigenlijk moeten weten maar toch kon ze het niet laten om een pruillipje op te zetten. Niet dat ze de hele tijd ging mokken, dat had ze wel afgeleerd van daarnet. De pruillip maakte plaats voor een simpele glimlach en op zijn opmerking trok ze kort haar schouders op. "Hier op de dijk heb je echt wel veel pubs en cafétjes waar je heen kunt gaan." Iana keek peinzend voor zich uit en wist uiteindelijk toch een plek waar ze naar toe konden.
"Loop maar met me mee, het is een vijftal minuutjes stappen." Iana besloot niet met de auto te gaan aangezien stappen ook veel gezelliger was dan 'rijden' dus verkoos ze om te voet te gaan. "Maar zeg is Troy, hou jij je met paarden bezig? Horse Home is gekend voor zijn ruiters en paardensport?" Iana glimlachte en wist niet meteen wat ze nu als antwoord moest verwachten. Troy zag er haar nu niet echt een type uit om op paarden te 'tjokkelen' maar je wist maar niet. De meest grote noobs reden uiteindelijk toch paard dus het zou best kunnen. Al voortstappend richtte ze af en toe haar blik naar rechts aangezien ze wist dat ze er bijna waren. Het was een middelmatig groot café en je had er een terras aan de voorkant waardoor je een leuk zicht had op de zee. Het was er meestal rustig en mooi, sierlijk versierd met fakkels en lampjes langs de buitenkant. Toen ze er waren liet ze Troy voor een moment voorgaan en stapte ze het kleine verhoogje op dat leidde naar het grote terras. "Zullen we hier gaan zitten?" Iana keek Troy zijdelings aan en liet zich uiteindelijk in een hoekje op een stoel zakken. Meteen kwam er een ober hun richting uit en bracht hij hen twee kaarten. "We zien hier om iets te drinken hé? Of wou je wat eten ook? De prijzen zijn hier spotgoedkoop en het eten is er heerlijk!" Iana lachte, kreeg bij het idee wel wat trek en besloot gewoon een klein menuutje te nemen. Het was toch al later op de avond dus een licht hoofdgerecht zou niet slecht zijn. Wat Troy zou doen wist ze niet maar desnoods betaalde zij het wel allemaal. Van thuis uit kreeg ze geld genoeg dus dat was zeker geen probleem. "Wat neem jij?" Iana keek Troy kalmpjes aan en bestelde alvast een cola aangezien ze geen zin had om alcohol te drinken.

Troy onderdrukte een zucht toen Iana een pruillip trok. Godzijdank zette ze het niet door. Hij was niet echt het soort dat zich emotioneel liet chanteren. Door niemand.
"Een cafe of pub is prima," zei Troy schouderophalend, in reactie op Iana.
Hij liep kalm met haar mee en keek naar zee naast hen.
"Maar zeg is Troy, hou jij je met paarden bezig? Horse Home is gekend voor zijn ruiters en paardensport?"
Troy keek haar even verbaasd aan maar herstelde zich toen. Dat was waar ook, het zat hier vol met van die paardentypjes. Hij was niet om die reden hierheen gekomen, integendeel, het had hem hooguit getrokken omdat het hem daardoor een omgeving leek waar je niet al te snel gedoe had met verkeerd volk, al kreeg je dat uiteraard uiteindelijk in elke stad wel. Horse Home leek hem gewoon net iets braver.
"Nope," antwoordde hij nuchter. "Nooit geld gehad voor dieren." Hij had eens een zwerfhond gevonden, maar deze had hij uiteindelijk naar een nabij asiel gebracht; in tegenstelling tot bij hem thuis hadden ze daar namelijk wel geld voor de zorg die het dier nodig had. Troy had het jammer gevonden, maar had zijn emoties niet in de weg laten zitten; dat beest was bij hem aan het verkeerde adres geweest, hij had namelijk de inentingen waarschijnlijk niet eens kunnen betalen.

Eenmaal in het cafetje volgde hij Iana's voorbeeld door eveneens te gaan zitten. Hij liet zijn ogen door het zaakje glijden. Safe enough, constateerde hij nuchter.
"We zien hier om iets te drinken hé? Of wou je wat eten ook? De prijzen zijn hier spotgoedkoop en het eten is er heerlijk!"
Dat klonk als een; ik vraag of je alleen wat wil drinken, maar het is eigenlijk de bedoeling dat je ook eet. Whatever; Troy vond het best.
Na het opnemen van Iana's bestelling keek de ober Troy aan, het voor hem overbodig makend aan Iana te vertellen wat hij zou nemen, aangezien hij direct ging bestellen.
"Een glas water en een.." Met een frons keek hij op de menukaart. Jezus, wat voor lettertype was dat? "runderstoofpot."
Zware kost, maar hij had ook trek. De ober vertrok en Troy leunde ontspannen achterover in zijn stoel. Hij nam Iana kort op. Hij kon niet echt hoogte van 'r krijgen. Wat waren haar intenties eigenlijk? Niet dat hij haar wantrouwde; hij betwijfelde of ze in staat zou zijn hem op wat voor manier dan ook iets aan te doen, maar toch vroeg hij het zich af, want hij geloofde niet dat ze hem nou zo'n ontzettend aardige kerel vond. Hij vroeg echter niets; hij was niet in de stemming om te gaan zitten vissen. In plaats daarvan sneed hij een luchtiger onderwerp aan.
"Dus, kom je hier vaker?" vroeg hij; ze wekte namelijk de indruk deze tent al langer te kennen dan vandaag.
Een gezin met jonge kinderen kwam binnen. Kinderen, op dit tijdstip? Troy hoopte dat dat gespuis zo moe was dat ze in elk geval niet de energie zouden hebben om druk te worden; hij hield niet zo van kinderen.

Iana keek Troy zijdelings aan toen hij aan de ober liet weten wat ie wilde. Pas toen de man weg was richtte ze haar blauwe ogen recht op Troy. Zijn vraag deed haar een tweetal minuten nadenken en uiteindelijk knikte ze van ja. "Af en toe wel eens ja." Iana glimlachte en haalde een hand door haar bruine haren. "Voor jou is het de eerste keer zeker?" Een geïnteresseerde blik rustte op haar gelaat terwijl haar blauwe kijkers den omgeving verkenden. Er waren tot haar opluchting niet veel mensen, in tegenstelling tot andere dagen wanneer het hier haast helemaal vol zat.
Kalmpjes volgde ze de ober die met een plateau hun richting uitkwam. "There he is." Een grijns sierde haar gezicht en met een korte 'danku' bedankte ze de man nadat hij haar cola voor haar neus had neergezet. "Maar vertel eens Troy, let je echt zo hard op je lichaam dat je geen alcohol of frisdrank drinkt?" Het was eerder nieuwsgierigheid en Iana had de vraag op de meest onschuldige manier gesteld. Ze wilde niet te creepy overkomen en zeker niet te veel vragen te stellen. Met haar rechterhand nam ze haar glas cola vast en dronk ze in twee teugen een kwart leeg. Een fris windje stak op en een koele rilling gleed over haar ruggengraat. Een grijns tekende haar gezicht om daarna Troy weer aan te kijken. Zou ze nog iets durven vragen of zou dat weer te opdringerig over komen?
Gelukkig dat de ober weer aan kwam en het stiltemoment verbrak door twee dampende borden neer te zetten op de tafel. "Dankuwel." Iana glimlachte naar de man die haar een goedkeurende blik stuurde waarop ze alleen maar lachte. Schouderophalend nam ze vork en mes in de hand en bekeek haar bordje wok met rijst en veel groenten. Het rook alleszins al heerlijk en het was lang geleden dat ze dit had gegeten. Dus met veel zin in haar gerechtje stak ze een beetje van het hete eten in haar mond en moest ze haar best doen om het niet uit te spuwen van de hitte. "Dammnn.. warm!" Met haar hand voor haar mond zwaaiend probeerde ze haar blunder weg te lachen en wreef ze met een serviette haar mond af. Ze hoopte langs de ene kant dat Troy wel een gespreksonderwerp wist aangezien ze nu redelijk inspiratieloos was. Pas na enkele minuten eten sloeg ze het toch over een andere boeg. "Vertel eens wat jij allemaal leuk vind, van hobby's of andere dingen buiten vechten?" Iana wist al dat ie redelijk goed te vuist kon gaan maar of hij nu andere interesses had dat wist ze nog niet.

= Gewoon geen inspiratie voor dit topic .. Bijna hatelijk. T__T

"Maar vertel eens Troy, let je echt zo hard op je lichaam dat je geen alcohol of frisdrank drinkt?"
Hij haalde zijn schouders op. “Ik drink heus wel eens wat met vrienden, maar ja, over het algemeen let ik op m'n gezondheid en probeer ik ongezonde troep te vermijden,” zei hij nuchter. Voor de mate waarin hij doorgaans sportte was dat ook geen gek idee. Een paar biertjes in het weekend konden echt wel, maar dingen als echt dronken worden of roken vermeed hij gewoon.
Iana die haar eten amper binnen leek te kunnen houden ontlokte bij Troy een moment lang een licht opgetrokken wenkbrauw en iets van een glimlach rond zijn mondhoeken. Hij nam een hap van zijn runderstoofpot, die wel aardig te eten was, waarna hij een slokje water nam; hij had nogal dorst.
"Vertel eens wat jij allemaal leuk vind, van hobby's of andere dingen buiten vechten?"
Het was ironisch dat het vechten ooit als hobby was begonnen, maar dat al lang niet meer was. Het was een manier om rond te komen inmiddels.
Troy dacht even na voor hij antwoordde, omdat hij niets wilde zeggen dat tot moeilijke vragen kon leiden.
“Heb er niet zo gek veel. Zit graag met vrienden in het weekend een avondje in de lokale pub, ga wel 'ns hardlopen en verder ben ik in m'n vrije tijd eigenlijk altijd aan het werk,” vertelde hij. Het was noodzaak; je moest toch wat als je anders gewoon geen geld had en je door gebrekkige opleiding niet echt goed verdienende baantjes kon krijgen.
Ach, het boksen zorgde in ieder geval voor een mooi zakcentje erbij. Het was dan niet geheel legaal, maar Troy zag het niet als het soort illegaal wat echt niet kon; het was geen diefstal, geen moord – doorgaans niet, of het moest al per ongeluk mis gaan – en ook zeker geen vandalisme of iets dergelijks. Het boksen zelf had als enige illegale dat de overheid geen cent eraan verdiende; allemaal zwart geld. Voor de rest.. Ja, er werd gewed, gedeald. Maar daar hield Troy zich afzeidig van. Immers, als je daar eenmaal in zat kwam je er niet levend weer uit.
“Jij dan?” vroeg hij Iana. Hij vermoede dat zij wel wat meer te doen had in haar vrije tijd dan hij.

Iana lachte onverschillig terwijl ze haar hoofd in haar nek smeet en al haar haren naar achteren gooide. "En ik dacht dat ík een ijdeltuit was met mijn lichaam." Ze rolde kort met haar ogen maar wierp hem een speelse knipoog.
Terwijl ze nog enkele happen nam van de rijst, hield ze Troy met haar helderblauwe ogen in de gaten. Iets aan hem hield haar aandacht bij hem, hij intrigeerde haar verschrikkelijk en het geheimzinnige dat rondom hem cirkelde bleef haar nieuwsgierig maken. Maar hoe kon je hem in godsnaam dingen laten vertellen waarvan je zelf niet eens zeker was? Dus hield Iana het maar op het zwijgen en het afwachten. Ze zou het vanzelf wel merken.
"Altijd maar werken? Ocharme, ik zou haast medelijden krijgen met je!" Ze glimlachte zeemzoet en knipperde enkele keren met haar lange, zwarte wimpers. Op zijn vraag haalde Iana enkel haar schouders op, niet direct wetend wat ze moest antwoorden. "Hangt ervan af, dag tot dag. Ik hou ervan om me met m'n paardje Aztec bezig te houden. Verder ben ik erg creatief en amuseer ik me vaak gewoon door te gaan joggen of wandelen in de vrije natuur." Iana glimlachte en nam nog snel een hap vooraleer ze weer verder babbelde. "Het zou je nog verbazen," glimlachte ze. "dat ik eigenlijk helemaal niet zoveel vrienden hier heb en nog liever in m'n eentje rondloop." Iana liet een kort lachje de vrije loop en streek een hoop haarlokken vanuit haar voorhoofd.
"Maar goed, ik red me uitstekend in dit wereldje." Ze grinnikte. Snel at ze haar gehele bord nog leeg en liet uiteindelijk haar armen naar achteren zakken om zich uit te strekken. "Maar Troyyieboy", grapte ze vol zelfvertrouwen. "heeft deze lichaamfanaat nog trek in een desert of verkiest ie liever nog een nachtuitje door het stad?" Iana trok beide wenkbrauwen op en haalde vervolgens haar schouders op. "It's your choice!"