Don't say you know me, when I don't even know myself.

Iana lachte om antwoord, alsof hij zelf het antwoord niet kon raden. "Je bent me er eentje!" Iana draaide haar hoofd naar hem toe en haalde uiteindelijk haar schouders op. Soms vroeg ze zich af waar ze zijn vriendschap aan verdiend had. Ze lachte en richtte haar blauwe ogen naar het water, waar de maan haar stralen op liet landen en het meer met prachtige schitteringen versierde. Een korte zucht verliet haar keel. "Ik kan hier evengoed nog tot morgen zitten.. Zo.." Iana wist niet waarom ze het deed maar ze nestelde zich nog nét iets dichter tegen hem aan, haar armen om zijn rug gooiend en hem tegen zich aantrekkend. Was het nu omdat ze zo koud had dat ze hem zo dichtbij hield of had het te maken met het feit dat ze dit erg leuk vond? Iana's hoofd bonsde bij het gedacht alleen al dat ze deze jongen leuk begon te vinden. Ze stelde haar gedachten gerust door hen te vertellen dat het vast door te koude kwam. Elk meisje zocht wel eens warmte bij een jongen? 'Toch?' Dacht ze bij zichzelf. 'Iaan, domme kalle dat je bent.' Sprak het stemmetje haar berispend toe. Iana slikte en verkropte de gevoelens die zich in haar keel leken op te proppen, zodat er enkel nog een gehakkel uit kwam als ze zelf maar probeerde te praten. 'Okee, ik geef het toe. Ik geniet hiervan! Van hém!' Bevestigde Iana het stemmetje in haar hoofd.
Toen Troy openlijk begon te praten en zei dat hij wel al wat vriendinnen had gehad, knikte ze begrijpend. De uitleg die hij er nog bij voegde, over dat hij werk, familie en een vriendin niet gemakkelijk kon mixen, snapte ze wel. "Voor een meisje is het ook niet altijd gemakkelijk als je vriend geen tijd voor je heeft." Iana zuchtte en schraapte haar keel kalmpjes. "Heb ooit zo iemand gehad. Laat ik het koeltjes zeggen en gewoon meedelen dat het een hel voor me was." Iana tuitte haar lippen en streek er met haar tong over. Tsja, soms maakte je gewoon domme fouten.
Het antwoord dat ze kreeg op haar vroeg of ze nog wat gingen doen, stelde haar lichtelijk teleur. Hij moest weggaan. Voor zijn werk. Lap, daar begon het al. Iana sloeg haar ogen neer en knikte, haar gevoelens duidelijk wegstekend en het achter zich te laten. Waarom kwam het nu opeens zo hard aan? Misschien omdat ze hem wel écht leuk begon te vinden en niet wilde dat hun avond al over was. "Laat ik egoïstisch zijn en zeggen dat ik nog een halfuurtje je gezelschap eis. Terwijl kunnen we wel al terug stappen." Ze lachte en sprong rillend overeind. Het leek wel of alle warmte, die ze daarnet door haar aderen had voelen stromen, opeens was verdwenen en ze nu nog kouder had dan voorheen. "Brr, iets zegt me dat ik morgen ziek in bed zal liggen met een verkoudheid." Een zuinige glimlach versierde haar gelaat en alsof het nooit anders was geweest, legde ze haar arm rond zijn middel en genoot ze van de laatste momenten dat ze hem nog bij zich had. "Voelt dit voor jou nu ook zo raar of ligt dat aan mij?" Voor ze het besefte lag de vraag eruit en wendde ze beschaamd haar blik naar de grond. Al een geluk dat het donker was of hij zou haar knalrode kop gezien hebben.
Nadat ze bij de overkant van het meer waren nam Iana haar kleedje terug van de grond en trok ze het natte kleedstuk over haar hoofd. Veel verschil zou het niet uitmaken qua warmte, maar in haar ondergoed op straat lopen zou toch niet erg goede indrukken wekken. Al aangekleed draaide Iana zich terug naar Troy en bleef ze op een paar meters van hem staan, niet wetend wat te doen en al helemaal niet wetend wat te zeggen. "Dus hier scheiden onze wegen voor een tijdje?"

"Heb ooit zo iemand gehad. Laat ik het koeltjes zeggen en gewoon meedelen dat het een hel voor me was."
Het voelde alsof iemand een emmer koud water over hem leeggoot. Nou, daar had hij het. Zwart op wit, bij wijze van spreken. Hij mocht niets voor haar voelen. Zijn kaakspieren verstrakten even. Godverdomme, waarom had hij niet gewoon controle over zijn gevoelens? Had hij gewoon bot kunnen doen, was ze weggegaan, meteen al, had hij nu niet gezeten met gevoelens voor iemand die hij nooit kon geven wat ze verdiende. Maar hij wist ook wel dat hij dat niet wilde.
“Snap ik,” antwoordde hij mat. “Het moet ook niet van één kant komen.”
"Laat ik egoïstisch zijn en zeggen dat ik nog een halfuurtje je gezelschap eis. Terwijl kunnen we wel al terug stappen."
De grijns op zijn gezicht zei genoeg voor hem; hij was hier veel blijer mee dan zou moeten, maar het vooruitzicht nog niet weg te hoeven gaan...
Ook hij stond op. Hij zag dat ze rilde.
Beter kleedden ze zich zo allebei aan, dacht hij; hijzelf had het ook niet zo warm meer.
"Brr, iets zegt me dat ik morgen ziek in bed zal liggen met een verkoudheid."
“Trek dan je kleren aan,” zei Troy, maar geïrriteerd klonk het niet. En toen verraste ze hem opnieuw. Ze legde een arm om zijn middel.
"Voelt dit voor jou nu ook zo raar of ligt dat aan mij?"
Hij verstijfde even, maar herstelde zich, al gokte hij dat hij zich hiermee wel had verraden. Hij keek haar aan met een blik die het midden hield tussen een soort affectie en droevenis.
Voor hij wist wat hij deed trok hij haar iets dichter tegen zich aan en omhelsde hij haar. Niet al te stevig, want hij hoorde wel vaker dat hij zijn eigen kracht niet kende. Dus mikte hij altijd op de wat voorzichtigere kant. Kort daarop liet hij haar los.
“Sorry, dat moest even,” zei hij met een verontschuldigende glimlach.
Hij liep met haar mee. Zwijgend kleedde ook hij zich aan. Hij keek naar Iana in haar natte kleren. Die moest snel naar huis, of in ieder geval iets droogs zien te krijgen. Hij wilde niet dat ze een longontsteking op zou lopen of zo.
"Dus hier scheiden onze wegen voor een tijdje?"
Troy keek op en haalde diep adem. Nee, wilde hij zeggen. Nee, natuurlijk niet. Ik blijf wel gewoon. Maar hij was al lang genoeg uit de band gesprongen. Hij moest niet zo aan zichzelf denken. Zodra Emily beter was kon hij wel weer aan plezier maken denken. Eerder niet.
“Ja, ben bang van wel,” mompelde hij met tegenzin, zijn vingers door de lussen van zijn jeans gehaakt.
Toen bedacht hij zich iets.
“Tenzij je het leuk vind als ik je naar huis breng,” zei hij toen. Het was niet alleen dat hij bij haar wilde blijven. Hij was niet vergeten wat er eerder bijna met haar was gebeurd en zeker met alcohol in haar systeem.. Hij moest er echt niet aan denken dat haar iets overkwam. En hij wilde natuurlijk langer bij haar blijven.
Hij dacht aan haar arm om zijn middel. Het had fijn gevoeld. Wat er ook zou gebeuren, hij wist dat hij in ieder geval mooie herinneringen zou hebben aan een nog mooier meisje, al was dat nu eigenlijk amper echt een troost.

Iana bleef Troy met een sip gezicht aankijken, niet wetend hoe ze zich moest gedragen. De plotselinge beweging van Troy, zijn armen die hij om haar heen gooide, deden haar verstijven. Haar armen vielen als slappe dekens naar beneden en pas toen ze zijn kracht voelde verslappen, trok ze hem met haar armen tegen zich aan. Ze wilde nog even zijn warmte voelen. "Nog even", hoorde ze zichzelf fluisteren. Haar bruine haren werden naar achteren geblazen door een felle windvlaag, die haar deed huiveren over haar hele lichaam. Iana had het koud en dat zag je duidelijk aan haar lippen die een blauwe tint hadden gekregen. Maar toch zeurde ze niet, dat zou Troy alleen maar opjagen om haar naar huis te sturen. Een tevreden glimlach rustte op haar lippen terwijl ze Troy's reactie probeerde te peilen. Hij was op een of andere manier zou onvoorspelbaar, maar dan langs de andere kant weer helemaal niet. Iana wist maar niet wat ze van hem moest denken.
"Je hoeft je niet te verontschuldigen, het voelt goed om zo'n knuffel te krijgen. Dankje." Ze wendde haar blauwe ogen naar de grond en voelde hoe haar wangen rood kleurden. Tjezus, wat gebeurde er toch met haar? Pas na een volle minuut durfde ze haar blik weer in die van hem boren en luisterde ze aandachtig naar zijn woorden. Zijn voorstel klonk als muziek in haar oren. Als antwoord op wat hij had gezegd, sprong ze naar voren en jumpte ze in zijn armen. Misschien wel een iets te bruuske actie, maar Iana kon haar enthousiasme moeilijk intomen als ze blij was. "Lijkt me heerlijk!" Lachte ze, zichzelf terug herstellend en lichtelijk kuchend. Alsof het telepathie was legde ze een arm om zijn middel en keek ze hem van beneden af aan, recht in zijn ogen. Ze glimlachte. Het voelde goed. Té goed om gezond te zijn. Iana draaide haar blik terug naar voren en hinkelde zelf een paar passen, Troy lacherig met zich meetrekkend. "Sorry voor het breken van je rug by the way", excuseerde ze zich nog snel, wetend dat dat wel wat laat kwam. Na een aantal straten in en uit hield Iana halt voor een grote oprit. "Hier woon ik.." Mijmerde ze, hem nog steeds vasthoudend en niet van plan om hem los te laten. Om de tijd nog wat te rekken draaide ze haar lichaam naar hem toe, zodat ze nu buik tegen buik stonden. "Wil je.." Iana hield haar adem in en blies hem daarna angstig uit, bang voor het antwoord dat ze al in haar hoofd had opgemaakt. "Wil je nog even binnenkomen? Je moet je kleren drogen, anders word je nog ziek!" Loog ze, snel een excuus zoekend om hem binnen te krijgen. Een pruillipje maakte duidelijk dat ze het erg op prijs zou stellen moest hij haar voorstel accepteren, maar daar had zij niets over te beslissen.

Toen ze zijn omhelzing beantwoordde en aangaf dat ze deze nog even wilde laten duren liet hij het gewillig toe.
"Je hoeft je niet te verontschuldigen, het voelt goed om zo'n knuffel te krijgen. Dankje."
Troy voelde een grijns op zijn gezicht verschijnen, blij dat ze het ook prettig vond. Ze keek weg, wat hem de kans gaf even veilig naar haar te kijken. Zou hij haar echt vaker zien? De gedachte maakte dat hij zich meteen vrolijker voelde, al werd hij door twijfel overschaduwd.
Plotseling sprong ze in zijn armen. Het scheelde dat ze niet echt veel woog en hij aardig sterk was, anders had hij haar door het verrassingselement misschien wel niet kunnen houden.
Toen ze weer stond en weghinkelde excuseerde ze zich, maar Troy vond het niet erg. Hij liet zich door haar mee trekken en kon het niet helpen zich af te vragen hoe het zou zijn om gewoon haar hand vast te houden en door de straten te wandelen, zomaar, omdat het kon.
Uiteindelijk hielden ze stil bij een oprit die in zijn geheel waarschijnlijk bijna net zo groot was als Troy's appartement.
Iana kwam tegen hem aan staan en hij slikte. Ze had echt geen idee wat ze met hem deed. Hij aarzelde toen ze hem mee naar binnen vroeg, maar liet zich overhalen. Hij moest het niet doen, maar hij wilde gewoon nog niet weg. En moe was hij morgen tot wel, zo niet helemaal kapot. Het moest maar. Hij was een gezonde vent, hij zou het wel aan moeten kunnen.
“Prima,” zei hij daarom. “Maar ik kan niet erg lang blijven,” voegde hij eraan toe, met een verontschuldigende glimlach. Hij kon zich niet aan het gevoel onttrekken dat de dag en nacht die ze samen door hadden gebracht langzaam ten einde begon te lopen en het haalde alle vrolijkheid van net weg, al schikte Troy zich in zijn lot.
Hij had het idee dat ze graag wilde dat hij binnenkwam en dat maakte het weer iets beter.
“Lead the way then,” zei hij daarom met een kleine grijns. “Ik zou de deur voor je open hebben gehouden, maar jij bent hier degene met de sleutel.”

Iana sprong een gat in de lucht toen ie meedeelde dat hij best nog wel even kon blijven. De 'maar niet te lang' gooide ze achteloos over haar schouder, als geen ander kon Iana mensen entertainen dat ze uiteindelijk zelfs niet naar huis gingen. Ergens kon Iana niet meteen bepalen hoe ze Troy moest inschatten, maar iets aan hem verraadde dat hij het leuk vond om met Iana op te trekken. Of dat nu lag aan de tijd dat ze samen waren, of de tijd dat ze elkaar beter hadden leren kennen, Iana had er geen idee van. Om eerlijk te zijn boeide het haar ook niet, dat Troy nu bij haar was was het belangrijkste.
"Kom maar, grappenmaker." Reageerde ze lacherig op zijn laatste opmerking, zijn arm grijpend en hem meetrekken naar de voordeur. Het was een feit dat ze een erg lange oprit had, maar dat had ook zo zijn redenen. Er werd hier veel ingebroken in de buurt en Iana had zo een héél goed zicht op wie er naar haar voordeur kwam. Natuurlijk bezat ze ook over een heleboel technische zaken, waardoor het voor inbrekers bijna onmogelijk was om in te breken. Je wist maar nooit.
"Na u, meneer." Iana hield de voordeur -nadat ze haar sleutel had uitgehaald en erin gestoken- open en sloot hem pas wanneer hij doorliep (sorry voor het godmodden). "Doe alsof je thuis bent, daar is de living", Iana wees naar rechts, "en daar heb je een kast met allemaal snoepjes, koeken en andere lekkernijen." Ze lachte en hoopte dat hij zich niet zou generen in haar ergens veel te grote huis. Iana's ouders kwamen maar éénmaal om de zoveel maanden langs, waardoor ze het huis helemaal voor haar alleen had. De hal bestond al uit een zeer grote ruimte met bloembakken aan de zijkanten, waar grote rode, roze en witte rozen het huis versierden. Overal hing er de geur van zoete parfum en zelfs een vleugje van de bloemen. Iana hield van netheid en dat zag je duidelijk aan haar keuken waar je geen énkele pot of beker meer zag staan. Het aanrecht glom en op de tafel lagen er geen enkele kruimels meer. "Heb je nog trek?" Iana wist dat hij niet zoveel at en op zijn lijn lette, maar Iana hield van gastvrijheid en wilde enkel beleefd zijn. Voor zichzelf nam ze een glas water en dronk ze die in één teug leeg. "Van dat zwemmen zou je dorst krijgen!" Ze lachte en plaatste zichzelf in de fauteuil die zich in de living bevond, waar je zicht had op een groot plasma scherm die aan de muur bevestigd was. Op de grond lag er een woltapijt en achter hen stond een lange, houten tafel met dáarachter grote ramen, waar je zicht had op haar terras en haar grote tuin. "Zoals je kunt zien heb ik hier ruimte genoeg.." Een kleine grijns krulde rond haar mondhoeken. En zonder het te beseffen geneerde ze zich, schaamde ze zich dat Troy zoveel geldproblemen had en zij hier op haar ééntje met zo'n huis en zoveel geld zat. Het was een kwestie van rijke ouders hebben. Maar zo kun je toch altijd weer zien dat je geluk moet hebben in het leven. "Je hebt me eigenlijk nooit verteld over je familie, hoe zit dat juist?" Een geïnteresseerde blik rustte op haar gelaat, haar handen lagen netjes over haar benen en rustig wachtte ze op een antwoord. "Als ik vragen mag!"

Troy grijnsde toen ze de deur voor hem openhield en liep naar binnen.
"Doe alsof je thuis bent, daar is de living", zei Iana en Troy keek naar haar om, waarna hij haar gebaar volgde.
"en daar heb je een kast met allemaal snoepjes, koeken en andere lekkernijen."
Meer dan hij in een jaar in huis had aan niet strikt noodzakelijk voedsel, waarschijnlijk. Hij keek rond. Een ongemakkelijk gevoel stak de kop op.
Hij liep verder met haar mee, en hoe meer hij van het huis zag, hoe sterker het gevoel werd. Misplaatst, zo voelde hij zich. Het scheelde dat Iana het was die bij hem was, anders had hij helemaal het gevoel gehad hier niet te horen. Hij stak met zijn afgedragen kleding maar sjofel af bij het nette, lekker ruikende huis dat duidelijk aan niets te kort kwam. Jaloers was hij niet; hij zou niet eens weten wat hij met al die ruimte moest, het was meer dat het het gapende gat tussen hun werelden benadrukte.
"Heb je nog trek?" vroeg Iana uiteindelijk. Troy knikte. Hij kon er niet omheen; ondanks het eten van eerder had hij alweer honger. Hij at veel, wanneer hij daar het geld voor had in elk geval, omdat hij anders zijn training simpelweg niet volhield.
"Ja, best wel," antwoordde hij, ietwat onbeholpen. "Heb je misschien een paar boterhammen of zo?"
"Zoals je kunt zien heb ik hier ruimte genoeg.." Iana grijnsde en Troy glimlachte even kort. Een beetje ongemakkelijk schoof hij zijn handen in zijn zakken. Ze moest maar niet bij hem thuis komen, dat zou een redelijke cultuurschok zijn, vermoedelijk.
Hij ging aan de lange, houten tafel zitten en keek op toen ze naar zijn familie vroeg.
"Geen probleem," zei hij nuchter. Hij haalde zijn schouders op. "Er is eigenlijk niet zo gek veel te vertellen. M'n moeder werkt als schoonmaakster, pa is schilder, kozijnen en zo, en klust wat bij met van alles en nog wat." Hij forceerde een glimlach. Bepaald geen topbanen.
"'t Is niet echt een vetpot, en zeker met Emily's ziekte, ze heeft jeugdreuma, moeten we gewoon allemaal doen wat we kunnen," voegde hij eraan toe.
Hij zweeg en focuste zijn aandacht op een nerf in het hout, om zich een houding te geven. Iana was nou net een van de weinige mensen bij wie het uitmaakte wat voor indruk hij maakte. En hij had niet het idee dat het zo een goede was.
Hij schraapte zijn keel.
"Vertel 'ns over de jouwe dan," zei hij, om het gesprek weer op te pakken.